The Hunchback of Notre Dame.pdf

The Hunchback of Notre Dame

Jekyll x Jackie

-Pandora P.-

1

CHAPTER1

2

เรอ่ื งราวทั้งหมดเรม่ิ ต้นในบา่ ยวันหน่ึงทดี่ อกพิทเู นีย
บานสะพร่ัง

เสียงลอ้ ของรถมา้ บดกบั กอ้ นกรวดไม่เคยเป็นเสียงท่ีจัด
ว่าดงั ในปารีส แต่เม่ือมาอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนีก้ ลบั กลายเป็น
เสียงท่ีโดดเด่นตัดกบั ความเงียบสงบรอบดา้ นอย่างชดั เจน

ย่ิงรถม้าแล่นไปเรื่อย ๆ ตามถนนซง่ึ กอ่ สรา้ งดว้ ยอิฐ
สายตา อย ากรู ้อยา กเห็นข องชาวเมืองก็ยิ่งจับจ้องไ ป ยังห้อง
โดยสารแปลกตามากขนึ้ ตามไปดว้ ย

ไม่ค่อยมใี ครเดนิ ทางมาเมอื งเล็ก ๆ ของพวกเขาเทา่ ไหรห่ รอก
น่เี ป็นเรื่องท่ีหายากพอ ๆ กบั คณุ นายมชั กินสไ์ ม่นอนกลางวนั เลยละ่

ในท่ีสุด รถมา้ ก็หยุดลงหน้าบา้ นหลงั เก่าสีขาวซ่งึ มีสวน
เต็มไปดว้ ยตน้ หญา้ รกชฏั

“คงเป็นพวกขุนนางตกยาก” เพ่อื นบา้ นสองสามคนเรม่ิ
จบั กลมุ่ พดู คยุ กนั ขณะแอบมองผ่านบานหนา้ ต่าง

“หรือเป็ นแขกของนายท่านเจคิล” อีกคนหน่ึงแสดง
ความเห็น

3

แตไ่ ม่ใชเ่ ลย

หญิงสาวต่างถ่ินท่กี าลงั ลงจากรถมา้ คือลกู สาวของคนสวน
ท่ยี า้ ยมาเพราะภยั แลง้ ตา่ งหาก

แจ๊คเกอร์ลีน เควลล์ฮาร์ตมีเรือนผมสีแดงแปลกตา
เธอสวมชุดแบบสาวชาวบ้านธรรมดาหากไม่ได้ผูกผ้าโพกหัว
ส้นรองเทา้ หุ้มข้อกลางเก่ากลางใหม่ส่งเสียงกระทบพื้นเบา ๆ
ขณะท่ีเธอยืดเสน้ ยืดสายจากการน่งั รถมา้ มาเป็นเวลานาน

“ไม่แย่เลยนะ” พ่อของเธอ แจสเปอร์ เควลลฮ์ ารต์ พดู ติด
ตลกกบั สภาพของบา้ นในขณะท่ขี นกระเป๋ าเดนิ ทางลงมาจากรถมา้

“ไมเ่ ลยค่ะ แต่ดทู ่าจะมีอะไรใหท้ าเยอะเชยี ว”

แจ๊คเกอรล์ นี หวั เราะ

สองพ่อลกู เควลลฮ์ ารต์ ช่วยกนั ขนสมั ภาระเขา้ ไปในบา้ น
พวกเขาเปิ ดหน้าต่าง ปัดฝ่นุ และเช็ดถพู นื้ สาหรบั ใชเ้ ป็นท่นี อน
ครา่ ว ๆ จนกระท่งั พระอาทิตยต์ กดิน

หญิงสาวจุดตะเกียง ควานหาขนมปังแถวสดุ ทา้ ยท่ี
เหลืออยู่

4

“ท่านสภุ าพบรุ ุษ…เราขอนาเสนอสองเมนขู องค่าคืนนี้
ขนมปังกบั ชสี และชีสกบั ขนมปัง ไม่ทราบว่าจะรบั อะไรดีคะ”

เสียงหวานท่ีดดั ต่าจนดเู ครง่ ขรมึ เหมือนบรกิ รหญิงทาให้
แจสเปอรห์ วั เราะออกมา

แจ๊คกีเ้ ป็นเดก็ มองโลกในแง่ดี เธอมกั จะมีวิธีแปลก ๆ ใน
การทาใหเ้ ขาหวั เราะเสมอ

คนเป็นพ่อทาท่าทางขึงขงั เชน่ เดียวกนั

“ถา้ อย่างนนั้ ผม…”

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะการเล่นละครของสองพ่อลูก
แจค๊ เกอรล์ ีนท่ีอยใู่ กลป้ ระตกู ว่าโบกมอื ไปมาเป็นเชิงวา่ เธอจะไปดู
ใหเ้ อง

คงจะเป็นเพอื่ นบา้ นทมี่ าทกั ทายกนั น่นั ล่ะ...
“สายัณสวัสดิ์ค่ะ” เธอเอ่ยประโยคนนั้ ก่อนจะเหน็ ผมู้ า
เยือนเสยี อีก

5

หากแต่รา่ งของคนท่ีอยหู่ ลงั บานประตกู ลบั ทาใหเ้ ธอ
ชะงกั ไป

เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเจา้ ของผมสีบลอนด์ทอง
และดวงตาสีเขียวเหมือนกบั ฤดใู บไมผ้ ลิ ชุดท่เี ขาสวมถกู ตดั เย็บ
อย่างประณีต มองปราดเดียวก็รูว้ ่าราคาแพงและผสู้ วมใสต่ อ้ ง
ไมไ่ ดม้ ีฐานะธรรมดาอย่างแน่นอน

“เออ่ ...”

“สายณั สวสั ดิค์ รบั ” นา้ เสียงทมุ้ หากนมุ่ นวลจนนา่ แปลก
ใจเอย่ ทกั ทาย

“สองพอ่ ลกู เควลลฮ์ ารต์ สินะครบั ”

แจ๊คเกอรล์ ีนมวั แต่หลงอย่กู บั เสยี งนนั้ จนกระท่งั เขาเอ่ย
ถามคาถามนนั้ กบั เธอ

หญิงสาวรีบตงั้ สติพลางพยกั หนา้ ตอบรบั

“ค่ะ”

“ผมช่ือเฮนร่ี เจคิลครับ เป็นลูกชายของบ้านเจคิล
ผพู้ ิพากษาประจาเมืองนี.้ ..ยินดีท่ไี ดพ้ บคณุ ”

6

ฐานะอนั รา่ รวยของเขาไมไ่ ดผ้ ิดกบั ท่เี ธอคาดเอาไวเ้ ลย
สกั นิด

“ใครมาเหรอลกู ” แจส๊ เปอรส์ ง่ เสียงมาจากในบา้ นกอ่ นท่ี
ชายวยั กลางคนจะเดินตามออกมา

“ฉนั แจค๊ เกอรล์ ีนค่ะ สว่ นน่คี ณุ พ่อของฉนั แจส๊ เปอร์ ยนิ ดี
ท่ไี ดพ้ บคณุ เชน่ กนั ”

แจค๊ กีต้ อบกลบั ไปตามมารยาทในขณะท่ีดวงตาสเี ขียว
กวาดมองสภาพบา้ นท่ียงั ไม่คอ่ ยเรียบรอ้ ยเท่าไหรน่ กั

“ขาดเหลืออะไรมากรเึ ปลา่ ครบั ”

“คะ?”

“บา้ นของคณุ ดยู งั ไม่คอ่ ยเรียบรอ้ ยเทา่ ไหรเ่ ลย”

“อ๋อ ตอนนขี้ า้ งในก็พอใชไ้ ดแ้ ลว้ ละ่ คะ่ แต่ขา้ งนอกน่คี ง
ตอ้ งจดั การกนั อีกที”

“สวนแบบนี้ ถา้ ลงดอกไมน้ ่ารกั ๆ เอาไวก้ ด็ ีนะครบั ” เจคลิ
แสดงความเห็นแลว้ หนั ไปพยักหนา้ ใหก้ บั คนรบั ใชท้ ่ยี ืนอยู่ขา้ ง
หลงั อยา่ งนอบนอ้ ม

7

“พรุง่ นีใ้ หค้ นสวนของเราเอาดอกพทิ เู นียในเรือนกระจก
มาใหค้ ณุ เควลลฮ์ ารต์ ”

“ครบั นายท่าน”

สองพ่อลูกเควลลฮ์ ารต์ ยังไม่ทันเอ่ยคัดคา้ น เจคลิ ก็หนั
กลบั มาสง่ รอยยมิ้ ละไมใหก้ บั เธออีกครง้ั

“ท่จี รงิ วนั นผี้ มเป็นตวั แทนของคณุ พ่อมากลา่ วทกั ทาย
ครบั ช่วยรบั น่ไี ปแทนของขวญั ทกั ทายดว้ ยนะครบั ”

