เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

669

[E-book] by SonyaLee ([email protected])

29 670

4

“
”

“ ”
”

“
”

“
?”

“

[E-book] by SonyaLee ([email protected])

671

มากระทบ มันจะปลกุ ผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดพี รอ ม รา งกายสมบรู ณเตม็ ที่ ใน
การเขา ปาทุกครัง้ ถาคราวใดผมรสู กึ วารา งกายไมแ ข็งแรงพอ ผมจะไมย อมเขา ปาเปน อันขาด ดูแต
เมอื่ คราวท่ไี อผ โี ขมดลงมาเลน งานคนของเรา ตอนทเี่ ราตั้งแคมปก นั อยูท ีโ่ ปงกระทิงนน่ั ยังไงครับ
คนื น้ันผมไมสบาย กอ นนอนคณุ หญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปน ตายเลย ไมรูสกึ ตวั
แมแตน ดิ เดยี ว…”

แลวเขากห็ ยดุ หวั เราะขนั ๆ อกี ครั้งหนงึ่ เอย ตอมาเปน เร่ืองชวนหวั วา
“ถา คณุ ชายพบกบั พรานเฒาหนานไพรท่ผี มเคยเลาใหฟ ง คณุ ชายจะยิ่งแปลกใจกวา น้ี ถึง
ผมเองในขณะนัน้ ก็อดทจี่ ะสงสัยเสยี ไมได คอื คนื หนงึ่ เราไปนอนอยดู ว ยกนั สองคนในปา บรเิ วณ
ใกลเ คียงกับเหมอื งหว ยสดุ กอ นจะหลับไปดวยกนั กลางดานสตั ว เราสัญญากนั ไวว า ใหคอยดักฟง
เสยี งรถยนตป ระจําเหมอื งทจี่ ะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน เพราะตองการจะฝากซ้อื เสบียงใน
หมูบ า น รถเหมืองคนั นนั้ มหี นาที่วิ่งลอ งระหวา งตัวเหมอื งกับเมอื งกาญจนเปน ประจํา ราวๆ สกั ตี
หน่ึงเหน็ จะได ผมกไ็ ดย นิ เสียงรถยนตว ิ่งกระหึ่มไตเ นินใกลกบั ดานท่ีเรานอนอยขู ึน้ มา ในปา
กลางดึกอยา งนั้นเสยี งเครื่องยนตด งั กองไปหมด ผมรสู กึ ตวั แตห นานไพรนอนหลบั กรนสนน่ั
หว่นั ไหว ตองเขยาปลกุ ข้ึนมาแลวพากนั วงิ่ ออกไปดกั รถ ผมถามแกวาเสยี งรถยนตอ อกดงั ล่ันไปท้ัง
ปา อยางนน้ั แกไมไ ดย นิ หรือ แกกส็ น่ั หนา บอกวา แกหลบั สนทิ ไมไ ดย ินอะไรเลย พอดักรถฝากซ้ือ
ของเรียบรอยแลว เรากก็ ลบั มานอนกนั ทเ่ี กา ผมนึกอยใู นใจวา อตี าพรานเฒา หนานไพรนแ่ี กเปน
พรานใหญอยมู าไดย งั ไง ถึงนอนขเี้ ซาอยางนี้ ชกั ไมค อยเช่ือนํ้ามนตเ สยี แลว ทนี ้ีพอตอนตสี องเหน็
จะได ผมกาํ ลงั นอนหลบั สนทิ ทเี ดียว ตองลกุ พรวดข้ึนมาเพราะไดย นิ เสียงปนลน่ั ตูมข้นึ พอลืมตา ก็
เหน็ หนานไพรหวิ้ เมน ตัวหน่ึงเขามา แกถามผมบา งวา เมนมนั พากนั คลานมาเปน ฝูงไมไ ดย นิ บา ง
หรอกรึ ซงึ่ ผมก็ไมไดย นิ จรงิ ๆ ตื่นข้ึนเพราะเสยี งปนนัน้ เอง หนานไพรไมไดย นิ เสียงรถยนต แตแ ก
กลับไดยนิ เสียงสัตวตวั เล็กๆ เดิน ท้งั ๆ ทแี่ กนอนหลับ และอยาวา แตเ มนเลย ตอใหง ตู วั เล็กๆ เลอ้ื ย
เขามาใกล แกกจ็ ะตอ งรูส ึกตวั ตื่นทันเสมอ เรอ่ื งประสาทสมั ผสั ของคนเรานี่ มนั อยทู ีก่ ารฝก ครับวา
จะใหเคยชนิ กบั สิ่งใด”
คณะนายจา งของเขาทง้ั สามพากันหวั เราะขึ้น ในเร่ืองที่เขาเลา ดารินบอกมาวา
“มีนิทานเลา แกเหงาใหฟง ไดเ สมอแหละนะ นายพราน”
“นีไ่ มใ ชเ รอื่ งนทิ านครับ แตเ ปนเรอ่ื งจริง”
“มีอยา งทไี่ หน เสียงรถยนตว งิ่ เขามาใกลๆ ไมไดย นิ กลับไปไดยนิ เสียงเมน เดิน คณุ ถกู อี
ตาพรานเฒาหนานไพรนนั่ ตนุ ใหก ระมัง ทแี่ กลง ทาํ เปนนอนหลบั ขณะท่ีรถคันทีจ่ ะดกั ฝากซ้ือของวง่ิ
เขามาใกล แกข้เี กยี จลกุ จะหลอกใหค ณุ ลกุ ขึ้นว่ิงไปดกั รถคนเดยี ว”
หลอ นแยง มาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขงึ ขงั
“ผมรับรองไดวา หนานไพรหลบั จรงิ ๆ ครับ แกกรนออกลนั่ ไปหมด และที่พิสจู นช ดั วา
แกไมไดแกลง นอนหลับก็คอื แกตองการจะดกั รถคันนนั้ เสียยง่ิ กวาผมเสยี อกี สาํ หรบั ผม...สง่ิ ท่ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

672

ตองการจะฝากซอ้ื ก็เพียงแคบ ุหร่ีกบั ยาควนิ ิน สวนของทีแ่ กตอ งการนนั้ สาํ คัญกบั แกอยางทีส่ ดุ ชนดิ
ท่ถี าไมไ ดม า ก็เดนิ ตอไปไมไ หวทเี ดยี ว แกเปน คนตดิ ฝน คนขับรถคันนัน้ กับแกรูจักกนั ดี แก
ตอ งการจะดักพบคนขับและสงั่ ใหคนคนนนั้ ไปซ้ือฝนจากพอ คา คนหนง่ึ ซ่ึงแกถือเปน ความลับ
จะตอ งไปบอกกับคนขับดว ยตนเอง เชื่อไดแ นว าแกตอ งไมแ กลง นอนหลับ”

“ก็นาจะเปน ไปไดอ ยางรพนิ ทรเ ลานเี่ หมือนกัน....”
ไชยยนั ตเสรมิ
“พรานปาอาจนอนขเ้ี ซาที่สดุ สาํ หรบั เสียงอื่นๆ แตก เ็ ฉยี บไวทส่ี ดุ สําหรับสตั วเ ลี้ยง มัน
เปน สัญชาตญาณชนิดหนึง่ ของเขา เร่อื งท่ีเลา ใหฟ งนแ่ี ปลกดี หนานไพรทวี่ า น่ีเปน มือพรานเยย่ี ม
ยอดมากไมใชห รือ?”
“สําหรบั การลาชางละก็ ผมเคยเปนลกู ศษิ ยอ ีกน่ันแหละครับ หนานไพรไมเ คยยงิ ชา งตวั
ไหนในระยะท่หี างเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนทจี่ ะนอนทส่ี งู กลับชอบนอนขวางดักอยูกลาง
ดา นสตั ว ผมเองก็ไดอะไรดๆี จากแกมามากเหมือนกนั จะถือวา เปน ครูก็ไมผดิ นาเสียดาย ท่ีแกมา
ตายเพราะกระทงิ แตก็ตายสมศักดศ์ิ รีพรานใหญ คอื กระทงิ ตวั นน้ั ถูกแกยงิ เอาตวั ได สว นแกมาตาย
เพราะบาดแผลเปนพษิ ทหี ลงั ความจรงิ แกก็ลมกระทงิ มาเสยี นับไมถว นแลว แตมนษุ ยเ รามจี ดุ จบ
ดว ยกนั ทัง้ นนั้ ผมเองกย็ ังไมท ราบเหมือนกนั ลาสตั วม ามาก ไมทราบวา จะตายเพราะสตั วช นดิ ไหน”
“อาจเปนสัตวส องเทา ปากแดงๆ มเี ขาท่ีหนาอกกไ็ ด! ”
ไชยยนั ตส ัพยอกมาดว ยอารมณค ะนอง ทกุ คนหวั เราะครืน ยกเวน ดารนิ ผหู ันไปคอ น
เพอื่ นชายอยางขวางๆ บนอุบอบิ หนาแดง
“บา! ไชยยนั ต พดู อะไรกไ็ มร ู หยาบคาย อยา งนอยท่สี ดุ ก็คดิ บา งซิวามสี ุภาพสตรีอยูใน
คณะดว ยคนหนง่ึ พูดจาอะไรกค็ วรจะสงวนปากคาํ ไวบาง”
“โทษที! ลมื ไป นกึ วาเธอเปน ชายอกสามศอกเหมอื นพวกเราคนหนงึ่ ก็ไหนเธอบอกวา
พวกเราเสมอภาคกนั หมดยงั ไงละ ไมถือวา ใครเปน สภุ าพสตรหี รือใครเปนสุภาพบรุ ษุ ลงมาดวยกัน
แบบนีแ้ ลว เธอก็คือผชู ายคนหนึง่ ”
หลอนคอนอีกครงั้
“แตใ นดา นถอยคําวาจา กค็ วรเกรงใจฉันบา งซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดว า สัตวท ่ี ‘มีเขาท่ี
หนา อก’ ออ ! เธอเหน็ ผูหญิงเปนสัตวไ ปเสยี แลว งน้ั หรอื ?”
เพื่อนชายยกมอื ไหว หวั เราะแหง ๆ
“ขอโทษอกี ครงั้ ไมไ ดต ัง้ ใจเลย ...ผูห ญงิ หรอื ผชู ายกเ็ ปน สตั วช นดิ เดยี วกนั น่ันแหละ สัตว
มนุษยย ังไงละ”
“ไปไดนาํ้ ขนุ ๆ เดี๋ยวเหอะ เดีย๋ ว ‘สตั วมีเขาทห่ี นาอก’ เกา ะแพน ‘สัตวม หี นวดทีป่ าก’ เสีย
ดวยพานทา ยปน นี่หรอก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

673

หลอนขยบั พานทาย .470 ดบั เบิลไรเฟลคูมือ ไชยยนั ตรองลน่ั กระโดดถอยหา งออกไป
พีช่ ายทําหนา ท่ีตลุ าการตามเคย จปุ ากเบาๆ

“เอาละๆ หยดุ ทะเลาะกนั เสยี ที ทะเลาะกันมาตงั้ แตเล็กจนโต ไมร จู ักเบ่ือสักที สองคนนี่
...”

แลวกห็ ันมาทางจอมพรานผกู ลนั้ ย้ิมอยู ชวนคุยหาความรตู อไปอยา งสนใจ
“คุณพอของคุณกเ็ ปน พรานชน้ั ยอดเหมอื นกนั ไมใ ชห รอื ความรูในเรอื่ งปาทุกชนดิ คุณ
ไมไดรบั การถา ยทอดมาจากคุณพอคณุ โดยตรงหรอกหรอื ?”
“คุณพอ ของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกนิ ไปครับ ทานสอนใหผ มรจู ักแตเ ฉพาะการลา
การติดตามรอย และการศกึ ษาภมู ิประเทศของปาเทา นนั้ สวนวชิ าพรานแบบพนื้ บาน ผมเสาะ
แสวงหาเพิม่ เติมเอาเอง จากพวกพรานพนื้ เมอื งเกาๆ คณุ พอสอนแตเ พียงวาถาปน ดี กาํ ลังใจดี ฝมอื
การยงิ ดแี ละรจู ักปาตลอดจนสตั วทจี่ ะลา ไดด ีแลว กไ็ มม อี ะไรจะตอ งกังวล นี่เปน หลกั ของนักลา
สตั วผ ูเ จรญิ แลวเขายดึ ถือกนั แตส ําหรบั พรานเกา แกโ บราณพื้นเมอื งแลว มอี ะไรท่ลี ึกลบั ซับซอ น
กวา นน้ั อีกมาก มันออกจะคา นกบั วิทยาศาสตร แตม ันกไ็ ดผ ลศกั ดส์ิ ิทธิ์นา อศั จรรยเ หมอื นกนั
เก่ียวกบั ทางไสยเวท อาคม สมยั แรกๆ ผมกไ็ มคอยจะเลอื่ มใสศรัทธานัก แตประสบการณที่ผานไป
นานๆ บางขณะก็ทําใหต อ งยอมรับนบั ถอื เหมือนกนั สง่ิ ทีพ่ ูดถึงนี่กค็ อื พิธีกรรมตา งๆ ในปา เปน ตน
วา การขมปา การขอลาภจากเจา ปา การขอสมาลาโทษ การบาํ บวงขอฝากสตั วทยี่ ิงไดไวใ นความ
อารักขาดแู ลของเจาปา ในกรณที ี่เรายังไมส ามารถจะเคล่อื นยายสัตวท ่ียิงไดน ้นั ๆ ไปไดใ นทนั ที โดย
ปอ งกนั ไมใ หส ตั วอ่นื มากนิ เสยี กอ น อะไรเหลา นี้ พรานพน้ื เมอื งเกง ๆ เทา น้นั ท่จี ะสอนใหไ ด”
คณะนายจางทงั้ สามพากนั จองมองดเู ขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางออื ออกมาในลําคอ
แลว หวั เราะเบาๆ
“แปลกน่ี ผมเพิง่ จะมารูเ อาเดย๋ี วน้ีเองวา คณุ เลือ่ มใสอยูในหลกั ไสยศาสตรข องพราน
พนื้ เมือง เกย่ี วกบั คาถาอาคมเหมอื นกนั ทา ทางคณุ ไมบ อกเลย”
“ถึงวาซิ...”
ไชยยนั ตกลาวมาโดยเรว็ อกี คนอยางทึง่ ๆ
“แตผ มไมเ คยเหน็ คณุ มพี ธิ รี ีตองอะไรอยา งพรานพื้นเมืองเลย ก็เหน็ คุณเปนอยา งพราน
ทนั สมยั ทีผ่ านโลกเจริญมาแลว ทุกสิง่ ทุกอยา งเหมอื นพวกเรานี่แหละ เวน ไวจ ากความชํ่าชองอันเกดิ
จากประสบการณชํานาญเทา น้ัน”
ดารินคนเดยี วท่นี ง่ิ เงยี บ ไดแตจองหนา จอมพรานอยเู ชน น้นั อยางสนเทห  เพราะอยา งนอย
ทส่ี ุด หลอ นกไ็ ดเ ผชิญมากับตนเองแลว เกยี่ วกับเร่ืองในทาํ นองน้ี ยังจาํ ไดดีถึงการนั่งหา งที่โปง
กระทิง และคนื น้นั หลอนเหน็ และไดยนิ ไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได
มันเปน คนื ทน่ี า หวาดสยองทสี่ ุดในชีวติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

674

และเขาผูน ้แี หละ เปน คนสอนใหห ลอนทาํ พิธีสมานางไม ซง่ึ จากนั้นอาการของ ‘ประสาท
หลอน’ ตา งๆ ก็หายเปน ปลดิ ท้งิ หลอ นนอนหลับไปไดอ ยา งสบาย ทาํ ใหเ ปนเรือ่ งนาคิดมาจนกระท่งั
บดั น้ี

มันไมนา เชอ่ื เลยวาคนทไี่ ดร บั การศึกษามาอยางดแี ลวเชน รพินทร ไพรวลั ย จะสนใจ
ศรทั ธาอยูใน ‘มนตม ดื ’ ชนดิ น้ี แตเ มื่อหลอนพยายามสอบซกั ถามเพ่อื จะเอาความแนช ัดจากเขาใน
วันรุงข้ึนถดั มา เขากก็ ลบั ใหค ําตอบแบบกาํ กวมชวนใหเ ขว จนหลอ นไมอ าจลงความเห็นอยา งใดได
ถูก

ระหวางทพ่ี รานใหญจิบกาแฟนง่ิ เฉยอยนู ้นั เชษฐากก็ ลา วถามย้ํามาอกี วา
“ถามจริงๆ เถอะ เรอ่ื งอยางวา นี่ เปนความจรงิ หรอื รพนิ ทร?”
จอมพรานยม้ิ ไมม ีใครตีความหมายในรอยย้มิ ของเขาออก สีหนา กรา นเกรยี ม คร้ึมไป
ดวยเคราดก เปน เงาอยใู นสลัวของกองไฟ ขณะนน้ั ไกป าเริ่มขนั กระช้นั ถขี่ ึน้ เปน ลําดบั แววตาคม
กราวระคมออนโยนคูน น้ั มองไปยังคณะนายจางของเขาทลี ะคนอยา งชา ๆ แลวก็มาจบั นง่ิ ประสาน
กบั ดวงตาที่จองมากอ นแลว ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ
“มันพูดยากครบั ในเรื่องน้ี...”
ในท่ีสุดเสียงหา วตํา่ กด็ งั มาจากเขา
“ทฤษฎีของในเมืองเปน ไปอยา งหนงึ่ และทฤษฎีของในปา มนั ก็เปน ไปอกี อยา งหนึ่งซงึ่
ไมเ หมือนกนั และยากทจี่ ะมาเปรยี บเทยี บกนั ได จะพสิ จู นก ับแบบกฎของเรขาคณติ หรือวิทยา-
ศาสตร เพือ่ ใหไ ดผ ลลพั ธแนน อนออกมา กท็ ําไมไ ดอีกเหมือนกนั ผมอยากจะพูดวามนั เปนหลกั ของ
จติ วิทยา เพ่อื ชว ยใหดา นกาํ ลงั ใจเสยี มากกวา เกีย่ วกบั เรื่องคาถาอาคมอะไรอยางวา น่ี ใครๆ ก็ยอมรับ
กนั อยแู ลว วา ในปา มันเต็มไปดวยสิ่งลลี้ ับมหศั จรรยแ ละคอนขา งจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุ
ของมนั ไมไ ดว า เกิดขึน้ จากอะไร ยกตวั อยา งงา ยๆ ในเร่อื งทีผ่ มจะเลาใหฟ ง คือคราวหนง่ึ เมอื่ ผมยงั
มือออนหดั และอยใู นวยั รนุ หัดนัง่ หา งคนเดียวเปนครง้ั แรกท่ดี นิ โปง เดอื นมันหงาย และปา ก็โปรง
ผมเห็นจากแสงเดือนถนดั ตาวาหมูโทนตวั หน่งึ เดนิ ลงมากินดินโปง เสียงขุดคุย ของมัน เสยี งเคย้ี ว
อาหาร ยืนยนั อยชู ดั วาเปน มนั มหิ นาํ ซาํ้ แสงจันทรก ส็ วา งออกอยา งนั้น เหน็ ตัวมนั อยา งถนัด ปนท่ี
ผมใชเ ปนปนลูกซองแฝด บรรจลุ ูกปรายชนดิ เกาเม็ดทง้ั สองลํากลอ ง ระยะหา งไมเ กนิ 20 วาอยา ง
นั้น และเปาหมายท่ชี ัดอยา งน้ัน มนั ไมม ที างจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เช่ือรอย
เปอรเ ซ็นตว าไมพลาดแน เพราะไดย ินเสียงมันรอ งและลม กลิ้งชกั ดิ้นชกั งออยู เพื่อความแนใ จผมซาํ้
ไปอีกนดั หนง่ึ มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิม่ ใจรอคอยแสงตะวนั พอรุงเชา มองลงมา
อกี ครั้ง ส่งิ ที่ผมยิงลมและเหน็ นอนหงายทอ งอยใู นแสงจนั ทรเ มอ่ื คืนนน้ี ้นั ท่ีแทก ค็ ือตอไมน ั่นเอง
คาํ ถามทนี่ าประหลาดใจทสี่ ดุ กค็ อื วา ถา ตาผมฝาดเห็นตอไมเ ปน หมไู ปแลว เสยี งหวีดรอ งของมนั
เสยี งดิน้ ทุรนทรุ าย และภาพขาทั้งสี่ของมนั ทีส่ ั่นกระตกุ ชกั ด้ินพราดๆ ใหเหน็ เมือ่ คืนนคี้ ืออะไร...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

675

เขาเวน ระยะ จบิ กาแฟอีกครงั้ ในขณะที่ทกุ คนจองตาเขาไมกะพรบิ คอยฟงอยูอยา งแทบ
จะสะกดกลน้ั ลมหายใจ พรานใหญห ัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา

“ทนี ้อี กี คร้งั หน่งึ นะครบั นง่ั หางเหมอื นกนั แตเปนหางหนองน้าํ คราวนีใ้ ชไ ฟฉายขนาด
สามทอนสอง เพราะเดอื นมนั มืดและปา ทบึ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟง เสยี งใบไมลนั่ กรอบแกรบอยู
เปนเวลานาน รอคอยจนแนใ จ เพราะไดยินเสยี งจมุ จมกู ลงไปในนํา้ จงึ ฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟ
ฉายมันเปน กวางเขางามตวั ใหญท ีเดยี ว ผมยงิ มเี สยี งรองลน่ั ออกมาทนั ทีที่กระสุนระเบดิ ...”

รพนิ ทรก ระดกลนิ้ ออกมาเลยี ริมฝป าก มองสบตาทุกคน ถามวา
“นกึ ออกไหมครบั กวางมันถูกปน มนั ควรจะรอ งเสียงยงั ไง?”
ทุกคนส่นั หนา ไมคิดคนหาวาเสยี งกวางรองมันควรจะเปนเสยี งอยา งไร เพราะมวั แต
ตืน่ เตนกระหายท่จี ะฟง เรื่องราวจากเขา จอมพรานนิง่ ไปครกู ็หวั เราะหึๆ แลวบอกมาหนา ตาเฉยดวย
เสยี งเรยี บๆ เชน เดมิ ของเขาวา
“มนั รอ งตอบเสยี งปนของผมออกมาวา ‘โอย !’ ครบั หูผมไมไดฝ าด จะเปนกวางหรอื
อะไรผมกไ็ มก ลายืนยนั แตยืนยันวา ไดย ินเสียงรองอยางนจ้ี ริงๆ เม่ือปนของผมระเบิดเปรย้ี ง
ออกไป”
ดารินรอ งอะไรออกมาคําหน่งึ เบาๆ ยกมอื ข้นึ ลูบแขนอนั ขนลกุ เกรยี วอยใู นขณะน้ี สวน
เชษฐากบั ไชยยันตหนั มามองดูหนากันดว ยความรสู กึ อันบอกไมถกู
“แลวกวางตวั นัน้ ?”
เชษฐาถามมาเร็วปรื๋อ
จอมพรานยกั ไหล
“พอปน ล่นั ตมู ไฟฉายเจา กรรมก็หลุดจากมอื ผมไปเพราะแรงสะทอ นถอยหลัง ภาพทกุ
ส่ิงมดื มิด ตามความรูสึกของผมไดยนิ เสยี งมนั ลม ลงดิน้ นาํ้ แตกกระจาย แลว กม็ ีเสยี งตะกายลกุ ขนึ้ ได
วิง่ สวบสาบหายไป...”
“หลงั จากน้นั ละ ?”
“พายุเร่ิมพดั กระหนํา่ อยางรนุ แรงทีส่ ดุ จนผมตอ งเอาผาขาวมามดั ตวั ติดไวก ับตน ไม ไม
ใหญขางเคยี งอีกหลายตนหกั โคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลงิ อยูบนยอดไม จนกระท่งั
สวาง พอลงมาดไู มปรากฏรอ งรอยอะไรทง้ั น้นั ผมก็ไดแ ตบอกกบั ตนเองวา สิ่งท้งั หลายที่เกดิ ขึน้ เมื่อ
คนื น้ี ลว นเปน อาการประสาทหลอนของตัวเองเทา นนั้ ตอ มาอกี หลายตอ หลายครัง้ ทผ่ี มพยายามจะ
ปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรอื หฝู าดในส่งิ วปิ รติ ผิดอาเพศตา งๆ ท่ผี มไดพบเห็น ในขณะท่ี
ทอ งปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรยี กชอ่ื ...ผมฉายไฟก็ไมเ ห็นตวั บางขณะผมเห็นกองทพั ของ
สงิ สาราสตั วรอยพันชนดิ มาเดนิ ขคู าํ ราม วนเวยี นอยูใตห า ง ยงิ เสียจนกระทั่งกระสนุ ทตี่ ิดตวั มา
เกลย้ี งฉาด แลวกน็ ง่ั ตวั ส่นั อยบู นยอดไม ภาวนาใหรงุ เชา เสียโดยเรว็ บางขณะรางของอะไรสกั อยา ง
ทสี่ ูงขนาดยอดยางเดนิ กาวผา นหา งผมไป ส่งิ เหลา นี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเหน็ ไดอ ยา ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

676

เดยี ววา มนั เปนภาพลวงตาในขณะทจ่ี ติ ประสาทของคนเราไมอยใู นภาวะปกตนิ ้ี เมอื่ คนเรากําลงั
เปลา เปล่ียวเอกะ และบงั เกดิ ความพรั่นพรงึ ขน้ึ มา กส็ รา งภาพขน้ึ มาลวงตวั เอง ผมเองกล็ งความเห็น
อยางน้นั เหมือนกนั เพ่อื ปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผา นพนภาวะนั้นไปแลว ทวา ในขณะท่ีมันกําลงั
เผชิญอยูแ ตล ะครัง้ น่ันสิ ผมแทบเสยี สตเิ ปน บาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมอี ะไรมาแกอ าการ
ของประสาทหลอนชนิดนไ้ี ด ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวทิ ยาศาสตร มนั กไ็ มเปน ผล จะพ่งึ ไฟ
ฉาย พึง่ ปน ไมว าอานภุ าพดสี ักขนาดไหน มันก็ชว ยอะไรไมได อาการชนดิ น้ีแหละครบั ทาํ ใหผ ม
เรม่ิ จะเหน็ คุณคาของวิชาพรานของผมสมยั โบราณ ทพี่ วกเราสมัยใหมเ หน็ กนั วาเปน สง่ิ เหลวไหลงม
งาย ชวี ิตท่ีคลุกคลจี าํ เจอยใู นปา ดง จนถอื เอาปา เปนบา นอยา งผม จะเรยี นรเู ฉพาะปน สตั ว หรอื
ตน ไม เพยี งสามอยางไมไ ด ตอ งเรยี นใหร ถู งึ วา ในปา นน้ั มนั มี ‘อะไร’ อยูดว ย กเ็ ขาหลักหนามยอก
เอาหนามบง หรือเกลอื จม้ิ เกลอื นั่นแหละครบั เมือ่ ปา มันอาถรรพณล้ลี บั เรากต็ องทาํ ตัวให
อาถรรพณล ีล้ ับไปกับมันดว ยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลงั จากน้นั เมอ่ื ผมจดั เจนชาํ นาญขนึ้
พอจะเขาใจไดว า อะไรเปน อะไรในปา ไมห ัวเราะเยาะ ไมดแู คลนพธิ กี รรมทางไสยเวทตางๆ ของ
พรานรนุ ปรู ุน ทวด กไ็ มป รากฏวาสัตวตวั ไหนที่ผมยงิ แลว จะไมมรี องรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง
ไมมีสัตวปา ตวั ไหนรอ งเปน เสียงคนตอบผมมา ไมม ภี าพลวงตาหลอกหลอนตา งๆ เกิดขึ้นอกี ”

ไชยยนั ตจ ปุ ากเบาๆ หันไปมองดเู พื่อนของเขาดว ยสายตาตื่นเตน
“ของจรงิ เสียแลว หรอื ไง เชษฐา เรื่องประเภทนเ้ี ราไดย ินไดฟงมาเสยี นักตอ นกั จาก
พรานพ้ืนเมืองถน่ิ ตางๆ แตเ ราก็เชือ่ เสยี ไมไ ด จนกระทง่ั มาไดย นิ จากปากคําของรพนิ ทรเ อง ซ่งึ เขา
เพ่ิงจะมาเปดเผยใหเ ราทราบเอาเด๋ียวนีเ้ อง ลงพรานทีผ่ า นการศึกษาองั กฤษ อเมริกา เยอรมนั นี
มาแลว ถึงสามประเทศบอกกบั เราแบบนี้ มนั ก็ชัดเทา น้ัน”
เชษฐาอดั ควนั จากกลองหนกั หนว ง สีหนา เครงขรมึ
“ฮอื ม นาคิดมากทีเดยี วรพนิ ทร คณุ นเี่ กบ็ อะไรตออะไรไวมากเหลอื เกนิ นะ เพงิ่ มาคอ ยๆ
ขยายใหเรารเู อาตอนทเ่ี ดนิ ปา ลึกเขามาทุกขณะน่ีเอง”
“โปรดอยาถือสาเอาเปนเรอ่ื งจรงิ จงั อะไรเลยครบั คดิ เสียวา มนั เปน ประสบการณทีเ่ กดิ ขนึ้
เฉพาะตวั ผมเองคนเดยี วดกี วา พรานท่ีไดร บั การศึกษาดๆี อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปน ตองพบในสงิ่
ท่ผี มไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปน สิ่งเหลวไหลทง้ั สิน้ ทีผ่ มเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเหน็
วา เราไดม ารว มชวี ติ กนั แลวเชนนี้ พลาดพล้ังหนักเบาอยา งไร ก็คงจะอภยั ใหก นั ได”
“ไมมีเหตผุ ลอะไรที่เราจะเหน็ วา คําพดู ของคณุ เหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพ่ือ
อะไร รพินทร คําพดู ของคณุ มีเกยี รติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเรอ่ื งนใ้ี หเ ราฟง แตเ ราคาดค้นั ขอให
คุณอธบิ ายเอง และคุณไมใ ชพ รานพ้ืนเมอื งที่งมงายในสงิ่ ทไี่ มม เี หตผุ ล”
หวั หนา คณะเดินทางเอย แชม ชา หนักแนน
“แนน อน! พวกเราดว ยกันทงั้ หมดนี่ ก็ไดเหน็ ฤทธเิ์ ดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากนั อยู
ชัดเจนกบั ตาแลว ความพสิ ดารนาขนลกุ ของไอก ุด ความลึกลับมดื มนของเจา ผโี ขมดท่ียงั ขบคิดไม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

677

แตก เลห เ หลยี่ มราวกับอาชญากรทแ่ี สนฉลาดของเจามหิงสาตัวนนั้ และควายเจาปญ ญาเกินดิรัจฉาน
ของไอแหวง! สิ่งเหลา นีย้ ืนยนั ในสิง่ ท่คี ุณพดู ไดเ ปน อยางดี”

ไชยยนั ตกลาวอยา งตรึกตรองมาอกี คนหนง่ึ ดว ยความรสู กึ อันไมสจู ะสบายนกั แลว ก็หัน
มาทางดาริน ถามวา

“นักวิทยาศาสตรจ ะวายังไง คราวน้ีไมเ หน็ ขดั คอนายพรานของของเราเลย น่งั เงยี บเชียว
นะ”

แพทยส าวคนสวยยกั ไหล ยม้ิ จดื ๆ พูดออมแอม วา
“ฉนั นะไมอ ยากจะพูด เพราะเจอมากบั ตวั เองแลว”
“เจออะไร?”
พ่ีชายและเพื่อนชายถามมาโดยเรว็ เปน คําเดียวกนั หญิงสาวหวั เราะกรอ ยๆ แลว ก็เปด เผย
ถงึ ความล้ีลับพสิ ดารของปา ซึ่งหลอนเผชิญมากบั ตนเองในคนื ทน่ี ั่งหางคกู ับรพนิ ทรใ หท ัง้ สองฟง
โดยตลอด เชษฐากบั ไชยยนั ตเ ตม็ ไปดว ยความงงงัน พอหลอนเลา จบ ไชยยนั ตกค็ รางออกมา
“ออ! นีแ่ มน กั วทิ ยาศาสตรต ัวดี โดนเขาใหแ ลว เรอะ ปด เงยี บเชยี ว เพงิ่ จะมาขยายเอา
เด๋ียวนเ้ี อง”
“ฉนั ไมอยากจะเลา ใหฟ ง เพราะคิดวามนั เปน อุปาทานเสยี มากกวา ขนื เลาไปเดย๋ี วเธอกบั
พ่ใี หญจ ะหวั เราะเยาะเอา กลายเปน จดุ ออนของฉันเสยี เปลา ๆ”
“ถา งั้นเชษฐากค็ ดิ ถูกแลว ทส่ี งั่ ใหร พินทรไ ปนั่งหางเปน พเี่ ลย้ี งคมุ กนั เธอในคืนนนั้ ถาเธอ
ขนื ไปจบั คูนงั่ อยูกบั ฉันหรอื เชษฐา เธอเกดิ อาการแบบนน้ั ข้นึ มา กค็ งไมรจู ะแกเคล็ดกนั ยงั ไง อยางดี
กช็ วนกันกระโดดลงจากหา งว่งิ ปา ราบไปคนละทาง”
ไชยยนั ตพูดแลวกห็ วั เราะออกมา
“ผมเองบกุ มาหลายปา ยังไมเคยโดนจงั ๆ เขาสกั ที ทุกปา ที่ผานมาแลวกไ็ มลกึ เทากบั ปา
น้”ี
หัวหนา คณะเดินทางพดู เบาๆ
“อาจเปน เพราะคุณชายประสาทดเี ปนพเิ ศษก็ไดครบั ผมกเ็ รียนแลว วา สิ่งเหลานีม้ ันไมได
เกดิ ข้ึนกบั คนทเี่ ขา ปา ทกุ คนเสมอไป มันเปน ทๆี ของมนั เหมอื นกนั แตสําหรบั ผมกอนทจี่ ะคร่ํา
หวอดมาถึงขนาดนี้ เจอมาเสยี นกั ตอนกั แลว พวกพรานพ้ืนเมอื งเขาเจอ เขาก็เอามาเลากนั มหิ นําซา้ํ
ยงั ขยายความออกไปใหญโตใหเปน เรอื่ งต่ืนเตนนา กลวั ยิง่ ขน้ึ แตผ มเจอผมไมเ คยบอกเลากับใคร
เพิ่งจะมาคยุ เปน เรอ่ื งสนกุ ๆ ใหคณะคุณฟง นแ่ี หละครับ”
“แตผ มดคู ุณไมออกเลย วา คุณจะเปน คนเช่ือถอื ในวธิ ีการของพรานพ้ืนเมืองแบบนี้ เห็น
เวลาคุณเดนิ ปา คุณกอ็ ยใู นอาการปกติธรรมดาๆ เหมอื นพวกเรานเี่ อง ไมไ ดเสกคาถาอาคมยกมอื
ไหว หรอื ทําอะไรแปลกๆ ใหเหน็ เลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

678

ไชยยนั ตยังเตม็ ไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยม้ิ เล็กนอย ทาํ ใหส หี นา อนั กรา น
เกรียมนน้ั มีแววออ นหวานขน้ึ

“ผมเอามันมาประยุกตก ันครับ ระหวางความเชือ่ ถือตา งๆ กับเหตผุ ลสมัยใหม พรานอยา ง
ผมจะเขา ปา แตละครงั้ มานัง่ บนบานศาลกลาว ยกมอื ไหวตน ไมห รือภูเขาทวมหวั บนอะไรหมบุ
หมบั มนั กจ็ ะดกู ระไรอยู ผมใชว ธิ ีสํารวมจิตใหเทย่ี ง แลว กส็ งกระแสจติ ไปยังสิ่งท่เี ราไมอาจมองเห็น
ไดด ว ยตาเปลาเหลา นี้ จะบอกกลา อยางใดกบ็ อกกนั อยใู นใจ เทานนั้ เปนอนั เสร็จพิธี มนั ก็ไดผ ล
เทากันนน่ั แหละ คอื กาํ ลังใจของเราจะดีขนึ้ ไมจ าํ เปน ตอ งจดุ ธูปจดุ เทยี นใหมันเปลอื งของเสียเวลา
แลวกเ็ สยี สถาบนั ที่ผมเคยผานมา”

“เอ...แตผ มรูสึกวาจะสังเกตเหน็ อะไรจากคณุ อยางหนงึ่ นะ เพ่ิงจะมานกึ ข้นึ ไดเดยี๋ วนเี้ อง
เมือ่ เรามาพดู กนั ถงึ เรอ่ื งน”้ี

เชษฐาพูดย้มิ ๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอ ยางเลอ่ื มใส
“คุณชายสังเกตเหน็ อะไรหรอื ครับ?”
“เวลาคุณจะบกุ เขา ดงแตละครง้ั นะซิ ผมเห็นคุณยืนน่ิงๆ มองซา ยมองขวา แลว กห็ กั กิ่งไม
เล็กๆ ทง้ิ คาไวท กุ คร้ัง มนั เปน พิธที างไสยเวทอะไรหรือเปลา ?”
จอมพรานหวั เราะ ราชสกุลหนมุ ใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนม้ี คี วามสงั เกตอนั
ละเอียดลออจรงิ ๆ
“ไหนๆ ผมกบ็ อกกบั คุณชายมาถงึ เพียงนแ้ี ลว เพราะฉะนน้ั ไมจําเปน ทผ่ี มจะตองปด บัง
อะไรอีก ท่ีคุณชายเหน็ ผมหกั กงิ่ ไมเลก็ ๆ ทง้ิ ไวทกุ ครง้ั น่ันนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกย่ี วกบั พิธี
ของพรานสมยั โบราณ มันก็มีอยเู หมอื นกนั แหละครบั คอื มนั เปนพธิ ีขมปา หรือหักปา อะไรทํานอง
นี้ วัตถุประสงคก ค็ อื ใหเรามอี าํ นาจเหนือปา บุกเขา ไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถ าจะ
พจิ ารณากนั ตามหลักขอเท็จจริงอีกอยา งหนง่ึ มันกใ็ หประโยชนไมนอ ยทเี ดียวครับ ก่ิงไมที่เราหกั ไว
กค็ อื การทําเคร่อื งหมายกนั หลงนนั่ เอง อยางนอยทสี่ ุดเวลาเราสาวรอยกลบั หรอื เดินยอนมาพบเขา
เราก็จะจาํ ทางได เพราะตน ไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มนั มองดเู หมือนกนั ไปหมด ยากท่จี ะ
กาํ หนดจดจํา แตเ ทา ทผี่ มหักก่งิ ไมไ วท กุ คร้งั กอ นที่จะบกุ เขาดง มนั เกดิ ขน้ึ จากนสิ ัยเคยชนิ มากกวา
อยา งอ่ืน อะไรกต็ ามที่เราทาํ อยบู อยๆ เปน ประจาํ มันกต็ ดิ เปน นิสยั ”
“ไมเสียแรงเลยนะทเี่ ราไดคณุ มาเปนคนนาํ ทางในครั้งน้ี พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดใน
เรื่องของปา อยา งกวา งขวางเหลอื เกนิ ชนิดท่เี ราไมเคยมโี อกาสรูมากอน สารพัดทุกแงท ุกมมุ เลย แต
เสยี อยา งเดยี ว คณุ คอยๆ ขยายออกมาทลี ะอยา ง”
ไชยยนั ตเ อย ออกมาดวยความรูสกึ แทจรงิ ดารนิ กข็ ัดโพลงออกมา
“อาว! ตามธรรมเนียมของทศิ าปาโมกข เกจิอาจารยผ ูป ระสิทธป์ิ ระสาทวิชาก็ตองอยา งน้ี
ซิ คือตอ งใหผทู จ่ี ะมาฝากตัวเปน ศษิ ยป รนนบิ ัตวิ ตั ถาก ลาํ บากลําบนไปกบั อาจารยเ สยี ใหนานๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

679

หนอย จึงคอ ยๆ ใหว ชิ าทลี ะขัน้ ๆ ไป ลกู ศษิ ยตอ งคอยกราบไหวงอ งอนขอถา ยทอดวชิ าอยเู สมอ
แหละ มา ยงัน้ กไ็ มใ ห”

รพนิ ทรห วั เราะออกมาดังๆ ลากเสยี ง
“ไมใ ชอ ยางนน้ั หรอกครับคณุ หญงิ บังเอญิ วาผมเปน คนไมคอยจะชา งพดู แลวถา ไมถ าม
ผมจะบอกไดย ังไง ก็ยงั ไมท ราบมากอ นเหมอื นกนั วา อะไรที่รูดแี ลว หรอื อะไรทยี่ งั ไมร ู โดยเฉพาะ
อยา งยิง่ สําหรบั คณุ หญิง เหน็ บอกวา ผานซาฟารีกบั ลมุ นํา้ อะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวลั ย แหง
หนองน้ําแหงจะกลาบงั อาจหรือครับ จะกลายเปน สอนหนังสอื ใหส ังฆราชไป”
หลอ นคอ นขวบั พดู สะบัดๆ
“เอามาพูดอีกแลว! จะใหบ อกกนั สักกี่คร้งั วา โมเ ลน ”

เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะอยางครึกครืน้ ทุกคนอยใู นอารมณแจม ใส ลมื เรอื่ งปญหาหนกั
เฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมม ใี ครสามารถจะทําอะไรไดก อ นเวลาตะวันขน้ึ นอกจากจะรวมกลมุ
สนทนาฆาเวลาลอมกองไฟทีใ่ ชหุงตม ไชยยนั ตย งั ตดิ ใจเรื่องเกา อยไู มห าย กถ็ ามมาอกี

“บอกใหร ูหนอ ยไดไ หม พธิ ที างไสยเวทของพวกพรานปา เขามีอะไรบา ง?”
“มันมากมายเหลือเกินครบั แตท่ีสาํ คญั ๆ กเ็ หน็ จะมอี ยูส องสามอยาง คอื การขมปา การขอ
ลาภจากเจา ปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสตั วทีย่ งิ ไดใ หเ จา ปา ชว ยคุมครองรกั ษา
กอ นทจ่ี ะมาขนยา ยอยางที่บอกแลว แมก ระท่ังการผกู หางก็ยงั ตองมพี ธิ ตี ามเคลด็ ภายหลังจากทยี่ ิง
สตั วไดแ ลว พรานบางคนกต็ องมพี ิธสี ะกด แกอ าถรรพณ โดยเช่ือกนั วา ภตู ชิ นิดหน่ึงทสี่ ิงอยู
ประจําตวั สัตว จะวิ่งเขา สิงตวั ของพรานคนยิงในทันทีทสี่ ัตวนั้นขาดใจตาย ซงึ่ จะทาํ ใหว ปิ รติ ฟน
เฟอนไป พธิ ีเหลานก้ี ็คือการทอ งภาวนาถอยคําอนั เปน อตั คาถา ลกั ษณะของมันเปน คาํ บาลที ผ่ี สมไป
กับวลหี ว นๆ ส้ันๆ ถาเอามาพูดใหฟ ง กน็ า หัวเราะอยไู มใชนอ ย เร่ืองของคาถาเปนเรอื่ งของการนา
หัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผทู ีเ่ จรญิ แลว ”
“แปลวา คณุ ใชค าถาเหลานเี้ ปน ประจาํ อยูตลอดเวลา?”
คาํ ถามมาจากดารนิ และมนั เปนคําถามทพี่ รานใหญอ ดตี นักเรียนนายทหารสามประเทศ
รูสึกอึดอดั พิกล
“ตรงกนั ขาม ทกุ วันนีด้ ูเหมอื นจะลืมไปเสยี หมดดว ยซาํ้ ”
“อา ว! ก็ไหนคณุ ยอมรับวาคณุ เชอื่ และรบั รองวา มนั เปน ความจริงยังไงละ ?”
“วญิ ญาณของปากบั วญิ ญาณของรพินทรเ ดย๋ี วนก้ี ลมกลืนเปนอนั หนงึ่ อนั เดียวกนั เสยี แลว
ก็เลยไมจาํ เปน วา แตค ณุ หญิงเถิดครับ เช่ือเร่ืองนีไ้ หมละ ?”
เขายอนถามมา
“คุณอยากจะใหฉนั เชอื่ ไหมละ ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

680

“ไมเ ชอื่ ไวแ หละครบั เปน ดี อยา งนอยกไ็ มตอ งมานกึ ทเุ รศตวั เองภายหลงั เมือ่ กลับเขา ไป
ถึงโลกเจริญแลว แตม ขี อ แมอ ยูว า คณุ หญงิ ตอ งปรบั จิตใจใหม นั่ คงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทาน
อีก สติอนั มนั่ คงของคนเรา กค็ อื คาถาอาคมอนั ศกั ด์สิ ิทธทิ์ ีส่ ุดเหนือกวาคาถาใดๆ ทง้ั ส้นิ ผมสรปุ ได
แคน ้แี หละ”

หญงิ สาวหนั ไปทางพี่ชายบอกวา
“ฟงดเู ถิดคะพใี่ หญ นายพรานของเราคนน้ีพูดอะไรเปน สองแงส องมมุ ท้งิ เปน การบา น
ใหเ ราตอ งคดิ ปวดสมองอยเู สมอ วนิ ิจฉยั ลงไปไมไ ดแ น เหตผุ ลขออรรถาธิบายของเขาเปรยี บ
เหมอื นนา้ํ กลิง้ บนใบบอน จบั ไมต ดิ ”
“โธ นอ ยก็ รพนิ ทรบ อกออกชดั อยา งนแี้ ลว เธอยังจะไปคาดคั้นไลต อ นเขาถงึ ไหนกนั เขา
ตอบเราอยา งปญ ญาชน ถาเธอเปน ปญญาชน เธอควรจะเขา ใจไดเอง อยากจะไดค าํ ตอบชนดิ ที่ไม
ตองวนิ จิ ฉยั อะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรอื บญุ คําซ”ิ
ไชยยนั ตพดู พรอ มกับหัวเราะ
“ตวั เองกย็ อมรับวา เหน็ มากบั ตาแลว เกงจริงทําไมถงึ ตอ งพงึ่ คาถาสมานางไมท ่รี พินทร
บอกใหล ะ”
“ออ แปลวา เธอเช่ือเรื่องน้รี อยเปอรเซน็ ตเ ตม็ เลย”
“ยอมสารภาพวาในอาณาจกั รพงไพรนลี่ ะก็ ฉนั ยอมเชอ่ื พรานใหญข องเราทุกอยา ลงคิด
จะถายทอดรํ่าเรียนวิชากันแลว ลกู ศษิ ยไมเ ช่อื ครแู ลวจะไปเชือ่ ใคร มหิ นาํ ซํ้ายังเปน ครูท่เี ห็นฝม อื
มาแลววาขนาดไหน”
หลอ นหนั ไปทางจอมพรานบอกวา
“เปน โอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลงั ช้ลี งิ ใหไ ชยยนั ตดู แลวบอกวา เปน ชาง เขา
จะตอ งเชอ่ื คณุ แนๆ ”
รพนิ ทรก ับเชษฐาพากนั หวั เราะลั่น แตไ ชยยันตท าํ หนา ขงึ ขังจรงิ จงั
“ออ ไมมีปญหา แมส ายตาของฉนั จะมองเหน็ อยทู นโทว าเปนลิง แตถ า รพนิ ทรบอกวา
นน่ั คอื ชาง ฉนั กต็ อ งเช่ือตามเขารอ ยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตอ งดกี วา ฉนั แนๆ ใครจะรูได ฉันอาจ
ตาฝาดเห็นชางกลายเปน ลงิ ไปกไ็ ด ไมใ ชเ ธอน่ี รพินทรบ อกวา ควายปา เธอกลบั บอกวาววั เถียงกนั
ยังไมทันขาดคาํ ไอม หิงสาตวั น้ันกพ็ งุ พรวดเขาใสเลย เมอ่ื วานนลี้ มื เสียแลว หรือ? ไมไ ดพ รานใหญ
ของเราทก่ี ระชากคนอวดดสี ูรูหลบเสียทนั อยางหวดุ หวดิ ปา นนเ้ี ธอก็แหลกไปแลว ”
ดารินนง่ิ เฉยทาํ หนา ไมร ไู มช เี้ สีย พอพดู ถงึ มหิงสา ควายยกั ษต วั นนั้ บรรยากาศของการ
สนทนาท่กี ําลงั ครึกครน้ื สนุกสนาน ก็เปลยี่ นมาเปน เครงเครียดอีกครง้ั
เชษฐาหนั ไปปรึกษาหารือกบั ไชยยนั ต ครหู นึ่งกห็ นั มาทางจอมพราน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

681

“เราเหน็ จะตองเปล่ียนแผนชวั่ คราวแลว ละรพนิ ทร เกีย่ วกบั ไอควายมหากาฬตวั นี้ ทีแรก
เราไมไดสนใจอะไรกบั มนั นกั แตเดย๋ี วนเ้ี หน็ ทจี ะตอ งหนั มาพจิ ารณามันใหจ รงิ จงั เด็ดขาดลงไป
ปลอ ยไวไมเ หมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอ มๆ มองๆ สะกดเราอยแู บบน้ี”

“พักทางไอแหวง ไวช ว่ั คราว มุงตามมันกอ นหรอื ครับ?”
“ควรจะเปน อยางนัน้ ”
ไชยยนั ตบอกมาแทนอยา งหนักแนน พรอมกนั ก็ตอวา มาปนหวั เราะเบาๆ วา
“คณุ ไมยกั บอกใหผ มรเู ลยวา ไอค วายเจากรรมตวั นั้น ยองเขา มาใกลท ี่นอนเราเม่อื คนื
ตอนท่ีผมต่ืนขนึ้ มาผลดั ยามคณุ ”
“ผมไมอยากบอกใหค ณุ ไชยยันตเ กดิ กังวลในตอนนัน้ ครบั ตัง้ ใจไวว าจะบอกในตอนเชา ”
แลว กม็ องไปทางหัวหนา คณะเดนิ ทาง
“แลว แผนของเราท่จี ะออมไปดกั พบขบวนเกวยี นทีท่ งุ ชาง ตามทพี่ ดู กันไวเ มอ่ื วานละ
ครบั ”
“คอยหารือกนั ใหมท หี ลัง กอ นอ่นื ตามไอค วายเขาเกกตวั นีก้ อน ถา ยงั ไงไมไ ดตวั มนั เรา
เหน็ จะไมม ที างเขาถงึ ไอแ หวง หรอก ยิ่งกวานน้ั ยังเต็มไปดว ยอันตราย”
เมอื่ เปนคําส่ังของหวั หนา คณะเดินทาง พรานใหญก ็ไมม อี ะไรขดั ขอ ง ทกุ คนกินอาหาร
ม้อื เชา กันเรยี บรอ ยกอนสวางเลก็ นอ ย

พอปา เรม่ิ ปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเหน็ หนากนั ไดถนดั โดยไมตองอาศยั กองไฟ เขาก็
นาํ ทุกคนออกสํารวจรอบบรเิ วณทพ่ี ักนอน

ไมมีอะไรจะตอ งเคลือบแคลงแมแ ตน ดิ เดียว รอยตีนของเจามหิงสาตวั น้ันปรากฏใหเ ห็น
อยเู ดนชดั ยนื ยนั วา ทง้ั รพนิ ทรแ ละแงซายไมไดจบั รหัสเหตรุ า ยเมอ่ื คืนนผ้ี ดิ พลาดไปเลย มันเดนิ
เลาะวนเวยี นอยรู อบๆ ปางพกั จริง ในระยะทห่ี า งออกไปในรัศมปี ระมาณเพยี ง 40 เมตรเทา นน้ั แลว
ถอยขา มลําธารไปยังอีกฟากหนึ่ง มรี อยลบั เขาไวกับโคนตน ตะเคยี นใหญเ หนอื ฝงธาร เหมอื นจะ
เตรยี มอาวธุ พรอมไวส ําหรบั ที่จะบดขยม้ี นษุ ยอนั เปน ศัตรขู องมนั พรานใหญม่นั ใจวา มันจะตองซมุ
ตัวอยใู นละแวกไมเ กนิ 2 กโิ ลเมตรน่เี อง สาํ หรับเจตนาเตรยี มแผนพิฆาตของมัน

“อาจหลบเขา หุบ หรอื มายกข็ ึ้นเขาไปแลว ก็ไดค รับ ผกู อง”
นนั่ เปน ความเห็นของแงซาย ซ่ึงกม็ ีเหตผุ ลไมนอ ยเหมอื นกนั เพราะในเวลากลางวนั
โดยเฉพาะตอนหวั รงุ เชน น้ี นิสัยของควายปามกั จะเขาไปซอ นกายอยใู นดงทบึ
“ผมวา มันนา จะเผนไปไกลลิบทีเดยี ว ตอนทีเ่ ชษฐายิงเสือตัวน้ันตอนใกลรุง การทีเ่ สอื เขา
มาใกลท ่พี ักของเรา กแ็ ปลอยชู ดั แลว วา ไอควายตวั นน้ั จะตอ งไมอ ยูในละแวกใกลเคียง สว นอีกอยา ง
หนึ่ง ตอนท่ีเสยี งปน ดงั ขนึ้ เทา กับไปเตอื นใหม นั ออกหางไปอกี แทนทจี่ ะคิดอยูใกล”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

682

ไชยยนั ตคาดคะเนตามเหตผุ ลของเขาบาง รพนิ ทรยังไมอ อกความเหน็ ใดๆ ท้ังสน้ิ บอก
ใหท ุกคนรอเขาทรี่ มิ ฝงธารกอน ตนเองลยุ ขามตามรอยท่ีเห็นอยหู ายลับเขาไปในดง ครใู หญกโ็ ผล
กลบั มาทางปากดา นอกี ดา นหน่งึ

“วแ่ี ววของมนั เปน ยงั ไงบาง?”
เชษฐาถามอยา งรอนใจ
“บายหนา ไปทางปาหนาม ทเ่ี ขา ไปหลบอยเู มือ่ เยน็ วานนค้ี รบั ทายไมถูกวา จะเขา ไปซมุ
อยใู นนัน้ อกี หรอื จะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไ กลนัก”
“เอาละไมวามนั จะวางแผนเลนกลอยา งไรกับเรา สาํ หรบั วนั นถี้ งึ ไหนถงึ กนั ”
หวั หนาคณะตดั สนิ ใจเดด็ ขาด

ทั้งหมดมเี วลาพกั เตรียมตวั ทธี่ ารนํา้ นนั้ ในระยะเวลาสนั้ ๆ ตางวักนาํ้ ขึน้ ลบู ศรี ษะและ
ใบหนา พอใหค วามแชม ชนื่ และกรอกนา้ํ ใสก ระตกิ จนเต็ม ระหวางที่พรานใหญท รุดตัวลงนอน
พังพาบอยทู ี่หนิ ราบเรยี บกอนหน่ึง จมุ ใบหนาลงไปสายอยูในนํ้าหางจากคณะนายจา งของเขาที่กาํ ลัง
หารอื กันเบาๆ ออกมาทางรมิ ฝงดา นหน่ึง พอเงยหนา ข้ึนสะบัดน้ํา กเ็ หน็ ดารินมาหยดุ ยืนอยูตรงหนา
ถืออะไรชนดิ หนงึ่ ไวในมอื แตไขวห ลงั ไมใ หเ ขาเห็น

“จะหยุดพลตง้ั หลักกนั ทน่ี ่นี านสกั เทาไหร? ”
หลอ นถามเรียบๆ รพนิ ทรตบทต่ี นคอแรงๆ แลววกั นํ้าเทกรอกลงไปทางคอเสือ้ ดานหลัง
จนแผน หลงั เปย กชมุ
“กน็ านพอทจี่ ะใหท กุ คนตัง้ สติ เตรียมกายเตรยี มใจใหพ รอ ม แตไมน านจนถึงขนาดที่จะ
ใหใ ครนอนเปล้ืองผาผง่ึ แดดได ทําไมครับ อยากอาบนาํ้ เสียกอ นสักม้ือหนง่ึ กระมงั ?”
“เปลา!”
หลอ นกระชากเสียงหว นๆ
“ท่ถี าม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาสนั้ ๆ ที่เราพักกนั อยนู ี่ คณุ ควรจะถางปา ใต
คางออกเสยี บา ง ปา รอบดานมันรกนา กลัวอยแู ลว อยาใหใบหนา ของคนนําทางเปน ปาไปดว ย มัน
ไมจ าํ เรญิ ตาสาํ หรบั นายจาง”
รพนิ ทรล บู ทีต่ อบแกม อนั เขยี วครึม้ ไปดว ยเคราดก เลกิ ควิ้ มองดทู รวดทรงองคอ รที่ยืนอยู
ตรงหนา
“ขอโทษ ท่จี างมาน่นี ะ จา งมาเพอ่ื ความจําเริญตาหรือวา จา งมาเพือ่ นําทาง”
“กจ็ างมาใหน าํ ทางนะซ”ิ
“แลว หนา ผมจะเปนปา มนั ทาํ ใหบริการตามสัญญาจา งเส่อื มสมรรถภาพลงงั้นร”ึ
“อยางนอย มนั ก็ผดิ วนิ ยั ของลกู จางท่ีดี ไมม นี ายจา งทไี่ หนหรอก ท่ีอยากจะเห็นคนงาน
ของตวั หนวดเครารงุ รังราวกับโจรหา รอย มนั ไมสภุ าพเลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

683

“ผมเปน มคั คุเทศกน ําเดนิ ปานะครับ ไมใชม คั คเุ ทศกนําชมกรงุ ”
“น่นั แหละ ยง่ิ รายใหญเลยทีเดียว คณะเดินปาชดุ นม้ี ีผหู ญิงตดิ มาดว ยคนหนง่ึ เปน คน
ขวัญออน แลว กต็ าฝาดงา ยๆ ระหวางบกุ ปาเขาไปดวยกนั เกดิ มองเหน็ หนาพรานนําทางกลายเปน
หนาเสอื หรือหนาหมไี ป อปุ ทวเหตจุ ากการยงิ เพราะเขาใจผิดกอ็ าจเกดิ ขึ้นได วิธปี ลอดภยั ท่สี ดุ กค็ อื
ทาํ หนาใหเ กลยี้ งๆ เหมอื นมนุษยปถุ ุชนธรรมดา สงั เกตเห็นจําไดงา ยๆ ดกี วา”
จอมพรานหวั เราะอยูในลําคอ
“ผมไมเ คยพกมดี โกนในขณะออกปา ”
“ไมเ ปน ไร ฉนั แกปญ หาใหไ ด เอา ! จดั การเสีย”
พรอมกับพดู หลอนเอามอื ที่ไขวห ลงั ออกมา เดาะเครอ่ื งโกนหนวดไฟฟาทใี่ ชถ าน
แบตเตอรี่แลว โยนมาให รพนิ ทรร บั ไวผ ิวปากหวอื
“นค่ี ุณหญิงพกเครื่องโกนหนวดไฟฟา ตดิ ตัวอยเู สมอหรอื ?”
“บา ! ของพ่ใี หญยะ ฉนั ขอยืมเขามาให ทนราํ คาญลูกนัยนต าอยูไมไ หว”
วาแลว หลอนก็ผละไปรวมกลมุ อยูกับเชษฐาและไชยยนั ต
รพนิ ทรห วั เราะหๆึ อยเู ชนเดมิ จดั การโกนหนวดเคราออกจนเกลยี้ งเกลาในระยะเวลา
อันรวดเรว็ พลางกบ็ น อยูในใจวา ม.ร.ว.สาวคอู รคิ นนี้ สรางเร่ืองยงุ ปวดหวั ใหเ ขาอยตู ลอดเวลา ไหน
จะภาระรับผดิ ชอบอนั หนกั องึ้ ไหนจะเรือ่ งจกุ จิกกวนใจสารพัด คิดไวแ ตแรกไมผดิ เลย
ดเู อาเถอะ แมแ ตเสรภี าพในดา นสว นตวั หลอนก็ยังเขา มาบังคับควบคมุ
หนวดเคราของเขา ตอ ใหมนั รงุ รังแคไหน ดูเปนโจรหา รอ ยอยา งไร (ทห่ี ลอ นวา ) มันกไ็ ม
เห็นจะเกีย่ วอะไรกบั หลอ นสกั นดิ ซํ้ายังเขา ใจขูวา หลอนอาจเผลอยิงเอาเขาเขา เพราะเขา ใจผดิ
มันไมใชเ รื่องท่ีเขาจะตองมาทนเส่ียงกับคาํ ขแู บบแผลงๆ ของผูห ญงิ ร้ันๆ ชอบเอาชนะ
อยางหลอน ใครจะรไู ด ขนื ดื้อไมยอมโกน หลอ นอาจแกลง ยงิ เอาจรงิ ๆ ก็ไดไมโ อกาสใดกโ็ อกาส
หน่งึ แมจ ะเปน การแกลงยงิ แบบขูเพื่อใหค ําสง่ั ของตนสมั ฤทธผิ ล เขาก็ไมต องการจะทดลอง!

ไมก ่ีนาทหี ลังจากน้ัน ภายใตการนําของรพนิ ทร ทง้ั หมดลยุ ขามลําธารแคบๆ ตามรอย
มหงิ สาตวั นนั้ ไป ซ่งึ ทศิ ทางกค็ ือหนทางทค่ี ณะท้ังหมดเดนิ ผา นมาแลว เมือ่ เย็นวานนน่ั เอง อากาศใน
เวลาเชากําลังสดชน่ื เยน็ สบาย สะดวกแกก ารเดนิ ทางอยา งย่งิ รอยของมันแสดงวา เดนิ อยา งสบายไป
ตามทางดานไมไดบ กุ แหวกเขาพง และจรงิ ตามท่รี พนิ ทรบอกไว มนั เดนิ ขน้ึ เนนิ เรียบไปทางไหล
เขาเตย้ี ๆ แลววกลงสดู า นตะวนั ตกของลกู เขา บา ยหนายอนกลบั ไปทางปา หนามอันแนน ทบึ เปน
ชัยภูมิทมี่ นั่ หลบเขาคมุ เชงิ อยูเม่ือพลบคํ่าของเมื่อเยน็ วาน รอยซ่งึ ใหมสดๆ รอ นๆ ฟองอยูชดั จนดู
เหมอื นวา มนั เพิ่งจะเดินลวงหนาคณะติดตามไปเม่อื ไมกอ่ี ดึ ใจนเ่ี อง หนิ เลก็ ๆ บางกอ นทม่ี ันเหยยี บ
พลิกไว ยังปรากฏรอยดินทชี่ ้ืน และกิ่งไมบ างกง่ิ ทถี่ กู กระทบหกั ยางยังออกซึมๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

684

กอนจะลงจากเนนิ ไหลเ ขา รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจทิศทางลม สวนเชษฐา
ปน ขึน้ ไปบนโขดหินลกู หนง่ึ ใชกลองสอ งทางไกล สอ งสํารวจลงไปยงั ละเมาะสลับไปกับทงุ แฝก
เบื้องลา งตดิ ตอ กับปาหนาม ดารินกบั ไชยยนั ตกม ลงสํารวจพจิ ารณารอยตนี ของมัน ทเ่ี หยยี บดินออ น
ไวบ ริเวณหน่ึง เพอื่ ใหชดั ตาขึน้ ใจโดยไมสบั สน หากจะพบเห็นอกี ในเวลาขางหนา

ทางลมเปนสิง่ สําคญั ทส่ี ุด ขณะนี้มนั พดั จากเชงิ เขาลงไปสทู ุงราบเบ้อื งลาง แดดในเวลา
เกาโมงเชา เร่ิมจะกลา ข้นึ เชษฐาผสู าํ รวจภูมปิ ระเทศดว ยกลองก็กระโดดกลับลงมา

“ผมเช่ือวา มนั หลบเขาไปในดงหนามนน่ั แนๆ โดยอาจคิดวาเปน สถานที่ปลอดภัยและ
ไดเปรยี บทสี่ ุดของมนั ชนดิ ที่พวกเราไมก ลา ตามเขาไป ปา หนามทงั้ หมดนั่น อาณาเขตสกั เทาไหร
ครบั ?”

“ประมาณไมน อยกวา 5 ตารางกิโลเมตรครับ สดุ ดานหลงั ประชิดกบั เชงิ เขาชันทีเ่ ห็นผา
หินขาวโลง ลิบๆ อยูนน่ั ซายมอื ออกทุงแฝกติดตอ กบั ปาแดง ลักษณะเปน ทุงโลง โดยตลอด แต
ขวามือนาํ ลงสธู ารนํ้าสายเดียวกบั ทีเ่ ราขา มมาเม่อื เชาน้ี ในตอนเหนอื ข้ึนไปจากน้ันก็เขา หุบขน้ึ เขา
ใหญล ูกโนน ”

“เราอยเู หนอื ลมมันในขณะนไี้ มใชหรอื ?”
ไชยยนั ตเ อย เบาๆ ปองตาดดู วงตะวัน แลว สงั เกตไปตามยอดไม
“ครบั นี่เปน เร่ืองหนกั ใจ เราตองออ มไหลเขาลงไปทางดานใต ตดั เขา ละเมาะทาง
ดา นซายนน่ั แลว วกขน้ึ มาอีกทหี นง่ึ ระยะทางไกลออกไปหนอ ยแตกไ็ มมีทางเลือก”
“ตกลง! กําหนดแผนแบงกําลงั ซอมความเขา ใจกนั เสียเด๋ียวน้เี ถอะ ประเด๋ยี วยงุ ยากใน
เวลากะทนั หนั ”
เชษฐารอบคอบ เตือนขนึ้
พรานใหญทรดุ ตัวลงนงั่ คกุ เขากบั พ้ืน ใชก ง่ิ ไมส เกตซครา วๆ เปน แผนทล่ี งกับพ้ืนดิน ทกุ
คนมุงลอ ม
“มอี ยูส ามทางสําหรับมนั ในขณะน้ี คอื หนึง่ ...หลบซุม อยูในปา หนาม สอง...ออกทางทงุ
แฝกดานซายมอื อนั เปนทางใตลม และสาม...ขา มธารขึ้นหุบทางดานขวามือทางดา นเหนือลม แตผม
อยากจะเชือ่ วา ถา มันจะออกจากปาหนามนี่ มันควรออกทางดา นตามลมมากกวา คอื ทางซา ยมอื ออก
ทงุ แฝก เม่ือมาถึงบรเิ วณปาหนาม หกคนของเราจะแบง ออกเปนสองพวก สามคนบกุ เขาไปทางดาน
ซาย อีกสามคนแยกเขาไปทางดา นหนา ปลอ ยทางดา นขวาอนั เปนทางขน้ึ หุบทิ้งไว”
“ผม แงซาย ไชยยันต พวกหน่ึง คณุ นอ ย กบั เกิด อกี พวกหน่ึง!”
หวั หนาคณะเดินทางกาํ หนดให พรานใหญผงกหวั รับอยา งงายๆ
ทกุ ครง้ั ของการกําหนดแบง พวก เชษฐาจะตอ งสงนองสาวคนสวยอนั เปนภาระหนกั ที่สดุ
ในคณะ ใหมาอยใู นความรบั ผิดชอบของจอมพรานเสมอ นั่นแปลวาเชษฐามองไมเหน็ ใครจะทาํ
หนาที่น้ไี ดดีไปกวา เขา แมก ระทง่ั ตวั เอง ในภาวะเสยี่ งอนั ตราย ซึ่งทุกคนเขา ใจดี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

685

เชษฐา เลือกเอาทางซา ยมอื อันเปน ทุง แฝก เพราะฉะนน้ั ทางดานหนา ซึ่งเปนของรพินทร
พรานใหญห นั ไปทางแงซาย ผจู ะทําหนา ท่ีเปนมคั คุเทศกส าํ หรับฝา ยเชษฐา

“จะพบมนั หรอื ไมก ็ตาม ใหอ อกมาสมทบกับฉนั ทางธารนาํ้ ดานขวา ใครออกมาถงึ กอน
เปน ฝา ยรอคอย เขาใจไหม?”

หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรพยกั หนารบั คาํ เมอ่ื นดั แนะเปน ท่เี ขาใจกันดีแลว รพินทรก ็นําไตข้ึน
เขาเตย้ี ๆ โดยจากทางดานทเ่ี ดินมาแตเดมิ อาศยั ทางอพยพของสตั วอ อ มลงทางชายทงุ ดา นใตอนั เปน
ทางใตลม หนทางเตม็ ไปดว ยความรกทบึ สงู ชันลาํ บากตอ การเดนิ อยางยิ่ง

กินเวลาถงึ ชั่วโมงเตม็ กวา จะมาถงึ เปาหมายที่ตอ งการ ทกุ คนเหงอ่ื ออกทว มกาย เปน ร้ิว
รอยไปดว ยหนามและกิ่งไมข ว น โดยเฉพาะอยางย่งิ ดาริน แตห ลอ นไมไดปรปิ ากคาํ ใดเลย พช่ี าย
และไชยยนั ตค อยใหค วามชว ยเหลืออยเู สมอ ในขณะท่ีปน ขน้ึ หรือไตล งหนทางชนั ตามไหลเ ขา

ครง้ั หนง่ึ ในขณะทไ่ี ตล งมาตามหนทางลาดชนั ดา นขวาเปนโตรกเหวลกึ กิ่งเถาวัลยแหง
ก่งิ หนง่ึ ทห่ี ลอ นใชเหน่ยี วโหนพยุงกายขาดหกั ออก รางของหญงิ สาวเสียหลกั พลิกกลิ้งลงไปอยาง
หวาดเสียว โชคดที ่รี พนิ ทรก บั แงซายไตล วงหนาลงไปกอนแลว ทัง้ สองหนั ขวบั มาเพราะไดย ินเสยี ง
เอะอะของเชษฐากบั ไชยยันตผ เู ห็นเหตกุ ารณเพราะอยเู บอื้ งหลงั พรานใหญค วาตัวดารินไวไ ดอยา ง
หวดุ หวดิ แตน ํ้าหนกั ตัวประกอบกับความแรงที่หลอ นกลิ้งลงมา และหนทางทเ่ี ทลาดเชนนนั้ พอ
ปะทะหลอ นไวได เขากเ็ สยี หลกั ลนื่ เซคะมําหนาลงไปพรอมกบั หลอ นอกี คร้งั พอดตี ิดแงซายผยู นื
เอาหลงั ยันตน ไมใหญคอยทา อยูตะครบุ ไวไ ดท ั้งสองคน เลยพากนั เสียหลกั ลมลงหมดทั้งสามคน แต
ตดิ อยูทโี่ คนไมน ัน่ เอง จวนเจยี นจะหลดุ ขอบเหวลงไป

ทุกคนใจหายใจควาํ่ ในอปุ ท วเหตนุ ้นั แมแ ตร พนิ ทรเอง แตเจาตวั คนประสบอุปทวเหตุ
กลบั หวั เราะออกมาอยา งสนกุ สนาน ภายหลงั จากทแ่ี งซายเหนี่ยวแขนหลอนพยุงใหย นื ขนึ้ หลอ น
ไมไดร ับบาดเจบ็ อะไรมากไปกวา ถลอกปอกเปก บางเล็กนอ ย หันไปกลาวขอบใจพรานใหญกบั แง
ซายราวกบั ไมไ ดเกดิ อะไรขนึ้

เชษฐา ไชยยนั ตและเกิด พากันไตต ามลงมาโดยเร็ว เมอื่ มาถงึ เหน็ ดาริน รพินทร กบั แง
ซายเปนปกตเิ รยี บรอยดี ตางก็ถอนใจออกมาโลง อก

“ระวงั หนอย นอ ย!...”
พช่ี ายจอ งดนู อ งสาวดวยความเปน หว ง และหนกั ใจยงิ่
“เหนอื่ ยมากกระมัง?”
หลอ นหวั เราะเสยี งใส ปายแขนเส้ือขึ้นเชด็ เหง่ือทเ่ี กาะพราวอยูบ นใบหนาปราศจากแวว
ต่ืนเตน ตกใจอะไรกบั อปุ ทวเหตเุ ม่อื ครู
“เปลา หรอกคะ ไมท ันดใู หถนดั เสียกอ น ไปจบั เอากิง่ เถาวัลยผเุ ขา มนั ขาดกเ็ ลยเสยี หลกั พี่
ใหญโ ปรดอยา กงั วลไปเลยเรอื่ งเล็กนอ ยเหลอื เกนิ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

686

เสยี งพช่ี ายกบั ไชยยนั ตบน พาํ อยางไมว ายอกส่นั ขวญั แขวนในเหตกุ ารณเมือ่ อึดใจทแ่ี ลว
มา รพนิ ทรสีหนาเฉยๆ ลอบชาํ เลอื งไปทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวยนกั ผจญภยั เยย่ี มยอด สตแิ ละกําลงั ใจ
ความกลาหาญของหลอนผดิ ธรรมชาตขิ องผูหญิงสามัญเอาจรงิ ๆ อนาคตขางหนา เหน็ จะไมต อ ง
กงั วลมากนกั เขาคิดดวยความปลอดโปรงใจขึน้

หยุดพกั พอลมหายใจทัว่ ทอ งดีแลว ตา งกร็ ดุ หนา ตอไปอยางบกุ บ่นั ทรหด จนกระทงั่ มาถึง
ชายดงดา นใตต ดั ปา หญา คาและละเมาะเตยี้ ๆ อกี สองแหง กม็ องเหน็ ปาหนามอนั แนนทบึ อยูเ บอื้ ง
หนา ตาํ แหนง ใตลมตามทพ่ี รานใหญตอ งการ รพนิ ทรเดินเลาะตรวจรอยอยา งระมดั ระวังอยคู รูใหญ
หยั่งทศิ ทางลมเพื่อความแนใจอีกคร้งั ก็หนั มาโบกมอื เรยี กทกุ คนเขา ไปรว มสมทบเพ่ือบอกแผนขนั้
สุดทา ย

ตา งปลดเคร่ืองหลงั ทบี่ รรจุของใชจาํ เปน ออกวางกองรวมกันไวใ ตซมุ ไผ เพือ่ การเคลอ่ื น
ไหวท่คี ลองแคลวสะดวกทสี่ ดุ โดยไมเ กะกะเปน ภาระ คงมีแตปน คูม อื และกระสุนสํารองเทานั้น
กอนทีแ่ งซายจะนําเชษฐาและไชยยันตแ ยกไปยงั ทิศทางทต่ี กลงกนั ไว หวั หนาคณะเดนิ ทางสง มือให
เขาจับ รพินทรยิ้มกระซบิ

“ขอใหโชคดนี ะครบั คณุ ชาย!”
“ฝากนอยดว ย!”
“ไมตองหวงหรอกครับ”
ฝา ยของเชษฐาตดั ดานเลก็ ๆ ลับพุม ไมไป พรานใหญห นั มาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน เหน็
หลอ นเทนํา้ ในกระตกิ กรอกใสป าก ดื่มเสียเต็มอิ่มราวกบั จะเผือ่ ไวส าํ หรับเหตุการณข า งหนา แกะ
หมากฝรัง่ ออกมาใสปากเค้ยี วพลางเลิกคิว้ สง มาใหเขา จอมพรานโคลงศรี ษะชา ๆ กงึ่ ออนใจก่งึ ขนั ๆ
ไมกลาวคําใดทงั้ ส้ิน โบกมือเปน สญั ญาณ แลวนาํ ออกเดนิ เลาะลดั ทางดานอีกดานหน่งึ ออ มไปทาง
ตะวนั ออกของบรเิ วณปา หนามอันรกชฏั กรอบแดงเหน็ เปน ดงอยเู บื้องหนา หลอ นเดินตามหลงั เขา
ปดทายดว ยเกดิ

ตะวนั ใกลเ ทย่ี ง แผดแสงอา วระอุไปทว่ั บรเิ วณทุงราบกลางฤดูแลง เปลวแดดทรี่ ะเหยขึน้
สูอากาศแลดรู ะยบิ ระยับราวกบั มองผานเตามหายกั ษ ยงิ่ ใกลดงหนามเขาไปก็ย่ิงปราศจากทีก่ าํ บงั
เพราะตน ไมส ลดั ใบรวงโกรน เห็นแตก ิง่ กานวางเปลาเหมอื นโครงกระดกู กลางทะเลทราย

ไมม ีวแี่ ววของสัตวใ ดทั้งสิน้ แมแ ตนกเลก็ ๆ สักตัว
ทันใดน้ันเอง ระหวางทเ่ี ดินกันมาในลักษณะเขา แถวเรยี งหนง่ึ รพนิ ทรผ สู าวเทายาวๆ แต
เบากริบอยูเบอื้ งหนากห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลงอยา งกะทันหนั !
ดารินกมหนากมตาเดินวัดรอยเทาเขาไปทกุ ระยะ เพราะความรอ นอาวของอากาศรอบ
ดานไมทนั ระวงั ตน ทรวงอกอันพุงตระหงานของหลอนจงึ ปะทะเขากับแผน หลงั ของเขาเตม็ รกั
หญงิ สาวรอ งอุทานอะไรออกมาคาํ หน่งึ เหว่ยี งกําปนลงไปกลางหลังของเขาเต็มแรงอยา งโมโห

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

687

พรานใหญค วา ขอมือของหลอ นโดยไมเหลียวหลังกลบั บีบไวแ นน เปน สญั ญาณเตอื นใหห ลอ นเงียบ
สายตาคงเพง ไปทางดงไผหนามอันแหง แดงเบอื้ งหนา ไมกะพรบิ

หลอ นหันไปมองตามแลวกย็ นื ตวั แข็งเหมอื นถกู สาปไปในพริบตานนั้
ประจนั หนา ตระหงานเง้อื มอยเู บื้องหนา ระยะหา งเพยี งไมเ กิน 20 วา โดยมกี อหนาม
พุงดอเต้ียๆ กนั้ กลาง รา งทะมึนของอะไรชนิดหนง่ึ ยนื แหงนหนาเบิง่ อยทู ่นี ัน่ หนังหนาเปนเกล็ดราว
กบั เอาเกราะนกั รบโบราณมาปะไวเ ปน แถบๆ หวั เรยี วเลก็ ไมไดขนาดกบั ลาํ ตวั หยู าวรี เขาแทนทจี่ ะ
งอกออกจากมมุ ของศีรษะทัง้ สองดานกลบั โผลแหลมตั้งโงงอยบู นจมกู เขาหนา ขาวใหญ. ..เขาหลังท่ี
ขน้ึ เรียงซอ นกนั สั้นกวา เล็กนอ ย
มันคอื แรดสองนอ หรอื กระซตู ัวขนาดลกู ชางรนุ ! ระยะทเ่ี ผชิญหนา กนั จูโจมกะทันหัน
ทสี่ ดุ แทบจะเรียกไดว า เผาขน! ตา งฝายตางไมร ตู ัวมากอ น
เกดิ ยนื นิ่งอยูกบั ท่ี เพราะรสู ัญชาตญาณของเจาสัตวดกึ ดําบรรพดุรา ยชนดิ นั้นดตี ามวิสัย
ของพรานปา สว นนกั เผชญิ ภยั สาวสวยหวั รน้ั ภายหลังจากหลับตาแลว ลืมตาจองอกี คร้ัง ก็บอก
ตนเองวา ตาหลอ นไมไ ดฝ าดไปเพราะไอแดดอยา งเชน ทเี่ ขาใจแตแ รก พอสติคนื สตู ัว .470 ดับเบลิ ไร
เฟลในมอื กย็ กข้ึน
หลอนขยับตวั เพียงนดิ เดยี ว กถ็ กู สกัดไวอ กี ดว ยอุงมอื แขง็ กราวปานคมี เหลก็ ของจอม
พราน
“น่ิง!”
เขากระซิบรอดไรฟน ออกมาเบาทส่ี ุด แตก เ็ ฉียบขาดท่ีสดุ
ดารนิ สะกดกลน้ั ลมหายใจ ยืนตวั แขง็ อยูเ ชนเดมิ แตล ะจงั หวะการเตน ของหวั ใจหลอ น
เหมือนถูกกดจมอยูในนรกสันดาป ไมม โี อกาสนึกคิดหรอื ทํานายอนาคตไดท ้งั ส้ิน
รพนิ ทรห นีบพานทายไรเฟล ไวในซอกแขนลักษณะเดมิ ปากกระบอกช้ี 45 องศาลงดิน
เพยี งแตน ว้ิ เทา นน้ั ทส่ี อดเขา ไปแตะอยูที่ไก เขายืนประจนั สวนหนา กบั มนั น่ิงๆ ในระยะอันใกลช ิด
นั้นโดยไมเ คลือ่ นไหว ราวกบั จะเปน เพียงเสาตน หนึ่ง
อึดใจใหญตอ มา ซง่ึ ดารนิ รูสกึ วา นานสกั หมืน่ ปก ไ็ มป าน เจาสัตวด กึ ดําบรรพท ่ีคาดกันวา
สญู พนั ธไุ ปหมดสน้ิ แลวสําหรบั ปา เมืองไทยหายใจแรงๆ ออกมาคร้งั หน่งึ เริ่มหนั รีหนั ขวางเงยจมูก
ข้ึนพยายามสา ยหากลนิ่ สว นลูกตาเลก็ ๆ ของมนั ทง้ั สองขา ง ก็มองดคู ลา ยจะจองมาท่มี นุษยทงั้ สาม
อยา งตัดสนิ ใจไมถ ูกอยเู ชนนน้ั ลมพัดจากมนั มาทางฝา ยมนุษยว ูบหนง่ึ กลน่ิ โคลนอับๆ โชยคลุง มา
ถามันพรวดเขา มากห็ มายถงึ พรบิ ตาเดยี วเทา นน้ั ยอมถงึ ตวั
แตแลว อยา งนา ประหลาดมหัศจรรยใจท่สี ดุ ในความรูสกึ ของดารนิ แรดตัวนัน้ ออกวง่ิ
เหยาะๆ เลี่ยงไปทางดงหนามซายมือ หยดุ เงยจมกู สูดกลน่ิ มอี าการพะวา พะวงั เหลียวซา ยแลขวา แลว
กค็ วบโขยกหางออกไปจนกระทงั่ ลับพงทบึ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

688

เสยี งเกิดถอนใจออกมาดังสน่นั ไมใชเสียงถอนใจเพราะพน จากภาวะวิกฤตท่ีสดุ มาได
อยา งหวดุ หวดิ แตเปน การถอนใจเพราะความเสยี ดายอยา งสดุ ซงึ้ ทวา สําหรับหญิงสาวยงั คงเต็มไป
ดว ยอาการตน่ื เตน จองหนา รพินทรดวยความประหลาดใจเหลือท่ีจะกลาว

“ทาํ ไมคุณไมย อม แลว ทาํ ไมมันถึงไมวง่ิ เขา ใสเ รา ทั้งๆ ที่ประจนั หนากนั เผาขนแคน”ี้
หลอ นครางออกมา
“ทีผ่ มไมย งิ กเ็ พราะมนั ไมใ ชส ัตวท่ีเราตองการ และท่มี นั ไมว ง่ิ เขาใสเรา ก็เพราะมนั มอง
ไมเห็นเราชัด ยังไมแ นใจ แรดเปนสัตวทสี่ ายตาเลวท่สี ดุ มนั เชอื่ จมูกของมนั ยงิ่ กวา สายตา ถา เราอยู
ใตลม เพียงแตย ืนนิ่งๆ เทานน้ั มนั ก็มองไมเ หน็ แลว ไมว า จะอยใู กลก นั สกั แคไหน”
“นายท้งิ ลาภกอ นใหญของเราไปเสยี แลว หลายๆ ปจ ะไดพ บสักท”ี
เสยี งเกดิ บน ออกมาอยางเสยี ดาย
“ถา ยงิ ไอส องนอเมอื่ ตะก้ี กแ็ ปลวา เราชวดไอเ ขาเกกคูอ าฆาตของเรา งานสําคญั ของเรา
อยทู ี่การลม ควายปา ตวั น้นั ไมใ ชม วั แตจะมาคดิ หาลาภโดยเฉพาะอยางยง่ิ ในเวลาน”้ี
แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวย พดู ขรึมๆ
“ขออภยั ท่ีหยดุ อยา งกะทนั หันเมื่อตะก้ี มนั ฉกุ เฉนิ ขวนตวั เหลอื เกนิ จะบอกกไ็ มทัน”
หลอ นหลบคอ นขวับ หนาแดงดวยแสงแดดและความตนื่ เตน อยกู อ นแลวยิง่ มีสจี ดั ขนึ้ อีก
บน อบุ อิบอยูในลาํ คอฟง ไมไ ดศ พั ท ควกั ผาเช็ดหนา ออกมาเชด็ เหงอื่ แลวถามกลบเกลอ่ื นวา
“คุณเหน็ มนั ตอนไหน?”
“กอ นหนา คณุ หญิงเดนิ มาชนผมพรบิ ตาเดียวเทา น้นั กาํ ลังเดนิ เพลินอยูเหมือนกนั อยๆู
มันก็ลุกพรวดพราดจากกอหนามพุงดอนน่ั สงสยั จะนอนอยูกอ นแลว และคงไดยนิ เสยี งผดิ ปกตเิ ลย
ลกุ ข้ึน โชคดีเหลือเกนิ ที่เราเดนิ มาทางใตล มมนั มา ยงัน้ เปนไดแหลกไปบา งแลว แรดเปนสตั วท ีม่ ี
อารมณฉ นุ เฉยี วโดยไมม เี หตผุ ล ถา มนั ไดก ล่ินในระยะหา งกห็ นี แตถ าจวนตวั ก็พุง เขาใสท นั ที ดไี ม
เดินไปชนมนั เขา”

ครน้ั แลว พรานใหญกอ็ อกนาํ เงยี บๆ ตอไปตามเดิมโดยไมกลาวเชนไรอกี มาหยดุ
ใครค วญอยรู มิ ปา หนามอีกอดึ ใจใหญ จึงวกสลู ําหว ยเลก็ ๆ อนั แหง ผากท่ีทอดโอบขอบดงคดเคีย้ วไป
มา ตรวจสอบทางลมอยูท ุกระยะ การเดนิ ของเขาแผวฝเ ทาชาลงเปน ลาํ ดบั ในท่สี ดุ ก็กลายเปน ยอ ง
กรบิ แสงตะวนั ยามเทยี่ งสาดลอดกิ่งใบของเถาวลั ยอันกรอบเกรยี ม ลงเปนจดุ สวา งเรอื งรองอยู
ท่วั ไป อากาศระอุจนเส้ือเปย กชุม ราวกบั อาบน้ํา โดยเฉพาะอยางย่งิ สําหรับดารนิ

เส้อื ลาสตั วผา ชนิดบางเบาของหลอ น รัดลงแนบเนื้อทาํ ใหเ หน็ สว นสัดไดถ นัดจนเจาตวั
ตองดึงบอยๆ

เสยี งนกกะรางรองรับอยเู ปนระยะ ลมสงัดลงอยางนาอศั จรรย แมใ บไมแ หง เล็กๆ กแ็ ทบ
ไมกระดกิ พอไตข ึ้นจากลําหวย ซ่งึ เขา มาอยูใจกลางของปาหนามอนั เตม็ ไปดว ยดา นเลก็ ๆ อุดมไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

689

ดวยฝนุ และใบไมแ หง เกดิ ก็เริม่ ใชหฟู ง แนบกับพน้ื สว นรพินทรเ คลื่อนไปลกั ษณะคอ มๆ บางขณะ
ก็ทรุดตวั ลงน่งั พิจารณาไปรอบดา น ดารินไมม ีโอกาสท่จี ะปริปากเอย ถามขอ สงสยั ใดๆ จากเขาอกี
เลย นอกจากคอยสังเกตดูอาการและปฏบิ ตั ติ ามไปทุกระยะ หลอ นเตม็ ไปดว ยความอึดอัดใจ เพราะ
ไมร ูความถึงการเคล่อื นไหวไปแตละกาวของรพินทรกบั เกดิ นอกจากอาศยั เดาเอาวามันกาํ ลังเปน
ระยะเขา ดายเขา เขม็ ทีส่ ดุ ทงั้ ๆ ท่ีต้งั แตเ ขามาในเขตดงหนามอนั กวางใหญห นาทึบแหง น้ี หลอ น
สงั เกตไมเ หน็ รองรอยของเจา มหงิ สาตัวนนั้ เลยจนนิดเดยี ว

อีกครง่ึ ชั่วโมงผานไป มนั เต็มไปดวยความทรมานอยา งย่ิง สําหรบั คนท่ไี มเคยมากอ น
อยา งหลอ น อากาศก็แสนจะรอน ปารกเต็มไปดวยหนาม จะกระดกิ ตัวคบื หนา ไปไดแตล ะคืบแสนท่ี
จะยากเยน็ หลอ นเพิ่งจะมาประจกั ษแ นชดั เอาบัดน้ีเองวา นักลาสตั วท ดี่ ีจะตอ งเต็มไปดวยความใจ
เย็น และตอสกู บั ความอดกลั้นอยา งเหลอื ขนาด

หลอ นลากไรเฟล คืบตามหลงั เขาไปอยางทรหดเวน ระยะหางหนงึ่ ชว งแขน นกึ ไมอ อก
เหมือนกนั วา หากเจาควายมหากาฬตวั นัน้ จโู จมพรวดพราดออกมา ภายในบริเวณอนั แคบจาํ กดั ที่
ตองคอ ยๆ เล้อื ยคืบหนา ไปราวกับตวั ตนุ น้ี หลอนจะกลบั ตวั ทันตอเหตกุ ารณห รอื ไม

ลึกเขาไป...และลึกเขาไปเปน ลําดบั ภาวะเชน นด้ี ารนิ ไมสามารถจะบอกไดว า หลอ น
กาํ ลังอยทู ่ไี หน และขณะนฝ้ี ายของเชษฐากําลังอยูทไี่ หน นอกจากวา จะคอยตดิ หลงั ตามพรานใหญ
ไปทกุ ระยะสดุ แลว แตเขาจะคลาน หรือคืบไปทางใด ไมมีการพดู ไมมกี ารใหคาํ อธิบายกัน เอาแต
ดอมๆ คลานๆ อยา งเดยี ว ประเดย๋ี วแยกไปทางซาย ประเด๋ยี ววกกลับมาทางขวา มนั เปน ความอดึ อัด
ใจเหลอื ประมาณ แทบวาจะหมดสิ้นความอดกล้นั

นานๆ ครงั้ เทา นน้ั ทีเ่ ขาจะหันกลบั มามองดูหลอ นแลว ก็ยิม้ ใหนดิ ๆ หลอ นอยากจะดวู า
นัน่ เปน การยมิ้ เยาะสะใจทพ่ี าเอาหลอ นมาทรมาทรกรรมอยา งนไ้ี ด แลวก็ฮดึ มานะมองตอบอยา งไม
ยหี่ ระ คลายจะบอกวา เมอ่ื นายไหวฉนั ก็ไหวเหมือนกนั ไมว า จะคลานหรือเลอ้ื ยไปลงนรกกนั ท่ไี หน

ครั้งหน่ึง ขณะท่ีมดุ ลอดซมุ ไผใ หญเ สียงลกู ปนสํารองทใ่ี สไ วใ นกระเปา เสอื้ ของหญงิ สาว
กล้งิ กระทบกนั จนเกดิ เสียงข้นึ รพินทรห นั ขวบั มาโดยเร็ว จองหนา หลอ น แตด ารนิ ไมเขาใจ
ความหมายมองตอบทําหนา ตืน่ ๆ ถาม พรานใหญพ ยกั หนาเปน สญั ญาณ ใหเขาไปใกลจ นมาหมอบ
อยูช ดิ กนั ทโ่ี คนสะแกตนหนงึ่

“ลูกปน...”
เขาจอ รมิ ฝป ากชิดชอ งหขู องหลอ น
“อยา ใหมนั กลง้ิ กระทบกนั เกดิ เสียงขนึ้ !”
หลอ นตใี บถามมาเปนเชิงวา แลว จะใหท าํ ยังไง
รพนิ ทรหลับตาลง สัน่ หวั ดกิ ๆ อยา งออ นอกออนใจ แลว ลวงกระเปา เสอ้ื หยิบยางรดั ของ
เสน หนงึ่ สงไปใหห ลอน หญงิ สาวยงั งงไมเขาใจความหมายวา เขาสง ยางเสนเลก็ ๆ ใหห ลอนทําไม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

690

พรานใหญจงึ ทาํ มอื บยุ ใบใหห ลอนจดั การมดั ลูกกระสนุ สํารองเหลา นั้นไวด ว ยกนั ปอ งกันไมใ ห
กลงิ้ กระทบเกดิ เสียงขน้ึ ในขณะเคล่ือนไหว

ดารนิ ย้ิมออกมาจดื ๆ เพง่ิ จะรูเ รือ่ ง ปฏบิ ัติคาํ สงั่ โดยดี
เขาใหห ลอ นกาํ ไวในฝา มือ สาํ หรับเตรียมพรอมสองนดั โดยเหตทุ ีป่ นของหลอนเปนปน
แฝด สามารถบรรจกุ ระสนุ เขาลํากลอ งไดเพยี งสองนัดเทา นัน้
หลอนขยับปากจะถามอะไรสักอยา ง แตจ อมพรานแตะริมฝป ากไว ออกคลานนําตอ อึด
อดั ใจเขาเตม็ ท่ี ดารนิ เลยจิ้มนว้ิ ลงไปกลางหลงั เขาเต็มแรง รพนิ ทรส ะดงุ หนั มามอง หลอ นทําหนา ตา
เฉยเสยี แกลง ยกนวิ้ แตะริมฝป ากเปน สญั ญาณหา มไมใ หเขาพดู เชน ไรบา ง อกี ฝายหนง่ึ ไดแ ตก ะพริบ
ตาปรบิ ๆ
เกิดผูเล้อื ยราวกบั งู ลอดเขา ไปตามพงหนามทบึ ดานขวามือ ชมู ือสงู ขึ้นใหเหน็ และกวัก
เรยี ก รพนิ ทรก บั ดารนิ คลานเขา ไปสมทบ พรานพื้นเมอื งผมู จี มกู และสายตาพอๆ กบั สตั วป า คอ ยๆ
เอามือแหวกพมุ ไมเ บื้องหนา ออก แลวบยุ ปากลงไปยังพน้ื เทลาดเปนแอง เรียบ ในระหวางวงลอ ม
ของพงหนามหวายไมหา งออกไปนัก
รอยตีนของเจา มหิงสายา่ํ เกลอ่ื นอยทู ีน่ ่ัน มองเหน็ ชัดแมก ระทง่ั รอยนอนของมนั บริเวณ
นนั้ ดูเหมือนจะเปนตาํ แหนงรมเย็นทีส่ ดุ ภายในพงหนามแหง นี้ เพราะเบอ้ื งบนเปน หลังคาของกิ่งไม
แหงทีห่ ลนหักลงมาทับถมกนั อยู บนซมุ ไมใ หญป ระกอบไปดวยเครอื เถาวลั ยท่แี นน ทึบราวกับใคร
มาสานไว
รพนิ ทรก วาดสายตาไปรอบๆ ขณะนั้นลมสงัดทง้ั ปาเงยี บสงบจนแทบจะไดย ินเสียงหวั
ใจเตน มนั เปน ความเงยี บอยา งนา คดิ เกิดเอาหแู นบพืน้ อกี คร้ังแลว เงยจมกู ขึ้นสา ยรอนไปมาใน
อากาศ
“ผมไดก ล่ินมนั นาย! มนั อยไู มหา งเราน่เี อง”
พรานหนมุ พนื้ เมอื งกระซิบ ดารินกระชบั .470 ไวใ นมือแนน ปลดหามไกแผวเบา
รพินทรเ มมปาก ประสาททกุ สวนเขม็งเกลยี วเครยี ด ถงึ แมเขาจะไมถ งึ กับไดก ล่ินของมนั อยา งเกดิ วา
ก็ตามที แตสิง่ ทีเ่ หน็ อยกู บั ตาในขณะนม้ี นั กบ็ อกไดชดั เหลือบตัวเลก็ ๆ ฝูงหน่งึ ยงั คงบนิ ตอมอยตู รง
บริเวณแอง ท่ีมนั นอน ฟองนา้ํ ลายก็ตดิ อยกู บั พ้นื บางสว นชนดิ ที่ยังไมท นั แหง พิสจู นไ ดช ดั วามนั เพง่ิ
จะลุกขึ้นผละไปภายในอดึ ใจใหญๆ นเี่ อง แตนา ประหลาดใจในขอทว่ี า มนั เคลื่อนไหวไปอยา งไมม ี
เสยี งเลยจนนดิ เดียว ขณะที่เขาตามเขา มาใกลจ นเกอื บจะถึงตวั อยูแ ลว และการยา ยทจี่ ากลักษณะท่ี
กําลังนอนพกั อยขู องมันน้นั ...เปนการเคล่อื นยา ยโดยบงั เอิญ
หรอื วามันไดก ล่ินมนษุ ยคูอ าฆาตของมันกนั แน!
ชําเลอื งมาทางนายจางสาวสวย ผคู อยติดหลังแจอยูราวกบั เดก็ เลก็ ๆ ทตี่ ดิ พี่เลย้ี ง รพนิ ทร
เร่มิ หนักใจจนบอกไมถกู ภมู ิประเทศรอบดานมนั รกทึบจนไมสามารถจะหมนุ ตวั ไดถ นดั ในภาวะ
เขาดายเขาเข็มเชน น้ี มนั สรา งความกรง่ิ เกรงกงั วลใหแ กเ ขาเหลอื ประมาณ อึดใจใดกย็ ังไมส ามารถ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

691

จะทาํ นายไดถ กู ที่เจา ควายผีนั้นอาจพรวดพราดจูโจมเขา มาจากรอบทิศ และยามนน้ั มนั ยอ มเปน
ฝายไดเ ปรียบมนุษยร อยเปอรเ ซน็ ต

เจาตวั คนท่ถี ูกหวงเองกลบั ไมเหน็ วาจะมอี าการหวนั่ ไหวสะทกสะทา นอะไร เคย้ี วหมาก
ฝร่งั อยเู ยบิ ๆ คอยมองดเู ขาอยูเชน นนั้ ความไมประสีประสาตอเหตุการณน น้ั บางขณะก็ทําใหผหู ญิง
กลา ไออยา งประหลาดเหมือนกนั สงิ่ ท่รี พินทรก ลัวไมย ิ่งหยอ นไปกวาการเผชญิ หนากับเจา เขาเกก
ในขณะนกี้ ็คอื ถา วินาทีฉกุ เฉนิ ท่สี ุดมาถงึ และในระยะกะทนั หนั ประชดิ ตวั เชนนี้ หมอ มราชวงศ
หญงิ คนสวย อาจทําปนลน่ั ถกู เขาหรือเกดิ เขา กไ็ ด มันไมเ หมาะนกั ที่จะใหห ลอ นเดนิ ตามอยู
ทางดานหลังเขา

จอมพรานโบกมอื เปน สัญญาณใหเกดิ เดนิ เล่ียงออกไปทางดา นซา ย แลวรัง้ แขนดารินให
ขน้ึ มาอยูเ คยี งขาง แทนทจี่ ะใหห ลอ นแกวงปากกระบอกปน ฉวดั เฉวยี นอยแู ถวๆ บริเวณศีรษะหรอื
ตน คอของเขา

“ไมตองกงั วลวาจะตอ งรอผม หรือเกดิ ถา เห็นตวั กย็ งิ เลย อยาตืน่ เตน ผลผี ลามในเวลายิง
ระวังวิถีกระสนุ ไวด วย อยาใหถ ูกกันเอง”

หลอ นพยกั หนารบั
โดยรอยตีนทป่ี รากฏอยูเ ดน ชดั น้ัน ท้ังสามออกตามไปอยางระมัดระวงั ประสาทตาและหู
ตืน่ พรอ ม โดยเฉพาะดาริน...ความเหนด็ เหนอื่ ยออนเพลยี หายไปราวกบั ปลดิ ทงิ้ เมือ่ รแู นว า เปา หมาย
การลา รอคอยอยใู นอนาคตอันใกล ไมมใี ครพดู คาํ ใดกันอีกเลย

รอยนั้น ดเู หมือนจะเดินโดยอาการปกตไิ ปตามทางดานอยา งไมเรง รอนอะไรนกั มนั นํา
วนเวียนไปในระหวา งปา หวายและหนามพุงดอ ท่ขี นึ้ อยสู ลับซบั ซอ นเปนละเมาะ ซอกนนั้ มองเห็น
ทิศทางรอบตวั ไดในระยะหางไมเกนิ 10 กา ว โดยไมส ามารถจะบอกไดว า การประจันหนา จะเกดิ ขน้ึ
ยังตาํ แหนง ใด เวลาผา นไปอีกย่สี ิบกวานาทีก็พบวา รอยเหลา นน้ั เปน รอยเดนิ วนแบบทางเขาวงกต
เหมือนจะวางกบั ดัก เพราะมนั นํายอ นกลบั มาท่ีเกา อนั เปน ตาํ แหนงนอนของมนั ท่ีคนพบในตอน
แรก

เกิดเกาหวั สบถพํา ในขณะทรี่ พนิ ทรก ดั รมิ ฝปาก
“ไอค วายผีนรก มนั จะเอายงั ไงกันแน ลอใหเดนิ วนเสียแลว ”
เสยี งพรานพ้นื เมืองออู ี้อยใู นลําคอ
“ท่ดี งไผด า นเหนือ ตรงที่เราคิดวา เปน รอยเกาของมันน่ันอาจเปน ทางแยกไปของมนั ก็ได”
รพนิ ทรพ ดู อยา งใครครวญ ดารินไมรูเร่อื งอะไรกเ็ บยี ดชดิ เขา มากระทบไหล ถามวา
“ทาํ ไมหรือ?”
“เราตามรอยมันกลบั มาถึงทีเ่ กา อีกครบั แปลกมาก ถาเราไมห ลงรอยมนั ตรงทางแยกแหง
ใดแหงหน่ึง กแ็ ปลวามนั เดินลอ ใหเราตามเปนรปู วงกลม วนเวยี นอยนู เี่ อง”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

692

ไมทันขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงนกระวงั ไพรรอ งกอ งมาทางดานเหนอื ก่งิ ไมแ หง
ท่ใี ดสักแหงหนงึ่ หลน ลงมากระทบพงเสียงผลวั ะผะ แลว ก็ปรากฏเสียงเหมือนสตั วข นาดใหญต ะลยุ
พุม ไมครนื ไป มันดังอยูชวั่ ขณะเทาน้นั กเ็ งยี บหายไปตามเดมิ แตเ สยี งนกยงั คงรอ งอยเู ปน ระยะ

“ทางโนนแนแ ลว ครบั นาย”
เกิดกระซบิ เร็วปรอ๋ื แลว ออกเรงฝเทา ไปอยางรวดเรว็ รพินทรแยกตดั ดานเลก็ ๆ ไป
ทางขวาโดยมดี ารนิ สาวเทา ตามมาติดๆ เคียงไหล มาบรรจบกับเกดิ ทซ่ี มุ ไผใหญแลว กต็ ดิ รอยซึ่งนํา
ขึ้นสเู นินสูงอนั มรี อยตนี ตะกุยขน้ึ ไป สองฟากทางเปน ปา สะแกและเถากระทกรกทแี่ หงกรอบเกรยี ม
สลับไปกบั ตนไขเ นา ทางนน้ั ลาดชนั ข้นึ ทกุ ขณะ พน้ื ดินแขง็ เปน หนิ ปนกรวดจนแทบจะมองไมเ หน็
รอยตีนของมนั นอกจากจะพจิ ารณาใหถี่ถว นจริงๆ พอมาถงึ ยอดเนนิ ทเ่ี ต็มไปดว ยตนยางและพุม
ขอ ยพนออกมาจากบรเิ วณปา หนาม กค็ น พบวา เจาควายมฤตยูแฝงตวั เขา ไปหลบกาํ บงั อยพู ุมขอ ย
แหงหนึ่ง รมิ ทางดาน รอยของมนั หยดุ อยทู ่ีนัน่ รอยปส สาวะยงั เปน ฟอง แลวก็บา ยหนาลงลาํ หว ย
กวา งไปสพู น้ื ตา่ํ อีกฟากหนง่ึ ทง้ั หมดกระช้ันรอยเขาไปอยางเรง รีบ ความระมดั ระวงั เตรยี มพรอมทวี
ขึ้นถงึ ขีดสดุ
ในลาํ หว ย รอยตนี ของมันไมมีอะไรมาลบไดอกี แลว ในภาวะทไี่ ลหลังกันอยา งกระชนั้ ชิด
เชน นี้ เพราะกองใบหญา แหง ท่รี บั น้าํ หนกั ตัวอันมากมายของมัน ปรากฏฟอ งใหเหน็ ชัด ตลิ่งหว ย
บางแหง กถ็ ูกลาํ ตัวของมันเสียดสขี ณะทเ่ี ดินผาน เปน รอยถลม สดๆ รอนๆ น่ีเอง
ปากหว ยอันลาดตํ่าลงทุกขณะนนั้ นาํ ออกธารนํ้าของลูกเขาใหญอีกฝง หน่งึ ทีม่ องเหน็ ปา
เขยี วชอุมอึมครมึ อยูเบอื้ งหนา กอ นจะถึงลําธารนํา้ ใสทไ่ี หลผานแกง หนิ ปรากฏเสยี งดงั รกิ ๆ อยูนนั้
เปน พ้นื ทรายปนกรวด ลักษณะหาดย่นื จากปากหว ยออกไปประมาณ 40 เมตร รอยตีนของเจา
มหิงสามองเหน็ ไดใ นระยะไกลวายาํ่ ตรงไปยงั ธารแคบๆ น้นั
ตางเรง ฝเทา ตามออกไปท่ีชายหาดน้ันอยางรีบดวน ดว ยความเขา ใจวา เจาควายเปลย่ี ว
มหากาฬ คงจะขา มลําธารขน้ึ ดงฝง ตรงขา มไปแลว แตเมอื่ มาถงึ ท้ังสามกม็ องตากนั งงงนั ไปอกี ครงั้
อยางคะเนอะไรไมถ ูก รอยตีนยาํ่ จากปากหวยตรงมาที่ลาํ ธารนาํ้ แหง นก้ี ็จริง มนั มาส้ินสุดเอาตรง
ตําแหนง ชดิ ชายนาํ้ ระหวา งกลมุ โขดหนิ หมหู น่ึงพอดี แตม องไมเห็นรอ งรอยแมแ ตน ดิ เดียววา มันจะ
ขามไปฝง ตรงขา ม
ท่นี า มหศั จรรยท่ีสุดก็คอื รอยหวนกลบั หรอื แยกไปทางอน่ื ก็ไมม !ี
มหิงสาตวั นนั้ หายไปไหน?!!
“มนั เหาะไปไดยังไง นาย!”
เกิดลมื ตาโพลง รองออกมาอยางประหลาดใจ
รพินทรก วาดสายตาไปยงั ภมู ิประเทศรอบดา น แลว กมลงพจิ ารณารอยตนี เหลา นน้ั อีกครง้ั
เขาเองก็มคี วามรูสึกไมผ ดิ อะไรกับเกิดในขณะน้ี งงไปหมด ดารนิ เองก็พอจะรสู ึกถงึ ความแปลก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

693

ประหลาดในขอ นี้ หลอ นเดนิ ลยุ นํ้าซ่ึงกวา งประมาณสิบเมตรข้ึนไปยงั ชายหาดตรงขา ม แลว สํารวจดู
ตามพน้ื ทราย

“มนั ไมไ ดขามมาฝง นีแ้ น”
หลอนรองบอกมา
“ทางน้กี ็ไมม รี อยวกกลับ มีแตร อยทเ่ี ดินยา่ํ ลงมาครั้งแรกเทา น้นั นายหญิง!”
เกิดตอบ
ความระแวงชนิดหนงึ่ ผา นแวบขึน้ สูสมองพรานใหญ เขาเองไมเคยพบเห็นกบั ตาตนเอง
มากอ น ในอบุ ายเลหก ลอนั ลึกล้ําของสตั วป ระเภทมหงิ สา แตด เู หมือนจะเคยไดย ินไดฟ ง จากพราน
รุนเกา ท่เี คยเลาไวในลกั ษณะทีฟ่ งแลว ออกจะเกินความจรงิ ซงึ่ เขาไมเ คยคดิ วา มนั จะเปนไปได
พรอมๆ กบั ความเฉลียวคิดขอ นนั้ รพนิ ทร ไพรวลั ย หนั ขวับไปทางปากหว ย อนั เปน
ตําแหนง ตนทางท่รี อยควายตวั นนั้ เดินลงมาในทันที
ทวา มันสายเสยี แลว สาํ หรบั ความไหวทนั ของเขา!!
วบู เดยี ว ท่เี ขาหนั กลับมาเตม็ ตวั มันก็เปน วูบเดยี วกบั ทีภ่ เู ขายอมๆ ลกู หนงึ่ กลงิ้ ลงมาจาก
หลังซุมไมท ี่ทบึ ริมปากหวย ระยะหา งจากที่เขาและเกิดยนื อยเู พียงไมเกินสิบหา กา ว แสงตะวนั บา ย
สาดกระทบรางนัน้ เปน เงาทะมนึ แลมะเมือ่ ม หวั อันใหญโ ตกม ต่าํ เหน็ เขาแหลมโคง ท้ังคู พงุ ดงิ่ เขา มา
ราวกับดาบของพญามัจจุราช เร็วเหมอื นเงาผี...เร็วจนไมอาจเหน็ อะไรไดถ นัดตานกั ...
“เกดิ ! ระวงั !!”
หลุดปากกองออกไปไดเพยี งแคน ้นั รพนิ ทร ไพรวลั ย กจ็ ําไดแ ตเ พียงวา ยกเทาถบี กน
พรานพื้นเมือง ผูท ่ีกาํ ลงั ยงโยย งหยกกมลงดรู อยตนี อยู เซคะมําไปทางขวา ตนเองเผนสุดแรงไปทาง
ดานซา ย ไมมโี อกาสแมแ ตจะยกปน ข้นึ ทัน เพราะบัดนภ้ี เู ขาลกู นนั้ ฮวบเขามาถงึ ตรงท่ีเขากบั เกดิ ยนื
อยูเสยี แลว
ระหวา งท่รี างของพรานใหญ ทีก่ ระโจนหลบไปอยา งไมคดิ ชวี ติ ไปกระทบเขากบั แกง
โขดหิน เกดิ ผูถูกแรงถบี สง ตัวใหพ น ไปจากปลายเขาอนั แหลมคมอยา งหวุดหวดิ กต็ ะกายตัวเองให
พน จากรัศมกี ารแวงกลับ สาดลาํ กลอ ง .375 แม็กนม่ั เขาใสพ รอ มกบั ล่ันไก ชนดิ ทีป่ ากกระบอกหาง
จากลําตวั อนั ใหญโตมโหฬารนั้นเพียงคืบเดยี ว
พรอมกบั เสียงระเบิดตมู คนยงิ กถ็ กู รอยโคงของเขาดา นนอกตวดั กระทบสขี า ง ลอยข้ึน
ทัง้ ตวั กระเด็นไปลมควํ่าคะมาํ หงายอยกู ับพน้ื สี่หา วา ไรเฟล กระเด็นไปอกี ทางหน่งึ
มหงิ สาบาเลือด ยกตวั ข้ึน โขกเทา หนาทง้ั คกู ระทบื พืน้ ราวกับแผน ดนิ จะถลม ทลาย งุด
หัวลงตาํ่ แลว กพ็ งุ ดิ่งเขามา หมายจะบดขยเ้ี หย่อื ใหแ หลกละเอียดไปกับพ้นื ทราย
มนั เปนจงั หวะเดียวกับท่รี พนิ ทรจ ับปนไดถนัด เขาไมไดย กขนึ้ เล็งเลย พอหนั ลาํ กลอง
ตรง กป็ ลอ ยกระสนุ ตามหลงั มนั ออกไปในระยะเผาขน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

694

ขาหลังของมนั หกั พับลง กอ นที่จะกระโจนเขา ถงึ ตวั เกดิ เพยี ง 2 วาเทา นน้ั กาํ ลังแรงทีม่ นั
พุง มาประกอบกับอาํ นาจปะทะของ .458 แมก็ นัม่ ทาํ ใหร างใหญโ ตน้ันปดเปอ อกไป เกดิ ตะกาย
คลานส่ตี ีนไปกบั พ้ืนทราย พยายามจะเอาตวั หนอี ยา งไมเ หน็ แกช วี ิต

ควายมหากาฬทรงตัวขนึ้ มาอีกครัง้ คราวน้ีมนั ตลบสวนควนั ปน แทนทจ่ี ะมุง ทเี่ หย่อื เดิม
รพินทรกระชากลูกเลอื่ นพรอ มกับกระโดดเขา หาหนิ ใหญ ขณะนั้นเองเขากส็ ะดุดหนิ เลก็ ๆ หงายหลงั
โครมลง

ทกุ สง่ิ ทุกอยาง ควรจะสน้ิ สดุ เสยี ทีสําหรบั ชวี ติ ของเขา...นน่ั เปน ความคดิ คร้งั สุดทา ยของ
จอมพรานระบือนาม...แลวกก็ ลิ้งตัวเปน ลกู ขนุน ปลอ ยใหโชคชะตาใหเ ปนไปตามยถากรรม

เขายังไมหมดสติ ประสาททุกสว นตน่ื อยทู กุ ประการพรอ มที่จะเผชิญหนา กับวนิ าทสี ยอง
ของตนทุกขณะ เพราะฉะนนั้ ...หเู ขาไมฝ าดแน ในระหวางเสยี งหายใจหนกั ๆ ของมันชนดิ ท่ไี ออนุ
ปลวิ มาสัมผสั ตัว และเสยี งแผดระเบดิ กกึ กองของไรเฟล นดั หนง่ึ ซึง่ ดังราวกบั ระเบดิ ทิง้ จาก
เคร่ืองบนิ ตาของเขาก็ไมไ ดห ลบั เพราะฉะนั้น จึงมองเห็นกระจา งชัดท่สี ุด

มจั จุราชเขาโงงผกู าํ ลังเตรียมจะใชเ ขาเสยรา งทีน่ อนราบอยูก บั พน้ื ของเขาบัดน้ี ผงกศรี ษะ
เริดขน้ึ ราวกบั ถกู คอ นยกั ษกระหนํ่าอยางแรง ครน้ั แลวพริบตาตอมา เสียงตมู ท่สี องกก็ ัมปนาทขึ้นอกี
จนราวไปหมดทัง้ แกว หู เจา ควายยกั ษผ งกหวั กลับอีกครงั้ เอาจมูกทม่ิ พื้นทราบขาหลังท้ังคูถบี ลอย
ขนึ้ จากพนื้ แลวรางอนั มโหฬารก็ฟาดสนนั่ ลงเกอื บจะบดทับรางของรพนิ ทรผูกลงิ้ ตัวหลบรอดการ
ลมทบั ไปไดเ พยี งแคฝามือเดยี ว!

กอ นทเ่ี ขาจะยนั ตัวลุกขึน้ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ผูเปนทารกท่สี ดุ ในขบวนการผจญ
ภัยตามทเี่ ขาคิดไวแ ตแ รก กว็ ิ่งตะลุยขา มลําธารตรงเขา มา หนา ของหลอ นขาวซดี หลอ นยนื
พะวาพะวัง ในระหวางรพนิ ทรผ บู ดั น้นี งั่ ถา งขาเอามอื ยนั พนื้ กับเกิดผนู อนตัวงอกมุ สีขา งอยู สว น
เจา ควายยกั ษตวั นัน้ ขาทง้ั ส่ยี ังคงส่ันกระตกุ พลวิ้ เลือดทะลกั ออกมาจากบาดแผลที่กลางหนา ผาก
และสันจมกู ราวกับทอประปาแตกไหลซมึ ลงไปกับพ้ืนทรายจนชุม

“ผมไมเปนอะไรหรอก ไปดเู กิดเถอะ!”
เขาพูดหอบๆ ปาดแขนเส้ือขนึ้ เช็ดเหงื่อทีห่ นา ผาก แลว ยนั กายลุกขนึ้ ยนื ดารนิ วางปน ลง
ว่ิงปราดเขาไปท่พี รานพน้ื เมอื ง รองถามละล่ําละลัก รพนิ ทรก ม็ าถึงในเวลาไลๆ กัน สอดแขนเขา
ประคองปก หว้ิ คนของเขามานงั่ ทโ่ี ขดหนิ ใตร มไม จากการตรวจดอู ยา งถถ่ี วน เกดิ ไมมีบาดแผล
ฉกรรจใ ดๆ เลย เคราะหดที ถ่ี กู เขาของมนั ทางดานนอก เปน รอยเขียวชา้ํ คร้ังแรกเขาใจวา ซ่โี ครงหกั
แตภ ายหลงั จากตรวจอยา งถ่ีถวนกป็ รากฏวา ซีโ่ ครงของเกดิ ทกุ ซอี่ ยูเ ปน ปกตเิ รยี บรอยดีทกุ อยาง
เพยี งแตจ ุกไปเทาน้ัน ทัง้ สองชว ยกันปฐมพยาบาลกนั อยคู รเู ดยี ว เกดิ กห็ ายใจสะดวกขนึ้ ย้ิมออกมา
แหงๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

695
“ผมคงไมเปนไรหรอกครบั นายหญิง ขดั ๆ ทีซ่ ่ีโครงเทานั้น ถาไมไ ดนายหญิง ผมกบั นาย
คงแหลกเหลวอยูตรงนีเ้ อง มนั เรว็ จนเราดไู มทนั ”
เมอื่ ตางคนตางโลงอก ที่ทราบวาไมม ใี ครไดรบั อันตรายรา ยแรงนกั กห็ นั กลบั มาพจิ ารณา
ทซี่ ากควายตวั นั้น
ความจรงิ มันไดพ สิ ูจนช ัดออกมาวา เจามหงิ สามฤตยเู ดนิ ลอ ฝา ยมนษุ ยผ ตู ามลา มนั มายัง
ธารน้าํ แลว กเ็ ดินถอยหลงั เหยยี บซาํ้ รอยตนี เดิมของมนั วกกลบั ไปแอบซมุ อยทู ี่หลงั พุมไม เพราะ
ฉะนนั้ การติดตามรอย จึงมาพบกับความงงงันตรงตาํ แหนงทีม่ นั ทงิ้ ไวครง้ั สดุ ทา ย ดูเหมือนมนั จะ
ลอ งหนอนั ตรธารตัวเอง หรอื มฉิ ะน้ันกเ็ หาะไป กวา ท่รี พนิ ทรจะเฉลยี วคดิ ทนั ในเลห ก ลอันฉลาดสุด
ยอดของมัน มนั กช็ ารจ รเ่ี ขา มาเสยี แลว
เปนการโชคดสี ําหรับเขากับเกิดอยา งย่ิง ทด่ี ารินผไู มป ระสีประสาทีส่ ดุ เดนิ ลุยขา มลาํ ธาร
ไปอยูฝง ตรงขา ม จงั หวะทม่ี หิงสาตวั นนั้ ควบล่ิวเขา ใสร พนิ ทรก ับเกดิ จนตองหลบกนั อยา งชลุ มนุ
นัน้ หลอ นจึงเปน คนเดยี วทมี่ โี อกาสต้ังหลกั ไดอยางถนดั ทีส่ ุด เพราะอยหู า งไปอกี ฝงหนึง่ หลอน
ตะลึงไปเหมอื นกัน ขณะทมี่ ันควบรีล่ งมา แตกไ็ ดสติเม่อื ทง้ั เกิดกับรพินทรถูกตะลยุ กระจดั กระจาย
กันออกไปไมเ ปนส่าํ แลว ดงั นนั้ กอ นทีม่ นั จะพุงเขาขยี้พรานใหญ ชวั่ เส้ียวของวนิ าทขี ณะทีเ่ ขาถอย
หลังลมลง หลอนจงึ ลนั่ กระสนุ ทง้ั สองลาํ กลองออกไป เปนกระสนุ สัง่ อยางเฉยี บขาดทัง้ คู เพราะจบั
เขา สวนสมองหยดุ มนั ลงไดแ บบประกาศติ
ลูกปน นัดแรก ทล่ี น่ั เขาสตู ัวของมนั เปน ลกู .375 ของเกดิ ทเ่ี จาะเขากลางลาํ ตวั ซึ่งแทบไม
มีความหมายอะไรเลย นอกจากสรางความบาเลือดใหแ กม นั ย่งิ ขนึ้ สว นนดั ทีส่ องที่รพนิ ทรย งิ ไล
หลงั ไป หวั กระดูกขาหลงั ดานซา ยใกลเ คยี งกับรอยทเ่ี ชษฐายิงบาดเจ็บไวเมื่อวนั กอ น
มันพบจดุ จบลงดวยมือของหญงิ สาวผูไมม ใี ครคาดฝน มากอ น แมก ระท่ังเจาตวั คนที่
พชิ ิตมนั ลงเอง!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

696

30

รางอันดาํ ทะมนึ ของมันนอนกองพะเนนิ เทินทกึ อยูท ห่ี าดทรายรมิ ธารนา้ํ มองดรู าวกบั
ภเู ขาเลากา รพนิ ทร เกิด และดารนิ ยืนรายลอ มซากนน้ั มองดหู นากนั เองอยางงงๆ อยูอ กี อึดใจใหญ
โดยไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดออกมาเลย เหตุการณท ี่อบุ ัตขิ ึน้ มนั เหมอื นกับความฝน

ในทสี่ ดุ พรานใหญก็ถอนใจยาวออกมา ถอดหมวกออกโคงคาํ นบั ใหแกห ญงิ สาวอยา ง
ออ นนอ ม

“เปน ทป่ี รากฏออกมาแลว วา พรานเอง บางขณะกต็ องเปนหนีบ้ ุญคณุ ชีวิตของนายจาง
เหมอื นกนั โดยเฉพาะอยา งยงิ่ นายจา งผนู นั้ เปนแตเพยี งผหู ญิง ถึงคราวแลว ครบั ทผ่ี มจะตอ งกลาว
ขอบพระคุณคณุ หญิงบาง ในการชว ยชวี ิตผมกับเกดิ ไวไ ดอ ยางหวดุ หวิด”

สหี นา ของหลอนยงั ไมส รา งจากความตนื่ เตน ระคนมนึ งง หลอ นแทบไมเช่ือสายตาวาเจา
มหิงสารายกาจตัวน้ี พบจุดจบลงดวยนํ้ามอื ของหลอ นเอง หลอ นจองหนา เขา สายตาปราศจากรอย
ภาคภมู หิ รือเยอ หยง่ิ ยโสใดๆ ทัง้ สิน้ นอกจากประกายแหงความปติ เมอ่ื เห็นวา เจาควายยักษตัวนนั้
ดับดนิ้ ส้นิ ชพี ลงแลว โดยทท่ี ั้งเกิดและรพนิ ทรไ มไดร ับอันตรายใดๆ

“อยา ขอบใจฉนั เลย ขอบใจโชคชะตาหรือเทวดาประจาํ ตัวของคณุ เองดีกวา มนั เปน
เหตุการณบงั เอญิ ท่สี ุด ที่ฉนั คนเดียวขา มไปอยูฝง โนน ตอนทีม่ นั พงุ เขาใสคุณกบั เกิด ฉันจงึ พอตง้ั ตวั
ต้ังสติทนั ถา หากฉันอยฝู ง เดยี วกับคุณ เราอาจแหลกกนั หมดทง้ั สามคน ตอนท่ลี นั่ กระสนุ ออกไป
ฉันแทบไมร ูสกึ เสียดว ยซ้าํ ไมน ึกเลยวาจะลมมันไดใ นวนิ าทคี ับขนั ท่ีสุด”

“นายหญงิ ยิงเดด็ เหลือเกินครบั เขา สมองทัง้ สองนัด ตอนทีม่ ันลมก็เกือบจะลมทบั นาย ดี
วา นายหลบเสยี ทัน”

เกดิ พดู มองดารินดว ยความเคารพเช่อื มนั่ ในฝม อื เตม็ ท่ี แลวชใ้ี หด แู นวกระสนุ ซึ่งเจาะ
บริเวณศรี ษะของควายมหากาฬตัวนนั้ ระยะหางกนั เพยี งไมกนี่ ว้ิ ระหวา งแผลแรกกบั แผลทส่ี อง

หลอ นทรดุ ตวั ลงนั่งบนโขดหินกอ นหนึ่งอยา งหมดแรง เปา ลมออกจากปาก
“หนู บางขณะถามโี อกาส ก็อาจชว ยราชสหี ไดเหมอื นกนั นะ...”
พึมพําออกมาเหมอื นจะกลา วกบั ตนเอง กระแสเสียงไมม เี จตนาท่จี ะกระทบหรือเปรียบ
เปรยเหน็บแนมรพินทรเชน ไรทัง้ สนิ้ อันผดิ ไปจากทกุ ครงั้
“ฉันงงไปหมดแลว ไมอ ยากจะเชือ่ ตัวเองเลย นี่ฉนั ยิงเจา ควายยกั ษต วั นลี้ มดว ยมือฉันเอง
หรอื น่ี พี่ใหญ ไชยยนั ต แงซาย หรือใครๆ รูเขา คงประหลาดใจไปตามๆ กนั ”
แลว หลอ นกห็ วั เราะเกอ ๆ ออกมา สน่ั ศีรษะชาๆ ฉงนสนเทห ต ัวเอง
“ไมใ ชลม มนั เฉยๆ ในลกั ษณะธรรมดา แตเ ปน การลมในวินาทีฉกุ เฉนิ ทส่ี ุด โดยชว ยชวี ติ
ผมกบั เกดิ ไวเสียดว ย อยา ประหลาดใจไปเลยครบั ฝมือยงิ ปน ตามปกตขิ องคณุ หญงิ เย่ียมอยแู ลว และ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

697

ผมก็เคยบอกแลว วา ถาสามารถควบคมุ สตไิ ดโดยไมต น่ื เตน ตกประหมาเกนิ ไปนกั คณุ หญิงก็
สามารถจะพิชติ สตั วปาอนั ตรายทกุ ชนดิ ลงไดโดยไมยากเลยครับ”

จอมพรานพดู แผวต่ํา นํ้าเสยี งจรงิ จัง เหตกุ ารณในครงั้ น้ี เขาไมถือวาเปน ‘ฟลกุ ’ อยางท่ี
เจาตวั คนยงิ เองเขา ใจ เพราะกระสนุ ทเ่ี ขาจุดตายอยางแมน ยําทัง้ สองนดั เปน เคร่อื งยนื ยนั ใหเ ห็นชดั
วา หลอ นยิงดวยฝมือจริงๆ ภายหลงั ท่ีเริม่ จะคุนกบั เหตุการณฉกุ เฉนิ ชนดิ น้มี าจนเกิดความเคยชนิ
บางแลว

“ขอบใจมาก ท่ีอตุ สาหสรรเสริญยกยองฝม ือฉัน ฉันรตู วั ดอี ยหู รอกวามนั เปน เรื่องบงั เอญิ
ประจวบเหมาะขนาดไหน ถา ฉนั มฝี ม ือจรงิ ฉนั จะตองสามารถอาน แกะรอย และลมมันลงดวย
ตนเอง โดยไมจ าํ เปนจะตอ งเดินตามหลังคุณตอ ยๆ แบบนี้ คณุ เองถาไมเคราะหร ายถอยหลังสะดดุ
หินลม คุณกค็ งจะหยุดมนั ลงไดกอ นฉนั แนๆ มนั อยูที่จังหวะและโอกาสมากกวา ทง้ั เกดิ และคณุ ไมม ี
โอกาสจะยงิ มนั ไดในขณะทชี่ ลุ มนุ ติดตวั อยนู ั้น แตฉ นั ไดโ อกาสน้ี วา แตวา มนั ไปยงั ไงมายงั ไงกนั นี่
เราเห็นรอยของมนั มาสิ้นสดุ เอาท่ธี ารนํ้าน่ี แลว ทาํ ไมจๆู มันกต็ ลบออกมาทางดา นหลงั ของพวกเรา
ทุกคน รอยเดนิ ยอ นกลับกไ็ มเห็นม”ี

รพนิ ทรควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสบู เปน ตัวแรก ภายหลงั จากตกอยใู นภาวะเครงเครยี ดตดิ ตอ
กนั มาเปนเวลานาน

“มันทําอุบายหลอกเราครบั ทาํ ใหเ ราเหน็ รอยเทา ของมันตรงไปท่ลี าํ ธารเหมอื นจะขา มไป
ฝงโนน แลวก็เดินถอยหลังเหยยี บซํ้ารอยตนี ของตัวเอง วกกลับไปซมุ อยูท ี่หลงั พมุ ไมปากหว ยโนน
คอยดักเลน งานเรา ระหวางทีเ่ รากาํ ลังงงกนั อยู มันกพ็ รวดออกมาเลย”

หญิงสาวลืมตาโพลง อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ จองพิจารณาดูรอยตีนเหลา นน้ั อยาง
อศั จรรยใ จไปหมด

“ไมน าเช่อื เลย สัตวด ริ ัจฉาน จะมคี วามคดิ อา นเลห กลไดล ึกซงึ้ ถงึ เพยี งนี้ เปน ไปไดห รือ
อยางคณุ วา นะ”

“เปนไปไดห รอื ไมไดค ุณหญงิ กเ็ หน็ กบั ตาอยแู ลว ยังไงครบั เราเหน็ แตร อยมันเดนิ ลงมา
แตไ มเห็นรอยวกกลับขึน้ ไป แลวมนั ก็โผลออกมาทางดา นหลงั เรา ถามนั ไมเ ดนิ ถอยหลังซาํ้ รอย
ตัวเองไปทกุ ฝก าวอยา งวา น่ี มันจะมวี ธิ ีใด”

ไมท ันจะขาดเสียงพูดของรพนิ ทร ทุกคนกต็ องสะดงุ สุดตวั เสยี งไรเฟล แผดระเบดิ สนนั่
หวัน่ ไหวขึน้ สองนัดซอ น ดงั มาจากดานใตของบรเิ วณปา หนาม ท่ตี า งผา นกันออกมากอนแลว หา ง
กนั ไมถึงวนิ าที มนั ก็กกึ กอ งขึน้ ถ่ยี บิ ฟง จากเสียงเปน ปน คนละขนาดกนั ซงึ่ แปลวามากกวาหนง่ึ
กระบอกขน้ึ ไป

พรอมกัน มเี สียงกิง่ ไมหกั ระเนระนาด ระคนไปกบั เสียงตะโกนโวยวายฟง ไมไ ดศ พั ท
แวว ๆ มา

“พวกของคุณชาย ปะทะกบั อะไรเขาใหแ ลว !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

698

พรานใหญร องออกมาเรว็ ปรื๋อ เกดิ กบั ดารนิ ซง่ึ นงั่ อยูพ รวดขึน้ ยนื อยางตระหนก ยงั ไมทัน
จะเอย คําใดกนั ท้งั สิน้ กมั ปนาทปน กส็ ะทา นมาอีกสองตมู ตดิ ๆ กัน แลว หลังจากน้ัน ทุกสิง่ ทกุ อยางก็
เงียบสงดั ลงตามเดิม เหมือนไมไ ดม อี ะไรเกดิ ขน้ึ ทัง้ สามไดแ ตจองตากนั อยูเชน นน้ั

“ชา งกระมัง?”
หญงิ สาวอุทานเสยี งสั่น จอ งตาเขาอยางรอ นใจ รพินทรเ มมริมฝป ากแนน พยายามจบั
เสยี ง ก็ไมไ ดยนิ อะไรทัง้ ส้นิ เกิดเขยกขาลากปนเขา มาสมทบ
“คงไมใชช างหรอกครบั นายหญงิ ถาชางปานน้คี งไดย นิ เสยี งมนั รอง เสียงปาแตกลั่นไป
แลว ”
ทกุ คนไดแ ตจ อ งตา นง่ิ งนั กนั ไปอกี ความเงียบคอื ปรศิ นาท่ีทําใหต อ งคิดไปในทางไม
ชอบมาพากลนัก เสียงเหมือนกระซิบของดารินดงั มาอีก
“แลวทําไมถึงเงยี บกริบกนั ไปแบบนน้ั เสยี งปนตัง้ 6-7 นดั แลวกเ็ งียบกนั ไปเฉยๆ”
คาํ พูดของหญงิ สาว ทาํ ใหเ ขาตดั สินใจในทนั ทนี ัน้ บรรจลุ กู ปนจนเตม็ ซองอยางรวดเรว็
แลว กระชากลกู เลอื่ นขน้ึ ลาํ หนั มาทางเกิดออกคาํ สงั่ โดยเร็ววา
“เกิด! แกกับนายหญิงรออยทู ่ีนี่แหละ ฉันจะตามไปดเู อง”
ขาดเสยี ง กก็ าวพรวดๆ ตดั พน้ื ทรายริมลาํ ธารตรงไปยงั ปากหว ยเขา ดงไปอยา งรวดเรว็ ท้ิง
ใหพ รานพนื้ เมอื งกบั นายจางสาวรอคอยตรงบรเิ วณท่มี หงิ สาลมอยู ดารนิ ขยบั จะวิง่ ตามไปดวย แต
แลว ก็ชะงกั เพราะเกดิ รอ งทว งไว หลอ นจงึ เปลีย่ นความต้งั ใจ ระลึกขน้ึ มาไดว า ในภาวะเชนนีก้ าร
ปฏบิ ตั ิตามคาํ สัง่ ของรพินทรยอ มเปนการดีทส่ี ดุ

พรานใหญร ดุ เรงมาตามลําหว ย อันเปน ทางเดียวกบั ท่เี ขาไดต ามรอยเจา มหงิ สามาเมอ่ื ครู
ใหญน้ี ยอนกลับขึ้นปาหนามอกี คร้งั ดว ยความรอ นใจ เสียงปนท่ซี ลั โวสนัน่ หลายนดั ซอนเมื่ออึดใจ
ท่ีแลว ทําใหเ ขาไมส ามารถจะทายอะไรถกู ทายฝายเขาระเบิดกระสนุ เขา ใสเ จา มหงิ สาบา เลอื ดตวั
น้นั กอ น เวน ระยะหา งกนั เพยี งไมเ กิน 2-3 นาทีเทานน้ั กม็ เี สียงยิงสนน่ั หวน่ั ไหวมาจากดา นของ
เชษฐา ซ่งึ แยกออมไปอีกทางหนึง่ ลกั ษณะของเสยี งปน ทรี่ ะเบดิ ขน้ึ หลายนัด ในชวงจังหวะตางๆ
กัน แสดงวา เปน การปะทะในข้นั ดเุ ดือดรา ยแรงทเี ดยี ว ครัน้ แลว มันก็เงียบหายไปเสยี เฉยๆ โดยไมม ี
อะไรกระโตกกระตากเลยเชน นี้ ทําใหเ ขาไมส บายใจนกั

จากความจดั เจนจนคุนเคยกบั ภมู ปิ ระเทศดีอยกู อ นแลว ไมก่ีอดึ ใจหลังจากน้นั รพินทรก ็
พบตวั เองในปา หนามอนั แหง เกรยี มกวา รกทบึ บายหนา ไปตามทิศทางทไ่ี ดย นิ เสยี งปน สอดสาย
สายตาและเงยี่ หูสดบั ตรบั ฟงไปทุกฝก า ว ใจเตนระทกึ ระหวา งเชษฐา ไชยยนั ต และแงซาย ทงั้ สาม
คนเขาไมกลาทีจ่ ะเดาวา คนใดคนหนง่ึ หรอื มิฉะนัน้ กท็ งั้ สามคน มีอันเปน ไปเชนไรเสียแลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

699

ใจช้ืนข้นึ เลก็ นอ ย เม่ือไดยนิ เสยี งคนพูดกนั แวว ๆ ทางพงหนามขางหนา เขาก็ปองปากกู
ใหส ญั ญาณออกไป พอขาดเสยี ง ก็มีเสียงกูตอบออกมา พรานใหญเ รง ฝเทาขนึ้ อกี พอพนรอยแยก
ของทางดานเล็กๆ สองฝง เปนปารก เบื้องหนาเปน เนนิ สงู เขากถ็ อนใจออกมาโลงอก

เชษฐา ไชยยนั ต และแงซาย ยนื รวมกลุมกันอยูริมซุม ไผหนาม หา งออกไปเล็กนอย บน
กอหนามพงุ ดอ ภูเขายอ มๆ ลูกหน่งึ กองฟบุ อยูทีน่ ่ัน พอมองเหน็ เขา ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตก ็สง เสยี ง
รอ งทักอยางดใี จลนั่ มา พรานใหญว ิ่งตรงเขา ไป พอถึงกพ็ บวา ภูเขาทกี่ องอยนู น้ั คือแรดสองนอหรือ
กระซูตัวเดยี วกบั ท่ีเขาไดเ ผชญิ หนา กบั มนั มากอนเมื่อชวั่ โมงท่แี ลว กอนหนา ทจ่ี ะปะทะกบั มหิงสา
นน่ั เอง เชษฐานน้ั เส้ือลาสัตวท างดานหลังขาดรุงร่ิง ราวกบั ใครเอามดี กรดี สาํ หรับไชยยนั ต แขนทงั้
สองขา งและบริเวณใบหนา เปนรอยขดี ขว นจากหนามยบั ไปหมด เลือดโทรม สวนแงซายดเู หมือน
จะไมไดรับอนั ตรายอะไรเลย มองเหน็ แคน ้ัน เขากท็ ายอะไรไดถ กู หมด

“เปนอะไรหรอื เปลาครับ คุณชาย คณุ ไชยยนั ต”
เขาถามแทบจะไมหายใจทันทที พ่ี รวดเขา มาถงึ
ท้ังสองหัวเราะ แสดงวาไมม ีรายแรงสาหสั มากไปกวา ทเ่ี หน็
“กไ็ มเ ปนไรหรอก แคเ กือบตายเทา นน้ั ...”
ไชยยนั ตต อบพลางหวั เราะอยา งอารมณขัน
“เชษฐาถูกมันเสยลอยขน้ึ ท้งั ตวั ทแี รกนึกวาแหลกแลว โชคดีเหลอื เกินนอของมันเฉียด
สันหลงั ไปอยา งหวดุ หวดิ กระชากเสอ้ื ขาดออกทัง้ กระบิ สวนผมว่ิงตะลุยเขาไปในกอหนาม หนา ตา
เน้ือตวั ไมม เี หลืออยา งทเ่ี หน็ อยนู ่แี หละ ไหนอธบิ ายหนอ ยซผิ กู อง ไอม หงิ สาของคุณ ไหงถงึ จําแลง
รา งกลายเปนกระซูไ ปไดย งั ง?ี้ ”
“มันจําแลงรา งไมไ ดห รอกครับ มันคนละตัว คนละชนดิ กนั ตะหาก แตบ งั เอิญวามนั เขา
มาอยูในบรเิ วณใกลเ คยี งกนั เทาน้ัน”
เขาตอบย้ิมๆ พลอยขบขนั สหี นา อาการของไชยยนั ต ผมู ักจะหวั เราะไดแ มก ระท่งั ความ
ตาย

จากการบอกเลา ความก็ปรากฏพอจะลําดบั ภาพไดวา ฝา ยของเชษฐา ไชยยนั ต และแง
ซาย ซึ่งออมสกัดเขา ทางดานซา ยของดงหนามตามทนี่ ดั แนะกนั ไว พบรอยของมหงิ สาท่หี มายลา
อยางชัดเจน และสาวรอยกระช้ันกนั เขามาเปน ลาํ ดบั แตย งั ไมมวี ีแ่ วววา จะเห็นตวั ขณะท่ดี อมๆ กัน
อยูนัน้ ตา งกไ็ ดย นิ เสยี งปนระเบิดกกึ กองขน้ึ จากฝายของรพนิ ทร อนั ทําใหเขาใจไดแ นชดั วา พราน
ใหญจะตอ งเขา ถงึ ตัวมหงิ สาแลว พรอ มๆ กับเสยี งปนท่ลี นั่ ถยี่ บิ อยูหลายนัด กม็ เี สียงปา แตกลูเปน
ทางตรงเขา มา ทําใหค ดิ วามหงิ สาถกู ปนบา ยหนา หนีมาทางฝายของตน จงึ ซมุ สกัดอยู แตค วามจริง
นัน้ เสียงทว่ี ่งิ เตลิดมา เปนเสยี งของกระซตู วั นี้ ซึ่งต่นื ตกใจเสยี งปน มาจากฟากโนน เสียงวงิ่ ตรงเขา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

700

มานัน้ หยุดชะงักคลา ยๆ จะไดก ล่ิน แลว ก็เปล่ยี นทศิ เลยี่ งออมไปทางหนึง่ แงซายซงึ่ ทาํ หนาทเี่ ปน
พรานจงึ ชวนออกกา วสกดั

ระหวา งทต่ี ามเขาชดิ โดยทย่ี งั เขา ใจวา เปน มหิงสานนั่ เอง เจา กระซูตวั นกี้ โ็ ผลพรวดออก
มาจากดงหนามอันหนาทึบทม่ี ันกาํ บังซุมตวั อยู ดิ่งเขา ใสเชษฐาเปน คนแรก เสยี งปน สองนัดแรกท่ี
ดงั ขนึ้ เปน เสยี งปนจากไชยยนั ต ผูกระหนา่ํ ใสท งั้ ลํากลองซา ยขวาโดยไมต องเล็ง มันถูกเขาระหวา ง
ตะโพกหลงั กบั ชวงทองอยางจัง ลมตะแคงไป จงั หวะทเ่ี สยนอขึน้ หมายขยเ้ี ชษฐาจึงเสยี ไป เปนผล
ใหเ สอื้ ขาดตดิ ปลายนอ ราชสกลุ หนมุ หวั หนา คณะเดนิ ทางพนวนิ าทดี ับจิตนน้ั ไปไดอ ยา งหวุดหวดิ

พอมนั ทรงตัวติดกส็ วนควนั ปนเขา ใสค นยงิ ผซู ่งึ วิ่งอยา งไมค ิดชีวิตผา เขา ไปในดงหนาม
และกอ นที่มนั จะทนั ถงึ ตวั ไชยยนั ต เชษฐากบั แงซายกร็ ะเบิดไรเฟล ในมอื เขา ใสโดยไมนับ

ภายหลงั จากทม่ี นั ลมหมดฤทธิเ์ ดชลงแลว แงซายตองใชมดี เดินปา ถางพงหนามเขาไปรับ
ตัวไชยยนั ตออกมา ซึ่งเจา ตวั ก็ไมสามารถบอกไดเ หมอื นกนั วา ขณะนน้ั เขาสามารถตะกายบกุ เขา
ไปในปาหนามอันแหลมเหลา น้นั ไดอ ยา งไร

“ดีวา นี่สามคนชว ยกัน ถาคนเดียวปานนีเ้ สรจ็ ไปแลว ยงิ มนั ไมท ันแน”
เชษฐาบอก ยกมอื ขน้ึ ลูบสนั หลังตวั เอง ซงึ่ มรี อยเสอื้ ขาดยับเยนิ แลว ท้งั สองกแ็ สดงทา
ประหลาดใจ เมือ่ พรานใหญบ อกใหท ราบวาเขาเผชญิ หนา กบั กระซูตัวนี้มากอ นแลว
“ผมนึกไมถงึ เลยครับวา พวกของคณุ ชายจะมาปะทะกับมันเขาในเวลาไลๆ กับที่ทางดา น
ผมก็ฟาดกับเจา ควายปา ตวั นน้ั ”
แลวเขากเ็ ลาเหตุการณ ท่เี ผชิญหนา กับมหิงสาใหเ ชษฐากบั ไชยยนั ตฟ ง โดยละเอยี ด พอ
ทราบวา ควายมหากาฬตวั นนั้ ถกู พชิ ิตลงดว ยฝม อื ของดารนิ ทงั้ สองอา ปากคา งตะลงึ งนั ไปดว ยความ
ประหลาดใจสดุ ขีด
“นอยนะเหรอ เปนคนควํา่ มนั ?”
พี่ชายรองออกมาอยางตืน่ เตน อัศจรรยใจ
“เปนความจรงิ ครับ ถาไมใชเ พราะฝมอื คุณหญงิ ปานนีผ้ มกบั เกดิ กแ็ หลกไปแลว ”
“เปนเร่ืองมหศั จรรยทสี่ ดุ น่ีถา ไมใ ชเ พราะคณุ บอกละก็ ตอใหอ มพระมาพูด ผมกไ็ มเชื่อ
เดด็ ขาด”
ไชยยนั ตครางหวั เราะออกมาอยางงงๆ กะพริบตาปรบิ ๆ แงซายผเู งียบขรึมทกุ สถาน-
การณก็พดู ขน้ึ ลอยๆ
“นายหญงิ เปน คนสตดิ ี ยิงปน กแ็ มน ผดิ คาดไปถนดั ผมนึกวามนั จะลมลงดวยปน ของผู
กองเสยี อกี ”
เมื่อตา งฝา ยตา งเลาถึงเหตุการณ เชษฐา กบั ไชยยนั ต จงึ เขาใจในทันทวี า เหตุไรฝา ยของ
ตนถงึ ประจันหนากับเจา กระซูต วั นเี้ ขา ทง้ั สองฝายตางเผชญิ หนากับอนั ตรายในเวลาไลเ ล่ียใกลเ คียง
กนั และเกอื บจะเอาชวี ติ ไมรอดดวยกนั ทัง้ สองดานจากสตั วร ายสองชนดิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

701

มันเปน การลาที่ไดร ับผลสาํ เรจ็ แบบโชคสองช้ัน โดยที่ไมมีใครคาดฝน ไวลวงหนา คอื ไม
เพียงแตจะไดต ัวเจามหิงสาอนั เปนเปา หมายสําคัญเทา นน้ั ยังมผี ลพลอยไดจากกระซตู ัวมหึมาเพิ่ม
ขน้ึ อกี ตวั หน่ึงดว ย ทวา ชวี ิตของคณะพรรคแตล ะฝาย กแ็ ทบจะปลิดลงไปในสภาพทแ่ี ทบไม
แตกตา งไปจากกนั

ไมม ีใครแสดงความสนใจกบั กระซูตัวน้ันนัก จดุ หมายสาํ คญั ในขณะนอ้ี ยูท ่มี หงิ สามาก-
กวา รพนิ ทรบอกใหทิง้ ซากเจาแรดสองนอตวั นนั้ ไวก อน นําตรงไปยังลาํ ธารชายดงหนาม ซงึ่ เกิดกบั
ดารนิ รอคอยฟง ขา วอยใู นขณะน้ี

ดารนิ มีสหี นา แชม ชืน่ ขนึ้ เมอ่ื เหน็ พรานใหญโ ผลกลับมา พรอ มกับคณะพ่ีชายของหลอน
ซง่ึ สงั เกตเหน็ ผาดๆ วา ไมม ีใครไดรับอนั ตรายรา ยแรงอะไรนกั หลอ นวง่ิ ถลันออกไปรบั โดยเรว็
ภายหลังจากการสอบซักบอกกลา วกันและกัน ทัง้ สองฝายก็รูเ รอ่ื งโดยตลอด เชษฐา ไชยยนั ต และแง
ซายตรงปราดเขา พจิ ารณาดทู ซ่ี ากควายยักษต ัวนั้นอยางตนื่ เตน ตางถา ยทอดในสงิ่ ที่ไดเ ผชญิ มากบั
ตนเองใหอ กี ฝา ยฟงโดยละเอยี ด และหยุดพกั กันทน่ี ่นั ชว่ั คราว เพ่อื พกั ผอนความเครง เครียดทางกาย
และสมอง ทีต่ างผจญกนั มาตง้ั แตเ ชา

เชษฐาเขา มาสาํ รวจอยา งถีถ่ วนที่ซากน้นั พรานใหญก ช็ ใี้ หดแู ผลเกาตรงตะโพกซา ย ซึ่ง
เชษฐายิงไวเ มอ่ื วนั กอ น มนั เจาะทะลเุ นอ้ื ตะโพกออกไปเฉยๆ โดยไมก ระทบกระดูก เปนแผลทไ่ี มมี
ความฉกรรจอ ะไรเลย นอกจากสรางความเจบ็ ปวดและพยาบาทมาดรายใหแ กม นั ย่งิ ขน้ึ

“มองผาดๆ ยังกะชางหนมุ ...”
หัวหนา คณะเดินทางจุป าก โคลงศรี ษะชา ๆ
“ทาํ ไมมนั ถงึ ใหญโ ตมโหฬารถึงขนาดนี้ แทบไมเ ชอื่ สายตาเลย เหมอื นสตั วโบราณงนั้
แหละ”
“อายขุ องมนั มากเตม็ ทแี ลว ครบั แกเสียจนกระทงั่ เขากรอ น รูสกึ วานํ้าหนกั ตวั จะมากกวา
กระซูตัวเม่อื กนี้ ีเ้ สยี อกี ”
สว นกวา งทส่ี ดุ คอื กลางลําตวั ของมนั ขณะทลี่ ม ตะแคงอยูน ัน้ คนรา งใหญขนาดเชษฐา
และแงซายสองคน ยืนกันอยูคนละดาน เชษฐาทดลองโดยยนื่ สง มีดเดินปา ทย่ี าวศอกเศษไปใหแ ง
ซาย หนุม กะเหรย่ี งพเนจรเออ้ื มมือมารับสุดเอ้ือม ยงั ไมส ามารถจะเอ้อื มถึงปลายมีดท่เี ชษฐายน่ื สงมา
ใหได
“ลมไอควายยกั ษต วั น้ลี ง เธอกเ็ อาปริญญาเอกของนักลาสตั วไปไดแ ลว นอย”
ไชยยนั ตห นั ไปบอกกับดารนิ แพทยสาวคนสวยยิ้มเลยี่ น สหี นาของหลอนไมม ีแวว
ภาคภูมใิ จใดๆ ท้ังสน้ิ นอกจากรองรอยของความอกสัน่ ขวญั หาย ทย่ี ังเหลอื คางอยใู นแววตา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

702

“เห็นจะไมขอรับดีกรอี ันนหี้ รอก ฉนั เพง่ิ จะเรยี นรูชดั เดยี๋ วนเ้ี องวา การประจนั หนา กบั
สัตวใหญด รุ า ย ขณะท่ีมนั หมายจะเขา มาเอาชีวิตเราน้นั มันเปนอยา งไร ยอมรบั วา ขณะนน้ั กลัวจน
ตวั ส่นั สติสตงั ไมไ ดอยกู บั เนอ้ื กบั ตัวเลย ทําอะไรลงไปตามสญั ชาตญาณบงการอยา งเดยี วเทา นัน้ ”

แลวหลอนก็ยกมือข้ึนลบู คลาํ ไหลขวา อนั ราวระบมไปหมดดว ยอาํ นาจแรงสะทอนถอย
หลงั ของ .470 บนอบุ อบิ อยใู นลาํ คอ

ภายหลังจากเรอ่ื งตนื่ เตน ผา นพน ไปแลว การสนทนากก็ ลับกลายมาเปนเรื่องขบขนั
สนุกสนานอีกคร้ัง เมอื่ ทัง้ สองฝา ยผลัดกันเลา ถงึ เหตุการณใ นวนิ าทฉี กุ เฉินขีดสุด ซง่ึ ตา งเผชิญกนั มา
คนละแงม ุม เรอื่ งของการผจญภัยในปา มีทง้ั ความนา กลวั และขบขันรวมอยใู นตวั ของมันเองเสมอ

ดารนิ หวั เราะจนน้าํ ตาไหล เมือ่ เชษฐาเลา ถึงลกั ษณะของไชยยนั ตท ี่วงิ่ อยางไมค ิดชวี ติ ผา
เขาไปในดงหนาม แลวก็กลบั ออกมาไมไ ด สว นไชยยนั ตก็พรรณนาโดยละเอยี ดวา ขณะทก่ี ระซูตัว
นน้ั พุงเขาใสเ ชษฐาน้นั เชษฐาออกวง่ิ กระเจิดกระเจงิ โดยไมร ทู ิศทางอยางไรบา ง จนกระท่ังถกู ขวดิ
เสยลอยควางขน้ึ ทง้ั ตวั รพินทรก ับเกดิ ก็รูสึกขบขันตนเอง เมื่อดารินผเู ห็นเหตกุ ารณอ ยา งถนดั ท่สี ดุ
เลา ใหฟ ง วา ทัง้ เขาและเกดิ อยใู นอาการอลหมา นเชนไร ตอนท่มี หงิ สาควบเขาไล

ทุกคนตระหนกั ไดด วี า ชวี ติ ท่ีรอดมาไดนน้ั ตกเปน หนบ้ี ุญคณุ ของอานภุ าพไรเฟล ขนาด
หนกั แทๆ เพราะขณะทย่ี งิ ออกไป ถงึ แมจะยงั ไมถกู ที่สําคัญพอทจี่ ะหยดุ มนั ไดอ ยา งเฉยี บขาด
อาํ นาจแรงปะทะอนั มากมาย ก็ทําใหมันชะงักปด เปเสยี การทรงตวั ไป เปดโอกาสใหผเู คราะหร ายที่
กาํ ลังจะถกู มนั บดขยหี้ ลบเอาตัวรอดไดอยางหวุดหวิด กรณีทเี่ หน็ ชัดที่สดุ ก็คืออํานาจของ .600 ไน
โตรเอกซเปรส ซึ่งไชยยันตก ระหน่ําเขาใสก ระซหู นังหนาตวั นนั้ ขณะทม่ี นั กําลังพงุ เขา ขวดิ เชษฐา
แมจะถกู ตรงตะโพกและบริเวณทอ ง ก็ทาํ ใหม นั ช็อกลม ฮวบลงไดชว่ั อดึ ใจใหญ ชวยใหเ ชษฐารอด
พนวนิ าทีมรณะไปไดพ รอมกบั ต้งั ตวั ทนั

“ถา ไมไ ด .600 ท่ีไชยยนั ตยงิ สง เดชปะทะไวเ สียกอน ผมก็คงเละไปท้ังตัวแลว ”
หัวหนาคณะเดินทางบอกอยางไมว ายหวาดเสยี ว หันไปตบไหลเพื่อน ผบู ัดนมี้ ีพลาสเตอร
ติดตามแขนขาและใบหนา เตม็ ไปหมด ทาํ ใหมองดแู ลว เปนท่ีชวนขบขนั ย่งิ ผทู ่ีไมไ ดร ับอนั ตรายใด
เลยแมแตร อยขีดขวน ก็มีเพียงสองคนเทา นั้น คือดารนิ กบั แงซาย นอกนนั้ กม็ รี อยขัดยอกและ
ถลอกปอกเปก กันไปทุกคน ไชยยนั ตมบี าดแผลปปุ ะมากกวาทกุ คน
มนั เปนเกมแหง การเส่ยี ง ทค่ี ณะนายจางทง้ั หมดยอมรบั วา สาสมใจยิ่ง

แงซายกับเกดิ ไดร ับคาํ ส่งั ใหเ ดนิ ยอนกลับไปเอาสัมภาระของทกุ คนที่ปลดกองรวมกนั ไว
ชายดง กอนทีจ่ ะแยกกนั ยอ งตามมหิงสา รพินทรเปด หนังควายยกั ษต วั น้นั ตรงบริเวณสันหลังออก
แลเ อาเฉพาะเนือ้ สนั ออกมากอ ไฟยา งอยางชนดิ สดๆ รอนๆ รมิ ลําธารทนี่ งั่ พักกนั อยู เพื่อชดเชย
ใหแ กพ ลังงานและความเหนอื่ ยยากแทบจะเอาชวี ติ ไมรอด ในการตดิ ตามพิชติ มนั มนั เปนเนอื้ สดมอื้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

703

แรกสําหรบั ทกุ คน ภายหลังที่ไดผละจากขบวนเกวยี นออกมา ดารินคนเดียวเทา นน้ั ทีก่ ินไมล ง
หลอนไดแ ตนง่ั มองเฉยๆ และปฏเิ สธเดด็ ขาด ไมว า ไชยยนั ตหรอื พช่ี ายจะชวนคะยน้ั คะยอมาเชน ไร

“เห็นตวั ของมัน นึกถงึ ภาพเมอื่ ตะกน้ี แ้ี ลว ขยอกไมล ง ใครจะกนิ กก็ นิ เถอะ ไมต องเปน
หว งฉนั หรอก”

หลอนวา แลวหลอนกร็ อคอยอาหารกระปอง ซงึ่ เกดิ กบั แงซายกาํ ลังเดินทางไปขนมา
ประมาณครงึ่ ชว่ั โมง ทั้งสองก็หอบเอาสมั ภาระตดิ ตัวของทุกคนทถี่ อดท้งิ ไว กลับมาถงึ และรวมวง
สมทบกนิ เน้อื ยางอยา งเอร็ดอรอ ย

“สาํ เรจ็ ไปอีกหน่ึงละ ทนี ก้ี ถ็ งึ คราวไอแหวง จอมนกั เลงโตเสยี ท”ี
ไชยยนั ตพูด แววตาของอดตี นายทหารปน ใหญสกุ ใสราเรงิ อยเู หมอื นเดิม มนั สอถึงความ
บกึ บึนทรหดแบบนกั เผชิญภยั แทจรงิ การเสี่ยงแบบทามฤตยู เปน ความสนุกสนานบันเทิงสําหรับ
เขา ทั้งๆ ทีด่ ผู าดๆ ในครงั้ แรกวาเขาจะเปนคนสํารวจและออกจะขลาดๆ อยบู า ง
ธาตุแททีซ่ อ นเรนอยูในตวั คน มนั มกั จะมาสาํ แดงตนเดนชดั ในขณะทร่ี ว มชวี ติ กันอยู
กลางปา เชน นีเ้ อง
“รสู ึกวาคุณไชยยนั ตจะเจ็บมากกวาพวกเราทุกคนนะครบั แผลเตม็ ตัวทีเดยี ว ระยะวนั
สองวนั น่ีจะตามไอแหวง ไหวหรือเปลากไ็ มท ราบ”
เขาพดู เบาๆ อยา งเปน หว ง เจา ตัวคนมพี ลาสเตอรต ิดเตม็ หวั เลาะล่ัน
“โอย! เร่อื งเล็ก รพนิ ทร ผมเพยี งแตถกู หนามเกย่ี วเทา นนั้ ไมมีอะไรสาหสั สากรรจนัก
หรอก ใหนอ ยฉดี ยากนั บาดทะยกั กินยาแกอ ักเสบ ไดนอนเตม็ อ่มิ สักคนื เดียว ถงึ ไหนถึงกัน ผมเปน
หวงเชษฐามากกวา เหน็ ถกู มันเสยงดั ลอยขน้ึ ท้ังตัว แผลขางนอกไมม ี ขา งในอาจชา้ํ ขนึ้ มาก็ได”
แลวกห็ ันไปทางสหาย ถามวา
“เปน ยังไงบาง เชษฐา?”
คําพดู ของไชยยนั ต ทําใหทกุ คนเบนสายตาไปยงั หวั หนาคณะเดนิ ทางเปน ตาเดยี ว โดย
เฉพาะอยา งย่งิ นอ งสาวคนสวย สหี นา ของหลอนแสดงอาการวิตก ลุกข้ึนเดนิ มานัง่ ใกลๆ พี่ชาย และ
ขอตรวจดูรอยถูกขวิดทางดานหลังของเขา
“พใ่ี หญร สู ึกยงั ไงบางคะ?”
หลอ นถามแผว เบา จองหนาพชี่ าย เชษฐายมิ้ เรียบๆ
“ขณะนย้ี ังไมรสู กึ อะไรมากนกั หรอก ยอกๆ คลายๆ ใครเอาตะพดมานวดหลังขนาด
เบาะๆ เทา น้นั เชอ่ื วาคงไมเปนอะไร”
ดารนิ พจิ ารณารอ งรอยกลางแผน หลงั ของพี่ชายอยา งถี่ถว น มนั เปน รอยเขียวชาํ้ เลก็ นอ ย
หลอนทดลองใชฝา มอื กดหนกั ๆ ลงไปยงั ตาํ แหนง น้นั และบริเวณหลังท้งั หมด พรอมกบั สอบถามวา
เขามคี วามรูส ึกเจ็บหรอื ไม เชษฐาส่นั ศรี ษะ สหี นาอยใู นอาการปกตธิ รรมดา หลอนออกคาํ ส่งั ใหเ ขา
ลองสูดลมหายใจเขา ออกหนกั ๆ และใหล องไอแรงๆ พีช่ ายปฏิบัตติ ามคําสัง่ โดยดี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

704

“เจบ็ บางไหมคะ?”
“ปกตธิ รรมดา”
แพทยส าวถอนใจออกมาอยา งโลงอก เงยหนา ข้ึนพดู กบั ทกุ คน
“คงไมเ ปน อะไรหรอก แตจะรแู นช ดั ก็ในราวพรุง นี้ พใ่ี หญยังไมถงึ กบั หลังเดาะ และตา
เกิดยังไมถงึ กบั ซโ่ี ครงหักก็นับวาเปน บุญท่สี ดุ แลว ”
หลอ นจดั การฉีดยาใหไ ชยยนั ต และใหย ากนิ กบั พ่ีชายจากชดุ เครือ่ งเวชภณั ฑข นาดจ๋วิ ท่ี
ตดิ ยา มหลงั มาดว ย ทุกคนมคี วามรสู ึกเหมอื นยกภูเขาออกไปจากอกไดล ูกหนง่ึ เม่ือกาํ จัดเจามหงิ สา
เขาเกก ซง่ึ กอ กวนรงั ควานและทาํ หนา ทเี่ ปน กองระวงั หลงั สําหรับโขลงไอแ หวง ลงไดส าํ เร็จ

เชษฐามองดนู าฬกิ าขอ มือ แลวแหงนหนาขน้ึ เทยี บกับดวงตะวนั ทบ่ี า ยคลอ ยตํ่าไปมาก
แลว พลางหนั มาขอความเหน็ รพนิ ทร

“เสร็จศึกไอมหงิ สานล่ี งแลว จะเอายงั ไงกนั ตอ ไปละ?”
ขณะนนั้ มนั เปน เวลาบา ยส่ีโมงเศษ ดวงตะวนั กําลงั แตะขอบลงกบั เหลีย่ มผาทางดาน
ตะวนั ตก เสยี งนกหวารอ งโหยหวนกงั วานกอ งมาจากปา บน พรานใหญใครครวญอยเู ปนครู กบ็ อก
เบาๆ วา
“ถา เราออกเดนิ ทางกนั เด๋ยี วน้ี เพอ่ื จะไปสมทบกบั ขบวนเกวยี น จะอยางไรเสียกไ็ มทนั
แลวละครบั เราเดนิ กนั ไดอกี ไมเกนิ 3 ช่ัวโมงก็คาํ่ ”
“ตอนน้ีขบวนเกวยี นของเราอยูท ไ่ี หน พอกะถกู ไหม?”
พรอมกบั ถาม เชษฐางัดเอาแผนทซี่ งึ่ พรานใหญท ําไวใ หอ อกมากางตรงหนา รพนิ ทร
ขมวดค้วิ คาํ นวณกะวนั เวลาอยอู ีกอดึ ใจใหญกเ็ อากิง่ ไมเลก็ ๆ ท่ีอยูในมอื ชี้ใหน ายจา งของเขาดู
“ถา พวกนน้ั ไมไ ปโอเ ออยูเ สียทีไ่ หน และเดินทางตามแผนเดมิ ทก่ี ําหนดไวใ ห ราวๆ ค่ํานี้
ก็จะถงึ ทงุ ชา งน่คี รับ ซ่ึงถาเราไมมาเสยี เวลาตามมหงิ สาเสีย และออกเดนิ ทางต้ังแตเมื่อเชาที่แลวมา
ผมก็กะไวว า จะตอ งตามทนั พวกนน้ั ทท่ี ุงชา งในคํ่านแ้ี หละ ทนี ้ีถาเราออกเดนิ ทางจากทีน่ โี่ ดยตง้ั เขม็
ทงุ ชางกร็ าวๆ เกอื บสวางของคืนน้ี แปลวา ตอ งเดนิ ทางกลางคนื ตลอดทงั้ คืนโดยไมห ยุด การเดนิ ปา
กลางคนื มันไมเ หมาะนัก เพราะตอ งตัดเขาหลายลูก ไมใ ชเ ดินในปา โปรง”
“ไมไ หวหรอก เดินกนั ตลอดทัง้ คืนแบบทวี่ านน่ั นะ โดยเฉพาะอยา งยงิ่ พวกเราทกุ คนก็
กราํ หนกั กันมาทงั้ วนั แลว ”
ดารนิ เอยข้ึนลอยๆ พรานใหญไมแสดงความเหน็ เชน ไร เพยี งแตมองดหู นาเชษฐากบั ไชย
ยันต เหมือนจะขอคาํ ชข้ี าดตามฐานะของลกู จางที่ดี
“ถาตามขบวนเกวยี นของเราไมทันกอ นค่ําวนั นี้ กไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไรทจ่ี ะออกเดิน”
ไชยยนั ตว า
“สมมติวา เราหยุดพักทน่ี ค่ี นื น้ี เราจะตามทนั เกวยี นทไ่ี หนเมอ่ื ไหร?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

705

เชษฐาถาม
“พรงุ นี้เยน็ ทีบ่ รเิ วณปา หวายครับ แตตอ งลัดทางกนั นา ดทู ีเดียว เดนิ บนสันเขาโดยตลอด”
“ถา ง้นั คืนน้ีหาชัยภูมเิ หมาะๆ นอนเอาแรงกนั ไวสักคนื หนงึ่ กอ นเถอะ เชา มืดคอ ยเดนิ ตอ ”
“ถา จะตัดสินใจแนว า นอน เรากค็ วรเลอื กท่ใี กลๆ กบั ธารนํ้านี่แหละเหมาะท่สี ุด ไมค วร
เดนิ ไปใหไ กลอีก”
ดารนิ เสนอ เพราะธารนา้ํ ใสแหง นเี้ ปน ตาํ แหนง ทีถ่ ูกใจหลอ นทีส่ ดุ อันเนื่องมาจากหา งนาํ้
ไมไ ด ทกุ คนกเ็ หมอื นจะเขา ใจความตอ งการของหลอ นไดดี รพินทรซอ นย้มิ พยักหนา
“ก็ไดเหมอื นกนั ครับ แตถ ึงอยางไรเรากต็ องเดินเลาะธารน่ขี ึ้นไปทางเหนือ อกี สกั
กโิ ลเมตรเศษๆ สาํ หรบั ท่ีเรานั่งกนั อยูนไี่ มเหมาะแน”
“ทาํ ไมหรือ?”
หลอนถามอยา งสงสัย กวาดสายตาไปรอบๆ เกิดก็ตอบแทนมาวา
“ธารน้าํ ตรงบรเิ วณนี้ เปน กง่ึ กลางของดา นสัตวครบั นายหญงิ เหนอื ดงข้นึ ไปโนนกม็ โี ปง
ตอนกลางคืนชางอาจยกโขลงลงมากนิ นาํ้ ทีน่ ก่ี ็ได นายหญิงไมส ังเกตรอยหรอื ครับ เปน เทือกไป
หมด เดนิ ขึน้ ไปอีกนดิ ตรงทพ่ี รานใหญว าเปน ท่ที ี่สบายและปลอดภยั กวา ตลิง่ สงู เปนผากัน้ และมีชะ
เวิกเขา ไปคลา ยถํา้ กนั นํา้ คา งกนั ลมไดอยา งดี ธารตอนนน้ั กก็ วางนา้ํ ลึก พ้นื หาดทรายโลงเหน็ อะไร
ไดไกลๆ”
ดารนิ ขยับตวั อยา งอึดอดั เปาลมลงไปในอกเส้ือ
“ถางัน้ ก็รีบเคล่ือนยายกนั ไปท่นี น่ั เดยี๋ วนเ้ี ถอะ บอกตรงๆ วา ฉนั ตองการอาบน้าํ ยสี่ ิบสี่
ชว่ั โมงมาแลวไมเจอะน้ําเลย เหนยี วเหนอะหนะคันยิบไปหมดทงั้ ตวั ตอนทีบ่ ุกเขาไปในปา หนาม
มวั แตช กั ชา ประเดยี๋ วตะวันตกดินก็หนาวอาบไมไดเสยี เทา นนั้ อดนอนนะฉนั อดได แตอดอาบนาํ้ น่ี
ไมไหวเอาจรงิ ๆ ยอมแพ”
ไมมใี ครขดั ใจหลอ น
ระหวา งเตรยี มเคล่ือนยาย เพ่อื หาชยั ภูมิตัง้ แคมปสาํ หรบั คืนนี้ รพินทรกห็ ันไปทาง
หวั หนา คณะเดินทาง
“ควาย กบั กระซูน่ี จะจัดการยงั ไงครับ ถา คิดในแงล า สตั วแ ลว จัดวา มนั เปนลาภใหญท ีส่ ุด
ของการลาทีเดียว โดยเฉพาะอยางย่ิงแรดสองนอตวั นน้ั ”
เชษฐาส่ันศรี ษะ ตบไหลเขาเบาๆ
“ถกู แลว ถา คดิ ในแงลา สตั วแ ลว ตองถอื วา เปน ลาภใหญม าก แตในขณะน้ีเราไมไดล าสัตว
ในความหมายน้ัน เพราะฉะนนั้ อยาไปกังวลกับมันใหเ สียเวลาเลย รพนิ ทร สงิ่ กังวลของเรายังมอี ีก
มากนัก ขนื มวั แตห วงมนั อยกู ็เสียการเทานัน้ อกี อยา งหนง่ึ ขณะนี้เราก็อยหู างกับขบวนเกวยี นของ
เรามากกวา จะเดนิ ทางไปถึง กวา จะสงพวกน้ันใหกลับมาขนเนอ้ื ก็เนา ไอครนั้ จะจดั การกันเองก็เกนิ
กาํ ลงั ของพวกเราท้ังหมดหกคนนี่ ไหนจะชําแหละ ไหนจะยา ง ไหนจะตองแบกขนกันไป เจาสอง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

706

ตัวนนั่ รวมกนั แลวก็เทา กบั ชา งใหญๆ ตัวหนง่ึ พอดี ทงิ้ มันเถอะ อยางดเี รากจ็ ะอาศยั เน้อื ควายเปน
อาหารเฉพาะเทาท่ีเราพกั กันอยทู ่นี ี่ หรอื มา ยกส็ ํารองไปเปนอาหารระหวางทางนดิ หนอยเทา นน้ั ถงึ
อยา งไรผมก็ยอมรับวาเปนครง้ั แรกในชวี ิตท่ีพบเหน็ กระซใู นปา และยงิ มันได ตนื่ เตน ไมน อ ยทเี ดยี ว
แตง านสาํ คญั ทร่ี ออยขู า งหนาทําใหสนใจกับมันไมไ ดม ากนกั เสยี ดายนะ ตอ งเสยี ดายแนๆ ทวา ไมร ู
จะทาํ ยังไง”

รพินทรไ มกลา วเชน ไรอกี มีแตเ กดิ กบั ไชยยันตเทา นน้ั ทบี่ น เสียดายกระซตู วั นนั้ เปน อยาง
ย่งิ เพราะถา คดิ เปนราคาเงินมนั ก็ไมนอยอยู สําหรับรา งกายทกุ สว นของมันซ่ึงลว นตีราคาไดทง้ั สิ้น
นับตั้งแตเลอื ด นอ เนอื้ หนงั ลงไปถึงกระดกู แตกต็ อ งจาํ นนดว ยเหตุผลของหวั หนาคณะเดนิ ทาง

รพนิ ทรน ําท้งั หมดผละออกเดินจากที่นงั่ พกั กันอยู เลาะเลยี บไปตามแนวชายหาดของลาํ
ธาร ซง่ึ กั้นระหวางเขาใหญแ ละปาราบไวข ้นึ ไปทางตนน้ํา ภูมิประเทศท้ังสองฝง สวยสดงดงามไป
ดว ยธรรมชาติ ดานหนง่ึ เปน ดงดนิ อนั ทบึ ทะมนึ หนาแนน ไปดว ยไมใ หญดกึ ดําบรรพ แตล ะตน สงู
ทะยานเยย่ี มเมฆ อกี ดานหนงึ่ เปนปา เต้ียประเภทพลวงและกระชดิ มีโขดแกง หนิ งอกอยเู ปนฉากชน้ั
ระเกะระกะรปู ลกั ษณะตา งๆ ธารบางตอนก็มแี นวนา้ํ ไหลกวาง และบางตอนถูกบีบลงมาเปน รอ ง
เล็กนิดเดียว ซงึ่ ฤดูน้ีนาํ้ แหง ทิ้งพน้ื ลาํ ธารสวนใหญ ใหเ หลือแตก รวดทรายเปน หาดโลงออกไป

นากฝูงหน่งึ ประมาณ 7-8 ตัว สง เสียงรองเอด็ ดาํ ผุดดําวายอยูในตาํ แหนง ธารนาํ้ กวางเบือ้ ง
หนาตอนหนึง่ พอเห็นกลมุ คนเดนิ พน โคง ตล่งิ ลงมา ก็พากนั ว่ิงขน้ึ ฝงหายเขา ไปในซอกโขดหินใหญ
นกกระลุม คูข ันพูอยบู นยอดยางสูง สลบั ไปกบั เสียงเจาะโพรงไมถร่ี วั ของนกหวั ขวาน แดดเหลอื ง
อรา มลงเปนลาํ ดบั

ทุกคนตา งเดนิ กันไปโดยไมเรง รอ นอะไรนกั และอยใู นอารมณปลอดโปรง เพราะ
ธรรมชาตอิ ันงดงาม และบรรยากาศที่ระรน่ื โดยเฉพาะอยา งย่งิ ดารนิ นยั นต าของหลอ นเปนประกาย
แทบจะลืมความเหนด็ เหน่อื ย และเรอื่ งอันตื่นเตนแทบจะถงึ เลอื ด ถงึ ชวี ติ หมดสนิ้ หลอ นเดนิ เลาะ
ชิดชายนาํ้ ชมนกชมไมไ ปอยา งเพลดิ เพลิน

ไมน านนกั กม็ าถงึ ตาํ แหนง ทรี่ พินทรกําหนดไว มนั ดเู หมอื นจะเปน บรเิ วณที่รื่นรมยท ีส่ ุด
ภายใตชะงอนเว้งิ ผา ซง่ึ มลี กั ษณะเหมือนฝาหอย หรือมิฉะนน้ั กม็ ใี ครมาเจาะควา นไว พ้นื ทราย
บรเิ วณน้ันละเอียดขาวสะอาดและโลง เตียน มกี อนหินนอยๆ งอกขนึ้ เปนหยอ มๆ สลบั สสี นั วิจิตร
ประหนึ่งใครเอาแกวตางๆ สีมาแกลง ประดับไว เวิง้ นนั้ ใชแ ทนผนงั หรอื กําแพงกนั้ ดา นหลงั ไดโ ดย
ไมต องหว ง ซาํ้ ยังมีหลงั คากันฝนหรือน้าํ คางเปน อยา งดี คงจะมแี ตด า นหนา เทานั้นที่เปน หาดโลง
ออกไปถงึ สายธาร และขา มฟากหางไปประมาณ 30 เมตร เปน ปาสงู เชงิ เขาใหญส ามารถจะสํารวจ
มองเหน็ อะไรไดอ ยา งชดั เจนโดยไมม ีมมุ อบั

พอมองเหน็ ชยั ภมู อิ นั แสนสบายเชนนน้ั ไชยยนั ตก็ผิวปากหวอื ออกมาลม ตัวลงนอนหงาย
แผหลา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

707

“ถา จะตอ งเปน พระราม ตอนเดินดงกนั แบบนี้ตลอดไปแลว ก็ขอใหไ ดคูหาสวรรคอยา งน้ี
เปนทตี่ ง้ั แคมปทกุ ครัง้ ไปเถิด จะใหอ ยนู านสกั ขนาดไหนกย็ ังไหว”

เขารอ งออกมา แลว ก็ทําหนา นิ่ว ครางอู เมอื่ หัวไหลทถี่ กู หนามเกยี่ วไวเ ปนแผลลกึ เอนลง
ไปกระทบกบั แงห ินตอนหนง่ึ ทําใหทกุ คนหัวเราะ รพนิ ทร เกดิ และแงซาย ชว ยกนั ดําเนนิ การตงั้
คา ยพกั ชวั่ คราวขึน้ อยา งรวดเร็ว อึดใจใหญตอ มามันกพ็ รอมท่จี ะใชพ ํานักพกั นอนสาํ หรบั คืนน้ีได
อยางสขุ โขสโมสร และอบอนุ ปลอดภยั กวา ทุกคืนทแ่ี ลวมา และอนั เนอื่ งจากพน้ื เปน ทราย พราน
ใหญส่งั ใหข ดุ หลุมเปน รางยาวสําหรบั เตรยี มกอ ไฟหุงหาและยางเนอ้ื สวนไฟผิงและไฟกันสัตวน ้นั
เกดิ ไปลากเอาขอนไมแหงขนาดใหญม าสามสี่ตน วางกา ยกนั ไวท างดานหนาแทนประตไู ดเ ปน อยาง
ดี ขณะทด่ี า นหลังใชผ นงั หนิ ธรรมชาตชิ วยกันอยูดว ย

เชษฐากําลังคน ยา มของเขา เพอื่ จะรอื้ ของจําเปน ออกมา หันไปเหน็ เกดิ เขามานง่ั ยองๆ
ซบุ ซบิ อะไรกับพรานใหญก ถ็ ามมา

“อะไรหรือ?”
พรานพืน้ เมอื งหัวเราะแหะๆ รพินทรต อบวา
“เกิดเสยี ดายกระซูตัวนั้นมากครบั อยากจะขออนญุ าตไปเอานอของมัน บอกวา จะเอาไป
ฝากเพ่อื นกะเหรย่ี งท่หี มูบา นหลม ชา ง”
ราชสกลุ หนมุ ยิม้ อยางอารมณดี พยักหนา
“ไปซิ อยากเอาก็ไปเอา แตห วงั วาคงไมโ ลภมากถึงกบั แบกกระซูตัวนัน้ มาทัง้ ตัวนะ แลว
กร็ บี กลบั มาใหถ ึงทีน่ ่ีกอนคา่ํ เอาแงซายไปเปนเพอ่ื นดวย อยา ไปคนเดยี ว”
เกิดกระโดดลกุ ข้ึนอยางยนิ ดี หนั ไปพยักหนากับแงซาย ซ่ึงดเู หมอื นจะรูกันอยกู อ นแลว
ฉวยปนประจํามือคนละกระบอก ตงั้ ทา จะผละไป ไชยยนั ตก ร็ องบอกมาวา
“ขากลับอยา ลมื แวะท่ไี อท รพตี วั นน้ั เอาเนอ้ื มาเผอ่ื สําหรับอาหารเยน็ และเชา พรุงนี้ดว ย
เอาแตเ นื้อสนั มานะ สว นอ่นื อยาเอามา”
ท้ังสองรบั คาํ ชวนกนั เดนิ ตดั หายขน้ึ ปา กระชดิ หายไป

ดารนิ ถอดบูต ออก แลวสอดเทาเปลอื ยลงไปกลบอยใู นพน้ื ทราย เหมือนจะใหท รายชวย
ดดู ความชาทส่ี วมรองเทา อยูเ ปนเวลานาน ตัง้ คําถามขึ้นลอยๆ วา

“แรด กบั กระซูน ี่มันตา งกันยงั ไงนะ?”
เพราะรพนิ ทรท ําเปน เหมอื นจะไมไดยนิ นั่งจัดการกบั เตายา งเนอ้ื แบบพเิ ศษของเขาเฉย
เสยี พ่ชี ายจงึ ทาํ หนา ทวี่ ิสชั นามาใหแทน
“มนั กอ็ ยางเดยี วกันนน่ั แหละ ผิดกันแตว า ถามนี อเดยี วเขาเรียกแรด ถามสี องนอ เรียก
กระซู ที่ยงิ ไดน ีเ่ ปนกระซ”ู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

708

“แปลก! นอยกเ็ พิง่ จะมาไดย ินคําวากระซนู เ่ี อง ออกแปรงหไู ปเพราะไมเคยไดย ินมากอน
เหน็ ทแี รกนอ ยกว็ าแรดนัน่ แหละ พรานใหญเ องก็บอกกับนอ ยวา มนั เปนแรด ออ ถือเอาหลักวา ถา
นอเดียวเรยี กแรด ถาสองนอก็เรียกกระซูงนั้ หรอื คะ?”

“เทา ท่รี ูๆ มากอ็ ยา งนนั้ ”
“แลว ทําไมนายพรานของเรา เขาไมย กั บอกนอ ยใหร ูไวเ ลย ตอนทป่ี ระจนั หนากับมัน เขา
บอกนอ ยวา แรด”
“พิโธ! กบ็ อกแลว ยังไงวา แรด หรือกระซมู นั อยา งเดยี วกันนัน่ แหละ”
ไชยยนั ตร องมา
“รพินทรไ มอ ยากจะใหเ ธอมขี อ สงสัย ซกั โนน ซักนี่มากเรื่องอยนู ะซิ ถงึ เรียกวาแรดให
เธอเขา ใจไดง ายๆ เขาบอกเธอวา แรดนะดแี ลว ถา เขาบอกเธอวา หมู เธอกไ็ มม ีวนั รู”
“บา! เห็นฉนั เปน เดก็ อมมอื งนั้ หรือ?”
ดารินตวาดแวด คอ นเพ่ือนชายปะหลบั ปะเหลือก ไชยยนั ตก ับเชษฐาหวั เราะกกึ ๆ อยใู น
ลาํ คอ นกั มานษุ ยวิทยาผปู ราดเปร่ือง (ทวา เปน นกั สัตววทิ ยาทอ่ี อ นหดั ) ทําปากหมบุ หมิบอยา งฉิวๆ
มา ก็เลยพาลคอ นใหอกี คน พดู มาอยางพาโลวา
“ไมต องมาทาํ ย้ิมดีอกี คนหนงึ่ หรอก ถาคุณบอกฉันในขณะน้ันวา มนั คอื หมู รับรองวา
ขณะทยี่ ืนประจันหนา กับมันอยใู นตอนน้ัน ฉนั เปนผลกั คณุ เขาไปหามนั แนๆ ตอนนนั้ ฉนั ยืนอยูขา ง
หลังคณุ ดว ย โอกาสดีท่ีสดุ ”
พรานใหญค รางออ ยๆ แลวก็อธิบายเรยี บๆ ในขณะที่มอื ยังทํางานอยวู า
“คําวา กระซู เปน ภาษากะเหร่ยี งครบั เรายืมมาใชเรยี กแรดทม่ี ีสองนอตามที่คุณชายบอก
เมอ่ื กี้นี้ และถาจะวา กนั ตามจริงแลว แรดกับกระซแู มจะเปน สตั วป ระเภทเดียวกนั กจ็ ริง แตถ า จะ
พจิ ารณากนั ใหถ ถี่ ว นตามหลักของสัตวศาสตรแ ลว มันมอี ะไรผดิ กนั อยูบ างเหมอื นกนั ไมใชผดิ กัน
ทนี่ ออยา งเดยี วหรือสองนอเทานั้น”
“ผิดกนั ยงั ไง อาจารย? ”
ไชยยนั ตยนั ตวั ข้นึ น่ัง รอ งถามมาอยางอารมณสนกุ
“ตามปกติ แรดมีขนาดใหญก วา กระซคู รับ แลวหนังกห็ นามากกวาดว ย สวนขนตามตัว
กลับมีนอ ยกวา รอยเทา คลา ยๆ รอยชางรุน มเี พียงเลบ็ เทาละสามเล็บ ฟนหนาทกี่ รามลา งมอี ยสู องคู
สวนกระซหู นงั เรยี บกวาแรดไมขรขุ ระนัก มีรอยพับตรงชว งไหลเ พยี งพบั เดียว ขนยาว ฟน หนา
ขางลา งมอี ยูค ูเดยี ว และนอมกั จะยาวกวา แรด ท้งั แรดและกระซเู ปน สตั วห าไดยากมากในปาเมอื งเรา
สําหรับชีวติ พรานของผมเทา ที่พบเห็นมนั มากไ็ มเกนิ 10 ตัว มันเปน สตั วป ระเภททพี่ รานกรงุ ท้ัง
หลายเขาเช่อื กนั วา สูญพนั ธุไปหมดแลว แตอันที่จริงมนั ก็ยังพอมหี ลงเหลืออยบู าง ในปา สูงทค่ี น
สวนมากเขาไปไมถ งึ มนั มีคา สาํ หรับพรานเสียยิง่ กวา ชา งงามๆ เสยี อกี พอมีขา วมันมาปว นเปย นอยู
ในแถบไหน พวกพรานกอ็ อกตามกันเปน เดอื นเปน ปทเี ดียว ถือวา เปน สัตวท มี่ ีราคาทสี่ ุดสาํ หรบั การ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

709

ลา เมอื่ งวดทแ่ี ลว กอนจะเขา ปา มาน่ี ผมกโ็ ชคดดี กั มาไดต ัวหน่ึง ใหญพ อๆ กบั ตัวนแ้ี หละ แตเปน
ชนดิ นอเดียว คุณอําพลใหผ มสามหมืน่ แตมันไมค มุ กนั เลยกบั การเสยี เวลาติดตามมันเปน เวลาถึง
สามเดอื นเศษ แลวยังเสียพรานมือดีไปอกี ทง้ั คนกวา จะไดต วั มัน”

“เปน ความจรงิ เหรอ ทเ่ี ขาวา ตลอดทง้ั ตัวของมนั โดยเฉพาะอยางยง่ิ นอแรดเปน ตวั ยาชน้ั
วเิ ศษ ทว่ี งการผลิตยาแผนโบราณตอ งการกนั เสยี ยิ่งกวา อะไร?”

เชษฐาถาม รพนิ ทรห วั เราะ
“เปนความจรงิ ในขอ ท่ีวา พวกยาแผนโบราณ ทง้ั ยาไทย ยาจนี ตอ งการมนั อยา งยิง่ ทเี ดยี ว
ครับ และใหร าคาสงู ราวกบั ทอง แตว า มันจะมีคณุ สมบัตใิ นดานการรักษาโรคไดสักขนาดไหนนนั้
ผมกไ็ มท ราบเหมอื นกนั เรื่องนท้ี ่ีจะตองขอความเหน็ จากแพทยห ญิงผเู ชีย่ วชาญอยา งคณุ หญงิ ดารนิ
ซ่งึ คงจะอธิบายไดด ีกวา ผมแนๆ ”
คนทถ่ี ูกเอย นาม ทําจมูกยน เบป าก
“เร่ืองเหลวไหล เร่ืองเช่ือถอื กนั สืบตอ มาเรอ่ื ยๆ ตะหาก หรือมายก็เปน การเอาเคล็ดอะไร
กนั สกั อยา งมากกวา ฉนั มองไมเ หน็ วา สว นตา งๆ ของแรดจะมีสภาพเปนตวั ยาอันวิเศษอะไรข้นึ มา
เลย ลองแยกธาตุเอามาวจิ ยั ดกู ็ได แตก ไ็ มรเู หมือนกนั นะ ทฤษฎีของวทิ ยาศาสตรก ารแพทยสมยั ใหม
อาจสสู มัยเกาไมไดก ไ็ ด ตัง้ แตเขา มาเผชญิ พบเห็นอะไรพลิ กึ ๆ ในปา นี่ ฉันกไ็ มก ลา ที่จะยนื ยนั อะไร
ตามทฤษฎเี ดิมทฉี่ นั เรียนรูม าเหมือนกนั ”
“แตฉันเชอื่ แฮะ เชอ่ื รอยเปอรเ ซน็ ตเต็มเลย”
ไชยยนั ตแ ยงมาอยา งขึงขัง
“พวกยาสมัยใหมทกุ วันน้ี สว นมากก็สกัดไดมาจากพืช หรือทเ่ี ราเรยี กกันวา ‘สมุนไพร’
นัน่ เอง เมอื่ ตวั ยาเราสามารถไดม าจากพืช ทาํ ไมเราถึงจะไดมาจากสัตวบ า งไมไ ด ไมต อ งดอู ื่นไกล
หรอก ขนาดเลือดคางยงั เปน ยาแกเ ม่อื ย แกออนเพลียไดเลย จะวายาแผนโบราณเขาเหลวไหลนกั ก็
ไมได มันจะตอ งมีสวนจริงอยูบ า ง มา ยพวกรานยาจะตองการไปทําไม”
“ก็นา คิดตามทแ่ี กวา น่ีเหมือนกนั ”
เชษฐาคลอยตาม เปลีย่ นสายตามาทีร่ พนิ ทร
“เวลาลาสัตว หมายถึงการยงิ ตายนะ พวกพรานเขาจดั การยังไงกับมนั ถงึ จะกลายเปน
สินคาไปสงขายได แลเนือ้ ออกหมด คดั เอาเฉพาะกระดูก นอ และเลือดของมันไปขายอยางนั้นร?ึ ”
“เปลา ครับ เขาเอาทกุ อยา งของมันโดยไมย อมใหเ สียเปลา ไปเลย คอื ในทนั ทีที่ยิงมันลม ลง
ขนั้ แรกทีส่ ดุ ถา สามารถจะเอาเลือดสดๆ ของมนั ได เขาก็พยายามเก็บเลือดสดเหลา นนั้ ลงภาชนะไว
กอนใหม ากทสี่ ุด ขนาดเลือดทกี่ องอยกู ับดนิ ยังขดุ ดนิ เก็บมาทงั้ กระบิเลย ตอจากนนั้ กจ็ ะใชว ธิ ตี ดั
แบง แยกรางกายของมันออกเปน สวนๆ หรอื ทอ นๆ โดยใหต ดั ท้ังเน้อื หนงั และกระดกู ไมมกี ารแยก
ออกจากกนั เลย จดั การยางไฟรมควนั ไวเปน การยางใหเ กรียมเฉพาะผวิ นอก เพือ่ เกบ็ รกั ษาเนื้อขา ง
ในไวไ มใ หเนา ชัว่ คราว แบบเดยี วกบั ที่เรายา งเนอ้ื ในปา เพ่อื เก็บไวเปน เสบียงสดนัน่ เอง หลังจากนน้ั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

710

จงึ นําไปสง ใหแ กผ ูซื้อ ซึง่ ทางผูซ อื้ ก็ไปจดั การเอาเองวาจะทาํ อยา งไรบา ง เพราะเม่อื ผา ผิวนอกทีย่ า ง
รมไวอ อกไป เนอ้ื และกระดกู ขา งในกย็ งั พอจะสดอยบู าง บางทีก็ยังพอมีเลือดตดิ อยดู ว ย”

แลวพรานใหญกห็ วั เราะออกมาเบาๆ
“ถา ไมก งั วลวาเราจะตองตดิ ตามไอแหวง และหลงั จากที่ถงึ หลม ชา งแลว เรายังตองออก
เดนิ ทางไปอยา งไมมีกาํ หนด ผมกอ็ ยากจะขออนญุ าตคณุ ชายจดั การกบั กระซูต ัวน้ี อยา งวา นนั่ แหละ
ครบั เพราะมนั หมายถึงเงนิ ชัดๆ ทที่ ง้ิ กองอยนู ่ัน แตใ นภาวะอยางน้กี ไ็ มม ปี ระโยชนอะไร นอกจาก
ทําใหเกดิ ภาระเสียเปลา ๆ”
คณะนายจา งทง้ั สองมองดุหนากันเอง สนใจกับการบอกเลาของเขาอยางย่ิง
“ลองตรี าคามาซิ กระซตู ัวเมอื่ กีน้ ้ี เราจะขายไดส ักเทาไหร ถา แยกชนิ้ สว นจดั การมันได
อยางวา นนั่ ?”
จอมพรานคงหวั เราะเรือ่ ยๆ อยูเชนนน้ั
“อยา งช่วั ท่สี ดุ ก็เหน็ จะไมต่าํ กวาหมน่ื บาทครับ”
“ซมั ธิงก!...”
ม.ร.ว.หญิงดารนิ อุทานออกมา ลืมตาโต
“มนิ าละ ตาเกิดถึงไดเปน หว งพะวกั พะวนนัก นใี่ นบรรดาสตั วปาทงั้ หลาย เหน็ จะไมม ี
อะไรมีราคาขายดเี กนิ ไปกวา แรดกระมงั ?”
“กข็ มุ ทองเคลือ่ นทขี่ องพวกพรานปา อยา งทผ่ี มบอกแลว น่นั แหละครับ ถาพบรอยเขาก็
ยอมลงทุนทุมชีวิตตามกนั เปน ปเ ลย หมายถงึ พวกพรานพ้ืนเมือง”
“ถางั้นมีทางท่จี ะจดั การกนั ใหไ ด โดยไมเสยี เวลาการเดินทางของเราพรงุ น้ไี หมละ”
เชษฐาพดู มาอยางใจดี
“คนื นี้ จัดการแบง สวนมนั ออกยา งรมควันทิ้งไวเสียกอ นกันเนา พอเราไปพบขบวน
เกวยี นแลวคอยใหพ วกลกู หาบยอ นกลับมาขนไป ผมกไ็ มอ ยากท้งิ ใหม นั เสียเปลา เหมอื นกนั ย่งิ มารู
วา มันมีคา สาํ หรบั พวกพรานปาทั้งหลาย อยางนอยท่สี ุดเราเอาไปเปน ของกํานลั พวกกะเหรยี่ งท่ี
หมูบ า นหลม ชา งกย็ งั ดี เพราะเราตองพงึ่ พาพวกเขาในการฝากของไวก อ นออกเดนิ ทาง แลว
แบง สันปนสว นเปนรางวลั ใหพ วกลูกหาบของเราบา ง”
รพนิ ทรยกมือลูบริมฝป ากคดิ อยางลังเล ไชยยนั ตช วยสนบั สนนุ มาอกี คน เขาบอก
ออมแอมไมเตม็ เสยี งวา
“ผมกลัววา จะไมไ หวนะซคิ รบั ตัวมันออกเบอเรอเบอรา เปนงานใหญไมใชน อ ยทเี ดียว
กาํ ลังงานก็มกี นั เพียงสามคนเทา น้ัน คือผม เกดิ แลว แงซายที่จะระดมแรงชว ยกนั ได ปญ หาหนกั อกี
อยา งก็คอื เคร่อื งมอื เราไมค รบ ลําพังมดี เดนิ ปา ตดิ ตวั กนั อยนู ะ เหน็ จะไมไหวหรอกครบั มนั ตอ งมี
เลื่อยแลว กข็ วาน ถงึ จะจดั การกบั หนงั หนา และกระดูกใหญๆ ของมันได เครือ่ งมอื เหลา นี้เราไมไ ด
ติดตวั กนั มาดว ย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

711

“เอานา ทาํ ไดแคไหนก็เอาแคน้นั กแ็ ลว กนั ดีกวาจะทงิ้ เสยี เปลา ผมอาสาเปน ลกู มอื คุณ
ดวยอกี แรงหนงึ่ ”

ไชยยนั ตบ อกมาแข็งขัน
“ผมดว ย เราชว ยกนั ทําทง้ั หมดน่ีแหละ”
หัวหนา คณะเดนิ ทาง บอกมาอกี คนหนึ่งอยา งเอาไหนเอากัน แตดารินขัดโพลง ข้ึนหนา ตา
เฉย
“แตร ายการนฉี้ นั ขอออกตวั กอ น สนบั สนนุ โดยการนั่งดเู ฉยๆ”
อีกสามชายหวั เราะ ภายหลังจากชัง่ ใจอีกครู พรานใหญก บ็ อกวา
“ถา ง้นั ประเดยี๋ วผมลองหารอื เกดิ กับแงซายดกู อนนะครบั ”
หญิงสาวลุกขนึ้ สลดั ผมท่มี ว นพับไวสยายเต็มบาแลว ก็พดู ขนึ้ ลอยๆ
“ฉนั จะอาบน้าํ ละ ในระหวางสภุ าพบรุ ุษทง้ั สามคนนี่นะ ใครจะเปน ผเู สียสละถอื ปนคมุ
กันใหฉ ันบาง รบั รองวาเดี๋ยวเดยี วเทานน้ั ”
รพินทรใจหายวาบ แตแ ลว กล็ อบถอนใจออกมาอยางโลงอก เม่อื พ่ชี ายของหลอ นเองควา
ปน ลุกข้นึ อยา งแชมชา พยกั หนากับนอ งสาว
“ไป คราวนเ้ี ปน เวรของพ่ีเอง คราวหนา ก็ถงึ ตาไชยยนั ตบ า ง”
หลอนหัวเราะเสียงใส ชะโงกเขามาจูบเบาๆ ทแ่ี กม ของพ่ีชาย แลว รื้อยามสว นตวั คนหา
เสื้อผา ชุดท่จี ะผลดั ใหมพรอ มท้ังสบูแ ละผา เชด็ ตวั ฮัมเพลงเบาๆ อยางสบายใจ เสียงไชยยนั ตบ น มา
เบาๆ
“แลวก็ไมร จู กั เอาแฟนมาดวย จะไดน ัง่ เฝาเวลาแมเ จา ประคุณอาบนาํ้ ทกุ คร้งั ไป โดยไม
ตอ งใหค นอ่ืนเขาเดือดรอ น”
“ถึงวาซ.ิ ..”
แพทยสาวคนสวยพูดเรียบๆ
“รงู ้ีเอามาดวยเกาะดี จะไดไมตองมานัง่ งอ นอกจากพีช่ ายของฉันเองแลว มีแตคนใจดาํ
อํามหิตเหลอื เกิน พึ่งพาอาศยั ไมไดเ ลย”
ไชยยนั ตหวั เราะ แตรพนิ ทรสะดงุ แลว หลอ นก็เดนิ ตรงไปยงั โขดหนิ งอกกลางนาํ้ ตอน
หนึง่ อนั เปน ทล่ี ับตา โดยมีพช่ี ายเดินสูบบหุ ร่ี ถอื ปน คอยเปนเพ่ือนนง่ั คมุ กนั อยดู ว ย
พรานใหญเอนตวั ลงนอนอยา งออ นเพลยี ไชยยนั ตร ินบร่นั ดลี งถวยพลาสตกิ สงมาใหเขา
ท้งั สองสนทนากันเบาๆ
“เราควรจะรัก และแตง งานกนั แตเ ราก็รกั กนั ไมได. ..”
อดีตนายทหารปน ใหญ นกั ผจญภยั เอยถงึ เพือ่ นสาวของเขาขึน้ เอง โดยท่ีรพนิ ทรม ไิ ด
กลาวพาดพิงใดๆ ไปถงึ กอนเลย พรานใหญเปา ควนั บหุ รีล่ อยควา งขนึ้ ไปบนอากาศ จับตาอยูท่ีกลุม
ควนั นน้ั ปราศจากความหมาย ถามเหมือนกระซบิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

712

“ทาํ ไมละครบั ?”
อกี ฝายหน่งึ ยักไหล
“เราสนทิ กนั มากเกนิ ไป เหน็ กันมาแตเ ดก็ ๆ ความจริงผมรักเขามากทสี่ ุด แตเ ปน ความรกั
ชนดิ เดยี วกบั ทเ่ี ชษฐาและอนชุ ามีตอเขา เขาเองกม็ ีความรสู กึ เชน เดยี วกนั เราสค่ี น เชษฐา อนุชา ผม
และดาริน เคยถูกพี่เลย้ี งคนเดยี วกันจบั อาบนา้ํ พรอ มๆ กัน”
ภายหลงั จากนง่ิ เงียบไปนาน รพินทรก ็หลุดปากถามแผวเบาออกมา โดยที่ตนเองก็ไม
ต้ังใจ
“แลวคณุ หญิงละครับ ไมเ คยรกั ใครเลยหรอื ?”
ไชยยนั ตหวั เราะ ตามนิสัยอนั เปด เผยตรงไปตรงมาของเขา
“โอย ! นอยนะเหรอจะรักใคร ธาตขุ องผูหญงิ แทบจะไมม ีอยูในตวั เลย คุณก็เหน็ อยแู ลว
เพ่ือนผูช ายของเขามากมายกา ยกองกจ็ ริงแตตัวเขากเ็ หมอื นๆ กบั ผชู ายคนหน่ึง แลว ผชู ายคนไหนจะ
กลา รกั ”
“แลวคุณไชยยนั ตละครบั มผี หู ญิงท่หี มายตาไวแลว หรอื ยงั ?”
จอมพรานคงถามเร่ือยๆ อยใู นกระแสเสียงเดิม คราวนีผ้ ถู ูกถามหัวเราะลั่น
“ผมยังไมม แี ฟนหรอก รพนิ ทร มีใหเ กดิ หว งทาํ ไม สงสัยคสู รางยังไมเ กิด วาถึงตัวคณุ เอง
บางเถอะ”
“ก็คงอยูใ นความหมายอยางเดียวกับคุณนนั่ แหละครบั เพม่ิ เตมิ ดว ยเหตุผลจําเปนอีกสอง
ประการ คือหนึ่งฐานะอันหาเชา กินคา่ํ ของผม และสองชวี ติ ที่กรากกรําอยูแ ตใ นปา ...” แลวเขาก็
หัวเราะออกมาบา งอยางขันๆ
“ถา บงั เอญิ กาลขางหนา ผมจะมภี รรยาสกั คน คงไมแ คลว ผูหญงิ บานปา แนๆ รูปการณ
สิ่งแวดลอมมนั บอกชดั ”
“กไ็ มแนน กั เรอ่ื งของคสู ราง...บพุ เพสนั นวิ าส...”
ไชยยนั ตพ ูดเนบิ ๆ นํา้ เสยี งหนักแนนจรงิ จัง
“อยกู ันคนละฝง ฟายังมาพบกนั ได ถาฟา กาํ หนด”

สองพีน่ อ งแหง ราชสกุลเดนิ กลบั เขา มา ดารินผิวหนา ผองใสสดชนื่ หลอนเปลย่ี นชดุ ใหม
ท่อี ุตสา หม ีติดตัวสํารองมาเรยี บรอ ย พรอ มท้ังชดุ เกาท่ีผลดั ซาํ้ นาํ มาคลผี่ ึง่ ไวท แี่ งห นิ แลวใชแปรงปด
เสนผมท่สี ระไวยงั มีรอยชนื้ ๆ พอเห็นเขา ไชยยนั ตก อ็ ดแหยไ มไ ด

“เปน ยังไง?”
“อะไร?”
หลอ นพาซ่ือ เลิกคว้ิ ยอนถามมา
“ปลาตายไปกตี่ ัว?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

713

“บา!”
ดารินคอ นขวบั ครง่ึ ย้มิ ครง่ึ บง้ึ
“มีสบู มแี ปรง มีผา เช็ดตัวมาครบเชยี วนะ”
“เรื่องของฉัน...ฉนั แบกของฉนั มาเอง ไมไ ดท ําใหใ ครหนกั ”
“มลี ิปสตกิ ครีมรองพน้ื ฝนุ ปดหนา อายแชโดว แลวกก็ ระจกมาดวยหรือเปลา ?”
“บาๆๆ อยามายว่ั นะ ตาไชยยนั ตน ี่ ตงั้ แตร อิ านสุงสงิ กบั พรานใหญ ตดิ นิสยั ยว่ั ประสาท
มาอกี คนหนึ่งแลว โรคตดิ ตอ หรือยังไง?”
รพินทร ไพรวลั ย กะพริบตาปรบิ ๆ กลืนนาํ้ ลายลงคออยา งยากเยน็ ไชยยันตห วั เราะ
“มันเรือ่ งอะไรกนั ละ ทีไ่ ปพาลเอากบั รพนิ ทรเ ขา เขาอยูดๆี แทๆ นอยนก่ี พ็ ิลกึ ”
พ่ีชายพูดปนหวั เราะ หลอ นคอ นกราด
“ไมรูหรือคะ เห็นนง่ั ซบุ ซิบอะไรกนั อย”ู
ไชยยนั ตหนั ไปสะกดิ รพนิ ทร บอกหนาตาเฉยวา
“โธเ อย กรรมของคณุ แทๆ แตไมเ ปน ไรนะ เราเปน ลูกแกะ ใครๆ เขากร็ ”ู
“ออ นี่หาวา ฉนั เปน หมาปา งนั้ ซิ!”
แสนงอนประจําปา เอด็ ตะโรลั่น
“เออแนะ จํานทิ านอีสปเรอ่ื งนี้ไดแมน เหมอื นกนั ...”
พรอ มกบั พูด ไชยยนั ตขยับตัวบดิ ขี้เกียจปด ปากหาว
“เห็นจะตองสระสรงคงคามงั่ แฮะ เหนยี วตัวเหลอื เกนิ นอ ยนีร่ อบคอบแท อตุ สาหเ อาสบู
มาดวย”
วา แลว เขากเ็ ออื้ มมือไปหยิบสบู แตเ จา ของสบตู ีมอื เผียะ ตวาดแหว
“ไมให! นอกจากพ่ใี หญแ ลว ใครจะเอาสบูของฉันไปใชไมไดเ ด็ดขาด ใครจะสระสรงคง
คายังไงกเ็ ชญิ ทรายรมิ หาดโนนแนะเยอะแยะไป ใบขอ ยกไ็ ด เอาขัดขไ้ี คลเขา พูดมากดีนกั แลวไม
วายจะมาขอสบู”
ไชยยนั ตห นามอย
“โธๆๆ นเี่ หน็ เปนปลาไหลไปเสยี แลวหรอื ยังไง จะไดเ อาทราบกะใบขอ ยขัดตวั ยมื
หนอ ยนา ใจดาํ ไปได”
“บอกวาไมใ หใ ชอยา งเดด็ ขาด ไมไ ดย นิ เรอะ คา ท่ปี ากดนี ัก จะตอ งมาพงึ่ สบูฉันทาํ ไม
วานใหไปน่งั เปนเพ่อื นหนอยก็ข้ีเกยี จ เก่ียงกันอยนู ่ันแหละ จนพีช่ ายเขาอดรนทนอยไู มได ตอ งไป
น่ังเปนเพื่อนให นี่นะหรอื สภุ าพบรุ ุษ”
“กเ็ ธอเลน ‘โนพีช’ อาบนาํ้ แบบน้ี สภุ าพบุรษุ ที่ไหนเขาจะอยากไปนง่ั เปนเพอื่ น นอกจาก
บุรุษที่ไมส ภุ าพ อยางอนื่ เตรยี มมาไดสารพดั จะเตรยี มชดุ อาบนํา้ มาสกั ชุดกไ็ มได...”
ไชยยนั ตบ น แลวหนั มาทางรพินทรผ นู ัง่ สงบเฉยอยู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

714

พยกั หนา ชวน
“ไมใ หสบู เรากไ็ มง อ นิ รพนิ ทร ไป! ไปอาบนาํ้ กนั ม่งั ดกี วา ประเดย๋ี วตะวนั ตกดนิ แลว
ขืนอาบเขา ไปกช็ กั ตายเทา นนั้ ”
“บอกกลา วเสยี กอนดว ยนะ ถา แผลถกู น้าํ เปนหนองละกอ็ ยางมารอ งหาฉนั ”
ดารินปองปากตะโกนไลห ลงั มา เพ่ือนชายทําหนา ยน ลอ โบกมอื
“พลาสเตอรของฉนั วอเตอรบ รฟู น้าํ เขา ไมไดห รอก แตถงึ แผลจะเปน หนองก็รับรองวา
ไมยอมหาหมอที่ชอ่ื ดารินหรอก หมอใจรา ยพรรคน”ี้
“ดลี ะ จําคาํ พดู ของตวั เองไวใ หดเี ชยี วนะ”
หลอ นอาฆาต
แลว กเ็ อนตัวลงนอนพกั อยา งสบาย บนผนื ผา ใบทใี่ ชป ูรองพืน้ ในบรเิ วณแคมป ใน
ระหวางท่ีสามชายชวนกันลงไปอาบน้ํา มอื ท้ังสองประสานกันวางไวบ นอก หลับตาลง เสียงไชย
ยันตตะโกนขนึ้ มาจากกลมุ โขดหินรมิ ธารอีกวา
“นอย! แลว กนั ซิ วา!...นอนอยไู ด เอาปน มานง่ั คุมใหห นอยซิ พวกพอ งกาํ ลงั อาบน้าํ ไมม ี
ปน สักกระบอก”
“ไมร ูไ มช ี!้ ...”
หลอ นตะโกนตอบลงไป ไมขยบั ตวั ไมล มื ตา
“ถา เสือหรือชางมันโผลออกมา ก็ใหพรานใหญเขาตวาดไลมนั ไปกแ็ ลวกนั อยา มา
กวนใจ”
ไชยยนั ตจะตะโกนมาเชนไรอกี หลอ นไมสนใจ นอนฟงเสียงชะนแี ละนกยูงรอ งสั่ง
สายณั ห แลวกผ็ ลอ็ ยหลบั ไปดวยความละเหี่ยจากการกราํ หนักมาตลอดท้ังคนื และวนั

ท้งั สามอาบนา้ํ เสรจ็ เรยี บรอยกลบั มาทบ่ี รเิ วณปางพกั ดารนิ ก็ยังคงนอนหลบั ปยุ อยเู ชน-
นัน้ ไมม ใี ครรบกวนหลอน เพราะสงสารที่สมบุกสมบนั มาทั้งวัน ขณะน้นั อากาศเริ่มขมกุ ขมวั เพราะ
ใกลค ํา่ เตม็ ที รพินทรเร่ิมกอไฟสําหรบั หุงหา สวนเชษฐาและไชยยันตน อนพักสบู บุหร่คี ุยกันเบาๆ

ทนั ใดน้นั ทกุ คนก็ตองสะดุงเพราะเสยี งปนแผดคาํ รามกองขนึ้ นัดหนงึ่ สะทา นไปทง้ั ปา
มนั ดงั ไมห างออกไปนัก เชษฐากับไชยยนั ตต ะครบุ ไรเฟลคมู อื ที่วางอยูขา งตัวข้ึนมา ดวยสัญชาต-
ญาณ สว น ม.ร.ว.หญิงดารนิ ผูหลบั สนิทอยู ตน่ื พรวดพราดขึ้นมาดว ยอาการตกใจ ท้งั หมดลุกข้ึนยืน
เตรยี มพรอมราวกับนดั กนั ไว ยกเวนพรานใหญค นเดียว ผยู งั นัง่ อยใู นอาการเดมิ แตส ีหนาฉงน เงยี่ หู
คอยสดบั ตรบั ฟงเสียงท่ีจะเกดิ ข้ึนตอ ไป

“แงซายกบั เกดิ ...”
ไชยยนั ตกระซบิ ตาํ่
“ยิงอะไรกไ็ มร ู”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

715

“เราตามไปดกู นั เถอะ”
เชษฐากลาวเรว็ ปรื๋อ
“ไมตองหว งหรอกครับ ไมม ีอะไรหรอก...”
จอมพรานขัดขึน้ เรยี บๆ ยม้ิ ใหภ ายหลงั จากจับเสยี ง และทุกสงิ่ ทุกอยา งเงยี บกริบลง
ตามเดมิ โดยไมม ีอะไรกระโตกกระตาก
“ถา เสียงปน ดงั ข้นึ นดั เดยี วแบบน้ี กแ็ ปลวา สองคนน่ันคงจะยิงอะไรสกั อยางหน่ึง และก็
ไมม อี ะไรรายแรงเกดิ ขน้ึ ประเดย๋ี วเราก็รวู าเขายงิ อะไร ใกลๆ นเี่ องไมหางมากนกั ”
คณะนายจา งทง้ั สามเบาใจลง เมอื่ ไดย นิ คาํ พูดของเขา ตา งทรุดตวั ลงนั่งตามเดิม ดารินตา
สวา งขึ้นในทนั ทนี ั้น และไมค ดิ ทจ่ี ะนอนตอไปอีก ท้ังหมดรอคอยการกลับมาของเกดิ กบั แงซายดว ย
อาการกระสับกระสาย...ทายไมถ กู
นอกจากรพนิ ทร ผูด าํ เนนิ การหุงหาอยูปกติ

หา หกนาทหี ลงั จากนนั้ เงาของชายสองคนกป็ รากฏลับมมุ บังของโขดหินใหญร มิ ธาร
เดินดุมตรงเขา มา เกิดนาํ หนา แงซายตามมาขา งหลัง มสี ตั วอ ะไรชนดิ หน่งึ แบกครอมมากบั ไหลด ว ย
เหตกุ ารณม นั ตรงกับการคาดคะเนของพรานใหญทุกอยา ง

“กลับมากนั แลว แบกอะไรกนั มาดว ยนะ ”
ไชยยนั ตร อ งออกมาอยา งยนิ ดี
ท้งั สองเดินเขา มาถึง แงซายเหว่ยี งส่งิ ทแ่ี บกอยูลง มนั คอื เกง ขนาดเข่ือง เกิดพูดพลาง
หวั เราะพลางวา
“พบตรงชายดงกระชิดใกลๆ น่ีเองครับ ผมจะปลอยใหม นั ผา นไปแลว แตแงซายบอกวา
นายหญิงไมก นิ เนือ้ มหงิ สา จะเอาเกงตัวนม้ี าฝากนายหญงิ ผมกเ็ ลยบอกใหเขายงิ ”
ดารนิ ลมื ตาโต หันไปทางหนมุ กะเหร่ยี งพเนจร แลวรอ งแหลมออกมาดวยเสียงหวาน
“ขอบใจมาก-มาก แงซาย เธอรอบคอบและดีตอฉันมาก นารกั เหลอื เกนิ ไมม ใี ครเขา
หว งใยคิดถึงฉนั หรอก นอกจากเธอเทานั้น แหม! ดีจงั ”
แงซายไมตอบเชน ไร สหี นาอาการเฉยๆ ขรึมๆ อันเปน คณุ ลกั ษณะเดมิ จัดการลากเกง ตัว
นั้นไปรมิ ลําธารเพือ่ ถลกหนงั แลเ น้อื ทํางว นอยคู นเดยี ว เชษฐาถามเกดิ ถงึ นอแรด แลวขอเอาไป
พจิ ารณาดู ไชยยนั ตเ ขามาชะโงกหนา ดูอยดู ว ย
“ไดยินเสียงปน เมอ่ื ตะกเ้ี ลนเอาสะดุง”
อดตี นายทหารปนใหญ บอกกับพรานพืน้ เมืองยมิ้ ๆ
“นึกวา แกกบั แงซายลอกบั ชา งเขาใหแ ลว เกอื บจะตามออกไปอยแู ลว ดวี าพรานใหญหาม
ไวเสยี ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

716

“ผมเห็นวาตอนนเ้ี รายังไมไดแกะรอยอะไรในระยะติดพนั แงซายจะขอยิงเกงกเ็ ลยใหย ิง
คดิ เหมอื นกันแหละครบั วาเสยี งปนอาจทําใหพ วกเจา นายเขา ใจผิด แตเ รายงิ นัดเดียวเทาน้นั เปนการ
หาอาหาร แตก เ็ กือบไปเหมอื นกันแหละครบั เกือบลอไอล ายอกี ตัว”

“ทาํ ไม?”
“เกง ตัวนั้น มนั เผนหนไี อล ายมาเขา ทางปนพอดคี รบั มนั กาํ ลงั ไลก ันมา โชคไอล ายดี
เหลือเกิน เพราะมันเหน็ เราเสยี กอ น แวงตวั หลบเขาซุมไม ผมกาํ ลังจะยงิ มนั อยแู ลว เลยยิงไมทัน
แถวน้ีเสอื ชมุ ไมแ พหว ยยายทอง ถาอยากยงิ เสอื คนื น้ีดกั นั่งเฝาซากเจามหงิ สาตัวนนั้ เปน ไดย ิงแน”
ดารนิ ไลเกดิ ใหไปชวยแงซายจดั การกบั เกง ตัวนนั้ พอทง้ั สองชว ยกนั ชาํ แหละเนื้อเสรจ็
ขนกลบั มา เตายางแบบพเิ ศษของพรานใหญทข่ี ดุ เปน รางไว ถานก็ระอแุ ดงฉานไดท ่พี อดี มันก็เปน
เวลามืดสนิท ท้งั หมดนงั่ ลอ มวงกองไฟ เชษฐาเอาบรั่นดขี วดใหญออกมาเปดแจกจา ยกนั ท่วั ทกุ คน
เน้อื เกง ยางน้าํ กําลงั ตก สงกลิน่ หอมหวนชวนใจใหท ุกคนหิวกระหาย ทา มกลางเสยี งจักจน่ั เรไรอนั
เปน ดนตรีไพรบรรเลงขบั กลอมอยู ตา งพกั ผอ นและสนทนากนั อยางมีความสุข บรรยากาศกลางดง
ของค่ําคนื นี้ สดช่นื ร่นื รมยเปน พิเศษ ภายหลังจากท่ไี ดแ ยกจากขบวนเกวียนใหญออกมา เตม็ ไปดว ย
ความอบอุนและกันเอง มติ รภาพสมั พันธก ระชับเกลยี วระหวางกนั และกนั ขึ้น อยา งแนนแฟน ทกุ
ขณะ
หญิงสาวนั่งกอดเขา มองดไู ฟยางเน้อื ทก่ี ําลังจะไดท ี่ แลวกเ็ อย ขน้ึ วา
“เสยี ดาย ทไ่ี มไ ดอยแู คม ปใหญของเรา ถา มอี ุปกรณครบ จะทําบาบคิ วิ เกง ใหก นิ ”
“หายโมโหเตาแลว เรอะ?”
“ยงั ไมห ายหรอก บอกกลา ไวด ว ยนะ เกง ตวั นี้ขอสงวนสิทธิโ์ ดยเฉพาะ เพราะแงซาย
เจตนาหามาใหฉ ันกนิ นอกจากฉนั แงซาย และพีใ่ หญซ่งึ ยกเวน เปนพิเศษแลว คนอ่นื แยงกนิ ขอให
ลงทองตาย!”
หลอ นพูดหนาตาเฉย ไชยยันตห ันไปสะกดิ รพินทร
“เราอตุ สา หก อ ไฟยา งใหเ ขาแทๆ จะนกึ ถงึ บุญคณุ กห็ าไมน ริ พนิ ทรนิ คุณเอาเนื้อแรดที่
เกดิ แลตดิ ตัวมา ยา งปนเขา ไปดวยไมใ ชห รือ พยายามยางสบั กนั ใหด ีเถอะ เปลย่ี นเอาเนอื้ แรดใหคน
งกกินเสยี ใหเ ข็ด สวนพวกเราเลอื กเน้อื เกง กนิ เสีย”
ดารนิ ชูมือหงกิ ๆ ให
“มะเหงกน่แี นะ ยะ ฉนั รหู รอก อยา งไหนเนอื้ เกง อยางไหนเนอื้ ชนดิ อืน่ อยามาแหกตาเสีย
ใหย าก!”
ทุกคนหวั เราะอยา งครึกคร้นื

อาหารคาํ่ รมิ กองไฟมอื้ น้ัน ทกุ คนกนิ กนั อยา งเอรด็ อรอ ย และมากเปนพิเศษ เพราะ
สิง่ แวดลอมและความเหน็ดเหน่ือยสายตัวแทบขาด ทต่ี า งผจญกันมาตลอดทงั้ วัน ระหวางท่ีคณะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

717

นายจา งดืม่ กาแฟหลังอาหารอยู พรานใหญก ็เรียกเกดิ กบั แงซาย เขา ไปซบุ ซบิ หารืออะไรกนั แลว ก็
เดนิ มาทรุดตวั น่งั ที่โขดหินเลก็ ๆ ตรงหนา เชษฐา

“ผมหารือกับสองคนน่ันดแู ลวครบั เก่ียวกบั กระซตู วั นัน้ ...”
จอมพรานพดู เบาๆ
“เห็นจะไมมีทางจัดการกบั มนั ตามท่ีคดิ ไวไ ดแน เพราะเราไมมขี วานกบั เลอ่ื ย ผมมีมดี
โบวอ่ี ยเู ลม หนง่ึ เกดิ กับแงซายมมี ีดประแดะอกี คนละเลม รวมเปนมดี สามเลม เลก็ ๆ ท้งั นั้น แลห นงั
มันไมเ ขา และถาจะลงมือทาํ กนั กต็ อ งทําตลอดทงั้ คนื ไมมเี วลาพัก ไหนจะตดั ออกเปน สว นๆ ไหน
จะตองกอ ไฟยา งแลว เราตองยายขบวนไปทํากนั ตรงทมี่ นั ลมนน่ั ดว ย”
เชษฐาพยกั หนา
“ถา เหลอื บา กวาแรงเกินไปนัก ก็ไมต อ งเปน หวง ทิง้ มนั เสียกแ็ ลว กนั ”
คงจะเน่อื งมาจากการออนเพลยี เพราะอดนอนติดตอกันมาหลายคนื คา่ํ คนื นี้ ดารนิ วรา
ฤทธิ์ หลับไปกอนทุกคน หลังเวลาอาหารเยน็ เล็กนอย เชษฐา ไชยยนั ต และพรานใหญย ังคงหารอื
กันถึงแผนติดตามรอยไอแหวง ตอ ไปอีกเลก็ นอย ตกลงกนั เปนทแ่ี นน อนวา จะอยางไรเสยี ก็จะตอ ง
เดินทางไปสกดั ดักพบขบวนเกวยี นใหญเ สยี กอนในวันรงุ ข้ึน
“ระหวา งทเี่ ราแยกตามรอยไอควายเขาเกกตัวนั้นมา พบรอ งรอยของไอแ หวงบางหรือ
เปลา ?”
ไชยยนั ตถาม
“รอยของไอม หิงสา แยกจากไอแ หวง ทหี่ ว ยยายทองตรงท่ีเราพักนอนกนั เมอ่ื คืนทแี่ ลว
ครับ แปลวา มนั ลอใหเราแยกทางตามมนั มาอกี ดา นหนงึ่ เบนลงทางตะวนั ตกเฉยี งเหนือของทิศทาง
เดิมของไอแหวง โชคดเี หลือเกินท่ีเราปราบมนั ไดภ ายในระยะเวลาเพยี งไมเกิน 24 ชัว่ โมง ถา มายงั้น
ยงั ไมร ูวา เจามหิงสาจะพาเราเตลิดไปทางไหนอีกบาง ดไี มด ยี อ นกลับลงไปโปง กระทงิ อีก หา งไกล
จุดหมายออกไปทุกท”ี
“เอาละ จะอยา งไรเสยี เราก็ไปคิดกันใหม เมื่อพบกบั ขบวนเกวียนแลว แยกทางจากพวก
น้นั มาสามวนั สามคนื เต็มๆ เปนหว งยังไงบอกไมถกู ตา งฝายตา งไมรขู าวกันเลย”
เชษฐาสรปุ
แลว ทกุ คนกเ็ อนตัวลงนอน สําหรบั เวรยามนน้ั คงเปน ไปตามทีไ่ ดก าํ หนดนัดแนะกนั ไว
แลว คอื ผลัดกันคนละสองชั่วโมง เกิดเปนยามตม ถดั มากร็ พินทรแ ละแงซาย สว นไชยยนั ตแ ละ
เชษฐา เปนยามปลายติดตอ กนั ในตอนใกลรงุ คนื น้ี ปาท้งั ปา เต็มไปดว ยชวี ติ ชวี า พระจันทรขางขน้ึ
ออนๆ สาดแสงจางๆ ลงมาจบั ธารนํา้ และพื้นหาดทราย แลเหน็ ขาวนวลตัดกบั ความทะมนึ มดื เปน
เงาของดงดิบฝง ตรงขาม เสยี ดหรดี เรไรเพรยี กระงมอยเู ปนจังหวะ ยามใดที่มเี สยี งพยัคฆรายรอ ง
คํารนขึน้ ดนตรไี พรเหลานนั้ กห็ ยดุ สงบเสียงลงชั่วขณะ แลวก็เรมิ่ ตน เซ็งแซอีกตอไป จะหยุดชะงกั
ลงพรอมเพรียงกนั หมดเชน น้ี ในทกุ คร้ังท่ปี รากฏเสยี งเสือขน้ึ นานๆ ครัง้ จะไดย นิ เสียงกวางรอ ง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

718

อยางตนื่ ตระหนก สลบั ไปกบั ชางแมล ูกออนสงเสียงเรยี กลูกอยปู าทุง ดานเหนือ นกกนิ ยุงรองรับกัน
อยเู ปนจงั หวะ

“หวงั วา คนื นี้ เราคงจะนอนกนั อยา งสบายทสี่ ดุ !”
ไชยยนั ตเ ปรยขึน้ มา พลางชกั ผาหมผืนบางๆ คลมุ ตวั เชษฐาผูรอบคอบก็ขดั ขึน้ วา
“ไวใจอะไรไมไดท ัง้ สน้ิ เตอื นตัวเองไวทกุ ขณะวา จะตอ งนอนไว”
แลวทง้ั สองกส็ งบเสยี งเงยี บกนั ไปดว ยนิทรารมณ

ประมาณเกอื บสท่ี มุ รพนิ ทรต นื่ ขน้ึ รับยามตอจากเกดิ ไดย นิ เสียงหมาในฝงู ใหญ เหาหอน
อยูท างดา นใตข องธารนาํ้ อันเปนตําแหนง ทซี่ ากมหงิ สาตัวน้นั นอนอยู พวกมนั คงจะคุมฝงู ผา นมา
พบเหย่ืออนั โอชะเขาพอดี หรอื มายกม็ งุ มาตามกลน่ิ แมจ ะอยหู างไกลกันถึงเกอื บพนั เมตร แตค วาม
เงียบสงัดของยามดึกเชน นี้ ก็ยงั สามารถไดยนิ เสยี งมนั รมุ กดั ทง้ึ ซากควายปา อยางดเุ ดอื ด ตะกละ
ตะกลามไดอยา งถนัด คํานวณดูจากเสียงเหา หอนและกดั กนั เองเพอื่ แยงเหย่ือของพวกมัน ตลอดจน
เสียงการเคลอื่ นไหวอยา งวุนวายคึกคกั มนั จะตองมจี าํ นวนนบั เปน รอ ยๆ ตัวขน้ึ ไป ซึ่งจดั วาเปน ฝูง
ใหญม ากมายผิดไปกวาฝูงหมาในตามปกติ ที่เขาเคยพบเหน็ วาในฝูงหน่ึงมไี มเ กิน 7-8 ตัวเปน อยาง
สูง

เกิดยังไมน อนในขณะนน้ั ตะแคงหฟู ง เสยี งและมองตาเขาน่งิ ๆ
“พรงุ น้ี ควายปาท้งั ตัว อาจเหลือแตกระดกู !”
พรานพน้ื เมืองพึมพํา นยั นต าต่นื เบกิ โพลงอยใู นเงาสลวั ของแสงไฟวอมแวม
“แกวาหมาใน หรือหมาจิง้ จอก?”
เขาหยงั่ ความเหน็
“ผมวาหมาในครับ แตทําไมมันถึงฝงู ใหญอ ยา งน้ี ผมฟง เสียงมันมานานแลว กอ นทน่ี าย
จะตื่น ทแี รกเสือสองตัวลงกนิ ซากควายกอ น ไอพ วกหมาผีนัน่ จับฝูงคึ่กๆ ออกจากดงทบึ ฝง โนน มา
ทหี ลงั ไลก ดั เสือสองตัวเปดไป แลวพวกมนั ก็ยดึ เหยอื่ แทน ลงถา เสือใหญส องตวั ยงั อยไู มไ หว พวก
มนั ก็จะตองเปน รอ ย”
จอมพรานเมมปาก ประกายตาเครง ลง ขนึ้ ชอื่ วา ‘หมา’ แลว ในความรูสึกของคน
โดยทัว่ ไป มนั แทบจะไมมคี วามหมายอะไรเลย แตถา มนั เปน ‘หมาใน’ และคมุ ฝงู กนั ไดเ ปน รอ ยๆ
ตัวเชน นี้ ตอใหเ สอื ทอี่ ยูในชน้ั เจา ปา ถา เผนไมทนั กม็ หี วงั ตกเปนเหย่อื และถา มนั เลยผา นจากซาก
ควายตวั น้ันมาโดยท่ีแตละตวั ย่ิงไมอ่ิมเต็มคราบ มายังทตี่ ัง้ แคมปของหกชีวติ ในตอนนี้ อะไรจะ
เกิดขึน้ บาง ลาํ พังไรเฟล ขนาดใหญท่มี ีประจํามือกันเพยี งละกระบอก และกระสนุ เพยี งไมก ่นี ัด ยอ ม
ไมม ีทางยบั ย้งั ความกระหายเลอื ดของพวกมันไดแ นน อน
เขากอบฝนุ ขา งตวั ขึ้นมาโปรยเพือ่ หาทศิ ทางลม โปรง ใจข้นึ เล็กนอยทพ่ี บวา ทศิ ทางทีต่ งั้
แคมปอยูในระดบั ใตทางลมของพวกมนั ในขณะนี้ สั่งใหเ กดิ ขนเอาขอนไมแ หงทน่ี ํามากองสํารอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])