ความทรงจำสีเทา

ค ำน ำ เรื่องสั ้นเรื่องนี ้เป็นเรื่องของสำวน้อยคนหนึ่งที่เสียควำมทรงจ ำไป โดยต้องมำอยู่ในที่ที่ เธอไม่รู้จัก และมีคนอ้ำงว่ำเป็นสำมีและลูกของเธออีกด้วย นอกจำกนี ้ยังถูกต ำรวจหำว่ำเป็น ฆำตกร สำวน้อยคนนี ้จะท ำยังไงต่อไป ไปเอำใจช่วยและติดตำมกันต่อในเรื่องสั ้นเรื่องนี ้ได้เลย ฝนในเดือนเมษำ

สารบัญ ตอนที่ 1 ควำมทรงจ ำ……………..……………..……………..……………..……………..………1 ตอนที่ 2 ครอบครัว……………..……………..……………..……………..……………..…………4 ตอนที่ 3 ควำมจริง……………..……………..……………..……………..……………..…………6 จำกใจผู้เขียน……………..……………..……………..……………..……………..………………8 ประวัติผู้เขียน……………..……………..……………..……………..……………..………………9

ความทรงจ า ลมหนำวพัดมำสัมผัสตัวของหญิงสำวคนหนึ่ง ซึ่งนอนอยู่บนพื ้นห้องที่หนำวเย็นในอพำร์ต เมนท์เล็กๆใจกลำงเมือง ห้องนี ้เป็นห้องขนำดเล็กเอำไว้ใช้ส ำหรับครอบครัวขนำดเล็กที่ต้องกำรพัก ชั่วครำว “ ที่นี่ที่ไหน ” หญิงสำวพูดขึ ้น พร้อมกับพยุงตัวเองขึ ้นช้ำๆ หญิงสำวคนนั้นมองไปรอบๆห้อง และแต่ก้ไม่พบสิ่งที่เธอคุ้นตำเลย เธอจึงพยำยำมคิดว่ำเธอ มำอยู่ที่นี่ได้ยังไงแต่เธอคิดเท่ำไหร่ก็คิดไม่ออก จนกระทั่งเธอเพิ่งตระหนักได้ว่ำเธอไม่รู้ชื่อของตัวเอง ด้วยซ ้ำ หลังจำกเธอเดินส ำรวจห้องไปสักครู่หนึ่ง เธอก็เห็นภำพครอบครัวที่ติดอยู่บนตู้เย็น เป็นภำพ ของครอบครัวที่อบอุ่น แต่ในภำพนั้นภำพของผู้ชำยวัย 20 ปลำยๆ หญิงสำววัย 20 ต้นๆและ เด็กผู้หญิงอำยุรำวๆ 5 ขวบในรูปถูกขีดฆ่ำออกไป นอกจำกนี ้เมื่อเธอเดินไปที่ห้องน ้ำ เธอก็พบยำ คลำยเครียดและยำนอนหลับภำยในนั้นเป็นจ ำนวนมำก หลังจำกที่เธอเดินส ำรวจห้องอยู่พักหนึ่ง ก็มี เสียงเคำะประตูดังขึ ้น “ ก๊อกๆๆๆ ” เสียงเคำะประตูดังขึ ้นหลำยครั้งจนน่ำร ำคำญ ผ่ำนไปสักพักเสียงเคำะประตูก็หยุดลง หญิงสำวจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูและพบว่ำมีชำยวัยกลำงคนยืนรอเธออยู่ที่หน้ำประตู “ สวัสดีค่ะ มีอะไรรึเปล่ำคะ ” หญิงสำวถำมชำยคนนั้นด้วยควำมสงสัย แต่ค ำตอบที่เธอได้รับมำท ำให้เธอหน้ำถอดสีและตกใจสุดขีด “ ฆำตกร ” “ ผมเป็นต ำรวจ และผมได้รับมอบหมำยให้จับกุมคุณในฐำนะที่คุณเป็นฆำตกร ” ต ำรวจคนนั้นพูดขึ ้น 1

