สุนัขหัวบาตร หลวงปู่สิม พุทธาจาโร

สุนัขหวั บาตร
การน่งั สมาธิภาวนาใหถ้ ือวา่ เป็นขอ้ วตั รปฏิบตั ิของตนเอง
ไม่ใชว่ า่ ผอู้ ่ืนบอกใหน้ ่งั จงึ น่งั ใหถ้ ือวา่ วนั หนง่ึ คนื หน่งึ ใหม้ ีการ
อย่างนอ้ ยน่งั สมาธิภาวนาคนื ละสองครงั้ หวั ค่าํ หนง่ึ ตอนเชา้
หนง่ึ ถา้ อยา่ งมากกเ็ รยี กวา่ ใหไ้ ดม้ ากกวา่ นนั้ เพราะวา่ การน่งั
สมาธิภาวนานีเ้ ป็นการฝึกฝนอบรมจิตใจของตน ใจคนเรานนั้ มนั
ไม่เหมือนกนั มีความคดิ ความเหน็ ปรุงแตง่ มากมายหลายอยา่ ง
ถา้ เราไมภ่ าวนา ไมพ่ จิ ารณา กว็ า่ มนั เหมอื นๆกนั คนเรามนั ไม่
เหมือนกนั บางคนนนั้ ทาํ ไปโดยทาํ ไปโดยความไม่รูไ้ มเ่ ขา้ ใจ จงึ
มีการฝึกฝนอบรม โดยเฉพาะคอื วา่ หดั น่งั ขดั สมาธิเพชรใหไ้ ด้
เป็นขอ้ ท่หี นง่ึ ถา้ หากวา่ น่งั ขดั สมาธิเพชร เอาขาซา้ ยขนึ้ มาทบั ขา
ขวา เอาขาขวาขนึ้ มาทบั ขาซา้ ย เอามือขา้ งขวาวางทบั มอื ขา้ ง
ซา้ ยก็ไม่ได้ กแ็ ลว้ วา่ ยากอยู่ เราตอ้ งทาํ ใหไ้ ด้ เวน้ เสยี แตค่ นแก่
คนชราเกินไป คนเรายงั เดก็ ยงั หนมุ่ ยงั แข็งแรงอยู่ ใหท้ าํ ใหไ้ ด้ หดั
เป็นการฝึกหดั

1

กายแมจ้ ะไมเ่ อาไปสวรรคน์ ิพพานก็ตาม เวลาเราฝึกกาย
มนั ก็เก่ียวกบั การฝึกใจเหมอื นกนั เพราะใจของคนเรามนั มาอยู่
ในกาย ในรูปรา่ งกายนี้ เม่ือกายของเราน่งั สมาธิภาวนา ไม่ไดไ้ ป
ท่ีไหน อย่ใู นทา่ สงบหลบั ตา ทีนีจ้ ิตใจมนั ก็คลอ้ ยตาม เรานกึ พุ
ทโธอยู่ ใจเราเพง่ อย่ใู นองคพ์ ทุ โธ จติ มนั กม็ าอย่ใู นองคพ์ ทุ โธน่นั
แหละ คอื อยทู่ ่เี ราฝึกฝนอบรม ฝึกอยา่ งใดอบรมอย่างใดมนั ก็ไป
อย่างนนั้ กายกบั ใจมนั อย่ดู ว้ ยกนั เม่ือกายทาํ ภาวนาอยู่ จิตมนั
ก็ตอ้ งภาวนา รวมกนั เขา้ กาย วาจา จิต จะรกั ษาศีลก็กาย วาจา
จติ จะน่งั สมาธิภาวนาได้ ก็กาย วาจา จติ มนั เก่ียวโยงกนั จะ
เกิดความรูค้ วามเขา้ ใจท่ีถกู ตอ้ งตามทาํ นองคลองธรรม ก็เพราะ
ดว้ ยกาย วาจา จิตน่เี อง จงึ จะรูไ้ ด้ เขา้ ใจ พรอ้ มดว้ ยตา หู จมกู
ลนิ้ กาย ใจ ถา้ กายจะดเี ท่าไร ใจเสียก็ใชไ้ มไ่ ด้ ใจก็ตอ้ งดีมี
ศรทั ธาเล่ือมใสในการปฏิบตั ิบชู าน่งั สมาธิภาวนา ดใู จบางคนวา่
เกิดเป็นใจใบใ้ จบา้ เสยี จรติ ผดิ มนษุ ย์ รอ้ งไหน้ า้ํ ตาไหล ไม่ได้
เรอ่ื งไม่ไดร้ าว คือวา่ ใจมนั เสยี ใจบาป เรยี กวา่ ใจบา้ ใจใบ้ ถึงขนั้
นนั้ ก็ทาํ ไมไ่ ดอ้ ีกเหมือนกนั

