My Place My Memory #พื้นที่ในความทรงจำ

�ำ หรับหนังสือภาพชุดนี้ ผมต้องการ
ใ ห้ เ ส มื อ น เ ป็ น นิ ท ร ร ศ ก า ร ท่ี จั ด

สแสดงภาพของ “ พื้ นท่ีในความ

ทรงจำ�” ของผมท่ีสามารถถ่ายทอดทั้ง
อ า ร ม ณ์ ค ว า ม รู้ สึ ก แ ล ะ เ ร่ื อ ง ร า ว
ต่ า ง ๆ ผ่ า น ก า ร นำ � เ ส น อ ใ น แต่ ล ะ ภ า พ

ทุ ก ภ า พ ทุ ก มุ ม ส ถ า น ที่ มี ค ว า ม
ห ม า ย กั บ ผ ม อ ย่ า ง ม า ก มั น เ ต็ ม ไ ป
ด้ ว ย เ ร่ื อ ง ร า ว แ ล ะ ค ว า ม รู้ สึ ก ม า ก ม า ย
ห ล อ ม ร ว ม เ ป็ น ห นึ่ ง ใ น ค ว า ม ท ร ง จำ � ที่ มี
ค่าในแต่ละช่วงวัยของผม และยังมีผู้คน
มากมายท่ีเก่ียวข้องในความทรงจำ�เหล่าน้ี

ผมชอบที่จะใช้ภาพต่าง ๆ ในการ
ส่ือสารเรื่องราว เพราะผมเชอ่ื ในประโยคที่ว่า
“ให้ศิลปะได้บอกเล่า” ผมจึงใช้เทคนิค
ทางศิลปะ องค์ประกอบภาพ โทนสี ช่วย
ส่ื อ ส า ร อ า ร ม ณ์ อ อ ก ม า ผ ม ห วั ง เ ป็ น
อ ย่ า ง ยิ่ ง ว่ า ผู้ อ่ า น จ ะ เ ข้ า ถึ ง อ า ร ม ณ์ ค ว า ม
รู้ สึ กเหล่านั้น และจะซึมซับเร่ื องราวใน
พ้ื นที่ในความทรงจำ�ของผมไปได้ท้ังหมด

แดต่ ัวผมในวัยเด็ก
.
.

แดค่ วามทรงจำ�มากมาย
.
.

แดผ่ ้คู นทรี่ ่วมเดินทาง
.
.

แดพ่ ื้นทใ่ี นความทรงจำ�

“บ้าน” ท่ีแทจ้ รงิ
บ้านทผี่ มอย่มู าต้งั แต่เกดิ และเตบิ โตมา
จวบจนวันนี้ สู่ปี ที่ 21. . .

พ่ อแม่
พี่ สาว
พ่ี ชาย
เพื่อน ๆ
น้องหมา
น้องแมว
น้องนก
คณุ ดอกไม้
คณุ ต้นไม้
และ

.
.
.

ตัวเราที่โตข้ึนเร่ือย ๆ

1CHAPTER

วยั เด็กและการเลน่

บ้านทับทมิ

บ้านประตรู ั้วสีน้ำ�เงนิ
บานใหญ่ ซอยกลาง
หมบู่ ้านวังมขุ แลนด์

ย่านบางแสน

“20 ปี แล้วบ้าน

หลังเน้ีย” แม่พู ดประโยค
น้ี ทุ ก ค ร้ั ง ที่ มี ข อ ง อ ะ ไ ร สั ก
อย่างพั ง แม่ก็คงจะสื่อว่า
อ า ยุ บ้ า น ห ลั ง นี้ ก็ ม า ก แ ล้ ว
บางอย่างก็ต้องผุพั งหรือ
เ ป ล่ี ย น ไ ป ต า ม ก า ล เ ว ล า

พ้ื น ที่ มี ร อ ย ร้ า ว
กำ�แพงท่ีสีลอก ประตูท่ีดัง
เอ๊ียดอ๊าด หลังคาที่มีน้ำ�หยด
หรือเพดานที่มีรอยรั่ว สิ่ง
เหล่าน้ีบ่งบอกอายุที่ยาวนาน
ข อ ง บ้ า น ไ ด้ เ ป็ น อ ย่ า ง ดี

