เด็กที่ครูไม่ต้องการ

เด็กที่ครูไม่ต้องการ

วิชาภาษาไทย

ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6

ใบความรู้ที่ ๑ วรรณกรรมรว่ มสมยั เรือ่ ง เดก็ ท่คี รไู ม่ต้องการ
หนว่ ยเรียนรทู้ ี่ ๙ เรอ่ื ง อา่ น พูด คิด พจิ ารณา

แผนการจัดการเรยี นรทู้ ี่ ๑ เรอ่ื ง วรรณกรรมรว่ มสมยั ๑
รายวิชา ภาษาไทย รหสั ท๑๖๑๐๑ ภาคเรียนท่ี ๒ ช้ันประถมศกึ ษาปีท่ี ๖

เสียงไมเ้ รียวกระทบกันดงั ขวับ ขวับ นักเรียนท่ีเข้าแถวท่ีเข้าแถวหน้าเสาธงเงียบ
กรบิ พวก ตวั เล็ก ๆ ท่เี คยคยุ กันจ้อกแจก้ เวลารอ้ งเพลงชาติ ยนื ตัวแข็งเป็นตุ๊กตา
"คนอ่ืนอย่าเอาเย่ียงอย่าง ถ้าขืนประพฤติจะถูกทาโทษแบบนี้ สาหรับนายก้อน เคยห้าม
เคยสอนนับคร้ังไม่ถ้วน ยังไม่จา ถ้าทาอีกต้องเอา 2 คูณ 2 คูณ 3 เท่าไร ก้อน" ครูใหญ่
ตาลุกวาว จอ้ งทกี่ ้อน
"9 ครับ"
"เออดี สตู รคูณประเทศไหนกนั พอ่ คุณ ป.3 แลว้ น่ลี ะมวั แต่ขาดโรงเรยี น ตอบใหม่"
"6 ครับ"
"ใช่ ต่อไปหกทีจาไว้ ไปได้"
ก้อนคานับ เดินกม้ หนา้ กลับไป เสียงนักเรียนพมึ พา ตัวเปี๊ยก ๆ เริ่มแหย่กันอีก

ใคร ๆ พากันลงความเห็นว่า ก้อนเป็นเด็กเกเรเหลือขอ ขาดโรงเรียนบ่อย รังแก
คนอนื่ ดา่ ครู ผู้หญงิ ลกั เป็ดไกต่ ามหมบู่ ้าน ลกั สมดุ ดนิ สอเพอื่ น ออกจากบ้านมาโรงเรียน
เอาหนังสือซ่อนแวะเล่นเสีย กลางทาง บางวันกลับจากโรงเรียนไม่ถึงบ้าน นอนเสียกับ
เพ่ือน บางทีก็นอนตามกองฟาง ทาเอาครู ปวดหัวไปตามๆ กัน เฆ่ียนตีเท่าไรๆ ไม่มีผล
พวกผใู้ หญ่ทีร่ ู้จักตา่ งพยากรณ์ชะตาของก้อนไวว้ ่า โตขนึ้ ถ้าไมต่ ายโหง ก็ติดคกุ

ก้อนอายุ 11ขวบ กาลงั เรยี นช้นั ประถม 3 ผอมสูง ผวิ ดา ที่มุมปากมีรอยแตกขาว
เป็นยวง โรคขาดอาหาร ประวัติท่ีครูเกรียง ครูประจาช้ันบันทึกไว้ ก้อนกาพร้าพ่อต้ังแต่
ยงั จาความไมไ่ ด้ แมม่ ีผัวใหม่ ทิ้งให้ก้อนอยู่กับยาย ก้อนขาดความอบอุ่นจากแม่ มียายที่
เอาแต่ดุด่าตามแบบของคนแก่ ที่จะให้เด็กทาอะไรให้ได้ดังใจ ยิ่งฐานะยากจนหาเช้ากิน
คา่ จงึ ไม่มีเวลาเอาใจใส่กบั หลาน เพยี งมีข้าวกรอกหมอ้ ไปวนั ๆ กพ็ อใจแล้ว

สิ้นเสียงสัญญาณระฆังหยัดพักกลางวัน เด็ก ๆ กรูกันออกมาจากห้องเรียน ห้ิว
ปิ่นโต หม้อข้าว เตรียมรับประทานอาหารกลางวัน บางคนตรงเข้ามาหาแม่ค้า คนขาย
หวานเย็นเขยา่ กระดงิ่ รัวลน่ั เดก็ ๆ วง่ิ เข้าไปลอ้ ม

ก้อนออกไปยืนอยู่ห่างๆ จากกลุ่มเด็กเหล่าน้นั ตาจับอยู่ท่ีวัตถสุ ีเขียวสแี ดงทีเ่ ดก็ ๆ
กาลังกิน กันอย่างลืมตัว ความหิวมันเตือนน้าย่อย น้าย่อยเตือนให้น้าลายไหลเตรียม
ออกมาเพ่ือคลุกเคล้าอาหาร นานๆ เขาจะยกมือขนึ้ เช็ดปาก กลนื น้าลาย ก้อนยืนเหมอื น
ถูกสะกด ปล่อยความคิดฟ้งุ ซา่ นออกไป

เด็กพวกน้ันใส่เส้ือผ้าเน้ือดี สะอาด เพราะมีพ่อแม่ซักให้ สวมถุงเท้า รองเท้า มี
หมวก กันแดด มีประเป๋าหนังสือสวยๆ มีสตางค์มาซื้อขนมกินทุกวัน บางคนยงั ได้ค่าจ้าง
มาโรงเรยี น มโี อกาส รอ้ งไหอ้ อ้ นแม่เม่อื อยากไดต้ ุก๊ ตาหรือรถไขลานซักคัน แมค่ อยห่มผ้า
ให้ในยามดึก อากาศหนาว บางคน พ่อแม่เอารถมาสง่ ถงึ โรงเรียน

ก้มดูตัวบ้าง เสื้อกางเกงสีขี้ฝุ่น ก้นขาด ปะแล้วปะอีกจนหาเนื้อเดิมไม่พบ เวลา
เดินลมเข้าวูบๆ รองเท้า หมวกไม่ต้องพูดถึง มองไปทางโรงอาหารพวกนั้นกาลังกินข้าว
อย่าง เอร็ดอร่อย พวกท่ีอ่ิมแล้วว่ิงเล่นกันอย่างสนุกสนาน สายตาขุ่นมัวของก้อนหลบ
ต่าลง ไมอ่ ยากเหน็ ภาพนั้น อีกต่อไป เดินกม้ หน้าออกไปทางหลงั โรงเรียน ตอนบ่าย
ครูเวรเรียกก้อนมาทาโทษอีก เพราะมีเด็กมาฟ้องว่า ก้อนไปขโมยส้มในสวนหลัง
โรงเรียนกนิ
"ตอนหยดุ พัก เธอไปขโมยสม้ เขาใชไ่ หม" ครูเวรตั้งคาถาม
"ครับ"
"กล่ี กู "
"2 ครบั "
"ครูเคยบอกก่ีครั้งแล้ว ไม่ใหข้ โมยของคนอ่ืนจาไดไ้ หม"
"จาได้ครับ"
"แล้วทาไมเอาอีก" เงียบ ก้อนไม่ตอบ ไม่มีคาแก้ตัว ก้มหน้าน่ิง ในที่สุดก็โดนไม้เรียวเพ่ือ
ไม่ให้คนอ่ืนเอาอย่าง

เช้าวันรงุ่ ขึ้น พ่อเด็กชายสมศกั ดิ์ นกั เรียนช้นั เดยี วกันกบั กอ้ นมาหาครใู หญ่
"ครูช่วยจดั การให้ที ไอ้ก้อนมันต่อยลูกผมเสียหน้าตาบวม ดูซคี รบั " ผเู้ ป็นพ่อฟ้องครูใหญ่
ชใ้ี ห้ดหู นา้ ลูก มีรอยเขียวทขี่ อบตา
"ครูต้องเฆยี่ นใหเ้ ข็ดเสียบ้าง"
"ครับ เด๋ียวผมจัดการให้" ครูใหญ่รับปากพ่อของสมศักดิ์ด้วยความเกรงใจ เพราะเป็น
พ่อค้า ใหญ่รวย เคยออกเงินสร้างโรงเรียนต้ังค่อนหลัง ซ้ามีลูกชายคนเดียว ประคบประ
หงมกันเป็นเทวดา ความรักทาให้เกิดความลาเอียง อานาจเงนิ ทาใหเ้ กดิ ความเกรงใจ

กอ้ นถกู ตี 6 ที เพราะต้องเอาสองคณู กลางวนั วนั น้ัน หลังจากเด็กออกจากห้องไป
หมดแล้ว ครเู กรยี งเรยี กก้อนเขา้ พบ
"ทาไมไปต่อยสมศักดเิ์ ขาละ่ กอ้ น" เปน็ นา้ เสยี งทแี่ สดงความปรานี
"เขาวา่ ผมไอ้ขข้ี โมยครบั "

"เราต้องอดทนซิก้อน เกดิ เป็นลูกผู้ชายตอ้ งทน เสยี งเขาวา่ มนั ไมเ่ จบ็ แสบอะไร เราทาร้าย
เขา มันผิดกฎของโรงเรียน ครูเห็นใจเธอ รักเธอ อยากเห็นเธอเป็นคนดี มีเร่ืองอะไรคับ
ข้องใจ ต้องเล่าให้ ครฟู ังบา้ ง ครเู หมอื นพี่หรือพอ่ ของเธอ ไมต่ อ้ งกลัว มีอะไรบอกนะ"

ครูเกรียงย่ืนมือไปลูบหัวก้อนเบาๆ ด้วยความรักที่มีต่อศิษย์ ซ่ึงบางท่ีก็เสมือนลูก
น้าใสๆ จาก ดวงตาอันขุ่นมัวคู่น้ันเริ่มไหลออกมาอาบแก้ม เป็นคร้ังแรกท่ีครูเกรียงเห็น
น้าตาของก้อน มันเป็นน้าตา แห่งความต้ืนตันใจ ความน้อยใจ ความดีใจ ระคนกัน อาจ
เป็นคร้ังแรกที่เขาได้รับความอบอุ่น ได้รับ ความเห็นใจ เคยแต่ถูกดุด่า ถูกตาหนิ คาด
โทษไมเ้ รยี ว ไมม่ ใี ครเป็นมติ รกับเขาเลย

กอ้ นมองตามครเู กรียงไปจนลบั ตา ความสุขท่ีเขาได้รบั เพยี งช่วั ครู่ กาลังจะหมดไป
พรอ้ มกบั ภาพของครู ท่ลี บั ไป ชะโงกดทู หี่ นา้ ต่าง แต่ไม่เหน็ ครูเสยี แล้ว

กลับมานั่งที่โต๊ะ หยิบหนังสือข้ึนมาเปิด ภาพท่ีผุดขึ้นบนหนังสือ มันจะทยอยกัน
มาเปน็ ลาดบั สเี ขียวแดงของหวานเยน็ กล้วยปง้ิ ร้อนๆ ก๋วยเต๋ยี ว ข้าวราดแกง ข้าวต้มมัด
สม้ โอ ภาพสดุ ทา้ ยไมเ้ รยี ว กาลังลงหลังตัวเอง

ปิดหนังสือ เดินไปรินน้าด่ืม 1 แก้วเต็มๆ กลับมาฟุบลงกับโต๊ะ ภาพยายหัวขาว
โพลนถือไม้ ไล่ตี ปากก็ด่าอยู่ไม่ขาด ขึ้นบนกระท่อม เปิดหม้อข้าว ข้าวหมดหม้อ ปี๊บ
ขา้ วสารก็เกลยี้ ง ล้วนแต่เป็น ภาพของความผิดหวัง แลว้ ภาพท่ีตนปรารถนากม็ าแทน ได้
สวมเส้ือกางเกงชุดใหม่ กระเป๋าหนังสือ ใบงาม สมุดเน้ือดีมีรูปปกเป็นอัศวินกาลังขี่ม้า
ดินสอแทง่ สวย กาลงั อร่อยกับก๋วยเตีย๋ วชามใหญ่ ซ้าหวาน เยน็ อกี 1 แท่ง เพ่ือนๆ พากนั
มาเล่นด้วย แม่กาลงั โอบกอดลูบหัว

เสียงระฆังดังข้ึน ภาพจริงและภาพปลอมท่ีเกิดข้ึนบนจอแห่งจิตของก้อนก็ล้ม
หายไป ลุกจาก โต๊ะไปด่ืมนา้ เปล่าๆ อกี สองแกว้ เตรียมเขา้ เรียน

ข่าวก้อนขาดโรงเรียน 3 วัน เป็นเรื่องธรรมดาสาหรับครูในโรงเรียน แต่เรื่องเงิน
ในกระเป๋าถือ ของครูสตรีน่ะซี เป็นเร่ืองโจษจันกันในวงครู เกือบทุกคนลงโทษก้อน ครู
ลืมกระเป๋าไว้บนโต๊ะพักเดียว เงินหายไป 50 บาท พอดีรุ่งข้ึนก้อนขาดโรงเรียน เลยคิด
กนั ว่ากอ้ นไม่กล้ามาเพราะกลวั ถูกทาโทษ ด้วยเหตนุ ค้ี รเู กรียงจงึ ตกลงใจไปบ้านกอ้ น

ครเู กรยี งเปน็ ครใู หม่ เข้ามาสอนในโรงเรียนบา้ นไร่ไมถ่ งึ ปี และไมใ่ ชค่ นบา้ นนน้ั จึง
ต้องถาม ชาวบ้านมาตลอดทางประมาณ 2 กิโลเมตรก็ถึงบ้านก้อน ซึ่งควรจะเรียกว่า
กระท่อมมากกวา่ บา้ น มุงหญ้าคา ฝาขัดแตะ เสาโยไ้ ปด้านหนง่ึ ใชไ้ ม้คา้ ไว้กนั ลม้ หลังคามี
รูโหว่ เพราะหญ้าคาเก่าปลายหลุดไป ต้องเอาถุงพลาสติกแซมไว้กันฝนร่ัว ขนาดของ
กระทอ่ มนอนแทบไม่ตลอดตัว ขณะท่ีกา้ วขึ้นไป มันไหว ยวบยาบน่ากลวั พงั

บนเสื่อไม้เก่า ๆ มีร่างของหญิงชรานอนอยู่ ผอมเห็นซี่โครงข้ึนเป็นซ่ีๆ หนังท่ี
หย่อนยาน กระเพ่ือมข้ึนลงเวลาหายใจ ก้อนลุกขึ้นจากเตาหุงข้าวมุมกระท่อม ยืนเก้กัง
ด้วยความประหลาดใจ เลยทาอะไรไมถ่ ูก
"กาลังทาอะไรก้อน อ้อ หุงข้าวรึ" ครูเกรียงหันไปทางหม้อข้าวที่กาลังเดือดมีไฟลุกท่วม
หมอ้ เพราะเป็นไฟฟนื
"ตม้ ข้าวต้มใหย้ ายครบั "
"ครมู าเย่ียมเธอ คิดวา่ ป่วยเปน็ อะไรไป"
"ใครมา หอื กอ้ น ใครมา" เสียงแหบเครอื ของยาย
"ครูมา ยาย คร"ู
"อ้อ คร"ู แกทาทา่ จะลกุ ข้ึนนงั่ แต่ครเู กรียงหา้ มไว้
"ผมมาเยย่ี มครับป้า เหน็ ก้อนหายไปหลายวนั คิดว่าเจบ็ ปว่ ยเปน็ อะไรไป"
"ออื ฉนั ป่วยเสยี หลายวัน ก้อนตอ้ งขาดโรงเรยี น แยจ่ ริง ๆ ครู คนหาเชา้ กนิ ค่ามาเจ็บเสีย
กไ็ มม่ ีอะไรจะกิน ได้ก้อนพอเกบ็ ผกั หกั ฟืนบา้ ง รบั จ้างเขา ได้เงินมาซื้อข้าวสารหุง บางวัน
ก็อ่ิม บางวันกไ็ มอ่ มิ่ เฮอ้ "
แกหยุดหอบพอดีก้อนยกชามข้าวต้มมาให้ เป็นข้าวต้มเหลว ๆ มีน้ามากกว่าเม็ด ก้อน
พยงุ ให้ยายลุกขนึ้ นัง่ แล้วเร่ิมกนิ ขา้ วต้ม
"กนิ ข้าวเสยี กอ่ น กอ้ น"
ก้อนจัดการกับข้าวต้มที่เหลือก้นหม้อ ข้าวต้มเปล่าใส่เกลือเค็ม ๆ รสหวานมันของข้าว
ใหม่ ทาให้ข้าวต้มหม้อนั้นหมดไม่ร้ตู วั
"ปา้ กนิ ยาอะไรบา้ งหรือเปลา่ " ครเู กรยี งหันไปทางยายของก้อนทอ่ี ิ่มแล้ว กาลังด่ืมนา้ จาก
กระป๋องนมเก่า ๆ
"ก้อนมันซื้อมาให้ ไม่รู้ยาอะไร กินเข้าไปพอหายปวดหัว" แกชี้ไปทางขวดยา ครูเกรียง
หยบิ มาดูและต้องแปลกใจเพราะตัวหนงั สอื ที่ปดิ ไว้ข้างขวด บอกช่อื ยา "แอสไพริน" เป็น
ลายมอื ของเขาเอง
"ยาในหอ้ งพยาบาลโรงเรยี น" ครเู กรยี งคิด

เม่ือลงบันใดบ้านกอ้ นมาแล้ว ครูเกรียงราพึงกับตวั เองว่า "ก้อนเธอไม่ได้เลวไปทุก
อย่าง อย่างที่ใคร ๆ พากันเข้าใจหรอก ครูไม่ตาหนิเธอเลยที่เธอ ขาดโรงเรียน 3 วัน ครู
เสียอีกควรละอายเธอ พรุ่งน้ีครูจะลาโรงเรียน 4 วัน เพ่ือกลับไปเยี่ยมแม่ซึ่งป่วย อยู่ท่ี
บา้ น”