เพชรพระอุมา เล่ม4 ไพรมหากาฬ

869

อยางไรหลอ นก็เปน ผหู ญงิ คนเดียวในคณะ เขาอดทีจ่ ะสมเพชไมไ ด แลว กย็ ่ิงเหน็ ใจ เม่ือเห็นนกั
มานุษยวิทยาคนสวย พยักหนา อยา งเดด็ เดย่ี วพดู สน้ั ๆ

“ไมตองหวงฉนั หรอก”
รพนิ ทรถอนใจเบาๆ ภายหลงั จากพกั เหนอื่ ยอกี ครูใ หญแ ลว เขากเ็ อาเชือกมดั เอวตนเอง
ไวเ ปนอนั ดบั แรกอยางมนั่ คง
“เพ่ือความปลอดภยั เราตอ งผกู ติดกนั ไวทง้ั หกคนระหวา งที่ไตข ้ึนไป ใครคนใดคนหนงึ่
พลาด อีกหาคนยังพอจะชว ยยดึ ไวไ ด ดกี วาท่ีจะแยกกันเปน อสิ ระ เพราะถาพลาดพล้งั อยางไร จะไม
มโี อกาสชว ยกนั ไดอ กี เลย”
ภายหลงั จากคดิ อยเู พยี งอึดใจเดยี ว เชษฐากเ็ ขา ใจและเหน็ พอ งดว ย เอามัดเอวตนเองเปน
คนทีส่ อง ท้ิงระยะหางจากรพนิ ทร โดยสายเชือกยาวประมาณสามเมตร คนตอไปคอื ดารนิ ถัดไปก็
ไชยยนั ต เกดิ และแงซายเปน คนสดุ ทาย ชว งหางของเชอื กมีระยะเทา กนั
การผกู ตดิ ตวั กนั ดว ยสายเชือกอันเดยี วกันทงั้ หกคน พอจะสรา งความอบอนุ ใจใหไดบา ง
อยางนอยทส่ี ุด ถา ใครพลาดเขาสกั คนก็ยังตดิ อีกหลายๆ คน ทีช่ ว ยยดึ ไวเ ปนสายโซ และหลกั ประกนั
อันมัน่ คงทีส่ ดุ ก็คอื รพนิ ทรผ ูเปน ตน เชอื กไตน ําขนึ้ ไปเปน คนแรก และแงซายผเู ปน ปลายเชอื กร้ัง
ทาย
ไรเฟลของทกุ คนบดั นีถ้ ูกสะพายไวก ับไหล ในทาเฉียง มือและเทา เปน อสิ ระ สาํ หรบั ทํา
หนา ทป่ี น ปา ยอยางเดยี วเทา น้ัน ชะงอ นแลวชะงอนเลา ท่ีตางคอยๆ ไตเรยี งกนั ขน้ึ ไปเปนทางอยา ง
แชม ชา ทา มกลางลมบนทพี่ ัดแรง โกรกกระหนํา่ มาแตละครงั้ เหมือนจะพัดใหห ลดุ ลงไปจากเหลี่ยม
หินท่อี าศัยเกาะพยุงตวั ยามน้แี หละท่ตี า งคนตางตระหนกั ถงึ คณุ คา แหงการรว มชวี ติ เปน อนั หนึ่งอัน
เดยี วโดยแทจ ริง
ชวี ติ ทง้ั หกรวมมาเปน ชีวิตเดยี ว!
นาประหลาดใจในขอ ทวี่ า เมื่อมีการปองกนั ตระเตรียมอยา งไมป ระมาทเชน นี้ ทกุ คน
สามารถจะผา นหนา ผาสงู ชนั บริเวณนนั้ ขนึ้ ไป โดยไมมใี ครเสยี จงั หวะพลาดพลัง้ ลงเลย แมแตด ารนิ
ผซู ึ่งทุกคนในคณะเปน หว งกงั วลมากท่ีสดุ เพียงแตวาหลอนเหน็ดเหนอ่ื ยอิดโรยมากกวาทุกคน
เทา นัน้

เม่อื พน หนาผาขึ้นมาถึงยอดไม ใบหนา งามน้นั ขาวเผือด รมิ ฝปากแหง ผาก ทุกคนถอนใจ
ยาวอยา งโลง อก ปลดสายเชอื กท่ีผูกโยงออกและลงนง่ั พกั หญงิ สาวนอนฟบุ ลงกับพนื้ หิน พี่ชายเขา
มาน่งั ประคอง และทุกคนก็เขามารายลอมหลอ น

“ฉนั ไมเปน อะไรหรอก”
หลอนบอกหอบๆ หลับตาลง
“หนา มืดไปหนอยเทา นน้ั พกั สักประเดยี๋ วกค็ งหาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

870

คณะพรรคทงั้ หมด มองดหู ลอนอยา งรสู ึกเหน็ ใจยิง่ ไชยยนั ตเ อาผาเชด็ หนา ชุบนาํ้ ใน
กระบอกจนชมุ โชก แลวสง ไปใหห ลอ นเช็ดตามใบหนา และลาํ คอ แงซายรนิ น้ําผง้ึ สง มาใหจบิ แต
หญงิ สาวสัน่ หนา พมึ พําขอบรน่ั ดี หลอ นดื่มเขา ไปเกอื บครึง่ แกว ใบหนา อนั ซดี ขาดเร่มิ ปรากฏสี
เลือดข้ึน พยายามจะเบนศรี ษะออกจากการซบอยกู บั อกของพ่ชี าย ผูประคับประคองอยู แตเชษฐาดงึ
ใหนอนลงกับตัก พดู อยา งปราณี

“นอนลงเสยี กอ นเถดิ นอ ย เรายังไมร ีบรอนนักหรอก ทุกคนกเ็ หน่อื ยกนั แทบขาดใจ
ท้ังนนั้ เราจะพกั กนั สกั คร”ู

นอ งสาวฝน ยมิ้ พยายามดงึ ตัวขึ้นนงั่ จนได ขาท้งั สองส่ันรกิ แทบจะเหยยี ดไมอ อก
“นอยเปนปกตเิ รยี บรอยดแี ลวคะพใ่ี หญ โปรดอยาหว ง”
ไชยยนั ตเ อื้อมมือมาจบั ขาของหลอ นไว บีบใหเ บาๆ
“ฉนั เหน็ เธอเหยยี บหนิ พลาดสองครัง้ ใจหายหมดนึกวา หอ ยตอ งแตง กลางเวหาเสยี แลว
ขอเทา แพลงหรอื เปลา ?”
หลอ นส่นั ศีรษะ แววตาแมจะอดิ โรย แตกเ็ ปน ประกายทรหด ฮดึ สสู ุดขดี
“ไมหรอก แคเคล็ดนิดหนอยเทา นน้ั แตก ็พอเดนิ ตอไปได”
พรานใหญท รดุ ตัวลงนง่ั ตรงหนา มองดนู ายจา งสาวผแู กรง เกินรูปโฉม ดวยความสงสาร
ระคนชมเชยนาํ้ ใจ เขารูตวั เองดวี า นับตง้ั แตเ ร่ิมเขาปามา การนาํ คณะนายจางไตเ ขาในครง้ั นี้ เปน
ทางมหาวิบากและเสี่ยงอันตรายท่สี ดุ เหนือกวา ทกุ ครงั้ อยางไรก็ตาม เม่ือเปรียบเทียบกับหนทาง
กนั ดารในอนาคตขางหนา
นีก่ เ็ ปรยี บไดด ว ยแบบฝก หัดข้นั ตน เทาน้นั
“อยา วาแตค ุณหญงิ เลยครบั พวกเราทกุ คน รวมทง้ั ผมเองดวยก็ยงั แทบแยไ ปเหมือนกนั ”
เขาเอยขึ้นอยา งออ นโยน หลอ นมองตอบดว ยสายตารูทนั หัวเราะเสยี งปรา
“ขอบคณุ มาก ทอี่ ุตสา หใหก ําลงั ใจฉัน คนอ่นื จะยํ่าแยส กั ขนาดไหนฉนั กไ็ มร ูเ หมือนกัน
นะ แตสาํ หรบั คุณนะ รูส ึกวาเหมอื นเดนิ ขน้ึ บันไดบา นแคส บิ ช้นั เทานนั้ แลว กค็ งจะว่ิงเขยงก็องกอย
ขน้ึ เขาลงหวยไปไดอีก 20-30 กิโลเมตรอยา งสบาย”
รพินทรหัวเราะ ส่นั ศีรษะชาๆ
“โธ! ผมกเ็ ปน มนษุ ยปุถุชนธรรมดาเหมอื นๆ คณุ หญงิ นัน่ แหละครับ ทําไมผมจะไม
เหนื่อย ผานหนา ผาตอนนี้มาได เรากเ็ บาตวั แลว ตอไปนเ้ี ดนิ ลงเขาอยางเดียวเทานนั้ สบายกวาทแี รก
มาก”
“ทําไมไมพ าปน เขาอกี สักสบิ ลกู ละ ”
ความเหนือ่ ย บวกกบั อารมณเดมิ ทาํ ใหห ลอนเกเรข้นึ มาอีก
พรานใหญไ มต อบ นอกจากยิม้ ๆ แตพช่ี ายหันไปลูบหลังนอ งสาว บอกน้ําเสยี งเอ็นดูวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

871

“อยาไปประชดเขา ออกจากหลมชา งแลว เปนเจอแน แบบฝกหัดในตอนนเ้ี พยี งแคช ้ัน
ประถมเทาน้นั คอยๆ เรียนรไู ปเถอะ อกี หนอ ยก็เคยชินเกงไปเอง เดย๋ี วน้กี เ็ กง ขนึ้ มากแลว”

“นับวา เปน โชคดีมากนะ ทพ่ี วกเราใหรพนิ ทรน าํ ออกเท่ยี วลา สตั วกอน และก็มเี หตุจําเปน
เฉพาะหนา ทจ่ี ะตองออกตดิ ตามไอแหวง ”

ไชยยนั ตเอยขนึ้ พรอมกบั เอนตวั ลงนอนยาวเหยียดอยา งหมดแรง
“สิ่งตางๆ ทเี่ ราเผชิญมา มันเทากับเปน การ ‘อนุ เครื่อง’ ใหเ กดิ ความเคยชินชํานาญใน
หนทางทจ่ี ะไปเผชญิ ขางหนา เปนการฝกฝนในตวั ไมว า จะในดา นใดทัง้ ส้ิน ตอ ไปอะไรหนกั มนั ก็
จะกลายเปน เบา ถาไมค ุนกบั มันเสียกอ นแบบน้ี จๆู ไปโดนเขา คงจะแย นกึ วาจะไปถึงหลม ชา งก็พอ
อยตู วั แลว ”
“พอจะตอ ไปไหวไหมครบั ผมกะวาเราจะทานอาหารเทย่ี งกนั ทตี่ นี ดอย และนอนกนั ใน
ดงกลางหบุ ”
รพินทรหนั ไปพดู หยงั่ เสียงเบาๆ กับเชษฐา
“ตกลง!”
หวั หนา คณะเดินทางตอบงายๆ พรานใหญช ําเลืองไปทางดารนิ แผวเสยี งลงเปน กระซบิ
“ผมเปนหวงคณุ หญิงเทาน้นั แหละครบั วนั น้รี ูสกึ เธอจะเหนอื่ ยมากท่ีสดุ ถา ยงั ไงแลว เรา
พักทานอาหารเทย่ี งกนั เสยี ทนี่ ีก่ อ น แลว คอ ยหารือกันใหม”
ดารนิ ไดย นิ แวว ๆ ก็รองบอกมาวา
“ขอใหรูไวด ว ยวา ฉนั ไมใ ชต ุมถว งของการเดินทางคณะน้ี ถาฉันไมส ามารถจะรวมทาง
ไปกับคณะได ไมวาจะในโอกาสไหน ทกุ คนไมต อ งหยดุ รอ ท้งิ ฉนั ไดเ ลย”
เสยี งของหลอ นฉะฉานชดั เจน
ความทิฐิ หัวรั้นของหลอน แมข นาดพีช่ ายเองกย็ ังไมก ลาขวาง แลว ใครจะขวางได
รพินทร ไพรวลั ย ยอมตระหนกั ด!ี
ดาริน วราฤทธ์ิ! ไมตอ งการใหใ ครพิจารณาวาหลอ นเปน คนออ นแอ ไมต องการใหใครนับ
เอาวาหลอนเปน ‘ผูหญิง’ คนหนึ่งในคณะเดนิ ทางนี้ มนั กอจดุ เรม่ิ ตน ก็ดว ยการพยายามหา มปราม
ขัดขวางของเขากอนนั่นเอง อยา งนอยทีส่ ดุ เทา ทีร่ ว มเหตุการณก นั มา เขาก็ยอมแพ ยอมรบั นบั ถือ
แลว ในเรื่องความทฐิ จิ นสดุ ใจขาดดน้ิ ของหลอ น มันแสดงถงึ หวั ใจอันเขมแขง็ เดด็ เดยี่ วเกินหญิง ซ่งึ
บางขณะมนั กค็ านกับเพศ และกาํ ลงั กายของหลอ นเอง แตนั่นไมใ ชเ ปน ส่ิงท่ีหลอนคาํ นงึ เมอื่ แรกเขา
ก็อยากจะดูฤทธหิ์ ลอนเหมือนกันวาจะไปสกั แคไหน แตเ ด๋ยี วนปี้ ระจกั ษชัดแลว วา ราชสกลุ สาวสวย
ผูน้ี มั่นคงตอทฐิ ขิ องหลอ นจริงๆ ยิ่งหามกเ็ หมือนยง่ิ ยุ
รูชดั กนั เสียเชน น้ี แทนท่ีจะคิดลองดีเหมือนแตก อ น รพนิ ทรก ็มีแตความสงสาร เขาจะไม
ทําอะไรเปน การยั่วยทุ ฐิ ิของหลอ นโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะอยางยงิ่ ในกรณีที่จะเปน ภยั มาสูตวั หลอ น
เชนน้ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

872

บร่ันดอี ีกคร่ึงถวย จนหนาเปน สชี มพแู ก ม.ร.ว.สาวคนสวยกผ็ ดุ ลกุ ข้นึ สะบัดขาอนั ชา
เปนตะครวิ ไปหมด พอเลอื ดฉีดแรงไปทว่ั รา ง กาํ ลงั ของหลอ นก็เรม่ิ กลับคืนมา หันมาทางพ่ชี ายและ
พรานใหญ ผนู ่งั พักสนทนากนั อยูเบาๆ พดู ข้นึ ลอยๆ วา

“โอเค เรยี บรอย เดินตอ กันหรอื ยังละ อยา เสยี เวลาเลย”
“คุณหญิงแขง็ แรงแลว แตพวกเรายงั เหนอ่ื ยอยูเลยครับ”
รพนิ ทรพดู สหี นา เรยี บๆ ซอนยิม้
“เพราะฉะนนั้ ขออนญุ าตนั่งพกั สักสบิ นาที มนั คงไมท าํ ใหเสยี เวลามากไปนัก”
“ดีเหมือนกนั ขาท้งั สองขา งของฉนั ก็ลา ไปหมดแลว ขอนอนแผอกี สักเด๋ียวเถอะ”
ไชยยนั ตสนบั สนุนมา ขณะนอนหลับตากางมือกางเทา
“พก่ี เ็ ต็มกลนื เหมอื นกนั ”
เชษฐางอเขาเขา มาใชมือตวั เองบบี นวด
“ถา มันสูงกวานอ้ี กี นิดเดยี ว เห็นทีจะรวงลงไปแน หากไมจ าํ เปนจริงๆ แลว คราวหลงั
หาทางเดนิ ใหม ันสบายกวา นด้ี กี วา แมจ ะออมหนอยกย็ งั ด”ี
ประโยคหลงั เขาหนั ไปพดู ยม้ิ ๆ กบั จอมพราน แตรพินทรย อมทราบดีวา ทัง้ เชษฐาและ
ไชยยนั ตพ ยายามพูดใหส อดคลองกับเขา เพื่อเอาใจดารนิ นนั่ เอง เพราะทงั้ สองชายยอ มจะซมึ ทราบ
ในนสิ ัยของหลอนดอี ยูแ ลว
พรานใหญลอบสาํ รวจดูบคุ คลทัง้ สามอยา งชื่นชมอยเู งยี บๆ
ทงั้ สามคนรักสนิทกลมเกลียวกันดียงิ่ อยา งนา ชน่ื ใจ
แมว าจะดูจากผวิ เผนิ เหน็ ขดั แยงกันอยตู ลอดเวลากต็ าม อันน้นี เ่ี องจึงเปน เหตผุ ลสรปุ ได
อยางแนน แฟน วา เหตุใดจึงสามารถรวมเสย่ี งอนั ตรายดว ยกันคร้ังน้ีได

พักใหญต อ มา การเดินทางกเ็ ริ่มตน ขึน้ อีกครง้ั ทัศนวิสัยรอบดานเร่มิ จะกระจา งชัดขึ้น
บางแลว แดดตอนสายจดั สอ งผา นมานหมอกลงมาเปน ทาง สามารถมองเห็นภมู ปิ ระเทศรอบดา น
กวางไกลข้ึน ปา เบ้อื งลา ง ในระหวางวงลอ มอนั กวา งใหญข องทวิ เขา มองเห็นเขยี วทึบลงไปไมไกล
นัก เปน ดงดบิ ลักษณะกนกระทะไพศาล สลับไปดว ยเนนิ และลมุ นอ ยใหญ เหลอื ทีจ่ ะคณานบั
เหมือนมองดภู าพจาํ ลองในแผนที่

“หุบทเี่ ราเห็นอยูน่แี หละครบั ชาวปา เรยี กกนั วา ‘หุบหมาหอน’”
พรานใหญบอกขนึ้ ดว ยเสยี งหาวๆ ขณะทเี่ ชษบาและไชยยนั ตก าํ ลงั ใชก ลองสอ งทางไกล
สาํ รวจอยู
“จากหนองนํ้าแหง จนถงึ หลม ชา ง ปา นเ้ี ปน ปาดทุ ส่ี ุด ไมมใี ครคอ ยกลา ผานเขา ไปนกั มัน
อยูในวงลอ มของกาํ แพงเขารอบดาน เปนแอง อยใู จกลางพอดี แตก วา งใหญมาก...เน้ือท่ีเปนพันๆ
ตารางกิโลเมตร”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

873

“ทึบเหลือเกิน!”
ไชยยนั ตพ มึ พาํ ออกมา สงกลอ งใหดารนิ
“สตั วเห็นจะชมุ ?”
“ไมต อ งหว งหรอกครับ ตง้ั แตเห็บทาก ขน้ึ มาจนกระทัง่ แรดหรอื ชาง รวมทั้งไขป า ผมเอง
กไ็ ดรับเชื้อมาลาเรยี มาจากปา น้ี ตดิ ตวั เรื้อรงั อยจู นกระท่งั ทกุ วนั น”้ี
“ฮา ! บอกกลากอนนะ นายพราน”
ดารนิ สะดงุ รอ งเสียงหลงเอด็ ออกมา หันขวบั มาจองหนาเขา ตาเบิกโพลง
“สัตวร ายสกั เพียงไหนก็ชา งมันเถอะ ฉนั ไมห วัน่ หรอก ขออยา งเดยี วเทานั้น ไอส ัตวกอ
ความรําคาญชวนขยะแขยง ประเภทเหบ็ หนอน หรอื ทาก ฉนั ไมเ อาดวยแลว คราวน้ยี อมแพจ รงิ ๆ
ขอใหเ หน็ ใจฉนั บางเถดิ แมว า จะไมเห็นใจในเรอ่ื งอืน่ ๆ”
พรานใหญย ิ้มขนั ๆ ดารนิ มสี ีหนา ขวญั หนดี ฝี อเอาจริงๆ เมื่อเขาเอยถงึ เหบ็ และทาก
“เสือ ชา ง หมี แรด คุณหญิงไมก ลวั ทาํ ไมถึงมากลวั สัตวต วั กระจิดรดิ ”
หลอนทําตัวสน่ั ขนลุกขนชนั
“บรือ๋ ว! บอกไมถูกหรอก พดู จรงิ ๆ นะนี่ บอกกลา วเสยี กอน ฉันไมเ อาดวย เดย๋ี วไดห นั
หลงั กลบั เทานนั้ ”
“เสรจ็ กัน เสรจ็ เอาอตี อนเจอทากน่เี อง”
ไชยยนั ตบ น เบาๆ พลางหัวเราะหๆึ
“สอบเอน็ ทรานซไมผ า นเสยี แลว นอยเอย เหน็ จะไมไดไปเทือกเขาพระศิวะแน ถา มัวแต
กลวั ทากอยู เดนิ ปามนั กต็ องพบทุกอยา งนน่ั แหละ ไมวาจะเหบ็ ทาก รนิ้ ไร อยากสบายตอ งนอนอยู
กบั บา น เรอื่ งเล็กเหลือเกิน ทเี สือชา งไมย กั กลวั ”
ม.ร.ว.สาวคนสวย หนาซีดลงอยางนาสงสาร ทําหนา เหมอื นจะรองไห พูดเสยี งเครือ
“โธ กฉ็ ันเกลยี ดมนั นี่นะ ขยะแขยงออก ไมรูจะไปสูรบกับมันไดย ังไง สัตวอ ่นื ไมวา จะ
รา ยกาจสกั ขนาดไหน ฉันไมห วน่ั สกั นดิ สหู นา มันไดทง้ั น้นั บอกแลวยังไงวาไอสตั วนา ขยะแขยง
ประเภทน้ัน ฉนั ยอมแพร าบ ไมเ อา ไมไปดว ยแลว”
หลอนทรดุ ตวั ลงนงั่
“ไมไป เธอก็ตองอยูคนเดยี วตรงน้ี หรือไมกเ็ ดินไปทางอ่นื คนเดยี ว แลวคอ ยไปพบกันท่ี
ปา หวาย”
ไชยยนั ตท ําหนา ขงึ ขังกระเซา
“ยงั ได เชิญไปเถอะ ทิง้ ฉนั ไวท ีน่ ่แี หละ”
ดารินพดู สะบดั ๆ
รพนิ ทรเดินเขา มาใกล ย้มิ ออ นโยน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

874

“ไมม ใี ครทง้ิ คุณหญงิ หรอกครับ โปรดอยาวติ กไปเลย เราอยา เดนิ ผานในบรเิ วณทมี่ นั มี
ทาก หรือเห็บชมุ เสียก็แลว กนั หรอื ถาจาํ เปน จริงๆ ผมก็มยี าใหค ณุ หญงิ ทาง รับรองไดว าจะไมมีทาก
ตวั ไหน เกาะตวั คุณหญงิ ไดเ ลย ลกุ ขน้ึ เถดิ ครับ”

หญิงสาวครงึ่ ยม้ิ คร่งึ บงึ้ กัดเล็บ
“อยาหลอกกนั นะ!”
“ไมหลอกซิครบั โธ...”
“ไมร ูละ พาฉนั เดินเขาไปในปาทากเมอ่ื ไหรล ะก็ ฉันไมย อมไปดว ยอกี แลว จะท้งิ ฉันไวก ็
ตามใจ”
“ปา ชนื้ แฉะมากหรอื รพนิ ทร? ”
เชษฐาเอย ขน้ึ อยา งเครง ขรมึ
“สว นมากครับ เวลาหนาแลง ปา ทไ่ี หนแหง หมด มีบรเิ วณหบุ หมาหอนนี่เทานนั้ ทเ่ี ขยี ว
ชอมุ อยทู ัง้ ป”
“ดลู กั ษณะของปา แลว มันยงั ไงพิกลนะ”
หวั หนาคณะเดินทางกลา วพรอมกบั ยกั ไหล ยมิ้ เลยี่ นๆ
“รูสกึ วาจะเปน โลกอกี โลกหนึง่ โดยเฉพาะ ไมมที างตดิ ตอกบั ปารอบดา นอน่ื ๆ เลย เพราะ
เขาสงู ชนั ลอมไวรอบดา น คณุ เคยผานบอ ยไหม?”
“กไ็ มบอ ยนกั หรอกครับ เพียงส่หี าครัง้ ถาไมจาํ เปนจริงๆ ผมก็ไมผ านเขา มาเหมอื นกนั
ผมไมเ คยมาดกั สตั วในหุบนล้ี ําเลยี งออกไปขายเลย ไมร จู ะขนออกไปไดยงั ไง เพราะตอ งปนเขา
ขน้ึ มา ในนเ้ี ปน แหลงปลอดของพวกสัตว มันอาศัยหลบภัยไดเ ปน อยา งดี แตผมเชอื่ วามนั จะตอ งมี
ทางดานแหง ใดแหงหนง่ึ สาํ หรับใหสตั วปา นอกหลบเขา มาในปา นไ้ี ด เพราะผมเคยตามกระทงิ
ลําบากตัวหนงึ่ เมือ่ ปก ลาย และมาพบไดตวั มนั ในปานี้ เปน การตามเขา มาอยางเดาสมุ เชน นั้นเอง ก็
ไมค ิดมากอนเหมอื นกนั วาจะพบมนั ในนี้ ไมเชอ่ื ในทแี รกวา มนั จะไตเขาชันขน้ึ มาไดอ ยางไร เมือ่
ปรากฏวา มันหนีจากปา นอก เขา มาในปา นไ้ี ด กต็ องแปลวามที างผา นสาํ หรบั มัน ผมสงสยั อยูทุก
วนั น้ี วา ไอแ หวง จะมีทีห่ ลบซอนอยูในนก้ี ไ็ ด เวน ไวแ ตว า ผมยังไมส ามารถสํารวจพบทางเขาออก
ของพวกสตั วท ่ีใชเ ปนทางตดิ ตอระหวา งปา ในและปา นอกเทานั้น มันจะตอ งเปน ทางลับทส่ี ุด และ
ถาเรารู เราก็คงไมต อ งลําบากไตห นาผาเสย่ี งขนึ้ มาอยางเม่อื ครูใหญน”ี่
สหี นา ของเชษฐา เตม็ ไปดว ยความกังขาในคําบอกเลาของเขา
“เอ ถา มันนาคดิ เสยี แลวละ รพินทร มองดูดว ยสายตาผาดๆ นี่ รสู กึ วาดงทึบในแอง
กระทะทเี่ ราเหน็ อยูนี่ ไมน าจะมีทางผานเขา ออกติดตอ กับปา รอบนอกไดเ ลย นอกจากปนหนาผาชนั
ขน้ึ มาอยางพวกเรา สตั วที่จะไปได จะมกี เ็ หน็ จะเปน พวกสตั วเล็กทป่ี น เขาไดเ ทานน้ั แตคุณบอกวา
คณุ ตามกระทงิ จากปานอกแลวเขา มาพบในดงนี้ ถา กระทิงมันไปได ชา งก็ไปได วา แตค ณุ แนใ จหรือ
วา กระทงิ ตัวนนั้ เปนตวั เดยี วกันกบั ท่คี ณุ ตามมาจากปา นอก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

875

“แนใ จครบั กระทงิ ตวั นน้ั เปน กระทิงรา ย พวกชาวปาเรยี กมนั วา ‘ไอจา ว’ ผมตามมนั มา
เปน เวลาสามปเ ต็มๆ แตก ไ็ มไ ดต ามจรงิ จงั อะไรนัก ครง้ั สดุ ทา ย พบมนั ประจนั หนา ท่ีหวยยางแฟง
ผมไมทนั รตู วั มากอ น ถือลูกซองแฝดบรรจุลูกขนาดเกา เม็ดลํากลองหน่ึง สว นอกี ลํากลองเปนลูกยิง
นก มันพุงเขาใส ผมก็เลยเหนี่ยวออกไปพรอ มกนั ทงั้ สองไก แลว ก็ว่งิ ขน้ึ ตนไม โชคดที ม่ี ตี นตะเคยี น
อยใู กลๆ พอดีบญุ คาํ กับเกดิ ตามมาทนั มนั ก็เลยเปด ไป หลงั จากนัน้ ผมก็ตามมันอยางกวดขนั เพราะ
มนั ฆา กะเหรี่ยงเสยี อกี หลายคน รอยมันขาดๆ หายๆ อยทู ีต่ ีนเขาลกู โนน ”

พรอ มกบั พูด เขาช้มี อื ใหด ูเขาทะมึนทางดานตะวันออกเฉยี งเหนือ
“ผมพยายามคน เทาไหร ก็ไมพ บวา มนั หายไปทางไหน พยายามตรวจดทู างดา น กไ็ มม ี
ว่ีแววเลยวา จะมีทางขา มเขาอนั เปน หนาผาชันไปไดย งั ไง พอดบี ุญคําท่ีมาดว ย ชวนผมปนหนาผา
ตอนน้ัน บอกใหเ ลยเขามาเทย่ี วในแองกระทะของหบุ หมาหอนน่ี ผมกเ็ ลยขามมาโดยไมคดิ วาจะพบ
รองรอยอะไรของ ‘ไอจา ว’ เพยี งแคสํารวจปาฆา เวลาเทา นน้ั ตกเยน็ นน้ั เอง ขณะทน่ี ง่ั หุงขาวอยรู มิ พุ
แหงหน่ึง มนั โผลมาจากไหนไมทราบ...พรวดเขา ใส ถา ขณะนน้ั ปนอยูหา งตวั ผมออกไปอีกนดิ เดยี ว
ผมกจ็ บไปแลว ขณะทีย่ งิ หวั ของมนั หางจากปากกระบอกปนแทบไมถึงศอก ปรากฏวามนั คือ ‘ไอ
จาว’ ตัวนนั้ นนั่ เอง”
“ผมวา ถางนั้ ตอ งมีทางดา นแน กระทงิ คงจะตอกทอยใสห นาผาชนั ไมไ ดหรอก และทาง
อยางวา นแ่ี หละ ทีพ่ วกสัตวใ ชเปน ทางผา นระหวา งปา ในและปานอก”
ไชยยนั ตล งความเหน็ มาโดยเร็ว
“ผมกว็ า ตองมคี รบั แตผมพยายามคน เทา ไหรกไ็ มพ บ”
“และถามันมที างดา น”
เชษฐาพึมพํา ตาหรลี่ ง
“จะเปนไปไดไ หม ทไี่ อแหวง ขณะน้ี อาจหลบเราอยูในดงขา งลางนกี่ ไ็ ด”
ทุกคนมองตากันแลว อึ้งไป
“ผมยงั สงสยั อยเู หมือนกันอยา งท่บี อกแลว ” พรานใหญพดู เสียงตา่ํ ๆ
“ไอแหวง ไมไ ดอยูในหบุ หมาหอน ปา นน้ี มันจะตองอยทู ีป่ า หวาย”
ทนั ใดนนั้ เสยี งทมุ ตํ่าของใครคนหนง่ึ กแ็ ทรกขึ้นมา ทกุ คนหันขวบั ไปก็พบวา เจา ของ
เสียงทีท่ ะลุกลางปลอ งข้ึนลอยๆ คอื แงซายผไู มเคยพดู อะไรบอ ยนัก
รพนิ ทรจ องหนาเขม็งเหมือนจะสาํ รวจหาอะไรบางอยาง
“แกรไู ดย ังไง?”
ชาวดงผลู ึกลับหัวเราะเสยี งลกึ ในลําคอ
“ผมบอกไมถูก ผูกอง วาผมรไู ดยงั ไง บางทีอาจเปนลางสังหรณ เมอ่ื คืนน้ผี มเห็นอะไร
บางอยา ง?”
“แกเหน็ อะไร?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

876

เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ถามเรว็ ปรอื๋ มาเปนเสยี งเดยี วกัน จองหนาสที องแดงน้ันไม
กะพรบิ

“เหน็ พระธดุ งค องคที่เคยเลย้ี งผม มายนื อยูตรงหนา ทานมาขอบิณฑบาตชวี ิตของไอ
แหวง กับโขลงของมนั ไว ทา นใหผ มบอกกับพวกเจานายวา จงอยา ไดค ิดตามลา มนั อีกเลย ตอไปน้ี
มันจะบายหนา เขา ดงลกึ ไกลโพน และจะไมอ อกมาเปนภัยกบั มนุษยใดๆ อกี แลว คนที่ลมตายไป
เพราะมนั นัน้ ก็อันเนอื่ งมาจากบุรพกรรมท่เี คยทาํ กนั ไวก อน แตถา หากยงั จะคิดลา มนั กจ็ ะเปน เวร
กนั ไมสิ้นสดุ และชีวิตของพวกเราอกี หลายคนจะลม ตายลง”

“แงซาย!”
พรานใหญตวาดลั่นอยา งเดอื ดดาลโทสะ ตาลุกวาว
“แกบังอาจมาก ทกี่ ลาปนเรอ่ื งมดเทจ็ ขน้ึ ถงึ เพียงน้ี ฉนั รูเ จตนาแกดี แกไมตอ งการใหพ วก
เราเสยี เวลาติดตามไอแ หวงอยู ซึ่งยงั ไมร ูจะสนิ้ สุดลงเมอื่ ไหร เพราะแกตองการใหเ รมิ่ ตนการ
เดนิ ทางออกจากหลม ชา งเสยี โดยเรว็ ”
กลาวจบ รพนิ ทรก็ปรีเ่ ขา มาอยางลมื ตวั แตก ต็ อ งชะงกั เพราะดารินเหน่ียวไหลกระชาก
ไว รอ งเสียงแหลม
“รพินทร! หยดุ !! คณุ จะทาํ อะไรแงซาย?”
เขาไดสติ ยนื ชะงัก จอ งหนาแงซายนงิ่ หนุมชาวดงพเนจรคงมสี ีหนาเยยี บเยน็ อยใู น
อาการปกติ มองตอบเขาดวยสายตาเปดเผย ปราศจากความหมาย
เชษฐา ไชยยนั ต หันมองหนา กนั เองไปมา แลวมองไปที่พรานใหญ กับแงซาย สลับกันอยู
เชนนั้นเปน ครใู หญ เชษฐาจงึ หัวเราะข้ึนเบาๆ เดินมาตบหลังรพินทร แลว ก็มาหยดุ ยนื อยตู รงหนา
หนมุ ชาวดง เอย ดว ยนํ้าเสียงปราณีวา
“แงซาย เหลวไหลนะ นายฝน ไปเสยี แลว ”
“ผมอาจฝน แตเปนความฝนทเ่ี หน็ และไดยนิ เชน นนั้ จรงิ ๆ ผมไมไดปน เรือ่ งมดเทจ็ ขึน้
ผมเพยี งแตบอกวา พระธดุ งคองคนน้ั ทา นพดู กับผมเชน ไร แตผมกจ็ ะไมข ัดขวางในเจตนาของคณะ
เจานาย และพรอ มที่จะรบั ใชท ุกอยา งเหมอื นเชนท่ปี ฏญิ าณไว”
แงซายตอบดว ยเสยี งหา วมกี งั วานเชน เดมิ
ไชยยนั ตย ิ้มกวา งๆ เขา มาตบไหลหนมุ พเนจรชาวดงเบาๆ บอกวา
“ถาพบพระธุดงคองคนน้ั อกี ละก็ ฝากบอกทา นดว ยเถิดวา ทานจะขอบิณฑบาตเรอื่ งอ่ืน
เรายินดีถวายทงั้ น้นั แตขอยกเรอ่ื งไอแ หวง นเ้ี สียเถอะ มนั มเี วรไวก ับมนษุ ยมาก และถึงคราวแลว ที่
มันจะตอ งใชเวรกรรมนัน้ ตามกฎแหง กรรม เราเสยี เวลา เสยี อะไรทกุ สงิ่ ทกุ อยาง แมแ ตช วี ิตลูกหาบ
ของเรา ซ่ึงไมไ ดไปทาํ อะไรมันกอ นมาแลว เพราะฉะน้นั ขณะนี้มอี ยสู องทางเทา นนั้ ...ไมม นั กเ็ รา
ตองปน กนั ไปขา งหน่ึง”
“ฉนั เชอ่ื เธอ แงซาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

877

ดารินกลา วออกมาอกี คนหนงึ่ อยางออนโยน ย้มิ ให
“วา เธอไมไ ดปน เรื่องมดเทจ็ ขน้ึ เธออาจเตอื นเราดวยความหวังดโี ดยบรสิ ุทธิใ์ จ แตเราจะ
เลิกลม ไมได ถา ไอแ หวง จะไมมีเวรกรรมกบั พวกเราตอ ไป กข็ อใหม ันหลบหนีหายเขา ดงลกึ ไป
เสยี เลย อยาไดป ว นเปย นวนเวยี นใหเ ราคนพบอีก”
แลว หลอ นกฉ็ ุดแขนรพนิ ทรใ หเดนิ หางออกไป กระซิบสหี นาจรงิ จัง
“คุณตอ งไมถือสาอะไรแงซาย ไดย ินไหม หนา ตาคุณนา เกลียดนากลัวเหลอื เกินเม่อื ตะกนี้ ้ี
ถา คุณทําอะไรแงซายละก็ ฉนั จะไมมวี นั อภยั คณุ เลย”
พรานใหญพยายามระงบั ความรูส กึ ลงเปนปกติ หวั เราะหๆึ ควกั บุหรใี่ บตองแหง ออกมา
มวน
“ผมตอ งขออภัยครับ คุณหญงิ ผมลืมตวั ไปจรงิ ๆ เจาคนใชพ เิ ศษของคณุ หญิงนย่ี วนมาก”
“ความจรงิ ยังยวนนอยกวา คณุ เปน ไหนๆ เม่อื ตะก้นี คี้ ณุ จะทําอะไรเขา?”
“ต๊นั หนา มนั สักท”ี
“บา ! ใจรา ย!! ดนี ะท่ีฉนั กระชากไวเ สยี ทนั ฉันมองไมเ หน็ เหตผุ ลเลยวา ทาํ ไมคุณถงึ เขมน
เขาตลอดเวลา”
“ก็คงเหมือนกบั ทคี่ ุณหญิงเขมน ผมนน่ั แหละ!”
เขาตอบดวยเสยี งหว นกระชาก ยกมือขน้ึ ขยจี้ มกู อยางหงุดหงดิ แลว ยดั บหุ รเี่ ขา ปาก
สะบดั ไลทเ ตอรโดยแรง
“มอี ยางหรือ มันดันพดู อะไรเปนการทําลายขวญั พวกเราออกมาได มนั บอกวาพวกเรา
จะตอ งตายเพราะไอแ หวงอกี ถายงั คิดจะตามลา มันเปนพวกไอแ หวง หรอื พวกเรากนั แน และท่ีผมรู
วัตถปุ ระสงคแทจ รงิ กค็ อื หมอนี่พยายามจะเรงการเดนิ ทางไปใหถงึ เทอื กเขาพระศวิ ะโดยเรว็ มนั มี
จุดประสงคเรน ลบั อะไรอยทู ี่นน่ั ก็ไมรู แลวก็แสดงออกโดยไมคํานงึ ถงึ วา มันอาศัยพวกเรามา เราเอง
กต็ องการจะไปใหถ งึ ที่น่นั โดยเรว็ ท่สี ุด...ไมน อยกวามันเหมือนกนั ”
“โธ อยา คดิ อะไรไปใหมากเลยนา รพนิ ทร”
หลอนพูดเสยี งออนกบั เขาเปนครั้งแรก ในยามทเ่ี ขาเปน ฟนเปน ไฟเชนน้ี สหี นา กลมุ ใจ
“ฉนั ไมสบายใจ ท่เี หน็ คณุ ไมช อบหนาแงซาย พวกเราเปน คนรบั เขาเขา มาเอง”
“กเ็ พราะพวกคณุ หญิงรับหมดน่เี ขาไวนะ ซิครับ ผมถงึ ยอมใหม นั มาดวย ถา ไมงน้ั ผมก็
ไมใหมาดวย ผมรวู า พวกของคุณหญงิ พอใจเจานี่มาก แตโ ปรดระลึกไวใ หม ากๆ ดว ย ไอหมอน่คี อื
อดีตนายทหารกะเหร่ยี งอสิ ระ เคยโจมตีคา ยตาํ รวจตระเวนชายแดนปน ปม าแลว หมอเคยเปน โจร
แลว เขามาขอสมคั รไปดว ย กด็ ว ยจดุ ประสงคลกึ ลบั ที่เรายังไมร ูชัด เราอาจถูกตลบหลังเม่ือไหรก ็ไม
รู ภายใตสหี นา ซ่อื ๆ และการรับใชอ ยางดเู ผนิ ๆ วา สุจรติ ภคั ดีน้ี หมอไมใชค นซ่อื นกั หรอก ภายใตส ี
หนา ซอ่ื ๆ เซอๆ นน่ั นะ รูไวเ สียดว ยวาคมรา ยกาจทเี ดียว...ลกึ ลบั กเ็ ทา นนั้ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

878

“แตอยา ลืมนะวา แงซายเคยชว ยชวี ิตคณุ ไว ตอนทีค่ ายตาํ รวจของคุณถูกโจมตี และคุณ
เผน หนีเอาตวั รอด”

ดารนิ พูดออยๆ รพินทรจ ุดบุหรส่ี ูบ พนควนั ลงตํา่ ขมวดคิ้วนวิ่ หนา
“น่นั เปน คาํ กลา วอางของหมอเองตะหาก หมออาจพูดเอาบญุ คุณกับผมก็ได ผมจะไปรไู ด
ยังไงวา ผมแหกวงลอ มออกมาทางดานแงซายและหมอไมย งิ ปลอยใหผ มรอดไป ขณะนั้นมนั ชุลมนุ
ไปหมด และฉากเปนความมดื การรบเปนไปอยา งตะลุมบอน”
“แตค ุณก็คงไมปฏเิ สธวา กอนคา ยตํารวจตระเวนชายแดนของคุณ จะถกู กองโจร
กะเหร่ยี งโจมตี แงซายไดมาพดู เตอื นเปน นยั ๆ เตือนใหค ณุ รตู ัว และขอใหผ ละหนลี วงหนา แลว นน่ั
ยอมแสดงวา เขามีเจตนาทีด่ กี บั คณุ อยกู อน”
พรานใหญ อดตี รอยตาํ รวจตระเวนชายแดนไทยอึ้งไป แตแ ลวกเ็ อาสขี า งเขาถูบาง
“นน่ั ไมใชบญุ คณุ อะไร ผมเคยชวยหมอไวก อนตอนทพ่ี วกตํารวจจะยิงท้ิง”
“อยาเกเรพาลรพี าลขวางนอกเรื่องซคิ ะ รพนิ ทร”
ดารินยกมอื ขนึ้ กอดอก อมย้ิม ชายหางตามองดเู ขา พดู แผวหวานผดิ ไปกวาทุกครง้ั ท่เี ขา
เคยไดย นิ เพราะมันมคี ําวา ‘คะ’ อยูดว ย ซึ่งไมเคยปรากฏมากอน ระหวา งนายจา งราชสกุลสาวผู
แสนหย่ิงและไวตวั กบั พรานปา รับจา งนาํ ทางอยางเขา เสียงนน้ั มกี ระแสกงึ่ ยั่ว กง่ึ เอาใจ แตมนั ก็
ชโลมอารมณท ีก่ าํ ลังพลงุ พลานของเขา ใหเยือกเย็นลงไดอยา งประหลาดลาํ้
“ฉนั ไมไดพดู ถึงเรื่องบุญคณุ วาใครจะมีตอ ใคร ฉันพูดถึงเจตนารมณท ด่ี ีตะหาก เพอื่ แก
ตา งแทนใหแกแ งซาย คุณมองเขาในแงรายตลอดเวลา ฉนั ก็พยายามจะหยบิ ยกในแงด ขี องเขา ซง่ึ เคย
มีตอ คณุ เองมาในอดีต เพอ่ื ใหคุณเปรียบเทียบดบู างเทานั้น เอาละ ถงึ แมคณุ จะระแวงเขาอยู
ตลอดเวลา ไมไ ววางใจไดสนทิ นกั ฉนั กไ็ มห า มละ แตอยากจะขอรอ งอะไรสกั อยางหนึง่ จะไดไ หม”
“อะไร?”
“อยาแสดงอะไรเปน การใจรายกับเขานกั อยา ใหเขาเหน็ วาคณุ รังเกียจเขาจนออกนอก
หนา หรอื วามองเห็นเขาเปน ศตั รู เขาอยใู นกลมุ ของพวกเราเพยี งคนเดยี ว และอุตสาหฝ ากตวั เขามา
เปน ขา ชวงใช และก็ปฏิบตั ิหนาท่โี ดยไมบ กพรอง เขาควรจะไดร บั ความเมตตาพอสมควรจากคุณ
บา ง”
“คณุ หญงิ เมตตาไอหมอน่ีมากเหลอื เกนิ นะ”
“ฉันสงสารเขา”
“นา สงสารเสียเหลือเกนิ นะ ระวงั ใหด เี ถอะ มนั จะลว งตับเขาใหสกั วนั หนง่ึ พวกของ
คณุ หญิงไมม วี นั เฉลยี วคดิ ตามทนั มนั หรอก”
“คุณควรจะแสดงเหตผุ ลที่ชัดหนอ ยนะ ในการทีค่ ุณระแวงแงซายถงึ เพยี งน้ี”
“อยา ใหผมพดู เลย”
รพนิ ทรห วั เราะหึๆ ออกมาอกี ครั้ง อัดควนั บุหรี่ลกึ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

879

“ทกุ ส่ิงทกุ อยางของหมอนี่ ลวนลึกลับไปหมดทัง้ นั้น สายตาผาดๆ มองไมพ บหรอก เม่อื
คืนนีก้ ็เหมอื นกัน ตอนท่คี ุณหญงิ ลกุ ขน้ึ มาน่ัง แลว กบ็ อกใหม นั นอนนนั่ นะ คณุ หญิงนึกวามนั หลบั
เหรอ?”

ดารนิ หนา ตน่ื
“ทาํ ไมหรอื อาว! ฉันใหเ ขานอน เขากห็ ลับนะซิ เหน็ กรนออกสน่นั ไป”
จอมพรานแยกเขย้ี ว
“ผมบอกคณุ หญงิ มาคร้ังหน่งึ แลว ใชไ หมวา วิชาเสอื พรานสอนไวว า พวกเสือพรานนะ
ถากรนไมห ลบั ถาหลับไมก รน เมอื่ ตอนทค่ี ณุ หญิงนง่ั อยูน ัน่ นะ หมอน่ีไมไ ดห ลบั เลย แกลงกรน
หลอกคุณหญงิ ตายใจไปงน้ั เองแหละ”
“เหรอ!”
หลอนรอง แลว หวั เราะออกมางงๆ หันไปมองทางหนุม พเนจร ผูบัดนก้ี าํ ลงั ยนื พดู อะไร
อยกู ับเชษฐา และไชยยันตหา งออกไป
“ฉนั ไมยกั รู แตกไ็ มเหน็ แปลกอะไรน่ี ถึงเขาไมห ลบั กไ็ มเ หน็ เปน อะไรสกั นดิ ”
“ไอเปนไรนะ ไมเ ปนไรหรอก ตราบเทาท่หี มอยงั ไมไ ดส าํ แดงฤทธ์ริ ายออกมา แตอ ยาง
นอ ยกข็ อใหรไู วเ ถิดวา มนั หลอกคณุ หญงิ และทุกคนแลว วา มันหลบั ทั้งๆ ท่มี นั ไมหลับ แลว รูไหม
พอคณุ หญงิ เขา ไปนอนแลว ผมยงั น่ังอยทู โี่ ขดหนิ ริมแองนํา้ หนาถ้าํ ไอผ ีนี่ยองไปยนื อยขู า งหลังผม
เมื่อไหรกไ็ มรู ไมไดย นิ เสียงเลย หนั มาพบโดยบงั เอิญถึงกบั สะดุง เกอื บจะเอาลูกปน ยัดตูมเขา ให
เสียแลว ”
ดารินปดปากหวั เราะ
“ยังงนั้ เหรอ? ฮือ เรือ่ งแปลกดนี ี่ ฉันไมร ูตัวเลย พอแยกจากคุณแลวฉันกเ็ ขา นอนหลับ
สนทิ เลย ไมยกั รวู า แงซายลุกขึ้นตอนไหน แลวยังไง เขาออกไปยนื อยขู า งหลังคุณทาํ ไม”
“กม็ ายืนแยกเข้ยี วยิ้มอยนู ะซิ ผมกไ็ มรูจุดประสงคของหมอเหมือนกนั วาดนั ลกุ ขน้ึ มา
ทาํ ไม ไลใ หเ ขา ไปนอน ดนั นง่ั ลงใกลๆ ผมเสียอกี ซา้ํ ยงั พูดอะไรพลิ กึ ๆ ชวนเตะอยางไรพิกล พดู
อยางทจี่ ะเช่ือไมไดว าคนดงจะพูดออกมา”
แลวเขากห็ ยดุ ชะงักลงเพยี งนนั้
“ไหน เลา ตอไปซิ เอ...ชกั สนุกน”่ี
ม.ร.ว.คนสวยเตือนเขาตอมาย้มิ ๆ ดว ยความสนใจ รพินทรนิ่ง หลอนเรงซักมาอกี เขาจงึ
ถอนใจเฮอื ก
“ผมจะเลาใหฟ งตามจริงกไ็ ด แลว คณุ หญงิ ลองพิจารณาเอาเองเถอะ ในความลกึ ลับของ
ไอหมอน่ี ผมยงั จาํ ตดิ หอู ยจู นกระท่ังเดย๋ี วน.้ี ..”
รพนิ ทรกระดกล้ินออกมาเลยี รมิ ฝป าก หวั คิว้ ยงั ขมวดอยเู ชน น้ัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

880

“ในขณะนั้น ผมน่ังอยบู นโขดหิน นกการเวกรอ งและบนิ ผานแสงเดอื นขา งบนอยลู ิบๆ
ไอเ สือนเี่ ขานัง่ ลงกับพืน้ แหงนมองตาม แลว ก็พดู ลอยๆ ขน้ึ วา ‘นกฟา กาํ ลงั รอ งเพลง เลนแสงเดอื น’
ผมก็ถามวา ‘แลว ยังไง’ มนั หัวเราะ บอกตอ มาวา ‘คนเห็นมันแตเ งา คนไดย นิ มนั แตเสียง ไมม ีใครรู
แหลง ท่อี ยู ไมมใี ครไดสมั ผัสแมแ ตข นหาง แตคงจะมสี ักโอกาสหนง่ึ ที่วหิ คฟา ผละแดนสวรรคล ง
มาเกลือกธุลดี ิน วนั นน้ั ยอ มเปนวนั ปตโิ สมนสั ของพสุธา’ ฟง หมอพดู ซิ นน่ี ะหรือแงซายคนใชช าว
ดงของคณุ หญงิ ”

ดารินซอยเปลอื กตาถ่เี ร็ว แลว ลมื ตาโพลง รองเสียงสงู
“แงซายพดู ยงั งีเ้ หรอ?”
“กย็ งั ง้ีแหละ สาบานได ใหต กหนาผาตายเดย๋ี วน”้ี
“ออื ม แปลกนะ แตเขาจะเปน ใครเลา นอกจากแงซายชาวดง”
“เมื่อผมถามหมอ หมอก็ตอบอยา งที่คณุ หญิงพดู นแ่ี หละ ซาํ้ ยังพดู ใสห นา ผมอีกดว ยวา
หมอมีความซอ่ื สัตยตอเจา นายไมน อยไปกวาผม ทาทายใหผ มพสิ ูจนด ว ย”
“แตคุณตอ งไมลืมนะวา แงซายนะ พดู ภาษาอังกฤษชัดเจนมากทเี ดียว พวกเรางงกนั มาที
หน่ึงแลว เมอ่ื ตอนสัมภาษณเ ขาที่หนองนํา้ แหง ”
“แงซายพูดอังกฤษไอเพราะหมอเรยี นมาในพมา และกองบญั ชาการท่คี ณุ หมิง แต
ภาษาไทยแบบนี้ หมอไปเรยี นมาจากไหน”
“คนเราพูดอะไรออกมาจากใจจริง ไมจ ําเปนจะตอ งเรียนมาจากไหนกไ็ ด”
หลอ นเอย ขึน้ มาเหมอื นจะราํ พงึ สหี นา ละไมดว ยรอยย้มิ ประหลาด ยากทจี่ ะตคี วามหมาย
เอียงคอ พมึ พําวนประโยคเบาๆ
“เขา ใจพดู มากนะ ‘คนเห็นมนั แตเงา คนไดย ินมนั แตเ สยี ง ไมมีใครรูแหลงท่อี ยู ไมม ีใคร
ไดสมั ผสั แมแตขนหาง แตค งมีสักโอกาสหนึ่ง ทวี่ ิหคฟา ผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลน ธุลีดิน วนั
นน้ั ยอมเปน วปิ ต ิโสมนสั ของพสุธา...’”
หางตาคมปลาบ จบั อยทู ีใ่ บหนา ของเขา
“จริงของแงซาย สกั วนั หนง่ึ วหิ คฟา อาจผละจากแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลน ธลุ ีดินก็ได
แตก ย็ งั ไมร ูวา พสธุ าจะมีความปต ิโสมนสั สักเพียงไหน อาจไมม เี ลยกไ็ ด! ”
ตาตอตาประสานกนั นงิ่ ครนั้ แลว ทนั ใดนัน้ เขากต็ องสะดงุ หันขวับไปโดยเรว็ เพราะ
เสยี งตะโกนเรยี กของเชษฐา!

เมอ่ื เดนิ เขา มาสมทบเชษฐาผูบดั น้ี ใชก ลองสองสํารวจภูมปิ ระเทศอกี ครง้ั ก็ถามมาวา
“หุบขา งลา งนีม่ นั กวางใหญเหลือเกนิ ผมสงสัยวา ตอใหพ รงุ นี้อีกวนั เตม็ ๆ เราจะผานมนั
ไดพน หรือ”
“เหน็ ยอดดอยลกู ขวามือนี่ไหมครับ ลักษณะเหมือนผหู ญงิ นอนหงายอยูน น่ั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

881

พรานใหญชม้ี อื ไปทางทิวเขาดานตะวันออกเฉียงเหนือ ซึง่ เห็นอยูไ มห า งไกลนกั ระยะ
ทางคาํ นวณคราวๆ โดยสายตาประมาณไมเกิน 20 กโิ ลเมตร สัณฐานเหน็ ชัดเปน รูปผูห ญิงนอน
หงาย มีตั้งแตส ว นศีรษะลงมาถงึ ทอ นเอว

“เราจะต้ังเข็ม ตดั เฉียงจากตนี ดอยทยี่ นื อยนู ท้ี าํ มุม 30 องศา เพ่อื ไปใหถงึ เขานางลกู นนั้
เพราะฉะน้ัน เราจะอาศัยผา นหบุ เขาหมาหอนเพยี งเสีย้ วเดยี วเทา น้นั ไมใ ชต ดั ผาใจกลางหุบ
ระยะทางมนั ไมไกลนักหรอกครบั คืนนเี้ ราจะนอนในหบุ พอพรงุ นีส้ ายๆ ก็จะถงึ ดอยนาง ขามดอย
นางอีกคร้ังกล็ งปา หวายแลว ”

คณะนายจางของเขาเพง่ิ เขา ใจตามคําอธิบาย ไชยยันตพ มึ พาํ ออกมา
“ออ ตดั ไปที่เขารปู นางนอนนนั่ หรอกเหรอ คอ ยยังชวั่ หนอย ทแี รกผมนกึ วาจะผา กลาง
หุบไปยงั ทวิ เขาเขียวลบิ ๆ ท่เี หน็ อยฝู ง ตรงขา มน่ันเสยี อกี ”
จอมพรานหวั เราะ
“ถาผา ดงหมายไปยงั ทวิ เขาทีค่ ณุ ไชยยันตว านัน่ อกี อาทติ ยหนง่ึ กไ็ มถ ึงครับ และเขานั่น
ไมใ ชเปา หมายของเรา เพราะปา หวายไมไ ดไ ปทางนน้ั ขืนไปใหถงึ เขาลกู นนั้ จริงๆ ก็เขา เขตพมา
แลว และกม็ ีหวงั เจอกับพรรคพวกเกา ๆ ของพอแงซายเขานอนยม้ิ รอทจี่ ะปลนอย”ู
ใกลเ ท่ียงเขา มาทกุ ขณะ และก็ใกลตนี ดอยลงไปทุกที อุณหภมู ขิ องอากาศท่ีคอย
เปล่ียนแปลงไปดวย จากความเยน็ ฉ่าํ กลายมาเปนความรอ นอบอา ว ท่เี ร่ิมทวีขึ้นเปน ลําดับตามระยะ
ทไ่ี ตต่าํ ลงมา หมไู มเร่ิมจะหนาตาขึน้ เพราะชิดดงใหญขา งลาง การเดนิ ลงสะดวกสบายและกนิ แรง
นอยกวา ตอนขาข้ึน
รพินทรนําทางไปอยา งไมร บี รอ นนัก ตดั ถ้าํ ต้ืนๆ ตอนหนง่ึ ซงึ่ เปน ทอ่ี าศัยของคา งคาวนบั
แสน ไฟฉายถกู นําออกมาใชอ กี ครงั้ สําหรับสอ งทาง เพราะภายในเตม็ ไปดวยโตรกเหวอันมีลกั ษณะ
เหมือนถูกธรณีสบู ทกุ คนไมก ลา เดนิ แยกเปะปะไปทางอ่นื นอกจากเรยี งเดี่ยวตามรอยเขาไปชนิด
กา วตอกาว ระหวางทง่ี มกันไปในโพรงถํ้าอนั ยาวเหยยี ดหนาทบึ ไปดว ยขคี้ า งคาวสงู รวมศอกนน้ั
งเู หา หมอ ตวั ขนาดขอ มือตวั หนึ่ง เล้ือยปราดผานหนา ไปในระยะกระชนั้ ชดิ เกล็ดสีดําสนทิ ของมนั
กระทบลําไฟฉายเปนมนั ละเลอ่ื มแลว ไปหยดุ ชคู อ แผแมเ บ้ยี แลบล้ินแปลบปลาบอยทู ซ่ี อกหนิ ตอน
หนงึ่ ตาสะทอ นแสงไฟวาวเหมือนเพชร ไชยยนั ตผ ูเดนิ ตามหลังพรานใหญเ ปน คนถัดมากระชากปน
พกออกจากซอง แตรพนิ ทรข ยุมขอมือไวก ระซบิ
“อยา ครับ มันตกใจเรานะ ไมไดค ิดที่จะทาํ อะไรหรอก ขืนยิงประเดย๋ี วลกู ปน แฉลบ แลว
ถา ถูกไมจงั มันจะพงุ เขามา”
เชษฐาก็ตะครบุ ขอ มือนอ งสาวไวเ ชนกนั เพราะขณะนีป้ นสนั้ ของหลอนข้ึนมาอยใู นมือ
ดวยสญั ชาตญาณ ดเู หมือนจะชักกอนไชยยันตเ สยี อกี
รพินทรผ ยู ืนอยูหวั แถว รอ งเรยี กแงซายผูอ ยปู ลายแถวเบาๆ พอไดยิน เม่อื มเี สียงขานรบั
เขากส็ งั่ เงยี บๆ วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

882

“แกเปน คนสดุ ทา ยปลายแถวของเรา พยายามเอาไฟฉายจับมันไวนะ แลว ก็คอยๆ เดิน
ผา นมา เอาละครับ ทุกคนเดนิ ตามผม ไมต อ งรีบรอ น อยา พรวดพราด”

เมือ่ แงซายอันเปน คนรั้งทาย เอาไฟจับทีส่ ว นหวั ของมนั ไว รพินทรก ็เบนไฟฉายของเขา
ออกสอ งไปเบอ้ื งหนา ไชยยนั ต เชษฐา และดารนิ เดนิ ยอ งตามหลังเขา ตอมากเ็ กดิ สวนแงซายเดนิ
พลาง กส็ องไฟสะกดไวเ ชน นั้น โดยไมเ ปล่ยี นเปาหมาย จนกระทัง่ หางออกมาพน ระยะอนั ตราย จึง
ดบั ไฟ

“มันไมตามมาเลนงานเราหรอกหรือ?”
ไชยยนั ตก ระซบิ อยา งไมไวใจ ขนยงั ลกุ ชนั อยูเ ชนนนั้ ดว ยความขยะแขยง
“ไมหรอกครบั เราพนระยะแลว”
“ไอสตั วไมมีตนี ชนิดนี้ ผมกลวั มันเสียจริงๆ พบั ผา ! เห็นแลว ขนหวั ลุก”
พอโผลท ะลุออกมายงั ปากถาํ้ อกี ดานหนึ่ง ทกุ คนกต็ าฝา ฟางไปดว ยแสงแดดอนั แผด
เปรยี้ งของยามเท่ียง อากาศเปล่ยี นไปอยางชนดิ หนา มือเปน หลงั มือ ตอนทโี่ ผลออกมานั้นเปน เชงิ เขา
เตี้ยๆ ลกู หนึ่ง ปกคลมุ ไปดว ยปา โปรงสลบั กบั เนินและละเมาะเตย้ี ลมทีพ่ ดั ผา นมาหอบเอาไอรอ น
มาปะทะวูบวาบ ราวกบั อยหู นาเตา มไี มใ หญยนื ตน เรยี งรายกนั อยหู า งๆ ชายดงทบึ มองเหน็ อยหู ลัง
เนินเตยี้ ๆ ลกู หนง่ึ ไมห างไกลออกไปนักรอบดาน เสยี งกง่ิ ไมใ บหญาถูกลมพัดเสยี ดสกี นั อยไู ปมา
ระคนกับเสยี งรองของนกกระรางและนกปรอดหัวโขนแซดไปหมด
ภายหลังจากการปรับมา นตาใหเขา ท่ี พรานใหญกราดมองไปรอบๆ ทันทนี ้ันเชษฐาก็
สะกดิ แขนเขา พยกั หนา ใหด ฝู ูงแรง ท่กี าํ ลงั บนิ วอนอยเู หนอื ยอดไมเ ปน กลมุ ทางหลงั เนนิ ไมห า ง
ออกไปนัก และเสยี งรองอันเกดิ จากสงครามจกิ ตกี นั เองดงั กอกแกก ไดยนิ มาอยางถนดั
“มอี ะไรตายอยูห ลังเนนิ ลูกนนั้ ”
กอนท่ีรพินทรจ ะกลาวเชนไร ลมกลุม หนงึ่ กพ็ ัดวูบมาอกี คร้งั กลนิ่ ซากสัตวเนา คลุงตลบ
ไปหมด พรอ มกันกม็ เี สยี งหอนเยอื กดังขนึ้ ทางทิศเดยี วกันกับท่ีสังเกตเห็นฝงู แรง นน้ั เจา นกผูกนิ
ซากเนา ทีส่ ง เสียงทะเลาะเบาะแวงกันชลุ มนุ บัดนพี้ ากนั บินพึ่บพั่บขึ้นไปเกาะตน ไมใ บโกรน จนยวบ
ยาบไปหมดทกุ กิ่ง หอยหวั คอหลุบลงมามองขา งลา ง แลวกระพือปก สงเสียงลัน่ อยูเชน น้นั เหมอื น
จะผรสุ วาทสาปแชง ไอต ัวการทีม่ าแยง เหยอ่ื และขับไลพวกมัน
“เสยี งอะไร หมาในเหรอ?”
ไชยยนั ตถ าม
“ไมใ ชหรอกครบั ไอห มาจ้งิ จอกนะ เสียงเหา หอนแบบนไ้ี มม ใี ครนอกจากมนั คงจะผา น
มาพบเหยื่อเขา แลว แรงพวกนนั้ แตกหนีขนึ้ ไปอยูบนตน ไม”
“พอลงมาถงึ หุบหมาหอน ก็ไดยนิ เสียงไอหมาเจากรรมมันหอนตอนรบั ทเี ดยี วนะ
มหิ นําซํ้ายงั เหน็ ‘ความตาย’ เปน ปฐมฤกษเ สียดวย”
ดารินเปรยขนึ้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

883

ท้งั หมดออกเดนิ ตดั เนนิ มุง ตรงไปยงั ตาํ แหนงตน ไมที่เหน็ แรง พวกนน้ั เกาะอยโู ดยเรว็ พอ
พน ขอบเนนิ ขนึ้ มา ก็มองเหน็ ซากใหญโตของสตั วชนดิ หนึง่ นอนอยูใ นปาเสอื หมอบเตย้ี ๆ ใตตน ไม
ทแี่ รงเกาะอยูใ นขณะนี้ เจา สตั วต วั สแี ดงรปู รา งประเปรียวเลก็ ๆ ฝงู หน่งึ ประมาณ 4-5 ตวั จดุ เดน ท่ี
เห็นชดั กค็ ือหางทห่ี อ ยเปน พวง กาํ ลงั รมุ กระชากทึง้ กดั กนิ อยู แรงบางตวั ยงั ไมไดบนิ หนี แตก ระโดด
ออกไปยนื คมุ เชิงอยหู างๆ พยายามจะเลยี บเคยี งเขามา แตแลวกถ็ กู ไลงบั รอ งลนั่ ว่ิงตุบตับหนหี าง
ออกไปอีก ระยะทท่ี ุกคนยนื อยูบนขอบเนินสันหนิ หา งจากซอกนนั้ เพยี งไมเ กิน 30 เมตรเทานนั้
กลน่ิ เหม็นเนาย่งิ รนุ แรงจนดารนิ ตอ งเอาผา เชด็ หนา ปด จมกู

“เดนิ ออมไปทางชายละเมาะโนนเถดิ ครบั ผมจะเดนิ ลงไปดูเอง เสรจ็ แลวจะไปพบกันท่ี
โนน ”

รพินทรบ อก แลว เดนิ ตัดเนนิ ตรงเขาไปทซ่ี ากนัน้ โดยไมส ะทกสะทานตอ กลิ่น เกดิ และ
แงซาย ชวนคณะนายจางเดนิ ออ มหางไปอีกทางหนึง่ ทุกคนเหน็ พรานใหญเดนิ ดมุ ๆ เขาไปท่ีซาก
และสง เสยี งไลต ะเพดิ หมาจงิ้ จอกฝูงน้ันพรอมกับกม ลงหยบิ กอนดนิ ไลปา พวกมนั พากนั ผละหนี
หายเขา ไปในกลมุ โขดหนิ อยา งรๆี รอๆ ดูไมมีทาเกรงกลวั นัก รพนิ ทรเขา ไปยนื ตรวจพจิ ารณาซาก
อยูอึดใจ ก็ออกเดินสกดั มาพบกบั คณะพรรค

“ชางไมใชเ หรอ?”
“ครับ ตายมาสักอาทิตยก วาแลว ซากกําลงั โทรม สงสัยไอลายนน่ั แหละเปน ตัวการ”
“หาทีร่ มพักกนิ ขาวกลางวันกอนเถอะ ใหห า งทีน่ ีห่ นอยกด็ ี ทนกลิน่ ไมไหว”
ไชยยนั ตบอก
รพนิ ทรนําเดนิ ตามเนนิ เขาดานเหนือลม เพอ่ื หลบใหพ น กลิน่ ซากชางตายตวั นั้น ระหวา ง
ผานชองโขดหินท่รี ะเกะระกะไปดวยซุม ไมเ ตีย้ ๆ เสือไฟตวั หนึ่งเผน ตัดหนาไปในระยะกระชน้ั ชดิ
และแวบเดยี วกห็ ายเขา ไปในพงรก กอนท่ที กุ คนจะเหน็ ตัวถนดั จนดารนิ เขาใจวาเปน เกง
ตดั ขึ้นเนนิ อีกลูกหน่งึ หมายตนกระหรางใหญเปน ทพ่ี กั ทนั ใดน้ันรพนิ ทรก ห็ ยดุ ชะงักลง
อยางกะทนั หนั ทุกคนพลอยนิง่ อยกู ับท่ี และเตรยี มพรอมในบัดนน้ั แตแลวความรสู ึกอันตน่ื เตนถึง
ภยั ก็หมดสน้ิ ไป กลายเปน ความยนิ ดี เม่อื พรานใหญผ ูกาํ ลงั คุมตัวกําบงั หนิ อยหู นั มาบอกวา
“อาหารกลางวนั มื้อนขี้ องเรา มหี วังไมต องฝด คอ เพราะเนอื้ แหงแลว ครับ”
“อะไร?”
“ละม่ัง แตต องอาศยั มอื เที่ยงๆ หนอย ระยะมันไกลเหลอื เกิน แลว กไ็ มมที ก่ี ําบัง”
ทกุ คนยอ งคบื เขาหมอบกาํ บงั อยูเ คยี งขา งเขา คอ ยๆ โผลขึ้นมอง
บนเนินเขาเบอ้ื งหนา ในระหวา งหมูโ ขดหิน และพงไมทเี่ รยี งรายอยเู ปน หยอมๆ สตั วท ี่
ยอมกวา กวาง แตใหญก วาเกง ผมู ีเขาอนั งามสองตัว ปรากฏอยูทน่ี นั่ ตวั หนง่ึ นอน ตวั หน่งึ ยนื แหงน
คอเบ่ิงชเู ขาอยา งสงา มันคือสตั วอีกประเภทหนึ่งทค่ี ณะนายจา งทั้งสามเคยเขาใจวา สูญพันธไุ ปแลว
‘ละม่ัง’

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

884

ระยะมนั หางออกไปไมนอ ยกวา 150 เมตร จนกระทง่ั แลเห็นตวั มนั เทา กระจงเทานนั้ แต
เปน การเหน็ ทถี่ นัดย่งิ มันอยตู ามธรรมชาติของมนั อยางสบายโดยไมค ดิ ระแวงภยั ใดๆ ทงั้ สน้ิ เพราะ
มนษุ ยอ ยไู กลเกินกวาสําเหนยี กของมัน

ขอ หนกั ใจของทุกคนอยูทร่ี ะยะ!
ตา งหันมามองดตู ากันเองอยไู ปมา ปญ หาสําคัญในขณะนี้มันขนึ้ อยกู บั แบบและขนาด
ของปน ไรเฟล ประจาํ มอื ของทุกคนลวนเปนขนาดใหญแ ทบทงั้ ส้นิ ซงึ่ โดยเปา หมายอนั เปนสัตวเ ลก็
และอยไู กลถงึ ขนาดนเ้ี ปน เรอ่ื งนาหนกั ใจ ขนาดที่จัดวา เลก็ ที่สดุ ก็คือ .375 แม็กนม่ั ที่เกิดและแงซาย
ถือกนั อยคู นละกระบอกเทา นัน้ ที่เกิดถือเปนแบบโมเดล 70 วินเชสเตอรของรพนิ ทร สวนท่ปี ระจํา
มอื ของแงซายยามนค้ี ือเอฟเอนของดารนิ ตามปกตแิ ลว ปน กระบอกนขี้ องหญงิ สาวเคยติดศนู ย
กลอ งขยาย 2 เทาครึ่ง แตข าวของเปนคนถอดเสยี เอง เมอ่ื คราวน่งั หา งยงิ กระทงิ สว น .458 แมก็ น่มั ที่
รพนิ ทรแ ละเชษฐาถอื กนั อยคู นละกระบอกกถ็ กู ถอดศนู ยก ลองออกเชน กัน ในคราวเร่ิมติดตามไอ
แหวง อันเนอื่ งมาจากภมู ปิ ระเทศเปนปาทบึ และคาดหมายกนั วา การประจนั หนากบั เจา ชา งรา ย
นาจะเกิดขน้ึ ในระยะกระชั้นชดิ มากกวา ที่จะพบในทุงโลง ระยะหาง ซ่ึงในกรณีเชน นน้ั ศนู ยก ลองไม
มีความจําเปน รงั แตจะเกะกะและลาชาเปลาสาํ หรบั ปนแฝดขนาดใหญท ปี่ ระจํามอื ดารนิ กบั ไชย
ยนั ตอ ยูขณะน้ี เหน็ จะไมตอ งพูดถงึ ถา ยิงถกู ละมั่งตวั นัน้ ไดใ นระยะขนาดนี้ กต็ อ งเรยี กวา เปน
ปาฏหิ ารยิ 
เปา น่งิ อันงดงามชวนใจนั้น ยงั คงอยกู ับทีข่ องมนั อยา งไมอ าทร ขณะท่ีฝา ยมนษุ ยก าํ ลัง
ลังเล มองกันไปมาเหมอื นจะหารอื อยูใ นที
“เราตองการนกั แมน ปน สักคนหนง่ึ ครับ!”
รพินทรเอย ขน้ึ ลอยๆ อีกครงั้
“หวงั วา คงจะไมใชฉ ันนะ เหนื่อยเหลอื เกินวันน้ี มอื สั่นดว ย!”
นกั มานษุ ยวทิ ยาคนสวยรบี ชิงออกตัว หลอ นไมแนใ จวาจะวางกระสนุ ไดต รงเปาหมาย
และในกรณีทไ่ี มแ นใ จเชน นี้ หลอนไมยอมใหเ สยี ประวตั ิในการยงิ หากมที างเลือก ซง่ึ ทกุ คนยม้ิ
เพราะรูทนั
“เสยี ทา จรงิ ๆ ได .270 หรือ .300 เวเธอรบ ีแมก็ น่มั ตดิ มาดวยสกั กระบอกหนงึ่ แทน
กระบอกอนื่ ใดของเราในขณะน้กี ็ยงั ด”ี
เชษฐาบน พรอ มกับจุปากเบาๆ
“ไมจ ําเปน ตองหวงั ผลเลิศหรอกครับ แบบน้มี นั ตอ งเสยี่ งกันแลว ผดิ กช็ าง ถกู ก็โชคของ
เรา”
“ทาํ ไมพรานใหญไมยิงเสยี เอง”
ดารินวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

885

“ผมตองการฝมือในขัน้ ทเ่ี หนอื กวาผมดกู อ นครับ ถา ไมม ีใครสมัครจะยงิ ผมกเ็ หน็ จะตอง
เสย่ี งเอง แตต อ งบอกกลา วลว งหนา ดว ยวา อาจชวดเปลา ”

“เปา สวยเหลอื เกนิ เสยี อยา งเดียวไกลไปหนอ ย” ไชยยันตวา
“มวั แตเกย่ี งกนั อยนู น่ั แหละ ไมม ใี ครยิง มอื ปน ขยะจะยงิ เองนะ”
“เอาเลย ผิดกไ็ มมใี ครวา เธอ”
ดารนิ บอกปนหวั เราะ เชษฐาพยกั หนาสนบั สนนุ มาอีกคนหนงึ่ ไชยยนั ตวาง .600 ไนโตร
ฯ ลง เอามือทั้งสองลบู กับขากางเกงแลว ขอปนจากเกดิ มา แตร พินทรท วงเบาๆ วา
“ผมวา เอฟเอนของคุณหญงิ ทแี่ งซายถืออยจู ะเหมาะกวา กระมังครบั ศูนยละเอยี ดหนอ ย
วนิ เชสเตอรศ นู ยห ลงั รปู ตวั วีถางกวา งมาก ยงิ ไกลจะไมเ หมาะ หรือยงั ไงสดุ แลวแตถ นดั นะครับ”
“ถาง้นั แงซายสง ปน ของนายมาใหห นอยเรว็ เขา ประเดย๋ี วมันเผน เสยี กอ น เราเสยี เวลากัน
นานแลว ”
แงซายสงเอฟเอนมาใหไ ชยยนั ตต้งั ศนู ยห ลงั ระยะ 300 หลา ใชแ ขนขมวดพนั สายสะพาย
ไวกระชบั มัน่ ปน ข้ึนไปนง่ั บนกอนหนิ ในทา ท่ีถนัดทีส่ ดุ หรี่ตาเล็งตัวทกี่ าํ ลงั ยนื ชคู ออยู
“โอโ ฮ! ศูนยแ ทบจะบังเปามดิ เลย...”
เสียงเขาบน ออกมา
“เลง็ ดีๆ นะไชยยนั ต...”
ดารินคลานเขา มาทางเบ้ืองหลัง กระซบิ
“ปน ขนาดนี้ อนั ที่จริงระยะแมน ยาํ ของมันเหนือกวา คนยงิ เอง สามารถจะยิงไดเสยี อกี
อยา วาแตแ คน เ้ี ลย 600 เมตรยงั เที่ยง”
“กะเผื่อสักเทาไหรด ี?”
“หมายระดับไหลก แ็ ลว กนั ครบั อยา ใหส ูงเกนิ กวา นนั้ ”
รพินทรบอก
อึดใจเดยี ว กระสนุ .375 กร็ ะเบดิ กอ งไปทง้ั เนิน ฝงู นกตามยอดไมต างๆ บนิ แตกฮอื ไชย
ยนั ตก ระโดดลกุ ขึน้ ยนื สบถลน่ั ออกมาอยางหวั เสยี ทุกคนเห็นละม่งั ท้งั สองตวั เผนแผล็วแยกไปคน
ละทาง แลวลบั เหลีย่ มโขดหนิ หายไปในพรบิ ตา
“ชวยไมไ ด อยา หวั เสยี ไปเลยไชยยนั ต”
ดารินตบหลัง พดู ปลอบใจเพ่อื นชาย
“มื้อนี้ ลอ เนื้อแหง กนั อีกตามเคย”
เชษฐาถอนใจเฮือก แตร พนิ ทรมสี ีหนา ครนุ คิด กา วออกเดินจากทซ่ี มุ บายหนา ตรงไปยัง
ตาํ แหนงท่ีละมง่ั สองตวั นัน่ ยืนอยเู มอ่ื ครูน โี้ ดยเรว็ คณะนายจา งตามกระชน้ั ชดิ มาดว ยความสงสยั
“จะตามมนั หรอื ผูกอง ไมม หี วงั หรอก”
ไชยยนั ตถามหอบๆ ขณะทเ่ี รง ฝเทา ขึน้ มาเคียงขาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

886

“สงสยั วา คณุ ไชยยันตจะยงิ ถกู ครบั ”
“ฮา !”
อดตี นายทหารปน ใหญรอ งล่ันออกมาลืมตาโพรง
“ถูกกะผอี ะไรเลา มนั เผนไปราวกบั เหาะยงั งัน้ ”
พรานใหญย งั ไมตอบคาํ ใดทั้งสิน้ เรงฝเทาขึน้ อกี ทุกคนตามเขามากระช้ันชดิ อยา งงุนงง
ไมรูเร่อื ง พอถงึ ตําแหนงเนนิ เขาอนั ระเกะระกะไปดว ยซมุ ไมเล็กๆ และโขดหินเตย้ี ๆ น้นั ตา งก็
อทุ านออกมาดวยความตนื่ เตน ยนิ ดี ระคนประหลาดใจอกี ครั้ง
มเี ลอื ดกองหนง่ึ หยดอยกู บั พน้ื และเรีย่ เปนทางหา งๆ ลงไปทางทุงแฝกตนี เขา พรานใหญ
เขา ไปพจิ ารณาดูเลอื ดกองนน้ั อยางถ่ีถว น คณะนายจางกรเู ขา มามงุ ไชยยนั ตเ องงงไปหมด...แทบไม
เชอ่ื สายตา รอ งออกมา
“ถูกจริงๆ ดว ย วา! ไมน าเช่อื เลย”
“ฉันสงสัยวาจะทะลปุ อดนะ เลอื ดเปน ฟอง หรอื คณุ วา ยงั ไง?”
ดารนิ พดู ขน้ึ โดยเรว็ ภายหลงั จากสํารวจดรู อยเลือดเหลา นน้ั รพินทรย ม้ิ อยางสมหวัง ควกั
บหุ รีใ่ บตองแหงออกมามวน
“ครับ ใจเย็นไดแ ลว แบบนเ้ี ผนไปไดไ มไ กลหรอก”
แลว เขากห็ ันไปรอ งสง่ั เกิดสองสามคํา พรานพืน้ เมืองออกตดิ ตามรอยเลือดไปอยา ง
รวดเรว็ รพินทรชวนคณะนายจางของเขาไปพักใตรมใบไมใกลๆ ตอนหนง่ึ แงซายจัดการกอ ไฟหงุ
หาและเตรียมเนื้อข้ึนในทนั ทนี น้ั โดยไมต องเตอื น ไชยยนั ตยังมีสหี นาพศิ วงอยูเชน นน้ั จอ งหนาจอม
พราน
“ผมไมนกึ เลยนะวามนั จะถกู หลังจากปน ลนั่ ออกไป คณุ รูไดย ังไงนะ ?”
“สงั เกตดอู าการของมนั ครับ ผมเห็นมันสะดงุ เตะขาหลังกอ นท่ีจะว่ิงไป อาการเชน นน้ั มัน
จะปรากฏขน้ึ กับสตั วทถี่ กู ปน แถบบรเิ วณอก ความจรงิ มันควรจะลมอยูก บั ทีแ่ ลว แตลูกปนผา นเรว็
เกนิ ไป และไมถ กู กระดกู มนั เลยวง่ิ ตอไปได มองผาดๆ เหมือนไมถ ูกเลย”
“แลว คุณใหเกดิ ตามไปนะ มติ องเสยี เวลากนั แยห รอื ปานน้ีไปลบิ แลว ”
“คงไมไ กลกระมัง้ ...”
ดารินบอกมาแทน โดยความรทู างแพทยข องหลอ น
“ถา กระสุนทะลปุ อดจริง ประเดย๋ี วเดยี วกเ็ สร็จ ว่ิงออกแรงมากยิง่ ตายเรว็ แตก ็ไมรู
เหมือนกนั นะ ตอ งถามพรานใหญเขาดู เขามกั จะเถยี งกบั ฉันเสมอวา สรีรวทิ ยาในระหวางสตั วก ับ
คนมนั ไมเ หมอื นกนั ”

กอนทร่ี พนิ ทรจ ะพดู เชนไรนนั่ เอง คําตอบก็ปรากฏข้นึ เกิดเดนิ ยมิ้ ราเขา มาตะโกนเรยี กแง
ซายโหวกเหวกใหไ ปชว บหาบละมั่ง ภายหลังจากการสอบถามไดค วามวา พบมนั ลม อยใู นพงแง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

887

กริมเนินเขา หา งจากสถานทถ่ี ูกยงิ คร้งั แรกไมถงึ รอยเมตร ไมจําเปน ตอ งซ้าํ เพราะขณะทเ่ี กดิ พบมนั
กาํ ลงั ชัก

พรานใหญพ ดู ไวไมผดิ เลย ภายหลังจากละมงั่ ตวั น้ันถูกหามมา ก็พบวา แนวกระสุนของ
ไชยยนั ตจ บั ขาหนา ทะลุปอดพอดี เจา ตวั คนยิงเองพอมองเห็นเขาก็เปา ลมพรอู อกมาจากปาก

“สวรรค! ฟลกุ อะไรฉะนหี้ นอ นี่ถา มาคนเดียวก็อดไปแลว รอ ยเปอรเ ซน็ ตเ ตม็ นึกวาผดิ
มันไมแสดงทา อะไรใหเ ห็นวา ถูกปน เลย วิง่ ออกตวั ปลิว ตองอาศัยตาพราน ถงึ ไดต ัว”

“ประเดีย๋ วจะใหเหรียญ”
ดารนิ สัพยอก
“พวกเรานกึ วา ผดิ กันหมดแลว ”
หัวหนาคณะเดินทางเอย ขนึ้ เรียบๆ มองดพู รานนําทางตาเปนประกาย
“ตอนท่คี ุณบอกวาถูก ผมกย็ งั ไมเชอ่ื เลย จนกระท่งั ไปเหน็ เลือดเขา แปลกจังเลยนะ ไม
นา จะเปน ไปได สายตาธรรมดามองไมเ หน็ สกั นิดวา อาการของมนั จะแสดงวา โดนยงิ ”
“การยงิ สัตวในระยะไกล ตอ งอาศัยหลักสงั เกตใหดีครับ ไมงน้ั จะกลายเปน ลา เนือ้ ใหเสอื
กินเฉยๆ โดยเราเขา ใจวา ผดิ และไมสนใจจะไปตรวจตรงตาํ แหนง ทย่ี ิง ตามปกติแลว ในระยะไกล
ถา ลูกปน ไมถ กู ประสาทสาํ คญั หรอื กระดูกสว นใหญๆ สตั วท ่ีถกู ยงิ แทบจะไมมอี าการแสดงออกให
เราเห็นเลยวาถกู ปน และในขณะเดียวกนั บางทไี มถ ูกสว นสําคัญเลย แตบงั เอิญกระสนุ ไปกระทบ
ในตําแหนง ทที าํ ใหม ันชอ็ กชว่ั ขณะ สตั วก ็จะลม ลง หลอกใหเราดใี จไดเ หมอื นกัน แตแ ลว
พรบิ ตาเดียวมนั กล็ กุ ข้นึ เผน หนีไปไดอ ยา งสบาย”
“ความจรงิ สัตวขนาดละมงั่ โดนลูกปน .375 เขาท่ปี อด มันนาจะชอ็ กลมลงในทันที หรือ
อยางเกง กก็ ระโดดไปไดสกั สองสามกา ว”
ดารินต้งั ขอ สงั เกต
“มันกไ็ มแนหรอกครับ อยทู ร่ี ะยะยิงดว ย ถา ใกล สว นมากจะลมในทนั ทเี พราะแรงปะทะ
ผมเคยใหฝ รง่ั ใชปน ขนาดนย้ี ิงกวาง ความจรงิ ไมถ ูกเลย กระสนุ เพยี งแตถ ากหนังใตท องไปเทานนั้
แตระยะยิงหา งเพยี งย่ีสบิ เมตร กวางตวั น้นั ถลมลงมานอนฟบุ อยูกับพน้ื สกั สองวินาทเี ห็นจะได พอ
มนั รูส กึ ตัวกเ็ ผนออกวิ่งหนไี ป นน่ั หมายถึงวา กาํ ลงั คลนื่ อากาศของกระสุนแทๆ ท่ีทาํ ใหก วางชอ็ ก
ลมลงช่ัวขณะ แตเม่อื ไมถูกที่สาํ คัญมนั กไ็ มอยู ทีนีก้ ระสุนทีว่ งิ่ ออกไปแลว ในระยะไกล เหลืออยแู ต
อํานาจเจาะทะลวงเทา นน้ั พอถกู สวนไมสาํ คัญนักก็ทะลผุ า นไปโดยเรว็ สตั วย งั ไมท ันจะรสู ึกจงึ วง่ิ
ไปได”
“เม่อื กน้ี ีว้ า ยังไงนะ...”
ม.ร.ว.คนสวยอดขดั คอไมได
“ฝรัง่ เส็งเคร็งที่ไหน ยิงกวางระยะยส่ี บิ เมตรดว ยปน .375 ถกู เพียงแคหนังทอ งกวาง?”
พรานใหญห ัวเราะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

888

“นกั ธรณีวทิ ยาครบั มาจา งผมนาํ ทางไปสาํ รวจทางปา กะเหรี่ยงฟากโนน ขณะนั้นเราอยู
บนหลงั ชาง กวางตน่ื อะไรมาไมทราบ วง่ิ ตดั หนา ปากดาน พรวดพราดออกมาในระยะกระชน้ั ชดิ
กะทนั หัน แกก็เลยวาดปน เหน่ยี วไกออกไปอยา งรีบรอ นแขง กบั เวลา ชว ยไมไ ดจ รงิ ๆ ที่แกยิงผดิ
เพราะมนั ฉุกละหกุ มากในขณะนน้ั ท่ีผมเอามาเลาใหฟ งน่ี กเ็ พียงเปนตวั อยางเปรยี บเทียบใหฟ ง วา
ลกู ปน ตอใหโ ดนที่ไมส าํ คัญ แตถ า แรงปะทะสงู มันก็ทาํ ใหสัตวล ม ลงได ในขณะเดยี วกัน ลกู ปน
อานุภาพดๆี ทเ่ี ราคิดวาเม่ือถกู สตั วมันควรจะคว่าํ ทนั ทนี ั้น ถาระยะมันไกลออกไป ผลมนั กไ็ ปอีก
อยา งเหมอื นกนั เร่ืองน้ีตองอาศยั ความชาํ นาญพบเห็นกับตวั เองบอ ยๆ จึงจะคํานวณไดถ ูก ใน
ระหวา งปน ที่เราถอื กับสตั วทห่ี มายยิง อยา งดับเบิลไรเฟล ท่ีคณุ หญิงกบั คณุ ไชยยนั ตใ ชอยูในขณะน้ี
คุณหญงิ กท็ ราบดีแลวไมใ ชห รือครับวา มันสามารถจะหยดุ สตั วท ่ีว่ิงชารจ เขาใสเ ราในระยะจวน
เจยี นไดอ ยา งศกั ดิส์ ทิ ธิ์ และปลอดภยั เหนอื กวาไรเฟลเดยี่ วทกุ ชนดิ แตต รงขามถา จะหมายยงิ สัตวใ น
ระยะไกลๆ เพอื่ หาอาหารกันละก็ แทบจะไมไ ดผ ลเอาเลย”

“ผมวาคณุ ไดเ ปรยี บพรานพน้ื เมอื งที่จดั วายอดเย่ยี มแลว กต็ รงนีเ้ อง...”
ไชยยนั ตวา มองดูพรานนาํ ทางอยา งอบอนุ วางใจ
“คณุ รทู ุกอยา งในปา เทากับพวกพรานพื้นเมือง แตค ณุ มสี มอง ความรู และวิชาของคนที่
เจรญิ แลว เขา มาผนวก ซ่ึงพรานพวกน้ันไมม ี”
อาหารกลางวนั มื้อน้ี จงึ มรี สชาติพิเศษไปกวาทกุ มื้อที่ผา นมาแลว ซาํ้ ยงั เปนเสบียงสาํ หรับ
ตุนตอ ไปในมอื้ ขางหนา แทนเนือ้ แหง ที่ขอแบงมาจากกะเหรยี่ งหว ยแมเ ลงิ ซงึ่ รอ ยหรอจวนจะหมด
อยูแลว

กอนตั้งตน บกุ ใหญอีกครัง้ ซึ่งเวลาลว งเลยไปถงึ บายสองโมง เพราะมวั เสยี เวลายา ง
รมควันเน้อื ละมัง่ อยู รพินทรส ง ขวดนาํ้ มนั เลก็ ๆ ชนิดหนึ่งซ่งึ ตดิ อยใู นยามเครอื่ งหลงั ของเขาให
นายจางสาว

“อีกภายในไมเ กนิ สองช่วั โมงนี้ เราจําเปน ตองผา นบริเวณชน้ื แฉะแลว ครบั เพ่อื ความอุน
ใจ คณุ หญงิ จัดการเอาน้าํ มันน่ีทาตัวเสยี กอน”

ดารินลืมตาโต
“เอะ! อะไรกนั เพ่ือความอนุ ใจ? เพยี งแคอุนใจเทา นน้ั หรอกเหรอ มันตอ งปลอดภยั
แนนอนซิ อยาทําลอ เลนไปนะ ฉนั ไมย อมจรงิ ๆ ดวย”
“กเ็ หมือนกนั นน่ั แหละครับ มันปลอดภยั แลว ก็อนุ ใจได ผมรับรองวา จะไมมที าก ปลงิ
หรอื เห็บ ตวั ไหนบังอาจเกาะคุณหญิงเปน อนั ขาด แมว า มันจะพยายาม”
หลอนบน อะไรพมึ พาํ อยใู นลาํ คอ จอ งหนา เขาเหมอื นจะไมเชอื่ ใจนกั พรานใหญย นื ยนั
มาอีกคร้ัง จงึ ถอื ขวดนํ้ามนั เดนิ ออมไปหลงั โขดหนิ กอ นหน่งึ จดั การเปลือ้ งเสื้อผา ออกจนหมดส้ิน
เอานา้ํ มันชโลมผิวตลอดทง้ั ตวั แทบจะไมยอมใหสว นไหนวาง ครใู หญจึงเดนิ หนา มุง กลบั ออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

889

สงขวดนา้ํ มนั คนื ใหเ ขา มนั หมดไปเกือบครึง่ ขวด ไชยยนั ตเ หน็ เขา กป็ ลอ ยเสียงหัวเราะออกมางอ
หาย

“ยังไง นอย เลนอาบกันท้ังตวั เลยหรือ”
“ถาอาบได ก็อยากอาบเหมอื นกนั แหละ”
ดารนิ พดู สะบดั ๆ ครึง่ ยมิ้ ครง่ึ บ้ึง แลวหนั ไปทางเจาของนา้ํ มนั
“น้ํามนั อะไรของคุณน่ี กล่นิ เอยี นๆ คล่นื ไสยังไงพกิ ล มหิ นําซา้ํ ยงั แสบๆ รอนๆ ดว ย”
“กน็ ํ้ามนั กนั ไอส ัตวป ระเภทนโ้ี ดยเฉพาะนน่ั แหละครบั คุณหญงิ ไมค วรทาแถวเน้อื ออ นๆ
เลย แคแ ขนขากพ็ อแลว”
“ฉนั กลัวนี่ เอาปลอดภยั ไวก อ นละ วาแตม นั จะเปน อันตรายกบั ผวิ หนังหรอื เปลา?”
“เทา ทีผ่ มเคยใชมา มนั ก็ไมเปนอันตรายอะไรน่ีครับ แสบรอ นนิดหนอ ย ประเดย๋ี วก็
หายไปเอง แตผ มไมเคยทาบรเิ วณเนอื้ ออน อยางมากกแ็ คแ ขนขาเทา นนั้ เพราะถามนั เกาะแขนขาเรา
ไมไ ด มันกค็ บื ไปถึงสว นอน่ื ไมได”
หญิงสาวทําตวั สัน่ สยิว หนา เหยครางออกมา
“ตายแลว! แสบใหญแลว ฮอึ่ ย นํ้ามนั บา อะไรก็ไมรู. ..”
“ประเดีย๋ วเหอะ ประเดยี๋ วไดว ่ิงลงแชนา้ํ กนั บางเทา น้นั กม็ อี ยา งหรอื ทาเขาไปไดทัง้ ตัว”
พ่ีชายวา ไชยยนั ตกล้นั หวั เราะจนหนา แดง และทาํ ขึงขังออกมาวา
“เสรจ็ ! นอ ยเอย ...เสร็จกนั คราวน้เี อง มันจะลวกเธอไหมเกรยี มเสยี โฉมไปหมดท้งั ตวั เลย
ทาลงตรงไหนมันกไ็ หมต รงนัน้ แหละ”
“บา !...”
หลอ นรองล่นั ออกมา แลวหนั ขวับไปทําตานากลัวกบั ขาวของยาพดู ดุๆ วา
“คอยดูนะ หลอกใหฉ นั ทายาอะไร ผิวไหมไ ปละก็ฉันจะฆา คณุ จริงๆ ดว ย”
“ไมไ หมหรอกครับ อยางมากก็หนงั ถลอกเทาน้ัน”
พรานใหญบ อกเรยี บๆ หนา ตาเฉย ดารินเตน รอ งกรดี
“โอย! ถา ยิง่ หนังถลอกละก็ ฆา ดบั เบลิ ฆา เลย จะตามฆาไปทุกชาต”ิ
ทกุ คนหวั เราะครนื รพนิ ทรลกุ ข้นึ ยนื สง่ั ใหแ งซายกับเกดิ เก็บของ แลว หันมาทางนายจา ง
สาวสวย ผยู นื ทาํ หนาเหมือนจะรองไหอยู พูดน้ําเสียงจรงิ จงั ขึ้น
“โปรดอยา กงั วลไปเลยครบั คณุ หญงิ รบั รองวาไมเปนอะไรหรอก ผมลอ เลน นะ”

ตัดลงเนินเตย้ี ๆ ลกู น้นั ผา นทุงแฝกและหญา คาทีส่ งู ทว มหวั ซงึ่ มใี บอนั สากคายคมกริบ
ราวกบั มดี โกน ทา มกลางแสงแดดแผดกลา มองเหน็ เปลวระยิบระยบั ประหนง่ึ มองผา นเตาไฟมหา
ยกั ษ ท้งั หมดเรง ฝเ ทาโดยไมป รปิ ากพดู คําใดกนั อกี ทงั้ สน้ิ พอผานพนทุง กเ็ หยยี บเขาสชู ายดงทึบ
มองเหน็ ทะมนึ ราวกับอโุ มงคท ส่ี ุดหยัง่ อากาศอาวระอุ แตอบั ชืน้ เตม็ ไปดว ยกล่ินไออันชวน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

890

ตะครนั่ ตะครอ ผดิ ไปชนดิ หนา มอื เปน หลงั มอื กับบรรยากาศหนาวเยอื กชืน่ ฉํา่ บนยอดเขาที่ผา นมา
ในตอนเชา วนั นี้ เถาวัลยแ ตล ะตนใหญโ ตขนาดลาํ ขา และพนื้ เบื้องลา งปกคลุมไปดว ยใบไมท ่หี ลน
มาทับถมกนั เปอยเนา เวลาเหยยี บจมลกึ ลงไปถงึ หวั เขา ปรากฏเสียงสวบสาบอยูทกุ ครง้ั ทีเ่ หยยี บลง
ไป

ท้งั หมดเดนิ ไปดว ยความระมดั ระวงั และคอยสังเกตตามพรานใหญท กุ ฝกาวยาง โดยไม
กาวแยกไปทางอ่ืน พนื้ บางแหงดูเหมอื นจะไมมีโอกาสสมั ผสั กับแสงอาทติ ยเลยชวั่ กัปชวั่ กลั ป
เพราะยอดไมห นาทึบ ที่ขึน้ ปกคลุมหลังคาอยูหลายซบั หลายซอน

มีแตจาํ พวกสตั วเล้ือยคลานรปู ลักษณะแปลกๆ เทา นัน้ ท่ีพบเหน็ ตามระยะทางผา นไป
กง้ิ กา ดงตวั ขนาดลําแขนยาวศอกเศษ สีสนั วิจติ รพสิ ดารราวกบั ใครมาแกลง ระบายไวและตัวเต็มไป
ดวยหนามนากลัวเกาะอยูตามเปลอื กไม มองดมู นุษยเฉยี ดผา นไปในระยะใกล โดยไมแสดงอาการ
ต่ืนกลวั ใดๆ ทง้ั สิ้น

บางขณะทกุ คนก็ตอ งชะงกั ลงอยางกะทันหนั พรอ มกับขยับปนเตรยี มพรอ ม เมอ่ื เหยี้ ตวั
ขนาดนองๆ จระเข วงิ่ ปราดตดั หนา ไปอยา งรวดเร็วเพราะความตน่ื ตกใจ เสียงท่มี นั วงิ่ ไปดังราวพายุ
ทําเอาประสาทเสยี ในยามทไ่ี มรูต ัวมากอน บงุ และหนอนคนั บางชนดิ ตวั ยาวตง้ั คบื คลานกลาด
เกลือ่ นอยูตามพนื้ ทุกคนตอ งเพิม่ ความระมดั ระวงั ในการกาวเทาทกุ ฝก า วยาง

ดารนิ เต็มไปดว ยความอึดอัดใจ และทรมานย่งิ กวาทกุ คน จะเกงกลา สามารถทดั เทยี มอก
สามศอกสกั ปานใดกต็ าม ธาตุแทข องหลอนกค็ อื ผหู ญิง และผหู ญงิ ก็มีจุดออนตรงที่ เกลียด
สตั วเลื้อยคลานชวนขยะแขยงทุกชนดิ

ยง่ิ ลกึ ความชน้ื แฉะกย็ ง่ิ ทวมี ากขนึ้ หน่ึงชัว่ โมงเตม็ ๆ ที่เหยยี บย่าํ กนั ไปบนไมเนาๆ และ
ขอนไมผ ุซ่ึงมเี ห็ดขน้ึ กลาดเกลอื่ น บางดอกโตขนาดกระดง ผดั ขา ว อากาศขนหนักขน้ึ ทกุ ขณะจนคน
ไมเ คยชินแทบจะหายใจไมออก พวกร้นิ และยุงเร่มิ บนิ ตอมเปน กลมุ ๆ พรานใหญ เกดิ และแงซาย
คงเดินรดุ หนา ไปดว ยอาการปกติ เหมอื นคนกรงุ ทเ่ี ดินไปตามถนนคอนกรตี แตสถานการณลําบาก
เรม่ิ เปนของฝา ยนายจางท้ังสาม เชษฐา ไชยยนั ต ถึงอยา งไรกพ็ อทน ดารินคนเดยี วอยใู นอาการหนัก
กวาเพือ่ น หลอนสง เสียงอทุ านอยบู อ ยครั้ง และบางขณะกก็ ระโดดโหยงเหยงตวั ส่ัน หลอนไมม ีแก
จติ แกใ จทีจ่ ะถอื ไรเฟล ประจาํ ตวั อกี แลว แตสง ไปใหแ งซายชวยสะพาย ตนเองเดนิ ตวั เปลา คอย
ระวังตวั แจจากฝูงแมลงรบกวน และพวกบงุ หนอนตามพนื้ ทีเ่ ห็นอยูแทบทุกตารางนว้ิ

“อยาไปสนใจกบั มนั เลยนา ”
ไชยยนั ตกระซิบปลอบ
“เธอทาน้าํ มนั เปน เกราะปอ งกนั ตวั อยูแลว มันทําอะไรเธอไมไ ดห รอก”
“ก็ฉนั กลวั มนั น่ี หายใจแทบไมออกอยแู ลว เมื่อไหรเราถึงจะพนจากนรกนเ่ี สยี ทนี ะ”
หญิงสาวอุทธรณเ สยี งเครอื ยกมอื ขน้ึ โบกปด ยงุ ที่ตามวนตอมอยูท่ีใบหนา ของหลอน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

891

“อดทนหนอ ยครับ เราจะตดั ผา นตอนนี้เพียงระยะสั้นๆ เทาน้ัน อกี ครึ่งช่ัวโมงก็ออกพน
คอยยงั ช่วั ขนึ้ ”

รพินทรบ อกมาเบาๆ กา วรุดตอไปโดยไมห ยุดยัง้
“ลงแบบนี้ คนื นีเ้ ราจะพักนอนกันไดยังไงน?่ี ”
“เราจะหาทพี่ กั ท่ีดที ี่สุดครบั ไมใชบริเวณอยา งท่ผี า นน”ี่

เวลาผานไป พนื้ ดินราบลุมทกุ ขณะ จนกระท่ังเหยยี บลงไปกระทบนาํ้ ซงึ่ อยใู ตใ บไมเนา ที่
ปกคลุมอยู และในทีส่ ดุ กก็ ลายเปนบรเิ วณทข่ี ังน้ําเหมือนปลัก กลิ่นหมกั หมมของใบไมที่หลนลงมา
สมุ ทับโถมกนั ชัว่ นาตาป ผสมกับกลิน่ โคลนลอยคลงุ ขนึ้ มา ขณะท่ีเทาของมนษุ ยเ หยยี บย่าํ ผานไป
รอบดาน เปนโครงของกิง่ เถาวลั ยร าวกับใครมาประดษิ ฐถ กั ไว แสงตะวนั ยามบายซึง่ มองไมเ หน็ มา
เปน เวลารว มสองชวั่ โมงเตม็ เรมิ่ จะสอ งผา นหลังคาใบไมเ บอื้ งบนลงมาเปน จดุ พราวท่วั ไป พอชว ย
ใหสังเกตเหน็ อะไรไดชดั เจนขนึ้ บาง ปลกั หรือหลมโคลนตอนน้หี นทางเฉอะแฉะก็จริง แตไมถึงกับ
ทบึ นัก ตามกง่ิ ไมเ หนอื ศีรษะขึ้นไปแลดดู าํ มดื เปนกระจกุ ไปหมด กลนิ่ สาบสางอยา งรุนแรงตลบฟุง
จนแทบหายใจไมออก นน่ั คือฝงู คา งคาวแมไ กเหลือท่จี ะคณานับ อาศยั เกาะยอดไมบ ริเวณน้ันเปน รงั
นอนของมนั สงเสียงรองแซด บางตวั ตน่ื ตกใจการแผว พานเขามาของมนษุ ยเบอ้ื งลา ง ผละออกบิน
กนั พบึ พ่บั เบอ้ื งลางฝงู ทากซ่งึ ตามปกติแลว แทบสงั เกตไมเ หน็ เพราะเกาะเอนราบอยกู บั กงิ่ ใบไม
แตพ อไดก ลน่ิ ไอของมนุษยท เี่ ดินผา นกต็ นื่ ตวั ชรู อนรา ขนึ้ มาคอยจังหวะทจ่ี ะเกาะสบู เลือด หันไป
ทางไหนก็มองเห็นพราวไปหมด นับหมน่ื นับพนั

“อยา หยดุ อยกู บั ท่ี เดนิ ใหเ รว็ ท่ีสดุ ประเดยี๋ วถึงโคกขา งหนา คอยปลอดมันออก”
พรานใหญห ันมารอ งเตือนแลวออกเดินลว่ิ รดุ ไปอยา งรวดเรว็ ทกุ คนเรงฝเ ทาเต็มที่โดย
ไมหยดุ ดารนิ ถงึ กบั ออกวงิ่ น้ําแตกกระจายตามหลังรพนิ ทรไปติดๆ แลว ลํา้ หนาพรานใหญ กระโจน
ขึ้นไปบนตล่ิงโคกที่มองเห็นเปน เกาะอยเู บอ้ื งหนา กมลงตรวจรอบตัวเอง แลวหกั ก่งิ ไมเขี่ยเจา สตั ว
ท่ีมชี ีวิตอยดู วยการสูบเลือดออกจากขากางเกงงว นดว ยความขยะแขยง
ระหวางทหี่ ลอ นทรุดตัวลงนง่ั ...ถอดบตู ออกเพ่อื ตรวจใหแ นใ จอกี ครงั้ คณะพรรคทกุ คนก็
กา วเขา มาถึง ตางสํารวจและปลดทากออก ซึง่ เกาะตดิ มาคนละไมต ่ํากวา สบิ ตัวขนึ้ ไป ทุกคนเฉยๆ
ไมอาทรรอนใจอะไรนกั ดงึ มนั ออกโยนท้ิงงา ยๆ มีแตด ารนิ คนเดยี วเทา นนั้ ทีเ่ ดือดรอนกวา เพือ่ น
หลอ นทง้ั เกลียดท้งั กลัว ขนลกุ ขนพองไปหมด ในบตู ของหลอน มันก็ลวงลํา้ เขา ไปไดเ หมือนกนั
สองสามตวั แตไมบ งั อาจท่จี ะเกาะเนือ้ ได เพราะอํานาจยาที่ชโลมไว หญิงสาวหนา มยุ เต็มไปดว ย
ความกระสับกระสาย หลอนพยายามลูบตามตวั จากนอกผารม เพอื่ จะตรวจดใู หแนช ัดวา มที ากตวั
ใดเล็ดลอดเขา ไปขางในบา งหรอื ไม แลวกระชากชายเสอ้ื ออกพนขอบกางเกง เอ้อื มมือลูบควานไป
ตามสีขา งและแผน หลงั บนอบุ อบิ อยเู ชน น้นั มหิ นําซ้าํ ยงั รอ งเรียกพ่ีชาย และไชยยนั ตใ หช ว ยตรวจดู
ตามตวั ของหลอ นอกี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

892

รพนิ ทรซ อ นยม้ิ ขันๆ เอาไว
นคี่ อื สญั ลกั ษณปราชัยโดยปริยายเปนครง้ั แรกของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เกีย่ วกับเรื่องในปา
พระเจาไมพเิ รนทรจนเกินไปนัก อยา งนอ ยท่สี ุดก็ยงั ประทานความเปน ‘ผหู ญงิ ’ มาใหแ กห ลอ นบา ง
เหมือนกนั แมวา จะประทานความแกรง กรา วทรหด และเกง กาจเทียมผชู ายไปหมดทกุ อยา งจนดผู ดิ
วิสยั ของธรรมชาตไิ ป
พกั แกะทากกนั เพียงครเู ดยี ว ทั้งหมดกอ็ อกเดนิ ทางตอ โดยอาศัยไตเลาะลดั ไปตามเนิน
โคก ซึง่ มลี ักษณะเปน สัน หรอื เกาะอยกู ลางปลกั ท่ลี ุม นน้ั เตม็ ไปดว ยรอยยา่ํ สบั สนของหมูปา ทัง้ เกา
และใหม และรอยท่ีมันเอาจมกู ดุนขดุ คุยไวกลาดเกลือ่ น รพินทรน าํ ลอดซมุ ไมและเถาวลั ยที่ขน้ึ ปก
คลุมอยคู อนขา งทึบนน้ั เปน ลําดบั การเดินตอ งกม ๆ เงยๆ อยตู ลอดเวลา บางขณะกโ็ หนเหนย่ี วก่ิงไม
คอ ยๆ พยงุ ตัวเลาะรมิ ตลิง่ ไป
อดึ ใจนนั้ เอง พรานใหญก ห็ ยดุ ชะงกั พจิ ารณาอยทู ่ีตล่งิ ตอนหน่งึ ลักษณะเปน แองเวา ลึก
เขา มา เบ้ืองบนเปนจอมปลวก ทีป่ กคลุมดวยตน ขอยจนมองดูเหมอื นถํ้าเล็กๆ พ้ืนดินตอนนน้ั
ราบเรียบเหมือนมีการขัดถไู วเ ปน อยางดี เปน ซอกกวางประมาณสามเมตร และยาวลาดลงไปสหู ลม
ปลักกวา งใหญท มี่ นี ้ําสีดาํ สนทิ
แลว ก็เงยหนา ขึน้ มองดูเชษฐา ผูย นื อยูเคยี งขา งเขา
“เหมือนใครเสอื กเรอื บดเขามาเก็บไวท ่ีนีเ่ ปน ประจาํ ”
หวั หนา คณะเดนิ ทางเอยขน้ึ เสยี งตา่ํ ๆ
พรานใหญด ึงไฟฉายออกมาจากยามสะพายหลัง สอ งกราดลงไปในบรเิ วณนน้ั เพอื่ เหน็
ถนัดขนึ้ ไชยยนั ตผ ิวปากหวอื ออกมา เมอ่ื มองเหน็ รอยตีนของสัตวอะไรชนดิ หน่งึ ปรากฏชัดยงั พืน้
อันเปยกแฉะตรงน้ัน ลกั ษณะเหมือนรอยตนี ตะกวด แตใหญก วา หลายเทา เห็นชัดแมก ระทงั่ รอยอนั
นอนอยูเปน ประจําจนเปน เทือก ราวกบั ใครเอาแผน ไมก ระดานกวางๆ มาทาบทับไว
“ไอช าละวัน-ภุมภลี น ่ีเหน็ จะขนาดเรอื จางทเี ดียวแหละ”
อดตี นายทหารปนใหญครางออกมา
“อะไร จระเขห รือ?”
ดารนิ ถามโดยเร็วอยางตน่ื เตน
พรานใหญไ มต อบ ยกแขนเสือ้ ปาดเหงื่อ กวาดสายตาไปยังปลกั อันกวา งใหญร อบดา น
ซง่ึ มองเห็นดว ยสายตาผาดๆ เหมอื นจะเปนแผนดนิ ทน่ี า เหยียบเดินไปได บางแหง เขยี วไปดว ย
ตะไคร บางแหง กเ็ ปน บรเิ วณที่ใบไมห ลนมาทบั โถมดูวาแหง สนทิ และบางแหงกม็ องเห็นนํ้าดาํ เปน
เงาตะคุมคลมุ เครอื อยทู ่ัวไป นานๆ ครง้ั จะไดย นิ เสียงฟองนํา้ ดนั ผวิ นาํ้ ข้ึนมาระเบดิ เบอ้ื งบน
ทามกลางความเงยี บสงดั วงั เวง นกกินปลารองแหลมอยไู กล นอกน้ันกเ็ ปน เสยี งแมลงหวท่ี ต่ี ามตอม
อยเู ปนกลุม เพราะรอบดา นเต็มไปดวยมะเดือ่ ออกลูกดก
“ตรงนเี้ ปน ท่นี อนของมนั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

893

ในท่สี ุดเขากบ็ อกมาเบาๆ มดุ ลอดก่งิ เถาวลั ยเ ลาะริมตลง่ิ สํารวจไปอกี สองสามกาว ทุก
คนกระช้นั ตามมา กพ็ บบรเิ วณอกี หลายแหง บนสันเกาะแหงนี้ มีรอยขน้ึ พักนอนของเจาชาละวนั
เกลื่อนไปหมด

“นดี่ งของมันทีเดยี วแหละ!”
เชษฐาอทุ านออกมาเบาๆ จองหนา พรานใหญ
“เอะ ! มองดเู ผินๆ ไมน า จะเปน ไปไดเ ลย บริเวณนีม้ ีนา้ํ ลึกหรอื ?”
“มนั เปนทปี่ ลกั ครบั หรืออยา งทีเ่ รยี กกันวา ‘พ’ุ มองดวยสายตาเปลาก็เหมือนกับที่ลมุ
ธรรมดา แตค วามจรงิ มันเตม็ ไปดวยหลุมบอ บางแหงกล็ กึ จนลาํ ไผย าวๆ หย่งั ไมถงึ กน บางแหงกม็ ี
นาํ้ เพียงแคเขา หรอื ขอเทา ถา ไมร ูทาง...เดินเผลอก็ถลาํ ตกลงไปในปลกั ลึกเอางายๆ เวลาหนานาํ้
บริเวณน้ีเปนบงึ ไปหมด หนา แลง ก็มีลกั ษณะเปน พอุ ยา งนี้ ซงึ่ มีบางแหง พอจะตองอาศัยเดนิ ไปได
แตต อ งใชความระมดั ระวังหนอย มันเปนบริเวณกวา งใหญไพศาล เกนิ ท่ีจะสํารวจไดท วั่ ถึง จระเข
ชุม!”
จากคาํ พูดของเขา คณะนายจา งกส็ ามารถเขา ใจในภมู ิประเทศไดใ นทนั ทนี น้ั ทกุ คนเพิง่
จะมาตระหนกั เอาบัดนเ้ี องวา พรานใหญนําเขามาสใู จกลางบงึ มหากาฬโดยไมไดบ อกใหร ตู วั ลวง
หนา เลยสักนิด การเดนิ ตามหลังมากแ็ ทบจะไมมสี ัญลกั ษณอะไรใหท ราบเลย นอกจากขณะทยี่ ่ําผา น
พื้นน้ําแฉะๆ เพยี งครงั้ เดยี วช่ัวระยะเวลาสั้นๆ เทา น้นั
“หวงั วาคงไมม ีการตอ งลอยคอไปนะ?”
ไชยยนั ตเปรยข้นึ อยางเสยี วๆ มองไปรอบดา น
“ไมหรอกครับ เรายึดสันเกาะน่ี ซ่ึงจะนําเลยี บไปทางชายบงึ ดา นตะวนั ออก ใชเ วลาสกั
ประมาณชว่ั โมงเดียวก็ผานพน หลังจากนัน้ ก็ขามลําหว ยแคบๆ ตดั ขึน้ ฝงตรงขาม เขา เขตเขานาง
ตามที่ช้ีใหดเู มอ่ื ตอนเชานี้ ตอนท่ขี ามหวย เราจะเลอื กขา มในบริเวณทแี่ คบและนํ้าตนื้ ท่สี ุด อยา งมาก
ก็คงไมเ กนิ แคเ อว”
“ไอเ ขมีไหม ตรงหวยทวี่ า นนี่ ะ?”
ดารินถามอยา งใจไมด ี พรานใหญห วั เราะอยูในลําคอ
“ชุมย่งิ กวา จงิ้ จกตามบา น แตไ มม คี วามหมายหรอกครับ ตราบใดก็ตามท่ีระดับนา้ํ ลกึ ไม
เกินเอวของเรา และมีปนครบมืออยา งน้ี เมอื่ ถงึ ท่นี ั่น เราจะหารือกันอกี ครั้งวา จะหาทางขามโดยวธิ ี
ใด”
ธรรมชาตขิ องมนษุ ยเ ราทุกคนไมก ลวั จระเขเ มอื่ เทา เหยยี บยืนอยูบ นแผน ดนิ แตถ าตอ งลง
ไปแชอ ยใู นนา้ํ หรือกาํ ลงั ลอยคออยู เปน เรอื่ งทต่ี อ งคดิ แตในขณะน้ี คณะนายจา งทกุ คนกข็ บคดิ อยู
ทวาก็ขจดั ขอวติ กกงั วลไปเสยี เมือ่ ตระหนกั ไดป ระการเดียววา ผูน าํ ทางในครั้งนค้ี ือ รพนิ ทร ไพร
วลั ย ทกุ คนมหี นา ท่ีตามเขาอยา งเดยี วเทาน้นั !

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

894

การเดินบนเนนิ เกาะ กลางพุ ตอ งเพิ่มความระมัดระวงั กนั ขนึ้ อีกครงั้ เพราะไมไ วใ จวาจะ
เผลอกาวเหยียบลงไปบนหลงั ของเจา กุมภลี  ท่อี าจขน้ึ มานอนหมกอยบู นพน้ื รกน้ันเขาเม่ือใด ครง้ั
หนง่ึ ไชยยนั ตเ หนยี่ วก่ิงเถาวลั ยริมตล่งิ ตอนหนึง่ พลาดหลน ลงไปบนพนื้ ท่เี หน็ ใบไมแ หงปกคลมุ อยู
เหมือนพน้ื ดินธรรมดา แตป รากฏวาพน้ื ใบไมใ บหญาตอนน้นั แยกยุบตามนํ้าหนกั ตวั เขาออกโดยเรว็
รางของอดตี นายทหารปน ใหญจ มหายวบู ลงไปในพรบิ ตา แลว ก็ทะลงึ่ ขน้ึ มาสงเสยี งรอ งโวยวายดว ย
ความตกใจ รพนิ ทรกับเชษฐาตองชวยกนั ฉุดแขนหวิ้ ข้นึ มาเปยกโชกไปหมดท้ังตวั ดารนิ หวั เราะงอ
หายเมอื่ เหน็ สหี นา อาการ และเสยี งสบถสาบานล่นั ของไชยยนั ต

“ใจหายหมด นึกวา ธรณสี ูบเสียแลว”
ไชยยนั ตบ น โคลงศรี ษะสะบัดนาํ้ ออกจากตัว
“นา้ํ เย็นเจีย๊ บ ตีนไมถงึ พื้นเลย ลกึ ชะมดั ทแี รกนกึ วา อยางมากกแ็ คเ ขาเสียอีก บร๊ือว! เสยี ว
...”
“ผมบอกแลว ยงั ไงครับ เห็นเปนพน้ื ธรรมดา อยาชะลา ใจกาวลงไปเปน อนั ขาด นํา้ ลกึ มัน
อยขู างลาง”
พรานใหญบอกยม้ิ ๆ
“ดีไอเ ขมนั ไมแ งมเอา ฉันใจหายหมด ตอนทเ่ี ห็นเธอจมหายลงไปราวกบั ถูกอะไรฉุด”
ดารินพูดพลางหัวเราะ บรรยากาศตื่นเตน ตกใจแตแ รกของคณะ กลายเปน ความขบขนั
เชษฐาหวั เราะกึกๆ มองดสู หายแลว สั่นศีรษะชา ๆ จุป าก
“ก็เดนิ ยงั ไง เขาผา นกันไปไดท ุกคน ตวั เองดนั หลน ลงไปได ไมด ใู หด ีเสียกอน”
“กไ็ อเ ถาวัลยเ จากรรมนี่นะซิ คนอื่นเหนยี่ วผา นมนั ไปไดไ มขาด เสอื กมาขาดเอาอตี อนท่ี
ฉนั จบั ตอนที่จมลงไปใตน ํ้า ใจแปว เหลอื นิดเดยี วเทานัน้ กําลังคิดถงึ ไอชาละวันอยทู เี ดยี ว...ตีน
แกวง ไปกระทบอะไรไหวๆ อยใู ตน้าํ ดวย ไมรูม ันหรอื เปลา”
ไชยยนั ตพดู เรว็ ปรอ๋ื หนา ตาต่นื อยูเชน นน้ั
“เหลวไหล อุปาทาน ถาไอเขจริง ปา นนี้มนั ก็ขยํ้าแกเขาใหแลว”
เชษฐาวา
โชคดเี หลือเกนิ ในขณะท่ีไชยยนั ตพ ลดั หลน จมลงไปในนํ้า ไรเฟล ประจาํ มอื ของเขาไมได
หลน ลงน้ําไปดว ย แตพาดตดิ อยกู ับพวกหญาและวัชพืชทีข่ ึน้ อยูรอบๆ คางอยเู ชนนนั้ แงซายเปนคน
เออ้ื มไปหยิบขนึ้ มาสง ให

ครใู หญตอ มาระหวา งทร่ี ดุ หนา ตามการนําของรพนิ ทรตอ ไป ทกุ คนกไ็ ดย นิ เสยี งสวบ
สาบดงั มาจากชายตลงิ่ เบอื้ งหนา ไมห า งออกไปนัก เสียงเอาจมูกดนุ คยุ ดนิ และเสียงกัดกนั เองของเจา
พวกหมูปาฝงู หน่ึง คะเนจากเสียงที่ไดยิน ประมาณสกั เจด็ แปดตัว พวกมนั คงพากนั ลงมากินนาํ้ และ
ขุดหาแมลงรากไมกินอยบู รเิ วณชายปลักตน้ื ๆ เสียงอีด๊ อา ดลัน่ ไปหมด ทกุ คนแผว ฝเ ทา ลงอีก คอ ยๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

895
ยองไปตามเสยี งทมี่ านั้น พวกมนั อยใู นทิศทางเหนือลมพอดี จงึ ยังไมกะสากล่ินของฝา ยมนษุ ยท ีผ่ าน
ใกลเขามาทกุ ขณะ

แตแ ลว อดึ ใจนนั้ เอง เสยี งจูโ จมกะทันหนั ชนดิ หนงึ่ กป็ รากฏข้นึ อยา งปจจุบนั ทันดว น
แทรกสําเนยี งหากนิ ของเจา หมูปาฝูงนนั้ ชนดิ ท่ที าํ ใหคณะเดินทางทกุ คนสะดุงสดุ ตวั และยนื ตะลึง
ชะงกั อยกู บั ที่

มันเปนเสียงดงั ตมู สนน่ั เหมอื นเอาทอนซงุ ฟาดลงไปบนโคลน พรอมกับเสียงหวีดกอง
ของหมปู า เสียงฟด ฟาดตอ สูครนื โครมอยใู นแอง นาํ้ ระคนไปกบั เสยี งขคู ํารามฮอื ฮาด สาํ เนียง
ประหลาดซึ่งไมเ คยไดย ินมากอน จากนัน้ กเ็ ปนเสียงของเจา หมูฝงู น้ัน ซงึ่ พากนั ว่ิงเผน ปา สะเทือน

รพนิ ทรอ อกพุงปราดตรงไปยังตาํ แหนง ท่ีมาของเสียงนนั้ อยางรวดเร็ว ทุกคนกต็ ามติด
หลงั เขามาในบดั น้ันดว ยใจอนั เตนระทึก!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])