บ้านหลังนี้ แม้ว่าจะ
ไม่ได้ใหญ่โต โอ่อ่าหรู หรา
แต่ก็เป็ น Safe Zone ของ
ผมม าตลอด จากกา รอยู่
กรุงเทพฯ สลับกับชลบุรีมา
2 ปี ทำ�ให้ผมเข้าใจแล้วว่า
บ้านน้ีคือ “บ้านที่แท้จริง”

บ้าน...ท่ผี มอย่มู าต้งั แต่จำ�ความได้
บ้าน...ที่มพี ่อแมพ่ ่ีสาวพี่ชาย
บ้าน...ท่เี ป็ นจุดเร่ิมต้นของผม
บ้าน...ที่เป็ นพื้นทป่ี ลอดภัย
บ้าน...ท่ีเตม็ ไปดว้ ยความทรงจำ�

สนามบาร์
ท้ายหมบู่ ้าน

อาจเรยี กไดว้ ่าเป็ นสนาม
เด็กเล่นของหมู่บ้าน บรรดา
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านจะมารวมตัว
เล่นกันทุกเย็นวันเสาร์-อาทิตย์
บ า ง ที ก็ มี ส ม า ค ม แ ม่ บ้ า น
(ป้ า ๆ แถวบ้าน) มารวมตัวน่งั
คุยน่ังเล่นกัน ผมกับแก๊งเพ่ือน
แถวบ้านก็จะออกมาเล่นบาส
เตะฟุตบอล ตแี บต โหนเสาบาร์
ว่ิงเลน่ อะไรกนั ไปตามประสาเดก็
ในสมัยที่ยังไม่เล่นโซเชียลกัน
พ ว ก เ ร า ทุ ก ค น ช อ บ เ ล่ น กี ฬ า
กัน แต่ติดที่ไม่มีสนามใหญ่ ๆ
ให้เล่น พวกเราก็เลยใช้ท่ีน่ีเล่น
อะไรกันได้มากที่สุดเท่าท่ีทำ�ได้

เราต่างเฝ้ ารอวันเสาร์
อาทิตย์ที่จะได้ออกมาเล่นกัน
ต ก ล ง กั น อ ย่ า ง ดี ว่ า จ ะ ม า เจ อ
กนั ประมาณ 3-4 โมงเย็น เลน่
กันยาวจนคำ่� แล้วก็แยกย้าย
กลับบ้านไปเล่นเกมด้วยกันต่อ

แป้ นบาสชมพูพริ้ง

ช่วงม.2 ผมใช้แป้ นน้ีฝึ กเล่นบาสเป็ นประจำ� พี่ในแก๊ง
เพ่ือนท่ีเป็ นนักบาสของโรงเรียนเป็ นคนสอนผมทุกอย่างเกี่ยวกับ
บาส ความมุง่ มนั่ ตงั้ ใจในการเลน่ บาสของผมกเ็ ริ่มจากพี่คนนแี้ ละ
แป้ นนี้น่ีแหละ ถึงพ้ืนท่ีจะไม่ได้อำ�นวย เพราะเป็ นถนนที่มีรถผ่าน
ไปมาผ่านตลอด บางทกี ม็ ีรถมาจอดใกล้ ๆ ทำ�ใหเ้ ล่นไม่ได้เลย แต่
ผมก็ชอบเล่นท่ีแป้ นน้ีตลอด พอผมเล่นได้เก่งระดับนึง ผมก็สอน
ใหก้ ับน้อง ๆ ในแก๊งต่อ จนพวกเราเกือบจะได้ต้ังทีมบาสกันแล้ว

โตะ๊ รวมพลทีเ่่ คยมี

เ ดิ ม ที ต ร ง น้ี เ ค ย มี โ ต๊ ะ กั บ ม้ า นั่ ง หิ น อ่ อ น 3 มุ ม
ต้ั ง อ ยู่ น า น ๆ ที เ ร า ก็ จ ะ ม า เจ อ กั น ห ลั ง เ ลิ ก เ รี ย น จ า ก ที่
โรงเรียน มาน่ังทำ�การบ้านด้วยกัน แต่ก็ช่วยกันไม่ได้อยู่ดี
เพราะอยู่กันคนละช้ัน และอยู่กันคนละโรงเรียน ท่ีช่วยกัน
ได้มากสุดคือ ให้ยืมอุ ปกรณ์เครื่องเขียนและสมุดทดเลข
บ า ง วั น เ พ่ื อ น ค น ไ ห น เ ห ลื อ ข น ม จ า ก ท่ี โ ร ง เ รี ย น ก็
จ ะ เ อ า ม า แ บ่ ง กั น กิ น เ ก ลื่ อ น เ ต็ ม โ ต๊ ะ แ ต่ ล ะ ค น ก็ จ ะ
แ ข่ ง กั น ทำ � ก า ร บ้ า น ใ ห้ เ ส ร็ จ จ ะ ไ ด้ รี บ ม า เ ล่ น กั น ต่ อ

บา ร์ เ ส า โ ห น ค ว า ม สู ง ร า ว
2 เมตร เครอ่ื งเลน่ ประจ�ำ หมบู่ า้ น
(ท่ีไม่ได้เหมาะกบั เด็กเทา่ ไหร่) สมยั ป.1
ประมาณ 6-7 ขวบ ผมกบั เพ่ือน ๆ จะ

ชวนกนั มาแขง่ กนั ขนึ้ ไปบนยอดเสาให้
ได้ ด้วยความที่ผมตัวใหญ่สุด แถม
ยังขึ้นแล้วกลัวตก ก็เลยกลายเป็ น
คนเดียวในกลุ่มท่ีไม่เคยข้ึนถึงยอด
เสา ตอนน้ันก็สัญญาว่าจะขึ้นให้ได้
สักวัน แต่จนตอนน้ีก็ยังข้ึนไม่ได้อยู่ดี

: เฮ้ย ๆ ขึ้นมา ๆ ๆ เร็ว ๆ บาร์เสาทก่ี ลายเป็ นเกา้ อ้ี
อย่ากนิ ทด่ี ิ เหลือใหพ้ ่ีบ้าง : แหง่ ความทรงจำ�
: ระวังหล่น ๆ
ไมห่ ลน่ หรอก ขนึ้ บ่อยขนาดนี้ : อย่างน้อยก็มีบาร์ตัวนี้ที่ผมพอจะปี นได้บ้าง มันไม่ได้สูงเกิน
: พรุ่งนเ้ี ล่นไรกันดี ไป ค่อนข้างจะพอดีกับตัวผมและเพื่อน ๆ เลย พวกเรามักจะปี นข้ึนไปน่ัง
ซ่อนแอบเหมือนเดมิ ม้ัย : รวมกันที 5-6 คน พยายามเบียด ๆ กันให้ได้น่ังครบทุกคน บางทีก็เบียด
: เอาจริงเหรอ? กันจนมีคนตกแต่ก็ไม่มีใครเป็ นอะไร ไม่รู้ว่าทำ�ไมพอมานั่งอยู่บนน้ีแล้ว
ทุกเร่ืองคุยสนุกข้ึน ตลกขึ้น และไม่อยากกลับบ้านเลย เหมือนเข้ามาสู่อีก
เออดิ ไม่หนกี ลบั บ้านแลว้ : โลกหน่ึง ถ้ามีใครหายไปจากแก๊ง ความสนุกสนานเฮฮาก็จะลดลงไปด้วย

ผ่านไป บางคนก็ย้ายบ้าน บางคนก็ย้ายโรงเรียน ต้องไปอยู่ที่
อ่ืน บางคนก็ต้องเรียนพิ เศษวันเสาร์-อาทิตย์ บางคนก็หายไป ไม่ออก
มาเจอเพื่อน นับวันคนยิ่งน้อยลง ๆ จากวันที่นั่งเบียดกันที 5-6 คน มา
สู่วันที่เหลือผมคนเดียว แต่ละคนแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง
ท้ิงบาร์เสาและสนามแห่งนี้ไว้อยู่เบ้ืองหลัง ย้อนวันวานกลับมาก็เจอแต่
ความสุข เสียงหัวเราะ และความทรงจำ�ในวัยเด็กท่ีแสนล้ำ�ค่าที่มีทุกคนอยู่

