Wangdee School

กมลวรรณ เหมสุวรรณ์

ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

นางไหวริย๊ะ เจริญเระ

ผู้อำนวยการโรงเรียนภักดีศึกษามูลนิธิ

ความทรงจำที่ดีจากศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี ปี 2516-2518
นางไหวริย๊ะ เจริญเระ ผู้อำนวยการโรงเรียนภักดีศึกษามูลนิธิ
ที่อยู่ 2 หมู่ 5 ต.พะวง อ.เมืองจังหวัดสงขลา เป็นศิษย์เก่า ที่เคยเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 เมื่อปีพ.ศ. 2516-2518

การศึกษาเป็นการพัฒนาคน จากความไม่รู้ไปสู่ความเป็นผู้รู้และสามารถนำความรู้มาใช้ประโยชน์ให้ตนเองครอบครัว และ
สังคม เรียกว่าพัฒนาคนให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์

โรงเรียนหวังดี สงขลา เป็นสถานศึกษาหนึ่งที่ทำหน้าที่เช่นนั้น ข้าพเจ้ามีความภาคภูมิใจที่ได้เข้าไปเรียนในเมืองสงขลา
ณ.ที่โรงเรียนหวังดี ข้าพเจ้ามีเพื่อนที่ไปเรียนด้วยกันคือคุณครูชนิดา มูเก็มปัจจุบันเกษียณอายุราชการมาดูแลพ่อแม่ที่แก่ ชรา
ในขณะนั้นหมู่บ้านของข้าพเจ้ามีถนนเดินแดง มีแอ่งน้ำตลอดระยะทางสามกิโลเมตร ข้าพเจ้าและเพื่อนโดยสารรถจักรยาน
เรียกว่าปั่นจักรยานตั้งแต่เช้าตรู่โดยนำรองเท้าถุงเท้าใส่ในถุงพลาสติกแขวนบนแฮนด์รถ เพื่อไม่ให้รองเท้าถุงเท้าติดดินแดง
การเดินทางไปเรียนในเมืองสมัยนั้นต้องนำรถจักรยานไปจอดฝากไว้ที่ป้อมยามตำรวจ และ รีบวิ่งไปขึ้นรถไฟสายหาดใหญ่
-สงขลาค่าโดยสารเที่ยวละ 50สตางค์ ถ้าไม่ทันรถไฟก็จะโดยสารรถประจำทางเป็นรถบัสบริษัทโพธ์ทอง ค่าโดยสารเที่ยวละ
50 สตางค์เช่นกัน ในการไปเรียนแต่ละวันข้าพเจ้าพาเงินวันละ 2 บาท จ่ายค่ารถ 1 บาท ขนม 50 สตางค์ น้ำแข็งใส่น้ำหวาน
50 สตางค์ ซึ่งไม่ลืมพกข้าวห่อไปด้วยเพื่อประหยัดเงินให้พ่อแม่

โรงเรียนหวังดี พัฒนาคนให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ ให้ความรู้โดยคุณครูที่มีคุณธรรม รักเด็ก สอดส่องพฤติกรรมของผู้เรียนให้มี
มารยาทที่ดีงาม และให้เกียรตินักเรียนแม้นับถือศาสนาต่างกัน เนื่องจากข้าพเจ้าเป็นเด็กมุสลิมที่เหมือนคนแปลกหน้าไม่สามารถปฏิบัติได้
ในบางกิจกรรม เช่นการแห่เทียนพรรษา การถวายบังคมพระบรมรูปพระบิดาด้วยการกราบบริเวรหน้าโรงพยาบาลสงขลามีอยู่ครั้งหนึ่ง
ข้าพเจ้าบอกกับครูผู้ฝึกซ้อมว่าตนเองปฏิบัติไม่ได้เนื่องจากศาสนาอิสลามห้ามกราบสิ่งอื่นใดนอกจากการกราบพระเจ้า(อัลลอฮ์) เช่นใน
ขณะละหมาด (ซึ่งก่อนหน้านั้นข้าพเจ้าและเพื่อนเรียนในปอเนาะเกาะหมีหรือโรงเรียนส่งเสริมศาสนาวิทยามูลนิธิอำเภอหาดใหญ่ รุ่น
บุกเบิกทำให้มีความรู้อิสลามอยู่บ้างไม่ยอมปฏิบัติสิ่งที่ผิดหลักการอิสลาม) ในขณะนั้น คุณครูนิพนธิ์ เป็นครูใหญ่ท่านประกาศให้เพื่อนๆ
ทราบว่า “เนื่องจากเพื่อนๆ 2 คนนี้เป็นผู้นับถือศาสนาอิสลามไม่สามารถปฏิบัติได้ในกิจกรรมนี้จึงขอให้ 2 คนนี้ไปอ่านหนังสือใน
ห้องเรียนแทนการฝึกกราบและท่านยังบอกว่า ”นี่คือตัวอย่างที่ดีของเพื่อนต่างศาสนิก เมื่อเขารู้ว่าผิดหลักศาสนาเขาไม่กล้าทำสิ่งที่ผิด
พวกเราสามารถเอาแบบอย่างได้สิ่งใดที่ศาสนาของเราห้ามเราก็ไม่ควรปฏิบัติเช่นกัน ”ข้าพเจ้าตื้นตันจนเก็บน้ำตาไว้ไม่ได้ขอบคุณครูใหญ่
ที่ให้เด็กคนหนึ่งกับเพื่อนอีก 1คนในวันนั้นได้มีที่ยืนในสังคมทำให้เพื่อน ๆ รักใคร่กันในสังคมพหุวัฒนธรรม นอกจากนั้นคุณครูที่ไม่ลืม
คุณครูเครือวัลย์ ตรีพลสุขสอนดีมากในวิชาภาษาไทย
ครูยุพิน อินทสระสอนภาษาอังกฤษ ครูคณิต กลับอำไพ สอนศิลปะ ครูปลื้ม ปลื้มสงวน สอนคณิตศาสตร์และคุณครูเนาวรัตน์ สุข
ประเสริฐ สอนวิชา สุขศึกษา ท่านเหล่านี้มีความดีให้ลูกศิษย์ทุกคนได้ระลึกถึงโรงเรียนหวังดี.

รองศาสตราจารย์ ดร อุมาพร มุณีแนม
คณะการจัดการสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์

ชีวิตการเรียนเด็กอนุบาลเราเริ่มที่นี่ “โรงเรียนอนุบาลหวังดี” โรงเรียนใกล้บ้าน เดินทางสะดวก แต่ทำไม

วันแรกๆ เด็กมักร้องไห้หาผู้ปกครองกันทุกคน เราคงยังไม่ชินกันสินะ เราใช้เวลาปรับตัวอยู่พอสมควร นอนบ้าง เล่น

บ้าง ระบายสีบ้าง ฝึกเขียนตามเส้นประบ้าง อึใส่ชุดนักเรียนกันบ้าง คุณครูอนุบาลต้องรับมือกันไป คุณครูประจำชั้น

ที่จำได้คือ “คุณครูจำเนียร” ชอบแกล้งเราเป็นที่สุด แต่ก็เป็นหนึ่งในคุณครูที่รักมากที่สุดเช่นกัน

เราเรียนที่นี่ตั้งแต่อนุบาล 1 จนถึงชั้นประถมปีที่ 4 (พ.ศ. 2520-2526) รู้สึกชอบการเรียนชั้น ป.2 มาก

ที่สุด เพราะสอบได้ที่ 1 (ฮา ฮา) ชอบการเรียนท่องเลขสูตรคูณ ที่เด็กๆ ต้องร่วมกันท่องกันเสียงดังทะลุมานอกห้อง

ในทุกๆ วัน มีวิชาสอนทำกับข้าว ที่ต้องขนเตาอั้งโล่มาจากที่บ้าน (สมัยนี้คงทันสมัยน่าดู เตาประหยัด

พลังงาน)

ขณะเรียนมีกิจกรรมเสริมให้ได้ทำอย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมวันปีใหม่ กิจกรรมทางศาสนา

กิจกรรม ปลูกผักสวนครัวหลังโรงเรียน ตอนนั้นมีฝึกการปลูกผักบุ้ง กิจกรรมกีฬาสี เคยได้เป็นตัวแทนแข่งขันการวิ่ง

ผลัด และได้ที่สองด้วย แต่เอาจริงๆ ไม่ชอบวิชาพละเท่าไหร่ พวกฝึกทำกระดานโค้ง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบ แต่ต้อง

ทำเพื่อสุขภาพร่างกายที่ดีชอบเล่นกระโดดยางกับเพื่อนๆ ใครที่กระโดดเก่งๆ ก็จะกระโดดได้สูงทีเดียว

แต่เดิมรอบๆ โรงเรียนจะมีต้นไม้ที่ชอบเล่นกับเพื่อนๆ มีต้นลำใย ไปแอบเก็บกินกัน ลูกเล็กมาก หวานก็ไม่หวาน คง

ไม่ใช่พื้นที่ในการปลูกที่เหมาะสมนัก ต้นหูกวางหลังโรงเรียน มีเพื่อนสอนให้เอาหินมากะเทาะ แล้วจะได้เม็ดเล็กๆ

ข้างใน เท่าเมล็ดข้าวสาร มาทานเล่นกัน ชีวิตในโรงเรียนมีความสุข และสนุกมาก

มาถึงตอนนี้โรงเรียนมีอายุครบรอบ 80 ปีแล้ว มีการพัฒนาให้ทันกับการเปลี่ยนแปลงโลกสมัยใหม่ แต่ก็ยังไม่ทิ้งความ

เป็นอัตลักษณ์ของโรงเรียน นั่นก็คือ อาคารทรงโบราณที่เดิมเป็นทั้งห้องเรียนอนุบาล ห้องผู้อำนวยการฯ อาคาร

หน้าที่คอยต้อนรับนักเรียนและผู้ปกครอง และความรู้ ความเมตตาของคุณครูที่เต็มที่กับการเรียนการสอนให้นักเรียน

ได้เรียนอย่างมีพัฒนาการด้านความรู้ ทักษะการใช้ชีวิต และมีความสุขในชั้นเรียน

นาวาอากาศเอกกิตติวัฒน์ อิทธิกุลเสฏฐ์
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

นาวาอากาศเอกกิตติวัฒน์ อิทธิกุลเสฏฐ์ ปฏิบัติหน้าที่ ราชองครักษ์ในพระองค์ 904
ชื่อเดิม ด.ช.กวีวุฒิ เกื้อกาญจน์ ชื่อเล่น กก

ผมได้รับการอบรมสั่งสอนพื้นฐานทางวิชาการ ความรับผิดชอบและการเอาใจใส่ในการเรียน จาก
โรงเรียนหวังดีส่งผลให้ผมสามารถนำไปต่อยอดในการสอบคัดเลือกเข้าศึกษาต่อในสถาบันต่างๆได้เป็นอย่างดี
ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนมหาวชิราวุธ,โรงเรียนกัลยาณีศรีธรรราช,ร.ร.เตรียมทหาร, ร.ร.นายเรืออากาศ,ร.ร.การ
บิน และสถาบันการศึกษาอื่นๆอีกมากมาย

ร่วมไปถึงทักษะพิเศษมากมายที่โรงเรียนหวังดี ได้อบรมสั่งสอนให้กับผม ไม่ว่าจะเป็นดนตรีไทย,ดนตรี
สากล,กรีฑา และการฝึกความเป็นผู้นำและความกล้าแสดงออก ซึ่งทักษะเหล่านี้ผมได้เริ่มต้นสั่งสม
ประสบการณ์มาจากโรงเรียนหวังดีทั้งสิ้น และสิ่งเหล่านั้นก็ส่งผลมาถึงการดำเนินชีวิตประจำวันและการ
ทำงานได้เป้นอย่างดีครับ

สิ่งที่เขียนอาจจะดูวิชาการไปนิด แต่สิ่งที่ผมได้รับการอบรมสั่งสอนทั้งเรื่องวิชาการและทักษะพิเศษ
ต่างๆ รวมไปถึงประสบการณ์ดีๆต่างๆมากมาย ที่ผมได้รับในช่วงเวลาที่ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนหวังดี มีประโยชน์
และส่งผลให้ผมสามารถประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานและครอบครัว ผมขอกราบขอบพระคุณคุณครู
ทุกท่านที่โรงเรียนหวังดีที่ช่วยอบรมสั่งสอนและประสิทธิประสาทวิชาความรู้ต่างๆ ให้ผมครับ

อังศณา ณ สงขลา (โอห์ม)
ศิษย์เก่าปี 2527-2533

ภาพจำในวัยเด็กเป็นสิ่งล้ำค่า เด็ก ๆ มักเลือกจดจำสิ่งที่มีความสุขและหลายครั้งก็กดปุ่ม delete บางเรื่องที่ไม่อยาก
นึกถึง ข้าพเจ้าก็เช่นกัน มีภาพจำหลายเรื่องราวในวัยเด็กที่ชัดเจนอยู่ในความทรงจำ และเรื่องราวเหล่านั้นก็มีโรงเรียนหวังดีแห่งนี้
เป็นฉากหลังอยู่เสมอ ‘โอกาส’ เริ่มเรียนอนุบาล 2 ได้ไม่กี่วัน ครูประจำชั้นถามว่า อยากลองขึ้นป.1 ดูหรือไม่ ถ้าเรียนได้ครูจะไปคุยกับ
ครูใหญ่ให้ ที่บ้านจะได้ประหยัดค่าเทอมได้ด้วย ด้วยความเป็นเด็กก็ยังงง ๆ แต่ครูก็ให้ข้าพเจ้าไปนั่งเรียนกับพี่ ๆ ป.1 อยู่ประมาณ 2
วัน ทดลองทำการบ้าน ก็ทำได้ เข้าใจในสิ่งที่พี่ ๆ เรียน เลยบอกครูไปว่า หนูขึ้นป.1 ได้ค่ะ ครูไปคุยกับครูใหญ่ และข้าพเจ้าก็ได้ขึ้นชั้น
ป. 1 จริง ๆ ด้วยอายุเพียง 5 ขวบ เพราะอายุน้อยที่สุด ตัวเลยเล็ก เวลาเข้าแถวก็ยืนข้างหน้าตลอดจนจบชั้นประถม ส่วนการเรียนก็
ไม่ทำให้ผิดหวัง ขยันมาตลอด โอกาสครั้งนี้ประหยัดค่าเทอมก็จริง แต่ก็เพิ่มเวลาเรียนรู้ในชีวิตให้ข้าพเจ้าเป็นปี ๆ อีกด้วย

‘โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง’ เป็นหนังสือเล่มแรกที่ได้อ่านจนจบ และไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังจำได้เสมอ จำได้ว่า
เย็นวันหนึ่งเดินเข้าไปในห้องสมุดของโรงเรียนหวังดี โรงเรียนที่เรียนมาตั้งแต่สมัยคุณแม่ พอมานึกย้อนตอนนี้นึกไม่ถึงเลยว่าห้องสมุด
แห่งนี้จะมีหนังสือล้ำค่าซ่อนตัวอยู่ที่นี่ และหนังสือเล่มนั้นได้เปิดโลกจินตนาการผ่านตัวหนังสือให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งได้อย่าง
อัศจรรย์ ด้วยความเยาว์ข้าพเจ้าใช้เวลาในการอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่หลายวัน พลางคิดไปว่า โรงเรียนโทโมเอในหนังสือเล่มนี้มีอยู่จริง
หรือเปล่า แล้วญี่ปุ่นอยู่ไกลจากไทยมากหรือไม่ โต๊ะโตะจังหน้าตาเป็นอย่างไร ทำไมอ่านแล้วสนุกจัง จนบางครั้งก็ไปนั่งอ่านที่ริม
หน้าต่างตามชื่อหนังสือด้วยซ้ำไป ซึ่งในตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าหนังสือเล่มนี้จะเป็นวรรณกรรมเยาวชนที่ได้รับความนิยมมากในเวลาต่อ
มา
‘หม้อบ้านเชียง’ ครูคะ ถ้าเราอยากเรียนเรื่องหม้อเก่า ๆ แบบนี้ หนูต้องไปเรียนที่ไหนคะ? เป็นคำถามซื่อ ๆ ของข้าพเจ้าที่มีต่อครูวิ
รมย์ ครูสอนวิชาสังคมของโรงเรียนหวังดี ครูที่เปรียบเสมือน google ในยุคสมัยนี้ ‘ถ้าชอบเรื่องแบบนี้ต้องไปเรียนโบราณคดีนะ
โอห์ม’ ครูตอบหลังจากที่ให้เราดูรูปหม้อบ้านเชียงที่ติดอยู่บนกระดานในวิชาสังคม หลังจากจบชั้นเรียนในวันนั้น เมื่อมีใครถามโตขึ้น
อยากเรียนอะไร จำได้แม่นทีเดียว จะตอบอย่างมั่นใจว่า ‘โตขึ้นหนูจะเรียนโบราณคดีค่ะ’

อังศณา ณ สงขลา (โอห์ม)
ศิษย์เก่าปี 2527-2533

‘play and learn’ เมื่อโตขึ้นเคยถามแม่ว่า ‘ทำไมไม่ให้แม้แต่โอกาสให้ลูกไปสอบโรงเรียนรัฐบาลบ้าง โรงเรียนใหญ่ ๆ
เพื่อนเยอะ ๆ ตั้งแต่อนุบาลถึงประถมให้เรียนอยู่แต่ที่เดิม’ แม่ตอบแบบไม่ให้จังหวะหยุดคิดเลยว่า ‘เด็กอนุบาลถึงประถมยังไม่โต
ต้องเลือกที่มั่นใจว่าครูดูแลทั่วถึง’ ซึ่งสิ่งที่แม่พูดคือเรื่องจริง เพื่อนในห้อง ครูรู้จักทุกคน และเราก็รู้จักครูทุกคน พวกเราทำกิจกรรม
ร่วมกัน วิ่งรอบกองไฟในค่ายพักแรมร่วมกัน โรงเรียนมีพื้นที่ให้เราได้ค้นหาตัวตน ร้อง เล่น เต้น รำ จันทร์ถึงศุกร์เรียนหนังสือ เสาร์
อาทิตย์ก็มาซ้อมดนตรีไทย ซ้อมรำ ไม่มีช่วงเวลาไหนเลยที่อึดอัดใจไม่อยากไปโรงเรียน อยากไปโรงเรียนทุกวัน ความรู้สึกแบบนั้นมา
รู้ตัวทีหลังเมื่อโตขึ้น ว่าเขาเรียกกันว่า ‘ความสุข’
ผ่านมา 30 กว่าปี จากความใจกว้างของครูใหญ่ในวันนั้น ข้าพเจ้าได้รับโอกาสเรียนรู้โลกเร็วขึ้น ทำให้จบชั้นประถมด้วยอายุ 10
ขวบ จบชั้นมัธยมศึกษาด้วยอายุ 16 ปี เป็นเรื่องที่ภูมิใจมาตลอดว่าเราก็ทำได้เมื่อขยัน และได้ใช้ชีวิตตามภาพจำที่โรงเรียนแห่งนี้ได้
สร้างให้ ได้เข้าเรียนในสาขาภาษาไทย ได้อ่านเรื่องโต๊ะโตะจังอย่างจริงจังอีกครั้ง ได้เข้าเรียนในคณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร
ตามที่ได้ถามครูไว้ และได้เป็นครูที่ไม่ได้แค่สอนหนังสือ แต่อยากสร้างแรงบันดาลใจให้ลูกศิษย์เหมือนอย่างที่ตนเองเคยได้รับมา