2

มนุสสปตลิ าโภ การเกิดมาเป็นคนเป็นมนษุ ย์ มีกายดี มีใจ
ดี พรอ้ มดว้ ยมีศรทั ธาความเช่ือในคณุ พระพทุ ธเจา้ มีศรทั ธา
ความเช่ือในคณุ พระธรรม มศี รทั ธาความเช่ือในคณุ พระอรยิ
สงฆส์ าวก วา่ พระสาวกของพระพทุ ธเจา้ นนั้ ลว้ นแลว้ แตท่ ่าน
ภาวนาทาํ ความเพียรละกิเลส ไมใ่ ช่มรรคผลนิพพาน ศีล ทาน
มนั เป็นไปเอง ไมใ่ ชม่ นั ไหลไปเองเหมือนนา้ํ จิตใจคนเรานนั้ จะดี
ขนึ้ มาตอ้ งทาํ ดี เรยี กวา่ บาํ เพ็ญทาน รกั ษาศีล ๕ ศีล ๘ ศลี ๑๐
ศีล ๒๒๗ พรอ้ มดว้ ยการสดบั รบั ฟังพระธรรมคาํ ส่งั สอน
ประพฤตติ วั ใหด้ ี ทงั้ กาย ทงั้ วาจา ทงั้ จติ ทงั้ ใจ จงึ รวมลงไปวา่ พุ
ทโธอย่ใู นดวงใจ บรกิ รรมพทุ โธ เม่ือบรกิ รรมพทุ โธ จิตก็รวมลง
ในพทุ โธนนั้ คอื จิตไมว่ นุ่ วายภายนอก จติ ภาวนาไดท้ กุ ลม
หายใจ จติ สรา้ งคณุ งามความดใี หเ้ กิดมีขนึ้ อยทู่ กุ วนั ทกุ คนื ไมไ่ ด้
ทอดธุระ ถา้ จติ ของผใู้ ดไม่ภาวนา มองไมเ่ หน็ คณุ งามความดที ่ี
ตวั ประพฤติมาและประพฤตอิ ยู่ เป็นตน้ วา่ ออกพรรษาแลว้ จติ ก็
ฟงุ้ ซา่ นราํ คาญ ภาวนาอย่ไู มไ่ ด้ จะตอ้ งหอบถงุ ใหญ่ หอบบาตร

3

หอบไมไ้ ผ่ไปทาํ กลดอยโู่ นน่ เมืองอีสาน อนั นีค้ ือวา่ จติ ฟงุ้ ซา่ น บ่
ภาวนา

ดงั นนั้ เราตอ้ งตงั้ ใจ อย่าไปใหม้ นั ฟงุ้ ซา่ นออกไปตามอาํ นาจ
ของตณั หา อนั ตณั หาท่านแปลวา่ ความอยาก ความอยากได้
อยากมี อยากเป็น อยากมี เกินท่ีมนั เป็นมนั มี เกินบญุ บารมีท่ี
ตนจะไดจ้ ะถงึ เป็นทกุ ข์ มนั จะนาํ ความทกุ ขม์ าให้ จะมีความรอ้ น
ไหมใ้ นหวั ใจไม่จบ จติ ไม่ภาวนา บางอาจารยท์ า่ นวา่ จติ ใจ
คนเรานนั้ ถา้ มนั ไม่สงบระงบั ไมภ่ าวนา เปรยี บเหมือนสนุ ขั สนุ ขั
เป็นบาดเป็นแผลในหวั ของมนั ไปนอนท่ีไหนก็ไม่สบาย คอื มนั มี
หนอนอย่ใู น ไชกินเนือ้ หนงั กินเนือ้ ของสนุ ขั อยู่ นอนท่ีนมี้ นั กท็ ่ีนี้
ไมด่ ี ลกุ จากท่ีน่ีไปนอนท่ีโนน้ ก็ไมส่ บายอยนู่ ่นั มนั มีหนอน มนั มี
หนอนไชกินเนือ้ หนงั ของสนุ ขั นนั้ เขาใหช้ ่ือเรยี กวา่ หมาหวั บาตร
หมาหวั บาตร หมาท่ีมนั เป็นบาดเป็นแผล ไปนอนท่ีไหนก็ทกุ ข์
เท่าเกา่ ท่ีความนกึ ความคดิ ของเราทกุ คน ถา้ คิดไปในทางท่ีไมด่ ี
มนั เปรยี บเหมือนอย่างวา่ สนุ ขั หวั บาตร หมาหวั บาตร มนั รอ้ น