สาวใชอ้ กี คนหนึ่งกา้ วขึน้ มาสง่ ตะกรา้ ใบหน่ึงใหก้ บั แจ๊สเปอร์

กลนิ่ เนอื้ หอม ๆ ท่ลี อยขนึ้ มาทาใหแ้ จ๊คเกอรล์ ีนท่เี อาแต่
เดนิ ไปเดินมาทงั้ วนั ทอ้ งรอ้ งจนใบหนา้ ขนึ้ สีแดงจาง ๆ

“เออ่ คือว่า…”
“ถา้ อย่างนนั้ ผมไมร่ บกวนเวลามอื้ ค่าแลว้ ละ่ ครบั ราตรสี วสั ดิ”์

ชายหนมุ่ ชงิ พดู ตดั บทราวกบั กาลงั ช่วยเธอกอบกใู้ บหนา้ เต็มท่ี

ร่างสูงน่ันโค้งตัวลาสองพ่อลูกท่ีโค้งกลับแทบไม่ทัน
กอ่ นท่รี ถมา้ ซ่งึ สลกั ตวั อกั ษร ‘J’ ตวั ใหญ่จะแลน่ จากไป

8

“เขาไมเ่ ผด็จการไปหนอ่ ยเหรอ…” แจสเปอรพ์ มึ พาอยา่ ง
เหมอ่ ลอยในขณะท่ีแจ๊คเกอรล์ นี ไหวไหลแ่ ลว้ แย่งตะกรา้ สตวู ไ์ ป
ถือไวเ้ อง

“เผด็จการหรือไม่เผด็จการ เขาก็ทาใหเ้ ย็นนเี้ รามีเมนทู ่ี
สามเพ่มิ ขึน้ มานะคะ และหนวู ่ามนั ดีกว่าขนมปังดว้ ย”

แจสเปอรพ์ ยกั หนา้ เออออ

จรงิ อย่างท่เี ธอว่าน่นั แหละ

ตะเกียงในบา้ นหลงั เล็กฉายเงาของคนสองคนซง่ึ น่งั หนั หนา้
เขา้ หากนั ก่อนท่ตี า่ งฝ่ายจะต่างแยกยา้ ยไป

แสงตะเกียงในบา้ นหลงั นอ้ ยดบั ลงเม่อื ผ่านไปค่อนคนื

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่นานหลังจากน้ัน สองพ่อลกู เควลลฮ์ ารต์ ก็เริ่ม

คนุ้ ชนิ กบั บา้ นใหม่และเพื่อนบา้ น โดยเฉพาะลกู ชายของทา่ น
ผูพ้ ิพากษาท่ีมักจะแวะเวียนมาท่ีบา้ นบ่อย ๆ พรอ้ มกบั ตะกรา้
อาหารใบใหญ่

9

“เมอื งนโี้ ชคดที ่มี ีนายทา่ นท่ใี สใ่ จชาวเมืองมาก ลกู คิดว่ายงั ไง”
แจส๊ เปอรช์ วนคยุ ขณะดมื่ กาแฟในตอนเชา้ ของวนั หน่งึ

“เหมือนดอกไมท้ ่เี ขาสง่ มาใหข้ า้ งนอกน่นั ละ่ มงั้ คะ”
แจค๊ เกอรล์ นี ตอบพลางเหลือบมองสวนดอกไมท้ ่มี ีดอก
พิทเู นียหลากสสี นั บานสะพร่งั
ใบหนา้ งดงามระบายยมิ้ อ่อนจาง
“รูส้ กึ สบายใจท่จี ะอย่ดู ว้ ย”
แจส๊ เปอรเ์ หลือบมองลกู สาวของเขาเงยี บ ๆ เห็นดวงตา
สดใสเป็นประกายน่นั แลว้ ก็ไดแ้ ตผ่ ลกั ไหลเ่ ธอเบา ๆ
“ทาไมลกู ไม่ไปซอื้ วตั ถดุ ิบทาพายมาหน่อยละ่ สาวนอ้ ย
พอ่ คิดว่านายนอ้ ยตอ้ งรกั พายแอปเปิ้ลสตู รเควลลฮ์ ารต์ ”
“แนน่ อนคะ่ ”
แจ๊คเกอรล์ นี ลกุ ขนึ้ มาสวมเสือ้ คลมุ อย่างรวดเรว็ เธอควา้
ตะกรา้ และเอย่ ลาแจ๊สเปอรเ์ ม่ือออกจากบา้ น

10

หญิงสาวคอ้ มหวั ทกั ทายเพ่ือนบา้ นท่เี ร่มิ คนุ้ หนา้ คนุ้ ตา
และเดินตรงมาตามถนนซ่งึ ม่งุ เขา้ สวู่ หิ ารประจาหม่บู า้ น

แมจ้ ะเป็นเมืองเลก็ ๆ แต่วิหารประจาเมืองของท่ีน่กี ลบั ถกู
สรา้ งขึน้ อย่างงดงามโอ่อา่ ระฆงั จะสง่ เสยี งดงั ตรงเวลาในทกุ เชา้
และชาวบา้ นจะต่ืนขึน้ มาใชช้ ีวิตประจาวัน พวกผชู้ ายจะออกไป
ทางาน พวกผหู้ ญิงจะเกบ็ กวาดบา้ น สว่ นพ่อคา้ แม่คา้ จะเร่มิ ตงั้
แผงขายของกนั รอบ ๆ วหิ ารอยา่ งคึกคกั

“แปง้ เนย อบเชย และ…” แจ๊คเกอรล์ ีนพมึ พาพลางไลซ่ ือ้
ของจนครบ

ในตอนนนั้ เองท่ีคนกลมุ่ หนึ่งเรม่ิ รวมตวั กนั หนา้ วหิ าร

พวกเขามผี วิ สเี ขม้ ตดั กบั ชดุ กรุยกรายหลากสีสนั สะดดุ ตา
ท่สี วม ใครบางคนในกลมุ่ ของพวกเขารอ้ งตะโกนเสยี งดงั วา่

“เอา้ ! เรเ่ ขา้ มา! เชญิ เขา้ มาร่วมวงกบั เรา!”

กลุ่มคนเหล่านั้นเร่ิมเล่นเครื่องดนตรีในมือเป็ นทานอง
สนกุ สนาน พวกผหู้ ญิงในกล่มุ เร่มิ เตน้ ราไปรอบ ๆ ควา้ มือใครต่อ
ใครใหเ้ ขา้ ไปรว่ มวง

11

แจค๊ เกอรล์ ีนเองก็ถกู ดงึ เขา้ ไปเช่นกนั ตะกรา้ ของเธอหลน่
อยทู่ ่พี นื้ แตห่ ญิงสาวกลบั ไม่มีเวลาหนั ไปสนใจมนั เลยสกั นดิ เดียว

เธอถกู จบั หมนุ ไปรอบ ๆ จนกระโปรงบานออก ผมสีแดง
สะบดั พลิว้ กลางอากาศ จงั หวะแปลกใหมอ่ ย่างท่ีไมเ่ คยไดย้ นิ มา
ก่อนกาลงั พาฝีเทา้ ของเธอกระโดดขึน้ ลง เสียงหวั เราะของค่เู ตน้
กาลงั ทาใหเ้ ธอเร่มิ ยมิ้ ตาม…

ไม่นานนัก หญิงสาวต่างถ่ินท่ีพ่ึงยา้ ยมาก็กลายเป็นจุด
สนใจของใครหลายคน

แจ๊คเกอรล์ ีนเตน้ ราไดอ้ ยา่ งไรท้ ่ตี ิ เธอเรียนรูไ้ ดไ้ วมากกว่า
หญิงสาวคนอ่ืน ๆ เพียงหนึง่ บทเพลงก็สามารถกลมกลนื ไปกบั
กลมุ่ คนแปลกหนา้ ไดแ้ ลว้

จวบจนกระท่งั บทเพลงจบลง ผคู้ นต่างพากนั ปรบมือและ
ผวิ ปากแสดงความชอบอกชอบใจ

คนท่ีดูคล้ายหัวหน้าท่ีสุดในกลุ่มพวกเขาก้าวออกมา

“พวกเราพ่งึ เดินทางผ่านมา หากจะขอพกั ท่นี ่ี---”

“ไม่ได”้ เสยี งทมุ้ เด็ดขาดท่ีคนุ้ เคยดงั ขนึ้

12

นายนอ้ ยแหง่ บา้ นเจคิลปรากฏตวั ขนึ้ ทา่ มกลางฝงู ชน
ใบหนา้ หล่อเหลาเครง่ ขรมึ ลงในขณะท่ีกลา่ วต่อไปวา่

“ท่นี ่คี ือเมอื งของพระผเู้ ป็นเจา้ ...พวกยิปซไี ม่มสี ทิ ธิ์อาศยั
หลงั คาของพระองคห์ ลบั นอน”

นา้ เสียงของเขาเย็นชาอย่างท่แี จ๊คกีไ้ มเ่ คยไดย้ นิ มากอ่ น
แต่เม่ือเจคิลออกปากพูด ชาวบ้านก็เร่ิมพึมพาว่า “เห็นดว้ ย”
ออกมา

สายตาของเขาชวนใหผ้ คู้ นรูส้ กึ หวาดกลวั กลมุ่ คนเรร่ อ่ น
กระวกี ระวาดเก็บของแลว้ รีบออกจากหนา้ วิหารไปอย่างรวดเรว็

ความกระอกั กระอว่ นระลอกใหญ่โรยตวั ในบรรยากาศ
สาวชาวบา้ นท่ีออกมาเตน้ ราเม่อื ครูเ่ มม้ ปากอย่างอึดอดั รวมไปถึง
เธอดว้ ย

แปะ...แปะ...แปะ….