ขอบคุณสถานที่แห่งนี้ โรงเรียนหวังดี โรงเรียนที่ชื่ออาจดูแปลกแต่ความหมายตรงตัว ไม่แอบแฝง ขอบคุณที่สร้างพื้นที่
แห่งความสุขให้ข้าพเจ้าตั้งแต่อนุบาลจนจบประถมศึกษา

ด้วยระลึกถึงพระคุณครูเสมอ ครูผิน ครูศรีสวาท ครูวิรมย์ ครูจำเนียร และครูทุกท่านที่ไม่ได้เอ่ยนามในที่นี้ ที่เคยได้ร่วม
ทางกันบนเส้นทางความสุขของข้าพเจ้า

นางสาววรวรรณ คล้ายนาค
ศิษย์เก่า

ความประทับใจในการเรียนที่โรงเรียนอนุบาลหวังดี
ข้าพเจ้ามีความสุขกับการเรียนที่โรงเรียนหวังดีในวัยเด็ก ทำให้ข้าพเจ้าเป็นเด็กรักการ

เรียน ซึ่งที่โรงเรียนมีแม่และป้าเป็นคุณครูสอนอยู่ที่โรงเรียนด้วย ในช่วงที่เรียนที่โรงเรียนข้าพเจ้า
ได้ทำกิจกรรมต่างๆมากมายที่นอกเหนือการเรียนเช่น กีฬาสี นาฏศิลป์ ศิลปะ กิจกรรมปลูกผัก
สวนครัว กิจกรรมแข่งการจัดจานขนมไทยให้สวยงามจิตอาสาเก็บขยะในโรงเรียน และสวดมนต์
ทุกวันพฤหัสเวลาบ่ายสามโมง การเคารพธงชาติหน้าเสาธงในตอนเช้า ในขณะนั้นโรงเรียนมีความ
เป็นธรรมชาติ อากาศบริสุทธิ์ ร่มเย็น ไร้มลพิษ
มีของเล่นที่เด็กๆชอบเช่น อุโมงค์ สะพานลื่น ม้าโยก โดยในสมัยนั้นมักมีของเล่นชนิดใหม่มา
เปลี่ยนอยู่บ่อยครั้งเหมือนกัน คุณครูทุกท่านใจดี นอกจากนี้ยังมีโรงอาหารที่มีป้าแม่ครัวใจดี กิน
ไม่อิ่มให้เติมได้

จากการเรียนที่โรงเรียนหวังดีในวัยเด็ก ส่งผลให้ข้าพเจ้าเป็นเด็กรักการเรียน
รักความก้าวหน้า ชอบช่วยเหลือผู้อื่น เป็นพยาบาลวิชาชีพที่ดีในปัจจุบัน

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.สุธิชา จันทะ

ศิษย์เก่า

ส.ต.อ.ณัฎฐดิศักดิ์ เอียดรักษ์
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

ส.ต.อ.ณัฎฐดิศักดิ์ เอียดรักษ์
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

นายคงพล มนวรินทรกุล
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

ย้อนความทรงจำประทับใจ ณ โรงเรียนหวังดี

สวัสดีครับ กระผม นายคงพล มนวรินทรกุล ชื่อเล่น คม ผมได้เข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ชั้นเนิร์สเซอรี่จนถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
เมื่อช่วงประมาณปี พ.ศ.2533-2544 เป็นเวลา 10 ปี อันเป็นช่วงชีวิตที่มีความหมายสำหรับผมเสมอมา ปัจจุบันผมทำงานด้านทรัพยากรบุคคล
(HR) อยู่ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ แต่ไม่มีวันใดที่ผมจะไม่หวนคิดถึงวันคืนในวัยเด็ก ณ โรงเรียนหวังดี แห่งนี้ ที่ซึ่งเคยดูแล
ฟูมฟักผมมาตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็กเล็กๆ จนกระทั้งเติบโตเข้าสู่วัยรุ่น ที่ซึ่งเคยได้ร่วมความทรงจำมากมายกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆร่วม Generation
และคุณครูหลายๆท่าน ที่โรงเรียนหวังดี คือที่ๆผมได้รับการบ่มเพาะ ได้เรียนรู้ ทั้งความรู้ในวิชาต่างๆที่คุณครูทุกท่านได้ประสิทธิ์ประศาสน์ให้ ทั้งยัง
เป็นที่แรกที่จุดประกายหลายๆสิ่งสำคัญให้กับหัวจิตหัวใจและตัวตนของผม ไม่ว่าจะทางด้านวิชาการ ที่โรงเรียนได้สอนและได้เคยเปิดโอกาสให้ผม
เป็นตัวแทนโรงเรียนไปเข้าร่วมประกวดทักษะทางวิชาการวิชาต่างๆ อยู่บ่อยครั้ง และโดยเฉพาะวิชาศิลปะของโรงเรียนนี้ที่ผมชอบเป็นพิเศษ กล่าว
ได้ว่าที่โรงเรียนหวังดีนี้เองที่ได้มอบความสามารถพิเศษด้านศิลปะให้กับผมได้ประยุกต์ใช้มาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนในด้านอื่นๆ นอกเหนือจากวิชาการ
แล้ว ที่โรงเรียนหวังดีคือที่แรกที่ทำให้ผมรู้สึกและรู้จักกับความรัก มิตรภาพ ความกล้าหาญ ความใฝ่ฝัน และอีกหลายสิ่งที่ล้วนมีความหมายและยัง
คงตราตรึงใจมาจนถึงทุกวันนี้ ช่วงชีวิตตอนเป็นนักเรียนโรงเรียนหวังดี คือช่วงเวลาที่ผมอบอุ่นที่สุด และยังคงปรารถนาที่จะมีโอกาสได้กลับไป
Reunion อยู่ทุกวันคืน คิดถึงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และคุณครูทุกคนที่เคยได้อยู่ร่วมกันในบ้านหลังที่สองแห่งนี้ คิดถึงบรรยากาศและความทรงจำดีๆที่
เกิดขึ้นที่นี่ คิดถึงความเบิกบานตื่นเต้นท้าทายในกิจกรรมกีฬาสีของโรงเรียนหวังดีที่เปิดโอกาสให้ผมและเพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้ร่วมทำกิจกรรมที่จุด
ประกายและสร้างความภาคภูมิใจในวัยเด็กร่วมกัน ทั้งการได้ทำหน้าที่กองเชียร์กีฬาสี ถือธงโรงเรียน ดรัมเมเยอร์โรงเรียน (ที่จนถึงบัดนี้เมื่อใดก็ตาม
ที่ได้ยินเพลงเชียร์กีฬาสีหรือเสียงกลองขบวนพาเหรดที่ใด ก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นดีใจและหวนระลึกถึงสิ่งนี้ทุกครั้ง) คิดถึงกิจกรรมที่เปี่ยมด้วยสาระ
ความรู้และความ Entertain ของค่าย English Camp ของโรงเรียน ขอขอบคุณค่ายนี้มากๆครับที่ทำให้ผมได้แสดงละครเวทีภาษาอังกฤษครั้งแรก
ใบบทเจ้าชาย ในเรื่อง Snow White (และที่ขาดไม่ได้อย่างยิ่ง ขอบคุณเจ้าหญิงด้วยนะครับ) คิดถึงกิจกรรมวันคริสต์มาสที่โรงเรียนอันแสนอบอุ่น
และสัมผัสได้ถึงการเป็นช่วงเวลาแห่งความรักในทุกๆปี ยังจำ Moment ของการได้ฝึกร้องประสานเสียงเพลงคริสต์มาสภาษาอังกฤษร่วมกันกับ
เพื่อนๆพี่ๆน้องๆในเทศกาลนี้ของโรงเรียน คิดถึงกิจกรรมซึ้งๆ หลายๆกิจกรรม เช่น กิจกรรมไหว้ครู ที่ทำให้ทุกครั้งที่ได้กลิ่นดอกรัก ก็จะพาให้หวน
ระลึกถึงบรรยากาศที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับเพื่อนๆ เวลาช่วยกันจัดพานไหว้ครู หรือ Moment ที่ได้ถือพานเป็นตัวแทนในการมอบความรักต่อคุณครู,
กิจกรรมอำลาอาลัยมอบดอกไม้ให้พี่ ป.6 ที่จัดขึ้นตอนเข้าแถวหน้าเสาธงทุกวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมใหญ่ ที่ทั้งน้องๆและพี่ๆต่างน้ำตาไหลออกมา
อย่างมิได้นัดหมาย (รวมทั้งผม) ด้วยความรักความผูกพันที่เกิดขึ้นในบรรยากาศแห่งการแสดงความรักต่อกันอย่างประทับใจ ที่ทำให้รู้สึกและเข้าใจ
ว่าความผูกพันว่าเป็นอย่างไร คิดถึงกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือ-เนตรนารี
ที่ทำให้รู้จักและสัมผัสได้ถึงคำว่าน้ำใจ เป็นต้น และอีกหลายๆความทรงจำประทับใจที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนนี้ที่ไม่อาจจะบรรยายได้หมด
แต่อยากบอกกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆและคุณครูทุกคนที่เคยได้ร่วมความทรงจำด้วยกันที่โรงเรียนแห่งนี้เหลือเกินครับว่าความทรงจำประทับใจต่างๆที่
เคยได้มีร่วมกันนี้คือสิ่งมีค่าเหนือกาลเวลา และจะยังคงอยู่ตลอดไป Now & Forevermore

ด้วยความระลึกถึง

นิธิกิตติกานต์ เหมสุวรรณ์
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวีงดี

สุพัตรา แก้วบุตร

ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

โรงเรียนหวังดี คือ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความรัก มิตรภาพ ประสบการณ์ ความผูกพัน เป็นสถานที่ที่ทำให้ชีวิตในวัย
เด็กของผู้เขียนเต็มไปด้วยความสุข ถึงแม้วันเวลาจะล่วงเลยผ่านมาแล้วเกือบ 30 ปี แต่ไม่มีครั้งใดไม่นึกถึง และไม่เคยลืมเรื่องราวดีๆที่
เกิดขึ้นในรั้วชมพู -เทา จนกล้าพูดได้เต็มปากว่า ตลอดช่วงชีวิตที่ได้ผ่านการจบการศึกษาจากหลายสถาบัน โรงเรียนหวังดี คือ แหล่ง
ศึกษาที่ตัวผู้เขียนมีความผูกพัน และรักที่สุด ต้องขอท้าวความก่อนว่า ผู้เขียนย้ายมาจากจังหวัดเชียงใหม่ มาเข้าเรียนโรงเรียนแห่งนี้
ตอน อนุบาล 2 มีความแตกต่างทางด้านศาสนา สิ่งแวดล้อม สถานที่ จำได้ว่าตอนนั้นอยู่ห้องคุณครูปาน วันแรกร้องไห้เสียงดังกอดแม่
ไม่ยอมเข้าเรียนจนคุณครูปานต้องมาอุ้มพาขึ้นห้องเรียน ซึ่งเป็นการร้องไห้ไม่อยากเรียนเพียงครั้งเดียวของผู้เขียน แต่หลังจากนั้นก็ไม่
เคยรู้สึกไม่อยากมาโรงเรียนอีกเลย เหมือนโรงเรียนแห่งนี้คือบ้านหลังที่2 ที่มีความปลอดภัยและสบายใจ คุณครูทุกคนดูแลนักเรียน
เหมือนลูกของตัวเอง ต้องขอขอบคุณคุณครูประจำชั้นทุกๆคนทั้งครูเชษฐ์ ครูเจี๊ยบ ครูประไพ ครูรัตน์ ครูวิรมย์ ครูจ๊ะ รวมถึงครูดำ ครู
ไก่ ครูสาว ครูจุ๊บ ครูสวย ครูจักร ที่คอยดูแลเด็กคนนี้มาตลอด ให้โอกาสในการเป็นตัวแทนในการแข่งขันต่างๆของโรงเรียน ส่งเสริม
ความกล้าแสดงออก และภาวะความเป็นผู้นำ
จนทำให้ประสบความสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้ รวมถึงส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรมอันดีงามในการใช้ชีวิตและการอยู่ร่วมกันกับผู้อื่นใน
สังคม เมื่อจบการศึกษาชั้นประถมศึกษา ผู้เขียนได้ย้ายมาศึกษาต่อจังหวัดเชียงใหม่ และเพราะความรู้จากโรงเรียนหวังดีทำให้สามารถ
สอบชิงทุนในระดับจังหวัด และประสบความสำเร็จทางด้านการศึกษามาตราบจนทุกวันนี้
เมื่อมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมบ้านที่สงขลา ก็ไม่เคยลืมที่จะกลับไปยังบ้านเลขที่ 16 ถนนสะเดา ถึงจะเป็นวันหยุดโรงเรียนไม่เปิด ทำการ
แต่แค่ได้ขับรถผ่าน ได้เห็นรั้วโรงเรียนก็ทำให้ยิ้มและมีความสุขได้ทุกครั้ง ได้เห็นสถานที่ที่เคยเรียน สนามเด็กเล่นที่เคยวิ่งเล่น สนามที่
เคยแข่งกีฬาสี ลานที่เคยทำกิจกรรม เคยจับไมค์ยืนพูดหน้าเสาธง ประตูโรงเรียนที่เคยรอแม่มารับ ทุกความทรงจำในวัยเด็กต่างหลั่ง
ไหลเข้ามา ทำให้ระลึกถึงเพื่อนๆ คุณครูในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ โดยเฉพาะครูเจี๊ยบ คุณครูสมใจ เพ็ชรนิล ที่ถึงแม้ผู้เขียนจะจบการศึกษา
จากโรงเรียนหวังดีมาหลายปี แต่ครูก็ไม่เคยลืมลูกศิษย์คนนี้ เป็นห่วง พูดคุย แสดงความดีใจและปลาบปลื้มใจในทุกช่วงความสุขของผู้
เขียน ทั้งตอนได้รับรางวัล ตอนสำเร็จการศึกษา ตอนมีชีวิตครอบครัว ศิษย์คนนี้ไม่เคยลืมครูคณิตศาสตร์ ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ไปรับถึง
หน้าบ้านเพื่อไปแข่งวิชาการคณิตศาสตร์ แม้ในวันที่แม่ติดธุระไปรับที่โรงเรียนช้า ครูยังมีน้ำใจไปส่งที่บ้าน และยังสละเวลามาหาเสมอ
เมื่อศิษย์กลับไปสงขลา ถึงแม้วันนี้ครูเจี๊ยบจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วแต่อยากให้ครูเจี๊ยบได้รับรู้ว่าลูกศิษย์คนนี้ของครูยังรัก คิดถึงและ
ระลึกถึงพระคุณและความหวังดีของครูเสมอ

ในโอกาสครบรอบ 80 ปีโรงเรียนหวังดี จังหวัดสงขลา ผู้เขียนขออวยพรให้โรงเรียนหวังดีอยู่คู่กับเมืองใหญ่สองทะเล
อย่างเมืองเมืองสงขลา ขอให้โรงเรียนหวังดีพบแต่ความเจริญรุ่งเรือง เจริญงอกงาม ช่วยตกผลึกสรรค์สร้างและปลูกฝังเยาวชนที่ดี มี
คุณภาพให้กับเมืองสงขลาและประเทศชาติสืบไป
การศึกษา คือ ความเจริญงอกงามของการสร้างสรรค์ความก้าวหน้าทางวิชาการ

การศึกษา คือ ความเจริญงอกงามของสังคม
“ การศึกษา คือ ความเจริญงอกงามของเยาวชน “



ด้วยรักและระลึกถึงเสมอ
สุพัตรา แก้วบุตร

พยาบาลวิชาชีพประจำหอผู้ป่วยอายุรกรรมหญิง
โรงพยาบาลฝาง จังหวัดเชียงใหม่
ศิษย์หวังดีปีพ.ศ.2538-พ.ศ.2545

ยูนิต้า สาวชาวบัลกาเรีย
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ยูนิต้า สาวชาวบัลกาเรียแต่โตที่เมืองไทย
ภาษาไทยที่พูดอ่านเขียนได้นี้ก็เพราะโรงเรียนหวังดีต้อนรับเข้า
เรียนประถมที่ 1 ถึง 6.
ระหว่าง 6 ปีก็ได้เรียนรู้ภาษา ธรรมเนียม วัฒนธรรม ประเพณี
ปี 2540 - ปี 2546

ความทรงจำก่อนที่จะก่อสร้างอาคารใหม่ของโรงเรียน

ร่วมกิจกรรมกีฬาสีประจำปี และถือพาน สวมชุดไทยเป็นประสบการณ์ในชีวิตครั้งเดียว
ได้เพื่อนหลายคนที่กับบางคนก็ยังติดต่อกันอยู่


ปัจจุบัน อยู่...เกาะ มอลต้า … ตั้งอยู่ทางใต้ของประเทศอีตาลีแต่เป็นประเทศ / เกาะ
มีทะเลล้อมรอบ ขับรถด้านขวาเหมือนประเทศไทย
ย้ายมาอยู่ที่นี่ ได้ 4 ปี ครึ่ง

ปัจจุบันทำงานในด้านการท่องเที่ยวขายทัวร์ทะเลและรถสองชั้นท่องเที่ยวภายในเกาะ

และ เลี้ยงแมวน่ารัก 2 ตัว ซาร่า และ เมรี่

นายไฟซอล ยามาเจริญ
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

กันตเทพ โสเจยะ
ศิษย์เก่า

ศิรดา โกมาศ
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

นางสาวมูซันนา มัสยพิพัฒน์
ศิษย์เก่า

นลินี แซ่ฉี่
(ศิษย์เก่าชั้นป.6/1 พุทธศักราช 2550)

ถึง คุณครู มิตรสหาย และพี่ๆน้องๆชาวหวังดีทุกท่าน
ข้าพเจ้ายังคงจำได้ดีถึงช่วงเวลา 9ปี (พศ.2541-2550) ภายในรั้วเทา-ชมพูหลังนั้น บ้านหลังแรก

ที่ไม่ใหญ่แต่เต็มไปด้วย ‘ความอบอุ่น’ บ้านที่ช่วยส่งเสริมและจุดประกายความสามารถในตัวเด็กคนนี้และเด็กคนอื่น
อีกหลายๆคน บ้านที่เปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่คอยหล่อหลอมและให้ความร่มเย็นแก่เด็กทุกคนเสมอมา

ข้าพเจ้าอดนึกไม่ได้ว่าตนเองโชคดีแค่ไหนที่ได้เติบโตมาในสถานที่แห่งนี้ สถานที่ที่เปรียบเสมือนก้าวแรก
ของเด็กๆในการเรียนรู้สู่ความเป็นผู้ใหญ่ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะอนิสงค์จากความเป็นน้องเล็กในครอบครัวทำให้พี่ๆ
เรียนที่ไหน น้องเล็กอย่างข้าพเจ้าก็พลอยได้เรียนที่นั่นไปด้วย อีกทั้งจำนวนนักเรียนที่ไม่เยอะเกินไป ทำให้คุณครูสามารถ
ดูแลเด็กทุกคนได้อย่างทั่วถึง ยังไม่นับรวมความใจดีและความเป็นมิตรของคุณครูหลายๆท่าน ที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึก
มีความสุขและสนุกในการไปโรงเรียน มีภาพหนึ่งที่ข้าพเจ้ายังจำได้ขึ้นใจจนถึงทุกวันนี้ คือภาพของชายสูงวัยท่าทางใจดี
ที่ชอบมาเดินสำรวจที่โรงเรียนในตอนเย็นเป็นประจำ ทุกครั้งที่เจอก็มักจะมอบรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษให้แก่
ข้าพเจ้าเสมอ จนได้มาทราบภายหลังว่าท่านผู้นั้นคือ อาจารย์วิทยา เทพยา ผู้ซึ่งเป็นเสมือนพ่อ เป็นเสาหลักและผู้
สืบทอดเจตนารมณ์ของผู้ก่อตั้งโรงเรียนหวังดีแห่งนี้ จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้ถึงมีบรรยากาศที่ดู
อบอุ่นอยู่เสมอ

แม้ ณ วันนี้ข้าพเจ้าอาจยังอายุไม่มาก เมื่อเทียบกับบรรดาพี่ๆหรือศิษย์เก่าท่านอื่น แต่ความทรงจำและ
ประสบการณ์ในรั้วเทา-ชมพูหลังนั้น ข้าพเจ้ามิอาจปฏิเสธได้ว่าส่วนหนึ่งได้หล่อหลอมให้มาเป็นตัวข้าพเจ้าในทุกวันนี้ เป็น
คนที่มีความกล้าแสดงออก มีความมุมานะ และเอาใจใส่ผู้อื่น ในวาระครบรอบ 80 ปี ข้าพเจ้าได้แต่หวังว่าโรงเรียนหวังดี
ที่รักแห่งนี้ จะยังคงเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้แก่เด็กนักเรียนทุกคน ทุกรุ่น ให้เติบใหญ่มาเป็นคนดี
มีศีลธรรมและมีความสามารถ เป็นความภาคภูมิใจของทุกครอบครัวและของชาวสงขลาสืบไป

ด้วยรักและคิดถึงเสมอ
เทียน

ภูมินทร์ รอดระกำ
ศิษย์เก่า

ผมได้มีโอกาสย้ายมาเรียนที่โรงเรียนหวังดีตอนป.4 ที่นี่เป็นโรงเรียนที่อบอุ่นมากๆครับ ทั้งคุณครูที่
ใส่ใจนักเรียน เพื่อนๆที่ดี บรรยากาศการเรียนการสอนก็ถือว่าดีเช่นกันครับ เน้นทั้งวิชาการ ทั้งกิจกรรมให้
นักเรียนได้เรียนรู้ได้ปฎิบัติจริงชอบที่จำนวนนักเรียนต่อห้องไม่เยอะมากทำให้คุณครูสามารถดูแลนักเรียนได้
อย่างทั่วถึงมีความอบอุ่น แล้วในโรงเรียนก็มีมุมพักผ่อน มุมกิจกรรมให้เลือกใช้เยอะ ดีใจที่ครั้งหนึ่งได้เติบโตขึ้น
มาในบ้านหลังนี้นะครับ

ภูมินทร์ รอดระกำ

นางสาว มินยา ขุนราช
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

สําหรับมีน ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดีที่เรียนตั้งแต่อนุบาลจนจบชั้นประถม 9 ปีในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ที่
มอบ โอกาส และความสําเร็จให้มีน มีนรู้สึกประทับใจและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนหวังดีค่ะ เมื่อ
พูดถึง โรงเรียนหวังดีทุกครั้ง จะมีความรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ นึกถึงบรรยากาศตอนนั่งเรียนกับเพื่อนๆ คุณครู
ทุกท่านใจดีมากๆ และโรงเรียนยังให้ประสบการณ์ต่าง ๆ ทั้งด้านการเรียน และกิจกรรม สร้างนักเรียน
ธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ให้เป็นเด็กที่มีคุณภาพ เติบโตอย่างมีความสุขและประสบความสําเร็จ โรงเรียนหวังดีจะ
คงอยู่ในความทรงจําของมีนเสมอค่ะ รักโรงเรียนหวังดีมาก ๆ ค่ะ

นางสาวนฤสรณ์ คำศรี
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

สวัสดีค่ะ ดิฉันนางสาวนฤสรณ์ คำศรี ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนอุบลรัตนราชกัญญาราชวิทยาลัย
นครราชสีมา เเละกำลังดำรงตำเเหน่งเป็นประธานนักเรียนประจำปีการศึกษา2564

ความทรงจำในโรงเรียนหวังดี ดิฉันได้เข้าศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่4 ในตอนนั้นจำได้ดีว่าเข้ามาในเทอมที่2 โรงเรียน
หวังดีเป็นโรงเรียนที่อบอุ่น เพื่อนๆน่ารักเอาใจใส่ เเละเป็นโรงเรียนที่สนับสุนเเละผลักดันให้ดิฉันได้รู้ว่ามีความสามารถด้านไหน
บ้าง คณะครูอาจารย์ทุกท่านรักเเละดูเเลเอาใจใส่นักเรียนทุกคน อีกทั้งยังเป็นโรงเรียนที่มอบโอกาสให้ดิฉันได้เเสดงศักยภาพ
ด้านความเป็นผู้นำ การร้องเพลง การเเข่งขันทางด้านวิชาการต่างๆ เรียกได้ว่าเป็นสังคมจำลองให้ดิฉันได้รู้จักเรียนรู้เเละกล้าเเส
ดงออกอย่างเเท้จริง

สิ่งที่โรงเรียนหวังดีได้มอบให้ ดิฉันได้นำสิ่งเหล่านั้นไปปฏิบัติเเละต่อยอดได้ในระดับมัธยมศึกษาได้จนถึงปัจจุบันได้ทุกๆ
ด้าน ทำให้เด็กคนนึงมีเป้าหมายในอนาคตที่ชัดเจน ต้องขอขอบพระคุณคณะครูทุกท่านจริงๆค่ะ
ดิฉันดีใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้ศึกษาอยู่ในโรงเรียนหวังดี โรงเรียนที่เเสนอบอุ่น เเละจะอยู่ในความทรงจำดิฉันตลอดไป

ชานน อติวีระกุล
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

ความหวังดีที่น่าจดจำ
ปัจจุบันตัวผมเองนั้น ทำงานในฐานะวิศวกรหลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลากว่า 7 ปีแล้ว
สิ่งที่ผมค้นพบว่ามีความสำคัญในการดำรงชีวิตทั้งในด้านชีวิตส่วนตัวและชีวิตการทำงานนั้น ความรู้ในเชิงวิชาการกลับเป็น
ส่วนสำคัญเพียงเล็กน้อยเท่านั้น สิ่งที่มีความสำคัญกว่านั้นกลับกลายเป็นสิ่งอื่นๆที่เราพัฒนาระหว่างการเรียนและใช้ชีวิต เช่น
การมีความคิดสร้างสรรค์เพราะมีช่วยให้เรามองเห็นทางออกของปัญหาที่หลากหลายมากขึ้น, การมีความฉลาดทางอารมณ์
(EQ) ทำมีความยืดหยุ่นและปรับตัวได้ไวในยุคที่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงเร็ว รวมทั้งทำให้เรามีสังคมที่ดีอยู่รอบตัว ซึ่งสิ่งต่างๆ
เหล่านี้ตัวผมเองเชื่อว่าเราได้รับอิทธิพลอย่างมากจากชีวิตในช่วงวัยเด็ก ซึ่งในช่วงวัยนี้ผมเองได้มีโอกาสเรียนในโรงเรียนหวังดี
ที่มีส่วนช่วยให้มีมุมมองที่ดีต่อการใช้ชีวิตผ่านคุณครูที่น่ารักและบรรยากาศของโรงเรียนที่ดี ผมยังจำได้ว่าสมัยเด็กเป็นคนที่กิน
ข้าวช้ามากและมักจะกินเสร็จเป็นคนสุดท้ายเสมอ แต่จะมีคุณครูท่านหนึ่งมักจะมากล่าวชื่นชมว่าผมเป็นคนเคี้ยวข้าวละเอียด
ดีมาก ซึ่งมักจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างและรู้ว่าสิ่งต่างๆในชีวิตนั้นมองได้หลายมุม การเล่นกีฬาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผมคิดว่ามีส่วน
สำคัญอย่างมากในการพัฒนาระหว่างการเรียนที่โรงเรียนหวังดี ผมมีโอกาสได้ไปแข่งขันฟุตบอลในช่วงที่เรียนอยู่ ถึงแม้จะแพ้
ซะเป็นส่วนใหญ่ แต่มันได้ส่งเสริมให้ผมชื่นชอบการเล่นกีฬามาโดยตลอดและมักมีสังคมที่ดีกับเพื่อนๆที่เล่นกีฬาด้วยกัน
ในด้านวิชาการ สิ่งที่ผมจดจำได้ดีในช่วงนั้นคือการได้ฝึกซ้อมและแข่งขันเกมส์ 24 (เกมส์บวกลบคูณหารตัวเลข 4 ตัว
ให้ได้ 24) อาจจะเพราะการเป็นคนชอบเล่นเกมส์และชอบการแข่งขัน ทำให้การต้องมาฝึกซ้อมเป็นประจำทุกเย็นไม่ใช่เรื่องน่า
เบื่อ ถึงแม้สุดท้ายจะไม่ได้รับชัยชยะหรือรางวัลอะไร แต่มันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมเป็นคนชอบการคิดคำนวณและวิเคราะห์สิ่ง
ต่างๆ ผมจึงมีมุมมองว่าการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับวัยเด็กจะต้องเป็นการเรียนผ่านสิ่งที่สนุกและจับต้องได้ เช่น กิจกรรมหรือ
เกมส์ต่างๆเพราะมันช่วยให้เราอยากที่จะเรียนรู้และมีส่วนช่วยพัฒนาความคิดสร้างสรรค์
ตลอดช่วงการเรียนกว่า 9 ปีที่โรงเรียนหวังดีของผมนั้นเรียกว่ามีความสมดุลในหลายๆด้านทั้งการเรียน การ
เล่น(เกมส์และกีฬา) ผ่านบรรยากาศที่ดีของโรงเรียนและคุณครูที่น่ารักและเอาใจใส่ ซึ่งมีส่วนช่วยอย่างมากในการสร้าง
ลักษณะนิสัยที่ดีและพัฒนาให้ผมเติบโตมาพบเจอโอกาสดีๆต่างๆในชีวิตมากมาย

ชื่อ: ชานน อติวีระกุล
อาชีพปัจจุบัน: วิศวกร
(ตำแหน่ง Specialist) บริษัทปูนซิเมนต์ไทย

ด.ญ.นิษฐา ทองญวน
ศิษย์เก่าโรงเรียนหวังดี

โรงเรียนหวังดี เป็นโรงเรียนเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่ง แต่กลับสร้างความทรงจำ
มากมายให้กับดิฉัน ดิฉันเข้ามาศึกษาในรั้วหวังดีตั้งแต่อนุบาล1 จนจบชั้นประถม
ศึกษาปีที่ 6 ตลอด 9 ปีที่ได้ศึกษาที่นี่ ดิฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น
การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่น การช่วยเหลือกัน และอีกมากมาย ได้เจอเพื่อนที่
ใจดีกับฉัน คุณครูที่น่ารัก และสังคมที่ดีมากๆ ในช่วงกีฬาสี เป็นช่วงแห่งความสุขเลย
ก็ว่าได้ เพราะน้องๆ พี่ๆ และเพื่อนๆ ต้องร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อให้สีตัวเองชนะ
กองเชียร์ส่งเสียงกันสุดความสามารถ นักกีฬาสู้กันสุดความสามารถและกีฬาสีทำให้
รู้เลยว่าคนเราย่อมมีแพ้ มีชนะ

อีกกิจกรรมนึงที่มีความสนุกสนานมากๆ คือ กิจกรรมวันรักศิลป์ วันรักศิลป์
เป็นกิจกรรมที่ให้ทุกคนได้โชว์ความสามารถของตนเอง โดยมีฝ่าย ดนตรี นาฏศิลป์
และศิลปะ โดยดิฉันเองได้เลือกฝ่ายดนตรี พวกเรามีเวลาซ้อมราวๆ2เดือน เราจะซ้อม
กันทุกคาบเรียนวิชาดนตรี และดิฉันกับเพื่อนๆจะไปซ้อมกันหลังเลิกเรียน เราพร้อมที่
จะสละเวลาของตนเองเพื่อให้งานนี้ออกมาดีที่สุด ไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหน ท้อเวลา
เล่นไม่ได้ แต่ก็ยังที่จะสู้เพื่อให้มันออกมาดี สุดท้ายนี้ ก็ต้องขอบคุณคุณครู เพื่อนๆ
และทุกๆคนที่ได้สร้างความสุขให้ดิฉันในรั้วเทาชมพูตลอด 9 ปี



ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ณัชชา มหปุญญานนท์

เมื่อพูดถึงโรงเรียนหวังดี ...
ในฐานะของผู้ปกครอง จะนึกถึงความรู้สึกที่ว่า ฝากลูกไว้กับญาติ มีความสบายใจและสามารถไว้ใจทาง
โรงเรียนได้อย่างเต็มร้อย ตัวบ่งชี้ที่ทำให้มั่นใจได้อย่างนั้น คือ เด็ก ๆ มีความสุขมากที่ได้ไปโรงเรียน จนทำให้ตัวผู้
ปกครองไม่มีความกังวลใจใด ๆ ทั้งสิ้นที่ได้ฝากลูกไว้ให้โรงเรียนได้ดูแลทั้งในช่วงวัยของการเรียนระดับปฐมวัยและ
ระดับประถมศึกษา เด็ก ๆ ที่จบไปแล้วมักแวะเวียนกลับเยี่ยมไปคุณครู และเยี่ยมเยียนน้อง ๆ อย่างสม่ำเสมอ
นับว่ามีจำนวนโรงเรียนไม่มากนักที่จะสามารถสร้างวัฒนธรรมองค์กรและบรรยากาศของบริบทได้เยี่ยงนี้ ขอแสดง
ความชื่นชมในความมุ่งมั่นพัฒนาและตั้งอยู่บนความมีมาตรฐานของโรงเรียนหวังดี
ในฐานะของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องด้านการพัฒนาการจัดการศึกษา โรงเรียนหวังดีนับได้ว่าเป็น Role
model ของสถานศึกษาที่มีการบริหารจัดการและการจัดการเรียนการสอนที่เป็นแบบอย่างให้กับโรงเรียนอื่น ๆ ได้
เป็นอย่างดี การมีภาวะผู้นำของตัวผู้บริหารนับเป็นอัตลักษณ์และเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้โรงเรียนประสบความ
สำเร็จอย่างก้าวกระโดดอย่างไม่มีข้อกังขา องค์กรมีการพัฒนาปรับปรุงงานอยู่อย่างสม่ำเสมอ นอกจากนี้ตัวผู้
บริหารเองยังเป็นต้นแบบที่ดีให้แก่บุคลากรทั้งภายในและภายนอกองค์กรอีกด้วย อีกทั้งโรงเรียนยังได้ให้ความ
เอื้อเฟื้อในการมีส่วนร่วมในการพัฒนาบัณฑิตของมหาวิทยาลัยทักษิณมาโดยตลอดอย่างไม่มีเงื่อนไข

ขอแสดงความยินดีเนื่องในโอกาสครบรอบ 80 ปีแห่งการสถาปนาโรงเรียนหวังดี ขอให้โรงเรียนหวังดี
เป็นเสาหลักแห่งปัญญาร่วมพัฒนาท้องถิ่น สังคมและประเทศชาติสืบไป

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ณัชชา มหปุญญานนท์
คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

นางสาววาสนา พงษ์กาญจนารักษ์

ปลัดอำเภอสะบ้าย้อย
อดีตผู้ปกครองนักเรียนโรงเรียนหวังดี

ในโอกาสที่ 20 กรกฎาคม นี้ ครบรอบวันก่อตั้ง โรงเรียนหวังดี ครบ 80 ปี อยากเล่าเรื่องราว
ความทรงจำของแม่คนหนึ่งที่มีลูกเรียนที่โรงเรียนนี้ และฐานะผู้ปกครองที่มีความทรงจำเก่าที่ดีต่อใจ
ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้แม่คนหนึ่งมีความสุขและอิ่มเอมใจได้เท่ากับได้เห็นความสำเร็จเห็นอนาคตที่มั่นคง
ของลูก 2 คน สถานศึกษาแห่งนี้ได้หล่อหลอมบ่มเพาะลูกทั้ง 2 คน มีพัฒนาการด้านวิชาการ ด้านสังคม
ด้านอื่นๆ สามารถสอบเข้าเรียนต่อระดับมัธยมศึกษา ระดับอุดมศึกษา ซึ่งเป็นโรงเรียน และมหาวิทยาลัย
ชั้นนำ ขณะที่ลูกสาวคนโตได้ทำงานบริษัทที่มั่นคง ลูกชายคนเล็กกำลังฝึกงานใกล้จบ ความสุขของแม่คือ
สิ่งนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่า รากฐานการศึกษาที่ได้รับการพัฒนาในทุกด้านๆ ตั้งแต่อนุบาลจากโรงเรียนหวังดี
ทำให้ลูกเป็นผลผลิตที่ภาคภูมิใจของแม่จริงๆ

ขอขอบคุณคณะผู้บริหาร คณะครู โรงเรียนหวังดีจากหัวใจ

คุณชนันภรณ์ รักเกียรติสกุล
ผู้ปกครอง

ผศ.จามรี คีรีรัฐนิคม
ผู้ปกครอง

ขอแสดงความยินดีในโอกาสที่โรงเรียนหวังดีได้ก่อตั้งมาจนครบ 80 ปีและ
ได้ผลิตบุคลากรที่มีคุณภาพไปรับใช้สังคม

การศึกษาเป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาเยาวชนให้เป็นบุคลากรที่มี
คุณภาพของประเทศในการจัดการเรียนการสอนจำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากทุกฝ่าย
เพื่อให้ผลของการจัดการศึกษาเป็นไปตามเป้าหมายที่วางไว้

ในฐานะผู้ปกครองคนหนึ่งที่นำหลานมาเรียนที่โรงเรียนหวังดีตั้งแต่ ชั้นอ.1
ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงและพัฒนาการของผู้เรียนนักเรียนมีความสุขที่ได้มาโรงเรียน
เพราะองค์ประกอบโรงเรียนที่ลงตัวอย่างเหมาะสมบุคลากรของโรงเรียนหลักคือ คุณครู
ผู้สอนในทุกระดับชั้นมีศักยภาพในการสอนมีความเอื้ออาทรต่อนักเรียนคอยช่วยเหลือ
และเอาใจใส่นักเรียนอย่างดีเยี่ยมให้ความรู้และทักษะในการเรียนรู้เพื่อให้นักเรียนจะ
ได้นำทักษะไปใช้ให้เกิดประโยชน์ในการเรียนต่อไป โรงเรียนได้จัดการเรียนรู้ตามสภาพจริง
ความต้องการของสังคมในปัจจุบันและอนาคต และองค์ประกอบอีกด้านหนึ่งคือ
ความร่วมมือของผู้ปกครองใน การส่งเสริมสนับสนุนกิจกรรมต่างๆของโรงเรียนเพื่อให้
โรงเรียนสามารถดำเนินการได้อย่างมีประสิทธิภาพและประสบความสำเร็จ

คุณ ฐิตารีย์ กุลตัน
ประธานห้องป.5/2

จุไรรัตน์ ลพานุสรณ์
ผู้ปกครอง

ความประทับใจในโรงเรียนหวังดี

แม่มีลูก 2 คน ให้เรียนที่โรงเรียนหวังดีทั้งคู่และไม่คิดที่จะย้ายไปเรียนที่อื่นเลย ประทับใจตั้งแต่คุณครูผอ.
ที่มีความเป็นกันเองสอบถามสารทุกสุกดิบอยู่เสมอ ทั้งกับนักเรียนและผู้ปกครอง รวมถึงคุณครูทุกท่านที่ช่วยดูแล
และผลักดันให้เด็กพยายามค้นหาตัวเอง เพื่อจะได้เจอในสิ่งที่ตัวเองชอบไม่ว่าจะเป็นการจัดงานกีฬา งานวันรักษ์
ศิลป์ ตลาดนัดหวังดี หรืองานแข่งขันทางด้านวิชาการต่างๆ ทำให้เด็กๆสนุก และรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้
ร่วมกิจกรรม

ลูกคนโตโชคดีได้ร่วมกิจกรรมของโรงเรียนทุกครั้งและมีโอกาสได้ไปแข่งขันต่างจังหวัด โดยเฉพาะ
ทริปที่ไปแข่ง robot ที่ภูเก็ต ทำให้น้องมีเป้าหมายว่าอยากทำอะไรในอนาคตและน้องมีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้นใน
การดูแลตัวเองเมื่อแม่ไม่อยู่ด้วย

ลูกคนเล็ก จากเด็กหลังห้องตัวติดผนังตู้ตลอด ร้องไห้ตลอด เมื่อได้ขึ้นเวทีวันเด็กครั้งแรกตอนอ.2
ก็เริ่มจะกล้าขอเดินพาเหรดเป็นดรัมเมเยอร์ตอนอ.3 เองโดยคุณแม่ไม่ได้คะยั้นคะยอ ปัจจุบันกล้าที่จะเป็นผู้นำ กล้า
พูดหน้าห้อง กล้าพูดคุยกับผู้ใหญ่ เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงไปในเรื่องของความกล้าแสดงออกมากขึ้นอย่างชัดเจน
และประทับใจบุคลากรในโรงเรียนทุกท่านที่ช่วยเป็นหูเป็นตา ดูแลน้องทั้ง 2 คนตลอดมา รวมถึงผู้ปกครอง
โรงเรียนหวังดีที่คอยช่วยเหลือด้านการเรียนและกิจกรรมต่างๆของลูกๆหวังดี

ขอขอบคุณคุณครูและบุคลากรทุกท่านในโรงเรียนหวังดีที่สร้างสรรค์สิ่งดีๆให้กับนักเรียนและขอเป็นกำลังใจ
ให้ทุกท่านในการพัฒนาเด็กๆให้มีคุณภาพสู่สังคมที่ดี ต่อไปค่ะ

นางกนกพร เสนาชู
ผู้ปกครอง

เนื่องในโอกาสวันที่20กค.2565นี้ จะเป็นวันครบรอบ 80 ปีของ โรงเรียน
หวังดีดิฉันในนามผู้ปกครอง นักเรียน ป.4/2ขอแสดงความยินดีที่โรงเรียนหวังดีได้
เปิดการเรียนการสอนมายาวนานและเป็นโรงเรียนระดับอนุบาล ประถม ที่มี
คุณภาพ สร้างความรู้ ความสามารถให้กับเด็กๆในจังหวัดสงขลามายาวนาน เด่น
ทุกด้าน ไม่ว่าการเรียน วาทะศิลป๊ ดนตรี ความสามารถด้านต่างๆ ที่ประจักษ์ได้ใน
สถาบันที่มีชื่อเสียงของจังหวัด เด็กๆที่ไม่สอบเข้าเรียนได้อันดับต้นๆทั้งนั้น

นั้นแสดงให้เห็นว่าโรงเรียนหวังดีมีคุณครูและบุคลากรที่มีความรู้ความ
สามารถทุกท่าน ดิฉันในนามผู้ปกครองขอขอบคุณทางโรงเรียนหวังดีที่ดูแลลูก
หลานของพวกดิฉันเป็นอย่างดี ขอให้โรงเรียนหวังดีอยู่คู่กับจังหวัดสงขลาไปอีก
ยาวนานและตลอดไปค่ะ

นางกนกพร เสนาชู
ผู้ปกครองชั้น ป.4/2

จ่าเอก จตุรพร กรุตนารถ
ผู้ปกครอง

กัญญพัชร มิ่งมุฮัมวงศ์ (แม่สา)

ผู้ปกครอง

โรงเรียน คือ บ้านหลังที่สอง ความประทับใจแรกที่แม่ได้สัมผัสเมื่อเข้าไปในรั้วโรงเรียนหวังดี คือ
ความปลอดภัย สะอาด ปลอดโปร่ง บรรยากาศบริเวณรอบๆ สดชื่น แม่เน้นเรื่องสถานที่เป็นหลักเพราะน้อง
อันดา เป็นโรคภูมแพ้

น้องอันดาเรียนที่โรงเรียนหวังดี ตั้งแต่เนอสเซอรี่ ถึงปัจจุบัน เป็นเวลา 8 ปี นับได้ว่าเป็นบ้านหลังที่
สองจริงๆ ทางโรงเรียนมีกิจกรรมต่างๆ ที่ให้ผู้ปกครองเข้ามามีส่วนร่วมกับเด็กๆ ทั้งการเรียนการสอนที่มี
ระบบบูรณาการ ที่ให้เด็กได้เรียนรู้นอกสถานที่ มีการทดลอง ได้ให้เด็กรู้จักคิดค้น แก้ไขปัญหา รู้จักทักษะ
ต่างๆ อันดาเป็นขี้อายทางโรงเรียนได้มีการส่งเสริมการแสดงออกให้ทำกิจกรรมต่าง ๆ คอยคัดเกลา อบรม สั่ง
สอนจนอันดา เป็นเด็กที่ทำกิจกรรมต่างๆได้มาก ความเอาใจใส่ของคุณครูทุกท่านในโรงเรียนมีความสำคัญ
มาก คุณครูบางท่านแม่รู้จักกัน จนกลายเป็นเพื่อน เหมือนญาติสนิท คอยถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบ คอยช่วย
เหลือยามเจอปัญหา ขอขอบคุณคุณครูทุกท่านที่รักเอ็นดูน้องอันดาตลอดมาคะ

แค่ชื่อโรงเรียน แม่ก็ปลื้มมากแล้ว “หวังดี”

กัญญพัชร มิ่งมุฮัมวงศ์ (แม่สา)

คุณ อำเสาะ อ้นวิเศษ
ผู้ปกครอง



นายสุทธิพงศ์ ขุนชิตร

รองผู้อำนวยการโรงเรียนหวังดี

นางสาวจิตราพร เพื่อนละภา
หัวหน้าฝ่ายวิชาการประถมศึกษา

โรงเรียนหวังดีเป็นโรงเรียนแรกที่ฉันได้เริ่มทำงานเป็นครูผู้สอนอย่างเต็มตัว เป็นบ้านหลังที่สองที่แสนอบอุ่น
อยู่กันแบบเป็นครอบครัว คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันได้เรียนรู้งานทางด้านการสอนโดยมีเพื่อนครูคอยให้คำ
แนะนำและข้อเสนอแนะต่าง ๆ ได้เรียนรู้ในเรื่องการวางตัวเป็นแบบอย่างที่ดี การเป็นผู้ให้ โดยมีผู้บริหารเป็นแบบ
อย่างที่ดีเสมอมา

จากวันนั้นที่ฉันได้เริ่มทำงานจนถึงวันนี้ โรงเรียนหวังดียังเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่ผู้ปกครองให้ความไว้
วางใจอยู่อย่างสม่ำเสมอ พร้อมทั้งยังคงพัฒนางานทางด้านคุณภาพการศึกษาให้กับนักเรียนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ มีการปรับ
เปลี่ยนทัศนียภาพ สภาพแวดล้อมของโรงเรียนให้น่าอยู่ สะอาด และปลอดภัย มีการก่อสร้างอาคาร ห้องเรียนและ
สถานที่ต่าง ๆ เพิ่มเติม
เพื่อรองรับนักเรียนที่เพิ่มขึ้น รวมทั้งยังมีการนำนวัตกรรมการเรียนการสอนที่ทันสมัยเหมาะสำหรับการเรียนรู้ของ
นักเรียนในยุคปัจจุบัน สร้างนักเรียนให้มีทักษะการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข เนื่องจากโรงเรียนหวังดีก่อตั้ง
ขึ้นด้วยความหวังดีของพระยาศรีธรรมราช และปัจจุบันนี้ยังคงมีความหวังดีของคณะผู้บริหาร ครู ที่มอบให้นักเรียน
ทุกคนอยู่อย่างสม่ำเสมอ

จากการก่อตั้งโรงเรียนมาเป็นเวลา 80 ปีทำให้เห็นว่าโรงเรียนหวังดียังคงมุ่งมั่นพัฒนางานทางด้านการ
ศึกษาเพื่อเยาวชนคนสงขลาตามปรัชญาของโรงเรียน นั่นคือ การศึกษาคือความเจริญงอกงามของเยาวชน ตลอดไป

นางจุฑามาศ ชมเชย
หัวหน้าฝ่ายวิชาการปฐมวัย

การทำงานในรั้วชมพู-เทา "โรงเรียนหวังดี" สิ่งแรกที่ได้เห็นคือ รอยยิ้ม
ที่แสนอบอุ่น จากผู้บริหาร รุ่นพี่ รุ่นน้องที่รัก แสดงให้เห็นถึงความเป็นหนึ่งเดียว
ความเป็นครอบครัว มีการช่วยเหลือกัน รักสามัคคี ร่วมด้วยช่วยกันในการดูแล
พัฒนาโรงเรียนให้มีความเจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป ช่วยกันดูแลนักเรียนให้มีความสุข
เสมือนอยู่ในบ้านของตนเอง

ขอบคุณโรงเรียนหวังดี ที่เป็นเสมือนบ้าน ที่พร้อมสร้างคนให้เป็นคนที่มี
คุณภาพ สร้างประสบการณ์ที่หลากหลาย สอนให้รู้จักการอดทน และการรู้จักปรับ
ตัวกับการเปลี่ยนแปลงที่มีอยู่เสมอ สอนให้รู้จักการให้อภัย และจัดการตนเองได้
ทำให้คุณครูมีความสุขในการทำงาน เพื่อพัฒนาการศึกษา ให้นักเรียนเป็นคนดี มี
ความรู้ สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้

ขอขอบคุณโรงเรียนหวังดีที่ให้โอกาสและมอบประสบการณ์ในการ
ทำงาน รักและเคารพตลอดไป

ครูมยุรี อุสมาน
ครูโรงเรียนหวังดี

นันทรัตน์ จันทร์แก้ว หัวหน้าฝ่ายบุคลากร
ครูประจำชั้นป.5/2

คุณครู ธนาพร ล่องแก้ว
ครูประจำชั้น อ.3/1 EEP

ความมุ่งมั่นและความต้องการในอาชีพครูข้าพเจ้ามีความโชคดีเมื่อเข้ามาทำการสอนในปีพ.ศ. 2536
สอนในระดับอนุบาลงานชิ้นแรกที่ต้องทำคือตกแต่งห้องเรียนด้วยสื่อภาพต่าง ๆ ให้ห้องเรียนมีสีสันซึ่งเป็น
งานที่ค่อนข้างยากและใช้เวลาทำสื่อด้วยมือจากห้องเรียนที่ว่างเปล่าไม่นานก็มีสีสันนับจากวันนั้นจนถึงวันนี้
ข้าพเจ้าต้องขอบคุณงานชิ้นแรกที่ทำให้ความท้าทาย และ ความมุ่งมั่น ความพยายาม คำสองพยางค์นี้ทำให้
มีวันนี้

วันที่ 20 กรกฎาคม 2565 ครบรอบ 32 ปีของการเป็นครูในรั้ว ชมพู-เทา หลากหลายเหตุการณ์ในความทรง
จำมีทั้งด้านดีด้านลบความสุขความเสียใจนั่นคือสัจธรรมของความเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ต้องพบเจอแต่สำหรับ
ข้าพเจ้าต้องเพิ่ม ความมุ่งมั่นและความพยายาม ในการทำงานที่เป็นอาชีพ ขึ้นชื่อว่าครูจากรุ่นสู่รุ่น ความซึมซับ
จากการที่ได้รับ ประสบการณ์จากการสอนทำให้รู้ว่าครูสอนเด็ก เด็กสอนเราความไร้เดียงสาของวัยที่บริสุทธิ์ สอน
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าใช้ในการสอนแต่ไม่ใช่หัวใจก็เสียเวลาเปล่ากาลเวลาทำให้รู้ว่าความเป็นครูให้สิทธิ์สำเร็จได้อยู่ที่การ
ทุ่มเทกายและใจกายคือความเน็ตเหนื่อยใจ คือความสุขความสมหวังและปัจจุบันกายและใจของความเป็นครูแม้
จะเน็ตเหนื่อยสักหลายร้อยเท่า ข้าพเจ้าก็มีชัยชนะด้วยสองมือที่ได้รู้ว่าลูกศิษย์ที่เป็นเยาวชนของประเทศไทยมี
ความเจริญรุ่งเรืองเป็นคนดีของสังคม

ขอบคุณโรงเรียนหวังดีที่ทำให้ฉันได้สร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ให้กับศิษย์ทุกรุ่นจากรุ่นสู่รุ่นและเป็นสถาบันการศึกษา
ที่เจริญก้าวหน้า



ตราบชั่วนิรันดร์

ครูป้าขวัญ

นายสนทรรศ บุญอินทร์
คุณครูประจำชั้น ป.6/2

คุณครูทวีวุฒิ สังข์ทอง
หัวหน้าฝ่ายบริการ



เมื่อก้าวแรก...อย่างเข้าสู่รั้วโรงเรียนหวังดี ความรู้สึก ณ ตอนนั้น มันอบอุ่นใจมาก มีความสุข ไม่ว่าจะเป็น
ความสุขที่ได้สอนนักเรียน ความสุขที่ได้พบเจอผู้ปกครอง ความสุขของคณะครู ที่เต็มเปี่ยมเกินคำว่ารัก ที่พร้อมถ่ายทอด
ความรู้ให้นักเรียน เก่งด้านวิชาการ ด้านกิจกรรม ด้านคุณธรรมจริยธรรม รวมถึงการสอนให้นักเรียนได้ใช้ทักษะชีวิตได้จริง ๆ
ขอขอบพระคุณผู้บริหารที่มีทัศนคติที่ดีในการขับเคลื่อนองค์กรให้พัฒนามาจนถึงปัจจุบัน ขอบพระคุณผู้ปกครองที่ไว้ใจให้
ทางโรงเรียนดูแลบุตรหลาน ขอบคุณคณะครูที่ช่วยกันสอนให้ลูกศิษย์ทุกคน เป็นคนดีของสังคม และมีอนาคตที่ดี ขอบคุณ
นักเรียนที่น่ารัก ที่ตั้งใจเรียนรู้จนเกิดความสำเร็จในการเรียน ขอบคุณนักการภารโรงและแม่บ้าน ที่ช่วยดูแลความสะอาด
เรียบร้อย ให้โรงเรียน 80ปีนี้บ่งบอกถึงทุกๆภาคส่วนให้ความสำคัญกับโรงเรียน และจะยืนเคียงข้าง หวังดีตลอดไป

คุณครูทวีวุฒิ สังข์ทอง
หัวหน้าฝ่ายบริการ