สามก๊ก ตอน กวนอูรับราชการกับโจโฉ

三
國
演

義

ที่มาของเรอ่ื งสามกก๊

ตันซวิ่
ผวยชงจือ

ล่อกวนตง

เจ้าพระยาพระคลงั (หน)

ผู้อำนวยกำรแปลสามก๊กฉบับภาษาไทย โดยแปลไทยเปน็ ไทยให้สละสลวย

ผนที่เนอื้ เรื่องปัจจบุ นั กจิ ๋ิว

อ้วนเส้ยี ว เตยี นห้อง

ตอนนอี้ ว้ นเสยี้ วกบั เลา่ ปี่เป็นพนั ธมิตรกนั

ฮูโต๋ เลำ่ ปี่ เสยี วพ่าย แหฝ้ อื
(เมือง
หลวง) ซุนเขียน เตยี วหุย

โจโฉ ชจี วิ๋ กวนอู ภรรยำเล่ำป่ี

เตยี วเลีย้ ว (ของเล่าปี่)

บิตก
บิฮอง
กนั หยง ตนั เต๋ง
รักษาเมืองอยู่

เทียหยก กยุ แก + พระเจำ้ เหี้ยนเตแ้ ละคนอื่น ๆ ฝ่ำยโจโฉ

เร่อื งย่อ ตอน กวนอรู ับราชการกบั โจโฉ

ฮู
1 โต๋
เสียว 4 เสียว
พา่ ย พ่าย

2

3 กิ
จ๋ิว

6 แห้
5 ฝอื

8 7
ฮู
โต๋

9

1 โจโฉปรึกษาหาทางกาจัดเลา่ ป่ี
หน้าท่ี 61 ย่อหน้า 1-2
โจโฉจึงออกจากพระราชวงั กลบั มาบ้านแล้วปรึกษาเทียหยกว่า

ตงั สินกบั พวกห้าคนซึ่งคดิ ร้ายเรานั้นเราก็ฆ่าเสียแล้ว ยังแต่เล่าปี่กบั ม้าเท้ง

เราจะคิดประการใดจึงจะได้ตัวมาฆ่าเสีย ……เลำ่ ปี่นั้นไปอย่เู มืองชีจิว๋

ซ่องสุมทหารจะคอยรบั กองทพั ท่าน บดั น้ีทหารอ้วนเสี้ยวกบั ทหารเรากย็ งั

ตั้งรอกันอยู่ ณ ตาบลกัวต่อ

เห็นเลำ่ ปีจ่ ะใหม้ ีหนงั สือไปคิดกับอ้วนเสีย้ วเปน

อนั หนึ่งอนั เดียวกัน ถ้ำทำ่ นยกกองทัพไปรบเลำ่ ปี่

ดีร้ำยอ้วนเสีย้ วจะยกมำตีเมืองฮโู ต๋เปนมัน่ คง

ผใู้ ดซึ่งจะต้ำนทำนอ้วนเสีย้ วไดน้ ้ันขดั สน

โจโฉจึงตอบว่ำ เลำ่ ปีน่ ัน้ เปนคนมีสติปัญญำ ฮูโต๋
ถ้ำละไวช้ ำ้ กจ็ ะมีกำลังมำกขึน้

อุปมำเหมือนลูกนกอันขนปีกยังไม่ขึ้นพร้อม แม้เรำจะนิง่ ไว้
ให้อยู่ในรงั ฉนี้ ถำ้ ขนขึ้นพร้อมแล้วก็จะบินไปทำงไกลได้
ซึง่ จะจับตวั น้ันเห็นจะไดค้ วำมขดั สน อ้วนเสี้ยวนั้นมีทหารมากก็จริง
แต่สติปญั ญาน้อย ถึงจะคิดประการใดเรากไ็ ม่กลวั

ขณะนนั้ พอกุยแกเข้ามา โจโฉจงึ ปรกึ ษาว่า
เราจะยกกองทัพไปรบเล่าป่ี ณ เมืองชจี ๋ิวฝ่าย
ทศิ ตะวนั ออก แต่คดิ เกรงอยู่ข้างฝ่ายทิศเหนือ
เกลือกอ้วนเสีย้ วรู้ จะยกกองทพั มาโจมตเี อาเมืองฮูโต๋
ท่านจะคิดเหน็ ประการใด

กุยแกจึงว่า ....ขอเร่งยกกองทพั ไปตีเมืองชีจิ๋ว
เสียก่อน โจโฉได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงตอบ
กยุ แกว่า ซึง่ เราถามนี้แกล้งจะดูความคิดท่าน
ท่านว่ามากเ็ หมือนน้าใจเราคิด
แลว้ โจโฉกเ็ กณฑท์ หำรได้ประมำณ
ยีส่ ิบหมืน่ ยกออกจำกเมืองฮโู ต๋

2 เลา่ ป่ีขอความช่วยเหลือจากอ้วนเส้ยี ว
หนา้ ที่ 61 ย่อหนา้ 3

ฝ่ำยม้ำใช้*ร้วู ำ่ โจโฉยกมำ จึงรีบไปเมอื งชีจ๋ิวบอกเน้อื ความ

แก่ซุนเขียนว่า บัดน้กี องทพั โจโฉยกมา ซุนเขียนแจ้งดังนั้นก็ไปบอกแก่กวนอู

ณ เมืองแห้ฝือตามคาม้าใช้ แล้วว่าให้จัดแจงทหารไวใ้ ห้พร้อม

แลซุนเขียนก็ไปเมืองเสียวพ่าย บอกเน้ือความแก่เล่าปี่

เลำ่ ปีแ่ จง้ ดังนัน้ จึงว่ำ เรำจะให้มีหนังสือไปถึงอว้ นเสีย้ วอกี

ใหย้ กกองทพั มำช่วย จึงจะตำ้ นทำนโจโฉได้ เล่ำปี่กแ็ ต่งหนังสือ

ไปให้อ้วนเสีย้ ว ซุนเขียนกร็ บั เอำหนงั สือไปถึงเมืองกิจิ๋ว

จึงเข้าไปหาเตียนห้อง เล่าเน้ือความให้ฟังทุกประการ

แล้วว่าท่านจงช่วยพาเข้าไปหาอ้วนเส้ยี ว เตียนห้องได้ฟงั ดังน้ัน กิ
กพ็ าซนุ เขียนเข้าไปถึงอ้วนเสี้ยว ซุนเขียนคานับแล้วส่งหนงั สือให้ จ๋ิว

อว้ นเสี้ยวอ่ำนแจ้งแล้วมิได้ตอบประกำรใด

แกลง้ ทำเปนทกุ ข์

*คนคอยส่งขา่ ว

วิตกเราจะตายวันนี้พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ เรำวิตกถึงบุตรห้ำคน

เห็นว่าบตุ รคนสุดท้องน้นั มีสติปญั ญาอย่บู ้าง
แต่อายุยงั เด็กนกั บัดนี้กป็ ่วยหนกั อยู่ เรำจึงไมม่ ี
ควำมสบำย จึงคิดกำรสิง่ ใดมิได้

อว้ นเสีย้ ว คนท้งั ปวงก็ลือชาปรากฎว่า ท่ำนเปนใหญอ่ ยู่
ในหวั เมืองฝำ่ ยเหนือ เหตใุ ดทำ่ นมำคิดยอ่ ท้อ