หญิงสำวได้แต่ยืนนิ่งและตกใจในสิ่งที่ได้ยิน หลังจำกเธอได้สติและสังเกตเห็นว่ำต ำรวจคนนั้น พยำยำมจับกุมเธอ เธอจึงรีบวิ่งหนี แต่ก็ไม่ทัน เธอถูกต ำรวจคนนั้นจับได้แต่เธอพยำยำมขัดขืน ท ำให้ ตัวเธอล้มลงและหัวของเธอกระแทกเข้ำกับโต๊ะอย่ำงรุนแรง ท ำให้เธอหมดสติไป “….โอ๊ย!” หญิงสำวร้องด้วยควำมเจ็บปวด ก่อนจะลืมตำขึ ้นและพบว่ำเธอกลับมำอยู่ใน ห้องๆเดิม ที่สภำพแทบจะไม่แตกต่ำงจำกตอนที่เธอตื่นมำครั้งแรก ซึ่งมันเป็นไปได้ เพรำะก่อนเธอจะ หมดสติไป เธอต่อสู้และขัดขืนกับต ำรวจคนนั้น ท ำให้ของในห้องของเธอส่วนใหญ่กระจัดกระจำย แต่ ตอนนี ้ของทั ้งหมดกลับอยู่ที่เดิมเหมือนไม่เคยถูกแตะต้องมำก่อน ในขณะที่เธอก ำลังพยำยำมคิดว่ำ เกิดอะไรขึ ้น เธอก็รู้สึกปวดหัวอย่ำงหนักและมีค ำๆหนึ่งผุดขึ ้นมำในหัวของเธอ “ ปิ่น ” “ ปิ่น…” เธอพูดขึ ้นมำด้วยเสียงแผ่วเบำ “ ชื่อ….” อะไรบำงอย่ำงดลใจให้เธอพูดมันออกมำ แต่เธอรู้ได้ทันทีว่ำนี่คือชื่อของเธอ เธอค่อนข้ำง ตกใจ และ เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง หลังจำกที่เธอเรียกสติของเธอคืนมำได้ เธอก้รีบวิ่งไปดนูำฬิกำ เธอพบว่ำมันคือเวลำ 20 นำทีก่อนที่ เธอจะเจอกับต ำรวจ “ ย้อนเวลำหรอ ท ำไมล่ะ ” ปิ่นได้แต่คิดสงสัย เธอพยำยำมเดินส ำรวจห้องอีกครั้ง ทุกอย่ำงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี ้ปิ่นรู้แล้วว่ำ จะมีต ำรวจมำหำเธอเธอจึงเตรียมตัวก่อนที่ต ำรวจคนนั้นจะมำ ปิ่นเดินไปหยิบมีดที่อยู่ในครัว และ แอบซ่อนอยู่ที่ตู้เสื ้อผ้ำที่ติดอยู่กับประตูทำงเข้ำ “ ก๊อกๆๆๆ ” เสียงประตูดังขึ ้น แต่ครั้งนี ้ปิ่นไม่ยอมไปเปิดประตู “ นี่ต ำรวจ เปิดประตูด้วย” ต ำรวจคนนั้นพูดซ ้ำไปซ ้ำมำอยู่หลำยครั้ง “ปั้งงงงง!!!” ประตูห้องของปิ่น ค่อยๆเปิดออก 2

ปิ่นที่แอบอยู่ตรงประตูไม่รอช้ำ รีบวิ่งไปเพื่อที่จะแทงต ำรวจคนนั้นด้วยมีดในมือ แต่ไม่ส ำเร็จ ต ำรวจ คนนั้นไหวตัวทันและต่อยเข้ำที่ท้องของเธอ ท ำให้เธอหมดสติไปอีกครั้ง 3

ครอบครัว “อีกแล้ว….” ปิ่นค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมาจากพื้น เธอย้อนเวลากลับมาอีกแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นซ้ำ อีกครั้ง ลักษณะทุกอย่างภายในห้องเป็นเหมือนเดิม ย้อนกลับมาในช่วงเวลาเดิม ดูเหมือนจะไม่มีอะไร เปลี่ยนไป แต่ปิ่นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่างภายในห้องนี้ “รูปภาพ” รูปที่เคยติดอยู่บนตู้เย็น ตอนนี้มันเปลี่ยนไป รูปผู้ชายที่เคยถูกขีดออกไปกลับไม่ถูกขีดออก ปิ่นพยายามดูรูปนั้นอย่างถี่ถ้วน และพยายามสังเกตว่าผู้ชายในภาพเป็นใคร แต่ไม่นานก้มีเสียง เคาะประตูดังขึ้น ครั้งนี้มันต่างออกไป เสียงเคาะประตูมันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เธอคิดไว้เธอจึงรีบวิ่งไปดูที่ตา แมวประตู เธอพบกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ตำรวจคนนั้น เธอจึงเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้า เมื่อเธอ เปิดประตูออก เธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ผู้ชายร่างสูงคนนั้นหน้าตาเหมือนกับคนในรูปถ่ายไม่ มีผิด ในขณะที่เธออึ้งอยู่นั้น “กลับมาแล้ว” ชายคนนั้นเอ่ย ปิ่นที่ยืนอึ้งอยู่นั้นก็ได้ถามขึ้นมาว่า “คุณเป็นใคร” คำถามนี้ทำให้ชายที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู ต้องหุบยิ้มทันที “ ผมเป็นสามีของคุณไง ” คำตอบนั้นทำให้ปิ่นหน้าถอดสี “ เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันเพิ่งอายุ 20 เองนะ จะไปมีสามีได้ยังไง ” ปิ่นรีบตอบกลับชายตรงหน้าไปทันที “ คุณพูดเรื่องอะไร คุณอายุ 30 กว่าแล้วนะ เล่นเป็นเด็กไปได้” หลังจากชายคนนั้นพูดเสร็จ เขาก็รีบ เดินเข้ามาในห้องทันที หลังจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อโค้ทออก แล้วแขวนตรงที่แขวนข้างๆประตู หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ชายคนนั้นก็ถามขึ้นมาว่า “อาการป่วยของคุณเป็นยังไงบ้าง” ปิ่นได้แต่ ทำหน้างง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป จากนั้นไม่นาน เสียงที่ปิ่นคุ้นเคยก็ดังขึ้น “ก๊อกๆๆๆๆๆๆ” เสียงเคาะประตูที่ปิ่นได้ยินมาครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะที่สามีของเธอกำลังจะไปเปิดประตูปิ่น็รีบวิ่งไปหยุดสามีของเธอทันที 4

“หยุดนะ!!!!!!!” ปิ่นตวาดใส่สามีของเธอ สามีของเธอที่กำลังจะไปเปิดประตู แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะตกใจเสียงตวาดของปิ่น “ ปิ่น คุณเป็นอะไร มีอะไร….” สามีของปิ่นถามกลับด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล แต่ยังไม่ทันถามจบ เสียงที่ คุ้นเคยก็ดังขึ้น “นี่ตำรวจ เปิดประตูเดี๋ยวนี้” เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อยๆ สามีของปิ่นไม่รอช้า รีบวิ่งไปเปิดประตูเขาพบกับตำรวจคนหนึ่งที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดยืนรออยู่หน้า ประตู “ผมขอจับกุมภรรยาของคุณในฐานะที่เป็นฆาตกร” หลังจากที่พูดจบ เขาก็รีบวิ่งเข้ามาเพื่อจับกุมปิ่น ทันที แต่สามีของเธอก็รีบวิ่งเข้าไปสกัดขาของตำรวจคนนั้น ทำให้ตำรวจคนนั้นล้มลง ปิ่นอาศัยจังหวะ ที่ตำรวจคนนั้นล้มลง รีบวิ่งไปหยิบมีดที่อยู่ในครัว แล้วรีบวิ่งไปแทงตำรวจคนนั้น แต่ก็ไม่สำเร็จ ตำรวจ คนนั้นไหวตัวทัน รีบเอามือล็อคแขนของเธอไว้ แล้วแย่งมีดจากเธอและแทงเข้าที่ท้องของเธอ ท้องล้มลง ไปที่พื้น และสลบไปเพราะทนความเจ็บปวดของแผลไม่ไหว “อ้ากกกกกกกกกก” ปิ่นร้องโวยวายเสียงดัง ก่อนจะฉุกคิดได้ว่า ความเจ็บปวดที่เธอได้รับก่อนน้านี้ มัน ได้ทุเลาลงและความรู้สึกเจ็บปวดก็ค่อยๆจางหายไป เมื่อเธอได้สติ เธอก็รีบลุกขึ้นและหาทางที่จะป้องกัน ไม่ให้ตำรวจคนนั้นเข้ามาในห้องของเธอได้อีก แต่ผ่านไปไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ปิ่นรีบวิ่งไปเปิด ประตูทันที เพราะเธอรู้ว่าคนที่อยู่หน้าประตูคือสามีของเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูออกเธอก็ต้องอึ้งกับสิ่ง ที่เห็นเพราะคนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่แค่สามีของเธอ แต่มีเด็กผู้หญิงอายุราว 5 ขวบยืนอยู่ข้างๆ ไม่ทันที่ ปิ่นจะได้เอ่ยปากถาม เด็กหญิงคนนั้นก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “แม่” 5

ความจริง “แม่” เด็กหญิงคนนั้นเอ่ยปากเรียกคุณ และรีบวิ่งเข้ามากอดคุณทันที ถึงคุณจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ คุณก็ไม่กล้าผลักเด็กน้อยที่แสนบริสุทธิ์คนนี้ออกไป “แม่คะ วันนี้หนูได้รางวัลจากคุณครูด้วยค่ะ” เด็กน้อยคนนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทางดีใจ “เก่งมากเลยจ้ะ” ถึงปิ่นจะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ปิ่นก็ไม่อยากจะปฏิเสธความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็ก น้อยคนนี้ ถึงแม้เธอจะชมออกไปแบบไม่เต็มใจนัก หลังจากที่สามีและลูกของเธอเดินเข้ามาในห้อง เด็กน้อยก็นั่งลงที่โต๊ะ พร้อมกับถามขึ้นมาว่า “แม่คะ เย็นนี้มีอะไรกินหรอคะ” เด็กน้อยถามขึ้น ปิ่นเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจทันทีที่ได้ยินคำถาม เธอไม่เคยทำอาหารมาก่อนสักครั้งในชีวิต แต่ก่อนที่เธอ จะได้ตอบคำถามออกไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ก๊อกๆๆๆๆๆๆ” หลังจากที่ปิ่นได้ยินเสียง เธอก็ตกใจสุดขีด ทั้งๆที่เธอควรจะชินกับเสียงนี้ได้แล้ว แต่ไม่ เลยเพราะสถานการณ์ในรอบนี้มันเปลี่ยนไป ตอนนี้เธอมีเด็กน้อยคนนึงที่ต้องปกป้อง “นี่ตำรวจ เปิดประตู” เสียงของตำรวจดังขึ้น หลังจากที่ปิ่นได้ยินเสียงของตำรวจ เธอก็รีบวิ่งเอาเด็กน้องไปซ่อนทันที ก่อนที่สามีของเธอจะเดินไปเปิด ประตู “คือว่าผมมาตามหาคนหายน่ะครับ” ตำรวจคนนั้นพูดขึ้น ปิ่นได้ยินก็ต้องตกใจกว่าเดิม ทั้งๆที่ทุกครั้ง ตำรวจจะมาตามล่าเธอในฐานะฆาตกร แต่ครั้งนี้มันต่าง ออกไป 6

“ใครหรอคะ” ปิ่นถามขึ้นด้วยความสงสัย ตำรวจคนนั้นหยิบรูปถ่ายใบเล็กๆขึ้นมา แล้วยื่นให้กับเธอ เป็นรูปของหญิงวัยกลางคนที่ดูเศร้าหมองใส่ ชุดคล้ายกับเป็นพยาบาล หลังจากที่ปิ่นได้เห็นรูปนั้น อะไรบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ แต่ก่อนที่ เธอจะคิดออกว่ามันคืออะไร เธอก็ปวดหัวอย่างรุนแรงและสลบไป “ปิ่นๆ ตื่นได้แล้ว” เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้น “จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ นี่ได้เวลากินข้าวแล้ว เลิกทำตัวเรียกร้องความสนใจแล้วไปกินข้าว” หญิงคนนั้น พูดอย่างโมโห พร้อมกับไขกุญแจลูกกรงออก ผู้หญิงวัยกลางคนในชุดนักโทษ ร่างกายซูบผอมค่อยลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับเดินตามผู้คุมไป “เธอนี่มันเลวได้ใจจริงๆนะ ฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ ทั้งๆที่เด็กคนนั้นก็เพิ่งอายุ 10 ขวบแท้ๆ” ผู้คุมพูดขึ้น หญิงสาวในชุดนักโทษได้แต่ฟัง และเดินตามต่อไปเงียบ “จำได้แล้ว” ปิ่นพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ใช่แล้ว ปิ่น เธอคือนักโทษจากคดีฆาตกรรมสามีและลูกของเธอ ส่วนเหตุจูงใจน่ะหรอ เพราะในตอนเด็ก เธอมักถูกพ่อแม่ทำร้ายอยู่เสมอ ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาณ จนเก็บกดและกลายเป็นผู้ป่วยทางจิตในที่สุด ถึงแม้เธอจะเข้ารับการรักษาหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ดีขึ้น นอกจากนี้เธอยังปลอมแปลงเอกสารว่าเธอหายดี จากอาการป่วยแล้วอีกด้วย ส่วนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก็เป็นเพียงแค่ความฝันของปิ่นเท่านั้น เธอเคยวาดฝันว่าจะมีครอบครัวที่ปกติเหมือนคนอื่น แต่ก็อย่างที่เห็น แม้แต่ในฝัน ปิ่นก็ยังไม่สามารถลบ ความผิดและความรู้สึกผิดทั้งหมดที่ตัวเองเคยก่อให้หายไปจากใจของเธอได้ 7

จากใจผู้เขียน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้นจากเกมที่ผู้เขียนเคยเล่นและรู้สึกว่าเป็นเกมที่ค่อนข้างสนุก และมีความน่าสนใจ แต่ผู้เขียนไม่สามารถเล่นให้จบได้ เนื่องจากตัวคดีในเกมนั้น ค่อนข้างยากและ ซับซ้อน แต่ด้วยความที่ผู้เขียนชื่นชอบเกมนี้เป็นพิเศษ จึงได้นำเนื้อเรื่องในเกมมาดัดแปลงและ เขียนขึ้นในแบบฉบับของผู้เขียนเอง หวังว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้จะให้ความบันเทิงแก่ทุกคนที่ได้เข้ามา อ่าน และขอขอบคุณทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านนะคะ ฝนในเดือนเมษา 8

ประวัติผู้เขียน ชื่อ-สกุล : นางสาวสุภัชญา โสภณภิรมย์ ชื่อเล่น : เฟิร์ส ชั้น : ม.6/2 เลขที่ 16 วันเกิด : วันที่ 20 มกราคม พ.ศ.2549 หมู่เลือด : เอ ที่อยู่ปัจจุบัน : บ้านเลขที่ 119/10 หมู่ 1 ซ.นารถมนตเสวี 13 ต.เสม็ด อ.เมือง จ.ชลบุรี G-mail : [email protected] Facebook : Supatchaya Soponpirom คติประจำใจ : ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วชีวิตจะมีความสุข 9

The journey of a thousand miles begins with one step.