4

อยทู่ ่ีไหนก็รอ้ น มนั มีเหตปุ ัจจยั อย่ใู นนนั้ ถา้ บาดแผลมนั หายดี
หมาตวั นนั้ ก็นอนท่ีไหนก็สบาย หลบั ได้

คนเราถา้ ตงั้ อยใู่ นทาน ในศลี ในภาวนาพทุ โธ ไม่ประมาท
อย่ทู ่ีน่กี ็ภาวนา ไปท่ีอ่นื ก็ภาวนา รา่ งกายสงั ขารท่ีเรามายดึ มา
ถือวา่ ตวั เราของเรา จะกาํ หนดอนั ใดมนั มอี ย่เู ตม็ ตวั ดว้ ยกนั ทกุ
คน เราจะกาํ หนดวา่ รา่ งกายนีเ้ ป็นกอ้ นอสภุ ะคือไมง่ าม ก็ดเู ถิด
ท่ีไหนมนั สวยมนั งาม รา่ งกายท่ีมีหนงั หมุ้ อยู่ ถา้ มีบาดแผลถกู
มีดบาดเขา้ ไป เอาหละ มีเลอื ดไหลออกมา ในรา่ งกายของ
คนเรามนั ไม่ใช่ท่ีเหมือนเราตาดผู วิ เผนิ ไมพ่ ิจารณา นา้ํ เลอื ด
นา้ํ เหลืองอย่เู ต็มตวั ตลอดทกุ คน ยงั มีชวี ิตอยกู่ ็แสดงถงึ อสภุ
กรรมฐาน มีอยนู่ นั้ ถา้ เราตายเม่ือใดละ ยง่ิ เนา่ ใหญ่

ฉะนนั้ ธดุ งคข์ อ้ หนง่ึ พระพทุ ธเจา้ สอนสาวกในครงั้ พทุ ธกาล
วา่ โส สานิกงั คะ อยปู่ ่าชา้ เย่ียมป่าชา้ ไปภาวนาในป่าชา้ การ
ไปป่าชา้ นนั้ เพ่ือจะไดร้ ูว้ า่ คนเราท่ีเกิดมานตี้ อ้ งตาย ถา้ ตาม
ธรรมดาถา้ ไมไ่ ปป่าชา้ มนั เหน็ ไดย้ าก ถา้ ไปป่าชา้ ธรรมดาโลก บ่
แมน่ ป่าชา้ เตาเผาเหมือนสมยั นี้ เวลาคนตายท่ีบา้ นท่ีเมือง เคา้

5

จะหามกนั มา ลากกนั มา ใสร่ ถใสล่ อ้ มา มาเผาในป่าชา้ ทีนีถ้ า้
มนั เกิดโรคระบาด ตายมาก เผาก็บท่ นั ฝังก็บท่ นั เขาก็เอามาทงิ้
ไวเ้ ฉยๆ มาถงึ ป่าชา้ แลว้ ก็ทงิ้ ไวน้ นั้ สมยั กอ่ นมีอีแรง้ อีกาเยอะ บ่
เหมือนสมยั นี้ อแี รง้ อีกาก็มาจกิ กินซากศพ ถา้ พระภาวนา พระ
กรรมฐานไปอย่ปู ่าชา้ ก็จะไดเ้ หน็ บา้ งวา่ เอ…รา่ งกายของมนษุ ย์
นี้ ตายแลว้ ก็เป็นอาหารของหมาของสนุ ขั บา้ น สนุ ขั ป่า เป็น
อาหารของอีแรง้ อีกามากนิ แลว้ ก็นอกนนั้ จะมีกลน่ิ เหมน็ กลน่ิ
เหมน็ กลนิ่ คาวใหเ้ รารูว้ า่ ตวั คนเราทกุ คน ตวั เราเน่ียแหละ ก็
เหมือนกนั ท่ีเคา้ ท่ีตายไป คือคนในโลกมนั ตายอย่ตู ลอดเวลา
ตอ้ งนกึ ตอ้ งเจรญิ ใหเ้ หน็ วา่ อะไรทงั้ หมดมนั ไมใ่ ช่วา่ มนั จะม่นั คง
ถาวรย่งั ยนื หรอื วา่ ไมม่ ีแก่ ไม่มีเจบ็ ไม่มีไข้ ไม่มีตาย ไม่มี ตาย
แลว้ เป็นอยา่ งใด ทา่ นจงึ ใหก้ าํ หนดวา่ รา่ งกายของตวั เองนนั้ ยงั
มีชีวติ อย่เู ป็นยงั ไง เวลามนั ตายแลว้ เป็นยงั ไง เราจะไดเ้ หน็ ถา้
อยปู่ ่าชา้ ภาวนาในป่าชา้ จะเหน็ ซากศพท่ีขนึ้ อืด เขียวหมดตวั ก็
จะไดเ้ หน็ ถา้ เห็นเขา้ แลว้ ก็เรยี กวา่ จิตใจเกิดความสลดสงั เวช ใน