INTERLUDE

สองแถวสีแดง
สายชลบุรี-บางแสน

กา ร เ ดิ น ท า ง ไ ป ไ ห น ม า ไ ห น ข อ ง ผ ม ใ น ช ล บุ รี น้ั น
จะขาดรถโดยสารสองแถวสีแดง สายชลบุรี-
บางแสนไปไม่ได้เลย รถคันนี้วิ่งผ่านหน้าหมู่บ้าน
ผม ยาวไปยันโรงเรียนเลย แถมยังผ่านสถานท่ี
สำ�คัญต่าง ๆ ในชลบุรีอีกด้วย การเดินทางจาก
บ้ า น ไ ป โ ร ง เ รี ย น จึ ง ไ ม่ ใ ช่ เ รื่ อ ง ลำ � บ า ก ย า ก เ ข็ ญ เ ล ย
แ ม่ ฝึ ก ใ ห้ ผ ม น่ั ง ส อ ง แ ถ ว เ อ ง เ ป็ น ต อ น ม . 1
คร้ังแรกท่ีลองน่ังเองตอนเรียนปรับพ้ื นฐาน ผม
เอาแต่กังวลว่าจะถึงบ้านม้ัย เค้าจะเปล่ียนไปเส้นทาง
ท่ีเราไม่รู้จักมาก่อนหรือเปล่า เงินที่เตรียมมาจะพอม้ัย
ตอนแรกกก็ ลวั ไปหมด แตพ่ อชนิ ผมกลบั รูส้ กึ ว่าเป็ นการ
เดินทางที่สะดวกและประหยัดมากและชอบท่ีจะไปไหน
มาไหนด้วยสองแถวแดง แถมบางคร้ังก็ได้คนรู้จัก
ได้มิตรภาพ ได้พู ดคุยแลกเปล่ียนอะไรบางอย่างกับ
คนท่นี ั่งมาด้วยกนั บางคนกก็ ลายมาเป็ นเพื่อน เป็ นคน
รู้จักกันจนถึงทุกวันนี้ เรื่องราวแสนประทับใจอย่าง
แฟนคนแรก ก็เกิดข้ึนจากการน่ังสองแถวเหมือนกัน

2CHAPTER

เรอ่ื งราวของผม
และมติ รสหาย

ชลราษฎรอำ�รุง

(ชลชาย)

โรงเรียนชายประจำ�จังหวัดชลบุรี
ทผี่ มเข้าเรียนต้งั แต่ม.1 ยนั จบม.6

หนึ่งในสถานท่ีสุดแสนสำ�คัญของผม
เป็ นท่ีที่ผมได้เติบโตมา เปลี่ยนผ่านจากวัย
เดก็ สวู่ ัยรุ่น และเป็ นจุดเร่ิมตน้ ของวัยผใู้ หญ.่ ..

ไ ม่ ว่ า จ ะ ส ถ า น ที่ ไ ห น ใ น โ ร ง เ รี ย น
ล้ ว น เ ต็ ม ไ ป ด้ ว ย เ ร่ื อ ง ร า ว ที่ ผ ม ผ่ า น ม า ท้ั ง
เ พี ย ง ลำ � พั ง ห รื อ ผ อ ง เ พ่ื อ น ม า ก ม า ย
พอได้ย้อนกลับมาถ่ายภาพเหล่าน้ี ภาพของ
วันวานก็ย้อนคืน เรื่องราวต่าง ๆ ก็ราวกับ
ถูกฉายซำ้�ในห้วงแห่งความทรงจำ�ของผม...

CRU 118 สองแผ่นดิน
CRU 121 #เขตสบิ หก วชิระนาวา

: มึง ทำ�การบ้านคณติ กัน กทู �ำ ไมเ่ ป็ นอะ ขอลอกหน่อย :


: กลบั ละ ตามารับแล้ว
เอ้า ยงั คยุ ไมจ่ บเลย :
: เลน่ เกมก่อนมย้ั แล้วค่อยท�ำ
ไม่อะ กรู ีบ :
: หอ้ งมึงสอบคณิตยงั วะ ยากม้ยั

มึงถามคนโงเ่ ลขแบบกอู ะนะ :

โต๊ะข้างห้องประชาสัมพั นธ์ เป็ นท่ีที่ผมกับเพ่ื อนมักใช้เป็ นจุดรวมตัวกัน
หลังเลิกเรียนช่วงม.ต้น เพื่ อนแต่ละคนก็จะรอพ่ อแม่มารับ ระหว่าง
รอก็จะผลัดกันทำ�การบ้าน ผลัดกันเล่นเกม ผลัดกันคุยกันไปเร่ือยเปื่ อย วันไหน
ใครสอบเก็บคะแนนมาก็จะมาบอกโพยบอกข้อสอบกัน บางทีก็รวมกันไปซ้ือ
ขนมนมนำ้�ท่ีโรงอาหารบ้าง ร้านขายของหน้าโรงเรียนบ้างแล้วก็มาแย่งกันกิน

มมุ เดก็ โสตฯ #1

มุ ม ป ร ะ จำ � ห ม า ย เ ล ข 1 ข อ ง
ชาว PR ชลชาย เรามักจะแวะเวียนกันมา
หาครูสไปร์ท ศุภสิทธิ์ สร้อยทอง (หรือ
ถ้าสนิทกันจะเรียกว่า “คุณแม่ไปร์ท”)
ตอนเชา้ กอ่ นเขา้ แถว พักกลางวัน หรอื หลงั
เลกิ เรียน หมกตวั กันน่งั เล่นนอนเล่น บางที
ก็ยืมคอมครูมาทำ�งาน ยืมกล้องไปถ่ายรูป
ยืมแฟลช ยืมเบตเตอร่ี ฯลฯ ท่ีก็มีอยู่แค่
น้ี แต่ก็อัดกันอยู่หน้าคอม เปิ ดดูน่ันดูนี่กัน
บางทถี า่ ยรูปงานโรงเรยี นเสรจ็ มากผ็ ลดั กนั
มาลงรูป แตง่ รูป คดั ไฟล์ เป็ นเบอ้ื งหลงั ของ
ทีมช่างภาพโรงเรียนท่ีได้มาใช้เวลาร่วมกัน

มุมเด็กโสตฯ #2

มุมประจำ�หมายเลข 2 ของชาว
PR ซึ่งก็เป็ นที่ท่ีเอาไว้พักผ่อน นั่งเล่น นอน
เล่นกัน ทุกคนได้ใช้เวลาร่วมกันตรงนี้ ทุก
วันก็จะมีแต่เสียงหัวเราะ สลับกับเอะอะ
โวยวาย แทรกด้วยเสียงตะโกนด่ากันไปมา
จนบางครั้งกด็ งั ไปเขา้ ไมคท์ คี่ รูก�ำ ลงั ประกาศ
อ ะ ไ ร สำ � คั ญ ผ่ า น เ สี ย ง ต า ม ส า ย โ ร ง เ รี ย น
เ ป็ น มุ ม ส บ า ย ท่ี นั ก เ รี ย น
ห ล า ย ค น ใ น โ ร ง เ รี ย น ไ ม่ มี โ อ ก า ส ไ ด้ ใ ช้
ใ น ข ณ ะ ท่ี พ ว ก ผ ม อ ยู่ กั น จ น ชิ น แ ท บ
จ ะ เ ป็ น มุ ม ป ร ะ จำ � ข อ ง พ ว ก เ ร า ช า ว โ ส ต
และประชาสัมพั นธ์ของโรงเรียนไปแล้ว

ครูวรวุ ฒิ วิจารณ์พล

“เมสซ่ี” เป็ นช่ือเล่นที่ครูวรวุฒิต้ังให้ผม ครูบอกว่าเพราะ
ผมหนา้ เหมอื นนกั บอลทช่ี อ่ื น้ี ผมเจอครูวรวุฒติ งั้ แตม่ .1 ในวิชาสงั คม
พอได้คุยกันบ้างประปรายทำ�ใหร้ ู้ว่าแกเป็ นครูที่ใจดีมาก ๆ เป็ นเซฟ
โซนท่ีดใี หก้ บั นกั เรียน พอผมไดม้ าทำ� PR ของโรงเรียน กไ็ ดค้ รูเขานี่
แหละ คอยใหย้ มื ใชค้ อม ใชก้ ระดาษ ใช้ Printer คอยท�ำ งานตลอดเลย :)

Canon 6D ในตำ�นาน

กล้องในตำ�นานของฝ่ ายโสตฯ และประชาสัมพั นธ์
ผ่ า น ก า ร ใ ช้ ง า น ม า อ ย่ า ง ย า ว น า น ห ล า ย ต่ อ ห ล า ย รุ่ น
ผมเองก็ได้ใช้อยู่หลายคร้ัง กล้องตัวน้ีแหละท่ีผมใช้ฝึ กถ่าย
รู ปในโรงเรี ยนมาตลอด และเป็ นเบื้องหลังของรู ปสวย ๆ
ในทุกกิจกรรมท่ีผมและทีม PR โรงเรียนช่วยกันสร้างออกมา

ศาลเจ้าพระยาสุรสีห์

ห นึ่ ง ใ น ส่ิ ง ศั ก ดิ์ สิ ท ธ์ิ
ประจำ�โรงเรียน เป็ น Landmark
สำ � คั ญ ที่ ผ ม จ ะ ต้ อ ง เ ดิ น ผ่ า น ม า
ไหว้ทุกคร้ังที่มาถึงโรงเรียนตอน
เช้า ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำ�ไม
ต้องไหว้ แต่รู้ตัวอีกทีก็ติดเป็ น
นิสัยไปแล้ว บางคร้ังเวลามีเร่ือง
เดือดเนื้อร้อนใจอะไร ผมก็จะมา
บนบานศาลกลา่ วใหท้ า่ นชว่ ยเสมอ

ลานธรรม

ท่ีประจำ�ของผมและเพ่ือน ๆ ในช่วงกีฬาสีตอนม.ต้น
เ ร า มั ก จ ะ เ อ า ก า ร์ ด เ ก ม บ อ ร์ ด เ ก ม ม า เ ล่ น กั น ห รื อ
บ า ง ที ก็ เ อ า ฟุ ต บ อ ล เ อ า ต ะ ก ร้ อ ม า เ ล่ น กั น ฆ่ า เ ว ล า
ให้หมด ๆ วันไป หรือช่วงเรียนปกติบางคร้ังที่ไม่มีอะไร
ทำ � กั น ก็ จ ะ ม า ร ว ม กั น ต ร ง นี้ โ ด ย ไ ม่ มี ส า เ ห ตุ ผ ลั ด กั น
เล่นมุก ผลัดกันหัวเราะ เล่าเร่ืองโน่นนี่กันไปเร่ือยเปื่ อย

โต๊ะหนิ อ่อนตึก 2 หนา้ หมวดสังคม

ช่วงม.ปลาย ใครท่ีเดินผ่านไปผ่านมาแถวน้ีในตอนเช้า
จะได้ยินเสียงเม้าธ์มอยดังเจ้ือยแจ้วของเหล่าเพ่ื อนหญิงพลัง
หญิงทั้ง 14 คนจากห้องสิบหก เมื่อมาถึงโรงเรียนในตอนเช้า
ผมก็จะแวะทักทายเพื่ อน ๆ ท่ีรวมตัวกันอยู่ตรงนี้ บางทีผมก็มา
ผสมโรงด้วยหากวันนั้นมีเรื่องอะไรท่ีผมพอจะร่วมวงพู ดคุยด้วยได้
ซ่ึ ง พ ว ก เ ร า มั ก จ ะ คุ ย กั น เ พ ลิ น จ น ลื ม ว่ า ต้ อ ง ว่ิ ง ไ ป เ ข้ า แ ถ ว
เคารพธงชาติ ก็มันติดลมน่ีนา พวกนี้มันก็ชอบคุยไปเร่ือยด้วย

โต๊ะหนิ อ่อน
หน้าหอ้ งหมวดคณติ ฯ

มุมทำ�การบ้านอี กมุม
ที่ได้ใกล้ชิดธรรมชาติ เพี ยง
แ ค่ ไ ม่ ก่ี คื บ ห า ก ไ ม่ ร ะ วั ง ก็
จ ะ ไ ด้ ล ง ไ ป ว่ า ย น้ำ � กั บ ป ล า
ในบ่อ เป็ นที่ที่มักถูกจับจอง
น่ั ง ทำ � ก า ร บ้ า น ใ น ต อ น เ ช้ า
ป ร ะ จำ � เ พ ร า ะ แ ด ด ยั ง ไ ม่
ร้ อ น ม า ก ต ก เ ย็ น ก็ จ ะ มี ค รู
หมวดคณิตมาน่ังสอนพิ เศษ

ช่วงม.1 ที่ผมและเพื่อน ๆ ต้องรับมอื กบั ความหฤโหดของครูวิชาคณิตฯ ครูไพโรจน์ รักข้าเกิด เจ้าของ
3 พยางค์ปาฏิหารย์ “ขอพบด้วย” หากประโยคนี้ไปปรากฏบนหน้าสมุดการบ้านใคร เย็นนั้นก็จะ
ได้กลับบ้านช้าแน่นอน โต๊ะหินอ่อนหน้าห้องหมวดคณิตฯ นี้เองจึงเป็ นสถานท่ีที่เหมาะแก่การระดม
กำ�ลังช่วยกันทำ�การบ้านในตอนเช้า แต่ละวันจะก็เปล่ียนต้นฉบับกันไปเร่ือย ๆ ผลัดกันตรวจคำ�ตอบให้แน่ใจ
แล้วเอาไปส่งพร้อมกัน (แล้วตอนส่งจะต้องสลับสับเปลี่ยนไม่ให้สมุดติดกัน เพราะเดี๋ยวครูรู้ว่าลอกกันมา)
ทกุ คนในโตะ๊ ตา่ งใหค้ �ำ มน่ั สญั ญากนั ว่าจะชว่ ยกนั เอาชวี ิตรอดจากสามพยางคน์ เี้ พื่อใหไ้ ดม้ าซง่ึ อสิ ระหลงั เลกิ เรยี น



ห้องเรียนกรงนก เดมิ ทถี ูกใช้เป็ นชอ็ ป
สำ�หรับวิชาการงาน ให้นักเรียนได้
เรียนและฝึ กใช้เครื่องมือสำ�หรับ
เขยี นแบบ ผมไดเ้ ขา้ ใชห้ อ้ งนคี้ รง้ั แรกตอนม.2
วิชา IS ครูที่สอนก็พาเข้ามาใหเ้ ก็บของ ย้าย
ของ ท�ำ ความสะอาด สลับกบั จัดโต๊ะจัดเก้าอี้
ใหก้ ลายเป็ นหอ้ งเรียนวิชาการงาน ซึง่ ต่อมา
ตอนม.3 ผมกไ็ ดใ้ ชอ้ ีกครง้ั ไดล้ องนง่ั โตะ๊ เขยี น
แบบทมี่ แี ตฝ่ ่ นุ กระดาษกด็ �ำ แลว้ ด�ำ อีก สภาพ
เส้ือผ้าหลังเลิกวิชาน้ีเสร็จก็คงไม่ต้องพู ดถึง
เลอะเทอะพอ ๆ กบั เลน่ บาสเลน่ บอลมาทงั้ วัน

ผมข้ึนม.4 มาสักพั ก ห้องนี้ก็ถูก
เอาไปใช้เป็ นห้องเก็บของ นาน ๆ ทีจะถูก
เปิ ดใช้สำ�หรับเอาอุปกรณ์ข้างในมาจัดงาน
กิจกรรมต่าง ๆ ในโรงเรียน ผมมีโอกาส
เขา้ ไปอีกคร้ังกต็ อนม.5-6 แลว้ ท่ีตอ้ งท�ำ งาน
ของสภานักเรียน ช่วยขนย้ายของที่อยู่
ข้ า ง ใ น แ ล ะ ยั ง ต้ อ ง ช่ ว ย กั น ทำ � ค ว า ม
ส ะ อ า ด พ ร้ อ ม จั ด ข อ ง ใ ห ม่ ท้ั ง ห ม ด
แตส่ ดุ ทา้ ยกก็ ลบั มารกและสกปรกเหมอื นเดมิ

หอพระพุ ทธมงคล
ชลประชานาถ

อีกหนึ่งในส่ิงศักดิ์สิทธ์ิประจำ�
โรงเรียน และผมก็ไหว้ทุกครั้งท่ีผ่านใน
ตอนเช้าเหมือนกัน ตอนเช้า ๆ ก็จะมีครู
ผู้ปกครอง นักเรี ยน หรื อบุคลากร
ม า ก ม า ย ม า นั่ ง ไ ห ว้ พ ร ะ ส ว ด ม น ต์
ถวายดอกไม้ พวงมาลัย ของสักกา
ร ะ ต่ า ง ๆ ห อ พ ร ะ นี้ เ อ ง ขึ้ น ช่ื อ เ รื่ อ ง
ความศักดิ์สิทธ์ิในการบนอย่างมาก ไม่
ว่าจะเรื่องเรียน เร่ืองสอบ เร่ืองกิจ
ธุระส่วนตัวใดใด นักเรียนก็มักจะมาบน
ที่น่ี และสมหวังกันแทบทุกราย ซ่ึงก็จะ
แก้บนด้วยการวิ่งรอบหอพระ 100 รอบ
ขึ้ น ไ ป แ น่ น อ น ผ ม เ อ ง ก็ เ ค ย บ น ม า
สารพั ดเรื่อง จนจบมาแล้วก็คิดว่าน่า
จะว่ิงไปแล้วไม่ต่ำ�กว่า 500 รอบเป็ นแน่
ทุ ก เ ย็ น ก็ จ ะ มี ค น ม า ว่ิ ง เ ป็ น
ประจำ� ไม่ว่าจะท้ังออกกำ�ลังกายหรือ
ว่าแก้บน บางทีก็ถามแซวกันว่าบนไว้
ก่ีรอบ เหลืออีกกี่รอบ บนเร่ืองอะไร
ไว้ ซึ่งช่วงเปิ ดเทอมแรก ๆ ก็จะเห็นคน
เยอะหน่อย ให้สันนิษฐานเอาได้เลยว่า
เป็ นเด็กม.1 ที่เพิ่ งสอบติดเข้ามาเรียน

สว น วิ ท ย า ศ า ส ต ร์ ห รื อ ที่ เ รี ย ก กั น ติ ด ป า ก ว่ า ห ลั ง ตึ ก 4 เ ป็ น วิ ว ทิ ว ทั ศ น์ ท่ี ส ว ย ง า ม
มีที่จอดรถครู อยู่ฝ่ั งเดียวกับตึก ห่างออกมาเป็ นโต๊ะทำ�การบ้าน อยู่ข้างกับบ่อนำ้�ซ่ึง
มีทางลงจากลานหินว่าง ๆ ท่ีเอามาใช้เตะฟุ ตบอลกัน หรือทำ�กิจกรรมต่าง ๆ ต้ังแต่เข้าค่าย
ลูกเสือม.1 ทดลองวิทยาศาสตร์ม.2-3 (จำ�ได้เลยว่าให้ทดลองวัดค่า PH กับตรวจความใสของ
นำ้�) จัดกิจกรรมรับน้องและซ้อมเต้น ม.4-5 เก็บผักตบชวาและถ่ายรู ปรวมแก๊งตอน ม.6

“ช่วงมัธยม เป็ นวัยที่ใคร ๆ
ก็อยากย้อนกลบั ไปทส่ี ุดแลว้ ”

#พื้นทใี่ นความทรงจำ�

“ ห า ก วั น นึ ง ไ ด้ ม อ ง ย้ อ น ก ลั บ ม า
แ ม้ ว่ า ส ถ า น ท่ี จ ะ เ ป ล่ี ย น ไ ป เ พี ย ง ใ ด
แ ต่ มั น ก็ เ ห ลื อ ไ ว้ ซ่ึ ง ค ว า ม
ท ร ง จำ � แ ล ะ เ รื่ อ ง ร า ว ต่ า ง ๆ ”

ถา่ ยภาพและออกแบบเล่มโดย
ป่ นุ เมธาสิทธ์ิ ทบั ทิม

นิสิตคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลยั