เพชรพระอุมา เล่ม09 จอมผีดิบมันตรัย

1798

66

พรานใหญก ัดรมิ ฝปากเบาๆ หนั ไปมองหนา บญุ คําอกี ครง้ั แกกําลงั จอ งเงียบๆ มาที่เขา
ดวยสหี นา อนั ปราศจากสเี ลือดอยเู ชน เดิม เขากวาดตามองขนึ้ ไปยงั สวนสงู ตระหงานของกงิ่ กา น
สาขาที่ดกไปดว ยใบ ราวกับจะเปน พมุ ฉตั รมหายกั ษ มีตน ไมข นาดยอมๆ และเปน เถาวัลยขน้ึ แซงอยู
ใกลเคยี งประหน่ึงบริวาร แลว บังเกิดอาการขนลุกเกรยี วดว ยสมั ผสั ประหลาดๆ หนั มาฝนยมิ้ ใหต า
พรานเฒา พลางเออื้ มมอื ไปแตะของเหลวสแี ดงคลาํ้ ที่ไหลขนเปนทางลงมานนั้ มาขยด้ี มดู

“โธ! กย็ างตะเคยี นนนั่ แหละ บญุ คาํ ”
“นายเคยเห็นยางตะเคยี น หรือวายางตนไมชนดิ ไหนมากอ นหรือ ทแ่ี ดงเถือกเปน สเี ลอื ด
แบบน”ี้
จอมพรานปาดนวิ้ เชด็ กับยางไม อันมลี ักษณะเหมือนเลือดสดนน่ั อกี ครงั้ สงไปใหบ ญุ คํา
ดม พรอมกับกลา วเรียบๆ วา
“บอ ยไป ที่ยางไมมนั มสี ีแดงแบบนี้ มนั แลว แตช นดิ และสิง่ แวดลอ มของลําตน มัน
โดยเฉพาะ กลน่ิ มนั ก็บอกอยแู ลว วาเปน ยางไม เลอื ดแลดท่ไี หนกนั ”
บญุ คํากมลงดมมือเขา ทําจมกู ฟุดฟด แลวเหลือบตาขึน้ มองสบ
“นายดมวา เปน ยางไม แตบ ญุ คาํ ก็ดมดวู า มนั มีกลิ่นคาวเลือดอยนู ่นั เอง”
เสยี งของแกเกอื บเปนกระซบิ
“เหลวไหลนา บญุ คาํ !”
เขาทําเสียงดุ แลวตบไหลโ ดยแรง
“ไป! กลับกนั เถอะ ไมม อี ะไรหรอก”
พยักหนา ร้ังแขนบุญคาํ ออกเดนิ ผละออกจากโคนตะเคยี นใหญต น นัน้ เสียงบญุ คาํ พึมพํา
อะไรอยูในคอฟงไมไดศพั ท รพนิ ทรเ อาแขนขา งหนง่ึ กอดคอเดินเคยี งคมู าดวยกนั อยางปลอบขวญั
กลา วตอ มาวา
“สัง่ อะไรหนอ ย บญุ คํา”
“นายจะสงั่ อะไร?”
“เฉยๆ เงยี บๆ เสีย อยา เอาเรื่องน้ีไปพดู ใหพ วกเราคนใดฟงท้ังสิ้น ประเด๋ียวจะขวญั เสยี
เปลา ๆ เชอื่ ฉนั เถอะรับรองวา ไมมอี ะไร แลว บญุ คํากล็ ืมเสียดวย อยา มวั แตก งั วลอยูเลย”
“เฉยๆ ก็ไดน าย แตไอเรือ่ งไมใหคดิ นี่เหน็ จะไมไหว คนื นีเ้ รายงั นอนพกั กนั อยูท่นี ่ีเสยี ดวย
ถา ลาํ พังบญุ คําคนเดียว เหน็ เขา แบบน้บี ญุ คาํ หอแนบ แลว ไมอ ยูแถวนีต้ อ ไปอีกหรอก”
“เอะ! ไหนวาเรากศ็ ิษยมีครูเหมอื นกนั ไมใชรึ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1799

เขาถามย้าํ ๆ เจตนาจะชวนพดู ขบขันเปน การปลอบใจแก แตบุญคาํ ไมขาํ ดวย สหี นาเปน
ทุกข

“ใชหรอกนาย ศษิ ยมคี รู แตครูคอื พอของบญุ คาํ เอง ก็ไมเ คยใหว ิชาอะไรบญุ คําไวใ หลอง
ฤทธ์กิ ับตะเคยี นยกั ษแบบนี้ บุญคาํ ปราบไดแ ตผ ีตายโหง ผโี ปง ผปี า แตน างตะเคยี นมนั คนละอยา ง
กัน บทแมจ ะเฮ้ียนขนึ้ มาละก็ สบิ หมอผีกเ็ อาไมอ ยู เราไประรานเขาเขากอ น พวกเราทําผดิ เองนา
นาย”

“ก็ทาํ ไมบญุ คาํ ไมทาํ พิธีบอกกลา วขอขมาเขาเสยี ละ พวกเราไมไ ดมเี จตนาน”่ี
จอมพรานพดู ยม้ิ ๆ
แกส่ันสีหนา อยางลาํ บากใจ
“บุญคาํ กน็ กึ บนบานขอขมาอยูในใจแลว แตกลัววา จะไมร ับ นายเชื่ออะไรบญุ คาํ สัก
หนอยไดไหมละ บญุ คาํ ไมไ ดเปนตวั ตนเหตุแลวกไ็ มไ ดเ ปนหัวหนาของทกุ คน”
“จะใหทาํ ยังไง?”
“บญุ คาํ จะปลกู ศาลขึน้ ทโี่ คนตนเดย๋ี วน้ี แลวนายไปลากคอไอแ งซาย เชญิ นายใหญ ซ่งึ
เปนนายของเราท้ังหมด ใหแงซายกบั นายใหญจุดธปู ขอขมาเขาเสียท่ีน”ี่
รพินทรห ัวเราะเบาๆ
“อยาใหม นั เกยี่ วของไปถงึ นายใหญด ีกวา เขาไมเ ช่ือดว ยหรอก ขืนไปแนะใหเ ขาทําอยาง
น้นั เขาจะหาวา เราสองคนบาเสยี เปลา ๆ เหอะนา เฉยเสยี เถอะ”
“แปลวา นายไมเชอื่ บญุ คํารนึ ี่?”
“ฉันไมเคยขัดอะไรบุญคาํ นะ เราอยูดว ยกนั มานาน เราเผชญิ อะไรตออะไรรว มกนั สารพดั
และในวินาทคี ับขันขีดสดุ ฉันก็พาตวั เองและบุญคาํ ใหร อดมาแลวนบั ครั้งไมถ วน บุญคาํ เช่อื ฉันบา ง
ดกี วา ลําพงั ฉนั เองจะเอายงั ไงก็เอากนั แตน เ่ี รามีนายมาดวย เขาเปน คนเมอื งหลวง คนสมยั ใหม จะ
ไมมีวนั เขา ใจอะไรไดอยางเราหรอก สําหรับบุญคาํ น้นั พลาดพลัง้ อยา งใดลงไปกย็ ังไมเ ปน ไร เพราะ
เขาอภัยใหบญุ คําได แตสําหรับฉันเขาจะดูหมนิ่ และหมดความไวว างใจลงไปในทันที มนั เปน ไป
ไมไ ดใ นการทฉ่ี นั จะไปบอกใหเขามากราบไหวตน ไม เขาจะหวั เราะเยาะเอา”
บุญคําพยกั หนา อยา งเขาใจ แลวถอนใจเฮือก
“ถาง้นั กต็ ามใจนายเถอะ คนื นเ้ี ปน นา ชมละ นายเตรยี มตวั ไวไ ด ผดิ จากบญุ คําพูด ยอมให
กุดหวั เลย”
“เถอะนา มันจะเกดิ อะไรขึ้นทํานองไหน กใ็ หม ันเกิดข้ึนเสยี กอน คอยแกไ ขทหี ลัง”
“ลําพงั นายนะ เห็นจะไมก ระไรหรอก บญุ คํารวู า นายมอี ะไรดีๆ อยใู นตวั สารพัด แตค น
อนื่ ๆ นซ่ี ิจะลาํ บาก”
“ฉนั ก็ไมไดม ดี อี ะไรอยา งบญุ คําวา นัน่ หรอก แตร บั รองวา หมอผีอยา งบญุ คําเอง ถามผี ตี วั
ไหนมนั เฮ้ียน ฉนั ก็เคยไลอ อกมาเสียหลายครง้ั แลว”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1800

“ใชสิ! นายเลนตอยบญุ คาํ จนสลบเหมือดไป บางทกี ็เลนเอาไฟจากแบตเตอร่รี ถยนต
มาช็อตบญุ คํา ถึงผมี นั ไมยอมออก บุญคาํ กต็ องไลใ หม นั ออกไปเอง เพราะทนไมไ หว ผมี ันกลวั นาย
อตี อนนแ้ี หละ”

“รีบไปกนั เถอะ คาํ่ แลว เดยี๋ วพวกเราจะสงสัย”
เขาตดั บทและเรงฝเทา ขึ้น

ท้ังสองกลับมาถงึ บรเิ วณแคม ปก็ค่ําลงพอดี ทุกคนกําลงั ชมุ นมุ เตรยี มกนิ อาหารเยน็ อยูริม
กองไฟ เชษฐากับไชยยันตร อ งทกั มา

“ไปไหนกันมา รพินทร เหน็ เสย บอกวา คยุ กบั บญุ คาํ พากนั เดินขามไปฝง โนน ”
“เดนิ ตรวจอะไรเลน ๆ งน้ั เองครบั ”
เขาตอบเรียบๆ แลวจองไปทางมาเรียอยา งแปลกตาทีเ่ หน็ หลอ นตดั ผมสน้ั หนา ตา
เปลีย่ นไป
“อา ว! นัน่ ใครกลอนผมใหน ะ ?”
พรานใหญถามพรรคพวกลอยๆ ขึ้นเปน ภาษาไทยกนั เอง ทําหนาตนื่ มองไปทางเชษฐากบั
ไชยยนั ต อดีตนายทหารหนมุ หัวเราะ
“ไมม ใี ครจบั กลอนหรอก เจา ตัวมาออ นวอนใหเ ชษฐาชว ยตดั เอง คงจะรูส กึ วา ราํ คาญและ
เห็นตวั อยางจากนอยเขากระมัง แตกเ็ หมาะแลว”
เจา ตวั ท่ีถูกกลา วถงึ แมจะฟง ไมร ูเ รอ่ื ง กพ็ อจะรูวาคงมกี ารพดู อะไรพาดพิงถึงทรงผมของ
ตน ยกมอื ข้ึนลูบหวั หันไปกระซิบถามอะไรดาริน แลวมองไปทางพรานใหญ ยิ้มจดื ๆ เศรา ๆ อยู
เชนเดมิ
“ฉนั ดูเปน ยังไงบา ง ไพรวัลย? ”
“สวยขนึ้ !”
เขาตอบสัน้ ๆ ยม้ิ ให มาเรียมแี ววฉงน พมึ พาํ อยใู นลาํ คอแตไ มกลา วเชน ไรอกี

ระหวา งทนี่ ัง่ รวมกลุมรับประทานอาหารและสนทนากนั รพนิ ทรสังเกตเห็นราชสกุลสาว
มีอาการเงยี บขรึมซมึ ๆ ไปอยางผดิ ปกติ นยั นต าเหมอ เลอ่ื นลอยเหมอื นคนท่ีตกอยูใ นหว งภวังค คน
อื่นๆ มารูสึกในความผิดสงั เกตนัน้ ตอเมอื่ อยไู มอ ยหู ลอนก็โงกฟบุ ลงไปกับพื้นตรงหนา เฉยๆ

“นอย! เปนอะไรไป!!”
มาเรียรองลนั่ หลอนเหน็ เปน คนแรกเพราะนัง่ อยใู กลท ส่ี ดุ ถลนั เขา ไปประคองพลิกรา ง
ของ ม.ร.ว.สาวใหน อนพาดตกั พรอมทง้ั ประคองใบหนา เขยาเรยี กถๆี่ เชษฐากบั ไชยยนั ตจอ งตะลงึ
แลวปราดตรงเขา ไปโดยเรว็ ในขณะทพี่ รานใหญถลันพรวดขนึ้ ยนื ดว ยความตกใจ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1801

ทกุ คนเหน็ สหี นา ของดารนิ ซีดเผือด ลมหายใจรวยๆ ดวงตาทงั้ สองปด สนิท พ่ีชายกับ
เพ่อื นหนมุ ชวยกนั จบั ตวั สํารวจและรองเรยี กชื่อถ่ีๆ ชุลมนุ แกไ ขกันอยูอึดใจใหญ หลอ นจงึ ลืมตา
สวางโพลงขึ้น พยายามยนั ตวั ลกุ ข้นึ นัง่ เหลียวไปรอบๆ กาย

“เอะ นี่ นฉ่ี ันเปนอะไรไป?”
หลอนรองถามขึน้ แผว เบา เสยี งแทบไมผ านลําคอออกมา ทามกลางทุกสายตาทจี่ องมา
อยา งกระวนกระวายเปนหวง
“อยไู มอยเู ธอกฟ็ บุ ไปเฉยๆ งน้ั แหละ รสู ึกเปน อยา งไรบา ง นอย!”
มาเรียละลํา่ ละลกั ถาม เต็มไปดวยความตน่ื ตระหนกโอบกอดไวแนน นกั มานษุ ยวทิ ยา
สาวตกอยใู นภาวะมนึ งง หนา ยังซดี อยเู ชน น้นั
“เหรอ? ฉนั ไมร สู ึกตวั เลย บางที ฉันอาจเปน ลมไปกไ็ ด”
“มอี ะไรผิดปกตินอ ย? รูส กึ ไมสบายหรือเปลา?”
พ่ีชายถามโดยเร็ว สีหนากังวล ควา ขอมอื นองสาวไปกมุ เขารสู กึ วา มือของหลอ นเยน็ ชดื
ดารนิ นงิ่ งนั ไปครู หายใจยาวๆ เหมอื นจะพยายามสํารวจตวั เองใหแ นชดั ไชยยนั ตเ อามือมาแตะที่
หนาผากแลว กพ็ มึ พาํ มาวา
“เอะ ! ตวั ก็ไมร อ น ไมมีไขนี่ กรากกราํ มาก อาจเปนลมไปเฉยๆ กไ็ ด ตอนนี้เธอรูสึกยงั ไง
บางละ ?”
หญิงสาวส่นั ศรี ษะ
“กไ็ มรสู กึ ตัววา เปนอะไรนักหรอก เพยี งแตใ จมันหววิ ๆ ยงั ไงบอกไมถ ูกเทาน้ัน ใชแ ลว
ฉันเพียงแคเ ปน ลมไปชว่ั ขณะเทานนั้ ”
“ปวดหวั ตะคร่ันตะครอหรือเปลา? ในทอ งละ รูสกึ วา มีอาการประเภทผิดอาหารหรือมี
อะไรเปน พเิ ศษบางไหม?”
เชษฐาซกั อยา งรอ นใจ พยายามลบู คลาํ ไปตามตวั นอ งสาว
“ไมห รอกคะพใ่ี หญ แคมนึ ๆ งงๆ หนักหวั เทานนั้ เมื่อสักครนู ้มี นั วูบไปเฉยๆ”
ไปนอนเถอะนอ ย เธอกาํ ลังจะไมสบาย ฉนั พาเธอไปเอง”
มาเรยี กระซิบ แลวประคองเพื่อนสาวข้นึ ยนื เชษฐากับไชยยันตก ็เห็นพองดว ย พากนั เดนิ
ตามเขาไปสงยังท่พี กั นอน รพนิ ทรย งั ยืนนิ่งอยทู เี่ ดมิ ครูใหญ ไชยยนั ตกโ็ ผลก ลบั ออกมาเพยี งคน
เดยี ว ดว ยใบหนา เครง ขรมึ
“ชมอยหู ยกๆ วากระดูกแข็งมาก มาอคี นื นโี้ ดนเขา ตวั เองแลว ยังไง คณุ หมอดาริน”
ไชยยนั ตกลา วพรอมกับโคลงหัว
“อาการเปนไงบา งครับ?” พรานใหญถ ามอยา งเปน หว ง
อดีตนายทหารหนุมขมวดควิ้ ยุง แลว หัวเราะเบาๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1802

“ผมก็ไมรูเหมอื นกนั เขาเปน หมอดว ยตนเอง นาจะรดู วี า ตัวเปนอะไรแคไหน แตส ังเกตดู
ก็ไมเ หน็ มไี ข หรืออาการหนกั หนาอะไรนกั นอกจากหมดแรงออ นกําลงั ไปเฉยๆ บน วา เพลีย อยาก
นอน เหน็ หายากนิ เอง แลว ก็นอนหมผาหลบั ตานิง่ ไปแลว ถามอะไรกไ็ มพดู ไดแ ตสัน่ หวั เมยก ับ
เชษฐากําลังนง่ั ดอู ย”ู

“บางทใี หนอนพักเสยี อาการจะดีขึน้ กระมงั ครับ”
เขาพดู เหมือนจะกลาวกบั ตนเอง
“ผมก็วา ยงั งนั้ แหละ หมอกห็ มอเถอะ ไมก ระดกู เหล็กไปไดเ ทาใดนกั หรอก สมบุกสมบัน
เขา มากๆ กม็ ีโอกาสจะเจบ็ ไขไดปว ยเหมือนคนธรรมดาไดเ หมือนกนั โชคดีหนอ ยทผี่ ลดั กนั เปน
เมื่อคนื น้ีเมยท าํ ทา จะแย มาคนื น้ีเมยห ายดีแลว คณุ หมอดารินมว นเส่อื ไปเสียเฉยๆ เมอ่ื ตอนกลางวนั
กเ็ ห็นยงั แขง็ แรงดอี ยแู ทๆ เฮอ ! นี่ขืนเปนอะไรมากพรงุ นก้ี อ็ ดเดนิ ทางตอ กันเทา นน้ั เอง”
“เธอกพ็ ดู อยเู มอื่ คืนน้ีเองวา ถา เธอเปน อะไรลงไปใครจะชว ยได มาคืนนี้เปนเขา จริงๆ เธอ
ทานยาแลว หรอื ครบั ?”
“ไมตองหว งหรอกเร่อื งนั้น เขาจดั การกับตวั เองเรยี บรอ ยแลว เมยก ็ดทู า จะเปน พยาบาลที่
ดที ส่ี ุด ไมม ีอะไรกงั วล เขาผลดั กนั ดแู ล ผมกว็ านอยคงไมเปนอะไรมาก ทาทางอยากนอนพกั อยา ง
เดยี วเทานนั้ ตวั เขาเองกย็ ืนยนั วา ไมเ ปนอะไร ขออยา ใหพ วกเราหวง”
นง่ั สบู บุหร่ี ดมื่ กาแฟสนทนากับพรานใหญอีกครูใ หญ ไชยยนั ตก ก็ ลบั เขาไปนอน สวน
เชษฐากบั มาเรีย ตงั้ แตเ ขาไปสงดารินแลว กไ็ มไ ดก ลับออกมาอีก คงจะเขานอนกันตงั้ แตตอนนน้ั

รพินทรต รวจตราดแู ลความเรยี บรอ ยของบริเวณทง้ั หมด แลวเอนตวั ลงนอนขา งๆ บุญคาํ
ซ่ึงนอนลมื ตาโพลงอยู

“นายหญงิ เปน อะไรไป?”
เสียงแกกระซบิ ถามเบาๆ
“เปน ลมนิดหนอ ยเทา นนั้ นอนกนั เถอะบญุ คํา พรุงน้ีเราจะออกเดนิ ทางแลว”
“ผมไดยนิ นายสัง่ ใหไอพ วกนน้ั นอนกันหมดทกุ คน ไมม ีใครอยูยามเลยคืนน”ี้
นํา้ เสียงของบญุ คาํ แฝงกังวลเตม็ เปย ม
“ใช! ไมจําเปน ระยะนเ้ี ราไมไ ดอยใู นเขตอันตรายจนถงึ กับจะตอ งมยี ามคอยเฝา ทุกคน
ตอ งนอน เพ่อื เอาแรงไวแ บกหามพรงุ น”ี้
“บญุ คาํ ดูฤกษลมแลว มันจะไมเ หมาะนานาย...”
รพนิ ทรจปุ ากเบาๆ
“อยากจะตนื่ กต็ นื่ อยคู นเดยี วเถอะ ฉนั สั่งใหพ วกนนั้ มันนอนกนั หมดทกุ คน ฉนั เองก็
กาํ ลังจะนอนอยูเดยี๋ วนีแ้ ลวงว งเต็มที อยามาชวนพดู อะไรอกี ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1803

วา แลวเขากพ็ ลกิ นอนตะแคงหนั หลงั ใหเ สยี ตาพรานเฒา บน อะไรพึมพําอยใู นลาํ คอ แลว
ช่ัวอดึ ใจเดยี ว เขายงั ไมทนั จะหลบั เสียดว ยซาํ้ ก็ไดย นิ เสยี งแกกรนอยูครอกๆ

เคลิม้ ๆ กําลงั จะหลับสนทิ นน่ั เอง เขาก็ตองสะดงุ ตนื่ ข้ึนอยา งกะทนั หนั เพราะใครคนหน่ึง
มาเขยาปลกุ ทางปลายเทา พอลืมตาข้นึ กแ็ ลเห็นสางปา พรานตอ งสูของมาเรีย หนา ซีดตาเหลอื ก
โพลง

“เสอื ! นาย-ใหญมาก สูงเทากับมา!...”
เสยี งอันสะทานสน่ั นน้ั หลดุ ลอดลาํ คอสา งปามาอยา งยากเยน็
จอมพรานผงกตัวข้นึ นัง่ โดยเร็ว ไรเฟล ขางตัววบู ขน้ึ มาอยูในมอื อกี มอื หน่งึ ควา ไฟฉาย
“มนั อยทู ่ีไหน?”
เจา ตอ งสูอกึ อกั อยูในลาํ คอ แลว ช้ีมอื ไปทางหมโู ขดหนิ ประชดิ แนวละเมาะอนั จะเปน ทาง
ลงไปสธู ารน้าํ เบ้อื งลา ง
“มันโผลออกมาจากปากทางนัน่ เดนิ เฉียดพมุ ไมหายลบั ไปทางดา นขวา เกิดมาสางปายัง
ไมเคยเห็นเสืออะไรใหญถ ึงแคน้ี หลังมันสูงกวากอนหนิ นนั้ อกี ยาวสัก 5 วาเหน็ จะได...”
รพินทรจอ งหนา อนั ซีดเผอื ดนนั้ อยางคลางแคลง ลกุ ขึน้ ยนื ในทันทีนัน้ ยองกรบิ ตรงไปยัง
ตาํ แหนงซ่ึงสา งปาชี้บอก กราดไฟฉายสาํ รวจไปรอบๆ แลว ตรวจไปตามพ้ืน สางปาเดนิ ตามหลงั มา
ดวยอาการสะทา นส่ัน
“เจา เหน็ ไดอ ยา งไรสา งปา เจา ไมไดน อนหลับหรอกร?ึ ”
“สา งปายงั ไมไดนอน สางปานัง่ อยูท่โี คนตน ไมโ นนกําลังสบู กญั ชา”
“ควนั กัญชามนั ทาํ ใหเจา ตาฝาด เสอื อะไรจะสงู เทามา ยาวหา วาอยางเจา วา นนั้ ”
เขาพดู อยา งหวั เสีย กราดไฟไปตามพนื้ แลวพยกั หนา
“ดเู สีย มรี อ งรอยอะไรบางไหม”
พรานชาวตอ งสูล ืมตาโพลงอยูเ ชนนนั้ กลนื นํ้าลายลงคอแลวทาํ หนา เหยเก
“ถาเจา ยังสบู กญั ชาอยูอ กี เจา จะเหน็ อะไรไปไดสารพดั อยาง เพราะฉะน้ันเลกิ สูบแลว
นอนเสยี ”
เขาบอกหว นๆ สา งปายืนอึ้งไปครู กป็ ฏิบัตติ ามคําสง่ั โดยดี เดนิ ไปเกบ็ บองกญั ชาแลว ลม
ตัวลงนอน จอมพรานกเ็ ดนิ กลบั มายังท่ขี องเขาโดยไมสนใจอะไรอกี

เขาจะนอนหลบั ตอ ไปอีกสกั เทา ใดไมทราบ มารูสกึ ตัวข้นึ อีกครง้ั เพราะเสยี งพดู กัน
พึมพาํ แซดอยรู อบกาย แลไปกเ็ ห็นเกดิ เสย จัน และคะหยนิ่ นงั่ ลอ มวงพดู อะไรกนั อยจู นฟง ไมไ ด
ศัพท สหี นา ของแตละคนเหลา นั้นแสดงอาการตนื่ เตน ตระหนกตกใจ สวนบญุ คาํ ยังคงนอนกรน
ครอกอยตู ามเดมิ

“อะไร ลุกข้นึ มานั่งกันทาํ ไม?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1804

พรานใหญรอ งถามไปเบาๆ จองสํารวจสีหนาอาการอนั แปลกๆ ของคนเหลานัน้ ทลี ะคน
“นาย...คนื น้ีมนั ยังไงเสยี แลว ละ...”
คะหยน่ิ พดู เสยี งเครือ ทาํ หนา ปน ยาก
“...คะหยนิ่ นอนไมห ลับเลย พอจะหลบั ลงทไี ร เหน็ ชางมันแลน เขา มาจะเอางาลงทุกที ตวั
มันเทา ภูเขา พอลืมตาลุกขนึ้ จะหนี มนั กห็ ายไป พอลงนอนเผลอๆ กาํ ลงั จะหลับมนั กว็ ิ่งเขามาแทง
อกี 5-6 ครัง้ เหน็ จะไดแ ลว คะหย่ินนอนไมไ ด”
“ผมก็เหมือนกนั นาย...”
จันชองบอกมากระหดื กระหอบ หนา เหลอื สองนิว้
“...ตนี ใหญเทา ใบตาล กาวลงมาจากยอดปา โนน เหยียบอกผมไว จะรองกร็ อ งไมอ อก ดน้ิ
อยูเปน นาน ทีแรกวา ฝนทไี่ หนได ลมื ตาขน้ึ แลวกย็ งั มองเห็นอยชู ดั พอรอ งเรียกชอ่ื นายพนปาก
ออกมาไดค ําเดียวมนั กห็ ดวบู หายไป ผมลกุ ข้ึนนัง่ ไอคะหย่นิ กว็ งิ่ หนาต่ืนเขา มา...”
“งเู หลือมตัวเทา ตนรงั มนั กลนื ผมเขาไปครึง่ ตัว...”
เกดิ สําลกั ออกมาบา ง ตกอยใู นอาการเดยี วกบั คะหยนิ่ และจนั ปากคอสนั่ เทา
“...แปลกทส่ี ุดเลยนาย ตวั มนั เปน งู แตห นาเปนผหู ญิง ผมตะโกนเรยี กใหชวย แตก ็ไมม ี
เสียงเหมอื นกนั มันขยอกผมเขาไปเกือบหมดตวั แลว ก็พอดีไดย นิ เสียงนาจนั รอ งลัน่ ขน้ึ มนั กห็ าบ
วบั ไปเฉยๆ ขวญั หนดี ฝี อหมด ใจยังเตน ตกึ ๆ อยูน”ี่
รพนิ ทรเมมริมฝป ากแนน เปลยี่ นสายตาไปจบั อยูท ่ีเสย ซงึ่ นั่งเอามือประสานโปะอยกู ลาง
หวั หนาเขยี ว
“แกละ เสย ?”
เสย มองสบตาเขา ย้มิ แหงๆ
“ผมไมอ ยากบอกใหน ายรเู ลย ต้ังแตเ ขา นอนเมื่อหวั คํ่านี่แลว ผมเหน็ อะไรก็ไมร ู มันมายืน
ลอมปางพกั เรารอบดานไปหมด ยนื สขี่ าบาง สองขาบา ง บางตวั ก็หวั ไมม ี มนั โผลอยตู ามกอ นหิน
ตามพุมไม ฉายไฟไปมนั กห็ ายไปหมด พอดับไฟประเดี๋ยวเดยี ว ออกมาเต็มอีกแลว ผมกระซบิ บอก
ไอเ กิด มนั วาผมตาฝาด ผมก็เลยนกึ วา ตวั เองตาฝาดเหมอื นกัน พอลงนอนหลับตากย็ ง่ิ เหน็ ชัด ผม
ไมไดหลบั ลงเลยนาย พอดีไดยนิ เสยี งไอพ วกนตี้ นื่ ขึน้ มาเลยลุกขึ้นมาบาง”
“เหลวไหลกันใหญไอพ วกน้ี หลับแลวกฝ็ น เลอะเทอะกนั ไปเองแทๆ”
เขาทําเสียงดตุ า่ํ ๆ
“เอ...ผมวามันพกิ ลอยนู า นาย...”
จันครางออ ยๆ ขนลุกชันขน้ึ ทแี่ ขนท้ังสองขาง จนมองเหน็ เปนตุมๆ ไดถ นัด
“ทําไมถงึ มาฝนไมด ีเหมือนๆ กนั หมดอยา งน้ี ใครจะนอนกน็ อนเหอะ ผมไมนอนแลว ”
“ผมก็เหมอื นกนั นอนไมไ ด หลบั ตาทีไรเหน็ งหู วั เปนผูห ญิงเลือ้ ยเขา มาหาทุกท”ี
เกิดพดู โดยเรว็ หอไหลลงอยา งสยดสยองพองขน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1805

กอ นท่ีพรานใหญจ ะกลา วเชน ไรตอ ไปน่นั เอง สา งปาผูน อนเอากระสอบคลมุ หัวอยไู ม
หา งออกไปนกั ก็ดนิ้ พรวดพราดรองอยอู กึ อักตะกยุ ตะกายทํากริ ยิ าเหมอื นจะตอ สูกบั อะไรสักอยาง
ทกุ คนหนั ขวบั ไปมองเปน ตาเดยี ว รพินทรเผน พรวดขึ้นยนื กระโจนเขา ไปท่ีเจา พรานตองสโู ดยเรว็
อีกสค่ี นกว็ ง่ิ พรตู ามเขา มาดว ย เขากระชากกระสอบปานท่ีคลุมหวั สางปาออก หิ้วคอมันขนึ้ มาพรอม
กบั เขยาเรยี กโดยแรง

“สา งปา! เปนอะไรไป!!”
สางปายงั คงหลับหูหลบั ตาแนน อยเู ชน น้ัน แยกเขย้ี วเหวย่ี งกําปน ออกไปทง้ั ซายขวาไม
ยอมลมื หลู ืมตาดูโลก ปากก็สบถผรสุ วาทไมเ ปน ภาษา รพินทรสะบัดหลงั มอื ฉาดเขาใหท ใี่ บหนา
เปน การปลกุ ใหค ืนสติ รา งของพรานตอ งสูเ ซถลาไปลมกน กระแทกกับพืน้ แลว ลืมตาสวางโพลงขึ้น
เหลยี วไปรอบๆ คะหยิ่นกบั จนั กเ็ ขามาประคองห้วิ แขนขึน้ ยนื
“นาย!...”
มนั รองลั่นกระหดื กระหอบออกมา เมอื่ มองเหน็ หนาพรานใหญแ ละทกุ คนทแ่ี วดลอมอยู
“มันไปไหนแลว นายมาชว ยสา งปาไวไ ดย งั ไง?”
“มันนะ อะไร?”
“เสือ! ไอเสือใหญเ ทามา ตวั นั้น! ตวั ทีส่ างปาเห็นและบอกนายเม่ือหัวค่าํ มนั ยอ งเขา มา
ตะครุบสา งปา”
จอมพรานยนื อึง้ ทุกคนก็เงยี บกรบิ ไดแ ตม องหนา กนั คงมีแตเ สยี งหายใจหอบฮกั ...แทบ
จะไมเปน คนของสางปาเทานั้น ในทสี่ ดุ เขากฝ็ น ยิ้มให เออ้ื มมอื มาตบแขนพรานตอ งสรู างเล็ก กลา ว
ดว ยนาํ้ เสยี งปลอบโยนวา
“ไมมเี สือตวั ไหนมาตะครุบเจา หรอก สางปา เจาฝน ไปนะ เอาละอยา เพิง่ นอนกนั เลย มา
นง่ั กินกาแฟกนั ทางน้ีกอ นดกี วา ”
เขาชวนคนเหลา น้ันเขามานง่ั รวมกลมุ อยูร มิ กองไฟกลาง ซึง่ สมุ ใหล กุ โชติชว งสวา งขึ้น
เสย ยกหมอ กาแฟที่ตมใสนํ้าตาลไวเ สร็จเรยี บรอ ยแลว ตัง้ แตห วั คํา่ ขน้ึ ตั้งไฟอนุ รินแจกจา ยกัน พวก
พรานพื้นเมืองท้ังหาตา งจับกลุมเลา ความฝน อันนา หวาดสยองสูกนั ฟง ทกุ คนเตม็ ไปดว ยความพรนั่
พรึงระคนพิศวงเหลอื ที่จะกลา ว
รพนิ ทรเ องกพ็ ดู อะไรไมอ อก แนละทาํ ไมเขาจงึ จะไมร สู กึ ในส่งิ อนั ผิดวกิ ล ซ่ึงเกิดขนึ้ กับ
คนของเขาราวกบั จะนัดกนั ไวเ ชน น้ี นิมติ รายเหลาน้ไี ดอ บุ ตั ิขน้ึ รบกวนคนของเขาในลกั ษณะตา งๆ
จนไมส ามารถจะหลบั นอนได ตองลกุ ขึ้นมานั่งอกส่นั ขวัญหาย จะวา คนใดคนหนง่ึ ฝน รายไปเอง
เพราะธาตหุ รอื เลอื ดลมไมปกติก็ใชที่ เพราะมันเกดิ ข้ึนพรอมกนั ท้งั 5 คนในเวลาเดยี วกัน
บคุ คลเหลานี้ เขาก็ลวนรูจกั อุปนิสยั ใจคอมาอยา งดแี ลวทงั้ สิ้น แตล ะคนขวัญดี และกลา
หาญมั่นคงกนั ทั้งน้นั ไมใชพ วกขลาดตาขาว และพวกทช่ี อบสรางมโนภาพอปุ าทานขนึ้ เองเลยไม อกี

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1806

ประการหนงึ่ จะวาพวกนคี้ ดิ เพอฝน ไปเองก็ไมน า จะเปนไปได เพราะเขากบั บุญคาํ ก็ไมไ ดแพรง
พรายใหใ ครรมู ากอนเลยถงึ เรอ่ื งตะเคยี นใหญตน นนั้

นีม่ ันแปลวา อาํ นาจลล้ี บั ชนดิ หนง่ึ ไดแผเงาเขา มาคุกคามเลน งานคณะของเขาเขาแลว
หรอื

มันจะเปนไปไดอ ยา งไร?
สาํ หรบั ตัวเขาเองสาบานไดวา ขณะทห่ี ลบั อยูนน้ั เปนการหลับอยา งปกติสขุ ทส่ี ดุ ไมฝน
อะไรแมแ ตส กั อยา งเดยี วดว ยซา้ํ แตก็ตองมาตกใจสะดุงต่นื อยูหลายครั้ง เพราะคนเหลา น้ี
จองมองไปยังเงาตะคุม ของกลุม โขดหินอันเปน เพงิ พกั ของคณะนายจาง เหน็ สงบเงยี บ
เชียบเปนดุษณภี าพ นนั่ แสดงวา ทุกคนคงจะหลบั สนทิ โดยไมม อี ะไรแผวพานเขา ไปรังควาน
รบกวน ชว ยทาํ ใหใ จช้ืนข้นึ เลก็ นอ ย

ขณะนน้ั เอง ชะรอยจะไดย นิ เสียงพดู กันแซอ ยรู อบตวั ตาพรานเฒา บญุ คาํ ก็ตน่ื ลกุ ขนึ้ นั่ง
โดยเรว็

“เฮย! นน่ั มนั เกดิ อะไรกนั ขน้ึ ”
แกรอ งถามขนึ้ รวมๆ
ไมก่ีอดึ ใจ พวกนนั้ ก็ชวยกนั เลาความใหบ ญุ คําฟงโดยตลอด ตาพรานเฒาแหง เขาอึมครมึ
อนั อาวุโสทีส่ ุดในกลุมพรานพ้ืนเมอื ง แลไปสบตาพรานใหญท ม่ี องจบั มากอนแลว แวบหนง่ึ
“พวกเอง็ แดกมาก ก็เลยฝน มาก!”
แกพูดกลบเกลอ่ื น แลวกห็ ัวรอ เหอะๆ อยใู นลําคอ
“ลงุ นอนหลับสบายดี ไมไ ดฝ นรายอะไรอยา งพวกฉนั เลยร?ึ ” เกิดถาม
“ขากฝ็ น เหมอื นกันวะ ฝนวานางฟาไมนุง ผา มาชวนขา เลนไลจบั แมะ ! กาํ ลงั เพลินทีเดยี ว
ขาก็ตกใจตืน่ ขนึ้ เพราะเสยี งพดู กันเปน หมกี นิ ผ้ึงของพวกเอ็ง”
“ทําไมฉนั ถงึ ไมฝ นอยา งลงุ ม่งั กไ็ มรู...”
เสย ครางเกาหวั ยกิ ๆ
“...ฉันมองไปเห็นแตผ เี ตม็ ปา ไปหมด ไอเ กิดถูกงูขยอก ไอจ นั มีตีนเทา ใบตาลมาเหยยี บ
อก ไอคะหยนิ่ ชางไลแ ทง สางปาเสอื ตัวเทา มาขบหวั นอนกันไมไ ดทุกคน”
“ถยุ ! พวกเอ็งนี่จะรวมหวั กนั สรา งสถานการณรา ยขน้ึ หรอื ยังไงวะ นอนๆ กันเสียทีเถอะ
ขา กําลังหลับสบายกเ็ ลยตองพลอยต่ืนขึน้ ดว ย”
บญุ คําเอด็ ตะโรขน้ึ แลว พดู จากลบเกล่อื นปลอบโยนพวกนน้ั รพนิ ทรลกุ ขน้ึ เดนิ ออกมา
จดุ บุหรสี่ บู อยใู นเงามดื รมิ กอ นหนิ ลกู หน่ึง ตามองฝา สีดาํ สนิทของปาใหญย ามวกิ าลออกไปดว ย
ความรูสกึ อนั ไมอาจกลา วถูก อยา งไรกต็ าม พลังจิตของเขายงั คงกรา วแข็งม่นั คงอยูเหมอื นเดิม บญุ
คําจดั วา ฉลาดและเปนผใู หญไดค นหน่งึ ทพี่ ยายามพูดกลบเกลอ่ื นปลอบขวญั พวกนนั้ โดยไมผ สม

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1807

โรงดว ย แตส ายตาของแกทีม่ องมาสบเขา รพินทรยอ มจะอานไดชดั วา อะไรเปนความรูสกึ ภายใน
ของพรานเฒา แมปากแกจะพูดไปอกี อยางหนง่ึ

ครูหนง่ึ บญุ คํากเ็ ดินตามเขา มาหยุดยืนอยใู กลๆ เขา
“เอาเร่ืองแลวไหมละนาย เหน็ จะไมส นุกแน...”
แกกระซิบกบั เขาเบาท่ีสดุ
“เชื่อเถิดนาวา ไมม อี ะไรหรอก พวกนั้นฝน ไปเองแทๆ มนั เปน เรอื่ งบงั เอิญ ทฉี นั กบั บญุ คํา
ไมเหน็ เปน อยา งพวกนนั้ เลย”
เขาพดู น้ําเสยี งปกติ ตบแขนพรานเฒาคใู จ แกถอนใจเฮอื ก
“ใครบอกนายละ วาบุญคาํ ไมไ ดเ ปนอยางพวกนนั้ บญุ คาํ ไมอ ยากพดู ใหม ันขวัญเสียกนั
ไปใหญ”
“อา ว! ไหนบอกวา ฝนเห็นนางฟา แกผา ...”
“โธ! นาย บญุ คําพดู หลอกพวกมนั ไปง้ันเอง บญุ คําฝนวาถกู ธรณีสบู กําลังจะมิดหวั อยู
แลว นายเปน คนจบั มอื บุญคาํ ฉดุ ไว แลว ก็ถูกดดู ลงไปอีกคน บุญคํารองจนสดุ เสียงพอดีตกใจตื่น
เพราะไดย นิ เสียงพูดแซดของไอพวกนน้ั นายไมไ ดฝ น รายอะไรบางเลยเรอะ?”
“ฉนั นอนหลบั สบายท่ีสดุ ไมไดฝนอะไรสักอยา ง ไมว า รา ยหรือดี แตต องตนื่ บอ ยเพราะ
ไอพ วกน้นั ทาํ เหตขุ ้ึน วา แตบญุ คาํ บอกใหพวกนน้ั รูหรือเปลา เรอ่ื งตน ตะเคยี น”
“สาบานกไ็ ดนาย บุญคาํ ไมไดพ ดู กบั ใครเลย ตามท่นี ายสงั่ บญุ คาํ บอกแลว นายกไ็ มเ ช่อื
คืนน้ีมนั กวนพวกเราท้ังคนื แหละ”
พรานใหญบยุ ปากไปท่พี ักนอนของนายจางทีส่ งบเงียบอยู
“เจา นายของเรานอนกันไดอยางสบาย ไมเ หน็ เขาตน่ื ขึ้นโวยวายอลหมา นเหมือนพวกเรา
เลย ไปบอกใหพ วกนนั้ นอนเสยี เถอะ แลวบุญคํากน็ อนใหหลับดว ย ต้ังสติสวดมนตใหดี อยา ปลอ ย
ใหฝนรายมนั เขา มาอกี ”
“บุญคาํ บอกใหม ันนอน แตพ วกมนั ไมยอมนอนกันอกี จะนั่งกนั จนสวา งเลย เหน็ มนั บอก
กนั เปนเสยี งเดยี ววา พอจะหลับทไี รเปนเจอดที กุ ที สาํ หรบั บญุ คาํ เองนะ ไมเ ปนไรหรอกนาย”
รพนิ ทรส าดตาไปรอบๆ บริเวณอกี ครั้ง แลว มาชะงกั จบั นิ่งอยูท ีก่ องไฟเลก็ ๆ ซ่งึ กาํ ลงั
มอดแดง หางออกไปทางหนง่ึ ซึ่งชดิ กับรานยางเน้อื เงาตะคุมของแงซายผดุ นง่ั ผดุ นอนอยตู รงนนั้
ตอ มาก็เหน็ ใสฟนเขา ไปในกอง ชะโงกไปเปาใหเปลวไฟลกุ ติดขนึ้ แลว หมุนตวั เปลย่ี นทิศทางนอน
เอาหวั หนั เขาหากองไฟ ปลายตนี หนั ออกราวปา
เขามองอยูครูจงึ เดนิ ตรงเขาไปโดยมีบญุ คาํ ตามหลงั มาดวย รางน้นั ผดุ ลกุ ข้ึนน่ังอีกครงั้
มองมาดว ยสายตาแฝงความกระวนกระวายบางประการท่ซี อนเรนอยลู กึ
“รูสึกวา แกจะนอนไมเปน สขุ อยเู หมอื นกนั นะแงซาย มอี ะไรผิดปกตหิ รือ?”
คนใชช าวดงหวั เราะเสยี งพกิ ลอยูในลําคอ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1808

“ผกู องละ ครับ รสู ึกมอี ะไรผิดปกติบางหรอื เปลา?”
“ฉนั ถามแก ไมใชใหแ กยอนถามฉัน!”
แงซายหวั เราะเบาๆ อีกครั้ง ลุกขึน้ ยืนบดิ ตวั จนกระดูกล่ัน ตามองออกไปยังความมดื มน
ของปารอบนอก
“ผูกองจะตองรูด ีเทา ๆ กับผมและคนอ่ืนๆ นั่นแหละ แมว ามันจะไมไ ดบ งั เกิดขน้ึ กับตัวผู
กองเอง...”
“หมายความวา ยงั ไง?”
“อํานาจลกึ ลบั อนั แรงกลา ชนดิ หน่งึ มันแฝงอยใู นเงามดื รอบตวั เราทกุ คนในขณะน้อี ยาง
ประสงคร าย ผมสมั ผสั กับอํานาจของมนั มาตงั้ แตตะวันตกดินแลว แรกก็คิดวาเลอื ดลมไมป กติ แต
มาแนใจเอาสกั ช่ัวโมงทแ่ี ลว มานเี่ อง ผกู อง สงิ่ ทีไ่ มดสี าํ หรับเรา ผกู องเปน หวั หนา ของพวกเราทกุ คน
เตรียมรับมือหรือแกไขเถอะ มนั เอาเราแน”
“เอ็งนั่นแหละ ไอต วั ดี แงซาย น่เี อ็งรูตวั แลว ซวิ ามนั เกดิ ขนึ้ เพราะอะไร?”
บญุ คํากระซบิ มาเรว็ ปร๋ือ ตาลุกโพลง
แงซายหวั เราะหา วๆ อยใู นลาํ คอเชนนนั้
“ฉันไมไ ดเ จตนา ลุงคาํ และกไ็ มรตู วั เลยจนกระท่ังเม่ือชว่ั โมงทแี่ ลว มานแ่ี หละ...”
แลวแงซายกห็ นั ไปทางพรานใหญ
“...ถา ผกู องอนุญาต ผมจะขอไปทตี่ ะเคยี นใหญตน นั้นตามลําพังเดย๋ี วนี้ บางทอี ะไรๆ อาจ
ดีข้นึ ”
“แกจะไปทําไม?”
“ผมก็บอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ผมจะไปทาํ ไม แตรูสึกวานั่นเปนความตองการของหลอน”
“หลอนนะ ใคร?”
แงซายยกั ไหล ยม้ิ ในลักษณะแยกเขี้ยว
“ผมกไ็ มทราบอีกเหมือนกัน แมในขณะนผ้ี มกม็ องเหน็ อยนู ะผกู อง...”
พรอ มกับเสียงพูดแผวเบาเหมือนจะกลาวกบั ตนเอง แงซายจองออกไปในเงามดื อนั นา
สะพรึงกลวั ของไพรทึบกลางราตรีดําสนทิ ซ่ึงดเู หมอื นจะเต็มไปดว ยสรรพส่ิงทีแ่ อบแฝงซอ นเงาอยู
แลวบุย ปากไปทีเ่ งาตะคุมของไมใ หญตน หนึ่งปลายลาํ หวยเบอ้ื งลา ง
“นน่ั ไงละ หลอ นยนื อยูท่นี ่นั สงู เทยี มยอดสะเดาดง ตาราวกับคบไต บรวิ ารแวดลอมเตม็
ไปหมด กระจายอยูร อบปางพักของเราราวกับทหารสักหนึ่งกองพัน เมอื่ แรกหลบั ตาเห็น แตเด๋ยี วนี้
ลืมสองตาอยูน่ีก็ยังเหน็ ผมไมท ราบเหมอื นกนั วาผูก องกับลงุ คาํ เห็นอยา งผมดวยหรอื เปลา ”
เสียงบญุ คาํ อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ แทบจะกระโดดโหยง รพนิ ทรห นาเครยี ดขรึมลง
ในทันทนี น้ั
“แกไมส บายไปเสยี แลว แงซาย!”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1809

“ผมสบายดีผูกอง...”
แงซายตอบดว ยน้ําเสยี งเรือ่ ยๆ เปนปกติ ตายงั จบั จอ งทเี่ ปา หมายเดิมเชน นัน้ เหมอื นจะดู
อะไรสกั อยางในความมดื
“อาจเปน ไปไดท ่ีใครสกั คนหนง่ึ มองเหน็ อะไรสักอยา งหน่ึงในขณะทค่ี นอน่ื ไมเ หน็ ให
ผมออกไปเถอะผูกอง”
“เอง็ ขนื ออกไปพน เขตท่ขี าลงไวน ี่ เอ็งกต็ ายหาเทานัน้ !”
บุญคํารอง
แงซายหนั กลบั มาจองหนาบญุ คาํ กบั พรานใหญอกี ครง้ั ยม้ิ นน้ั ประกาศความกลาหาญและ
เดด็ เดีย่ ว
“ฉันไมหวน่ั วา มนั จะเกิดอะไรขึน้ กบั ฉนั ลงุ คาํ บางทีหลอนอาจตอ งการอะไรจากฉนั
และชว ยใหพวกเราทกุ คนปลอดภยั ขนึ้ ก็ได ลักษณะของหลอ นไมใ ชส ิ่งท่ีรา ยอะไรจนเกนิ ไปนกั แต
เกร้ยี วกราดของใจท่ฉี นั บงั เอญิ ไปลวงเกินเขา”
“หยุดเพอ เสยี ทแี งซาย แลว ไมต องนอนตรงน้อี กี ตอไป เขา ไปรวมกลุม กบั พวกเราโนน !”
รพนิ ทรต ัดบทมาอยา งเฉียบขาด แลวหัวเราะเสียงกระชากกลา วตอ มาวา
“เอาละ ใหมนั รไู ปวาจะเกดิ อะไรขึน้ ”
แงซายถอนใจลกึ กมศรี ษะลงนิดหนึ่งอยา งรบั คําส่งั เขาโดยเครง ครดั ฉวยไดไรเฟล และ
หอ ของประจาํ ตวั ขยับจะเดินเขา ไปทกี่ องไฟกลาง อนั มีพวกพรานพน้ื เมอื งนัง่ ชมุ นมุ คุยกนั อยูไม
เปนอนั หลับอนั นอน
ทันใดน้นั เองท้งั รพินทร บญุ คํา และแงซายกส็ ะดงุ ขนึ้ สดุ ตวั ยนื ชะงกั นง่ิ เหมอื นถกู สาป
ใหเปนหินไปช่ัวขณะ
ปรากฏเสียงตูมสนั่นลงมากลางรา นยางเนอื้ ไมทก่ี อ เปนรานไวพรอมท้ังเนอื้ กวางรมควนั
อยู ถลมลงมาหากองไฟเบอื้ งลางที่คเุ ปนถา นแดงกระจายวอ น
กอ นหนิ ขนาดมะพราวหาวเขอื่ งๆ ลูกหนึ่ง เปน ตนเหตอุ ันน้ี มันจะลอยมาจากทางใดก็
เหลือที่จะบอกไดถ กู และบดั น้ีกระเดน็ กลง้ิ ขลกุ ๆ ดวยอํานาจแรงเหวยี่ ง กล้งิ มาหยุดอยูตรงหนา ของ
จอมพราน อีกหาหกคนทน่ี ัง่ อยูย ังกองไฟกลางลานก็พลอยสะดุง หันขวบั มาพรอมกนั
ฝา มืออนั เยน็ เฉยี บของบุญคาํ จบั แขนเขาไวบ ีบแนน พรอมกบั เสยี งพดู ทแ่ี ทบไมผา น
ลําคอออกมา
“ชัดหรือยงั ...นาย...นีม่ นั ของจริงเสียแลว ...”
“เฉยๆ ไวบุญคาํ อยาเอะอะอะไรไป”
เขากระซบิ ตอบโดยเร็ว สองไฟกราดออกไปยังราวปาดา นนั้นอยางระมดั ระวัง พรอ มกับ
ไรเฟล ท่พี รอมอยใู นมือ แงซายก็ชว งสองคน หาอีกคนหน่ึง อกี หา คนที่นัง่ ลอ มกันอยทู ก่ี องไฟกลาง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1810

พากันเผน ฮือตรงเขา มาสมทบอยา งต่ืนตกใจ แตไมมใี ครปริปากคําใดขึ้นทัง้ ส้ิน นอกจากตาทเี่ บกิ
โพลงพากนั สอดสา ยสายตาไปรอบๆ อยางหวาดระแวง

ปารอบดา นสงดั น่งิ เปน ดุษณี ไมม วี ี่แววเลยวา กอ นหินเขอ่ื งลกู นัน้ ปลิวมาจากไหน พราน
ใหญก ดั ริมฝปากแนน เดนิ ชา ๆ ตรงเขา ไปทหี่ นิ กอ นน้นั แลว ใชเทา เขี่ยดู มนั เปน หนิ ภเู ขาธรรมดาที่
เหน็ กล้ิงกลาดเกลื่อนอยทู ว่ั ๆ บริเวณแถวนั้นนั่นเอง ครนั้ แลวกอ นทเี่ ขาจะตดั สินใจอยา งไรถูก ก็
ปรากฏเสยี งกอ นหินระดมขวางปาเขามาอกี ราวกับจะเกดิ ขึน้ จากน้ํามอื มนุษย กอ นเลก็ ขนาดเทา
กําปน กอนหนงึ่ ปลวิ เขามากระทบหนิ ใหญท เ่ี ขายนื อยใู กลๆ โดยแรง แลว แตกเปน สะเกด็ กระจาย
ดังเผยี๊ ะแฉลบไปกับพนื้ ดนิ และไลๆ กันกบั ที่รพนิ ทรก ระโดดหลบ อีกหลายกอ นขนาดตางๆ ก็ลอย
ละลว่ิ เขามาราวกบั หา ฝน บางกอนมขี นาดใหญเ ทาครกตําน้ําพรกิ ถกู เขา มหี วงั คอหกั

“ระวงั หลบเรว็ !”
เขาตะโกนออกมาสุดเสียง พุง ตวั ปราดเขา กาํ บังอยูร ิมโขดหินลกู หน่ึง ทุกคนกแ็ ตกฮือกนั
ออกไปอยางตนื่ ตระหนกเหลือท่จี ะกลา ว คะหย่นิ รอ งออกมาไมเ ปนภาษาอยางหมดสตดิ ว ยความ
กลัว แลน ถลาไมร ทู ศิ ทางจะเผน ออกนอกบริเวณ บญุ คาํ กไ็ วทายาด ปด ขาเจา อดีตนกั เลงโตหลมชา ง
ลมกลิง้ ลง แลว กระโจนเขา ตะครบุ กดคอไว รอ งบอกเสยี งหลง
“อยกู บั ท่คี ะหย่ิน ขืนวงิ่ ออกไปนอกปางพกั มงึ ตายแน”
คะหยนิ่ ตาเหลือก รองโวยวายฟง ไมเ ปน ภาษาคนอยเู ชนน้นั บุญคาํ ก็กอดคอไวแ นน
ทามกลางฝนหินทป่ี ระดังซัดพรเู ขา มาหลน อยูท วั่ บริเวณ เฉยี ดทุกคนทกี่ าํ ลงั วิ่งหลบกนั จาละหวนั่ ไป
มาอยางหวุดหวดิ ความโกลาหลอลหมานเกิดขึน้ ตลอดทง้ั แคมป พวกพรานพืน้ เมอื งรอ งกันอยอู ้อื องึ
อยางขวญั หนดี ีฝอ
แลวมนั ก็สงบเงยี บไปอีกอยา งลกึ ลบั อันเปน เวลาเดยี วกับทเ่ี ชษฐา ไชยยนั ต และมาเรยี ตก
ใจตน่ื ขึ้น ถลนั ออกจากเพงิ พกั มาพรอมกบั ไฟฉายและไรเฟลประจาํ ตวั ตะโกนถามลัน่ มาดวยความ
ตื่นตกใจ
“ระวังกอ นหนิ จะหลนมาถูก เขาท่ีกําบงั กอ น!”
พรานใหญรอ งบอกสวนออกมา
ทั้งสามชะงักแลวเผนเขา หาทม่ี ่ันอนั ปลอดภยั ตามคาํ เตอื นนน้ั ทง้ั ๆ ท่ยี งั ตื่นงง ไมส ามารถ
จะทาํ นายเหตกุ ารณใดๆ ได ความเงยี บคลอบงาํ อยชู วั่ ขณะ อกี อดึ ใจเต็มๆ รพินทรก บั พวกพราน
พ้นื เมืองจงึ เร่มิ เคล่ือนไหวออกจากทซี่ อน เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมาเรยี กป็ ราดตรงเขามา ทุกคนเขา มา
ออรวมกลมุ กนั ดวยสหี นาลกั ษณะตางๆ
“อะไรกัน นเ่ี กดิ อะไรขึน้ ?”
หัวหนา คณะถามโดยเร็ว กวาดสายตาไปยังกอนหนิ ที่กลงิ้ เกลือ่ นอยทู ว่ั บริเวณแลว มอง
ปราดไปยังสหี นา ของทุกคน มาหยดุ จบั นง่ิ อยูทพี่ รานใหญซ ึ่งมีอาการพิกล...ผิดไปกวาทกุ ครงั้ ที่
เชษฐาเคยเหน็

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1811

“แคมปของเราถกู ระดมขวา งปาดว ยกอ นหนิ จากมือลกึ ลบั ”
“มนั เกดิ ขึ้นไดย ังไง?” ไชยยนั ตร อง อศั จรรยใจไปหมด
“ผมก็บอกไมถ กู เหมอื นกนั ครับ”
แลวเขาก็ตดั สินใจเลาความจริงใหค ณะนายจา งทราบถึงสิง่ ตา งๆ ท่เี กดิ ขน้ึ อยา งรวดเร็ว
เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมาเรยี เตม็ ไปดว ยความงงงัน
“ถา ไมเ กิดข้นึ จากน้ํามอื ของคน แลวมนั จะเกดิ ข้ึนจากอะไร...”
มาเรยี พดู เสยี งกระซิบ สง สายตาคมกรบิ ออกไปยังราวปา อันมืดมิด แลวกราดไฟฉายไป
มา
“เปนไปไดไ หม ทส่ี างเขยี วลอบเขา มากอ กวนเราอกี หรอื มิฉะนน้ั อาจเปน สตั วประเภทลิง
ขนาดใหญ”
“สางเขียวจะไมใ ชว ิธีขวางปาเราดวยกอนหินแบบน้ี แตจ ะจโู จมเขา ถึงตวั ทเี ดยี ว ธนแู ละ
หอกของมนั เปน อาวธุ ที่ดกี วากอ นหิน สว นถาเปนลงิ ใหญ...”
เชษฐาชะงกั คาํ พดู ดว ยอาการเฉลียวใจบางอยาง ถือไฟฉายกบั ปน ขยับจะเดินออกไป
สํารวจนอกบรเิ วณ แตท นั ทนี น้ั บุญคาํ ก็เขาสกัดหนา ไว พูดมาอยางรอนรน
“อยา! นาย...เชือ่ บุญคาํ สกั คร้งั อยาออกไปเปน อนั ขาด มันไมใชคนหรอื สัตวช นดิ ใด
ทั้งสน้ิ ”
“หมายความวา ยังไง?”
หัวหนา คณะขมวดควิ้ จอ งหนา บุญคาํ แลว เปลย่ี นไปจับอยทู ่จี อมพรานเหมือนจะหา
คําตอบมาใหไ ด กแ็ ลเหน็ แววตาฉายแสงประหลาดของรพนิ ทรมองตอบมา มันเตม็ ไปดว ยปรศิ นา
อนั ตไี มแตก
“แงซาย เอ็งบอกนายใหญไ ปตามจริงดีกวา วาท่ีมนั เกิดขนึ้ นน่ี ะ มนั หมายถงึ อะไร?”
ตาพรานเฒาหนั ไปพดู กับเจา คนใชช าวดง เชษฐากบั ไชยยนั ตย ิ่งเตม็ ไปดว ยความสงสยั
ประหลาดใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว หนั ขวบั ไปมองแงซายผยู นื เงียบสงบอยู
แงซายอกึ อกั ในลําคอพูดอะไรไมออก รพนิ ทรจ งึ ทาํ หนาทีต่ อบขึ้นแทนดว ยเสยี งออ ม
แอม ไมเ ตม็ ปากนัก
“เมือ่ เชา นี้แงซายลองปน โดยยงิ เขาไปที่ตน ไมต น หนึง่ เปนเปา มารกู นั ทีหลงั วา ตน ไมต น
นน้ั เปน ตน ตะเคยี น ผมกไ็ มอยากจะคดิ วา มนั จะเกดิ อาเพศผิดวกิ ลอะไรขนึ้ อยา งทเี่ ราเผชิญกนั อยนู ี่
แตบุญคาํ และแงซายมคี วามเช่อื มัน่ เชน นน้ั ”
เชษฐากบั สหายของเขาลืมตากวา งชะงักงันไป สว นมาเรยี อุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ
“เปนไปไมไ ด ทาํ ไมถงึ เชื่อกนั ในเรอ่ื งท่ไี มม ีเหตผุ ลอยา งนล้ี ะ”
ไมม ีใครสนใจกับคาํ พดู ของแหมมสาว ซง่ึ แนละในชีวติ การเผชิญภัยอยใู นปา ของหลอน
คงไมเ คยเผชญิ กับความลีล้ บั มืดมนอยางทีค่ ณะของเชษฐาไดผจญกนั มาแลว

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1812

เชษฐากับไชยยันตหนั มองตากนั เอง ดวยความรสู กึ อนั ไมอ าจกลาวถกู ทนั ใดนน้ั เอง
กอนท่ีใครจะเอยเชน ไรตอ ไป เสยี งหน่งึ กแ็ วว มาในความเงียบสงัด กระทบเขา โสตประสาทของทกุ
คนพรอ มกันหมด

มันเปน เสียงหวั เราะ! เสยี งนั้นแหลมเย็นกังวานออกมาจากความมืดทใี่ ดทีห่ น่งึ ใกลห รือ
ไกลไมมใี ครสามารถกําหนดได แตบ อกไดอ ยา งเดียววา มนั เปน เสียงของผหู ญิง!!

กระแสเสียงหัวเราะเยือกน้นั มนั แฝงไปดว ยแววเยาะและมงุ รายหมายขวญั !!
“เฉยไว อยาออกไปนอกเขตปางพักเปนอนั ขาด บญุ คํารบั รองวามนั ทาํ อะไรเราไมไ ด ถา
เรายงั อยูในบรเิ วณของเรา!”
ตาพรานเฒาประกาศกอ งขึ้น ดว ยเสยี งอันสะทา นสั่น เตอื นสติทุกคน ไชยยันตข ยบั ไร
เฟล จะระเบิดกระสุนขึ้นฟา ออกไป แตร พนิ ทรควา กดไว กระซิบ
“อยาครบั ไมม ีประโยชนห รอก”
มาเรียไหวตวั จะปราดออกไปตามทศิ ทางของเสียงเทา ทหี่ ลอ นจบั ได แตแงซายก็ควา ไหล
ยดึ ไวมน่ั ทกุ คนยนื ตรงึ อยกู บั ทไ่ี ปอกี วาระหนง่ึ
เชษฐานนั้ เง่ียหูฟง อยางตงั้ ใจและดว ยอาการอันสงบ เคา หนา เต็มไปดว ยอาการไตรต รอง
ขบคิด
เสยี งนัน้ จะหายไปช่วั ขณะ แลว กป็ รากฏขน้ึ อกี เปน ระยะ ประเดย๋ี วดงั อยทู างดา นโนน
ประเดีย๋ วยา ยมาดงั อยูดา นน้ี และในทส่ี ุดกด็ ูประหนึ่งวาจะแวว ออกมาจากความมดื อนั ลี้ลบั รอบดาน
“เอาละวเิ ศษแท คืนน้ขี อใหช มอะไรกนั ชดั ๆ เปนขวญั ตาสกั ครง้ั เถอะ...”
ไชยยนั ตต ะโกนกอ งออกไปดวยอารมณด เี ดอื ดกงึ่ ประชด พรอ มกบั หวั เราะดังสนั่น
“...อยาหาวาทา ทายลองดเี ลยนะแมคณุ มีฤทธเ์ิ ดชอะไรกส็ ําแดงออกมา!”
“นายทหาร ทําไมพูดอยา งนนั้ !”
บญุ คําตาเหลอื กสาํ ลักออกมา
“เอาเถอะนะ ใหมันรไู ป...”
อดีตนายทหารปนใหญ...ยง่ิ ตะโกนขนึ้ อยางไมหวน่ั ทงั้ ๆ ที่ขนลุกซชู ันทงั้ กาย
“...พวกเราไดย ินเสยี งของเธอแลว ความจรงิ มันกห็ วานไพเราะมาก อยากเหน็ เหลอื เกินวา
เธอจะสวยแคไ หน โผลอ อกมาใหย ลโฉมหนอยเปน ไรมี แมยา นางกลางไพร! ขอ งใจอะไรกบ็ อก
กลา วกนั ได อยามาทาํ ตวั เปน ศตั รกู ับเราอยา งน”้ี
ทามกลางความตะลึงของทกุ คน ไชยยนั ตป องปากประกาศออกไป เสียงของเขาดังเอด็ อึง
ไปท้งั ความเงยี บอนั นา สยองใจนนั้
เสยี งหวั เราะเงยี บหายไปอีกคร้ังอยางปราศจากรอ งรอย ดรู าวกบั วา หขู องทุกคนจะฝาดไป
พรอ มๆ กนั

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1813

คร้ันแลว อดึ ใจตอ มานน้ั เอง ก็มีอกี เสียงหน่งึ แวว เขามาแทนที่ มันเปนเสยี งของพายุท่ี
กระหนาํ่ ปา ลัน่ อื้อมาแตไกล และใกลเ ขา มาอยา งรวดเรว็ กระแสลมเยน็ เฉยี บระลอกแรกพดั วบู ผา น
ทุกคนไปสะทา นเยอื กเขา ไปถงึ ขัว้ หัวใจ กอนท่ใี ครจะไหวตวั อยางไรตอ ไปน่ันเอง ฝุนจากบรเิ วณ
แคมปท ่พี กั กห็ มนุ ตลบปลิวฟงุ เปนเกลียวราวกบั ลมบา หมู กองไฟดับลงไปทนั ที เสยี งก่งิ ไมหกั สนน่ั
ครืนโครม บางตนถอนรากลม โคนฟาดลงมา ท้ังคณะผงะกระจัดกระจายไปคนละทางแทบจะต้ังตวั
ไมต ิดตลอดทง้ั แคมปม ดื มดิ อลวน ไดยนิ แตเ สียงสายลมท่ีหวดี หวอื ปานเสยี งคํารามของปศาจในขมุ
นรก

“ระวงั ปนกับไฟฉายติดมอื ไว แลว ทุกคนหลบเขาไปรวมกนั ที่เพงิ พกั กอ นเร็ว!”
เสียงเชษฐาตะโกนออกคาํ สง่ั กกึ กอ งฝา เสียงพายุทกี่ ําลังปน ปว นอยใู นขณะน้ี ทงั้ หมดพา
กันวิง่ ฝา ลมตรงเขา ไปยงั เพงิ พกั นอนของคณะนายจาง อันจัดวาเปน กําบังทดี่ ที ส่ี ุดเทาทจ่ี ะหาได
ทา มกลางมหาวาตภยั ทคี่ ุกคามอยูในขณะนี้ ตน ไมย อ มๆ ทข่ี ึน้ อยูใ กลเ คียงบริเวณท่ีพกั หกั ลมฟาดลง
มาระเนระนาด ก่งิ กานสาขาของมนั เฉยี ดรางของทุกคนไปอยา งหวดุ หวดิ จนตอ งหลบกันอยา ง
ชุลมุนชนดิ ตัวใครตวั มนั
มาเรียยนื ตัวงอเอามอื ปด หนา เพราะฝนุ พดั เขา ตาจนลมื ไมขน้ึ หาทิศทางไปไมถกู แลว
หลอ นก็รูสึกวา ถูกกระชากเอวปลวิ ถลาไปลมอยทู างหนึ่ง รา งของใครคนหนึง่ ครอ มทับอยเู หนือราง
มันเปน ชวั่ ระยะกงึ่ อึดใจเดียวเทา นนั้ กอนหนาที่ตะครอ ตนหนึ่งจะหักฟาดลงมายังตาํ แหนงทหี่ ลอ น
ยืนอยู ตอมากถ็ ูกฉุดแขนใหล ุกขนึ้ ยนื แลน ล่ิวไปดว ยแรงฉดุ ของผูน้นั
มาเรยี จําไดว า เขาคือพรานใหญรพนิ ทร
เมือ่ ตางเขา มาลม กลิ้งอยูด ว ยกนั ในบรเิ วณเพงิ พัก ในวงลอมของกลมุ โขดหินใหญร อบ
ดาน บดั นใ้ี บไมแหง ที่มุงไวด า นบนเพื่อกนั นํา้ คางปลวิ กระจายหายไปหมดส้นิ เหลือแตโขดหินแทน
กาํ แพงหอง ถึงอยา งไรมนั กย็ อมปลอดภยั กวา จะอยใู นทโ่ี ลง เพราะถาตน ไมล ม ฟาดทับลงมา มันก็
ยงั ตดิ กอ นหนิ กอ นทีจ่ ะถงึ ตัวคน
ทง้ั 11 คนเขา มาเบยี ดกันอยภู ายในบรเิ วณแคบๆ นัน้ อยา งขลกุ ขลกั มนั เต็มไปดว ยความ
ฉุกละหกุ สับสนไปหมด จากลําไฟฉายหลายอันที่สาดออกไป แลเห็นแตฝุนและใบไมแหงปลวิ หนา
ทบึ มดื คลุม ปารอบดานโอนเอนไหวสะทา นอยูไปมา และบางตนก็สน่ั สะเทือนอยโู ครมๆ ราวกบั มี
มือยักษมาจับเขยา ไฟทุกกองทก่ี อไวไมเ หลือรองรอยใหเห็นอีกเลย มันถกู กวาดกระจายหายไป
หมดเพยี งชั่วพรบิ ตาเดียว
และในทา มกลางพายมุ หาภยั นเี้ อง ทกุ หกู ไ็ ดย นิ เสียงหวั เราะอันเยอื กเยน็ แทรกมาในสาย
ลมท่ีกําลังครางอ้อื อยูอีกคร้งั
ไชยยนั ตก บั มาเรียหนาซีดเผอื ด นงั่ กอดปน จงั งงั ทําอะไรไมถ กู ไปช่วั ขณะ นอกจากเบกิ
ตาโพลงจอ งตามแสงไฟออกไปยังปา ท่ีปว นไปดว ยมคิ สญั ญีอันนา สะพรงึ กลวั นนั้ คะหยน่ิ เอาหวั ซกุ
ลงไปในระหวา งเขา มอื ทัง้ สองไขวป ดหวั ไวต วั ส่ันเทาเปน ลกู นกดว ยความหวาดกลวั ขวัญเสียเหลอื

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1814

ทจี่ ะกลาว สา งปากน็ อนอา ปากตาเหลือก กลง้ิ ทบั กนั นวั เนยี อยกู บั เกดิ เสย และจัน บุญคาํ
นง่ั ขดั สมาธหิ ลบั ตาสวดบริกรรมอะไรพึมพาํ อยูในลําคอเร็วปรอ๋ื ฟง ไมเ ปนภาษา แงซาย เชษฐา และ
รพนิ ทรก ็พากนั ตะลึงไปหมด

มันไมเพยี งแตเ สยี งหวั เราะอนั เยน็ เฉยี บแสยงเขาหัวใจนนั้ เทาน้นั แตมเี สียงประหลาดๆ
ปะปนมาดวยอยางจาํ แนกไมถูก เปนเสียงขคู ําราม เสียงตะโกน และรอ งกรดี หวีดโวยลกั ษณะตางๆ
ประหน่ึงวา ขมุ นรกท้งั หมดจะแหกนั ขึน้ มาแวดลอมอยูรอบทพี่ กั ในขณะนี้

“รพนิ ทร! นเ่ี ราไมไ ดฝนไปหรอกหรือ?”
หวั หนาคณะอทุ านออกมา จบั ไหลพรานใหญบ ีบแนน
“บุญคํา!...” เสียงไชยยันตรองแหบๆ “ทาํ ไมไมห าทางแกใ หต ก ขนื ปลอ ยใหพ ายกุ ระหน่ํา
อยูอ ยา งนี้ ขา วของเราบรรลัยหมด สมั ภาระของเราทง้ิ อยูขางนอกโนน ”
“บญุ คําแกไ มไหวหรอก นายทหารปลอ ยมันเถอะ พวกเราหลบอยูในนแ้ี หละ มันจะพงั ปา
ใหมันพงั ไป เราอยใู นนก้ี ็ไมเ ปน ไร นายทหารไมควรจะไปทาทายเขา”
ตาพรานเฒา ตอบเสียงสนั่
“กรณุ าชวยฉายไฟใหผ มที ฉายไปทก่ี ลางแคมปต รงที่ผมเคยนอนน่ัน ผมจะออกไปเอา
อะไรสกั หนอย”
รพินทรสาํ รวมสตไิ ดอีกครง้ั กระซิบบอกเชษฐา
“ไมเหมาะกระมัง ทําไมหรอื คณุ จะออกไปเอาอะไร?”
“เปห ลังของผม มอี ะไรบางอยา งอยใู นน้นั บางทเี ราอาจหยุดความวปิ รติ อาเพศนี้ได”
เขาตอบโดยเรว็ หวั หนา คณะจองหนา ในความมดื อนั อลวนนน้ั แลวกต็ ดั สินใจอยาง
รวดเร็วตามนสิ ยั ทง้ั ๆ ท่ีเตม็ ไปดว ยความพิศวง ไมไ ดเอย ซักอะไรอีก พยักหนาแลวกฉ็ ายไฟปราด
ตรงออกไปยังตาํ แหนงกองสมั ภาระ ทร่ี พนิ ทรและพวกลูบหาบใชเ ปนทีน่ อน

พรานใหญแ ลนออกจากทกี่ าํ บัง ฝาพายเุ ขาไปโดยเรว็ ทุกคนเหน็ เขารอื้ คน อะไรอยูชว่ั อดึ
ใจ ทามกลางกระแสลมที่พดั จนตวั ซวนเซไปมา อดึ ใจเดยี วกห็ วิ้ เครื่องหลงั ของเขาวง่ิ เขามาวางลง
พยายามร้อื คนอะไรอยูครู ปากกร็ องบอกใหเ ชษฐาชว ยสอ งไฟให

สง่ิ ทีเ่ ขาหยบิ ขน้ึ มาเปนไถสดี าํ คลา้ํ เกา คร่าํ ครา เล็กๆ ใบหนึ่ง ลักษณะเปนไถส ําหรบั ใส
เครื่องรางของขลัง อยางเชน ที่พวกชาวปา นยิ มใชก นั จดั การรูดปากไถอ อก

“อะไรน่ัน? แลวจะทําอะไร?”
ไชยยนั ตก ับเชษฐาถามข้ึนพรอมกันอยางสงสัย อกี หลายคนกเ็ บยี ดกนั เขามามงุ ดู ชวยกัน
ฉายไฟให รพินทรแ ยกเขีย้ วยิ้ม คอยๆ เทวัตถุอนั เปน ชนิ้ เลก็ ๆ ลกั ษณะตา งๆ ออกมาจากไถอยา ง
ระมัดระวงั ไวบ นฝามอื อกี ขางหน่ึง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1815

“ผมกบ็ อกไมถ กู เหมอื นกนั วา มันเปน อะไร มีอะไรอยหู ลายๆ อยางในนี้ หนานไพรถอด
ออกจากคอแก มอบใหผ มไวเ มอื่ กอ นท่แี กจะตาย แลว กบ็ อกวิธีไวดวยวา ถาพบกบั สิง่ อะไรกต็ ามใน
ปาทผ่ี ดิ ธรรมชาติ ใหนํามนั ออกมาใช ผมเองก็ไมเคยสนใจมากอน แตเด๋ียวนี้เราจะลองดู เม่ือหนาม
ยอกกต็ อ งเอาหนามบง”

สิง่ ทท่ี กุ คนเหน็ พรานใหญเขี่ยเลือกไวใ นอุง มอื จากบรรดาวัตถุแปลกๆ หลายๆ ชน้ิ ปะปน
กนั อยูเ หมือนกองขยะน้ัน เปนเบด็ เล็กๆ หนึง่ ตวั ขา วสารเจ็ดเม็ด เสนหวายขนาดเทา กับน้วิ กอ ยทต่ี ัด
ไวส ั้นประมาณคร่ึงองคลุ ี กรวดสีดําเม็ดเล็กๆ ลกั ษณะเหมอื นเหลก็ ไหล เศษหนิ จากสะเก็ดดาว แลว
กโ็ ลหะผสมเนอ้ื ชินอกี ชิ้นหนึ่ง นอกนัน้ เขาเขี่ยกลบั เขา ไถตามเดิม ปากก็รอ งบอกไชยยนั ตใ หเ อา
กระสนุ ลูกซองมาแกะเอาลูกปรายออกเสีย

ไชยยนั ตป ฏิบัติตามคาํ ส่งั โดยเร็ว ใชปลายมดี พับแงะฝากระดาษของกระสุนลกู ซองออก
เทลกู ปรายท้ิงแลว สงมาใหเ ขา พรานใหญรบั มาบรรจบเทสิ่งทถี่ ืออยใู นมอื ลงไปในปลอกกระสุน
เอาฝปด อดั ไวต ามเดิม แลว ยกขนึ้ จบนง่ิ เหนือศรี ษะ ครเู ดียวก็บรรจลุ ูกปน นัดนน้ั ลงไปในรงั เพลงิ
เอฟเอนกึ่งอัตโนมตั ทิ ่เี รยี กเอามาจากจนั แลวสอ งปากกระบอกข้นึ เปน มุมสีส่ ิบหา องศา หันออกไป
ยังปาทปี่ นปว นแทบถลมทลายอยดู ว ยพายุ และสรรพสําเนียงอนั ลกึ ลบั นา กลัวกระหม่ึ แซอ ยนู ั้น

เขากระดกิ นว้ิ ลน่ั ไกตูมออกไปในอึดใจนน้ั !
เสียงของมนั ดงั กระหึ่ม กลบเสยี งพายคุ ํารนอยู มกี งั วานซาอยางประหลาด แลว ทกุ คนก็
ขนหวั ลกุ ชนั ขนึ้ พรอ มกนั หมด เม่ือไดย ินเสียงเหมอื นคนหลายๆ คนรอ งโอดโอยขนึ้ เซ็งแซ ฟง ไม
เปนสรรพสําเนยี งชัดเจนนกั เสียงกรดี แหลมยาวเหมือนสัตวบ างชนิดไดร ับความเจบ็ ปวด เสยี งปา
แตกคกึ่ ๆ ประหนึ่งวากองทพั ของอะไรสักอยา งหนง่ึ ทแ่ี ทรกตวั อยใู นพายุกระเจดิ กระเจิงถอยรนไป
สลบั ไปกบั เสยี งกูตะโกนซงึ่ จางหายไปเปน ลาํ ดับ จนกระท่ังในที่สดุ ก็เงยี บหาย
พายุกาํ ลังโหมกระหน่าํ อยู บัดนี้ออนกําลงั ลงอยางรวดเรว็ และแลว ไมถึงชว่ั กลั้นหายใจ
มันกส็ งบนิ่งลงเปน ดษุ ณภี าพเหมอื นเดิม ราวกับวาสิ่งทเี่ กดิ ข้ึนเม่อื ครนู เ้ี ปน ภาพฝน ราย เหลอื พยาน
ความจริงไวใ หเ หน็ แตเฉพาะซากของตนไมที่ลมโคนอยูเกลอ่ื นกลาด
รพินทรถลนั ลกุ ขึ้นยนื ตะลงึ งงงในปรากฏการณอันแสนมหศั จรรยน น้ั ไปอกี คร้ัง ในขณะ
น้ที ุกคนอุทานออกมาดว ยความตืน่ เตน ยินดเี หลอื ทจ่ี ะกลา ว ไชยยนั ตน นั้ ถึงกบั ยกแขนตนเองข้ึนกดั
เชษฐากบั มาเรียนั่งตวั แขง็ อยเู ชน นนั้ แทบจะไมเ ชอ่ื หูเชอ่ื ตาตนเองเสียมไิ ด เสยี งพวกพรานพน้ื เมอื ง
โหร อ งเอ็ดองึ สน่นั หวน่ั ไหว พากันลุกขึ้นกระโดดโลดเตน อยา งดใี จจนบอกไมถกู
“นาย!...เด็ดแท. ..นายรับมอื มันไวไ ดแลว ”
บญุ คํารอ งลัน่ ขวญั ของทกุ คนในขณะนเี้ รม่ิ กลบั ดขี น้ึ ในทันทนี ัน้ เชษฐากระโดดขนึ้ มา
ยืนเคยี งขาง พรานใหญก ราดไฟฉายในมอื สํารวจยังแนวปา รอบดาน ซ่งึ บดั นแ้ี ทบจะเรยี กไดว า
กลบั คืนสสู ภาพปกติเหมอื นเดมิ คงเหลอื อยบู างแตเ พียงปลายกระแสลมออนๆ เทา นนั้ ไชยยนั ตก ็
กรากเขา มายนื เคียงอยูอกี ดา นหนง่ึ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1816

“ผมกอ็ ธบิ ายไมไ ดเ หมอื นกนั ครับคณุ ไชยยันต เพราะนม่ี ันเปนประสบการณค ร้งั แรกใน
ชวี ติ ของผมเหมอื นกัน แตเ ดีย๋ วนี้มันก็พิสจู นอ อกมาไดแลว วา เม่ืออาํ นาจลี้ลับเหนือธรรมชาตมิ นั มี
จรงิ และสามารถแผอ ิทธพิ ลเขาคุกคามเราได อาํ นาจของขลังท่จี ะแกก นั ใหตก กม็ จี รงิ ไดเ หมอื นกนั
เพียงแตวาเราจะนํามาใชไดถ ูกตอ งหรอื ไมเทาน้นั โชคดีเหลือเกนิ ท่ีผมมเี คร่อื งรางของหนานไพรตดิ
ตวั มาดว ย โดยไมข วางทงิ้ เสียเพราะเหน็ วาเปน เร่อื งเหลวไหล ไมเคยคดิ เช่ือมากอ นวามนั จะให
ประโยชนอ ะไรได จนกระทง่ั เห็นประจกั ษช ดั กับตาเดย๋ี วน”้ี

“ผมพอจะเขาใจแลว...”
หวั หนาคณะพมึ พํา เต็มไปดว ยความอบอนุ เชือ่ ม่ัน
“...ของเหลาน้ผี า นเขาพิธีปลุกเสกไวดว ยอทิ ธิอาํ นาจอันขลังทีส่ ุด เพ่ือสาํ หรับแกอ าถรรพ
มอี ยหู ลายอยางทม่ี ีคุณสมบตั ดิ ว ยตวั ของมนั เองอยูแลว เศษหวายนนั่ คงจะตอ งตดั มาจากหวายทเี่ ขา
ใชเขา พิธลี ากลกู นิมติ เวลาสรางโบสถ พวกเหลก็ ไหล ปรอท หนิ จากสะเก็ดดาว และเบ็ด ส่งิ เหลา น้ี
ทางไสยศาสตรถ อื วาเปนของขลงั ทมี่ อี ํานาจอยใู นตวั ของมันเองอยกู อน ผมเคยไดฟ งมากอ น
เหมือนกนั ในเรือ่ งเหลานี้ แตก ็เพ่งิ จะมาเหน็ ชดั กบั ตาเด๋ยี วนเี้ องวา มนั เปน ความจรงิ คุณไหวดี
เหลือเกนิ ท่คี ดิ ถงึ พวกนข้ี น้ึ มาได แลว อดั ใสล ูกปน ยิงขม อาถรรพออกไป มันไดผ ลอยา งศักดิ์สิทธิท์ นั
ตาเห็นทีเดยี ว”
ทันใดนน้ั เอง ระหวา งที่ทกุ คนกาํ ลงั ต่นื เตน ยนิ ดอี ยูกบั ปรากฏการณประหลาด อนั เกิดจาก
ลูกปนลงอาคมของพรานใหญ กต็ องสะดงุ เฮือกในหายวาบข้ึนอกี ครงั้ เมือ่ ไดย นิ เสยี งมาเรยี รอ ง
แหลมข้ึน
“นอ ยอยูทีไ่ หนน่ี ใครเหน็ บา ง!”
ทัง้ หมดหนั ขวบั พรอ มกับไฟฉายทีส่ าดจา กราดไปมา ในบรรดาพวกกนั เองทย่ี นื จบั กลุม
กันอยภู ายในบรเิ วณเพิงนอนแคบๆ นนั้ เสียงเชษฐากับไชยยนั ตต ะโกนเรยี กราชสกลุ สาวกอ งขึ้น
พรอมกัน ทุกคนเพง่ิ จะรสู กึ ตวั เด๋ียวน้เี องวา ดาริน วราฤทธิ์ ไมไ ดร วมกลุม อยูด วยในจาํ นวนคณะ
ทั้งหมด 11 คนน้ัน และไมม ีใครสามารถบอกไดวา หลอ นอันตรธานไปอยูท ไ่ี หน ตัง้ แตเ ม่ือใด ตา ง
กวาดไฟฉายคน หาและสอบถามกนั อลหมา นไปหมดดวยความตกใจเหลือทีจ่ ะกลาว เหตกุ ารณท ่ี
เกิดขน้ึ อยางฉกุ ละหกุ ทามกลางความต่ืนตระหนก ดารินไดส ญู หายไปตงั้ แตเ ม่อื ใด เพ่งิ จะรตู วั ขน้ึ ก็
เพราะมาเรียโวยวายขน้ึ
การสอบถามกันเองไลเ ลยี งลาํ ดบั ภาพมา กส็ รปุ ผลลัพธอ อกมาไดว า ขณะทเ่ี ชษฐา ไชย
ยนั ต และมาเรียตกใจต่นื ขนึ้ เพราะเสยี งเอะอะของพวกพรานพืน้ เมือง แลว พากันวงิ่ ออกมาจากท่ี
นอนนั้น ทุกคนไมเหน็ ดารนิ รวมอยดู วย ทวาตอนนน้ั ไมม ใี ครทนั เฉลียวใจคดิ เพราะความฉุกเฉนิ
อลหมานทเี่ กดิ ข้นึ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1817

ท้ังคณะพากันยืนตะลงึ ตัวเยน็ จองหนา กันเองไปมาอยูอดึ ใจใหญ เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมา
เรยี ชวยกนั เลกิ ผา แบล็งเก็ตผืนใหญ ทีอ่ าศัยคลมุ นอนทง้ั ส่คี นขึ้น จอ งมองไปยงั ตาํ แหนงทีด่ ารนิ เคย
นอน แลว ชวยกนั สํารวจไปรอบๆ สิ่งที่เหลอื อยใู หเ หน็ ก็คือเขม็ ขดั ปนสัน้ ของหลอ น ทกี่ องทิง้ อยู
ตรงบริเวณหวั นอน ซึง่ มาเรยี บอกวาหลอ นเปนคนถอดออกจากเอวของราชสกลุ สาวดวยมือเอง และ
วางไวต รงนน้ั ขณะที่พาดารนิ เขา มานอนเมือ่ ตอนหวั ค่ํา ภายหลงั จากท่ีนกั มานษุ ยวิทยาสาวเกิด
อาการไมสบายขน้ึ

“โอ! พระเจา ...มนั หมายความวา อะไรกันน่ี นอ ยหายไปไหน”
มาเรยี ครางออกมาดวยเสียงสน่ั เครอื หนาซีดเผือด มือท้ังสองกุมอยูเหนือทรวงอก อาการ
ของหลอ นดเู หมือนจะเปน ลม เชษฐากบั ไชยยนั ตกม็ นึ งงทําอะไรไมถ ูกไปชว่ั ขณะ แลวกม็ าไดส ติ
ขน้ึ เม่อื เสยี งหา วๆ ของรพินทรด งั ทําลายความเงยี บงนั ขน้ึ มา
“ลองชว ยกนั คดิ ดูใหด ีซิครับ เราจะตอ งหาเวลาสดุ ทา ยท่ีใครเห็นคณุ หญิง นั่นจะชว ยให
เราไดเ วลาใกลเ คยี งท่สี ุดกบั เวลาทีเ่ ธอหายไป มอี ยูเ พยี งสามคนเทา น้ันทใี่ กลชิดกบั คณุ หญงิ ท่สี ดุ ใน
ขณะทน่ี อนอยใู นเพิงนี่ คณุ ชาย คณุ ไชยยันตแลว ก็เมย พวกผมนอนกนั อยูขา งนอก และไมเห็น
คณุ หญงิ อกี เลยนบั ต้ังแตเธอไมส บายแลวเขาไปนอนเมือ่ ตอนหัวคาํ่ แลวเมอ่ื ตอนทีเ่ กดิ เหตกุ เ็ ห็น
เพียงคณุ ชาย คณุ ไชยยนั ตแ ละเมยส ามคนเทานนั้ ท่ีว่ิงออกมาจากเพิงพกั น”ี่
“นอยนอนอยใู นระหวางขนาบของผมกบั เมย ถดั ไปก็เปน ไชยยันต...”
หัวหนาคณะเอยข้ึนแหบพรา หรตี่ าลง พยายามนึกภาพทบทวนเหตกุ ารณกอ นท่ีตนเองจะ
หลบั ไป
“...ตอนทเ่ี ขาไมสบาย เมยป ระคองเขา มา ผมก็เดินตามเขามาดว ย ภายหลังจากกนิ ยาเขา
แลว กน็ อน เมยเปน คนถอดเขม็ ขัดปนและหม ผา ให ผมนัง่ สบู บหุ ร่ีคยุ กบั เมยอ ยูค รู เห็นเขาเงยี บไปก็
แนใจวา หลบั สนิท จงึ ลงนอนบา ง แลว ผมกห็ ลับไปเลย มาต่นื ขนึ้ อกี ครง้ั ตอนท่ตี กใจเสยี งเอะอะ
แลวกพ็ ราดพราดว่ิงออกไป ตอนน้นั ไมทนั สงั เกตวา นอ ยนอนอยูท เี่ กา หรือเปลา”
รพนิ ทรเ ปลย่ี นสายตาไปจับอยูท มี่ าเรยี แหมมสาวกบ็ อกมาโดยเรว็ ลิ้นพันกันวา
“ฉันกเ็ หมอื นกนั กับพใ่ี หญน ัน่ แหละ ฉนั นอนพรอมเขาแลวหลับไป รสู กึ ตวั ตน่ื ขน้ึ มาคร้งั
สองครั้งเหมอื นกัน สมั ผสั กบ็ อกวา นอ ยยงั นอนอยูท ี่เดิม เพราะเบยี ดชดิ กันอยแู ตไ มไ ดลมื ตาขึ้นดู มา
ตนื่ ขึน้ อีกครงั้ กค็ อื ตอนนัน้ ไมท ันไดส งั เกตเหมอื นกนั ควาปน กับไฟฉายไดก ว็ ิ่งออกไป”
“ถา เชน นัน้ คณุ ไชยยนั ตก ็นา จะเปน คนสดุ ทา ยท่ีเหน็ คุณหญิง เพราะขณะที่สามคนเขา ไป
นอนแลว นนั้ คุณไชยยันตย งั นง่ั คยุ อยกู บั ผม แลวกลับเขาไปนอนทหี ลงั ”
“ใชแลว ผมเปน คนเขานอนทีหลัง”
ไชยยนั ตต อบเร็วปรื๋อ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1818

“...ตอนท่ีเขา มานอนก็สาบานไดว า ยงั เหน็ นอยนอนหลบั อยูเปนปกตดิ ี ขณะน้ันเชษฐาก็
หลบั แตเ มยย งั หลับไมสนิทนกั เพราะตอนท่ผี มลม ตวั นอน เมยเ ปนคนสลดั ผาหม แบง ใหผม ขณะท่ี
ตน่ื ขึน้ เมื่อตะกี้กไ็ มท นั สงั เกตอกี เหมือนกนั วานอยอยหู รอื เปลา”

รพินทรก ัดรมิ ฝปากแนน พมึ พําออกมาเหมือนจะกลา วกบั ตนเอง
“ผมสงั่ ใหพ วกนนี้ อนกนั ท้งั หมด โดยไมมใี ครอยยู ามเลย เพราะใหเ อาแรงไวสาํ หรบั
เตรียมเดนิ ทางพรงุ นี้ ตวั ผมเองกห็ ลบั สนทิ ไปครง่ึ คืน แตเจาพวกนีค้ งไมม ีใครหลบั สนิทนกั เพราะ
ถกู ภาพฝนรายเขา มารบกวนอยทู กุ คน”
แลว เขากห็ นั ไปสอบถามคนของเขาทกุ คน แมกระทงั่ สางปาและแงซายเปนรายตวั ไป
ทั้งหมดยนื ยนั วา ไมมีใครเหน็ ดารินโผลอ อกมาจากเพงิ พักนอนเลย บรรยากาศอัน
เครงเครยี ดเตม็ ไปดวยสังหรณร า ยปกคลมุ ไปทั้งคณะ ตา งกระสับกระสา ยเต็มท่ี แงซาย บญุ คาํ และ
คะหยน่ิ ออกสาํ รวจดบู รเิ วณใกลเคยี งกบั เพิงพักนอนโดยเรว็ แตกไ็ มมรี อ งรอยของอะไรทีจ่ ะ
แปลกปลอมผิดสังเกตปรากฏใหเ หน็ นอกจากรอยเทาของพวกกนั เองทยี่ ่ําไวก ลาดเกล่อื น
“นึกออกไหม ขณะทน่ี ่งั กนิ ขา วเยน็ อยดู วยกนั อยูๆ นอ ยก็ฟบุ หมดสตไิ ปเฉยๆ”
ไชยยนั ตก ระซิบข้นึ มองไปยงั เชษฐาและพรานใหญ
“มนั นาจะเปน ลางออกใหเรารวู า มันจะเกดิ เหตอุ ะไรข้ึนสักอยาง และมนั ตอ งเกี่ยวขอ ง
กบั ทีน่ อ ยกายไปอยางลึกลบั นแ้ี นๆ แตต อนน้ันพวกเราไมท ันเฉลียวคดิ ”
“จรงิ ของแก ไชยยนั ต ฉันกเ็ พ่ิงจะคิดขน้ึ ไดเ ดยี๋ วนเี้ อง”
เชษฐาเอย แทบไมมีเสยี ง
“คณุ คดิ ยังไงไพรวลั ย มนั เปน ไปไมไ ดไมใ ชหรอื ที่อยไู มอ ยูนอยจะหายตัวไปเฉยๆ แบบ
เดียวกับลอ งหน ถาไมใ ชอ ะไรสักอยางเอาตวั เขาไป เขาจะตองเคล่ือนทไ่ี ปดว ยตนเอง และนน่ั มนั
ตอ งท้ิงรอ งรอยอะไรไวบ า ง”
มาเรยี หนั มาพดู กบั พรานใหญ และเขาก็เหน็ ดว ยกับเหตุผลของแหมม สาว ถกู ของหลอน
แลว การสญู หายไปของดารนิ จะตองมีรองรอยอะไรใหเหน็ ไวบา ง ราชสกลุ ไมไดล ะลายหายไปเปน
อากาศธาตใุ นขณะท่ีนอนหลบั อยแู นๆ ขณะเดียวกนั ก็ไมไดต ดิ ปกบนิ ไป
“ชวยกนั กระจายคน หารอยเถิดครบั ”
รพนิ ทรก ลา วโดยเรว็ แลวสงั่ การกับคนของเขา แงซาย สางป คะหย่ิน และพรานพืน้ เมอื ง
ทั้งสี่ ก็แยกกนั ออกตรวจรอบๆ บริเวณทต่ี ัง้ แคมป ในทันทีนน้ั รพนิ ทรกบั คณะนายจางและมาเรยี ก็
ออกสํารวจไปอีกทางหนึง่ โดยออ มไปทางหลังละเมาะดา นทฝี่ ง ศพ ดร.ฮอฟมนั ไวแ ลว กพ็ บกับ
ความหนกั ใจเปนอยางยง่ิ พน้ื ดนิ ปนหนิ บริเวณรอบเหลา น้ันแหงและแข็งมาก ไมมรี อ งรอยอะไรท่ี
จะสังเกตไดช ดั เลย ระหวางที่ชวยกันเอาไฟฉายสองกวาดไปตามพ้ืนและพุม พง เขากไ็ ดร ับคาํ ตอบ
มาวาไมพ บรอ งรอยอะไรทง้ั สิน้ นอกจากซากตน ไมท ีล่ ม อยรู ะเนระนาดอนั เกดิ จากพายวุ ปิ ริตเมื่ออึด
ใจใหญน ี้

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1819

ดารนิ สญู หายไปไหน ไปอยา งไรและทําไม?
นเ่ี ปนปญหาทขี่ บคดิ อยใู นสมองอนั ประหวนั่ หวาดของทุกคน ความรูส ึกของแตละคนใน
ขณะน้ี ไมม ใี ครสามารถท่ีจะบอกได ตระหนักไดป ระการเดยี ววา สถานการณร ายขดี สุดมันไดเกิด
ขนึ้ กบั คณะเสยี แลว โดยรปู การท่ที าํ นายอะไรไมถกู
ครูใหญตอมา ท้ังหมดกําลังสองไฟตรวจหารอยอยกู ็ไดย นิ เสยี งกูเรยี กของใครคนหน่ึง ดงั
ขน้ึ มาจากลาํ ธารน้าํ เบือ้ งลา ง ตางลดตามเสยี งลงไปในทนั ที แสงไฟฉายหลายลาํ สาดไปมาวบู วาบ
และในลาํ แสงนนั้ อกี เกา คนกแ็ ลเห็นแงซายกับสางปายนื อยรู มิ ฝงธารดา นตรงขา ม กําลงั โบกมอื เรยี ก
ทกุ คนมาดว ยอาการอนั รอ นรนกระสับกระสาย
รพินทรออกแลนลงไปตามทางดาน ลยุ ขามธารน้าํ ตรงเขา ไปถงึ ท้ังสองเปน คนแรก ติด
ตามดว ยเชษฐา ไชยยนั ตและมาเรีย ชวั่ พริบตาเดยี วคณะทัง้ หมดก็มายืนรวมกลุมกนั อยูยังบริเวณฝง
ธารน้นั แลว ทกุ คนกม็ องเหน็ หลกั ฐานรอ งรอยท่แี งซายกับสางปาคนพบดวยความมหัศจรรยใจ
พื้นลําธารตําแหนงนน้ั เปน ดนิ ออนปนทราย รอยเทา ยอ มๆ จากรองเทา เดินปาคหู น่ึง
เหยยี บประทบั ไวและเหน็ ชัดเจน รอยนัน้ ปรากฏอยทู ้งั ใตพ นื้ นาํ้ ต้นื ๆ และยํา่ เปนทางข้นึ ไปยังริมฝง
ชายน้าํ บา ยหนาขึน้ สูตลิง่ และตัดเขา ปาฟากตรงขาม พอพิจารณาเหน็ ไดถนดั ท้ังเชษฐาและไชยยนั ต
กอ็ ุทานออกมาพรอ มกนั วา
“นอ ย!”
ไมม ีปญ หา ทกุ คนจําไดอยา งแมนยาํ รอยเทา ชนดิ นี้จะเปนของใครไมได นอกจาก ม.ร.ว.
หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ
ตรงตําแหนง ทย่ี าํ่ ไวรมิ นํา้ ยังปรากฏรอยขนุ จางๆ แสดงวา เจาของรอยผานไปเมอื่ ไมนาน
มานเ่ี อง ตรงท่ีเปน พืน้ แหง เหนอื ฝง ขึน้ ไป กย็ งั ปรากฏรอยเปย กจากนา้ํ ที่ติดพ้ืนรองเทาขณะประทบั
พนื้ ดนิ เห็นไดช ดั จากลักษณะรอ งรอยทเี่ ปนหลักฐานยนื ยันไดทนั ทวี า นักมานุษยวทิ ยาสาวไดออก
เดนิ จากบรเิ วณแคมปใ นเวลาหนึ่งเม่อื ไมน านมาน่เี อง ลุยตดั ขามลําธาร แลว หายเขา ไปในปา ใหญ
ฟากตรงขาม
การพบรอยเทา ของหลอนโดดเดยี่ ว โดยไมมรี องรอยอยา งอื่นเขา ปะปน ยอมบอกให
ทราบไดวาหลอนเดนิ ไปดวยตัวเองเพยี งคนเดียวตามลาํ พงั ทามกลางราตรสี ยองขน ไมมอี าวุธใดๆ
ติดตัวอยูเลย แมแตปนส้ันสกั กระบอกหนงึ่ ไมม แี มแ ตไ ฟฉาย!
ภาพของรองรอยหลกั ฐานท่ีเหน็ อยใู นขณะนี้ แทบวาจะทาํ ใหคณะทง้ั หมดช็อกไปดว ย
ความตกใจ และคนหาคําตอบไมถ กู
“ไมเกินครง่ึ ชว่ั โมงมานเี่ อง อาจกอนเวลาทเ่ี กิดพายุเพยี งเล็กนอย หรอื มฉิ ะนั้นก็เปน เวลา
เดยี วกับที่เกดิ พายนุ นั่ แหละ”
จอมพรานพมึ พําแหบๆ
“มันหมายความวา ยังไงกันน.ี่ ..?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1820

เชษฐาพูดดว ยเสยี งท่ีแทบไมผ า นริมฝปากออกมา ตาเบิกโพลงจอ งสํารวจรอยเทาของ
นอ งสาว หวั ใจแทบจะหยุดเตน

รพินทรปาดแขนขึน้ เชด็ เหงอ่ื บนหนา ผาก ซงึ่ เต็มไปดว ยริว้ รอยยน สหี นาของเขายามนี้
แลดูกรา นเกรยี มปราศจากความรูสกึ ประหนงึ่ ภาพแกะสลักจากหนิ หยาบๆ ไมเอยคําใดท้งั สน้ิ แต
สาวรอยขน้ึ ไปบนฝงตลงิ่ อันสูงชันอยางรวดเร็ว แลวมาหยุดยืนชะงกั กราดไฟสํารวจถถ่ี วนอกี ครง้ั
หวั หนาคณะและไชยยันตก ส็ าวเทาตามตดิ เขามา

ในขณะทม่ี าเรยี สง ภาษาพมา กับสางปาเร็วปรื๋อ กระโดดขน้ึ เนนิ ตลงิ่ อีกดา นหน่ึง ออก
ตรวจในรัศมที แี่ ยกหา งออกไปทางดานซา ยมือ แงซายกบั คะหยนิ่ กค็ นไปทางดานขวา แตชว่ั ครู
เดียว ท้งั สองฝา ยท่ีแยกออกไปก็ยอนกลับเขามาบรรจบกับรพนิ ทรอกี ครง้ั

“มแี ตร อยของนอยเพยี งคนเดียว”
มาเรยี พูดรอ นรน เสียงสัน่ อยเู ชนนนั้
“...มนั แปลวา ระหวา งทพ่ี วกเราทุกคนหลับไมร ูส กึ ตัว นอ ยไดแ อบหนีออกมาจากทน่ี อน
แลวเดนิ ลงจากแคม ปข ามลําหว ยนมี่ าตามลาํ พงั อยา งผิดปกตวิ สิ ัยท่ีสุด ฉันกบั สา งปาพบรอยเทา ของ
เขา เดินเลาะลัดวนเวยี นอยใู นระหวา งพมุ ไมและกอนหนิ ดา นโนน ราวกบั จะเดนิ ชมดงเลนอยาง
สบายอารมณท เี ดยี ว เปนการเดนิ วกเวยี นไปมาในสภาพปกติ ไมไดม ีอาการรบี รอ น สงั เกตจาก
รอยเทาท่ีสมํ่าเสมอไดระดับหลงั พมุ มะลปิ า รมิ โขดหนิ นนั่ ก็มรี อยหยดุ แลว ชอ มะลปิ าชอหนงึ่ ก็มี
รอยหกั เด็ดไปใหมๆ”
และมันกจ็ รงิ ตามรายงานของมาเรยี รพนิ ทรถ ลันพรวดตรงไปยงั ตาํ แหนงทแ่ี หมม สาว
บยุ ปากบอก พบรอยเทา ของดารนิ เดนิ ทอดนองไปตามสมุ ทมุ พุมไม ประหนึ่งหลอนจะทอ งเทย่ี งชม
ดงยามวกิ าลเลน ดว ยสายตาและประสาทสมั ผัสประหนง่ึ สัตวปา ท่แี ลเหน็ ทางในเวลากลางคืน แลว
มาหยดุ อยทู ด่ี งมะลปิ าซงึ่ สง กล่นิ หอมเยน็ ชอหน่งึ มีรอยเดด็ หกั ไป ใบและเศษของดอกบางสว นยงั
รวงอยู
ไชยยนั ตเหน็ เขาเชนนนั้ ก็ครางอยูในลาํ คอฟง ไมเ ปนภาษา ตาเหลอื กดว ยความหวาด
สยองขีดสดุ ในความวกิ ลวกิ ารผิดธรรมชาตนิ น้ั เชษฐาหนา ซีดจนเขียว พยายามรวบรวมสติคมุ ไว
ม่นั
“รอยเทา เหลานัน้ เปนรอยเทา ของนองสาวผม แตพ ฤติการณมนั ไมใ ชน อ งสาวของผมเสยี
แลว !”
อดตี ทานทูตทหารบกกลาวอยางยากเยน็ เรารอ นหวน่ั วติ กจนแทบทนไมไ ดต อไป ครัน้
แลว ทันทนี น้ั กอนทใี่ ครจะไหวตวั เชน ไรตอไปนนั่ เอง กระแสเสยี งชนดิ หนึง่ กล็ อยฝาความเงยี บตาม
ลมโชยมาสมั ผสั โสตอกี ครั้ง มนั เปน เสยี งฮมั ทํานองเพลงอันแสนทจี่ ะเยอื กเยน็ ลีลาฟง คลายๆ เปน
เหกลอ มในแบบบานปา มแี ตเสียงเออ้ื นเทา น้นั ไมม ถี อ ยคํารอง กระนน้ั มันกไ็ พเราะจับจิตพอๆ กบั

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1821

สะทานหวั ใจ โสตประสาทของใครไมไดฝ าดไปทัง้ สนิ้ เพราะไดย ินกนั ทงั้ หมด กลน่ิ ดอกมะลิปา ยัง
หอมจดั ตลบอบอวลไปหมดทง้ั ราวปา จนทําใหบังเกิดอาการวงิ เวยี น คะหยน่ิ ตาเหลือก ตง้ั ทาจะเผน
ตามประสาคนข้ีขลาดผอี ยา งมนั แตบ ุญคําควา คอไวม นั่ คนอ่นื ๆ ยนื สงบอยกู ับทแ่ี ทบไมห ายใจ

ช่วั ขณะเดยี วเทา น้นั ทเ่ี สยี งลกึ ลับน้นั แววมา แลวมนั ก็จางหายไป
รพนิ ทรสะบดั หนา แรงๆ ไลค วามมนึ งง แลว ออกติดรอยของดารนิ เทา ทพ่ี อจะสังเกตเห็น
ไดเ หลานนั้ ไปโดยเร็ว ทัง้ ขบวนก็ตดิ หลังเขาไปกระชนั้ ชดิ รอยเทา ของหญิงสาวเดนิ แวะเวยี นไป
ตามกอดอกไมป า แลว กต็ ดั ทางดานไตข น้ึ เนนิ เขาฝง ตรงขาม บุญคําทเี่ ดนิ เคยี งคูไปกับพรานใหญ
สะกิดแขนโดยแรง กระซิบเบาทส่ี ดุ
“ไมผ ิดหรอกนาย-นายหญงิ จะตองตรงไปทต่ี ะเคียนตน นน้ั ”
ระหวา งทย่ี ืนงงกนั อยู เสียงหัวเราะเยือกๆ ก็ดังกงั วานแผว เบาลงมาจากเบ้อื งบน เหนือ
ศีรษะของทกุ คน!!

ไฟฉายท้ัง 11 กระบอกกป็ ระสานกันพุงปราดขนึ้ ไปในบัดน้ัน แลวตางก็ยนื ตวั เยน็ เหมอื น
ถกู สาปใหกลายเปน หนิ ออน ในภาพท่ปี รากฏกับคลองจกั ษุ

กลางของลาํ ตน อันเปน คาคบแรก ซ่งึ ขนึ้ แซมเปนที่เลื้อยพันของเถาวลั ย ประดับไปดว ย
เออื้ งผงึ้ ออกชอ เหลอื งอรา ม รา งหนึ่งนงั่ เอนอยางทอดอารมณอยบู นกงิ่ เถาวัลยย อ ย ประดุจสายชิงชา
ธรรมชาตขิ ณะทแี่ กวง ไกวโยนตวั นอยๆ อยางแชม ชาเปน จังหวะ

โดยเครือ่ งแตงกายท่แี ลปราดเดียวกบ็ อกไดท ันทีวานนั่ คือดาริน แต...คณุ พระชว ย!
ใบหนาวงนน้ั ซ่งึ ปรากฏขาวนวลอยูกลางแสงไฟในขณะน้ี ทุกคนสาบานไดว า ไมเคยเหน็ มากอนเลย
มันเปน ใบหนา ของดรุณีหนงึ่ ที่แกะออกมาจากภาพวาดในจติ นาการอนั แพรวเพรดิ ของจติ รกรผเู พอ
ฝน หมอ มราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ เปน คนสวยกจ็ รงิ แตหลอนก็ไมไดสวยจนผดิ ธรรมชาตขิ อง
มนษุ ยป ถุ ชุ นเชนกับใบหนา ทท่ี กุ คนเห็นอยใู นขณะนี้ ชอ มะลปิ า ทดั อยูบนกลมุ ผมขา งหู ทีค่ อประดับ
ดว ยมาลยั ดอกเอื้องหลากสี ดวงตาทัง้ คูกระทบแสงไฟเปนมนั ขลับ ทอดจับนง่ิ ลงมาพรอ มกับริม
ฝปากทม่ี ีรอยยมิ้ นอยๆ ดว ยอาการหยนั ระยะนน้ั หา งจากระดับทีท่ ุกคนแหงนเงยตะลงึ คางอยูขึ้นไป
ประมาณ 5-6 เมตร

บรเิ วณชงิ ชา เถาวัลย ประดบั ไปดวยดอกดวงของกลว ยไมป าอนั งดงามดจุ ฉากวาดน้นั ดู
ประหนึ่งจะมแี สงสวางเรอื งรองขึน้ ดว ยตัวของมันเอง

“นอ ย!”
มาเรียรอ งสุดเสยี ง ขยบั จะถลนั เขาไป แตเชษฐาควา ไหลไ วอยางรวดเรว็ กดใหแ หมมสาว
ชะงักนิง่ อยกู ับทเ่ี ชน นั้น
“อยา เมย! น่ันไมใชน อย...อยา งนอ ยก็ไมใ ชใ นขณะน”ี้

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1822

รา งนั้นคงทอดกายไหวชงิ ชาเถาวัลยน อยๆ อยูต ามเดิมอยา งเฉยเมย รพนิ ทรห ลบั ตาสะบัด
หนาแรงๆ อกี ครั้ง แลว ลมื ข้ึนจอ ง จากจกั ษุภาพท่ีสะทอนเขามาในแกว ตา เขาแลเหน็ ภาพใบหนา เดิม
ของนอ งสาวนายจา ง ถกู ซอ นคลมุ เครอื อยูดวยใบหนาอนั งามประหลาดน้นั อยางเลอื นๆ รางๆ ราว
กบั วาจะเกิดขน้ึ จากภาพลวงตา ในขณะนส้ี ายตาอื่นๆ จะมองเหน็ เหมอื นเชน เขาดว ยหรอื ไม ไมอาจ
ทราบได แตท กุ คนกไ็ ดแตต ะลงึ จงั งงั กนั หมด

พรานใหญว างปนกบั ไฟฉายลงกับพนื้ กา วล้าํ ออกไปเบื้องหนาของทุกคนแลวถอดหมวก
ออก

“ทานจะเปน ใครก็ตาม หากวา ส่ิงใดทพี่ วกเราทง้ั หมดไดลวงเกนิ ตอ ทา นไปแลวโดยมไิ ด
มีเจตนา เราทั้งหมดกข็ อขมาตอ ทาน โปรดอยางไดม ีเวรกรรมตอกันอีกเลย”

เขาประกาศขน้ึ ดว ยภาษาชาวเขาแขนงหนงึ่ ดงั กอ งไปทัง้ ความเงยี บทแี่ ทบจะไดย นิ เสยี ง
หวั ใจเตน นั้น

ทกุ คนเหน็ รมิ ฝป ากนั้นแยมสยายออกไป แลว เสยี งอนั เย็นฉาํ่ กงั วานใส ก็ดงั ตอบลงมา
เปน ภาษาเดยี วกันอยางแชมชา ชัดเจน ไดยนิ ทวั่ กนั

ทุกคนสาบานไดว าเสียงน้ันไมใชเ สยี งของ ดาริน วราฤทธ์ิ!
“นายพรานใหญ ในอาณาจักรไพรอนั กวา งใหญไพศาล ทา นยอมเจนจบ และตระหนกั ได
เปน อันดใี นสงิ่ ที่ควรไมควร ตวั ทา นเองไมไ ดกระทําการบังอาจลบหลรู ุกรานตอเรา และเราเองก็
คารวะยกยอ งในสจั จะแหงพรานไพรเชน ทา น แตค ณะของทานอาจไมเ ขา ใจส่งิ นี้ สว นทา นในฐานะ
ผูนาํ ก็ไมพ ยายามทีจ่ ะชว ยใหเ ขาเขา ใจ ดังนน้ั แมทานจะไมเจตนาหมิน่ กเ็ หมือนหมนิ่ เราในขอ นี้...”
แลว ใบหนา นนั้ ก็แหงนข้นึ เปลงเสียงหวั เราะกกึ กอ งออกมา พลางกลาวตอ วา
“...เราไดสง สัญญาณเตอื นไปถงึ ทานแลว แตท านกม็ พิ ักจะสนใจ จรงิ อยู สัจจะแหง พราน
ไพรอนั เครง ครดั ของทา น สรา งใหเ กดิ ตบะและพลงั อาํ นาจ ทานขบั ไลส กดั ก้นั บรวิ ารของเรา
ทัง้ หลายใหแตกพา ยถอยรนไปได แตทา นอยา คิดวาจะมีชยั อยูเ หนอื เรา ถาหากจะกระทําตัวเปน ศัตรู
ตอ กัน”
ระหวางทเี่ ชษฐา ไชยยนั ต และมาเรยี ยนื ตะลึงตอการประจนั หนา โตต อบนน้ั จอมพราน
ซ่ึงทําหนา ที่ตวั แทนของคณะท้งั หมด ส่ันศรี ษะชาๆ กลา วตอบไปวา
“เราและพวกเราทกุ คน ไมไ ดคดิ ที่จะเปน ศตั รูตอ ทา นเลย ขอไดโ ปรดรบั ขมาโทษจากเรา
ดวย ขออยาใหเกิดเหตุรา ยแรงใดๆ มากไปกวา น้ี ทานมที ิพยสถานเปนสง่ิ ศักดส์ิ ทิ ธ์ิ และอยูเหนอื
ภาวะของมนษุ ยโ ลกอนั ตํ่าตอ ย การของเกย่ี วอยูในอารมณและอกุศล อันเปน กเิ ลสในชั้นของมนษุ ย
รงั แตจะทําใหท านมวั หมอง และหา งไกลจากภพภูมทิ ่ที า นปรารถนาออกไปอกี ”
ดวงตาอนั วาววบั ราวกับดาวเพลงิ จบั นง่ิ มาทจ่ี อมพรานอยา งฉงนสนเทห  วงหนา อนั งาม
ระคนไปกับความนา สะพรึงกลัวปรากฏแววออ นโยนลง หวั เราะเบาๆ อยางพึงพอใจ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1823

“พราน ทานฉลาดในคาํ พูด และมปี ญ ญาลึกซงึ้ พอทีจ่ ะเขา ใจกฎอนั แทจริงของธรรมชาติ
เราไมไ ดค ิดทจ่ี ะกอเวรใดๆ กับคณะของทาน แตเ ราตองการใหพวกทา นท้ังหลายไดสาํ นกึ ในส่ิงที่
ควรและไมควรเทา นนั้ จงบอกใหน ายของทานขอขมาตอเราเสยี ”

รพนิ ทรหนั ไปทางเชษฐา กระซบิ อธบิ ายใหทราบ หัวหนา คณะถอดหมวกออก กม ศรี ษะ
ให

“เราขอขมาโทษตอทาน โปรดอภยั ใหด วย”
“ดมี าก! เราก็ตอ งการเพียงแคน ี้แหละ...”
หลอนตอบเชษฐามาดว ยภาษาไทยกลาง เชนเดยี วกับทเ่ี ขาไดกลา วออกไป แลว แสยะยิม้ ช้ี
หนา แงซาย เปลย่ี นลิ้นมาเปน ภาษากะเหร่ยี งอยา งแคลว คลอ ง
“สว นเจา-ไอคนพเนจรผูทระนง ขา รูวา เจาคอื ใคร และตอ งการอะไรในการเดินทางมากบั
คณะน้ี แตนนั่ ไมใชกจิ ของขา เจาเปนผกู า วรา วและโอหงั แมจะไมม ีเจตนากต็ าม ส่งิ ทข่ี าตองการ
จากเจาก็คอื เลือดของเจาสามหยก จงหลงั่ มนั ออกมาและหยาดลงสพู ืน้ ดิน เปนบตั รพลีสงั เวยใหแ ก
บรวิ ารผเู หยี้ นกระหายของขา หาไมเชนนน้ั แลว มนั จะตามหาโอกาสสบู เอาจากรางของเจาจนหมด”
รางอันสงู ตระหงานของแงซาย ยืนข้นึ เต็มสวนสดั อยา งหา วหาญ กาวชา ๆ ออกมายืนอยู
เบือ้ งหนาของรา งที่ประดิษฐานอยูบนชิงชา เถาวัลยนัน้ แลว ดงึ มีดเหนบ็ ออกมาจากเอว ยกแขนขา ง
หน่งึ ขนึ้ ชสู ูง จรดปลายมีดอนั คนกริบกรีดลงไปบนเนอ้ื เลือดสสี ดทะลักพรั่งออกมาในพรบิ ตา
จอมพเนจรปลอ ยใหเ ลือดไหลจากบาดแผล หยดลงกระทบพน้ื ดนิ ครบสามหยด แลว เอา
มือตบอดุ ปากแผลไว
“เราพลีเลอื ดทดแทนเปน สังเวยใหแ กทา นแลว พวกเราทกุ คนขอขมาโทษตอทา นแลว จง
คนื นายหญงิ ใหแกพ วกเราเถดิ โปรดอยาใหเธอไดร ับอันตรายใดแมแตน ิดหนงึ่ ”
แงซายรอ งบอกขึน้ ไปดว ยเสียงหา วกงั วาน
นางพรายตะเคยี นในรางของ ม.ร.ว. หญิงดาริน หัวเราะแหลมใส
“เอาละ ขาจะคืนนายหญงิ ใหแกเ จาดว ยดที ่สี ุด”
ขาดคํา รา งนนั้ ก็ลุกข้ึนยนื เดินไปตามกิ่งเถาวัลยอ ันหมนิ่ เหมน น้ั ราวกับคนธรรมดาทีเ่ ดิน
อยบู นพน้ื ราบจนถึงคบใหญ แลวไตเถาวลั ยเ สนหนึ่งทท่ี อดดงิ่ ลงมายงั พ้ืนดนิ เบื้องลา ง ดวยอาการ
ไหลเลื่อนลงมาอยา งแชม ชา อึดใจเดยี วกม็ ายนื อยบู นพ้ืนดนิ โคนตนตะเคยี น ทามกลางแสงไฟฉายท่ี
สาดจบั รวมกลมุ มาเปนดวงเดียว ทกุ คนจบั จอ งอยทู ่รี า งนั้นตาไมก ะพริบ ไชยยันตก บั เชษฐาขยบั ตัว
จะพงุ ปราดเขาไป แตพ รานใหญป าดแขนกน้ั ไว กระซบิ หา มรอนรน
“เฉยไวค รับ อยา เพิง่ เขาไปกอ น”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1824
รา งท่ียืนพงิ โคนตน ตะเคยี นหางจากทกุ คนออกไปประมาณ 15-16 กา ว สงบน่ิงอยชู ัว่ กลน้ั
ใจ ก็เร่ิมออ นระทวยโงนเงนไปมา แลว ลมฮวบลงไปฟุบอยูก ับพ้ืน และพรบิ ตานน้ั เอง ทุกคนรอคอย
จังหวะอยู กถ็ ลนั พรวดเขาถงึ ตวั ราวกบั นัดกนั ไว
ราชสกลุ หนุม หวั หนา คณะ ประคองนอ งสาวไวใ นออ มแขน อกี หลายคนก็ชวยกนั เขยา
กายเรยี กแซดไปหมด แตดารนิ ยงั คงรา งออ นปวกเปยก ดวงตาทัง้ สองหลบั สนิทอยเู ชน นน้ั ลม
หายใจแผว บางเหมือนคนทตี่ กอยใู นหว งสะกดของยาสลบ
มาเรยี จบั ชีพจรของเพอื่ นสาวตรวจดู เคา หนาของหลอนเต็มไปดว ยความทุกขกงั วล
“ชพี จรออ นเหลอื เกิน เปนการ ‘หลับลึก’ แบบเดยี วกบั ถูกยาสลบ อยา เพิ่งพยายามใหเ ขา
รสู ึกตัวตอนนเี้ ลยคะพใ่ี หญ เอากลับแคม ปเ รากอ นเถอะ”
เชษฐาเงยหนา จองมาท่ไี ชยยนั ตกบั รพนิ ทรอ ยางหารอื รอ นรมุ ณ บัดนที้ กุ สิ่งทกุ อยา งใน
ราวไพรรอบดา น สงดั เรียบราบคาบเปนดษุ ณี ไมมวี แ่ี ววของความวปิ รติ ใดๆ อกี เลย กระแสลมดึก
ออ นๆ พัดก่งิ ใบของตะเคยี นใหญไหวกระทบกนั ปรากฏเสยี งแสกสากเปนปกติ ปรากฏการณตางๆ
ทีผ่ านมาท้งั หมดเมอ่ื ครูน้ี ดรู าวกับจะเกดิ ขนึ้ จากความฝนของทกุ คน
“ทาํ ตามท่ีเมยบ อกกอ นดกี วา ครบั ”
จอมพรานกลา วแผว เบา ไชยยันตเหน็ ดว ย กลา วเตือนสนบั สนนุ มา แลว กมลงอมุ รา งอัน
ไมไ ดส ติของดารินข้ึนมาไวใ นออ มแขนแทนเชษฐา ผูซง่ึ กําลงั ขายงั ไมแ ข็งแรงนกั
“ฉนั อุมนอยไปเอง”
พรอ มกับพูด อดีตนายทหารปนใหญอ มุ ดารนิ พานําเดนิ ล่วิ บา ยหนากลับไปยงั ที่พัก
โดยเรว็ ทั้งหมดกเ็ ดินรายลอมตามกันมา คงเหลอื แตเ พียง...พรานใหญก ับแงซายสองคน ยนื นง่ิ มอง
หนากนั อยูภายใตร มเงาอนั มืดครม้ึ ของตะเคยี นตนนน้ั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1825

67

“ผมเสียใจ ทเ่ี ปน ตน เหตุทาํ ใหพ วกเราทุกคนเดือดรอนในคืนน”้ี
เสียงพึมพาํ เบาๆ แวว มาจากจอมพเนจร พรานใหญย มิ้ กรานๆ แหงนขนึ้ ไปมองดกู ิ่งใบ
หนาทบึ ของพญาไมใ หญอกี ครงั้ มอื ลูบเบาๆ อยทู เ่ี ปลือกลาํ ตน อนั สากกระดา งของมนั
“มนั เปน เรื่องอปุ ท วเหตุ แงซาย ถาจะพูดถึงดา นความบกพรอ ง นา จะเปนของฉัน
มากกวา เพราะบญุ คําเปน คนคน พบและเตอื นใหฉันรลู ว งหนาแลว แตฉ ันกไ็ มไ ดสนใจจดั การแกไข
เรอื่ งรา ยอะไรนัก เอาละกลบั ไปแคม ปก ันเถอะ”
กลาวจบ เขากพ็ ยักหนา ชวนคนใชช าวดงออกเดินตามหลงั พรรคพวกทล่ี ว งหนา ไปกอน
แลว ตา งฝา ความมดื กันไปเงยี บๆ โดยไมไ ดเอย คําใดกนั อกี ท้ังสิ้น
เมื่อทั้งสองขามลาํ ธารกลับข้ึนมายงั บริเวณแคมป เชษฐา มาเรียและไชยยันต กําลงั
ชวยกันแกไ ขแพทยห ญงิ นักมานษุ ยวทิ ยาสาวอยู พวกพรานพ้นื เมอื งจดั การกอ ไฟขนึ้ ใหมก องใหญ
และเกบ็ ขา วของทถี่ ูกพายุพดั กระจดั กระจายกลาดเกล่อื นอยูท่วั บริเวณดชู ลุ มนุ ไปหมด
เหตกุ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ...ทําใหท กุ คนไมมีใครงว งหรอื คดิ ที่จะหลบั นอนตอไปอีก
พกั ใหญต อมาของการปฐมพยาบาล ระดบั การเตนของชพี จรหญงิ สาวก็เร่ิมคนื เขา สอู ัตรา
ปกติ ลมหายใจที่ระรวยแผวเหมอื นคนถกู สะกดจิตคอ ยๆ แรงข้ึน เปลือกตาที่ปด พริม้ สนทิ อยมู ี
อาการสัน่ พล้วิ ครน้ั แลวกค็ อ ยๆ ขยายเปด ขนึ้ เหมอื นคนทง่ี ังเงียตื่นในระยะแรก
“นอ ย”
ท้งั สามคนรอ งเรียกชื่อหลอ นหนักๆ ออกมาพรอ มกัน พรอ มกบั เขยา ตวั
หญิงสาวลืมตาโพลงขนึ้ ในทนั ทีพรอมกบั อาการสะดงุ กวาดสายตาจอ งดทู กุ คนที่มงุ ราย
ลอมรอบกายขณะนี้ แลว ยนั ตัวพรวดพราดลกุ ขึ้นน่ังโดยเรว็
“เกิดอะไรขน้ึ น่ี”
หลอ นรองออกมาดว ยความตกใจ มองดหู นาทกุ คนอยา งประหลาดใจเหลอื ที่จะกลาว
ทงั้ หมดองึ้ ไป ยังไมส ามารถกลาวอะไรกบั หลอ นในขณะน้นั ได อดึ ใจตอ มาไชยยนั ตขยับ
จะอา ปาก แตเ ชษฐากดมือเปน สัญญาณเตือนใหส งบ แลว ฝนย้ิมใหน อยสาวเอยมาเรยี บๆ วา
“นอยเปน ยังไงบาง นอนหลบั สบายดีหรอื ?”
ดารินมอี าการสงสัยในสหี นา อาการของคนทงั้ หมดในคณะ ท่ีเขามาลอ มวงหลอนอยู
กวาดตาไปรอบๆ เหมอื นจะสํารวจแลวหัวเราะออกมาตน่ื ๆ
“กห็ ลบั สบายดีนค่ี ะพใี่ หญ ทําไมไมบอกนอ ยวา เกดิ อะไรขึ้น ทาํ ไมถงึ ตนื่ กันขึ้นพรอม
หนาราวกับมีเร่อื งอะไรเชนนี้ แลว น่มี าปลกุ นอ ยนานแลว หรือคะ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1826

“กป็ ลุกเรยี กอยพู ักใหญท เี ดยี วแหละ รสู กึ วา นอนข้ีเซาผิดปกตไิ ป เปนหว งนกึ วาเปน
อะไรไป”

นอ งสาวมเี คา หนา งง ประหลาดใจอยเู ชน นัน้ แมคาํ พดู ของเชษฐาจะเปนการกลบเกลอ่ื น
อาํ พราง แตห ลอ นกพ็ อจะอา นอากัปกิรยิ าของคนเหลานน้ั ไดด ว ยความพิศวง แนละ มันจะตอ งเกดิ
อะไรข้ึนสักอยา งแน ไมเ ชน นนั้ พรรคพวกทกุ คนคงไมมามงุ ลอมดหู ลอนอยเู ชน น้ี แลออกไปกลาง
ลานท่พี กั กย็ ิ่งพบกับความแปลกใจเพ่ิมขนึ้ เม่ือเหน็ ซากตน ไมลมอยรู ะเนระนาด

“คุณพระชว ย น่นั มันเกดิ กลียคุ อะไรขึน้ ตน ไมถ ึงลม เกลือ่ นอยางนนั้ ? แลวน่ีมนั เกดิ ข้นึ
ต้ังแตเมอื่ ไหร? ”

หลอ นอุทานออกมา
“เกิดพายขุ ้นึ เมอื่ ครูใ หญนเี่ อง ตอนนั้นเธอหลบั ไมรูเ รื่องเลย พวกเราอลหมา นกนั ไปหมด
ทั้งแคมป มีเธอคนเดียวเทาน้นั ท่นี อนหลับเปน ตายไมร สู ึกตวั สักนดิ ”
“โอว!! หญิงสาวรองลน่ั ยกมือข้ึนกุมหวั
“ตายละ! ทําไมฉนั ถึงไมร สู ึกตวั เลยตอนนั้น ฉันไมเ คยนอนขเ้ี ซาถงึ เพยี งนี้ ไมน า จะ
เปนไปได”
“รสู ึกอยางไรบา ง ตอนน้?ี ”
ไชยยนั ตถ ามเบาๆ จองตาเขม็ง
“ปกติที่สดุ ไมเ ห็นเปน อะไรสกั หนอ ย...”
หลอนตอบ ยกมอื ขึ้นปดปากหาว และสะบดั แขนออกไปอยางเม่อื ยขบ น่งั ทาํ เหมือนจะ
คิดอะไรอยคู รหู นงึ่ กก็ ลาวตอ มาดวยน้าํ เสยี งตนื่ ๆ วา
“แตฉ นั ฝน แปลกเหลือเกิน ไมเ คยฝนอยา งนมี้ ากอนเลย มาสะดงุ ตกใจต่นื ขน้ึ กเ็ พราะถูก
ปลกุ น่แี หละ”
“เธอฝน วายังไง?”
มาเรยี ถามมาโดยเรว็
ดารินซอยเปลอื กตาถ่ๆี ทุกคนมองจับน่ิงมายังหลอ นเปน ตาเดยี ว
“ฉันฝนไปวา ระหวา งทกี่ ําลงั นอนอยนู แี่ หละ มีใครคนหน่ึงเขา มาเขยา ปลกุ ฉัน...”
หลอนเลา นํา้ เสียงต่นื ๆ งงๆ ในเรื่องราวทล่ี าํ ดับทบทวนจากภาพเหตกุ ารณใ นฝน
“พอลมื ตาขนึ้ ก็เห็นผหู ญิงสาวคนหนึ่ง สวยเหลือเกนิ ...สวยอยางชนิดทเี่ กดิ มาไมเ คยเหน็
ใครสวยอยา งนม้ี ากอ น และกย็ ังจาํ เคา หนาของหลอนตดิ ตาไดจ นกระทงั่ เดยี๋ วนี้ หลอนนุง ผา ยกสี
จําปา สไบเฉียงสที อง ผมยาวถึงเอว ลักษณะทาทีของหลอ นนา รกั เหลอื เกิน หลอ นพูดคยุ กับฉนั อยู
สักพกั เหมือนคนที่เคยรูจกั กนั มากอ น แลวกช็ วนฉนั ออกไปเดินเลนเกบ็ ดอกไมกับหลอน ในฝนนนั้
ฉนั กบ็ อกไมถกู เหมอื นกนั วา เหตไุ รฉนั จงึ เดนิ ไปกบั หลอน หลอ นพาฉันเดนิ ไปในปาแสนสวยที่
สะพรั่งไปดว ยดอกไม ราวกบั อุทยานสวรรค เราคุยกันสารพดั อยา ง ถูกอัธยาศยั กนั ทสี่ ดุ และกอ นท่ี

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1827

จะตกใจตน่ื ขน้ึ มาน่ี จําไดว าหลอนกลาวคําอาํ ลาและใหพ รแกฉ นั กอ นทจ่ี ะเดนิ หายเขา ไปทต่ี น ไม
ใหญตน หนงึ่ ฉนั พยายามจะว่ิงตามหลอ นไป พยายามจะรอ งเรยี ก กพ็ อดตี น่ื ขน้ึ มาเพราะถกู ปลกุ น่ี
แหละ”

ทงั้ หมดพากันงนั แลตากนั ไปมาอกี ครัง้
“เปน ฝนทีม่ สี ิริมงคลมากครบั คณุ หญงิ ”
พรานใหญก ลาวขึ้นเบาๆ แลวเดนิ ผละหา งออกมา บดั นี้เขาโปรง โลงอกแลว เม่ือ
ตระหนกั แนวา นอ งสาวของนายจา งกลบั คืนสสู ภาพอนั ปกติเรยี บรอ ยดีทสี่ ุด โดยไมม เี คา วา จะเกดิ
พษิ ภยั ใดๆ ข้นึ ในเหตุการณท เ่ี กดิ ขึ้นกับหลอน โดยท่หี ลอนเองก็ไมรตู ัว ปลอ ยคณะนายจา งใหอ ยู
ตามลําพัง มันสดุ แลว แตเ ชษฐาเอง ที่จะยอมใหน องสาวทราบหรอื ไมวา ระหวางทห่ี ลอนไมร ูสกึ ตัว
เหมอื นตกอยใู นนทิ รารมณอ นั แสนสขุ นัน้ มันไดเกดิ อะไรขน้ึ กับตัวหลอนบา ง และสง่ิ ทเี่ กดิ ข้นึ นนั้
มนั เปน ความสยดสยองพองโลมาของผไู ดประสบพบเห็นทุกคน อนั เปนตรงขา มกับความฝนของ
เจา ตัวเอง
แลวพรานใหญก เ็ ขา มานงั่ รวมกลุมอยกู บั คนของเขา ซ่ึงเรก นั เขา มาลอมวงซุบซิบ
“นายหญิงจะตอ งเปนคนมีบญุ และก็โชคดที สี่ ุด...”
บุญคํากระซิบ
“พวกเราโดนหนักกนั หมดทุกคน เกอื บตายโหงตายหา แตน ายหญงิ กลับฝน ดไี ปเสียน่ี
นางตะเคยี นทองชอบนายหญิงแนๆ เขาสงิ ชักจงู เอาตัวนายหญงิ ไป เพ่ือลอ ใหพ วกเราตามไปทต่ี น
ตะเคียนน่นั บงั คับเอาษมาโทษจากเราใหไ ด”
รพินทรไมเ อยอะไรทง้ั สนิ้ นงั่ สูบบหุ ร่ีเงยี บๆ ฟงคนของเขาคุยกันเอง
“น่ีมันแบบเดียวกันกบั ท่ไี อเ สยถูกผีอียะขน่ิ มาลอ เอาตัวไปคราวนั้นแหละ ผิดกนั แตวา ไอ
เสย เกือบตายโหง ฟน ขึน้ มาแลว สะบักสะบอมแทบเอาชวี ติ ไมร อด แตน ายหญิงตนื่ ขนึ้ มาไมยกั เปน
อะไรเลยสกั อยา ง สบายดีทสี่ ุด” จันวา

ระหวางทพี่ วกนั้นกําลังนัง่ ลอ มวงคยุ กนั อยู ไชยยนั ตก เ็ ดนิ ตรงมารวมดว ย ลักษณะของ
เขาออนเปล้ียหมดเร่ยี วแรง อยใู นความมนึ งงทไ่ี มส ามารถจะคล่ีคลายไปได พอมาถงึ ก็ทรดุ ตวั ลงนงั่
บนกองสัมภาระตรงหนา รพนิ ทร กรอกบร่ันดใี สปากเสยี หลายอกึ แลว สะบดั หนา ยกมอื ขึ้นกมุ หวั
มองจบั ไปท่พี รานใหญแ ละทุกคนที่รวมวงอยเู งียบๆ

“นายหญิงเปน ยงั ไงบา ง นายทหาร?”
บุญคาํ ถามขนึ้ เบาๆ
“ก็ไมเหน็ จะเปนอะไร ตอนน้กี ็หลับไปอกี แลว”
ไชยยนั ตต อบอยางด้อื ๆ เอานว้ิ จบั ที่สันจมกู ขย้ี แลวควกั บุหร่ีออกมาจุดสบู อัดควันจน
แกม ตอบ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1828

“เธอทราบแลวหรอื ยงั ครับวา เกดิ อะไรขึ้นกับเธอบาง ขณะที่เธอไมไดเปนตัวของ
ตวั เอง?”

รพนิ ทรถ ามมาแผวต่าํ ไชยยนั ตส ัน่ ศีรษะ
“เชษฐาหา มไมใหบอกอะไรในตอนน้ี กลวั จะตกใจ สังเกตดนู อยไมร ะแคะระคายอะไร
ในเร่อื งท่เี กยี่ วกบั ตวั เขาเองเอาเสยี เลย เพียงแตสงสยั วา ทาํ ไมเขาถงึ ตกใจตนื่ ขึน้ มา ทามกลางวงลอม
มงุ ดูของพวกเราเทา นัน้ แลว ก็แปลกใจตวั เองในขอทวี่ า ตอนทเ่ี กดิ พายใุ หญตามทเี่ ราบอก ทําไมเขา
ถึงไมร สู กึ ตวั เลย พอพชี่ ายกลบเกลอื่ นบอกใหน อน เขากน็ อนหลับไปอีกอยา งงายๆ ตอนนเี้ ชษฐากบั
เมยก ท็ าํ เปน หลบั ขนาบอยใู กลๆ แตคอยสงั เกตอยู สําหรบั ผม...เหน็ จะหลับไมลงเสยี แลวละ จติ ใจ
มนั สับสนอลหมา นพิลึกพลิ นั่ ไปหมด”
“กเ็ ห็นจะไมมใี ครหลบั อีกไดแ ลวละ นายทหาร”
เกิดพดู ขึ้น พรอ มกับยิม้ แหง ๆ และมันก็เปน ความจริงตามทีเ่ กิดวา ประสาทของทกุ คน
สัมผัสกับเหตกุ ารณอ ันตน่ื เตนระทึกขวัญเสยี จนไมมแี กจ ิตแกใ จจะนอนตอ ได แมแ ตเ ชษฐาและมา
เรยี เพราะอกี พกั ใหญตอ มานั่นเอง ทัง้ สองกเ็ ดนิ ออกจากเพิงพกั เขามาสมทบกบั ทกุ คนดวย โดยส่ัง
ใหแ งซายทาํ หนา ที่เปนองครกั ษ คอยเฝา ดารินในขณะท่ีหลอ นหลบั ไว
หัวหนา คณะกบั แหมมสาวพดู อะไรไมออกจากพฤตกิ ารณล ีล้ บั ท้ังหลาย ทีเ่ ผอญิ พบเหน็
มากับตาตวั เอง เขามาน่งั รว มวงฟงพวกพรานพื้นเมอื งพดู แลวในทส่ี ดุ ก็มองนง่ิ ไปยงั พรานใหญ ผู
ตลอดเวลาอยูในอาการสงบเงยี บเฉย...เปน ตาเดยี วเหมือนจะขอความกระจา ง
“ไพรวลั ย เรือ่ งท่เี กิดขน้ึ ทั้งหมดมนั คืออะไรกนั แน คณุ พอจะอธบิ ายไดไ หม?”
มาเรียผไู มเคยเขา ใจอะไรมากอนเลย เอย ถามออกมาดวยเสียงแหบสน่ั
หลอ นตกอยใู นฐานะเชนเดยี วกนั กับคะหยิ่น
นนั่ กค็ ือ หัวใจแทบจะหยดุ เตน ไปดวยพฤตกิ ารณทเี่ กดิ ขน้ึ หลอนไมสะทกสะเทอื นพรั่น
พรึงตอ พายวุ ปิ ริต เพราะมีความเชื่อมน่ั วา น่นั เปนเรือ่ งธรรมชาติ แตเตม็ ไปดว ยความตระหนกตกใจ
อยา งยง่ิ นบั ต้ังแตคน พบรอยเทาของดารนิ ทเี่ ดินทองเท่ยี วไปในราวปา ใหญกลางดงคนเดยี ว
กลางดกึ และวาระสุดทา ยไปพบนกั มานษุ ยวทิ ยาขน้ึ ไปประดษิ ฐานแกวงไกวชงิ ชา เถาวลั ยอ ยบู นตน
ตะเคียน ในอากัปกริ ยิ าทผ่ี ดิ แผกไปกวาสภาพเดมิ มหิ นําซํ้า...ภาษาทใ่ี ชพ ดู โตต อบกับรพนิ ทรและแง
ซาย ก็ยงั เปนภาษาทโี่ ดยปกตแิ ลว ดารินไมส ามารถจะพูดได ตลอดจนการกลบั ฟนคนื สติขนึ้ อีกครัง้
ของเพือ่ นสาว ซ่งึ ไมส ามารถจะรับรอู ะไรไดทัง้ สน้ิ เชนเดยี วกบั คนท่ีเพง่ิ จะตืน่ จากหลับ
สีหนา ของจอมพราน เต็มไปดวยความอดึ อดั ลาํ บากใจอยา งย่ิง
“จะอธิบายใหก ไ็ ด แตรูสกึ วา จะฟงไดยากเหลอื เกินสาํ หรบั คณุ เพราะฉะนั้น ขอใหเราทุก
คนเลกิ สนใจมนั เสยี เถิด คุณหญงิ ดารินปลอดภัยเรยี บรอ ยดี คนอนื่ ๆ กไ็ มไ ดรับอตั รายใดๆ นน่ั เปน
สง่ิ ที่เราควรจะพอใจที่สุดแลว ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1829

“คุณเปรียบเสมอื นเจา ปา ผานเหตกุ ารณส ารพัดชนิดในอาณาจักรไพรมาแลว คณุ ยอมจะรู
ดีวา อะไรเปนอะไร เมือ่ เผชญิ กับสิ่งท่เี ราไมสามารถจะเขาใจได เราก็ขอความเขาใจจากคณุ อยา ง
ศษิ ยกบั ครหู รอื อยางผเู ยาวกบั ผอู าวโุ ส คุณไมควรจะตัดบทอยา งน”้ี

มาเรียตดั พอ มา
“คณุ เองก็เปน นักเดนิ ปา ใชชวี ติ อยใู นปามาเปนเวลานานพอตัว เคยพบเหตกุ ารณอ ะไร
ทํานองน้มี าบางไหม?”
“ฉันสาบานวา ไมเคยพบเหน็ มากอ น มันเปน เร่ืองแปลกประหลาดมหศั จรรยทสี่ ุด และไม
สามารถจะเขา ใจได”
หลอนตอบซื่อๆ
รพินทรหวั เราะฝด ๆ
“คุณถามบุญคําดกี วา อยา ใหพ ดู อะไรเลยเกี่ยวกบั เรือ่ งนี้ เพราะผมกไ็ มเ คยพบมากอ น
เชน เดยี วกับคณุ เหมอื นกัน เคยไดย ินไดฟ งมาเทา นัน้ ”
แลว เขากห็ ันไปทางบุญคํา สั่งมาวา
“อธิบายใหน ายแหมม ฟง ซิ บุญคาํ วาสงิ่ ตางๆ ทเี่ กิดขึ้นนนี่ ะมนั เกดิ ขึ้นจากอะไร”
ตาพรานเฒาอกึ อักอยใู นลาํ คอ พอเขาเตอื นมาอกี ครั้ง แกกห็ นั ไปสงภาษาพมากบั มาเรยี
แหมมสาวน่งั ลมื ตาโต ฟงบุญคาํ ตะลงึ กริ ยิ าสอ ความพิศวงอัศจรรยใจขดี สุด
แลว หลอนก็หนั ขวบั มาทางเขา
“มนั จะเปน เรอ่ื งทีเ่ หลอื เช่อื ขนาดไหนก็ตาม แตเทา ทีเ่ หน็ กับตามาแลว นี้ มันก็ทําใหต อ ง
ยอมจาํ นนเหมอื นกัน ฉนั ไมค ิดวาบุญคําพดู ในสง่ิ ท่ีเหลวไหลหรอก ฉนั พยายามจะลงความเหน็ ครงั้
แรกวา นอยไมส บายมาก พษิ ไขท ําใหเขาเพอ คลั่ง ทาํ อะไรแผลงๆ ออกไปโดยไมรตู วั แตม ันกไ็ มมี
เหตผุ ลทีจ่ ะสรปุ ไดใ นขอ นนั้ นอยทาํ อะไรตอ อะไรหลายสิง่ อนั สาํ แดงถึงวาขณะนั้น เขาไมไดเ ปน
ตัวของเขาเองสกั นิดเดยี ว เขาพดู ขมไุ ด พดู กะเหรี่ยงได ทง้ั ๆ ทเ่ี ขาไมเ คยพดู ไดมากอนเลย สามารถที่
จะเดนิ ไตไ ปตามกิ่งเถาวลั ยใ นลกั ษณะที่มนษุ ยธรรมดาไมน าจะเดนิ ได และเมอ่ื ตอนฟน ต่ืนขึน้ มาอกี
ครงั้ ก็ไมมอี าการผดิ ปกติอยางใด เหมอื นคนที่ตน่ื ขน้ึ จากหลับธรรมดา มนั แปลวาขณะน้ันเขา
จะตองตกอยใู ตอาํ นาจสะกดของพลงั งานลกึ ลบั อะไรสกั อยางหน่งึ ซง่ึ เขาชักจงู ใหเขากระทําในสงิ่
ตา งๆ โดยใชร า งกายของเขาเปนสอื่ แบบเดยี วกับทรงเจาเขา ผี ท่ีฉนั เคยเหน็ มาในอาฟรกิ าและใน
อินเดยี มนั นา ประหลาดใจอยูในขอทว่ี า เหตใุ ดตน ไมใ หญตน น้ัน จงึ มพี ลังงานอทิ ธฤิ ทธถิ์ ึงเพียงนี้!
มนั นากลัวเหลอื เกิน!!”
“ตน ไมน ะ มนั ไมม อี ิทธฤิ ทธอิ์ ะไรหรอก แตพ ลังงานลึกลับทแี่ อบแฝงอาศัยอยใู นตน ไม
นั่นสิ มันดลบนั ดาลอะไรขน้ึ มาไดอยา งทเ่ี ราคดิ กนั ไมถ งึ คุณคงเคยไดยินหรอื ไดฟ ง นิยายพ้ืนเมือง
ของคุณเองมากอ นแลว เกยี่ วกับคาํ วา ‘นางไม’ อนั หมายถึงเทพธดิ าหรือมฉิ ะน้ันกภ็ ูตชนดิ หน่งึ มี

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1830

เพศเปน หญิงสาวสวย...อาศยั สงิ สอู ยตู ามตน ไมใหญในปา วันดคี นื ดีจะออกมาวง่ิ เลน ขนั ระบําทาํ
เพลงสวา งไสวครึกคร้ืนไปหมดทง้ั ปา

“ใช! ฉันเคยอานเทพนยิ าย และรูจกั คําน”้ี
มาเรยี รบั คาํ โดยเรว็ กม ศรี ษะลง
“นน่ั แหละ ลกั ษณะมันคลา ยๆ กันกับที่พวกเราเผชญิ ในคนื นี้ พวกพรานปา เขาเช่ือกนั วา
นางไมม จี ริง มนั จะอาศยั สิงสอู ยูตามตนไมใ หญๆ ในปา ลึก เปนกึ่งเทพ ก่ึงภตู ตามปกติแลวจะไมทํา
อนั ตรายหรือเปนพิษเปน ภยั แกใ คร แตถาคนไปกระทําการดูแคลน ไมใหก ารคารวะยกยอ งเทา ทคี่ วร
เปน ตนวา ไปตดั ตนไม หรอื ทําลําตนท่ีนางอาศยั สิงอยใู หเ ปนอนั ตราย ก็จะสาํ แดงอทิ ธิฤทธส์ิ ราง
พบิ ัตภิ ยั ขนึ้ ในทันที”
“ดว ยการรบกวนคนของเราไมใหเปน อันหลับอนั นอนคร้ังแรก ตอ มากเ็ อาหนิ ระดมขวาง
บนั ดาลใหเ กิดพายุ...แลว ก็ลงทา ย ขโมยตวั นอยไป?”
มาเรยี ครางออกมาอยา งสยองใจ หลอนมอี าการขนลกุ ชันข้ึนเปนคร้งั แรก หอ ไหลสยวิ
กาย
“มันจะจริงหรอื เทจ็ แคไหน กส็ ุดแตจ ะพจิ าณากนั เถอะ จากส่ิงทีเ่ ราทกุ คนกเ็ หน็ กับตากัน
มาแลว ”
พรานใหญก ลาวขนึ้ ดว ยนํา้ เสียงเครงขรมึ
“ยอมรบั ในเรอื่ งนเ้ี ปนครั้งแรก เปนการยอมรบั อยา งฝนกบั ความรสู ึกทีส่ ดุ ...”
หวั หนา คณะกลา วขนึ้ ดวยเสยี งตาํ่ ลึก
“บุญคาํ บอกผมวา คุณกับแกรูตวั กนั ลว งหนา กอนแลว เปนความจริงหรือ?”
รพินทรยิม้ กรอ ยๆ
“ครบั ! บญุ คาํ ชวนผมไปดทู ต่ี ะเคียนตน นน้ั รอยลกู ปนทแ่ี งซายยิงไว ปรากฏวา มยี างไหล
เยมิ้ ออกมาเปน สีเลือด บุญคําขวัญเสียตง้ั แตตอนนน้ั แลว แกพยายามจะใหผ มบอกคุณชายเพอ่ื ใหท ํา
พิธีขอขมาเสีย แตผ มก็ไมไ ดสนใจ เพราะไมเช่อื วามนั จะเกดิ อาเพศอะไรขึ้นจริงอยา งที่แกบอกไว
อกี อยางหนึ่งผมก็ไมคดิ วาพวกของคุณชายจะเหน็ ดว ย”
“ยางไหลออกมาเปน เลือดเลยหรือ?”
ไชยยนั ตรอ งลั่น ลมื ตาโพลง
“ครับ!”
“ตายโหง! คณุ นาจะเฉลยี วใจคดิ ตั้งแตต อนน้นั แลว ควรจะมาบอกใหพ วกเรารู ไมน าจะ
ปดเงียบไวแ บบน้นั ”
“ก็ถาผมมาบอกคุณชายกบั คณุ ไชยยันตใ หไ ปกราบไหวตน ไมต นนน้ั เสยี ในตอนนน้ั จะ
เชื่อกนั หรือครบั ?”
เขายอ นถามมาเบาๆ ทงั้ สองอ้งึ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1831

“นีแ่ สดงวา คณุ เองกไ็ มย อมเชือ่ ถือมากอนเหมือนกนั ...”
ในทส่ี ดุ ไชยยนั ตพ ึมพาํ ออกมา
“กด็ ีเหมือนกนั มนั ตองใหเ ห็นกนั เสยี ชดั ๆ แบบน้ี แตถ งึ ไมยอมศรทั ธาในเรอ่ื งนี้ คุณก็
เขา ใจทจ่ี ะแกไ ขไดด ีทเี ดยี ว ผมกับเชษฐาตะลึงทาํ อะไรไมถ กู เลย ตอนที่เงยหนาข้นึ ไปเห็นนอยนงั่
แขวนอยูบนเถาวัลยก ลางลําตนตะเคยี นนนั่ มันเปน วนิ าทที สี่ าํ คัญท่ีสดุ เก่ยี วกับชวี ติ ของนอยทเี ดยี ว
อะไรจะเกิดขน้ึ บาง ถาหากวานอ ยพลัดหลน ลงมาจากกงิ่ เถาวัลยสูงนน่ั พวกเราไมม ที างจะชว ยทนั
แน ถาคอไมหกั กก็ ระดกู ออกนอกเนอื้ แนๆ ”
“บญุ คาํ เองก็ตกตะลงึ เหมือนกนั ...”
ตาพรานเฒาเสรมิ มาเสียงปราๆ แลวมองไปยังรพินทรอ ยา งยกยอ งนบั ถอื สดุ หวั ใจ กลา ว
ปนหวั เราะตอมา
“พรานใหญไหวดีมาก ทร่ี บี สักการะขอษมาลาโทษเสยี ไมตายทสี่ ุดท่นี างตะเคยี นจะเลน
งานพวกเราได กค็ ือตอนทเ่ี ขา สิงนายหญิง เอาตัวขึน้ ไปน่งั แขวนอยบู นกิ่งเถาวัลยสูงน่นั แหละ
เพราะรูวานัน่ เปน วิธเี ดยี วทจี่ ะแสดงอภนิ ิหารบบี บังคับเอากบั พวกเราได ถาพรานใหญไ มรีบษมาเสยี
นายหญงิ จะตอ งพลดั ตกลงตายตอ หนาพวกเราทุกคนแนๆ”
“กต็ อ งนบั วาโชคของเราทกุ คนยงั ดีอยู ท่พี รายตะเคียนตนนไี้ มร ายกาจจนเกนิ ไปนัก
อยางนอยท่ีสุด ก็ยังยอมรับษมา และยอมเลิกราไมเ อาเรอื่ งกบั เราจนถงึ ขน้ั รา ยแรง สง่ิ ทีเ่ กิดขึ้น
ทง้ั หมด...เปนเพียงแคสําแดงอภินหิ ารใหเหน็ เทา นนั้ แตก ็สาํ คญั ไมใชเลน ทเี ดยี วแหละ ขนาด
รพินทรเอาลกู ปนอาคมสกดั ออกไปแลว ยงั สามารถเขา สิงนอย ชักนําเอาตัวไปจนได”
ไชยยนั ตพดู อยางหนาวๆ รอนๆ
“ตอนท่ีพวกเราโดนพายแุ ละถูกขวางปาดว ยกอ นหิน เปนอทิ ธฤิ ทธขิ์ องพวกบรวิ ารนาง
ตะเคยี น มนั เปน พวกผีโปงผปี า ทัง้ หลาย...”
บญุ คําอธิบายตามประสาของแกอยา งขึงขงั และมนั ดเู หมอื นจะเปนครงั้ แรกทที่ ุกคน
จาํ ตองยอมรับฟงแกอยา งไมก ลา คา น
“ไอผีพวกนนั้ มันไมม ีฤทธ์ิอะไรมากนกั โดนลกู ปนท่ีบรรจขุ องอาถรรพณข องพรานใหญ
มนั จึงแตกหนไี ป ทาํ ใหพ ายสุ งบลง แตนังตะเคียนมีฤทธเิ์ ดชมากกวา ผบี ริวารพวกนน้ั ลกู ปน อาคม
ของพรานใหญทาํ อะไรเขาไมไ ดหรอก จงึ เอานายหญงิ ไปได บุญคาํ ทายวา ขณะที่พวกเราหลับอยู
กอ นหนา ท่จี ะเกดิ พายุ นายหญงิ คงถูกเขาสิง และเดินออกจากบริเวณปางพักไปกอ นแลว แตพวกเรา
ไมรตู วั กนั เอง เพราะมวั แตสบั สนหนีพายุกนั อย”ู
ภายหลังจากใครค รวญลําดับภาพ ทกุ คนกเ็ ห็นดว ยกบั เหตุผลคําบอกเลา ของแก
“มันนาจะเปน อยางทบี่ ญุ คาํ พดู นั่นแหละ คอื นอ ยเดนิ ออกจากแคมปไ ป กอนท่ีพวกพราน
จะรูส กึ ตน่ื ขน้ึ ...”
เชษฐาพดู เบาๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1832

“เสยี งหวั เราะของผหู ญงิ ที่เราไดย นิ มากอนหนา จะเกดิ พายุ กค็ งจะตองเปนเสยี งทอ่ี อกมา
จากนอ ยน่นั เอง ถึงกอ นหนิ ทีถ่ ูกขวางปาเขามาในแคมป กน็ าจะเกดิ จากมอื ของนอ ยอีกนัน่ แหละ
เวนไวแ ตวา ขณะนนั้ เขาไมไ ดเปนตวั ของตวั เอง หากแตมอี าํ นาจอะไรชนดิ หน่งึ ทเ่ี ราเรยี กกนั วา ‘นาง
ตะเคยี น’ เขาสงิ ”

น่นั ยอมจดั วา เปนการสนั นิษฐานทีอ่ ยใู นเงอื่ นแงของเหตผุ ลท่สี ดุ ของหัวหนา คณะ ซ่ึง
รพนิ ทรย อมรบั

“อาจเปน ไดต ามท่ีคุณชายวา หากเราพยายามคน ใหล กึ ลงไปถงึ ขอเท็จจรงิ ตามปกติแลว
เสยี งหวั เราะของผูห ญงิ ที่เราไดยนิ แวว มานน้ั มันจะเกดิ ขน้ึ ลอยๆ ไมไ ดเ ปนอันขาด แตจะตอ งมที ม่ี า
กอนหนิ ไมใ ชอ ยูไมอยกู ล็ อยเขา มาไดเฉยๆ สง่ิ เหลา น้คี ณุ หญงิ นาจะเปน ตวั การตน เหตุทําใหเ กิดขนึ้
โดยทเ่ี ธอก็ไมร ูสกึ ตวั ”

“แตใ นขณะนน้ั มนั ไมใ ชเ สยี งของนอ ยเลยน่ี เปน เสยี งประหลาดท่ีเราไมเคยไดย นิ กนั มา
กอ น กอ นหนิ บางกอนทีป่ ลวิ เขา มานั่นกเ็ หมอื นกนั มนั เปน กอ นใหญจ นไมนาเช่ือวา กาํ ลังขนาด
นอยจะขวางมนั ใหปลวิ เขา มาได”

อดีตนายทหารปน ใหญพ ดู แผว เบา
“ก็อาํ นาจของอะไรชนดิ หนงึ่ ท่ีคณุ ชายพดู เมอ่ื กีน้ ย้ี งั ไงเลาครบั ที่เปนตวั การบันดาลโดย
อาศยั รางกายของคุณหญิงเปน ส่ือ ถาคณุ ไชยยนั ตป ระหลาดใจในเรือ่ งนั้น กจ็ ะตอ งประหลาดใจดว ย
วา คณุ หญงิ เดนิ ออกไปจากแคมปไ ดค นเดียวอยา งไร ทา มกลางความมดื และเปลีย่ ว ทาํ ไมถงึ
ปาฏิหารยิ ข ึน้ ไปอยูบนชิงชาเถาวลั ยได และทําไมจึงพดู ภาษาชาวเขา ซ่ึงแตเ ดิมเธอไมส ามารถจะพูด
ไดน ้นั ขนึ้ มาได”
จอมพรานพดู อยางแชม ชา เต็มไปดวยอาการครนุ คิดท่มี ืดมน
“ผมเองกไ็ มแ นใ จเหมอื นกนั พวกเราทกุ คน มองเหน็ ภาพของคณุ หญงิ ในขณะทอี่ ยูบ น
ตนตะเคยี นนนั้ เหมอื นท่ีผมเห็นหรอื เปลา ?”
“คณุ เห็นอยางไร?”
ไชยยนั ตถามมาโดยเร็ว รพนิ ทรก ลืนนา้ํ ลายลงคออยา งฝดๆ
“ผมเหน็ วาใบหนา นน้ั ไมใ ชใ บหนาของคณุ หญิงนะ ซคิ รบั เปนใบหนา ของผูห ญงิ คน
หน่ึงท่ผี มไมเคยเหน็ มากอน แตมนั ก็ชวั่ แวบเดยี วเทา นน้ั คลายๆ ตาจะฝาด พอจอ งพิจารณาไปอกี
ครั้งพรอมกบั ตั้งสติ จงึ เหน็ เปน คณุ หญิงดารนิ ”
“นา แปลกมาก แตสําหรบั ผมก็เหน็ วา เปน นอ ย ในทนั ทที ฉี่ ายไฟขึ้นไปนั่นแหละ”
เชษฐาพูดแลว หันไปถามไชยยนั ตก ับมาเรยี กไ็ ดร ับคาํ ตอบวา ตางไมไดเ ห็นอะไรผดิ ปกติ
ไปเชนท่ีพรานใหญเ หน็ แตบ ุญคํา คะหยน่ิ สางปา และพรานพนื้ เมือง ทั้งหมดยนื ยนั มาเปน เสยี ง
เดียวกนั วา หนาของราชสกุลสาวในขณะท่แี ลขึน้ ไปพบครั้งแรกนน้ั ผดิ ไปจนจําไมไ ด

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1833

“บุญคาํ เห็นชดั เลยนาย เหน็ แมแตว า ผูหญงิ คนนน้ั นงุ ผา ยกหม สไบเฉยี ง! มีอะไรประดับ
วบู วาบเปน สที องไปหมดทงั้ ตวั นางตะเคยี นตนนี้ บญุ คําวาจะตอ งเปน เทวดาผหู ญงิ มากกวา เปน
พวกปศาจ เทวดามรี ปู รางหนา ตาสวย เปน มงคลตอลูกตา ผดิ ไปกวา พวกปศาจ นางตะเคียนนน้ั มนั
ไมแ นเ สมอไปวา จะเปน อะไร บางทีกเ็ ปน เทพ บางทกี ภ็ ตู พราย สดุ แลว แตอ ะไรจะเขาสงิ สอู ยู แต
รายน้บี ญุ คาํ เชอื่ วา เปน พวกเทวดาผหู ญงิ แน เพราะฉะนั้นจึงไมอาฆาตพยาบาทจองเวรจองกรรมกบั
พวกเราเกนิ ไปนกั เทวดารูผ ิดรูช อบแลว กใ็ จดกี วา ผี แตม อี ทิ ธฤิ ทธ์ิมากกวา ผี”

ตาพรานเฒา วา ของแกไปตามเร่อื ง
ไชยยนั ตห นั ไปทาํ หนา พกิ ลกับเชษฐา
“เขา เคา อยูเหมอื นกันนะ เชษฐา ลักษณะทบ่ี ุญคาํ บอก มันตรงกันกับท่นี อยเลา ฝน ใหเรา
ฟง ระหวา งทพ่ี วกเราเผชิญกบั ความขนพองสยองเกลาตา งๆ นานา นอยกลบั ตกอยูใ นความฝน อนั
งดงามทสี่ ุด นางไมตนนน้ั มาพดู จาเลน หวั กบั เขา ในความฝน นนั้ ก็มแี ตส่งิ ดีงาม ไมไดท ําใหต กอก
ตกใจอะไรไปเลย พอออกจากการสิงราง นอ ยก็เปน ปกตดิ ีที่สุดเหมือนคนตืน่ จากหลบั ธรรมดา ฉัน
อยากจะเชอ่ื ตามท่ีบญุ คําบอกเสยี แลว วา หลอนไมใ ชผ ีแตเปนพวกเทวนารีประจําอยใู นตะเคียนใหญ
ตน นั้น และทเ่ี ขา สงิ เอานอยไป กเ็ พอื่ จะใหพวกเราตามไปขอโทษหลอนน่นั เอง ไมเ ชน นัน้ หลอ นก็
ไมม ีทางตดิ ตอใหเราทราบในสิ่งท่หี ลอนตอ งการได”
หัวหนา คณะองึ้ ไปครู ก็ย้ิมออกมาขรมึ ๆ
“ทกุ สง่ิ ทุกอยางมันเต็มไปดว ยความลึกลบั แตม ันกไ็ ดป รากฏขนึ้ แลว กบั ตาของพวกเรา
ทกุ คน เราไมส ามารถจะพสิ จู นมันออกมาไดเทา ๆ กับที่เราตอ งยอมรับมนั ไวในสภาพอันลกึ ลับดํา
มืดเชนน้ี เราอยากจะพูดวามนั เปน เร่อื งเหลวไหล และเปน ไปไมได แตเ รากร็ วู า การพดู เชนนน้ั เปน
เพียงแตก ารโกหกปลอบใจตวั เราเองเทา นน้ั ฉนั พดู อะไรไมออกหรอกไชยยนั ต ซงึ่ มนั ก็คง
เหมือนกับพรานใหญข องเรานั่นแหละ เขาจะไมพดู อะไรทง้ั นน้ั นอกจากปลอ ยใหเ ราไดเห็นดว ย
ตวั เอง แลวกห็ าทางวนิ จิ ฉัยเอาเอง นับต้ังแตเดนิ ทางเขา ปามาในคร้งั นี้ ฉันก็คอยๆ มารูสาํ นกึ เปน
ลาํ ดบั วา โลกนี้ มันยังมีสง่ิ ทเี่ รายงั ศกึ ษาคน ควาไปไมถงึ อกี มากมายหลายสิง่ นัก”
แลว ราชสกุลหนุมกห็ ันมาวางมอื บนไหลข องจอมพรานบบี หนักหนว ง
“นางไมใ นรา งของนอยไดพ ดู ไวถูกแลว ทว่ี า ในอาณาจกั รไพรอนั กวางใหญไพศาล คุณ
ยอ มเจนจบและตระหนักเปน อันดวี า ส่งิ ใดควรและไมค วร คณุ รแู ลวเขา ใจอยางถอ งแทในธรรมชาติ
ของโลกสว นหนึ่ง โลกทีน่ อ ยคนนกั จะเขา ใจและสามารถดาํ รงอยูไดอ ยางแคลว คลาดปลอดภยั และ
โลกอยางวานแี่ หละ ที่คณุ กําลังนาํ เราบุกบัน่ เขา มา เราจะพยายามอยา งท่ีสดุ ที่จะเปน ผูตามทด่ี ีของ
คณุ โดยไมทําอะไรใหข ดั แยง เพราะฉะนน้ั ตอ ไปขา งหนา ถา เกดิ ปญหาอะไรข้ึน อยาลงั เลในการที่
จะบอกใหเราทราบเพอื่ หาทางแกไขรวมกนั อยา คดิ วาความหวั สงู หรอื สําคญั ตนวา ฉลาดเจริญแลว
ของพวกเรา จะทําใหเราหวั เราะเยาะ แลว พิจารณาวาเปน เร่ืองเหลวไหล แมแ ตใ นเรือ่ งที่พสิ ดาร
เหลอื เชือ่ เพยี งใดกต็ าม คณุ จะรบั ปากกับผมไดไ หม?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1834

รพินทรมองสบตานายจา งผสู งู ศกั ด์ขิ องเขาดว ยประกายตาเคารพและนิยมลึกซึง้ กม ศีรษะ
ให

“ครับ ตอ ไปน้ี ผมจะปฏิบัติตามทคี่ ณุ ชายตอ งการ”
“สําหรบั นอ ย ผมอยากจะขอรองใหพ วกเราทุกคนเฉยเสยี ...”
หวั หนา คณะเอย ขึน้ รวมๆ กวาดสายตาไปยังทุกคนทนี่ ั่งแวดลอมอยู
“อยา แพรงพรายอะไรใหเ ขารูตัว วาไดเ กดิ อะไรข้นึ แกตัวเขาในคนื นี้ ขอใหเหตุการณม นั
ผานเลยไปเสยี เมื่อเขาไมรสู กึ ตวั ในพฤตกิ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ก็เปนการดแี ลว เลาใหฟงกไ็ มม ปี ระโยชน
อะไร จะขวัญเสยี เปลาๆ”
“ครบั ผมจะกาํ ชบั คนของผมทุกคนไมใ หบ อกคุณหญิง”
รพินทรร บั คาํ แลวหนั ไปส่งั พรานพ้นื เมอื งกับคะหย่นิ และสางปาใหรบั รไู วใ นสงิ่ ท่ีเชษฐา
ตอ งการ อดตี ทา นทูตทหารบกยกนาฬกิ าขอ มอื ขนึ้ ดู แลว ปด ปากหาว
“ตสี ่ีกวาแลว แตก ย็ ังมีเวลานอนไดอ กี กอนจะสวา ง ผมคิดวาคงจะไมเกิดอะไรข้นึ อกี แลว
เรานอนเอาแรงกันดกี วา พรุงน้ถี านอยไมมอี าการผิดปกติอยางใด เราจะออกเดนิ ทางตามแผน
กําหนด ออกสายหนอ ยกไ็ ด ไมต อ งรีบรอน”

เชษฐาพยกั หนา ชวนไชยยนั ตก ับมาเรยี ใหกลบั ไปนอนตามเดิม แตทงั้ สองขอตัวทจี่ ะนง่ั
สบู บหุ รีค่ ยุ กบั พวกพรานพื้นเมอื งกอน เพราะยังอยใู นอารมณอันตน่ื เตน เชษฐาจงึ กลบั เขา ไปยังท่ี
นอนเพยี งคนเดยี ว

“ผมแปลกใจเหลอื เกนิ ”
ไชยยนั ตเ ลีย่ งเขามานั่งชดิ กับพรานใหญ เอย ข้ึนแผว เบา
“ตามปกตินอยเปนคนทปี่ ระสาทแข็ง และจติ ใจมน่ั คงพอดทู เี ดยี ว มหิ นาํ ซ้าํ ตวั เองยงั เปน
ทงั้ นกั วทิ ยาศาสตรและแพทย เหตกุ ารณเชน น้ไี มน า จะเกดิ ข้ึนกบั เขาไดเ ลย”
“มนั เปนสิ่งยากทจ่ี ะวนิ จิ ฉัยหรอื คน หาความจรงิ ออกไปใหไดช ัด โปรดสังเกตเถิดครบั วา
นบั วนั ทเ่ี ราเดนิ ทางบุกปาลกึ เขาไปเทา ไหร ความลลี้ บั มหัศจรรยทั้งหลาย มนั กเ็ ร่มิ ปรากฏใหเ ราเห็น
เพิม่ ขนึ้ ทุกขณะ นยิ ายพลิ กึ กกึ กือท้งั หลายภายในปา สูงมนั จะไมเ กดิ ขน้ึ ได ถา หากมนั ไมมเี คาเรื่อง
ความจรงิ มาบา ง ผมบอกไวต ง้ั แตอ อกจากหลมชา งแลว วา ตอ ไปนี้เร่ืองราวทเ่ี ขาเลา วา ทงั้ หลาย มัน
จะคนพบออกไปดว ยสายตาของเราเอง แลวกก็ ลายเปน ‘นยิ าย’ ตอไป ภายหลังเมอ่ื เราเก็บบันทกึ
ความทรงจํานาํ ไปเลาใหค นเมอื งฟง ”
แลวเขากห็ ัวเราะออกมาเบาๆ ขณะท่กี ลา วตอมาวา
“คณุ ชายสงั่ หามใหพ วกเราปด เรื่องราวตา งๆ ทเ่ี ราพบเหน็ ไมใหค ณุ หญงิ ไดรู เพราะมัน
เปน ปญ หาประเภทโลกแตก คอื คน หาคาํ ตอบแทจ ริงออกมาไมไ ด แตทั้งคุณชายและคณุ ไชยยนั ตก็

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1835

คงยังไมท ราบเหมือนกนั วา คณุ หญงิ เองนนั้ เธอไดผ จญกบั อะไรมาแลว และกป็ ด เงยี บไมกลา แพรง
พรายใหใ ครรเู หมอื นกนั ”

ไชยยนั ตก ับมาเรยี จองเขาอยา งพศิ วง ถามโดยเรว็
“ทาํ ไม? นอ ยพบเห็นอะไรหรอื ?”
จอมพรานเลา ใหทัง้ สองฟง ถงึ เหตุการณใ นคนื ทถี่ กู ฝูงหมาในไลขนึ้ ไปตดิ อยูใ นถา้ํ บน
หนา ผา และถกู ลอมโดยพวกสางเขยี ว ซ่ึงวิญญาณของนงั เที๊ยะ สาวเผา ตองเหลืองซงึ่ ถูกสางเขยี วฆา
ตายไปกอ นแลว ไดป รากฏรา งข้ึนชว ยนําทางในการหนี ตลอดจนมาสาํ แดงรา งปลกุ ดารนิ ใหร ูสึกตวั
ตน่ื ในตอนดึก กอ นหนา ท่ีลกู บั พวกของมนั จะบกุ เขา โจมตีในขณะทเ่ี ขากาํ ลงั สลบไสลไปดว ยพษิ ไข
เหตุการณทง้ั หมด ม.ร.ว. สาวเปน ผูท ีไ่ ดเ ผชิญพบเห็นมากับตาเพยี งคนเดียว แลว กเ็ ปน คน
เลา ใหเขาฟง ภายหลังจากทเี่ ขาไดสรา งไขแ ลว
ไชยยนั ตกบั มาเรยี ถึงกบั ตาเหลอื กในเรือ่ งราวท่ีรพนิ ทรถ ายทอดใหฟ ง
“มายกอด! แปลวาวญิ ญาณของหญงิ ตองเหลืองชว ยนอยกบั คณุ ไวงน้ั หรือ?” แหมม สาว
รองลน่ั ออกมา
“ผมก็ไมทราบจะลงความเหน็ ไดอ ยา งไรถูกเหมือนกัน เพราะทงั้ หมดที่เลามาใหฟง นี้
เปน เร่ืองราวทค่ี ุณหญงิ พบเหน็ และบอกผมอกี ทหี นงึ่ ขณะน้ันผมเปน ไขห มดสติอยา งทีบ่ อกแลว มา
รสู ึกข้ึนเลอื นๆ ลางๆ ก็ตอนทไ่ี ดย นิ เสยี งปน ยิงตอสขู องคุณหญงิ ”
“ทาํ ไมนอ ยถึงไมไดเ ลา ใหผมกับเชษฐาฟง เลยเรอื่ งนี้?”
ไชยยนั ตคราง
“บางทจี ะเปนเพราะเธอมคี วามคดิ เชนเดยี วกบั คุณชายท่ีส่ังเราไวเมื่อตะกนี้ กี้ ระมังครบั
คือไมอยากใหเ กดิ เปน ปญหาขบคิดใดๆ ตอ ไปอีกทั้งสน้ิ มนั แสดงใหเ หน็ วา เธอเปนคนท่ีมีเหตผุ ลดี
คนหนึง่ ทเี ดยี ว”
“ตอนทผ่ี ูหญงิ ลกึ ลบั คนนนั้ ปรากฏตวั ข้ึนนาํ ทางคุณกบั นอยขึ้นไปบนถํา้ หนาผา คุณก็
มองเห็นอยดู ว ยไมใชร?ึ ”
“ครับ ผมเหน็ และในสายตาตลอดจนความรูส กึ อยางผม กย็ นื ยนั ไดว าน่ันคือคนธรรมดา
เราน่เี อง ครงั้ แรกพอเงยข้ึนไปพบ ความตกใจทาํ ใหค ณุ หญงิ เกอื บจะยิงเอาเสยี แลว แตผ มกเ็ ปนคน
หามไวเ อง”
“แลว คุณจาํ ไมไ ดห รอกหรือ...วา เปนคนเดยี วกับลกู สาวของเจาเกอะ ทถ่ี ูกสางเขยี วผาอก
หรือเปลา?”
“ตอนน้นั ผมยอมรบั วาจาํ ไมไ ดจ รงิ ๆ และถึงเดี๋ยวน้ีกย็ ังนกึ ไมออกอยดู ี แตคณุ หญิงยนื ยนั
วา ตองใชแ น เธอมาจาํ ไดก็เพราะนังเทยี๊ ะมาปรากฏตัวใหเห็นอกี คร้งั แตใ นคราวหลงั นเี้ ธอบอกวามา
ในลักษณะของซากศพทีเ่ ราไดพบเหน็ กนั ในวนั นั้น ชว ยใหเธอนึกออก”
“ขณะทนี่ ําขนึ้ ไปถึงบนถํา้ แลว คณุ กย็ งั ไดพ ูดจาโตตอบกบั ผูหญงิ ตองเหลอื งคนนน้ั ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1836

“ครับ พูดกนั เสียดว ยซํ้า อนั นี้แหละทที่ าํ ใหผ มคา นคณุ หญิงหวั ชนฝา วา นงั ตองเหลอื งท่ี
นําเราหนขี น้ึ ไปนนั้ เปน คนจริงๆ สว นทีเ่ หน็ ภาพนา กลัวในตอนดกึ นั้น ผมก็วาคุณหญงิ ฝนไป แตเ ธอ
ก็ยนื ยนั เตม็ ที่เหมือนกนั วา เธอไมไ ดฝ น ”

“แลวเดยี๋ วน้ีละ คุณเชือ่ ยังไงเก่ยี วกบั เรอ่ื งนงั ตองเหลืองลกึ ลับคนน้ัน?”
พรานใหญย กั ไหล ผายมอื ออกกวางออกไปแลวทง้ิ ลง พรอ มกบั ถอนใจเฮอื ก
“ผมตดั สนิ ใจหรือลงความเห็นอยา งใดไมถ ูกท้ังส้นิ ครบั มันก็คงเหมอื นๆ กบั เหตกุ ารณท ี่
เราเผชญิ กนั ในคืนน้แี หละ”
“ผีน่ันแหละนาย คนทไ่ี หนมนั จะไปนําทางใหน ายกบั นายหญงิ ในยามคับขันเขาดายเขา
เข็มตอนนนั้ ” บญุ คาํ สอดมา พรอ มกบั หัวเราะเสียงแปรงๆ ในลาํ คอ
“นายจําไมไ ดห รอกเหรอ ไอเ กอะมนั บอกไวก อนแลว วา ผนี งั เทยี๊ ะลกู สาวของมันมา
วนเวียนอยใู กลม ันตลอดเวลา และจะเปน เคร่อื งนําทางใหมนั พาเราไปถงึ ถ่ินของสางเขียว บุญคาํ เอง
กท็ ําพิธปี ลุกเรียกวญิ ญาณของมันข้ึนมาแลว เพื่อใหมนั นําทางเราไป พอดีกับทนี่ ายจับไอล ูได
เสยี กอนจงึ บงั คับใหม ันนาํ ไปถนิ่ มัน”
“ฮือม จรงิ ซนิ ะ นกึ ออกแลว ถา ไมง้นั บญุ คําจะกลา รับอาสาออกนําทางในเวลากลางคนื
ไดอ ยางไร พวกเราเปลยี่ นแผนมาเปนเดินทางในตอนเชา เสยี ภายหลงั จากที่จับตวั ลไู วไ ด”
ไชยยนั ตเ หน็ พอ งดว ยกบั คําของแก แลวเขาก็หวั เราะออกมาอยางขันๆ ขณะทมี่ องหนา ตา
พรานเฒา กระดูกเหลก็
“ความจรงิ บุญคาํ กข็ ลังไมใชน อย คนื นี้ทาํ ไมถึงไมป ราบนางตะเคยี นใหอยหู มดั ปลอ ยให
อาละวาดเอากบั พวกเราเสยี ยา่ํ แย ฉนั เหน็ บญุ คําตัวส่ันเปน เจา เขา ทีเดยี วตอนน้นั ”
บุญคํายกมือขน้ึ ลบู หัว ยม้ิ แหงๆ
“โธ นายทหารเกาะ บญุ คําบอกแลววา ผอี นื่ ๆ บุญคําปราบได แตผ ีจา วประเภทนาง
ตะเคยี น เจาปา เจา เขา บญุ คาํ สูไมไ หวหรอก เหน็ ฤทธม์ิ าเสยี นักตอ นักแลว เลาใหฟง ก็วา โกหก ตอง
ใหม าเจอะเขา ชัดๆ พรอ มกนั ยงั งี้ คราวนี้เช่ือบุญคําหรอื ยังละ หมอผีทวี่ าเกง สักขนาดไหน ถา ไปลอง
ฤทธ์กิ ับนางตะเคยี นเขา เหน็ ตายมาหลายรายแลว ”
“ไหนลองเลาใหฟงบา งซิ เคยพบเหน็ เหตุการณอ ยา งไรมาบางเกีย่ วกับนางตะเคยี นอยา งที่
บอก” ไชยยนั ตซักไซมาอยางสนใจ
ตาพรานเฒา ชาํ เลอื งไปทางรพนิ ทรอ ยา งเกรงใจ หวั เราะแหะๆ
“อยาใหเ ลา เลยนายทหาร ประเดยี๋ วนายดาบุญคาํ วา เอาเรอื่ งเหลวไหลมาพดู นายของบญุ
คาํ เปน พรานสมยั ใหม ปากกบ็ อกวา ไมย อมเชือ่ เร่อื งอยางนี้ แตบญุ คาํ แปลกใจเพราะแอบเห็นนายใช
คาถาอาคมอยตู ลอดเวลา เพยี งแตไ มย อมบอกเทา นัน้ บญุ คาํ เหน็ เอง”
“จะเลา อะไรกเ็ ลาเถอะ บุญคาํ รบั รองวา ไมข ดั คอ แลวก็ไมตอ งมาพาดพงิ มาถงึ ฉนั ”
รพนิ ทรวา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1837

บุญคาํ เลาใหไชยยนั ต และทกุ คนที่ลอ มวงฟงอยูวา สมัยทแี่ กยงั เปน ผูใหญบางอยทู ่ีโปง
หอม ลูกบานประมาณ 20 หลังคาเรือน ต้ังอยใู นดงทบึ ซ่ึงแกเปน ผูร ิเรมิ่ บกุ เบิกทาํ ไรอยู มลี กู บา นคน
หน่งึ เปนชายวยั สามสิบเศษ ชือ่ ‘เจา มว น’ ข้ึนชื่อลอื ชามากในดา นไสยเวทคาถาอาคมมนตม ืด นยั วา
ราํ่ เรียนมาจากพระธุดงคพ มา ยิง่ เก่ียวกบั เสนห เ มตตามหาละลวยแลว ละก็ ใครกต็ อ งยกใหเ ปน
อาจารย และเรยี กกนั ติดปากวา ‘หมอมวนขนุ แผน’

ไมว าจะเปน สาวแกแ มหมายในละแวกใกลไ กลคนใด ถา เจา มวนเกดิ พสิ มัยตองใจขน้ึ มา
เปน ไมแคลว คลาดไปสักราย เจามว นปรากฏกิตติศพั ทในทางเจา ชแู ละมเี มียมากทส่ี ดุ เทย่ี วไดส ราง
สัมพนั ธส วาทไวกบั สาวทกุ บา นเทาที่เทา ทง้ั สองของมนั จะย่าํ บกุ ปาไปถงึ แตม ันกไ็ มไ ดเ อามาเลีย้ ง
รวมชายคาไวส กั คนเดยี ว เพราะมนั ไมมีปญ ญาจะเลยี้ งเมียได การงานกไ็ มเอาถาน อยเู ปน ไอค นรอน
วิชาไปชวั่ วนั ๆ หน่งึ

“เร่อื งวิชามนั เกง จรงิ ๆ บญุ คํากลารับรองได ขนาดลูกสาวกาํ นนั โหใ ครๆ กร็ ูวาแกเปน ไอ
เสือเกา ดเุ หลอื หลาย ฆา คนมาเสียนักตอนกั แลวกห็ วงลกู สาวเปน ที่สดุ ไอมว นเสกหมากใหก นิ คาํ
เดียว แมแ ลน ตามมาเลย กาํ นนั ยกพวกมารวมสามสบิ ปนผาหนา ไมพ รอม บญุ คาํ นกึ วาหมูบา นของ
บุญคาํ มันจะถงึ คราววอดวายกันคราวน้ี ไอม ว นยงั นั่งหวั รอ กระดกิ ตนี เฉยๆ มนั บอกใหบุญคํากบั
พวกชาวบา นทกุ คนเฉยไว พอกาํ นันโหก บั พวกมาถงึ เขา จรงิ ๆ มันก็ออกไปไหว บญุ คาํ นึกวา กํานัน
จะยิงมนั เหมอื นยงิ หมา ปรากฏวา ไมย กั ทําอะไรมัน ยืนจงั งงั ไปเสยี ฉบิ แลว ก็บอกใหมนั เอาดอกไม
ธปู เทียนไปขมา ไอมวนฝากเมยี มนั กลับไปกับพอตา รับวา จะเอาผูใหญไปพบพอ ตาอีก กํานันโหก ็
ไมเหน็ มฤี ทธอ์ิ ะไรขึ้นมาเหมือนอยางทีค่ วรจะม”ี

บุญคาํ ยนื ยนั ถงึ ความขลงั ของเจามวนขุนแผน ทแ่ี กเหน็ มากับตา
ครนั้ แลว อยมู าวันหนึ่งนน่ั เอง เจา มวนกม็ าบอกแกหนา ตาเฉย ชนดิ ท่ีแกฟงแลวถึงกับ
ตาเหลือก
“พค่ี าํ ขออะไรสกั อยางไดม ย๊ั ”
“มึงจะเอาอะไรจากกู ไอม ว น”
เจามว นยิ้มกร่มิ
“กล็ กู สาวคนสวยของพคี่ าํ ยงั ไงละ”
“ทดุ ! ไอม วน ไอช บิ หายบรรลยั กดุ มึงเอาอะไรมาพดู กมู ลี ูกมีเมยี ทไี่ หน มึงถงึ จะมาขอ
กนู ะ”
หมอมว นขนุ แผนหัวรอ คิกๆ
“ก็ลกู สาวคนสวย ที่อยใู ตต นตะเคยี นทายไรของพ่ีคาํ ยงั ไงละ ตนใหญเหนือหว ยใกลๆ
กบั กระทอ มฉนั นนั่ แหละ ตะเคยี นตน น้ันมันอยูในเขตไรของพ่ีคํา ฉนั กเ็ ลยตองมาบอกกลา ว
เสียกอ นเปน การเคารพ ใหฉ นั เหอะนะ พคี่ าํ ”
“ไอม ว น! นมี่ งึ หมายความวา มึงเหน็ นางตะเคียนตน นน้ั ร?ึ ” ผใู หญบญุ คาํ รอ งล่นั ออกมา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1838

“เหน็ มาสามวนั ตดิ ๆ กนั แลว ตอนโพลเพลต ะวนั ชิงพลบ”
มว นตอบอยา งกระหยมิ่ หตู าพราวไปหมด ยกมอื ขน้ึ ลูบรมิ ฝปากอยา งหมายม่ัน
“เงยี บๆ ไวนะพ่คี ํา อยา เอะอะบอกใครไป โอโฮ! สวยสะเดด็ อยา บอกใครเลย นม
ยังง้อี ลา งต้งั เตา ยงั กะดอกบวั เอวคอดเปน มดตะนอย สะโพกสุดเสียงสงั ข ขาเหมือนลําหยวก แลว ก็
ขาวเหมอื นไขป อก เวลาแมส ยายผมเลน แสงแดดผีตากผา ออม นมกระเพอื่ ม เห็นแลว เอีอ๊ ยย...”
“น่นั มนั พรายตะเคยี นนามงึ นา ไมใชค น!”
“ก็พรายตะเคียนนาซี ใครวาคนเลา มเี มยี คนมามากแลว คราวนจ้ี ะลองมเี มยี นางตะเคยี นดู
ม่ัง”
“มงึ จะหาเรือ่ งตายหาเสยี แลว ไอมว น เลน กะคนยงั ไมพ อ น่ียงั จะรเิ ลนกะผีกะสางอกี เรอะ
อยา ไปเสอื กเขา ทีเดยี วนามึง แลว จะวา กไู มเตอื น”
“เหอะนา พี่คาํ คอยดฝู ม ือฉนั กแ็ ลว กัน ฉันจะเอานางตะเคยี นตนน้ันมาทําเมียใหไ ด ไมงั้น
อยา เรยี กวาหมอมว นขนุ แผน”
เจา มว นบอกอยางลาํ พองใจ
ภายหลงั จากหา มปรามทดั ทานสักเทาใดไมเปน ผลแลว ผูใหญคาํ (ในขณะนัน้ ) ก็บอกวา
“เออ! ตามใจมงึ เถอะวา เมอื่ มงึ ถอื วา มึงดีมีวชิ า ก็ลองดู ขอใหร ูวา กไู ดเ ตอื นมงึ แลว ”
แลว กอ นตะวนั จะชงิ พลบของเยน็ นน้ั เอง ผใู หญบ ุญคาํ และชาวบา นทกุ คนกเ็ หน็ หมอ
มว นขุนแผน เอาสายสิญจนไ ปพันไวรอยตนตะเคยี นใหญเ หนอื ฝงหว ย ปลายดานหนึง่ โยงเขาไปใน
กระทอมที่อาศยั ซง่ึ ปลูกอยไู มห า งจากตนตะเคยี นออกมานกั เจาคนทอ่ี ตุ ริ คดิ จะเอานางตะเคยี นเปน
เมยี นั่งเขา สมาธิบรกิ รรมตามพิธกี ารของมนั ซง่ึ ไมม ีใครสามารถเขา ใจ แตก็เฝาจบั ตาสงั เกตอยหู า งๆ
ภายในเหยาเรอื นของตน โดยไมม ใี ครเกี่ยวขอ งดว ย
พอตะวนั ลับปา น้าํ คา งยังไมทันตกนน่ั เอง ทกุ คนท่ีอยใู นเรือนตนก็ไดยนิ เสยี งก่งิ ใบของ
ตะเคียนตนนน้ั สั่นสะเทอื นอยูครนื โครมราวกับมใี ครมาจับเขยา ทั้งๆ ท่ไี มม วี ี่แววของลมหรือพายุ
พัดมาเลย ตน ไมอน่ื ๆ คงยนื อยูอยางสงบ มนั สัน่ ไหวโยกสะทา นอยเู ปนระยะ ตดิ ตอกนั ครง้ั ละ
นานๆ แลวก็หยุดไปแลวกส็ น่ั เขยา อกี ...เปน เชนนีต้ ลอดทงั้ คืนจนกระทั่งรงุ เชา
ตกสายหมอมว นกโ็ ผลอ อกมาใหช าวบา นเห็นดว ยสีหนา อนั เบิกบานอม่ิ เอบิ โวใหท กุ คน
ฟงวา...ภายในไมเกนิ 3 คนื จะตอ งไดน างตะเคยี นตามปรารถนา
“ตอนนี้เขายงั เลนตัวอยู แตรบั รองทนเวทมนตรฉ ันไมไ ดห รอก เม่อื คืนนี้ดิ้นจนตน
ตะเคยี นแทบโคน ไดยนิ เสยี งกันแลว ไมใ ชห รอื ?”
เจามว นวา
ตกคํา่ คืนทส่ี องก็มีลกั ษณะการณเ ชนเดยี วกับคนื แรก ตะเคียนตน นนั้ ไหวโยกราวกบั จะ
ถอนรากถอนโคน แลเหน็ และไดย นิ เสียงกันหมดทงั้ หมบู าน ไมม ใี ครหลับนอน นอกจากจองจับตา
ดดู วยความรูส กึ ทไี่ มอาจกลาวถกู

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1839

พอพลบคํา่ คนื ทสี่ าม ตามทเี่ จามวนคยุ ไวนนั่ เอง เวลาประมาณเทยี่ งคืน บุญคาํ และคนใน
หมูบานทั้งหมดกต็ องตกใจตน่ื ขน้ึ ดว ยเสยี งรอ งตะโกนเอด็ อึงฟงไมเ ปนภาษา ที่ดังสน่นั ออกมาจาก
กระทอมของมนั แลไปกเ็ หน็ กระทอมหลังนั้นไหวคลอนไปหมดทั้งหลงั เหมือนจะพังทลายลง ราว
กบั จะมกี ารตอสอู ะไรกนั ข้นึ อยา งรนุ แรง สว นตะเคยี นใหญต นน้ัน คนื น้กี ลับยนื ตนสงบเงียบเปน
ดษุ ณี ไมไ ดส น่ั สะเทือนหรือมปี ฏิกิริยาอยางใดผดิ ไปกวา สองคืนแรก

ทุกคนเขาใจกนั วา คนรา ยหรือพวกโจรเขา ปลน และทํารา ยเจา มว น จึงชวนกนั ฉวยมดี พรา
อาวุธพรอ มดว ยคบไต วิง่ ตรงเขาไปทกี่ ระทอมนั้นทนั ที โดยการนาํ ของบุญคาํ พอผลกั ประตู
กระทอ มเขาไป พรอ มกับแสงคบไตทส่ี อ งสวา งมองเหน็ ภาพในกระทอ มไดถ นดั ตา งกพ็ ากันยืน
ตะลึงงนั กนั ไปหมด

หมอมวนมือถอื ดาบ กระโดดโลดเตนเปน หนุมานอยูบนฟาก กวดั แกวง ดาบฟาดซา ยบา ย
ขวาอตุ ลตุ ไปหมด เหมือนกับจะตอสูก บั อะไรสกั อยางที่มองไมเห็นตัว ตาท้งั สองขา งหลบั ปากก็
ตะโกนขอความชวยเหลือและเอ็ดโอยเอ็ดองึ ไปหมด เสยี งรองของมันฟง ไมเ ปน ภาษาคน ลกั ษณะ
เหน่ือยหอบออ นเปลีย้ แทบจะทรงกายยนื อยไู มต ดิ แตกระนน้ั ก็ยงั ควงดาบฉะออกไปรอบทศิ
กระทบฝาขัดแตะและเสาไมไ ผเ บอะเบอปลิวกระจายเปนสะเกด็ ไปดวยคมดาบ

บุญคาํ รอ งตวาดออกไปสุดเสยี งเพอื่ จะปลกุ ใหค นื สติ แตเจา มว นจะรูสกึ ตัวกห็ าไม คง
แหกปากรอ งและหวดดาบกระหนํ่าฟน อากาศรอบตวั อยเู ชนนน้ั พอไดจ งั หวะ แกกก็ ระโจนเขาล็อค
คอเจา มว นไวท างดา นหลัง บิดขอ มือจนดาบหลดุ ชาวบานทีต่ ามมาดว ยทง้ั หลายกก็ รกู ันชว ยเขาจบั
ตัวเจาหมอผเี อาไว รา งของมว นลมผางลงบนฟากดนิ้ สะบดั แลว รองครวญครางอยเู ชน นัน้ จะเขยา
เรยี กกนั เชน ไรกค็ งไมไดส ตอิ ยูตามเดมิ จนกระทัง่ ในท่สี ดุ ....

เพียงไมถ งึ ครง่ึ ช่วั โมงหลงั จากนนั้ หมอมว นขุนแผนกช็ กั ตาต้ังส้นิ ใจไปตอ หนา ตอ ตา
ชาวบานท่รี ุมลอ มชว ยเหลอื อยู

“บุญคาํ พยายามชว ยมนั เต็มทเ่ี ลยครับนาย แตเอาไวไมอยเู สียแลว ”
บุญคาํ เลา ในตอนทา ย สีหนา ของตาพรานเฒาเซียวสลดลง เมอ่ื คดิ ไปถึงเรื่องราวในอดตี ที่
แกเผชิญมา
“พอมันหมดลมเทา นนั้ ตลอดท้ังตัว ขนึ้ รอยเขียวเปน จาํ้ เตม็ ไปหมด ราวกับถกู รมุ ตดี วย
ไมพ ลองสักสบิ อนั บญุ คาํ ปรกึ ษากบั พวกลกู บานทั้งหลายวา จะทํายงั ไงกนั ดี ขืนไปตามกํานนั กบั
เจา หนาทีม่ าดศู พมนั เขาจะตอ งหาวาพวกเราชวยกันรุมตมี ันตายแน เพราะรอยเขียวตามตวั ของมนั ท่ี
เห็นอยู ในที่สุดผมก็เลยตดั สนิ ใจจดั การเผาศพของมนั เสยี ทนั ทใี นตอนรุงเชา แลว ไปบอกกาํ นันเขา
ทีหลัง โชคดีที่กํานันกบั บุญคาํ ก็ชอบพอนบั ถือกันอยู แลว ก็ไมไดตดิ ใจสงสัยอะไร นี่แหละครบั ฤทธิ์
เดชของนางตะเคยี น ทไี่ อม ว นไปอุตรไิ ปทําพิเรนทรด วย อาคมของตวั เองไมถงึ แมก ็เลยเอาเสียตาย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1840

ไชยยนั ตฟ งดว ยอาการตะครน่ั ตะครออยา งไรพกิ ล เปด กระตกิ บรัน่ ดอี อกดม่ื หนกั ๆ อีก
คร้งั

“แลวบุญคาํ ทําอยา งไรตอไป สําหรบั ตะเคยี นตน นั้น”
มาเรยี ถามเปนภาษาพมาอยางสะทา นใจ เมอ่ื รพนิ ทรทําหนาทีแ่ ปลเรื่องราวท่ีตาพรานเฒา
เลาใหหลอนฟง ครา วๆ
“บญุ คําจะทําอะไรได ก็ปลอ ยใหมนั อยอู ยา งนน้ั แหละ ไมกลาไปแตะตอ งยุมยา มอะไร
ดว ยอกี หลงั จากเจามว นตายแลว บญุ คาํ กต็ ง้ั ศาลบวงสรวง ขอขมาสาบานวาจะไมไปลบหลกู าวกา ย
อะไรอีก ขอใหตางคนตางอยกู เ็ ลยเงยี บไป ไมม าแผลงฤทธิ์รงั ควานอะไรคนในหมูบา น แตว นั ดคี นื
ดี พวกชาวบานก็มกั จะเหน็ ปรากฏตวั ออกมาเดนิ อยรู ิมๆ หวยเปนประจาํ ”
“ตะเคียนตน นน้ั เด๋ียวนยี้ งั อยหู รือเปลา?”
“ยงั อยู นายทหาร ถา มโี อกาสผานไปโปง หอม บุญคาํ จะพาไปชีใ้ หด ”ู
“ประหลาดมาก”
อดตี นายทหารปนใหญม องไปยังจอมพราน ซง่ึ ตลอดเวลาน่งั ฟงบญุ คําเลา เงียบๆ ไม
แสดงความเหน็ อยางใดท้ังสน้ิ
“ฉันสงสยั เหลอื เกนิ จริงละ เคยไดย ินมามากแลวเกย่ี วกบั เรือ่ งตนตะเคียนนี่ ทาํ ไม ขึ้นช่ือ
วา นางตะเคียนแลวจะไมมีใครปราบไดอ ยยู งั ง้นั ร?ึ ”
“สําคัญวามนั เกงจริงหรือเปลาเทา นั้น”
บุญคาํ อธิบายนํ้าลายแตกฟอง แตท าทางของแกนา เลื่อมใส เพราะเต็มไปดวยความจรงิ จัง
ในนํ้าเสยี งและทา ที
“บุญคําเคยไดย นิ คนเกาๆ รนุ พอ รุนปเู ขาเลาใหฟงเหมอื นกันวา คนทเี่ รียนอาคมแกก ลา
จริง กส็ ามารถทจ่ี ะเรยี กนางตะเคียนใหออกมาใชส อยไดส ารพัด แมก ระทัง่ เอามาทาํ เมีย แตบุญคําก็
ยงั ไมเคยเจอะคนเกงจรงิ ๆ อยา งวานนั่ เลยสักคน มีเหมอื นกัน เชน พวกพระธดุ งคท ่ีเกง ในกรรมฐาน
จนสามารถจะทาํ อทิ ธิฤทธ์ิได แตทา นกเ็ ปน ผูถือศีล...ไมคิดจะทําอะไรอตุ ริวิตถารถงึ เพยี งนนั้ อยาง
มากเวลาธุดงคร อนแรมไปในปาลึก ไมม ีบานผูคนใหอ าศยั บณิ ฑบาตได ทา นกไ็ ปโปรดสัตว
บิณฑบาตขอบรจิ าคอาหารจากพวกนางไมพ วกนี้ พอใหอยรู อดไปชวั่ ม้อื พระธุดงคเครงๆ ที่
สามารถเดินไปในปา ลกึ มชี วี ิตรอดอยไู ดกเ็ พราะอาศยั บณิ ฑบาตจากนางไมพวกน้ีแหละ”
“พูดเลนไปนา บญุ คาํ ” ไชยยนั ตรอง
“พูดจริงนายทหาร บุญคําไมไ ดพ ดู เลน หรือโกหก” แกยืนยนั ขึงขัง “พระธดุ งคท า นเลา ให
บุญคําฟงเอง ทา นเปน พระไมโ กหกหรอก”
“นางไมนางตะเคยี นนะหรอื ตกั บาตรใหพ ระธุดงค? ”
“ก็ไมใชข ้ึนชอ่ื วา พระธุดงคแ ลว จะบณิ ฑบาตอาหารจากนางตะเคยี นไดท กุ องคเ มือ่ ไหร
ตอ งองคทีเ่ ครง ศลี และเกง จรงิ ๆ เทานน้ั พระที่เครงในธรรมวินัยและมฌี านแกก ลา ยอ มเปน ท่ีนับถอื

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1841

บชู าของทกุ พวก ไมว า จะเปน ปศาจ มนุษยห รอื เทวดาและพระประเภททีบ่ ญุ คาํ วานี้ กค็ งจะใกลพระ
อรหนั ตเขาไปเตม็ ทีแลว ทําไมจะบณิ ฑบาตเอาจากนางไมน างตะเคียนไมได เวลาทีท่ า นไมร ูจะ
บิณฑบาตเอาจากมนษุ ยท ไ่ี หนในปา ลึกกนั ดาร”

“ขอนัน้ นะ ฉนั พอเขา ใจนะ แตฉันสงสัยวา นางไมน างตะเคียนจะไปเอาอาหารจากไหน
มาตกั บาตรใหพ ระได”

เขาพดู ปนหวั เราะ อารมณเปลีย่ นมาเปน สนุกสนานในการคยุ กบั ตาพรานเฒาในเรอ่ื งน้ี
เพราะไมเ คยไดย ินมากอ น

“นางไมน างตะเคียนทจ่ี ะตักบาตรใหพ ระธดุ งคได จะตอ งเปน พวกเทวนารีทั้งนนั้ ไมใ ช
พวกภูตพราน พดู อีกทหี นง่ึ ก็คอื พวกเทวดาน่ันเอง เมอื่ เปนเทวดากต็ องตักบาตรอาหารทิพยใ หก บั
พระซิ นายทหาร แมเ ทวดาผหู ญิงพวกนกี้ อ็ ยากจะไดก ศุ ลเหมอื นกัน ขี้ครา นจะแยง กันตักบาตรจน
ทา นรบั ไมไ หวเสยี อีก มนั เปน เร่อื งพิสดารของโลกที่เหนอื ข้ึนไปกวาโลกคนธรรมดาอยา งเราจะ
เขา ใจได มนั จะเปน อยางไร บญุ คําอธบิ ายไมถ กู เหมอื นกัน รูแตว าพระเกง ๆ ทานบณิ ฑบาตเองจาก
พวกนไ้ี ด”

“ถา ง้ัน พวกนกี้ ็เปนพวกใจบญุ ยึดถือหลักธรรมอยูเหมือนกันซ”ิ
ไชยยนั ตคยุ กบั แกอยางออกรส หัวเราะไปพลาง
“ถา ไมใจบุญ ไมม ีธรรม ก็เกดิ เปนเทวดาไมไ ดห รอกนายทหาร”
“ฮอื ม อธิบายไดเขา เคานี่ ก็แลวเม่ือใจบญุ มีหลกั ธรรมนบั ถอื พระเจา ทาํ ไมถงึ มาเทย่ี ว
เกะกะระรานมนุษยละ เปนตน วา หลอกหลอน สําแดงฤทธ์ิเดชตา งๆ”
“อา ว! นายทหารก.็ ..เทวดากย็ งั มกี เิ ลสตณั หาอยูเหมอื นกนั ยังตัดไมข าดเสียทเี ดยี ว รูจ ัก
โลภ หลง มีโทสะโมหะเหมอื นมนุษยเรานี่เอง ถา ทาํ ไมถ กู หรอื ถูกรงั แกเขากต็ อ งแผลงฤทธิ์เอาบาง
ตามธรรมดา”
ตาพรานเฒา กลิง้ ไปไดอยา งไมยอมจน แลวชาํ เลอื งไปทางเจานายอยา งเหนยี มๆ รพินทร
ทาํ เปน ไมรูไมช เ้ี สีย ปลอ ยใหแกโมไปตามเรอื่ งโดยเอนตวั ลงนอนพกั หลงั ปด ปากหาว
คนอ่นื ๆ ยังคงตาใส น่งั ลอ มวงฟงบุญคาํ อยางตัง้ อกตัง้ ใจ มีมาเรยี คนเดยี วเทานัน้ ทีน่ ่งั เอา
มือเทา คางฟงอยอู ยางไมรูเ รอื่ ง นอกจากนานๆ คร้ังไชยยนั ตจ ะหนั มาอธิบายใหฟ ง หรอื มฉิ ะนั้นบญุ
คําก็พดู ดว ยเปน ภาษาพมา แลว ตอมาอกี ครูเดยี ว หลอนก็ผละแยกไปนอน คงมแี ตก ลุม พราน
พน้ื เมอื งโดยบญุ คําเปนหวั หนา และไชยยนั ตเ ทา นน้ั ทย่ี ังคยุ กนั อยอู ยา งสนกุ สนาน
ระหวางทไี่ ชยยันตย งั จับกลมุ คุยกบั พวกนน้ั ซึง่ ตา งสรรหาเรอื่ งราวพสิ ดารพลิ ึกพลิ ่นั ใน
ปา ทั้งทีไ่ ดประสบมากบั ตนเองและไดร บั ฟง มาอีกตอหนึ่ง ผลดั กันเลา ใหอ ดตี นายทหารหนมุ ฟง ซงึ่
มที ัง้ ตน่ื เตน หวาดสยองและโปกฮา
รพินทร ไพรวลั ย แอบหลบั ไปเมือ่ ใดไมม ใี ครร.ู ..และไมมแี ววความผดิ ปกตใิ ดๆ จะเกิด
ข้ึนกับหมอดารนิ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1842

เมอื่ ทุกคนพรอ มหนากนั ในยามเชา หลอนสดชน่ื และแขง็ แรงดีเหมือนคนท่ีไดร บั การ
พกั ผอ นมาอยา งเต็มท่ี ทามกลางการเฝาจบั สงั เกตอยางพศิ วงของพรรคพวกท้ังหมด นกั มานษุ ยวทิ ยา
สาวไมมีโอกาสจะรูเ ลยวา เมอ่ื ตอนดึกของเมื่อคืนทีแ่ ลว มา ไดเกดิ อะไรขึ้นกับตวั หลอน ทุกคนปด
ความเงยี บ...ไมไ ดแพรงพรายอะไรทง้ั สน้ิ ตามคําส่ังของเชษฐา

ภายหลังจากการตรวจสอบจนแนใ จวา ไมม อี ะไรเกดิ ขึ้นกบั นองสาว หวั หนาคณะก็มี
คาํ สง่ั ใหพ รานใหญเ ตรียมออกเดนิ ทางตอ รพนิ ทรส ั่งเก็บของเขาหบี หอสําหรับการเคลือ่ นยาย ตก
สายประมาณ 10.00 น. คณะสิบสองคนก็พรอมท่จี ะบกุ บนั่ ฟนฝาตอไปเบื้องหนา ยงั หนทางทไ่ี ม
สามารถจะกําหนดอนาคตได ความท่ีเคยรวมทางกันมาแลวในระยะเวลาอนั ยาวนาน ประกอบกบั
ความช่ําชองและตา งรูภ าระหนาที่ของกันและกนั เปนอนั ดี ทําใหท ุกสง่ิ ทกุ อยา งดําเนนิ ไปอยาง
เรยี บรอ ยและรวดเรว็ โดยไมม อี ะไรตองหว งกงั วล

ทงั้ สบิ สองชีวติ เตม็ ไปดว ยความแคลวคลองวอ งไว ไมผ ดิ อะไรกับหมูท หารชาญศกึ ท่ี
พรกั พรอมและปฏบิ ตั งิ านประสานกนั ไดอ ยางสอดคลอง ราวกับไดร บั การฝกหัดมาแลวเปน อยางดี
เลศิ

แลว ท้ังหมดกม็ ายืนรายลอมสงบนิง่ อยรู อบบริเวณหลุมฝงศพของ ดร.ฮอฟมนั อีกคร่ัง
ความเงยี บปกคลมุ ไปช่วั ขณะ เมอ่ื มาเรียทรดุ ตวั ลงนัง่ คกุ เขา บรรจงวางชอ ดอกไมป า และใบเฟรน ท่ี
มดั รวมกนั เปน หรีด วางไวเหนอื หลุมศพพรอมกับปอยผมของหลอนทเ่ี ชษฐาเปน คนตัดใหต อน
เปลยี่ นทรงผม ภรรยามายของนักสํารวจผสู ังเวยชวี ิตใหแ ลวแกง านของเขา ลกุ ขึ้นยนื อยางเซอ่ื งซมึ
หยดน้ําตาคลอเบา ทั้งสอง

“ขอใหพ ระผเู ปน เจา จงรับวญิ ญาณของเธอขนึ้ สรวงสวรรค ลากอน สเตลเกล ลาชวั่ นิ
รนั ทร. ..”

หลอนกระซบิ แผวเบาในภาษาเดมิ ของตนเอง แลว หลบั ตาขมสะอ้นื นง่ิ ไปอีกชั่วอดึ ใจ ก็
เหวย่ี งไรเฟลสะพายไหล ยม้ิ เศราๆ มาทเี่ ชษฐา บอกวา

“ฉันพรอมแลวคะ พใ่ี หญ”
ราชสกลุ หนุมหัวหนาคณะ ย้ิมใหอยา งปลอบใจ เดนิ เขามาโอบแขนรอบไหลแหมม สาว
แลว ตบหนักหนว งท่ตี นแขน จากนนั้ ก็โบกมือกับทกุ คนเปนความหมายใหเ คลอ่ื นที่โดยไมเ อย คาํ ใด
อีกทง้ั สิน้ รพนิ ทร ไพรวัลย ยกมอื ขึน้ แตะปกหมวก สงอาการคารวะอําลาหลมุ ศพของนักสาํ รวจ
เยอรมนั เปน ครงั้ สดุ ทาย แลว ถอยหา งออกมาเปน คนหลงั สุด
การเดนิ ทางอนั ฝากทกุ สิ่งทกุ อยา งไวกับโชคชะตา กเ็ รมิ่ ตน ตอไป ทามกลางความเงยี บ
เชียบอันแวดลอ มไปดว ยบรรยากาศสลด ตอมาทกุ คนก็ละบริเวณทพี่ ักและซากอนั นอนสงบนงิ่ อยู
ภายใตพ้นื ดนิ ของ ดร.ฮอฟมนั ไวเบอ้ื งหลังอยา งไมค ดิ วา ในชวี ติ น้จี ะไดหวนกลบั มาเหน็ อกี
นอกจากเหตกุ ารณอ นั ประทบั แนนอยใู นความทรงจําเทาน้นั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1843

แตละชั่วโมงผา นไปอยางแชม ชาเหมอื นเดนิ อยูในความฝน อันวกวน เหนด็ เหนือ่ ย
เม่ือยลา และทรุ เขญ็ ไมมใี ครพูดกนั โดยไมจ าํ เปน เทาทกุ คยู า งกาวไปอยา งอตั โนมัติ ชั่วโมงแรกมนั
ลา จนแทบยกไมขึ้น จากหนทางที่มงุ ไตเ ขาขึน้ ไปเปนลําดบั พอเขาช่วั โมงท่ีสองและสามมนั กเ็ ริม่ ชา
ปราศจากความรสู กึ ขบวนของการแบกหาม ยังคงจดั เปน คอู ยเู หมือนเดมิ แบง เฉล่ียน้าํ หนกั เทาๆ กัน
ซง่ึ เบากวา ขาวสารและลกู ปน ลงไปมาก

ท้ังสามคขู องพวกพรานพ้ืนเมือง ซ่ึงทาํ หนา ท่เี ปน ลกู หาบ คงเดนิ เขาขบวนตามอยู
เบอ้ื งหลัง สาํ หรบั สา งปาไมไดม ีสว นแบกหามอะไรในสมั ภาระกองกลางของคณะ ซึ่งจดั สรรหนาที่
กนั ไวแลว แตบรรทกุ ของสว นตัวเฉพาะของมาเรียซ่ึงบรรจุอยใู นถงุ ทะเลขนาดยอ ม โดยลักษณะท่ี
เรยี กกนั วา ‘โง’ อันเปนวธิ แี บกของพวกชาวเขา คือเอาเชือกมดั ถุงตดิ กับหลังไวส ว นหน่ึงกนั แกวง มี
สายหูหวิ้ ปากถงุ อันทําดวยสายพานเหนยี วแนน เปน แผนขนาดฝา มอื โยงมาคลอ งติดอยบู นหนา ผาก
ในลักษณะดังกลา วนี้ สา งปาเดนิ งุดๆ ขน้ึ เขา โดยยกหวั งนุ ไปเบอื้ งหนาตามติดหลังพรานใหญ
รพนิ ทรข นึ้ ไปไดรวดเร็วอยางไมน า เชือ่ ท้งั ๆ ทีม่ ีน้ําหนกั อยูบนหลงั ไมต ํ่ากวา 20 กิโล และไรเฟล ตดิ
มอื อกี ทงั้ กระบอก มันเปน ความสามารถทเ่ี กิดข้ึนจากการเคยชิน และเปนคณุ ลกั ษณะพเิ ศษของลกู
ไพรโดยเฉพาะ ซ่ึงตอใหพ วกพรานพน้ื เมอื งของรพินทรเ องกย็ ังยอมแพ

เจา ตองสจู ดั วา เปน นกั เดินปาทแี่ ขง็ ที่สดุ เทา ๆ กบั การเปน ลกู หาบชนั้ เยย่ี มยอด ทัง้ ๆ ทต่ี ัว
ของมนั ผอมเกรง็ เลก็ นดิ เดยี ว ดูมนั จะเดินไดอยางไมรจู กั เหน็ดเหนอ่ื ย ไมว า หนทางนัน้ จะไตข ึน้ สงู
ขนาด 70 องศา จนตอ งแทบเรียกวาคลานกนั ข้นึ ไป หรอื วาทางน้นั จะลาดชนั ลงไปเบอ้ื งลางจนตอง
ถอยหลงั ลง สางปาพากายลว่ิ ไปเหมอื นเงาของปศาจ จนรพนิ ทรเชอื่ แนวา ถามันไมอ อมฝเ ทา เพอื่ จะ
เดนิ ตามเขาเพราะถอื วา เปน ผนู าํ แลว มันคงจะทิง้ เขาลวงหนา ไปไกลลบิ ชนดิ ตามไมท นั ทเี ดยี ว

ตรงขามกบั คณะนายจา งซงึ่ เดินไตรวมกลมุ กนั อยเู บอ้ื งหลังของเขา ท้ิงระยะหา งประมาณ
100 เมตร โดยมีมาเรียกบั ดารนิ คหู นง่ึ อยเู บ้ืองหนาของเชษฐากับไชยยนั ต ท้ังสเี่ หงอื่ ออกชุมโชกกาย
เหมอื นอาบนํา้ ท้ังตวั จนไหลยอยเขา ตา ตอ งยกแขนเสอ้ื ข้นึ ปาดเช็ดอยบู อ ยคร้งั ตลอดระยะสอง
ชว่ั โมงเต็มของหนทางทไ่ี ตช ันข้นึ ไปเปนลําดับนัน้

จอมพรานหยดุ รอนายจางของเขาเปนระยะ เมื่อเห็นวาจะท้ิงกนั หางมาก แตพ อคืบใกลเขา
มาประมาณ 30 เมตร เขากไ็ ตนําเคลื่อนทต่ี อ ไป ไมห ยดุ รอจนทัง้ สีต่ ามขนึ้ มาทัน เปน การเรง ฝเ ทา ให
บกุ บนั่ ตอ ไปโดยทางออม เพราะรูอ ยูว า หากรอใหข้ึนมาทนั เมือ่ ใด กเ็ ทา กบั ยอมผอนพกั ให ซึง่ จะทาํ
ใหการเดนิ ทางถว งชาลงไปอีก

ความรสู กึ ท่ีฝากไวกบั คณะนายจาง เพื่อใหทุกคนมุมานะอยูตลอดเวลาวา จะตองกระชั้น
เขา มาใหทันเขานน้ั ยอมเปน การเรง เราใหเ กดิ อํานาจบากบ่นั ไปในตัว

หนทางทอี่ าศยั ไตข ึน้ ไป เปน ทางนํา้ ฝนไหลลงจากเขา ซึง่ บดั นแ้ี หงผากเตม็ ไปดว ยฝุนหนิ
ทามกลางปา ไผท่เี หลืองอรา มและใบรว งโกรนเพราะความแหงแลง อากาศอาวระอเุ หมอื นอยใู นเตา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1844

อบ ไมม สี ัตวชนิดใดใหเ หน็ แมแ ตน กสกั ตวั เดียว นอกจากไอแดดทแ่ี ผดจามองเหน็ ส่ันพล้วิ
ระยิบระยบั ไปหมด

ลูกหาบทง้ั สามคู คอ ยๆ ประคองหาบสัมภาระ คืบตามมาเบอ้ื งหลงั อยางระมดั ระวงั เพราะ
เกะกะของ ประกอบกับหนทางอนั ไมสะดวก ชว ยใหเ ชษฐา ดารนิ ไชยยนั ต และมาเรียพอจะมี
โอกาสพกั ไปในตัว โดยมีพวกท่เี ดินไตไ ปไดอยางแชมชา ถว งอยูเ บอ้ื งหลัง คนเหลา นัน้ ไมไดหนกั
หนาอะไรเกยี่ วกับการเดนิ และไมมีใครเหน็ดเหนือ่ ยนกั ที่ชากเ็ พราะตองประคองหบี หอขนึ้ มาดว ย
เทา น้ัน ทาํ ใหเ สยี เวลาไป ผดิ กบั สา งปา ซึ่งถึงแมจะบรรทกุ ของอยูบนหลงั ดวย แตก เ็ ปน การบรรทุก
ของตนเองไปโดยอสิ ระ ไมต องใชค านหามเปนคูอยางพวกขา งหลงั จงึ ไปไดเ รว็ กวา

ดารนิ กับมาเรยี ซึ่งไตมาตดิ ๆ กัน ตางก็ไมไดพ ูดอะไรกนั เลย คงกม หนา กม ตาปน ปา ย
คบื หนาขึ้นไปอยางทรหด นอกจากนานๆ ครัง้ กใ็ หการชว ยเหลือกนั บาง เม่อื หนทางอยูใ นระยะคับ
ขัน ครง้ั หนึ่งในการคอ ยๆ โหนขนึ้ ไปยังทางชนั เกอื บเกาสบิ องศาเพอ่ื ใหถึงตะพกั ตอนหนงึ่ ดาริน
กาวเหยยี บแงด นิ ปนกรวดไถลล่นื จะหลน กลง้ิ ลงไป เพอื่ นสาวตา งผิดหนั มาควา ตดิ ชายเสื้อของ
หลอนไวไ ดอ ยา งหวดุ หวิด และนอนคา งพงั พาบกันอยใู นลกั ษณะเชน น้นั โดยอีกมือหน่งึ ของมาเรีย
เหนย่ี วเหงาไผอ นั หนง่ึ ไวเปน ท่ียดึ เชษฐาไตต ามขน้ึ ไปทนั ชวยแกไ ขสถานการณอนั หมน่ิ เหมนน้ั
เอาไวไดอยา งทุกลักทเุ ล

แลวไมนานนกั มาเรียเองกโ็ หนเอากิง่ ไผแ หง เปราะเพอื่ จะรงั้ กายขน้ึ ไป มนั หกั สะบ้ันลง
เพราะทานน้ําหนักตวั ไมไหว แหมม สาวเสยี หลกั หมนุ ควางไถลล่นื ลงมาตามทางลาด ดารนิ เปนฝา ย
ฉวยขอมือทันบา ง แตก็พากนั ครูดลงมาเพราะน้ําหนกั หนว ง โชคดที ีต่ ดิ เชษฐาไวไดอ ีก ทงั้ สองหญงิ
เลอื ดซิบท้งั แขนและขา ถลอกปอกเปก กนั ไปหมดท้งั ตวั โดยเฉพาะมาเรยี ...หนามไผอ นั แหลมคม
เกยี่ วทะลุเส้อื แหวะหนาอกดา นหน่ึงของหลอนเปนแผลคอนขา งลกึ จนดารนิ ตอ งเอาปลาสเตอรปด
หา มเลือดให

ไชยยนั ตนน้ั ทแี รกกไ็ ตเ คียงคูมากับเชษฐา แตแลวพอเขาช่วั โมงทีส่ ามก็ลา หลงั ลงไป
รวมกลุมกับพวกลกู หาบ

“ระวังหนอ ย ไปกนั ชา ๆ ก็ได ไมตอ งรบี รอ น ทางมนั ชันเหลอื เกนิ ”
หวั หนาคณะรอ งเตอื นนอ งสาวกบั มาเรยี เบาๆ พลางสงไรเฟล ของดารินท่ีพลดั หลดุ มอื
กลิ้งมาท่ีเขา...สง ข้ึนไปให ดารนิ ฝน ย้ิม ยกหลังมอื เชด็ เหง่ือท่ชี ุมอยูบนเปลอื กตา แลว แหงนมองขน้ึ
ไปยังรา งของพรานนาํ ทางกบั สา งปา ซึ่งขณะนี้ยนื พกั อยทู บ่ี ริเวณแงร ากไมใ หญตน หนงึ่ หา งข้ึนไป
รว ม 50 เมตร
“รพนิ ทรก ับเจา ตองสนู ั่นรายกาจเหลอื เกิน ไมยอมรอใหเราตามทันเลย เปน การไลกนั
อยา งไมรูจบสนิ้ เขาหนีเราอยเู รอ่ื ยๆ เรงฝเ ทาเทา ไหรกไ็ มท ัน บอกใหเขารอเราบางซิคะพใ่ี หญ เมย
เองก็ดทู าจะแยเต็มทแี ลว ถูกหนามเขา ดว ย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1845

มาเรยี ฝนย้มิ เขยา คอเสือ้ ไลระอุอาวทีอ่ บอยใู นกาย เปา ลมออกจากรมิ ฝป ากอันแหงผาก
“สําหรับฉันไมเปน ไรหรอกนอย เปนหว งเธอเทานน้ั หนา เธอซีดเหลอื เกนิ ฉันเดาไมถกู
เราจะไตไ อทางมหานรกนี่ขน้ึ ไปอกี นานสักเทา ไหร ดมู นั ไมมที สี่ ิน้ สดุ เลย แลวกร็ อนเหมือนถูกอบ”
เชษฐาดนู าฬกิ าขอ มือ ขณะนน้ั มนั เปน เวลาบายโมงเศษ เบ้อื งบนศรี ษะทแ่ี ลผา นกิ่งใบอัน
แหงโกรน ของปา ไผขึน้ ไป คอื ดวงอาทิตยอ ันแผดจา เสยี งไชยยันตร อ งเพลงยี่เกทีข่ นึ้ ตนซ้าํ ซากวา
‘โอ เจา ชอมะนาว ฯลฯ’ ท่จี าํ มาจากบญุ คําซึง่ แกมักจะครํา่ ครวญไปตลอดทกุ ระยะทางทมี่ ีการเดนิ
กนั อยางหนกั พลางกต็ ะโกนถามขน้ึ มาปนหัวเราะวา
“เปน ยงั ไงกนั มง่ั พรรคพวก?”
“กเ็ ต็มอึดดี แกละ ?”
เชษฐารองตอบลงไป ย้ิมพลางยอนถาม
“สะบา หัวเขา แทบจะกระเดน็ หลดุ ออกมาแลว งอขาเกอื บไมไ ด แตพ ับผาเถอะ ฉนั ก็ยัง
เดนิ อยไู ดย ังไงไมรเู หมอื นกนั ...โอเ จาชอมะนาวชะเอิงเงงิ เงย”
“โธ! รองกไ็ มถ ูก นายทหาร เขาวา ...โอชอ มะนาว เหน็ นมนอ งขาวๆ พยี่ ่ิงหนาวหนกั ...”
บญุ คาํ รอ งออกมาเบาๆ อยา งครม้ึ ใจ ไชยยนั ตย กมือขน้ึ โบก
“หนาวกะลิงอะไรละ ยงั กะเดนิ ผา ไปในกระทะทองแดง ตับจะสุกอยแู ลว เอาเฮอะ ไม
ตอ งรองอกี แลว ลงไดข นึ้ วา โอเจาชอมะนาวทไี ร เปน อนั รกู ันละ เดนิ กนั ลน้ิ หอ ยทกุ ที พับผา!...”
ตาพรานเฒาหวั รอ เอก๊ิ
“นายทหารหมดสตมี แลว เรอะ มะ สงปนโตมา บญุ คาํ จะชวยแบกให”
“ไมต อ ง ถงึ ยังไงฉนั ก็ลากมนั ไปเอง ผิดนกั ก็เอามันยนั แทนไมถอเสียรูแลวรรู อด”
ไชยยนั ตต วาดแวดมา พรอ มกบั หวั เราะอยางฉนุ ๆ ใชดา มไรเฟล ยันกอนหนิ ผลกั ตวั
กระดืบขน้ึ ไป จนกระทง่ั ถึงตาํ แหนง ทเี่ ชษฐา ดาริน และมาเรยี นั่งหอบอยู ปองหนา แลฝา ไอรอ นขนึ้
ไป กเ็ หน็ จอมพรานยืนพงิ รากไมคอยอยขู างบนเหนอื ขน้ึ ไปอีก สางปากําลงั เคล่อื นท่ตี อไปอยา งไม
หยดุ ย้งั
“รพนิ ทรห าทพี่ ักหลบแดดกอ นเถอะ เราปน กันมาสามชว่ั โมงแลว”
เชษฐาตะโกนบอกขึ้นไป ดงึ ผา ขนหนผู ืนเล็กทค่ี ลองคออยูดานในออกมาเชด็ เหง่ือ แลว
เปด กระตกิ นํา้ ออกดื่มกลั้วคอ
“แข็งใจอกี พกั เดียวครับ ขางบนปาจะสดกวา นี้ ตรงนไ้ี มม ที ่ีกําบงั เลย”
เสยี งพรานใหญโหวกๆ ตอบลงมา พรอ มกับโบกมือเปน สัญญาณเรยี ก จากนนั้ กห็ นั หลัง
ไตน ําลิว่ ตอ ไปโดยไมฟง เสยี ง และดูเหมอื นจะเรง ฝเ ทาอกี โดยไมห ันกลับมามองอีกเลย เชษฐาหนั
มาพยกั หนากบั ทกุ คน
“ไป! รบี เดนิ เถอะ กัดฟน หนอ ย ขืนชากย็ ง่ิ หมดกําลังลงไปทุกท”ี

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1846

ท้ังสเี่ รมิ่ ปน ปา ยตอ ไปอยางมมี านะ พวกลูกหาบทรี่ ้งั ทายอยูเบื้องหลงั บดั น้ีเดนิ ตามขน้ึ มา
ทนั กลมุ ของเชษฐาและพากนั ไตขึน้ มาพรอ มๆ กนั เปน ขบวน

ดารินกับมาเรยี รูส ึกเกะกะไรเฟลประจาํ มอื ทีส่ ะพายอยเู ปนอยางยิ่ง เพราะตองใชม อื ท้ัง
สองยดึ เหน่ียวไปตามกอ นหนิ และลาํ ไผข ณะที่โหนตัวข้นึ ไป แตตางคนก็ไมย อมสละอาวุธประจํา
มือไปใหพ รานพ้นื เมอื งคนใดชวยถือให แมว า พวกนั้นจะรับอาสามา ดว ยคตปิ ระจําใจของนกั เดนิ ปา
ท่ัวไปในขอที่วา ยามใดก็ตามที่ปลอยใหปน ประจาํ มอื หา งพนจากตัวไป ยามนั้นก็ควรเปน ยามทช่ี วี ติ
หาไมแ ลว

อีกอยางหนึ่ง ประสบการณความเคยชินทใี่ ชช วี ติ ผจญภยันตรายอยใู นปา มนั เปนอทุ ธา
หรณเตอื นใจไวเปนอยางดแี ลว ในเรอื่ งปน ทีย่ อมใหห างไมไ ดแ มแ ตในขณะหลับ ชวี ติ รวมกนั ในปา
นั้น จรงิ อยู อาจมีทางทจี่ ะชวยเหลือคุม ครองกันไดเม่ือเกิดภัยขน้ึ แตจ ะไมม ใี ครสามารถชว ยเหลือ
คุม ครองใครไดดกี วา ตวั เองท้งั สนิ้

พอเงยหนาข้ึนอกี ครง้ั ภาพของพรานใหญร พนิ ทรก ับเจา ตองสทู ่ีเห็นไตด ุมๆ อยูเ บ้ืองบน
ก็ลบั แนวกอไผห ายไปเสยี แลว

“เอะ! น่นั เขาจะทิ้งเราหรอื ยังไงกันนะ เผลอแพลบ็ เดยี วหายตวั ไปแลว”
ดารนิ ขมวดควิ้ บนออกมาเบาๆ อยา งเคอื งๆ ทีร่ พนิ ทรไมรอ แตพ ่ีชายบอกมาวา
“กไ็ มม คี วามจาํ เปน อะไรทีเ่ ขาจะตองรอใหเสียเวลาไปเปลา ๆ หนทางเดนิ มันเสนเดยี วกัน
อยแู ลว ใหเขาลว งหนาไปกอ นเถอะ เดย๋ี วกไ็ ปรออยขู างหนา เอง อยากงั วลไปเลย”
สาํ หรับมาเรีย หลอ นไมเ อย คาํ ใดท้งั สน้ิ เรากาํ ลังไตข ้นึ ไปเปน คนแรก โดยอาศยั รอ งรอย
ที่รพินทรกับพรานตอ งสูของหลอ นทาํ เปนเครือ่ งหมายใหเ หน็ ไวเพ่อื ใหเดนิ ตามถูก สญั ชาตญาณ
พรานของแหมมสาว สาํ แดงออกมาใหเ หน็ ชดั ในดา นความคลอ งแคลว ชํานาญตอ การแกะรอย
หลอนไมใชน กั ลอ งปา ประเภทสมัครเลน เลย แตเ ปน อาชพี ทเี ดียวแหละ จากความชํ่าชองและ
คลอ งตวั ท่ีฝา ยของเชษฐาสงั เกตเหน็ อยู
และอาการอันเขมแข็งทรหดของมาเรยี ดงั กลาวน้ีเอง ชว ยทําใหดารินมมุ านะอยางไมย อม
ดอยกวา หลอ นตดิ หลงั เพอื่ นสาวไปอยางกระชน้ั ชิด และหมดเสียงบน ใดๆ ลงในทันที นัก
มานษุ ยวิทยาสาวแอบบอกกบั ตวั เองอยใู นใจวา ยอมเหนอ่ื ยขาดใจตายไปเสยี ดกี วา ท่จี ะใหใ ครๆ
เหน็ วาหลอ นออ นแอกวา มาเรีย
เชษฐากับไชยยนั ตไตต ามมาเบื้องหลังของสองสาวใจเพชร เพ่ือคอยชว ยเหลอื ในกรณีที่
อาจพลั้งพลาดหลุดรวงไถลล่นื ลงมา ซึง่ ปรากฏอยบู อยครง้ั และมีอยูอีกครั้งหนง่ึ จะเปนเพราะความ
รบี รอ นเพอ่ื จะทาํ เวลา หรอื หมดกําลังขาไมท ราบได มาเรียกาวจากยอดกอ นหนิ ลูกหนึ่งเพอ่ื ขึ้นไป
ยืนบนรากไม อนั เปนตะพักราบเหมือนเชงิ ช้ันพักบันได ระดับเทลาด 70 องศา หลอ นเสียหลกั ...ไม
สามารถทรงตัวอยไู ด คลา ยจะถกู แรงดงึ ดดู จากเบ้ืองลา งฉุดรั้งไว หมนุ พลิกผงะรอบตัว หนั หนา ลง
มาทางเบ้ืองลา ง แลว ผวารอนลงมาในลกั ษณะตกบันไดพลอยโจน ทามกลางเสียงรอ งล่ันอยา งตกใจ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1847

ของดาริน ผูตามติดอยูเบ้อื งหลงั โชคดเี หลอื เกินทีไ่ ชยยันตซ ึ่งตามมาเปน บุคคลท่ีสาม และอยใู น
ระดับต่ําลงไปกวา ดารนิ เหลอื บขนึ้ ไปเห็น เขาทิง้ ไรเฟล...โจนออกไปกางแขนรับไว รา งของแหมม
สาวรอ นลงมาปะทะเตม็ แผน อกของอดตี นายทหารปนใหญ และถกู รวบไวแนนในวงแขน หลอน
เองกก็ อดยึดเขาไวเ ปน หลกั นาํ้ หนกั ตัวท่ีทมุ ลงมา...ทาํ ใหไ ชยยนั ตผงะถอยรูดเสียหลักไปอีกคน แต
ยงั กอดกนั ไวแนน เชน น้นั บงั เอิญตดิ ซอกหินทข่ี ้นึ ขวางไวเสยี กอ นทจ่ี ะหลดุ รว งลงไปในเหวตน้ื ๆ
ริมทาง ท้ังคูล มกล้งิ ลงไปกองอยดู วยกนั ตรงซอกหินนนั่ เอง รางของมาเรยี ทับอยูเ บอ้ื งบน

“ไชยยนั ต! คณุ เปน อะไรหรือเปลา?”
มาเรียรอ งละลา่ํ ละลกั ขณะที่รวบศรี ษะของเขาไว ทรวงอกของหลอ นยงั ทบั อยูบนอกเขา
ตาสเี ขียวเบกิ โพลงอยา งตกใจ ใบหนาหางกันชวงคบื ไชยยนั ตแ ยกเข้ยี วครางอูรสู ึกเสยี วปลาบที่
ศีรษะทางดา นหลัง ยกมอื ข้นึ กุม ปากกบ็ อกวา
“ไมเ ปน ไรหรอก คณุ ละ?”
“ฉนั ไมเ ปน อะไรสกั นดิ เดยี ว แตรูสกึ วาคณุ จะเจบ็ ...”
แลว หลอนกพ็ ลกิ ศรี ษะเขาขนึ้ ดู พรอ มกับรอ งลน่ั ออกมา
“เลือด! โอ!...กอ็ ด...”
เลือดจากศรี ษะของเขา ตดิ อยทู ่ีฝามืออันสั่นเทาของหลอน ไชยยันตสูดปากเบาๆ คลําแลว
ยกมือขึน้ มาดบู า ง ขณะนนั้ เอง เชษฐากบั ดารนิ ก็กระโดดกลับลงมา รอ งถามล่นั ตรงเขามาชวยกนั ฉดุ
ทงั้ สองขน้ึ นั่ง
“หัวแตก คงจะกระทบแงห นิ ตอนทล่ี ม ลง”
ดารินพดู โดยเร็ว ภายหลงั จากตรวจบาดแผล มาเรียหนา ซีด อทุ านเสียงสนั่ ดวยความ
ตกใจ ใชผา เชด็ หนาประคบเชด็ เลือดใหเ ขา แตไชยยันตรบี ลุกขนึ้ ยนื โดยเรว็ หัวเราะออกมา
“อยาตกใจไปเลย ผมไมเ ปนไรมากนักหรอก แคหวั แตกนิดหนอยเทา นัน้ ”
“คณุ หวั แตกเพราะฉนั แทๆ ใหฉนั ดบู าดแผลคุณเถอะคะ ”
“ผมหวั แตกแคน ี้ ยังดีกวาท่ีคณุ จะหลนลงไปคอหักขางลาง อยา กังวลไปเลย นิดหนอย
เทา นั้น ออกเดนิ ทางตอไปดกี วา มันรอ นเต็มท.ี ..ถึงทีพ่ ักเสยี กอ นแลว คอ ยจัดการกบั มนั ”
เชษฐาโคลงศรี ษะชาๆ บน พําเตอื นใหท กุ คนเดนิ อยา งระมัดระวงั เมือ่ สังเกตเห็นไชยยันต
ไมไดบ าดเจ็บอะไรนกั ก็บอกใหเ ดินตอ คราวนเ้ี ขาออกนาํ หนา ไปเปน คนแรก ดารินตามหลังพ่ชี าย
เปนคนทส่ี อง หลอนเร่มิ ใชค วามระมดั ระวงั เพมิ่ ขึ้นอีก สว นมาเรยี น้ันไตอยใู กลชดิ กบั ไชยยนั ตอ ยา ง
เปน หว ง เพราะยงั ไมแ นใจวาเขาจะไดรับบาดเจ็บมากนอยเพยี งไรในการปองกนั หลอนไวเ มื่อครนู ี้
จึงคอยระวังเปน พเ่ี ล้ียงให

ระยะ 20 นาทีทบ่ี กุ บ่นั กนั ขน้ึ ไปตามรอยทร่ี พินทรลว งหนา ไปกอน ท้ังส่มี ีความรสู ึกวา
มันเปน ระยะเวลาอันยาวนานสกั รอ ยปก ไ็ มปาน ในท่ีสุดก็บรรลุถึงบริเวณพื้นราบไหลเ ขาตอนหน่งึ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee