คู่กรรมของจริง.pptx

วเิ คราะหน วนิยายเรื่อง

“คูก รรม” โดย ทมยนั

ประวตั ิผูแตง

ชื่อ : วมิ ล ศิริไพบลู ย์
เกิด : 10 กรกฎาคม 2480
ภูมิลาํ เนา : กรุงเทพมหานคร
บิดา : เป็นทหารเรือ
เช้ือสายมารดา : เคยเป็นชาววงั และสืบ
เช้ือสายมาจากเจา้ นายในราชวงศเ์ วยี งจนั ทน์
ถกู กวาดตอ้ นมาสยามเม่ือคร้ังรัชกาลท่ี ๓

ประวัติผแู ตง

การศึกษา

• ศึกษาชน้ั ประถมปท ี่ 1 ถงึ มัธยมปที่ 8 ที่
โรงเรยี นเขมะสิรอิ นสุ สรณ
• เขา ศกึ ษาตอคณะนิติศาสตร มหาวทิ ยาลยั
ธรรมศาสตร
• ภายหลงั เปลีย่ นมาเรยี นคณะพาณชิ
ยศาสตรและการบญั ชีจนจบอนุปริญญา

ประวัติผูแตง

งานเขยี น

• เรมิ่ เขยี นเร่ืองสั้นเปนครง้ั แรกเม่ืออายุ ๑๔ ป
• ขณะเรียนอยูช้นั ม. ๔ ไดตีพมิ พล งใน
นติ ยสาร ศรีสปั ดาห
• เขียนเร่อื งสัน้ ตอเน่อื งอยูถ ึง ๑๑ ป
• เขียนเรอ่ื งยาวเรื่องแรกคือเร่ือง ในฝน อายุ
๑๙ ป

ประวัติผูแตง

นามปากก
• โรสลาเรน เปนนาามปากกาแรก เทียบคาํ ในภาษา

ฝรั่งเศส แปลวา
"กหุ ลาบราชินี" ใชเ ขียนเรอื่ งรกั พาฝน หรอื จินต
นิยาย
• ลักษณวดี ใชสําหรบั เขยี นนวนยิ ายรกั คําวา
"ลักษณวดี" มีความหมายวา "นางผมู ีลกั ษณะดี, นาง
ผงู ามเลศิ "
• กนกเรขา ใชส าํ หรับแตงเร่ืองตลกเบาสมอง คาํ วา

โครงเร่ือง

คกู รรมเปน นวนยิ ายแนว
โศกนาฏกรรมและวีรคตหิ รอื โรมาน
ซซึง่ บอกเลาเหตุการณใ นชว ง
สงครามโลกครง้ั ท่ี ๒ เมอ่ื ราวป พ.ศ.
๒๕๐๘ เรือ่ งคกู รรมจะเลาเรอื่ งราวความ
รกั ระหวา งทหารชาวญป่ี นุ และสาวไทย
โดยมฉี ากหลงั เกิดขน้ึ ในประเทศไทย

การเปด

เร่อื งในนวนยิ ายคูกรรม ทมยันตีใชวิธีการเปดเรอื่ งดวย

การกลาวถึงบรรยากาศในยามเชา หลัง ซง่ึ เปน ชวงที่
องั ศุมาลินไดค ลอดบุตรแลว ดงั ปรากฏในตัวบทวา

“อากาศในยามเชาตรตู น ฤดหู นาวนน้ั คอ นขาง
เยียบเย็น จนบงั เกิดเปนหมอกควนั ปกคลุมทวั่ ไป นาํ้
ในแมนา้ํ เจาพระยาเจ่งิ ลน เพราะเปน ฤดูนาํ้ หลาก เรอื
แพทก่ี ําลังแลนขน้ึ ลอ งเห็นภาพเพียงเงาสลัว ๆ อยใู น
หมอกแลว กล็ ับหายไป บา นเรอื นท้ังสองฟากถกู
ปกคลมุ ดว ยหมอกควันจางๆจนเปนเงาตะคมุ ๆ”
(คูกรรม,๐๑)

การดําเนนิ

เรื่อง

ดาํ เนนิ เรอ่ื ง แบบสลับไปมาโดยเลาเรอื่ ง
ในปจจุบนั แลว ยอนกลบั มาเลาเรื่องในอดีต
ดว ยการเร่มิ บรรยายตอนท่ีประเทศชิตกิ ลับ
มาสงบ องั ศมุ าลนิ คลอดลูกไดบตุ รสาว และ
โกโบริไดจากโลกนไ้ี ปแลว จากน้นั ผแู ตงก็
เลายอ นกลบั ไปยงั จุดเริ่มตนของเรื่อง เร่มิ
ตง้ั แตอ ังศมุ าลินเปน วัยรุน ยังไมพบโกโบริ

แกนเรือ่ ง

ความรกั ทเี่ กิดทา มกลางสงครามโลกครง้ั
ที๒ กวา จะเกดิ ความรกั กต็ อ งผานอุปสรรค
หลากหลาย ทั้งความอคติของตัวองั ศมุ าลนิ
ทม่ี ีตอโกโบริ ความเห็นแกต วั ของคนรอบ
ขาง คําสบประมาทตา งๆ ซง่ึ กวาจะลดทฐิ ิ
ของตวั เองลงได กส็ ญู เสียคนทีรกั ไปเสีย
แลว

การปด เร่ือง

ในสวนของนวนยิ ายคูกรรมมฉี ากจบแบบ
โศกนาฏกรรม ไมส มหวัง ทมยนั ตีไดปดเร่ืองดว ย
ฉากงานศพของโกโบริ ทรี่ า งกาํ ลงั จะถูกเผา

ดงั ปรากฏทว่ี า

“บดั น้ีสงครามไดทาํ ใหแ สงสวางอนั นน้ั พินาศลงแลว
เสียงระเบิดสะทา นสะเทอื น แตมไิ ดทาํ ใหผ ูท่ยี ืนนิ่ง
เฝาดซู ากของผเู ปน ทร่ี กั มอดไหมไปกบั ตา สงคราม

ความ
ขดั แยง

ความขดั แยงระหวา งมนุษยกับมนษุ ย และ
ระหวา งมนุษยกบั สงั คม

ความขดั แยง ระหวางมนุษยกับมนุษย คือ ฉากที่
อังศุมาลินดาทอโกโบริ จนเกิดเหตุทะเลาะววิ าท
กนั เหตุเพราะโกโบรลิ งโทษตาบวั และตาผลอ
ยางรุนแรง เนือ่ งจากตาบัวและตาผลไดล กั ลอบ
ขโมยของทีโ่ กดังทหาร โกโบรจิ งึ ตองลงโทษ
ตามกฎของทหารญีป่ นุ แตอังศุมาลนิ ไมเ ขา ใจ

ความขัดแยง

ดงั ปรากฏทว่ี า
“ดวงตาดําคมกริบ จอ งมองหญิงสาวอยาง
แนน งิ่ ทกุ คนในที่นน้ั เงยี บกริบ ชวั่ ครฝู าย
ทย่ี นื จังกาอยจู งึ ขยบั ตัวพดู เปน ภาษา
อังกฤษสนั้ ๆ “กรุณาพดู ชาๆหนอ ย แต…
ทางที่ดี…อยา พดู เลยดีกวา” ประโยค
สุดทายมีแววรอ นรน แตดุเหมือนวาหญิง
สาวจะไมส นใจ “กองทัพญี่ปุน ไมม ีสิทธท่ี

ความ
ขดั แยง

ความขดั แยง ระหวา งมนษุ ยก ับมนุษยค อื ฉากที่
พวกทหารญีป่ นุ เขาไปตัดตน กลวยและตน
มะพราวในบานของอังศุมาลินจึงทําใหอ ังศมุ าลิ
นไมพอใจมากจงึ เกดิ มปี ากเสียงกนั

vs

ความ

ดังปรากฏทีว่ า ขดั แยง

“ผมตอ งขอโทษดวยในเหตุการณนี้..”
“ขอโทษ…ทัง้ ๆที่ฝา ยเราเปนฝา ยเสยี หายอยาง
น้ันหรอื นน่ั …กลว ยของเรา มะพราว…”
“เปน ความผดิ ของผมเอง ทท่ี หารใน
บังคับบัญชาของพอ ผม กอความยุงยากข้นึ …”
“จะเปน ไรไป แผน ดนิ ไทย คนไทยของของไทย
มนั เหมอื นของชาวญ่ปี นุ อยแู ลว ” (คูกรรม,๑๑๕-
๑๑๖)

ความ

ขดั แยง

ความขดั แยง ระหวา งมนษุ ยกบั สงั คมคือ
เปดฉากขึ้นในชวงสงครามโลกครัง้ ทสี่ อง ซึง่

สงครามไดเ ร่มิ ข้นึ ในทวปี ยโุ รป โดยกองทัพนา
ซีเยอรมันเปด ศกึ กบั ฝร่งั เศสและองั กฤษ ขณะ
ท่ีทางภาคพ้นื เอเชยี กองทพั ญี่ปนุ ไดเขารุกราน
จนี อยางเต็มรปู แบบ สว นทางรฐั บาลไทยในยุค
นั้น ผนู ําของประเทศไทย ผเู ปน นายกรัฐมนตรี
ไดประกาศตวั เปนกลางไมเขากับฝา ยใดโดย
หวงั วา จะชว งปอ งกันไมใ หกระแสของสงคราม

ความ

ขดั แยง

ความขัดแยงระหวา งมนษุ ยกับจติ ใจของมนษุ ย

องั ศุมาลนิ ปรารถนาท่ีจะละท้งิ ความออ นเพลีย
ทนทกุ ขทรมานท้ังหมด ใหม ลายหายไป ปรารถนา
ทจี่ ะใหว งแขนอนั อบอุนของใครสกั คนหนงึ่ มาปก
ปอ งใหพ น จากภาวะทีก่ ําลงั ไดร ับอยู ณ บัดนี้ แต…
ส่งิ ทีเ่ ปรยี บเสมือนมานบาง ๆ แตแ ขง็ แรงมาแทรก
กลางขวางไว สายใยแหง ทฐิ ิ ความถือตวั เหนยี่ วรัง้
ใหเธอตอ งรบั ผิดชอบตอ ความจริง ความจริงท่ีเธอ
ตอ งยอมรับวา วงแขนนนั้ แมจ ะอบอุน แขง็ แรงเพยี ง

จุดสุด

ยอด

•ตาบวั กบั ตาผลจะดกั ทํารายโกโบริ
•องั ศมุ าลนิ เริ่มเปน หว งโกโบริ
•อังศมุ าลินตามไปชวยโกโบริ
•อังศุมาลนิ คอยดแู ลโกโบริ

จุดสดุ ยอด

ดงั ปรากฏทวี่ า

(ตอ)ทางคดเคย้ี ว คอนขางมืด กอกลวยซึ่งขึ้นอยสู องขางทาง

เห็นเปน เงาตะคุมๆ จนผทู ี่วิ่งลัดเลาะมาน้นั บางครัง้ ถึงกับเซ
ถลาเพราะสะดดุ รากไม แตเสยี งเอะอะทแี่ ววมาย่งิ ทาํ ใหเ ธอ
รอนใจยิ่งขน้ึ แมคร้ังสุดทายหญิงสาวจะลมลงจนทรุด เขา
กระแทกพนื้ แตก็ไมมแี มแตเวลาจะดูแผลทต่ี ัวเอง เน่ืองจาก
มเี สยี งรอ งอยา งเจ็บปวดดังข้ึน องั ศมุ าลนิ ถลาวง่ิ ไปขา งหนา
พลางตะโกนสุดเสียง
“ใครเปนอะไรบา ง?”
ไมม ีเสยี งตอบนอกจากเสียงฝเ ทา วิ่งหายไป ทิ้งไวแ ตร าง
ตะคุมๆของสองคนท่ีฟุบอยูกบั พน้ื
“ใคร…ใครน่ัน?”

การปด เรอ่ื ง

ปดเรือ่ งดว ยฉากงานศพของโกโบริ ท่รี า งกําลังจะถกู
เผา ดังปรากฏทว่ี า
“บดั น้สี งครามไดทาํ ใหแ สงสวา งอนั นนั้ พนิ าศลงแลว
เสยี งระเบดิ สะทา นสะเทอื น แตม ไิ ดทาํ ใหผทู ่ยี ืนนง่ิ
เฝา ดซู ากของผเู ปนทรี่ ักมอดไหมไปกบั ตา สงคราม
สําหรับเธอไดสนิ้ สุดลงแลว ” (คูกรรม,๘๒๗-๘๒๘)

จุดคลคี่ ลาย

องั ศมุ าลินวงิ่ ตามหาโกโบรทิ ีสถานรี ถไฟ
บางกอกนอ ย เนื่องจากมเี หตุระเบิดเกิดขนึ้ แตเ ม่ือเจอ
ก็พบรางโกโบรทิ ่ีถูกพิษระเบดิ เลนงาน จนจวนจะหมด
ลมหายใจจงึ สารภาพความในใจและขอโทษ ดงั
ปรากฏในตัวบทที่วา
“ถาฉันรูอนาคต ถาฉนั ไมร ั้น ไมเ จา ทฐิ ิ...ฉนั จะรักคณุ
เสยี ตงั้ แตว ันนั้น เพ่อื จะกอบโกยเวลาท่ีเราจะไดอยู
ดวยกนั ไวใ หไ ดมากทีส่ ุด ทีจ่ ะมากได จาํ ไดม ัย้ คะคุณ
พยายามจะสอนใหฉ ันพดู ประโยคๆหนึ่ง”
“จาํ ได แตความพยายามของผมไมเ คยสาํ เรจ็ สกั ที”

ฉาก

เปนสภาพของสังคมชวงสมยั สงครามโลกครั้งท่ี ๒
ทีม่ คี วามวนุ วายไมส งบสุข ผูแ ตงใชวิธีการบรรยาย
ใหผ ูอานไดเกดิ มโนภาพเกย่ี วกับสภาพสงั คมและ
ความเปนอยู เศรษฐกจิ ความวนุ วายและสภาพ
บา นเรอื นของคนสมยั กอ นท่เี กดิ ขึ้น

ตลาด
ดงั ปรากฏท่วี า

ขา วคราวของสงครามทางยุโรป ทแ่ี พรเขาสู
ประเทศไทยนน้ั ไมไดทําใหใ ครเดือดรอนเทา ใดนัก
นอกจากคณุ อรซ่งึ มักจะบนในเวลาซื้อของวา

ฉาก

ดังปรากฏที่วา บางกอกน
อย

“เรอื ลําเล็กพุงตดั กระแสนาํ้ ไปอยา งรวดเรว็ แตก ระนั้น ดูจะ
ไมท ันใจคนที่จว งพายอยา งหนักครัง้ แลว ครั้งเลา ที่หมาย
ขา งหนาคือบรเิ วณอันมลี ักษณะคลา ยกับกองไฟกองใหญ
เปลวเพลงิ ลุกฮือด่งั คะคกึ เสียงตะโกนเอะอะโหวกเหวกและ
ผคู นท่วี ่ิงขวกั ไขวไ ปมา มองดแู ดงฉานราวกับภาพท่เี กิดใน
เมืองนรก รถไฟหลายคันถกู ระเบดิ ระเนระนาด บางขบวน
ขน้ึ ไปเกยซอ นกัน นานๆเสยี งระเบิดของถังนาํ้ มันจะกึกกอ ง

ตัวละคร

องั ศมุ าลนิ

เปนคนหวั รั้น มีทฐิ ิ เชอ่ื ม่ันในตัวเอง ไมท ันคน จติ ใจ
โอบออมอารี
ปรากฏในตวั บทดังน้ี
“เปน คนไทย แผนดินน้เี ปนของไทยถึงสองคนนนั้
จะเปนคนรับราชการสงั กัดของญีป่ ุน แตก็มไิ ด
หมายความวา เคา จะตอ งตกอยใู นบังคบั ของญ่ีปนุ
ไปดวย ถงึ หากเขาทาํ ผิดกต็ องใหคนไทยลงโทษกัน
กองทพั ญีป่ ุน จะทาํ ตามใจชอบไมได” (คกู รรม,
๐๑๗)

ตวั ละคร

โกโบริ

ทหารญีป่ ุนท่มี ีจติ ใจกลา หาญ รักชาติ เปนคนซอื่ สัต
ยุตธิ รรม

ตวั ละคร

โกโบริ

ดังตวั บทตอไปนี้ “ชายสองคนนี้” เขาช้ีนว้ิ ไปยัง
รา งทท่ี ถี่ ูกมัดขึงพืด นอนตัวส่นั อยกู ับพนื้ ดนิ ได
เขามารับราชการอยูในกองทพั ของ พระ
จกั รพรรดิ จงึ ถือเสมอื นวาเปน คนอยูในบังคับชา
ของกองทัพญป่ี นุ ดวย คนทงั้ สองได
กระทําความผิดอยา งรา ยแรง โดยลกั ลอกขโมย
นาํ้ มนั ซึ่งถอื วาเปน ยทุ ธปจจยั สาํ คัญไปหลาย
ครงั้ จงึ ตองลงโทษใหห ลาบจํา แตถ าตอ ไปยัง
กระทาํ ความผิดเชน นอ้ี ีก จะตองไดร บั โทษมาก

ตวั ละคร

วนสั (บุตรชายของ
เปน คนทร่ี กักาํษนาคนั ํานพดูมุ )มีความเปนลูกผูช าย เสียสละ

ดงั ตกัวาบรศทกึ ทษ่วี า ส“ูงอกี ๕ปนะอัง เขาจะมายืนตรงนี้
ถามคาํ ถามเกาทเี่ ขาเคยถามตัวมาแลว สําหรบั
เขาแมจ ะรีบเรยี นแตเลาก็คงชาเหมอื นเดิม
เพราะเขากต็ องรอตัว เขาไมท ้ิงใหต วั รอเขาฝาย
เดียวแน” (คูกรรม,๐๕๗)

ตวั ละคร

นาเมีย้ น

มนี สิ ยั ชอบนินทาผอู ่นื โดยไมคํานงึ ถึงผลทจี่ ะ
ตามมา
ดังตวั บททวี่ า “เรื่องของยายอังมันยงุ ตรงที่วา คน
มนั เกบ็ มาพดู กันทางที่ได รกู นั ทว่ั บางหมดแลว
จะทาํ ยงั ไงกนั ดี ถาทง้ิ ไวเ ฉยๆมนั ก็ได แตคนของ
เราก็เสียช่ือ” (คูก รรม,๓๘๗)

ตวั ละคร

ตาบัวกับตาผล

เปนคนชอบลกั เล็กขโมยนอยและมนี สิ ยั เจา
คิดเจาแคน แตผลสดุ ทา ยกก็ ลบั ใจ ดังตัวบท
ทีว่ า “ระวงั เถอะ ตาผลจะหยบิ ฉวยอะไรเขา
เขา แกมือไวจะตายไป เขา สว นไหนอยางไม
ไดอ ะไรเลยก็สมสกั ลูก ทเุ รียนสกั ใบกย็ งั ดี
ขืนไปมือไวพวกนน้ั เอาตาย เขาย่ิงเกลียด
คนพวกขขี้ โมยอยู” (คกู รรม,๑๐๑)

ตวั ละคร

แมอร (แมข ององั ศมุ า
เปนคนจติ ใจดี โอบลอนิ อ ม)อารี รักลูกสาว มอี ุดมคติท่ี

ดี
ดงั ตวั บททวี่ า
อังศุมาริน : “ไมแนหรอกคะแม คนอยางตาผลเลอ
ไดเมือ่ ไหร”
แม : “ฮ้อื แมว า คงไมถึงยังงน้ั หรอก พวกแถวบาน
เราแกอาจจะถอื วาอาจรจู ักมกั คุนกันมา ของใน
สวนนดิ ๆหนอยๆเขาไมถอื สาหาความกัน แกก็เลย
เกบ็ ตดิ มือไป แตนั้นมันของตา งชาติ ตา งภาษาเขา

ตัวละคร

หมอโยชิ

มนี สิ ัยชอบชวยเหลอื ผูอ น่ื มเี มตตา รกั ชาติ เปน
ผเู ช่ียวชาญดานการแพทย
ดังตัวบททวี่ า “แมบอกใหไ ปหาหมอโยชปิ าก
คลอง หนูกไ็ มไปสกั ที แกทําฟนเกง ออก วนั กอน
แกพบแมยงั ถามถงึ หนูเลยวา ทําไมหมนู ไี้ มไ ป
เรยี นภาษาญป่ี ุนกบั แกอีก” (คกู รรม,๐๖๙)

ตัวละคร

หลวงชลาสินธรุ าช (พอของอังศุมาลนิ )

เปนคนมเี ลห เ หลย่ี ม มอี ดุ มการณ หว งหนาตา
และเกยี รติยศของตนเอง เปนทหารเรอื เกา และ
เปนสมาชกิ แกนนําเสรไี ทย
ดังตวั บททีว่ า “ฉันกอ็ ยากจะรเู หมอื นกันวาเขา
เกิดไปรกั ใครชอบคอกบั ไปเจาหมอนนั่ ไดยังไง
ฉนั เองก็มีเรื่อง…”
ผพู ดู ชะงกั ไปเล็กนอย กอ นท่ีจะพดู ตอ ไปวา
“มันงามแลวหรอื คดิ ดูใหด ี.. (คูกรรม,๔๒๔)

กลวิธีการใช

โวหาร

บรรยายโวหาร โวหารที่ใชเ ลาเรอ่ื ง หรืออธิบาย
เรือ่ งราวตา ง ๆ ตามลาํ ดับเหตกุ ารณ การเขียน
บรรยายโวหารจะมุง ความชัดเจน เขยี น ตรงไปตรงมา
รวบรัด กลา วถึงแตส าระสาํ คัญไมจ ําเปน ตอ งมี
พลความ หรือความปลีกยอยเสริม ในการเขียนทว่ั ๆ
ดังปรากฏทีว่ า
ริมฝาหอ งเปน เตยี งไมเตยี้ ๆ พนกั ดานหัวเตยี งและ
ปลายเทา สลักลวดลายเครอื เถาดวยฝมอื ละเอียดยบิ ดาํ
เปน มนั เพราะไดร บั การเช็ดถู ทําความสะอาดอยเู สมอ

กลวธิ ีการใช

โวหารพรรณนาโวหาร มีจดุ มงุ หมายในการเขยี นตางจาก

บรรยายโวหาร คอื มุงในเรื่องของความแจม แจง
ละเอยี ดลออ เพื่อใหผ อู านเกดิ อารมณซาบซ้งึ เพลดิ เพลิน
ไปกับขอความน้ันและเหน็ ภาพไดช ดั เจน ดงั ปรากฏทวี่ า

วงแขนลํา่ สนั ดึงรา งเลก็ ทีค่ ุกเขาอยูใกลๆ โดยแรงจน
อังศมุ าลนิ ถลาํ ลมแนบไปบนอกกวาง ลมหายใจอนุ ๆ
ปะทะอยขู า งหู พรอ มกับคาํ ถามท่คี อ นขางดุเดอื ด (คู
กรรม,๕๖๗)

รมิ ฝป ากรอนจัด ทาบลงบนซอกแกมอยา งรอ นแรง
องั ศมาลนิ แวงกดั เนื้อตรงสว นหวั ไหลอ ันเปลาเปลือยนั้น
ทันควัน เสยี งชายหนุม อทุ านเบา ๆ อยางเจบ็ ปวด และ
ดูเหมอื นความรสู ึกความรูสึกอันนัน้ เอง จะยัว่ ยุ ความ

กลวิธกี ารใช
โวหาร

กลวิธีการใช

โวหาร

เทศนาโวหาร โวหารทมี่ ีจดุ หมายแสดงความ
แจมแจงเพอื่ ใหผ อู านคลอยตามหรืออาจกลาวได
วาเปนการชักจงู ใหผ ูอานคิดเหน็ หรือคลอ ยตาม
ความคิดเหน็ ของผูเขยี น ดังปรากฏทว่ี า
“เปน เดก็ นะเปน งาย แตเปนผูใหญนะเปนยากนะจะ
เราก็ตองพดู บา ยเบี่ยงใหงาม จะมาเอะอะตัดขาด
เลยนะไมไ ด หมอกับแมถงึ กบั หนูก็เถอะ เคยรจู กั
คนุ เคยกนั มา พอ ดอกมะลกิ ม็ บี ุญคณุ กบั ครอบครวั
เรา เขามาตามประเพณที ุกอยางแลว เราจะทาํ

กลวิธีการใช

โวหาร

อปุ ลกั ษณ คลา ยกบั อปุ มาโวหารคือเปน การ
เปรยี บเทียบเหมอื นกัน แตเปนการเปรยี บเทียบ
สง่ิ หนึง่ เปน อีกส่ิงหนงึ่

ปรากฏในตวั บททว่ี า
“หาแถง แงฟ าหางา ย เบอื่ หนา ย บงนัก
พักตรผ ิน
หาเดือน เพอื่ นเถนิ เดินดนิ คือนิล นยั นา
หาดาย

กลวธิ กี ารใช
(นาทีท่๗ี .๒๔) โวหาร

กลวธิ กี ารใช

อธพิ จน โวหารที่กลโา ววหเกินาครวามจริง เพือ่ เนน

ความรูส ึก ทําใหผูฟ ง เกิดความรูสกึ ท่ลี ึกซึง้

ปรากฏในตวั บททว่ี า
…เสียดายเอย เสียดายหงสท อง
จะตองคลาคลาด
ใจเอย จะขาด
ไปเสียแลว หนา อกเอย
จะจากไปก็ไมว าย
คลายโศกเอย…

ภาพสะทอน

สังคม

เสนอภาพอตั ลักษณข องสตรอี ยางไมเทา เทยี ม
บรุ ุษ และบดิ เบือนสถานภาพบทบาทสตรใี หเ ปน ไป
ตามแนวทางสตรนี ิยม จนสามารถสถาปนาวาทกรรม
สตรีนยิ มใหกลายเปนความจริงขึ้นมาไดในสังคมอาจ
กลา วไดวา คุณหญิงวมิ ลไมไดป ระกอบสรา งวาทกร
รมหลกั คือ วาทกรรมสตรีนยิ มอยา งท่ีเขาใจแตได
สะทอ นขอ จํากัดและขอขัดแยง ในความเปนสตรีผา น
ความลกั ลน่ั ของตัวบท นวนิยาย และผลิตซ้าํ
อุดมการณสตรีในบริบทสงั คมทีผ่ ูชายมอี ํานาจอยู
นัน่ เอง