“ววิ้ ...ววิ ดชี ะมดั ”

ก่อนท่เี สียงผวิ ปากของใครคนหน่ึงจะดงั ขึน้ จากดา้ นบน
ของวิหาร

13

เขาเป็นชายหน่มุ ท่มี ีใบหนา้ หลอ่ เหลาอย่างหาตวั จบั ไดย้ าก
หากเม่อื เจา้ ตวั ไต่กาแพงวหิ ารลงมา แจ๊คกีจ้ งึ เหน็ วา่ แผน่ หลงั ของ
เขางองมุ้ ผดิ ธรรมชาติ บนนนั้ ยงั มีแมวสีสม้ ตวั หน่ึงเกาะอย่ดู ว้ ย

“อย่าโกรธดิวะนายท่าน พวกเขาแค่เล่นสนุกกนั นิด ๆ
หนอ่ ย ๆ เอง” รูปประโยคท่ีไร้ความเคารพโดยสิน้ เชิงขัดกับ
สรรพนามนายท่านอย่างบอกไมถ่ กู ทาใหแ้ จ๊คเกอรล์ นี หลดุ หวั เราะ
ออกมา

ชายหลงั ค่อมหนั มามองเธออย่างแปลกใจ ดวงตาสแี ดง
หรีล่ งเล็กนอ้ ยก่อนจะกระตกุ ยมิ้ มมุ ปาก

เขาหนั ไปพดู กบั ฝงู ชนท่ไี ม่รูจ้ ะรองรบั ความโกรธของนาย
นอ้ ยเจคลิ อย่างไรรอบ ๆ ว่า

“เอา้ ! กลบั ไปทางานกนั ไดแ้ ลว้ ถา้ ไม่ใช่คณุ นายมชั กนิ สก์ ็
อยา่ หวงั จะองู้ านไปหน่อยเลย”

เม่ือมีบนั ไดทอดลงมามหี รือชาวบา้ นจะไม่รบี ควา้ เอาไว้
พวกเขารีบสลายตัวอย่างรวดเร็ว แมบ้ างสว่ นในนนั้ พมึ พาว่า
“ปิศาจ” ลอดไรฟัน แต่กไ็ ม่มใี ครสนใจ

14

แจค๊ กีอ้ ยากจะขยบั หนบี า้ งแต่กลบั โดนสายตาของชาย
หนมุ่ ทงั้ สองคนตรงึ เอาไวก้ บั ท่ี

นายนอ้ ยแห่งบา้ นเจคลิ มองหญิงสาวท่กี มุ มือเขา้ หากนั
อยา่ งประหม่าก่อนจะถอนหายใจ

“ตะกรา้ ของคณุ ครบั ”
ใบหนา้ ของเขากลบั มาประดบั รอยยมิ้ อบอ่นุ อีกครงั้ ราว
กบั เป็นคนละคน
“ขอบคณุ ค่ะ” แจค๊ กีร้ ีบตอบรบั เตรยี มจะเอย่ ขอตวั หาก
ไม่ตดิ วา่ ชายหลงั ค่อมขวางหนา้ เธอเอาไวก้ อ่ น
“เด๋ยี วดิ”
“อ๊ะ…”
“ฉนั ช่ือไฮด์ เธอละ่ ?”
“แจ๊คเกอรล์ ีน เควลลฮ์ ารต์ ค่ะ คุณไฮด”์ หญิงสาวตอบ
อย่างเกรงๆ

15

ชายหลังค่อมพยักหน้า ก่อนจะจับจ้องมองเธอดว้ ย
สายตาราวกบั เจอของถกู ใจ

“ฉนั ชอบเธอวะ่ โอย๊ ! ทาบา้ อะไรของแกวะนายท่าน!?”

“อยา่ หยาบคายกบั คณุ เควลลฮ์ ารต์ ”

“ฉนั ชอบยยั น่หี ยาบคายตรงไหนวะ”

“ตอ้ งขอโทษดว้ ยนะครบั …” เจคลิ หนั มาขอโทษเธออยา่ ง
ลาบากใจจนแจค๊ กีร้ ีบสา่ ยหนา้ ปฏิเสธเป็นพลั วนั

“ว่าแต่...นายลงมาทาอะไร ผมบอกแลว้ ไมใ่ ช่เหรอว่าให้
อยแู่ ต่บนหอคอย” เขาหันไปส่งสายตาตาหนิใหก้ ับไฮดท์ ่ีแคะหู
อย่างไม่ย่ีหระ

“ดว้ ยเหตผุ ลท่ีทกุ คนจะกลวั ฉนั น่นั นะ่ เรอะ เหอะ ไรส้ าระ
คนมนั หลอ่ จะเป็นยงั ไงก็หลอ่ ใครจะมากลวั ฉนั วะ”

ทงั้ หมดน่นั เขาพดู ออกมาดว้ ยนา้ เสียงม่นั ใจมากจนแจ๊คกี้
แอบประทบั ใจอยลู่ ึก ๆ หญิงสาวพยายามกลน้ั ยมิ้ ในขณะท่ีเจคิล
เอ่ยเสียงเครง่ ขรมึ

“ไฮด”์

16

“เออ! ก็ได!้ ของเลน่ ฉนั พงั น่กี วา่ มแี กคนเดียวท่ซี ่อมไดด้ ว้ ย”
ชายหลงั ค่อมโยนต๊กุ ตาไมร้ ูปทหารใหก้ บั เจคลิ ซ่งึ มสี หี นา้ ว่าาง
เปลา่ มาก

เขาโบกมอื ไลไ่ ฮดจ์ นเจา้ ตวั ไดแ้ ตจ่ ิป๊ ากแลว้ กลบั เขา้ ไปใน
วหิ าร

แน่นอนวา่ ยงั ไม่วายหนั มาขยิบตาใหเ้ ธอ “แลว้ เจอกนั ยยั
หนา้ สวย”

“ยยั หนา้ สวยเหรอ…” แจ๊คกีอ้ า้ ปากคา้ ง

ถอื เป็นคาชม...ไดม้ ยั้ นะ?

“ขอโทษนะครบั ท่ีคนของผมไมค่ ่อยมมี ารยาทเท่าไหร่”
เจคลิ ถอนหายใจ

“เพ่อื เป็นการไถ่โทษ ใหผ้ มเดินไปสง่ คณุ ท่บี า้ นนะครบั ?”

“ไมเ่ ป็นไรเลยค่ะ ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ ...คนของคณุ เหรอคะ?”

“ไฮดเ์ คยเป็นคนช่วยผมตรวจตราความเรียบรอ้ ยของเมืองครบั
แต่เม่อื หา้ ปีก่อนเขาเขา้ ไปชว่ ยคณุ นายมชั กนิ ส.์ ..แมวสสี ม้ ตวั นนั้
จากรถมา้ ของพอ่ คา้ คนหน่งึ จนไดร้ บั บาดเจ็บมีสภาพอย่างท่ีเหน็

17

และทางานเดมิ ไม่ไดอ้ ีก แต่จะใหผ้ มทงิ้ เขาเลยกท็ าไม่ได้ เลยให้
เจา้ ตวั คอยส่นั ระฆงั ของวหิ ารครบั ”

เจคลิ เลา่ ขณะชว่ ยแจ๊คเกอรล์ นี ถือตะกรา้ เดินไปตามทาง
กลบั บา้ น

“คณุ สองคนเป็นเพ่ือนท่นี ่ารกั มากเลยคะ่ ”

“ครบั ? พวกเราไมใ่ ชเ่ พ่อื น...”

“ใช่สิคะ น่นั ไง” นวิ้ เรยี วชไี้ ปยงั หนุ่ ตกุ๊ ตาไมก้ ่อนจะระบาย
รอยยมิ้ “ถา้ คณุ ไมน่ บั เขาเป็นเพ่อื น จะคอยซอ่ มต๊กุ ตาใหค้ นงาน
คนหน่งึ เหรอคะ?”