จะมำตีตัวตำยกอ่ นไข้นัน้ ไม่ควร

บดั นี้โจโฉกย็ กกองทัพไปตีเมืองชีจ๋วิ เมืองฮูโต๋น้นั หา
มีผู้ใดอย่รู ักษาไม่ เล่าปี่กใ็ ห้หนงั สือมาขอกองทัพ
ท่านไปช่วย ถ้าท่านยกกองทพั ไปโจมตีเมืองฮโู ต๋
คร้ังนี้เหน็ จะได้โดยง่าย

เราก็แจ้งอย่วู ่าคร้งั นี้ได้ทีทาการศกึ ซนุ เขียน

แต่ใจเรำนน้ั เปนห่วงอยถู่ ึงบุตร ถำ้ บตุ รเปน
อันตรำยข้ำงหลังชีวิตเรำกจ็ ะตำยดว้ ย

ครั้งน้ีเราไม่ยกไปแล้ว จงไปบอกแก่เล่าปี่เถิด
ถ้าอบั จนเข้าก็ให้มาหาเรา เราจะช่วยทานุบารงุ มิให้ขดั สน

3 เลา่ ปี่และเตยี วหุยถกู โจโฉตีแตกพา่ ย

เล่าปี่หนีมาอยู่กบั อ้วนเส้ียว

หน้าท่ี 62 ยอ่ หนา้ 2-3

เตียนห้องได้ยินอ้วนเส้ียวว่าดังนนั้ ก็โกรธจึงว่า เสียดายคร้งั นี้ได้ทีอย่แู ล้ว
ควรหรือมาคิดเปนห่วงด้วยลูกเล็กเดก็ น้อย
เตียนห้องทอดใจใหญ่เดินกระทืบเท้าออกไป

ซนุ เขียนก็ลำอว้ นเสี้ยวกลับไปเมืองเสียวพ่ำย เสยี ว
พา่ ย
แจง้ เนื้อควำมแก่เลำ่ ปี่ตำมคำอ้วนเสี้ยวว่ำ

เลำ่ ปี่ไดฟ้ ังดงั นัน้ กต็ กใจจึงปรึกษำซุนเขียนว่ำ

โจโฉยกกองทัพมำคร้ังนี้ เรำจะคิดอำ่ นรบพ่งุ ป้องกนั ประกำรใด

อันทัพโจโฉยกมาครั้งนี้ ถ้าจะละให้ต้ังลงได้
กจ็ ะมีกาลังทาการศึกคิดร้ายแก่เรา บัดน้กี องทพั โจโฉก็
ยกมาใกล้เมืองเราแล้ว เวลาค่าวันนี้ข้าพเจ้าจะอาสาคุม
ทหารยกออกไปโจมตีกองทัพโจโฉอย่าให้ตั้งมนั่ ลงได้
เห็นโจโฉจะเสียทีเปนมน่ั คง

เตียวหุย น้องเราแต่ก่อนมาเหน็ ว่าไม่มี
ความคิด มีแต่ฝีมือรบพ่งุ กล้าหาญ
เราพึ่งได้เห็นความคิดน้องเรา
ทากลอุบายจบั เล่าต้ายได้คร้งั หนึ่ง
มาคร้ังน้ีจะยกออกโจมตกี องทัพ
โจโฉมิให้ต้งั มน่ั ลงได้น้ัน

ต้องใจเรานกั

แล้วเล่ำปีก่ ใ็ หเ้ กณฑ์ทหำรเตรียมไว้ เล่ำปี่

สำหรบั เล่ำปี่กองหนึง่ จัดทหำรไวส้ ำหรบั เตียวหุยกองหนึง่

หน้าท่ี 62 ยอ่ หน้า 4-5

ฝ่ำยโจโฉยกกองทัพมำใกล้จะถึงเมืองเสียว

พำ่ ย พอเกิดลมพำยุใหญพ่ ัดหนักธงชัยซึ่งปกั มำ
บนเกวียนน้ันหกั ทบลง

โจโฉเหน็ วิปริตดงั น้นั กใ็ ห้หยุดทหารตั้งค่ายม่นั ไว้
แล้วถามที่ปรึกษาว่ำ ซึง่ ลมพำยพุ ัดมำถูกธงชัยเรำหักลงทง้ั นี้
จะเห็นดีแลร้ำยประกำรใด

เกิดพายุใหญ่พัดธงชยั หักทบลงมานน้ั
เปนลมตะวันออก เวลาค่าวันนดี้ ีรา้ ย
เล่าปจี่ ะยกออกมาปล้นคา่ ยเราเปนมนั่ คง

ลมตะวนั ออกพดั มา
ถกู ธงชัยหักนนั้ ข้าพเจ้าเห็นว่า
กลางคืนวนั นี้จะมีผู้มาปล้นคา่ ย

โจโฉ

มอกำย ซนุ ฮก

โจโฉจึงใหแ้ บ่งทหำรเปนสิบเอ็ดกอง

กองหนึ่งให้อย่รู ักษาค่าย

แปดกองนั้นให้นายทหารเอกคมุ ทหารเลว*ยกแยกออกไปซุ่ม

อย่นู อกค่ายทั้งแปดทิศ ถ้าเหน็ กองทพั ผ้ใู ดยกมาปล้นค่าย

กใ็ ห้ทหารท้งั แปดกองตีกระหนาบล้อมเข้ามา ชจี ๋ิว
สองกองน้ันให้แยกกันไป

ตั้งสกัดอย่ปู ากทางเมืองชีจิ๋วกองหนึง่

เมืองแหฝ้ ือกองหนึ่ง แหฝ้ อื

ค่ำยโจโฉ

ทหารเลว = ทหารชั้นผู้น้อย

ครั้นเวลำสองยำม

เล่ำปี่กบั เตียวหยุ กค็ ุมทหำรออกมำจำกเมืองเสียวพ่ำย

เตียวหุยขี่ม้ำคุมทหำรเปนกองหนำ้ ยกเขำ้ ไปตีปล้นค่ำยโจโฉ
เตียวหยุ เหน็ คนในค่ายน้นั นอ้ ย แล้วได้ยินเสียงทหารภายนอกโห่ร้องอื้ออึง
ทั้งคบเพลิงกส็ ว่างขึ้นเปนอนั มาก พบเตียวเลี้ยว เคำทู อิกิ๋ม ลิเตียน ซิหลง
งักจิน้ แฮหวั ตุ้น แฮหวั เอยี๋ น คุมทหำรตีกระหนำบลอ้ มเขำ้ มำท้ังแปดทิศ
ได้รบพ่งุ ฆ่าฟนั กันเปนสามารถ แลทหารซึง่ เตียวหุยคุมมาน้ัน เปนทหารเดิม
ของโจโฉก็แตกเข้าหานายทหารท้งั แปดกองนั้น ยงั เหลือทหารซึง่ สนิทอยู่
ประมาณสีส่ ิบเศษ เตียวหุยรบพงุ่ ป้องกนั เปนสำมำรถ
แลว้ พำทหำรสี่สิบเศษนน้ั รบฝำ่ ออกมำได้ จึงคิดแต่ในใจวำ่
ครัน้ จะไปหำเล่ำปีแ่ ลไปเมืองชีจิ๋ว เมืองแหฝ้ ือบดั นี้ก็ไม่ได้

เห็นทหำรโจโฉจะไปตัง้ สกัดอยปู่ ำกทำง จึงพำทหำรทัง้ ปวงหนีขึน้
ไปอยู่บนเขำบองเอยี๋ ง

หน้าท่ี 63 ยอ่ หนา้ 3

ฝ่ำยเล่ำปีน่ ั้นขีม่ ้ำคมุ ทหำรยกหนนุ เตียวหยุ เขำ้ ไป

คร้ันไดย้ ินเสียงทหำรโห่ร้องอือ้ อึงล้อมคำ่ ยโจโฉเข้ำมำ

เล่ำปี่จึงคิดวำ่ เตียวหยุ เข้ำไปปลน้ คำ่ นนนั้ เสียว
ดีร้ำยจะเสียทีแกโ่ จโฉ พ่าย

...เล่าปี่กข็ บั ม้ารบพ่งุ ป้องกนั เปนสามารถ ทหารเล่าปี่ล้มตายบ้าง
เข้าหาโจโฉบ้าง เหลือทหารซึ่งสนิทอย่ปู ระมาณสามสิบเศษ

เลำ่ ปีจ่ ึงพำทหำรรบฝำ่ ออกมำจะกลบั ไปเมืองเสียวพ่ำย

แลเหน็ แสงเพลิงในเมืองสวำ่ งขึน้ เล่ำปี่จึงคิดว่ำทหำรโจโฉ

เขำ้ ตีเอำเมืองไดแ้ ลว้ จึงขับมำ้ พำทหำรหนีไปถึงปำกทำงเมืองชีจิ๋ว

แลเมืองแหฝ้ ือ เหน็ ทหำรโจโฉตัง้ สกัดอย่ทู ้งั สองทำงเปนอันมำก

จึงคิดว่าคร้ังนี้จำจะไปอำศยั อว้ นเสีย้ วอยูก่ อ่ น จึงจะไดค้ ิดกำรต่อไป

แล้วเล่าปี่กพ็ าทหารรีบหนีจะไปทางเมืองกิจิ๋ว พอพบลิเตียนคุมทหารสกัด

ทางอยู่ เล่ำปี่ตกใจมิได้คิดอ่ำนสู้รบประกำรใด แหฝ้ ือ

จึงทิง้ ทหำรสำมสิบเศษเสีย ขับมำ้ หนีเอำตัวรอด ชีจ๋วิ

ลิเตียนน้ันจบั เอำทหำรเล่ำปี่ไวไ้ ด้สิน้

เล่ำปี่ไดข้ ีม่ ำ้ มำถึงเมืองเซียงจิว๋ และขออว้ นถำผเู้ ป็นบุตรอว้ นเสีย้ ว

ช่วยเหลือ..อ้วนถาได้ฟังดังนั้นกม็ ีความสงสารเปนอนั มาก ก็ให้แต่งโต๊ะเลี้ยง

แล้วจดั แจงทีอ่ ย่ใู ห้เล่าปี่อาศัย จึงแต่งหนงั สือบอกไปถึงบิดาตามคาเล่าปี่

ม้ำใชม้ ำถึงเมืองกิจิ๋ว กเ็ อำหนังสือนั้นเขำ้ ไปใหแ้ ก่อว้ นเสยี้ ว

เมื่ออ้วนเสีย้ วแจ้งเนื้อควำมก็มีใจยนิ ดี จึงพำทหำรออกมำคอย

รบั เล่ำปี่อยู่นอกเมือง

ครั้นเหน็ เล่าปี่มาถึง อ้วนเสี้ยวจึงไปจูงเอามือเล่าปี่ ถ้อยทีถ้อยคานับกนั

แล้วพาเล่าปี่เข้ามาในเมือง อ้วนเส้ยี วจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า.. บตุ รเราป่วยหนักอยู่

จึงมิได้ยกไปช่วยท่าน ๆ อย่าน้อยใจแก่เราเลย เรามีความวิตกอย่มู ิได้ขาด

บัดน้ที ่านเสียเมืองไปแก่โจโฉ แต่ตัวท่านได้มาเห็นหน้ากันน้ีเรามีความยินดีนกั

เล่าปี่จึงว่า ครั้งน้ขี ้าพเจ้าเปนคนอนาถา ซึ่งท่านนับถือน้ีคณุ หาที่สุดไม่ ....

คร้ังน้ีข้าพเจ้าจะขอกินน้าสบถ*อย่ทู าการด้วยท่านกว่าจะสาเร็จ

อ้วนเสีย้ วได้ฟงั ดังน้นั กม็ ีควำมยินดี จึงจัดแจงเครือ่ งอุปโภคแล

เครือ่ งบริโภคใหเ้ ปนอันมำก กิ

ทำนุบำรงุ เล่ำปี่ไวใ้ นเมืองกิจิว๋ จิ๋ว

กนิ น้าสบถ = ดืม่ น้าสาบาน เล่ำป่ี อว้ นเสย้ี ว

4 โจโฉหาวิธีทาให้ได้กวนอเู ปนพวก
หนา้ ที่ 64 - 65
ฝ่ำยโจโฉในเวลำกลำงคืนนน้ั

คุมทหำรเข้ำตีเอำเมืองเสียวพำ่ ยได้

แลยกกองทัพไปตีเมืองชีจิว๋ ชจี ๋วิ

แลบิต๊กบิฮองกันหยง ซึง่ เล่าปี่ให้รกั ษาเมืองจึงคิดกันว่า ทัพโจโฉยกมา

ครั้งน้ีใหญ่หลวงนัก เหน็ เราจะต้านทานมิได้ ก็พากันหนีออกจากเมือง

แต่ตันเต๋งเหน็ จวนตวั จึงเปิดประตูเมืองออกไปรบั โจโฉให้เปนความชอบไว้

โจโฉเห็นดังนั้นกม็ ีความยนิ ดียกทหารเข้าไป จึงกาชับทหารมิให้ทาอันตราย

แก่ชาวเมือง แลว้ ปรึกษำแกท่ หำรทงั้ ปวงวำ่ เรำจะยกกองทัพไป

ตีเอำเมืองแห้ฝือ ท่ำนทง้ั ปวงจะเหน็ เปนประกำรใด

ซุนฮกจึงว่า ข้าพเจ้าร้กู ิตติศัพท์ว่า

เล่ำปี่ให้กวนอูรกั ษำครอบครัวอยเู่ มืองแห้ฝือ

ซึ่งท่านจะยกกองทัพไปตนี ้ันควรนกั ซนุ ฮก

ถ้าละไว้อ้วนเสี้ยวก็จะยกมาพาเอาครอบครัวเล่าปี่ไป

อันกวนอนู ้ันมีฝีมือ
กล้าหาญชานาญการสงคราม
เราจะใคร่ได้ตัวมาเลี้ยงเปน
ทหาร เราจะแต่งคนให้ไปเกลี้ย

กล่อมกวนอจู ึงจะได้

ว่าอันน้าใจกวนอนู ้ันซื่อสัตย์ต่อ
เล่าปี่นัก ซึ่งจะให้คนไปเกล้ีย
กล่อมเห็นกวนอูจะมิลงใจด้วย
แลผ้ใู ดซึง่ จะไปเกลี้ยกล่อมน้ัน

กวนอกู ค็ งจะฆ่าเสีย

โจโฉ กุยแก

ซึง่ เตียวเลี้ยวจะรบั อาสา

ไปเกลี้ยกล่อมกวนอูน้ัน เหน็ กวนอู

จะไม่มา ข้าพเจ้าจะขออาสาล่อลวง

ให้กวนออู อกจากเมืองแหฝ้ ือแล้ว

ถ้าเห็นกวนอสู ิ้นความคิดลงเมื่อใด

ข้าพเจ้ากับกวนอูได้รู้จกั จึงให้เตียวเลี้ยวไปเกลี้ยกล่อม

กันมา คร้งั นี้ข้าพเจ้าจะ เห็นจะได้โดยง่าย

ขออาสาไปเกลี้ยกล่อม

กวนอใู ห้ได้

เตียวเลี้ยว เทียหยก

ท่ำนจบั ทหำรเลำ่ ปี่ไวไ้ ดเ้ ปนอันมำก

จงให้บำเหน็จรำงวลั ให้ถึงขนำด
เทียหยก แลว้ สั่งให้ทำตำมคำเรำ จึงปล่อยเขำ้ ไปในเมือง

ใหบ้ อกว่ำหนีกลบั มำได้ ถ้าเราจะทาการก็ให้เปนไส้ศึกอยู่เมือง
แล้วให้แต่งทหารไปรบล่อ ถ้ากวนอูไล่ออกมานอกเมืองแล้ว
จึงให้ทหารซึ่งซุ่มอย่ทู ้งั สองข้างล้อมไว้ จึงแต่งให้ผ้มู ีสติปัญญาไป
เกลี้ยกล่อมกวนอูเหน็ จะได้โดยง่าย

โจโฉเหน็ ชอบด้วย จึงให้เอาทหารเล่าปซี่ ึง่ จบั ไว้ได้น้นั ประมาณ

สี่สิบคน แล้วให้บาเหน็จรางวลั เปนอันมาก จึงสัง่ เน้ือความตาม

คาเทียหยกว่าทกุ ประการ

ทหำรทง้ั ปวงก็เข้ำไปหำกวนอู แห้
ในเมืองแหฝ้ ือ แลว้ บอกวำ่ ขำ้ พเจ้ำหนีโจโฉมำได้ ฝอื

กวนอูไดฟ้ งั ดงั นนั้ ก็มิไดม้ ีควำมสงสัย

จึงเอำไว้ใช้สอยอยู่

คร้ันเวลาสามยาม โจโฉจึงให้แฮหัวตุ้นคมุ ทหารห้าพนั เปน
กองซ่มุ แล้วสง่ั ซิหลงกบั เคาทูว่า ถ้ากวนอไู ล่แฮหัวตุ้นออกมาก็ให้
ยกทหารต้ังสกัดไว้ คอยรบป้องกนั อย่าให้กวนอูเปนอันตราย
นำยทหำรท้งั สำมคนก็ยกไปเมืองแห้ฝือ โจโฉก็คมุ ทหำรยก
ตำมไปต้ังอย่แู ตไ่ กล แฮหวั ต้นุ คมุ ทหำรมำตั้งอย่ใู กลเ้ ชิงกำแพง
เมืองแห้ฝือ

ฝ่ำยกวนอูเหน็ กองทัพมำต้ังประชิดอยู่ดงั น้นั กม็ ิได้

ยกออกรบพุ่ง ให้ทหำรขึ้นรักษำหน้ำทีไ่ วม้ ั่นคง

แฮหัวตนุ้ มิได้เหน็ กวนอูยกออกมำรบ จึงใหท้ หำรเลวรอ้ งตอ่
ล้อดำ่ กวนอูเปนขอ้ หยำบช้ำ กวนอไู ด้ยินดงั นนั้ กโ็ กรธ จึงคุม
ทหำรสำมพนั เปิดประตูเมืองออกมำรบแฮหัวตนุ้ ได้สิบเพลง
แฮหัวตุ้นแกล้งชักม้าหนี กวนอูมิได้ร้กู ลอบุ ายกข็ บั ม้าไล่ไปทางไกล
เมืองประมาณสองร้อยเส้น กวนอูได้คิดขึ้นมากลัวว่าทหารโจโฉ
จะยกเข้าทาร้ายเมืองแห้ฝือจึงพาทหารกลับมา

พอได้ยินเสียงประทัด แล้วแลเหน็ เคำทูกบั ซิหลงคมุ
ทหำรออกมำรบสกัดไวท้ ัง้ ซำ้ ยขวำ

กวนอูกข็ บั มำ้ เขำ้ รบพุ่งเปนสำมำรถ

ซิหลง เคาทูกร็ ับรองป้องกันอยู่ กวนอูจะกลบั เข้าไปในเมือง
พอพบแฮหัวตุ้นคุมทหารมารบอ้อมสกัดทางไว้
ซิหลงกบั เคาทูก็รบตีกระหนาบเข้ามา กวนอนู ้ันป้องกันลูกเกาทัณฑ์
ไว้เปนสามารถ จะกลบั เข้าเมืองกไ็ ม่ได้
จะหลีกไปข้างทางซ้ายขวา ทหารก็หนนุ หนาเข้ามา

รบปอ้ งกนั อย่นู ้นั จนใกลพ้ ลบคำ่ กวนออู ิดโรยกำลงั ลง
จึงคมุ ทหำรหนีไปถึงเนินเขำแหง่ หนึ่ง
กข็ ึน้ หยุดพักอยบู่ นเขำนน้ั
แฮหัวตุน้ ซิหลง เคำทูเห็นดงั นัน้
ก็คมุ ทหำรเขำ้ ล้อมเชิงเขำไว้

แฮหัวตุ้น ซิหลง เคำทู

5 กวนอจู นมมุ เตียวเล้ยี วจึงเกลย้ี กล่อม
หน้าท่ี 65 ยอ่ หน้า 4

ฝ่ำยทหำรเลำ่ ปี่ซึง่ เขำ้ ไปหำกวนอูนัน้ ครน้ั เวลำพลบคำ่ มิได้เหน็

กวนอูกลับเข้ำเมือง กช็ ักชวนกันเปิดประตอู อกมำหวงั จะรับโจโฉ

มำ้ ใชเ้ หน็ ดังนนั้ กเ็ อำเนื้อควำมมำบอกแก่โจโฉ โจโฉมีควำมยินดี

ก็คุมทหำรเขำ้ เมืองแห้ฝือ แล้วให้เอำเพลิงเผำเมืองขึ้น

หวงั จะใหก้ วนอเู สียนำ้ ใจ จึงสั่งให้ทหำรรักษำครอบครวั

เล่ำปี่ไวจ้ งดี แห้

โจโฉ ฝอื

กวนอูเห็นแสงเพลิงในเมืองสว่ำงขึน้ ภรรยำเลำ่ ปี่

ก็ตกใจ คิดถึงครอบครวั เล่ำปี่
จึงคุมทหารลงมาถึงเชิงเขา
ทหารโจโฉรบสกดั ไว้ลงมามิได้
แล้วรื้อกลับขึ้นบนเขาเปนหลายคร้ัง

จนรุง่ ขึน้ กวนอูจึงขีม่ ำ้ พำทหำรลงไปใกลจ้ ะถึงเชิงเขำ

พอเห็นเตียวเลี้ยวขีม่ ้ำถืองำ้ วขึน้ มำ

กวนอู : ท่านจะมารบกับเราหรือ

เตียวเลีย้ ว : ข้าพเจ้าจะมารบกบั ท่านหามิได้ ซึ่งข้าพเจ้าขึ้นมานี้หวังจะแทน
คณุ ท่าน

แล้วเตียวเลี้ยวก็ลงจากม้าเอาง้าวนน้ั วางไว้ เข้าไปคานับกวนอู
กวนเหน็ ดังนั้นก็ลงจากม้ารับคานบั เตียวเลี้ยว

กวนอู : โจโฉใช้มาเกลี้ยกล่อมเราหรือ

เตียวเลี้ยว : ท่านได้มีคุณช่วยชีวิตข้าพเจา้ ไว้ บดั น้ที ่านมีความทุกข์ใหญ่
หลวง ข้าพเจ้าจึงอุตส่าห์ขึ้นมาหวงั จะแทนคุณทา่ น

กวนอู : ท่านคิดถึงคณุ เราน้ันจะขึ้นมาช่วยเปนกาลงั เราหรือ

เตียวเลี้ยว : หามิได้

กวนอู : ท่านจะมาเกล้ยี กล่อมแลช่วยเรากห็ ามิได้ ซึง่ ท่านขึ้นมานี้ด้วยเหตุ

สิ่งใดเล่า

ท่านกับเล่าปี่เตียวหุยมคี วามรกั กนั เปนอันมาก

บดั นีเ้ ลำ่ ปี่กบั เตียวหุยแตกไป ท่ำนกย็ งั ไม่รเู้ หตวุ ำ่ เปนแลตำย
เวลำคืนนีม้ หำอปุ รำชยกกองทพั เขำ้ ตีเมืองแห้ฝือได้

แล้วส่งั แก่ทหารท้งั ปวงมิให้ทาอนั ตรายแกอ่ าณาประชาราษฎร
อนั ครอบครัวของเล่าปี่นั้น กแ็ ต่งให้ทหารไปพิทกั ษ์รกั ษามใิ ห้ผ้ใู ดทาอันตราย

ขำ้ พเจ้ำเห็นวำ่ มหำอปุ รำชมีใจเมตตำผกู ควำมรักท่ำน
ถึงเพียงนี้ จึงเอำเนื้อควำมมำแจง้ แก่ทำ่ น

เราอยู่ในทีน่ ี้ก็เปนที่คบั ขันอยู่

ซึง่ เรำจะเข้ำด้วยผู้ใดนอกจำกเลำ่ ปีน่ น้ั อยำ่ สงสยั เลย
ตัวเรำกม็ ิได้รกั ชีวิต อนั ควำมตำยอุปมำเหมือนนอนหลบั

ท่านเร่งกลับไปบอกแก่โจโฉให้ตระเตรียมทหารไวใ้ ห้พร้อม
เราจะยกลงไปรบ

กวนอู เตียวเลี้ยว

ท่านว่าท้งั นี้โทษมีอยกู่ ับตัวทำ่ นถึงสำมประกำร

คนท้งั ปวงจะล่วงครหานินทาท่านได้

เดิมท่านกับเล่าปี่เตียวหยุ ได้สาบานไว้ต่อกนั ว่า
เปนพีน่ ้องร่วมสุขแลทุกข์เปนชีวิตอันเดียวกัน
ถ้าผ้ใู ดตายกจ็ ะตายด้วย คร้งั นี้เล่าปี่กับเตียวหยุ
แตกไป ท่านกไ็ ม่รู้ว่าเปนหรือตาย
แลบัดน้ที หารก็น้อยนกั ซึ่งจะยกลงไปรบนั้น ถ้าท่าน
เปนอนั ตรายถึงสิ้นชีวิต ฝ่ายเล่าปี่เตียวหุยยงั มชี ีวิต
อย่จู ะเที่ยวตามหาท่าน หวงั จะช่วยกันคิดการต่อไป
เมื่อท่านตายเสียแล้วเล่าปี่เตียวหุยก็จะตายด้วย

ซึง่ ท่ำนสำบำลไว้ตอ่ กันกจ็ ะมิเสียควำมสตั ย์
ไปหรือ คนทั้งปวงก็จะล่วงนินทำว่ำ
ควำมคิดท่ำนน้อย

เตียวเลี้ยว รหสั พิเศษ : เตียวเลี้ยวเกลี้ยกลอ่ มกวนอู

ประการหนึง่ เล่าปี่ก็มอบครอบครวั ไว้ให้ท่านรกั ษา
ถำ้ ท่ำนตำยเสียภรรยำเล่ำปีท่ ้ังสองนน้ั จะพึ่งผใู้ ดเล่ำ
อนั ตรำยกจ็ ะมตี ำ่ ง ๆ การซึง่ เล่าปปี่ ลงใจไว้แก่ท่านน้ันก็
จะไม่เสียไปหรือ

อีกประการหนึง่ นั้น ท่านกม็ ีฝีมือกล้าหาญ แล้วแจ้งใจใน

ขนบธรรมเนียมโบราณมาเปนอันมาก เหตุใดท่านจึงไม่
รักษาชีวิตไว้คอยถ้าเล่าป่ี จะได้ช่วยกันคิดการทานุบารงุ
แผ่นดินให้อยู่เย็นเปนสุข ถึงมาทว่าท่านจะได้ความลาบาก

กอ็ ปุ มาเหมือนหนึง่ ลุยเพลิงอนั ลกุ แลข้ามพระมหาสมทุ ร
อนั กว้างใหญ่ กจ็ ะลือชาปรากฎชื่อเสียงท่านไปภายหน้า
ว่าเปนชาติทหารมีใจสตั ย์ซื่อกตัญญตู ่อแผ่นดิน ซึง่ ท่านจะ
มานะลงไปรบพ่งุ กบั โจโฉ ถ้าชีวิตท่านตายเสียคร้ังน้ีก็จะไม่มี
ชื่อปรากฎไป ข้าพเจ้าเห็นโทษมีสามประการฉน้ี

มหาอุปราชให้ทหารล้อมท่านไว้เปนอันมาก ถ้าท่านมิสมัครเข้าด้วย
เหน็ ชีวิตท่านจะถึงแก่ความตายหาประโยชน์มิได้

ขอให้ทำ่ นอยู่กบั มหำอุปรำชกอ่ นเถิด

จะได้มีประโยชน์สำมประกำร

ประการหนึ่ง ซึง่ ท่านสาบาลไว้กับเล่าปี่

เตียวหยุ ว่า จะช่วยกันทานุบารงุ แผ่นดิน

ความสัตย์ข้อน้จี ะได้คงอยู่

ท่านว่าดังน้ีกค็ วรแล้ว ท่านจะได้อย่ปู ฏิบตั ิรกั ษาพี่สะใภ้ทงั้ สอง
แลโทษซึ่งมีสาม มิให้เปนอนั ตรายสิ่งใดได้
ประการน้นั จะให้เรา
ทาประการใด ตัวท่านกฝ็ ีมือกล้าหาญมีสติปญั ญา
จะได้คิดการทานุบารงุ

พระเจ้าเห้ยี นเต้ให้ครองราชสมบัติสืบไป

เตียวเลี้ยว

6 กวนอูไดย้ ่นื ข้อเสนอ 3 ประการ
หนา้ ที่ 67

ซึง่ ท่ำนวำ่ มีประโยชน์แกเ่ รำสำมประกำรนน้ั ก็จริงอยู่
แต่เรำจะขอสัญญำไวส้ ำมประกำรบำ้ ง
ถำ้ มหำอปุ รำชยอม เรำจึงจะถอดเกรำะออกเสีย
แลว้ จะลงไปหำมหำอุปรำช
แม้ควำมประกำรใดขำดแต่ขอ้ หนึง่ เรำก็จะสตู้ ำยเสีย
ถึงมำทวำ่ คนทงั้ ปวงจะคระหำนินทำเรำกต็ ำมเถิด

เดิมเราได้สาบาลกันไว้กับเล่าปเี่ ตียวหุยว่า จะช่วยกนั
ทานบุ ารุงพระเจ้าเหี้ยนเต้ แลอาณาประชาราษฎร
ให้อยู่เย็นเปนสขุ ซึง่ เราจะสมัคเข้าด้วยน้นั
เรำจะขอเปนขำ้ พระเจำ้ เหี้ยนเต้

เรำจะขอปฏิบตั ิพีส่ ะใภเ้ รำทง้ั สอง แลอย่าให้ผู้ใดเข้าออก
กล้ากรายเข้าถึงประตูที่อยู่ได้ จะขอเอาเบี้ยหวัดของเล่าปี่
ซึง่ เคยได้รบั พระราชทานน้ัน มาให้แก่พีส่ ะใภ้เราท้งั สอง

ถ้ำเรำร้วู ำ่ เล่ำปี่อยู่แห่งใดตำบลใด
ถึงมำทว่ำเรำมิไดล้ ำมหำอปุ รำช
เรำกจ็ ะไปหำเลำ่ ปี่ แม้มหำอปุ รำชจะหำ้ มเรำก็ไม่ฟงั

7 โจโฉปฏเิ สธข้อเสนอ

เตยี วเล้ยี วจึงเลา่ นิทานอิเยียง

โจโฉได้ฟงั ดงั นน้ั กห็ ัวเรำะ หนา้ ที่ 67

แล้วว่าแก่เตียวเล้ยี วว่า ซึ่งกวนอไู ม่ยอมด้วยเราน้ัน เรำเปนถึงมหำ

อปุ รำช กวนอจู ะยอมเปนข้ำพระเจ้ำเหีย้ นเตก้ ็เหมือนเปนบ่ำวเรำ

ถำ้ เรำบงั คับบัญชำรำชกำรประกำรใดกวนอูกจ็ ะไมข่ ัดได้

กับซึ่งกวนอูว่าจะปฏิบัตริ ักษาพี่สะใภ้ทั้งสอง มิให้ผ้ใู ดแปลกปลอมเข้าไป

ถึงประตูที่อย่นู ้นั เรากจ็ ะยอม ทุกวนั นี้อย่ำว่ำแต่ภรรยำเลำ่ ปี่เลย

ถึงภรรยำผู้น้อยลงไปเรำกม็ ิไดใ้ หท้ ำหยำบชำ้ ซึง่ กวนอจู ะขอเอำ

เบี้ยหวัดเล่ำปีใ่ หแ้ ก่พี่สะใภน้ ัน้ เรำจะให้ทวีขึ้นอีก

แตข่ อ้ ซึง่ กวนอรู ู้วำ่ เลำ่ ปี่อยู่แหง่ ใดมิไดล้ ำเรำก่อนจะไปหำ
กันนน้ั โจโฉสนั่ สีสะไม่ยอม แลว้ ว่ำเมื่อกวนอเู อำสญั ญำฉนี้

เรำจะเอำมำเลี้ยงไวใ้ ห้มีกำลังจะไดป้ ระโยชน์สิ่งใดเลำ่

อันนำ้ ใจกวนอนู ัน้ ถ้ำผใู้ ดมีคณุ แลว้

เห็นจะเปนเหมือนอิเยียง*

อันเล่าปีก่ ับกวนอนู ้นั มิได้เปนพีน่ ้องกัน
ซึง่ มีความรกั กันนั้น เพราะได้สาบาลต่อกัน
เล่ำปีเ่ ปนแตผ่ ู้นอ้ ย เลี้ยงกวนอูไม่ถึงขนำด
กวนอูยังมีนำ้ ใจกตญั ญูต่อเลำ่ ปี่ จึงคิดจะ
ติดตำมมิได้ทิ้งเสีย อนั มหาอุปราชมีวาสนากว่า
เล่าปี่เปนอันมาก ถำ้ ทำ่ นได้กวนอูมำไว้
ทำนุบำรุงให้ถึงขนำด เห็นกวนอจู ะมีกตัญญู
ตอ่ ท่ำนยิง่ นกั

ดูคลิปนิทานอิเยียงเพิ่มในหน้าสือ่ เตียวเลีย้ ว
หรืออ่านได้ในหน้าที่ 68

ท่านว่ากล่าวท้งั น้กี ็ชอบนกั
จงเร่งขึ้นไปบอกแก่กวนอูว่า
ซึ่งสญั ญาสามประการน้ันเรา
ยอมแล้ว ท่านจงเร่งพากวนอู

ลงมาเถิด

.... ซนุ ฮกจึงว่าแก่โจโฉว่า
ซึง่ กวนอูยอมแก่ท่านครั้งน้ีเกลือก*เปนกลอบุ าย
โจโฉจึงตอบว่า กวนอูเปนคนมีความสัตย์
เห็นจะไม่คิดอ่านล่อลวงเรา

โจโฉ เกลือก = อาจจะ

8 กวนอยู อมมาอยูก่ ับโจโฉ

โจโฉพยายามซอ้ื ใจกวนอู

หน้าท่ี 68-69

ฝ่ำยกวนอคู ร้นั เหน็ ทหำรโจโฉถอยไป กพ็ ำทหำรเขำ้ ไป

ในเมืองแห้ฝือ เหน็ ราษฎรท้งั ปวงปรกติอยู่ จึงเข้าไปคานบั พีส่ ะใภ้

ท้งั สองแล้วว่า ข้าพเจ้าเสียทีทาให้พีต่ กใจได้ความเดือดร้อนนั้นโทษ
ข้าพเจ้าผิดนัก พี่สะใภท้ ั้งสองจึงถำมวำ่ เจำ้ ยงั แจ้งวำ่ เลำ่ ปนี่ นั้
พลัดไปอยแู่ ห่งใด กวนอูจึงบอกวำ่ ยงั ไม่แจง้ พีส่ ะใภจ้ ึงว่ำ
โจโฉก็ไดเ้ มืองแห้ฝือแล้ว เจำ้ จะคิดอ่ำนประกำรใด
กวนอจู ึงบอกเนือ้ ควำมใหฟ้ งั ทุกประกำร

....แล้วกวนอูก็ลาพีส่ ะใภ้ทั้งสอง พาทหารประมาณสามสิบคนไปถงึ ค่ายโจโฉ
โจโฉเหน็ กวนอูมากม็ ีความยินดี จึงออกไปรับกวนอเู ข้ามา

กวนอูจึงคำนบั โจโฉแลว้ ว่ำ ตัวข้ำพเจ้ำเปนเชลยท่ำนมิได้ฆำ่ เสยี
แลว้ บอกไปรับข้ำพเจ้ำถึงนอกคำ่ ยนนั้ คณุ หำทีส่ ุดมิได้

เรำกแ็ จ้งอยูว่ ่ำท่ำนมีควำมสตั ย์แลกตัญญู

บัดนี้เรากับท่านได้พบกนั เรากม็ ีความยินดี

...ซึง่ ปฏิญญาณของท่านน้นั เราได้ออกปากรบั แล้ว

ถึงจะเปนประการใดเราก็มใิ ห้เสียวาจา โจโฉ

แม้ข้าพเจ้ารู้ว่าเล่าปี่อย่ทู ี่ใด ถึงมาทว่า

เปนทางกนั ดารจะตอ้ งข้ามพระมหาสมุทรแลลยุ

เพลิงกด็ ี ข้าพเจ้าจะไปหาเล่าปี่

ให้จงได้ แม้ข้าพเจ้ายังมิทันลามหาอุปราชกด็ ี

ขอท่านให้อภัยแก่ข้าพเจ้า

อย่าเคืองด้วยเนื้อความข้อน้ีเลย
แล้วโจโฉกใ็ ห้กวนอูกินโต๊ะ*

แล้วว่าพร่งุ น้ีเช้าเราจะยกกลบั ไปเมืองฮโู ต๋

กนิ โต๊ะ = เลี้ยงอาหาร

เวลำคำ่ ถึงทีป่ ระทับตำบลใด
โจโฉจึงให้กวนอกู บั ภรรยาเล่าปที่ ้งั สองคนน้ันอยู่เรือนเดียวกนั
หวังจะให้กวนอูคิดทาร้ายพี่สะใภ้
น้าใจจะได้แตกออกจากเล่าปี่ จะได้เปนสิทธิ์แก่ตัว

ฝ่ำยกวนอูให้พี่สะใภ้ทงั้ สองนอนหอ้ งข้ำงใน ตวั นน้ั กน็ งั่ จุดเทียน
ดหู นงั สือ รกั ษำพี่สะใภ้อยู่นอกประตูยงั รงุ่

จนถึงเมืองฮูโต๋ โจโฉรู้ดังน้ัน
กเ็ กรงใจกวนอูวำ่ มีควำมสัตย์แลกตัญญตู ่อเล่ำปี่

โจโฉจึงให้กวนอกู บั ภรรยาเล่าปี่ไปอยู่ ณ ตึกสองหลังมีชานกลาง
กวนอจู ึงให้พีส่ ะใภ้ท้งั สองคนน้ันอย่ตู ึกหนึง่
แล้วให้ทหารทีแ่ ก่ชราอย่รู กั ษาประมาณสิบคน
ตวั นนั้ อย่ตู ึกหนึง่ ระวังรักษำพีส่ ะใภ้ทั้งสอง

ครั้นอย่มู าวนั หนึ่ง ....โจโฉจึงให้เชิญกวนอกู ินโต๊ะ

จัดแจงให้กวนอนู ั่งที่สงู กวำ่ ขุนนำงท้งั ปวง
แลว้ ให้เครือ่ งเงินเครือ่ งทองแลแพรอยำ่ งดีแก่กวนอู
เปนอันมำก กวนอรู บั เอำสิง่ ของนน้ั แล้วก็ลำโจโฉกลบั มำที่อยู่

จึงบอกเนือ้ ควำมทงั้ ปวงแกพ่ ี่สะใภแ้ ล้วเอำสิง่ ของนน้ั ให้

ฝ่ำยโจโฉทำนบุ ำรุงกวนอมู ิได้อนำทร สำมวนั แต่ง

โตะ๊ ไปใหค้ รัง้ หนึง่ หำ้ วนั คร้งั หนึง่ แลว้ จดั หญิงสำวทีร่ ปู
งำมสิบคนให้ไปอยู่ปฏิบตั ิกวนอู หวงั จะผกู นำ้ ใจไว้ให้
กวนอูหลง กวนอใู หห้ ญิงสิบคนไปอยทู่ ีพ่ ีส่ ะใภใ้ ช้สอย

ครั้นถึงสามวนั กวนอจู ึงไปเยือนพีส่ ะใภ้คร้ังหนึง่ นง่ั อย่แู ต่นอกประตู

.....โจโฉรู้กิตติศพั ท์ว่า กวนอูปฏิบตั ิพี่สะใภ้โดยสจุ ริต
ดงั น้นั กส็ รรเสริญกวนอวู ่ามีความสัตย์หาผู้เสมอมิได้

ครนั้ อยู่มำวนั หนึ่ง โจโฉให้เชิญกวนอมู ำกินโต๊ะ

เห็นกวนอูหม่ เสื้อขำด โจโฉจึงเอำเสือ้ อยำ่ งดีให้กวนอู

กวนอูรบั เอำเสื้อแล้ว จึงเอำเสือ้ ใหมน่ ้นั ใส่ชั้นใน
เอำเสื้อเกำ่ นน้ั ใส่ชั้นนอก โจโฉเหน็ ดังนั้นก็หัวเราะ

แล้วถามว่า เอาเส้อื ใหม่ใส่ช้ันในน้นั กลัวจะเก่าไปหรือ

เสื้อเก่านี้ของเล่าปี่ให้ บัดนี้เล่าปี่จะไปอย่ทู ี่ใด
มิได้แจ้ง ข้าพเจ้าจึงเอาเสื้อผืนนี้ใส่ช้ันนอก
หวังจะดตู ่างหน้าเล่าปี่
คร้ันจะเอาเสื้อใหม่น้ันใส่ช้ันนอก
คนท้งั ปวงจะคระหานินทาว่า
ได้ใหม่แล้วลืมเก่า

โจโฉได้ยินดังน้นั กส็ รรเสริญกวนอูว่ามีกตญั ญูนัก แต่คิดเสียใจอยู่ ;-;

ครนั้ อย่มู ำวันหนึ่ง .... พอคนใช้โจโฉมำบอกกวนอวู ำ่
มหำอปุ รำชให้เชิญไป กวนอูกล็ ำพีส่ ะใภไ้ ปหำโจโฉ

โจโฉเหน็ หน้ากวนอูน้นั เสร้าหมองจึงถามว่า
“วันน้เี ราเหน็ ท่านไม่สบาย มีทกุ ข์สิ่งใดหรือ”

กวนอูบอกว่า “พี่สะใภ้ข้าพเจ้าท้งั สองคิดถึงเล่าป่ี
ด้วยมิรู้ว่าเปนหรือตายแล้วชวนกนั ร้องไห้
ข้าพเจ้ากก็ ล้นั น้าตามิได้”

โจโฉได้ฟงั ดังนน้ั กป็ ลอบโยนกวนอู แล้วกช็ วน
กินโตะ๊ หวังจะใหค้ ลำยควำมทุกข์ กวนอูเสพย์สุราเมา
มิได้เกรงใจโจโฉ เอามือจับหนวดของตวั เข้าแล้วจึงว่า
“เกิดมาเปนชายไมไ่ ด้ทานบุ ารุงแผน่ ดิน ทั้งเล่าปี่
ผู้พี่นั้นก็มีคณุ มา ถ้าเราจะเอาใจออกหากบดั นี้
กห็ าผูใ้ ดจะนับถือวา่ เปนชายไม่”

โจโฉทาเปนไม่ได้ยินจึงแกล้งถามกวนอวู ่า
“หนวดของท่ำนประมำณสักกเี่ สน้ ”
กวนอูจึงตอบว่า “หนวดของข้ำพเจ้ำประมำณ
หลำยรอ้ ยเสน้ ครนั้ ถึงเทศกำลหนำว*กห็ ลน่ ไปบำ้ ง
ข้ำพเจ้ำจึงทำถงุ **ใสไ่ ว้”
โจโฉได้ฟังดงั น้ันจึงเอำแพรขำวอยำ่ งดี
ทำถงุ ใหก้ วนอูสำหรับใสห่ นวด
กวนอูรับเอาถุงน้นั แล้วจึงลากลับมาทีอ่ ยู่

*ในฉบบั ภาษาองั กฤษใช้ Autumn = ฤดใู บไม้ร่วง
**ทาถุงใส่หนวดไว้ไมใ่ ห้หนวดแห้งเสีย

ครั้นเวลำเชำ้ กวนอูเขำ้ ไปเฝำ้ พระเจ้ำเหีย้ นเต้
ทอดพระเนตรเหน็ กวนอใู สถ่ งุ หนวด...แล้วกวนอูกถ็ อดถวาย

ให้ทอดพระเนตร
พระเจ้าเหี้ยนเต้เหน็ หนวดกวนอูยาวถึงอกเส้น
ละเอียดงามเสมอกัน แล้วตรสั สรรเสริญว่า
กวนอนู ้หี นวดงาม จึงพระทำนชื่อวำ่

“บีเยียงกง๋ ” แปลภำษำไทยว่ำเจ้ำหนวดงำม ...

โจโฉเห็นม้ำกวนอผู อม จึงถำมว่ำเหตใุ ดม้ำจึงผอม

ไมส่ มตวั ท่ำน กวนอจู ึงตอบว่า “มำ้ ตวั นี้มีกำลงั นอ้ ย ทำนกำลงั

ขำ้ พเจ้ำมิได้จึงผอม”

โจโฉได้ฟังดงั น้ันจึงให้ทหารไปเอาม้ำเซก็ เธำว์มา

....แล้วโจโฉกใ็ ห้จดั แจงเครื่องม้าพร้อมแล้วก็ให้กวนอู

กวนอมู ีควำมยินดี ลงจำกม้ำคุกเขำ่ ลงคำนับแล้ววำ่
ซึ่งมหาอปุ ราชให้ม้าตัวนี้แกข่ ้าพเจ้าน้นั คุณหาที่สดุ มิได้

เรำใหเ้ งินทองสิ่งของแกท่ ำ่ นมำเปนอนั มำก

ก็ไม่ยินดี ท่านไม่ว่าชอบใจแลมีความยินดี

เหมือนเราให้ม้าตัวน้ี เหตไุ ฉนท่านจึงรกั ม้า โจโฉ

อันเปนสตั วเ์ ดียรัจฉานมากกวา่ ทรัพย์สิง่ สินอีกเล่า

ข้าพเจา้ แจง้ วา่ มา้ เซ็กเธาวต์ ัวนี้มีกาลงั มาก

เดิรทางไดว้ นั ละหมืน่ เสน้ แม้ข้าพเจา้ รู้ขา่ ววา่ เล่าปี่
อยู่ที่ใด ถึงมาทว่าไกลกจ็ ะไปหาได้โดยเร็ว

เหตุฉนี้ข้าพเจ้าจึงมีความยินดี ขอบคุณมหาอปุ ราช
มากกว่าให้สิง่ ของท้งั ปวง

9 โจโฉใหเ้ ตยี วเลยี้ วลองใจกวนอู

โจโฉได้ฟงั ดังนน้ั ยิง่ มีควำมน้อยใจ หนา้ ท่ี 71-72

แลว้ คิดว่ำเรำเสียทีที่ทำนุบำรงุ กวนอดู ว้ ยยศศักดิศ์ ฤงคำร
บริวำร กวนอูก็คิดรกั เล่ำปีอ่ ยู่มิไดข้ ำด กวนอูก็ลาโจโฉไปที่อยู่

โจโฉจึงถามเตียวเลี้ยวว่า เรำเลี้ยงกวนอกู ็ถึงขนำดฉนีแ้ ลว้
กวนอูยงั มีน้ำใจผกู พันรักเลำ่ ปี่อยู่ เรำจะคิดอำ่ นประกำรใดกวนอู

จึงจะเอำใจออกหำก*เล่ำปี่ เตียวเลี้ยวจึงว่า ขอให้งดอย่สู ักเวลา

หนึง่ ก่อน ข้าพเจ้าจะไปว่ากล่าวลองความคิดกวนอดู ูว่า
จะมีใจสตั ย์ซื่อต่อเล่าปี่เที่ยงแท้หรือจะคิดอ่านยักย้ายประการใดบ้าง

*เอำใจออกหำก = ทาตวั ห่างเหินไป, ไม่เหมือนเดิม, ปลีกตวั ออกไป,
ตีตัวออกหาก กว็ ่า. (พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน)
ส่วนปจั จบุ ันท่ใี ช้วา่ “เอำใจออกหำ่ ง” คาดว่าเกดิ จากการเพยี้ นเสีย้ ง

ครั้นเวลำรงุ่ เช้ำเตียวเลีย้ วจึงไปหำกวนอู ถ้อยทีถ้อย

คำนับกนั เตียวเลี้ยวจึงว่าแก่กวนอูว่า ต้ังแต่มหาอุปราชได้ท่าน
มาไว้ก็มีความยินดี ทานบุ ารงุ ท่านเปนอันมาก เพราะมีความ
เมตตาท่าน กวนอูจึงว่ำทกุ วันนีม้ หำอปุ รำชชบุ เลี้ยงเรำ
จึงได้มีควำมสุข คณุ นน้ั กม็ ีเปนอันมำก แต่จะไดว้ ำยคิดถึง
เล่ำปีน่ ั้นหำมิได้ เตียวเลี้ยวจึงตอบว่า

“ธรรมดำเกิดมำเปนชำยให้รู้จักทีห่ นักที่เบา

ถำ้ ผู้ใดมิไดร้ จู้ กั ทีห่ นกั ที่เบำ
คนทัง้ ปวงก็จะลว่ งติเตียนวำ่
ผนู้ ั้นหำมีสติปญั ญำไม่
อนั มหำอปุ รำชนี้มีนำ้ ใจเมตตำทำ่ น
ทำนบุ ำรงุ ท่ำนยิง่ กว่ำเล่ำปี่อีก
เหตุใดทำ่ นจึงมีใจคิดถึงเลำ่ ปี่อยู่”

*รู้จกั ที่หนกั ทีเ่ บา = ยอมโอนออ่ นผ่อนปรนบ้าง ปรบั ตวั ตามสถานการณ์

ซึ่งมหำอุปรำชมีคณุ แกเ่ รำกจ็ ริงอยู่ แตจ่ ะเปรียบ
เลำ่ ปีน่ นั้ ยังมิได้ ดว้ ยเล่ำปี่น้ันมีคุณแกเ่ รำกอ่ น
ประกำรหนึง่ กไ็ ด้สำบำลไวต้ อ่ กนั ว่ำเปนพีน่ อ้ ง
เรำจึงไดต้ ั้งใจรักษำสัตยอ์ ยู่ ทกุ วันนีเ้ รำกค็ ิดถึง
คุณมหำอปุ รำชอยู่มิไดข้ ำด ถึงมำทว่ำ
เรำจะไปจำกก็จะขอแทนคณุ เสียก่อนให้มีชื่อ
ปรำกฎไว้เรำจึงจะไป ....ตัวเราเกิดมาเปนชายรกั ษา
สตั ย์มิให้เสียวาจา ถึงมาทว่าเล่าป่จี ะถึงแก่ความตาย
เรากจ็ ะตายไปตามความที่ได้สาบาลไว้

เตียวเลี้ยวเหน็ กวนอนู ้ันมีใจสัตยซ์ ื่อ
ต่อเลำ่ ปีอ่ ยูเ่ ปนม่นั คง ก็ลากลับมา

จึงเอาเน้ือความท้ังปวงบอกแก่โจโฉทกุ
ประการ โจโฉได้ฟงั ดังน้ันกท็ อดใจใหญ่
มีความวิตก ซึ่งจะเอากวนอไู ว้ให้ขาดจาก
เล่าปี่กไ็ ม่สมคิด แล้วสรรเสริญกวนอูว่า
มีความสตั ย์ซือ่ ม่นั คงนกั

อันควำมคิดกวนอนู ัน้ จะแทนคุณมหำอปุ รำช
เสียกอ่ นแล้วจึงจะไปจำก ถ้ามีศึกมากอ็ ย่าให้

กวนออู อกอาสา แม้กวนอูยังไม่มีควำมชอบ

กจ็ ะอยู่ด้วยมหำอปุ รำช

โจโฉได้ฟงั ดังน้นั กเ็ หน็ ชอบด้วย..... ซุนฮก

- จบตอนในบทเรียน -