หนังสือ ดนตรีไทย2.0

48

องั กะลงุ

อังกะลุง (อินโดนีเซีย: angklung) เป็น
เครอ่ื งดนตรปี ระเภทเคร่อื งกระทบชนิดหน่งึ ทาจาก
ไมไ้ ผ่ เลน่ ดว้ ยการเขย่าใหเ้ กิดเสยี ง

องั กะลงุ ไดร้ บั ความนิยมไปท่วั โลก แต่มีตน้
กาเนิดอย่ใู นบริเวณท่ีเป็นจงั หวดั ชวาตะวนั ตกและ
จงั หวดั บนั เตินของประเทศอินโดนีเซียปัจจุบนั โดย
ชาวซนุ ดาเป็นผเู้ ลน่ เครอ่ื งดนตรชี นิดนีม้ านานหลาย
ศตวรรษ อังกะลุงและดนตรีอังกะลุงไดก้ ลายเป็ น
ส่วนสาคัญของอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของ
ประชาคมชาวซุนดาในชวาตะวนั ตกและบนั เติน[1]
การเลน่ องั กะลงุ ในฐานะวงดรุ ยิ างคต์ อ้ งอาศยั ความ
ร่วมมือและการประสานงานกัน เช่ือกันว่าจะ
สง่ เสรมิ คณุ คา่ ของการทางานเป็นทีม การเคารพซ่งึ
กนั และกนั และความกลมกลนื ในสงั คม[2]

49

เปิงมาง

เปิงมาง หรอื เปิงมางคอก เป็นเครอ่ื งดนตรี
ชนิดหนง่ึ แตเ่ ดิมเป็นเครอ่ื งดนตรขี องชาวมอญ ใชต้ ี
หยอกลอ้ กบั ตะโพนมอญ มีลกั ษณะเป็นกลองขนาด
ต่างกนั 7 ลกู ผกู เป็นราวในชดุ เดยี วกนั เรยี งจากใหญ่
ไปหาเลก็ ตวั กลองขงึ ดว้ ยหนงั สองหนา้ ขนึ้ หนา้ ดว้ ย
หนงั เรยี ดโยงสายเรง่ หนงั หนา้ กลองเป็นแนวยาว
ตลอด เวลาบรรเลงตอ้ งตดิ ขา้ วสกุ บดผสมขีเ้ ถา้ คอก
เปิงมางทาเป็นรวั้ 3 ชิน้ ตดิ ตอ่ กนั มีตะขอแขวนลกู เปิง
เป็นระยะ คอกเป็นรูปเกือบครง่ึ วงกลม เปิงมางคอก
ใชบ้ รรเลงในวงป่ีพาทยม์ อญ บรรเลงเพลงลอ้ เลียน
ขดั จงั หวะดว้ ยเพลงตะพดมนตเ์ พ่ิมอารมณ์
สนกุ สนานใหก้ บั เสยี งเพลง

50

ฆอ้ ง

เป็นเครอ่ื งดนตรปี ระเภทเพอรค์ ชั ชนั ทา
ดว้ ยโลหะท่ีมีหลายรูปแบบ คาวา่ ฆอ้ งนนั้ มีท่ีว่าจาก
ภาษาชวา ปรากฏการใชฆ้ อ้ งในหลายชาตใิ นทวปี
เอเชีย เชน่ จีน อินโดนีเซยี ไทย มาเลเซีย เป็นตน้
ปัจจบุ นั ฆอ้ งเขา้ ไปมีสว่ นในดนตรตี ะวนั ตกดว้ ย
เชน่ กนั

ฆอ้ งวงใหญ่ ใชใ้ นวงป่ีพาทย์ วงมโหรี
ฆอ้ งวงเลก็ ใชใ้ นวงป่ีพาทย์ วงมโหรี
ฆอ้ งมอญ ใชใ้ นวงป่ีพาทยม์ อญ
ฆอ้ งราว ในอดีตใชบ้ รรเลงประกอบการ
เลน่ "ระเบง็ "ซง่ึ เป็นมหรสพโบราณประแภทหน่งึ
ฆอ้ งคู่ ใชใ้ นวงป่ีพาทยช์ าตรี
ฆอ้ งเหม่ง ใชใ้ นวงบวั ลอย
ฆอ้ งโหมง่