เจคิลองึ้ ไปพกั ใหญ่แลว้ หวั เราะออกมาบา้ ง

“ถา้ อย่างนนั้ คณุ อยากไดบ้ า้ งมยั้ ครบั ”

“อะไรเหรอคะ”

“ต๊กุ ตาไม.้ ..ผมยินดที าใหค้ ณุ สกั ตวั นงึ ”

ทงั้ สองคนหยดุ ฝีเทา้ ลงท่ีหนา้ ประตบู า้ นเควลลฮ์ ารต์
เจคลิ สง่ ตะกรา้ ท่ชี ว่ ยถือมาตลอดทางใหก้ บั เธอ

18

“เราจะไดเ้ ป็น...เอ่อ...เพ่ือนกนั ?”
เขากม้ หนา้ ดไู ม่ม่นั ใจจนแจ๊คกีอ้ ดรูส้ กึ เอ็นดขู ึน้ มาไม่ได้
“ยนิ ดีค่ะ เขา้ มาในบา้ นก่อนมยั้ คะ?”
“จะไม่เป็นการรบกวนเหรอครบั ?”
“กเ็ ป็นเพ่อื นกนั แลว้ น่ีคะ...ท่ีจรงิ แลว้ ในตะกรา้ น่กี ็เป็น
วตั ถดุ บิ ทาพายแอปเปิ้ลของคณุ อยแู่ ลว้ ดว้ ย”
“ถา้ อย่างนนั้ ผมขอรบกวนดว้ ยนะครบั !”
เสียงหวั เราะดงั ขึน้ ท่ามกลางความอบอ่นุ ของแสงแดด
ยามบา่ ยท่สี อ่ งลงมายงั สวนพิทเู นีย
จริงๆ ดว้ ย..
เจคลิ นอี่ ่อนโยนเหมือนกบั ดอกไมท้ เี่ ขาใหม้ าไม่มผี ดิ เลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจคลิ เป็ นลูกชายของผ้พู พิ ากษา งานมากมายทาให้
เขาไมม่ เี วลาว่างมาเทยี่ วเล่นทกุ วนั

19

แต่ไฮดค์ อื ชายหลงั ค่อมท่มี ีหนา้ ท่สี ่นั ระฆงั วิหารในตอนเชา้
และตอนเย็นดังนั้นเขาจึงว่างมาก (อนั ท่จี รงิ แจ๊คกีแ้ น่ใจว่าใน
ปารสี พวกเขาส่นั ระฆงั ของมหาวหิ ารบอ่ ยกว่านี้ แต่ท่นี ่ีคอื ชนบท
เพราะอย่างนนั้ ระฆงั จึงตีบอกเวลาเรม่ิ งานตอนเชา้ และเลกิ งาน
ตอนเย็นเท่านนั้ )

ไฮดแ์ วะเวยี นมาเลน่ กบั แจ๊คกีบ้ อ่ ย ๆ จนพวกเขาทงั้ สอง
คนสนิทสนมกนั เขาเป็นคนท่มี อี ารมณข์ นั อย่างแปลก ๆ และยงั มี
เรยี่ วแรงเยอะอยา่ งท่แี จสเปอรถ์ กู ใจจนขอใหเ้ ขาช่วยทาไรบ่ อ่ ย ๆ ดว้ ย

“คณุ ไฮด์ คณุ พ่อ อาหารเย็นพรอ้ มแลว้ คะ่ ” แจ๊คกีต้ ะโกน
บอกสองหน่มุ ท่ีกาลงั ทาสวน ไมน่ านนกั พวกเขาก็ลา้ งหนา้ ลา้ งตา
แลว้ ขนึ้ บา้ นมารบั ประทานอาหาร

“ทานเสรจ็ แลว้ จะกลบั เลยรเึ ปลา่ คะ?” แจค๊ กีถ้ ามก่อนท่ี
ไฮดจ์ ะพยกั หนา้ ตอบ

“จะกลบั ไปตามหาคณุ นายมชั กนิ สด์ ว้ ย บ่ายนีย้ งั ไมเ่ หน็
หนา้ เลย”

คุ ณ น า ย มั ช กิ น ส ์มั ก จ ะ ไ ป ไ ห น ม า ไ ห น กั บ ไ ฮ ด์เ ส ม อ
เป็นเรอื่ งประหลาดท่เี ห็นทงั้ สองคนไม่ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั

20

คนื นนั้ ไฮดโ์ บกมอื ลาทงั้ สองพ่อลกู โดยท่ไี มไ่ ดร้ ูเ้ ลยว่า...
วนั ต่อไปเขาจะไมม่ ีโอกาสหวั เราะกบั บา้ นเควลลฮ์ ารต์ อีกแลว้

21

CHAPTER2

22

เต้ง เตง้ เต้งงงงงงงงงง

เชา้ วนั ต่อมา ไฮดต์ ื่นขึน้ มาส่นั ระฆงั ตามปกติ
แต่แทนท่ีจะได้ยินเสียงกล่าวอรุณสวัสดิ์เช่นทุกวัน
เขากลบั ไดย้ นิ เสียงกรีดรอ้ งของเดก็ และพวกผหู้ ญิงดงั ระงมหนา้
วิหาร

อะไรวะ…

ไฮดค์ ิด เขาชะโงกหนา้ ลงไปมอง กอ่ นจะน่ิงองึ้ ไป

หน้าวิหารมีร่างไร้วิญญาณของคุณนายมัชกินสถ์ ูกตรงึ
เอาไว้ เครื่องในถกู ควา้ นออกมากองไวข้ า้ ง ๆ เลือดแหง้ กรงั เขยี น
เป็นตวั หนงั สือท่ีอ่านไดว้ า่

‘ปิศาจหลงั ค่อมจะนาภยั พบิ ตั ิมาสพู่ วกเรา’

“มัชกินส์!” ไฮดร์ ีบปีนกาแพงลงไปขา้ งล่างท่ามกลาง
ความต่นื ตระหนกทงั้ มวล

เขาไม่ไดส้ นใจเลยว่าใครบางคนจะเร่ิมพูดว่า “ภยั พิบตั ิ
เหรอ?”

23

“อะไรกนั ”
“น่ากลวั เกนิ ไปแลว้ หรอื น่จี ะเป็นสาสนจ์ ากพระผเู้ ป็นเจา้ ?”
ท่เี ขาสนใจ...ก็คือเพ่ือนตวั อว้ นจอมขเี้ กียจท่ีตอนนีห้ ลบั ใหล
ไปตลอดกาลตวั้ นนั้
“มชั กินส!์ มชั กินส!์ ”
ไฮดน์ ่งั คกุ เข่าตรงหนา้ ซากศพของแมวสสี ม้ ดวงตาสแี ดง
เบิกกวา้ งดว้ ยความรูส้ กึ หลากหลาย
และกอ่ นท่เี ขาจะรูต้ วั ใครบางคนก็โยนเชอื กมาคลอ้ งคอ
เขาเอาไว้
“ออกไปนะเจา้ ปิศาจ!”
“ออกไป! ออกไป! ออกไป! ออกไป!!!!”
ชาวบา้ นตวี งลอ้ มรอบและรุมเขวยี้ งหินใสเ่ ขา เชอื กรงั้ ไฮด์
ใหห้ งายหลงั หวั ฟาดพนื้ จนเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด
“หยดุ นะ!”

24

เสียงหวานเฉียบขาดดงั ขึน้
แผ่นหลงั เหยียดตรงและเรือนผมสีแดงยาวบดบงั ไฮดไ์ ว้
จากสายตาไมเ่ ป็นมิตรของพวกชาวบา้ นอยา่ งสิน้ เชงิ
แจ๊คเกอรล์ ีนตวดั ดวงตาสีม่วงไปมองพวกเขาก่อนเคน้
เสียงออกมา
“แค่ขอ้ ความลอย ๆ ขอ้ ความเดียวก็ทาใหพ้ วกคณุ รงั แก
เพ่อื นมนษุ ยด์ ว้ ยกนั ไดแ้ ลว้ เหรอคะ?”
ไรเ้ สียงตอบรบั
พวกชาวบา้ นมองหนา้ กนั อย่างกระอกั กระอว่ นกอ่ นท่ีใคร
คนหนึง่ จะตวาดขึน้ มา
“เดมิ ทีปิศาจอย่างมนั ก็ไมค่ วรอย่ใู ตห้ ลงั คาของพระผเู้ ป็น
เจา้ อย่แู ลว้ ! เราตอ้ งกาจดั มนั ในนามของพระองค!์ ”
“คณุ ไฮดเ์ ป็นปิศาจตรงไหนเหรอคะ”
นา้ เสยี งหวานเนิบนาบกดต่าจนนา่ กลวั

25

“เขาเสียสละร่างกายของตัวเองเพ่ือปกป้องมัชกินสซ์ ่ึง
เป็นเพียงแมวจรจัด มพี วกคณุ คนไหนในท่ีนกี้ ลา้ ทาอย่างเขารึ
เปลา่ คะ?”

“....”
“พวกคณุ ก็แค่ระบายความกลวั ท่ีหาท่ลี งไมไ่ ดก้ บั เขา
เทา่ นนั้ อยา่ ทาตวั สงู สง่ ไปหน่อยเลยค่ะ”
“เหอะ ปกป้องมนั ซะออกนอกหนา้ หล่อนเองก็คงไม่ตา่ ง
กบั มนั ละ่ มงั้ ”
ผชู้ ายคนหนง่ึ มองแจ๊คเกอรล์ ีนอย่างดถู กู
“ปกปอ้ งกนั ขนาดนี้ หรือว่าหลอ่ นนอน---”
“หยดุ ”
นา้ เสยี งเย็นชาของใครอกี คนหน่งึ ดงั ขึน้
นายนอ้ ยแหง่ บา้ นเจคิลกา้ วเขา้ มาทาใหก้ ารมปี ากเสยี ง
กนั ครง้ั นีถ้ กู ตดั บทลงกลางคนั

26

เขากวาดมองแจ๊คเกอรล์ ีนรวมถึงไฮดท์ ่ีอยู่ขา้ งหลงั ก่อน
จะขมวดคิว้ มนุ่ อย่างไม่ชอบใจในขณะท่ชี ายคนเดมิ หนั ไปมองเขา
ราวกบั มีความหวงั

“นายทา่ นเจคลิ ท่านตอ้ งไลป่ ิศาจตนนอี้ อกไปก่อนจะเกิด
ภยั พบิ ตั นิ ะ”

“ขขี้ ลาดจงั เลยนะคะ” แจ๊คกีเ้ ยย้ หยนั

“นงั เวรน่…ี ”

“พอแคน่ นั้ แหละครบั ”

“....”

“วนั นไี้ ม่อนญุ าตใหม้ กี ารคา้ ขาย” เจคลิ เอย่ ดว้ ยนา้ เสียง
สงบน่งิ

“หา!?”

“ขอใหไ้ ปรวมตวั กนั ท่วี ิหารในหนง่ึ ช่วั โมง พวกเราจะสวด
ภาวนาและผมจะนาเรือ่ งนีไ้ ปใหค้ ณุ พ่อตดั สนิ ”

“แต่--”

27

“มีปัญหากบั การตดั สินใจของผมเหรอครบั ?”

เพราะเขากาลงั ยนื หนั หลงั ใหเ้ ธอ แจค๊ กีจ้ งึ มองไมเ่ ห็นวา่
เจคลิ กาลงั ทาสีหนา้ แบบไหนอยู่ แต่ค่สู นทนาไดแ้ ตก่ ดั ฟันกรอด
แลว้ ตอบว่า

“ไมม่ ขี อรบั นายทา่ นเจคลิ ”

แนน่ อนว่าไฮดไ์ มไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหเ้ ขา้ รว่ มดว้ ย และแจ๊คกี้
กอ็ ยากอย่เู ป็นเพ่อื นเขามากกวา่ อะไรทงั้ หมด

พวกเขากลับไปยังบ้านเควลลฮ์ ารต์ น่งั รอผลพิพากษา
ตลอดทงั้ วนั จนกระท่งั เย็นนนั้ เจคิลเคาะประตบู า้ นอยา่ งทกุ ครง้ั

ทงั้ สามคนจอ้ งมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ

เสยี งถอนหายใจราวกบั กาลงั ลาบากใจเต็มท่ีดงั ขึน้

เจคิลย่นื ผลตดั สินซง่ึ ลงลายมือช่อื ของท่านผพู้ ิพากษา
กากบั ไวม้ าใหด้ ู

“นายตอ้ งออกจากเมอื งเม่อื ฟ้าสาง ไฮด”์

++++++++++++++++++++++++++++++++++

28

แจค๊ เกอรล์ นี กาลังน่ังเหม่อมองไร่แอปเปิ้ ลของเธอ
ภาพของคณุ พ่อท่ที างานเพียงลาพงั ดไู ม่ชนิ ตาเอาเสียเลย

‘ยยั หนา้ สวย อยากกินนา้ แอปเปิ้ล!’

ถา้ เป็นยามปกติ จะตอ้ งมีเสียงโวยวายของเพ่อื นของเธอ
อย่ดู ว้ ยแลว้ แท้ ๆ ….

แตไ่ ฮดจ์ ากไปแลว้ เม่ือเชา้

แมว้ ่าจะไม่ใช่การจากไปดว้ ยความรูส้ ึกสิน้ หวงั (เพราะ
เจ้าตัวเชิดหน้าพูดอย่างม่ันใจว่า ‘พวกเวรน่ันแค่อิจฉาความ
หล่อของฉนั เท่านนั้ แหละ!?’) แตเ่ ธอกค็ ิดว่าเขาคงจะเศรา้ ไม่นอ้ ยเลย

ถึงยังไงเมืองนีก้ ็คือเมืองท่ีเขาเติบโตมา แถมเจา้ ตวั ยงั
สญู เสียเพ่ือนอย่างมชั กนิ สไ์ ปอีก

ไฮดห์ ลงั ค่อม...ในช่วงเวลาท่ีใครต่อใครรงั เกียจความ
แตกตา่ งแบบนจี้ ะมีคนยอมรบั เขารเึ ปล่านะ?

“ผมขอโทษครบั ”

นา้ เสียงท่ีคนุ้ เคยดงั ขึน้ พรอ้ ม ๆ กบั ใครบางคนท่ีทรุดตวั
ลงน่งั ขา้ งเธอ

29

“ผมนา่ จะโนม้ นา้ วใหค้ ณุ พอ่ เก็บไฮดเ์ อาไวใ้ นหอคอยแท้ๆ…”

“บางทกี ารถกู เก็บซอ่ นไวก้ บั ออกไปผจญภยั ดว้ ยตวั เอง...
ถึงจะลาบากไปสกั หน่อยแต่ขอ้ หลงั กเ็ ป็นทางเลอื กท่ดี ีกว่านะคะ”
เสยี งหวานตอบยมิ้ ๆ ขณะกวาดมองใบหนา้ รูส้ กึ ผิดของเจคลิ

“คณุ เองก็ใจดกี บั ไฮดม์ าตลอด…เขาไม่มที างโทษคณุ
หรอกคะ่ อีกอย่างน่กี เ็ ป็นการตดั สินใจของทา่ นผพู้ พิ ากษาดว้ ย”

“...”

“อย่ารูส้ ึกผิดไปเลยนะคะ”

แจ๊คกี้ยิ้มให้เขา เธอเหน็ ดวงตาสีเขียวค่นู นั้ ฉายประกาย
บางอย่างท่ีเธออ่านไมท่ นั ก่อนท่มี นั จะเลอื นหายไปในเสีย้ ววนิ าที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ไมข่ าย”
นา้ เสียงเยน็ ชาและสหี นา้ ท่แี ฝงแววดถู กู ไวอ้ ย่างชดั เจน
ทาใหแ้ จ๊คกีเ้ มม้ รมิ ฝีปากแน่น

น่เี ป็นรา้ นท่หี า้ แลว้ ท่ไี มย่ อมขายอาหารใหก้ บั เธอ

30

แจค๊ กีค้ าดการณเ์ อาไวอ้ ย่แู ลว้ ว่าการเขา้ ไปปกปอ้ งไฮด์
จะทาใหเ้ ธอโดนหางเลขไปดว้ ยอย่างแน่นอน

เธอไม่เคยเสียใจ แตน่ ่เี ป็นวนั ท่เี จ็ดแลว้ ท่ไี ม่มใี ครยอม
ขายอะไรใหก้ บั เธอหรอื ซือ้ แอปเปิ้ลจากไรข่ องเธอ

อาหารของสองพ่อลกู รอ่ ยหรอลงทกุ ที แมแ้ จสเปอรจ์ ะไม่
ตาหนิเธอสกั คาแตห่ ญิงสาวกอ็ ดรูส้ กึ ผิดกบั พ่อไมไ่ ด้

“แม่มดอย่างหล่อนไม่ต้องกินไม่ต้องด่ืมหรอก
ไม่ใช่มนษุ ยอ์ ย่แู ลว้ ไมใ่ ชร่ ไึ ง” พอ่ คา้ รา่ งใหญ่ถากถาง

“ไป! นงั แม่มด! ไสหวั ไปจากรา้ นฉนั !” ภรรยาของพอ่ คา้
คนนนั้ ตวาด

แจ๊คกีถ้ อนหายใจ ยอมเดินออกมาในท่สี ดุ

หญิงสาวยังไม่อยากกลับบ้าน จงึ เดินเตรด็ เตรไ่ ปเรื่อย
จนกระท่งั พบกบั ขบวนของพวกยปิ ซีท่ปี ักหลกั อย่ถู ดั จากหม่บู า้ น
ไปนดิ หน่อย

ไม่มีทางเลือกแลว้

แจค๊ เกอรล์ นี ตดั สนิ ใจคา้ ขายกบั พวกเขา

31

ในท่สี ดุ หญิงสาวกก็ ลบั ออกมาพรอ้ มตะกรา้ ท่เี ต็มไปดว้ ย
อาหารมากมายอยา่ งท่พี อจะประทงั ชวี ติ ของสองพอ่ ลกู ไดอ้ กี ราว
สิบวนั

ทวา่ ในเชา้ วนั ถดั มา แจ๊คเกอรล์ ีนกลบั ถกู ปลกุ ใหต้ ่นื ดว้ ย
เสยี งกระจกแตก

เพลง้ !

ใครบางคนขวา้ งกอ้ นหนิ ท่มี ีกระดาษมว้ นเล็กซง่ึ มีลายมือ
ยกึ ยือเขยี นเอาไวว้ ่า

‘ยัยแม่มดน่ารังเกียจ ซื้ออาหารของพวกยิปซีกิน
นา่ ขยะแขยง ไปตายซะไป!’

แจ๊คกีฉ้ ีกกระดาษพวกนนั้ ออกเป็นชิน้ เลก็ ชิน้ นอ้ ยเพ่ือ
ไมใ่ หแ้ จสเปอรเ์ ห็นและเกบ็ กวาดหอ้ งน่งั เลน่ ราวกบั ไมม่ ีอะไร
เกดิ ขนึ้

หากในเย็นนนั้ เธอกลบั ไดย้ ินว่าพวกยิปซีถกู ไล่ตะเพิด
ออกไป

32

พวกเขาตดั แหลง่ อาหารเพยี งแหลง่ เดียวของเธอโดย
สมบรู ณ์

ซา้ รา้ ย การกล่นั แกลง้ กลบั ทวคี วามรุนแรงมากขนึ้ เร่ือย ๆ

เลือดสตั วถ์ ูกนามาทาไวบ้ ริเวณบา้ นของเธอในทุกเชา้
ดว้ ยถอ้ ยคาอย่าง ‘นงั แม่มดหวั แดง’ ‘นงั สา่ สอ่ น’ ‘ขอใหพ้ ระเจา้
สาปแช่งแก’ และอีกมากมายอย่างท่แี จ๊คกีไ้ มอ่ ยากพดู ถึง

ในเช้าวันอาทิตย์วันหน่ึง แจ๊คกีต้ ดั สนิ ใจสวมผา้ คลมุ
ศรี ษะและไปท่ีวิหาร

นกั บวชยงั คงกลา่ วคาสอนของพระผเู้ ป็นเจา้ เช่นทกุ ครงั้
แจ๊คกีเ้ ลือกซอ่ นตวั ในมมุ หลงั สดุ ทาใหไ้ ม่มใี ครสงั เกตเห็นเธอ

“ลกู ขอพระองคจ์ งประทานความรา่ รวย”

“ลกู ขอพระองคจ์ งประทานความอดุ มสมบรู ณแ์ ด่ผนื ดิน”

“ลกู ขอพระองคจ์ งประทานความรุง่ โรจนใ์ นนามของลกู ”

“ลกู ขอ…”

คาขอมากมายถกู สวดออ้ นวอนต่อพระบิดา

33

แจ๊คกีร้ บั ฟังคาขอเหลา่ นนั้ แลว้ ไดแ้ ต่น่งิ เงยี บ
บา้ นเควลลฮ์ ารต์ ไมใ่ ช่บา้ นท่เี ครง่ ศาสนามาตงั้ แต่ไหนแต่
ไรทาใหแ้ จค๊ กีไ้ ม่มคี วามเช่ือเรอื่ งการสวดออ้ นวอนเท่าไหร่นกั
เพยี งแตต่ อนนี้ หญิงสาวรูส้ ึกสนิ้ หวงั มากเสยี จนไรท้ ่พี ่งึ
จวบจนกระท่งั ชาวบา้ นคนสดุ ทา้ ยจากไป หญิงสาวจงึ น่งั
ลงตอ่ หนา้ รูปสลกั พระบิดา
แสงแดดสอ่ งผ่านบานกระจกหลากสี แจค๊ กีต้ ดั สนิ ใจปลด
ผา้ คลมุ ออก
ดวงตาสมี ่วงค่นู นั้ ชอ้ นขนึ้ มอื ทงั้ สองประสานไวบ้ รเิ วณ
หนา้ อก
“ขา้ แต่พระบิดา...ลกู ไม่ปราถนาสิง่ ใด”
นา้ เสียงหวานเออื้ นเอย่
“ลกู เป็นคนเลือกกระทาเอง ผลของการกระทานนั้ สมควร
ตกอยกู่ บั ลกู …”

34

“แต่บิดาของลกู ไมม่ สี ่วนเกี่ยวขอ้ ง ไฮดก์ ็ไม่ไดท้ าอะไรผิด
ชาวยิปซีขา้ งนอกกาลงั ระหกระเหนิ ไปพบเจอความยากลาบาก...”

“ลกู ขอใหท้ ่านเมตตาพวกเขา…เหลา่ คนท่ถี ูกตราหนา้ ว่า
เป็นคนนอกคอกเพราะไมว่ า่ อย่างไรพวกเราลว้ นแต่เป็นบุตรของ
พระองคเ์ ชน่ เดียวกนั ”

แจ๊คเกอรล์ นี พดู ไดเ้ พยี งเท่านนั้ ก็เงยี บเสียงลง
น่เี ธอกาลงั ทาอะไรอย่กู นั นะ สวดภาวนาแลว้ จะไดอ้ ะไร
ขนึ้ มาหรือไง
หญิงสาวถอนหายใจกอ่ นจะพดู ประโยคสดุ ทา้ ยตาม
ธรรมเนียม
“อาเมน”
“แมว้ ่าคณุ กาลงั ตกท่นี ่งั ลาบาก แต่ก็ยงั สวดภาวนาใหค้ น
อ่นื ก่อนเหรอครบั ”
ใครบางคนเอ่ยขนึ้ ท่ามกลางความเงียบ

35

“ฉนั เตรยี มใจไวต้ งั้ แตแ่ รกแลว้ คะ่ น่เี ป็นผลของการกระทาท่ี
ฉนั คาดการณไ์ วแ้ ลว้ แตท่ งั้ ไฮดท์ งั้ ชาวยิปซีพวกเขาไมไ่ ดท้ าอะไรผิด
เลยน่คี ะ”

เจคิลยมิ้ ใหก้ บั เธอ

“ความอ่อนโยนของคณุ แบบนี.้ ..ผมก็ชอบนะ”

แจค๊ เกอรล์ นี ลกุ ขนึ้ อย่างสงบ

“มาท่ีน่ที าไมเหรอคะ หรือว่าฉนั จะไม่ไดร้ บั อนญุ าตใหเ้ ขา้
วิหารดว้ ย?”

“ตรงกนั ขา้ มเลยครบั ผมเช่ือวา่ พระผเู้ ป็นเจา้ ยนิ ดีตอ้ นรบั
คณุ ”

หญิงสาวยิ้มตอบให้เขา เตรียมจะเอย่ ขอตวั เพราะไม่
อยากปลอ่ ยใหแ้ จสเปอรอ์ ย่บู า้ นคนเดยี วนานนกั แตเ่ จคิลก็รงั้ เธอ
เอาไวก้ ่อน

“ถา้ ผมบอกวา่ ผมสามารถช่วยคณุ จากสถานการณ์
ตอนนไี้ ด.้ ..คณุ จะยินดมี ยั้ ครบั ?”

“คะ?”

36

ดวงตาสเี ขยี วค่นู นั้ ฉายประกายท่เี ธออ่านไมอ่ อกขณะท่ี
รมิ ฝีปากของเขาเอือ้ นเอ่ยประโยคนนั้ ออกมาราวกบั กาลงั พดู เร่ือง
ดนิ ฟ้าอากาศ

“แตง่ งานกบั ผมสิ...แจ๊คเกอรล์ ีน เควลลฮ์ ารต์ ”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงระฆังประจาเมอื งดังขึน้ เฉกเช่นทกุ เชา้ หากใน

วันนีแ้ จค๊ เกอรล์ ีนกลบั สวมชุดสีขาวสาหรับพธิ ีการแต่งงาน
ทางเดินยาวของวิหารประดบั ประดาไปดว้ ยดอกพทิ เู นยี

เสียงดนตรีดังคลอในอากาศ ชาวบา้ นน่งั กนั ขา้ งในวหิ ารอย่าง
สงบเรียบร้อย แมม้ สี ายตาไมพ่ อใจมองมาอย่บู า้ งแต่ก็ทาอะไร
ไม่ได้

อา...แน่นอนละ พวกเขาจะทาอะไรภรรยาของลกู ชาย
ทา่ นผพู้ พิ ากษาไดก้ นั นะ?

มีหลายคนท่พี ดู ว่าแจ๊คกีใ้ ชเ้ วทมนตรล์ ่อลวงเจคิลและ
พวกเธอจะหย่ากนั ในไมช่ า้ แต่เธอไม่สนใจหรอก

37

สาหรับเธอ เจคลิ คือคนท่ีอ่อนโยนและมอบความสบาย
ใจให้เหมือนกับดอกพิทูเนีย เขาคอยหยิบย่นื ความช่วยเหลือ
ตลอดเวลาท่เี ธอถกู ใครต่อใครรงั แก

เขาจะเป็นสามที ่ีอบอนุ่ และเธอจะเป็นภรรยาท่ดี ี

เท่านนั้ ก็เพยี งพอแลว้ ละ่

แจค๊ เกอรล์ นี คลอ้ งแขนแจสเปอรข์ ณะกา้ วเดนิ อยา่ งม่นั คง
ผา้ คลมุ หนา้ ลายลกู ไมป้ ิดบงั ใบหนา้ ของเจา้ สาวจากสายตาของ
แขกเหรอ่ื

“คุณสวยมากเลย” เจคลิ กระซิบในตอนท่เี ธอเดนิ มาถงึ
พาใหเ้ ธอหวั เราะออกมาเบา ๆ

“ยงั ไม่ทนั เปิดผา้ คลมุ เลยนะคะ”

แจสเปอรเ์ ลิกผา้ คลมุ หนา้ ของเธอออก และสง่ มือลกู สาว
เพียงคนเดยี วกบั ใหเ้ จคลิ

บาทหลวงเรม่ิ อา่ นคมั ภรี ค์ ่สู มรสรวมถึงกลา่ วทวนคา
ปฏญิ าณ

38

“เฮนร่ี เจคิล และ แจค๊ เกอรล์ ีน เควลลฮ์ ารต์ ทา่ นทงั้ สอง
มาท่นี ่โี ดยความสมคั รใจอย่างแทจ้ รงิ เพ่อื เขา้ พธิ ีสมรสหรอื ?”

“ครบั ”

สมคั รใจ...แนน่ อนละ่ เธอสมคั รใจ ถงึ จะมขี อ้ บีบบงั คบั อยู่
นดิ หน่อยก็ตาม

“คะ่ ”

“เม่ือเข้าสู่ชีวิตสมรสเช่นนี้แล้ว ท่านทงั้ สองพรอ้ มจะ
รกั และยกย่อง ใหเ้ กียรติกนั จนตลอดชีวิตหรือ?”

“ครบั ”

แมก้ ารแต่งงานครงั้ นจี้ ะเป็นความชว่ ยเหลอื ทีถ่ ูกหยบิ ยนื่
มาใหจ้ ากความใจดขี องเจคิล แตเ่ ธอก็ตงั้ ใจจะดตี อ่ เขาตลอดชวี ติ
จรงิ ๆ ...

“คะ่ ”

“ทา่ นทงั้ สองพรอ้ มจะนอ้ มรบั บตุ รซ่งึ พระเจา้ ประทานให้
และอบรมเลยี้ งดตู ามกฎของพระครสิ ตเจา้ และศาสนจกั รดว้ ย
ความเขา้ ใจอนั ดตี ่อกนั หรอื ?”

39

“ครบั ”

มลี กู สาวนา่ รกั ๆ สกั คนก็เป็นความคดิ ทดี่ มี ากทเี ดียว

“ค่ะ”

“ถา้ อย่างนนั้ เฮนรี่ คณุ จะรบั แจ๊คเกอรล์ ีนเป็นภรรยาของ
คณุ ไหม คณุ สญั ญาว่าจะซ่ือสตั ยต์ ่อเธอทงั้ ในยามสขุ และยาม
ยาก ในยามป่วยไขแ้ ละสบายดี จะรกั และใหเ้ กียรตเิ ธอช่วั ชีวิตของ
คณุ หรือไม่?”

ดวงตาของเจคิลเหลือบมองเธอเลก็ นอ้ ยก่อนจะตอบ
อยา่ งหนกั แนน่

“แนน่ อนครบั ”

“แจค๊ เกอรล์ นี คณุ จะรบั เฮนรเ่ี ป็นสามขี องคณุ ไหม คณุ
สัญญาว่าจะซ่ือสัตย์ต่อเขาทั้งในยามสุขและยามยาก ในยาม
ป่วยไขแ้ ละสบายดี จะรกั และใหเ้ กียรตเิ ขาช่วั ชวี ิตของคณุ หรอื ไม่?”

เพราะเขาหนกั แนน่ ถงึ ขนาดนี้ ดกี บั เธอถึงขนาดนี.้ ..แลว้
แจ๊คกีย้ งั จะตอ้ งลงั เลอะไรอีก?

“แนน่ อนค่ะ”

40

“ความสมคั รใจท่ีทา่ นทงั้ สองไดแ้ สดงต่อหนา้ พระศาสนจกั ร
นี้ ขอพระเจา้ ทรงเมตตา ทะนบุ ารุงใหเ้ ขม้ แขง็ และประทานพระพร
แก่ท่านทั้งสองอย่างอุดมสมบูรณ์ สงิ่ ท่พี ระเจา้ ไดร้ วมเป็นหนงึ่
เดียวกนั มนษุ ยอ์ ย่าไดแ้ ยกจากกนั เลย”

“อาเมน”

ทุกคนกล่าวรับขึน้ พร้อมกัน กอ่ นท่เี จคิลจะสวมแหวน
แตง่ งานบนนวิ้ นางขา้ งซา้ ยของเธอในลาดบั ขนั้ ตอนต่อไป

“ขอบคณุ นะคะเจคลิ ”

แจ๊คกีแ้ อบกระซบิ ในตอนท่บี าทหลวงกลา่ วถอ้ ยคาการ
เสกแหวน

“ไม่ใชเ่ จคิลครบั เราเป็นสามีภรรยากนั แลว้ นะ”

คาหยอกลอ้ ของเจคลิ ทาใหแ้ จ๊คกีน้ ่งิ คิดไปพกั นึง

อนั ท่จี รงิ เธอควรจะเรยี กเขาว่าเฮนรี่

แต่วา่ …

“ขอบคณุ นะคะเจเจ”

41

หญิงสาวชอ้ นตามองสามขี องเธอ

ใบหนา้ ของเจคิลประดบั รอยยมิ้ อ่อนโยนราวกบั ฑตู
สวรรรค์

“ครบั ...แจ๊คกี”้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แจค๊ เกอรล์ ีน เจคลิ เข้ามาอาศัยอยใู่ นคฤหาสน์
เจคลิ ไดส้ องสัปดาหแ์ ล้ว

มนั เป็นคฤหาสนท์ ่มี ีพนื้ ท่ีกวา้ งขวาง มีคนรบั ใชม้ ากมาย
สมกบั ตาแหนง่ ผพู้ ิพากษาประจาเมอื ง แจค๊ กีไ้ ดย้ ินขา่ วลอื ว่าท่ี
จรงิ แลว้ พวกเขาเป็นขนุ นางท่ีสืบเชอื้ สายมาจากคนในแวรซ์ ายอกี
ทดี ว้ ยซา้

ดจู ากขา้ วของเครอื่ งใช.้ ..เธอคิดว่ามนั มโี อกาสเป็นไปได้
สงู ทเี ดียว

เรือ่ งท่นี ่าแปลกใจมีเพียงอย่างเดยี วก็คอื แจ๊คเกอรล์ นี
ไม่ไดร้ บั อนญุ าตใหย้ า่ งกรายเขา้ ไปในคฤหาสนฝ์ ่ังตะวนั ตก

42

‘คณุ ท่านเป็นคนรกั ความเป็นสว่ นตวั มากคะ่ ’ หวั หนา้ สาว
ใชก้ ลา่ ว

แจค๊ กีข้ มวดคิว้ มนุ่

ก็รูอ้ ย่หู รอกว่างานของผพู้ พิ ากษายงุ่ มาก แต่ไม่ออกมา
ทกั ทายกระท่งั เจา้ สาวของลกู ชายน่มี นั เกินไปหน่อยหรือเปลา่ ?

หญิงสาวเกบ็ ความสงสยั ซ่อนเอาไวใ้ นใจขณะท่มี ือขยบั
มดั ชอ่ ดอกพิทเู นียเล็ก ๆ เขา้ ดว้ ยกนั ตงั้ ใจจะนาไปวางเอาไวบ้ น
โตะ๊ ทางานของสามี

เจคลิ เป็นสามที ่ีนา่ รกั มาก เพราะอย่างนนั้ แมจ้ ะเป็นเรอื่ ง
เล็กนอ้ ยเท่านี้ เธอกอ็ ยากทาใหเ้ ขาดว้ ยตวั ของเธอเอง

“เจเจ”

หญิงสาวเปิดประตเู ขา้ ไปในหอ้ งทางานของเขาก่อนจะ
พบวา่ มนั วา่ งเปลา่

“แปลกจงั …”

หรือว่าจะอย่ทู ่หี อ้ งทางานท่ปี ีกตะวนั ตกกนั นะ?

43

แต่เธอไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหเ้ ขา้ ไปน่ี เอายงั ไงด…ี
“ถา้ เงียบเอาไวก้ ็คงไม่เป็นไรละ่ มงั้ ” แจ๊คกีส้ รุปกบั ตวั เอง
ตกึ ...ตกึ ...ตกึ ...
คฤหาสนป์ ีกตะวันตกเงียบสงัดจนไดย้ ินเสียงลงฝีเท้า
บนพืน้ พรม แจ๊คกีเ้ ดินไปตามโถงท่ปี ระดบั ดว้ ยรูปป้ันของมนษุ ย์
เปลอื ยเปลา่ มากมายซง่ึ ราวกบั กาลงั จอ้ งมองเธออยู่
“หอ้ งนีร้ เึ ปลา่ นะ”
เสียงหวานพึมพาพลางเล่ือนบานประตูบานใหญ่ให้
เปิ ดออก
แจ๊คเกอรล์ ีนย่นจมูกเม่ือได้กลิ่นเหม็นฉุนของยาผสม
ปนเปไปกบั กลิ่นอบั
แตส่ ิง่ ท่ที าใหเ้ ธอผงะจนตอ้ งถอยหลงั ไป...คอื ร่างแก่ชรา
ใบหนา้ ซีดเซียวท่ีนอนอย่บู นเตียงตรงกลางหอ้ งต่างหาก
“ทา่ นผพู้ พิ ากษา…”

44

หญิงสาวตกใจจนรีบปิ ดประตูก่อนจะว่ิงไปยังห้องท่ี
ใกลท้ ่ีสุดอยา่ งรวดเรว็ แจค๊ เกอรล์ นี หนเี ขา้ ไปซ่อนในหอ้ งหอ้ งนนั้
โดยท่เี ธอเองก็อธิบายไมไ่ ดเ้ สียดว้ ยซา้

ท่วั ทงั้ หอ้ งมืดสนิทคลา้ ยถกู ตดั ขาดจากโลกภายนอก

เมือ่ กีม้ นั อะไร?

ทา่ นผพู้ พิ ากษากาลงั นอนหลบั อยู่เหรอ?

ไม่ใช่ว่าท่านควรจะทางานในเวลานหี้ รือไงกนั ?

แจ๊คเกอรล์ ีนค่อย ๆ คลายมอื ท่กี าดอกพิทเู นียออกจาก
กนั และห่อไหล่ดว้ ยความหนาว

อาจจะเป็นเพราะหอ้ งนีถ้ กู บดบงั จากแสงอาทิตยแ์ ละปิด
ม่านเอาไว้ตลอดเวลามันจึงมีอากาศเย็นกว่าห้องอ่ืน ๆ ใน
คฤหาสนอ์ ย่างชดั เจน

แต่ความรูส้ กึ ขนลกุ ท่ที ่ิมแทงราวกบั นา้ แข็งพวกนไี้ มไ่ ด้
เกิดจากความมืดอยา่ งแน่นอน

หญิงสาวควานหาโคมไฟจนกระท่งั เจอดา้ ยเสน้ หนึง่ ใน
ท่สี ดุ

45

ทนั ทีท่ไี ฟตดิ ดวงตาสมี ว่ งก็ตอ้ งถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก

มนั คือหอ้ งทางานท่เี ตม็ ไปดว้ ยหนงั สอื มากมาย บนโต๊ะมี
เอกสารท่ีคนทาวางคา้ งเอาไว้ แตจ่ านขนมบนโตะ๊ คอื พายแอป
เปิ้ลท่ีเธออบใหเ้ จเจเม่อื ตอนเชา้ …

ท่นี ่คี ือหอ้ งทางานของสามีของเธอ ต่อใหเ้ ขา้ มาหลบในนี้
กค็ งไม่ถกู วา่ อะไร

หวั ใจของเธอเรม่ิ สงบลงเม่อื ร่างระหงเดนิ สารวจท่วั หอ้ ง

ด ว ง ต า สี ม่ ว ง ไ ล่ ต า ม ห นั ง สื อ ห ล า ก ห ล า ย ห ม ว ด ทั้ ง
การแพทย์ การปกครอง กฎหมาย ก่อนจะมาหยดุ ลงท่เี อกสารท่ี
อ่านคา้ งไวบ้ นโต๊ะ

เอกสารท่ลี งลายมอื ช่ือของผพู้ ิพากษา โดยมปี ากกาขนนกวาง
อยขู่ า้ ง ๆ

“อะไรเน่ยี ...”

ความสบั สนมนึ งงทาใหแ้ จ๊คกีก้ า้ วเทา้ ถอยหลงั ออกมาจน
ดวงตาสมี ่วงเหลอื บไปเหน็ มมุ หนึ่งหลงั กองหนงั สือท่มี ีกระดาษ
และรูปภาพปักเอาไวเ้ ต็มไปหมด

46

อะไรบางอย่างบอกเธอว่าอย่าเขา้ ไปเป็นอนั ขาด...แต่
แจค๊ เกอรล์ ีนหา้ มตวั เองไม่ได้

เม่อื เดินเขา้ ไปใกลผ้ นงั พวกนนั้ มากขนึ้ ขนของเธอกลบั
ลกุ เกรียวดว้ ยความหวาดผวา ดวงตาสมี ่วงเบกิ กวา้ งเม่อื มองเหน็
อะไรบางอยา่ งท่ถี กู พนั เอาไวด้ ว้ ยดา้ ยสีแดงตรงกลาง

มนั คอื ต๊กุ ตาไมร้ ูปตวั เธอ...ซ่งึ กาลงั สวมชดุ เจา้ สาว
และต๊กุ ตาคนหลงั ค่อมท่ีถกู มีดปักเอาไวก้ บั กาแพงขา้ ง ๆ
กนั น่นั ...ก็คอื ไฮดไ์ มผ่ ิดแน่
“ผมสญั ญาแลว้ น่ีวา่ จะทาต๊กุ ตาไมใ้ หเ้ ธอตวั นึง…”
เสยี งเย็นเยียบกระซิบ สมั ผสั ท่คี นุ้ เคยไลไ้ ปตามลาคอระหง
กอ่ นจะกาเอาไวห้ ลวม ๆ ราวกบั เขาพรอ้ มจะบีบคอเธอไดท้ ุกเม่ือ
“น่มี นั เรอ่ื งอะไรกนั คะเจเจ”
แจ๊คเกอรล์ นี ถามออกไปทงั้ ๆ ท่ใี นสมองของเธอประมวล
คาตอบเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้

47

ผูพ้ ิพากษาท่ีไม่ยอมมาพบเธอ...ชายชราซีดเซียวท่ีนอน
อย่บู นเตียงในหอ้ งนนั้ ...เอกสารลงลายมอื ช่ือของผพู้ พิ ากษาท่วี าง
คา้ งไวบ้ นโตะ๊ ทางานสามขี องเธอ…

ผู้พิพากษาตัวจริงคงจะป่ วยหนักมาตั้งนานแล้ว
เพราะฉะนนั้ คนท่มี ีอานาจตดั สินใจสิ่งต่าง ๆ ในเมอื งนีแ้ ต่เดิมก็คือ
เจเจ

ถา้ อย่างนนั้ เรื่องการเนรเทศไฮด.์ ..ทาไมเขา…

“ผมไม่เคยชอบไอห้ มอน่นั เลยรูม้ ยั้ …”

“ไอห้ มอน่นั ? ไฮ---ออื้ !?”

เฮนรี่โน้มใบหน้าของเธอลงไปจูบอย่างรวดเร็ว ดวงตา
สเี ขียวฉายแววบา้ คล่งั ในตอนท่เี ขาผละออกมา

“อย่าพดู ช่ือมนั นะ”

“!!!”

ผชู้ ายตรงหนา้ ราวกบั เป็นคนละคนกบั เจเจท่ีเธอรูจ้ กั จน
แจ๊คเกอรล์ ีนพดู อะไรไมอ่ อก

48

“ไอบ้ า้ น่นั เกะกะสายตาผมมาตงั้ แต่แรก คิดว่าถา้ เกิดอบุ ตั ิเหตุ
แรงๆ สกั ครง้ั แลว้ จะเลกิ ทาตวั นา่ หงดุ หงิดแตม่ นั ก็ยงั …”

“คดิ ว่าหลงั จากอบุ ตั เิ หตรุ า้ ยแรงเหรอ? เจเจ หรือว่ารถมา้
คนั นนั้ !?”

“โถ โถ ไฮดท์ ่นี า่ สงสาร เป็นไดแ้ ค่ปิศาจหลงั ค่อม อา! นาย
ท่านเจคลิ ผมู้ ีเมตตา เขาไม่เคยทอดทงิ้ ผยู้ ากลาบากเลย! ไม่คิดว่า
มนั ตลกดเี หรอครบั …”

ในประโยคเดียวนนั้ นา้ เสียงของเจคิลเปลี่ยนไปถงึ สามครงั้
พอ ๆ กบั สีหนา้ ของเขาจนแจ๊คเกอรล์ นี ตวั ส่นั อยา่ งควบคมุ ไมไ่ ด้

อย่าบอกนะ…

อย่าบอกนะว่าเรื่องบา้ ๆ ทเี่ กดิ ขนึ้ กบั เธอทงั้ หมด...

“เด็กดีของผม...แจ๊คกีข้ องผม”

คอื ฝีมือของผูช้ ายคนน?ี้

เขายมิ้ เยน็ ขณะประทบั จบู ไปตามขมบั และพวงแกม้ ของเธอ
กอ่ นท่จี ะวนกลบั มายงั รมิ ฝีปากอีกครง้ั

49