6

รา่ งกายของมนษุ ย์ วา่ ไม่ใช่ของม่นั คงถาวรย่งั ยืนประการใด
เป็นกอ้ นอสภุ กรรมฐาน

บางคราวบางสมยั เวลาตาย บางคนก็เป็นโรควณั โรค คราว
หนง่ึ อย่โู คราช สามีภรรยาคหู่ นง่ึ ภรรยาของแกเป็นโรควณั โรค
กินยาอะไรๆก็ไมห่ าย จนตาย ตายแลว้ ก็หามไปป่าชา้ กอ่ นจะฝัง
จะเผานนั้ เคา้ ก็นิมนตพ์ ระไปบงั สกลุ แลว้ สามีก็ขออนญุ าตพวก
ญาติพ่ีนอ้ งวา่ โรคอนั นมี้ นั เป็นยงั ใด เยียวยาพยาบาลหลายปีก็
ไม่หาย แกก็จะผา่ หละผา่ ดู ทงั้ พระเณรเต็มดู มนั ผา่ หนา้ ทอ้ ง
ปาดลงไปทงั้ สองขา้ ง ตามดกู ขา้ งลงไปทงั้ ซา้ ยขวา แลว้ ก็ถลกลง
ไปแลว้ ก็ดปู อด จนถงึ วนั ตายนนั้ ปอดมนั หมดไปครง่ึ นงึ มนั จงึ
ตาย มนั เป่ือยมนั เนา่ เป็นเลอื ดยาง มีหมดหละ หลวงพ่ีหลวง
เณรไปเห็นก็นิพพทิ ทาญาณ เบ่อื กลบั มาวดั ก็วา่ จะไมส่ กึ หาลา
เพศ ไปเหน็ กรรมฐาน แตม่ นั เห็นภายนอก บเ่ ห็นตวั ตวั เอง ไม่ก่ี
วนั มนั ก็คนื มาอยา่ งเกา่ ฟงุ้ ซา่ นราํ คาญอยา่ งเกา่ น่ีอานิสงสไ์ ป
เท่ียวป่าชา้ หรอื ไปประสบการณท์ ่ีเขาผา่ ตดั

7

แตว่ า่ ไม่แนเ่ พราะวา่ มนั ดขู า้ งนอก เหมือนกระดกู ใน
โรงพยาบาล หรอื ตบั ไตไสพ้ งุ เอามาไวท้ ่ีใดท่ีนงึ เพ่ือไดด้ ู แตม่ นั ไม่
แนเ่ ทา่ กนั กบั วา่ เราดขู องเราเอง ผมเป็นอยา่ งไร ขนเป็นอย่างไร
เลบ็ เป็นอยา่ งไร หนงั เป็นอยา่ งไร เนือ้ เป็นอย่างไร เอน็ เป็น
อยา่ งไร กระดกู ๓๐๐ท่อนเป็นอยา่ งไร ถา้ เราดใู นตวั ของเราน่ะ
มนั เห็นอย่ตู ลอดเวลา เพราะมนั มนั อยใู่ นตวั ของคนตลอด
พระพทุ ธเจา้ ทา่ นใหก้ าํ หนดกายคตาสตกิ รรมฐาน อยา่ ไปหลงรกั
ชอบพอใจกบั รูปหญิงรูปชาย ดใู หม้ นั เหน็ เห็นของตวั เอง
รา่ งกายตวั เองวา่ โสโครกปฏกิ ลู ขนาดไหน แลว้ จติ ใจมนั ก็จะได้
เหน็ ท่วั ๆไป ท่ีเราสาํ คญั ผิดคิดวา่ มนั เป็นของม่นั คงถาวรจะ
หายไป จะเหน็ แจง้ ขนึ้ มาในใจของตนไดโ้ ดยวิธีใดวิธีหนง่ึ ท่ีแทก้ ็
ไมใ่ ชข่ องดบิ ของดี ของม่นั คงถาวรประการใด

ชีวติ ของคนเราก็ไม่นาน เด๋ยี วก็ขา่ ววา่ ผนู้ นั้ ตาย ผนู้ ีต้ าย ถา้
ไปอย่ปู ่าชา้ ป่าเห่ียวภาวนาเขาก็จะหามศพมาใหเ้ หน็ วา่ นีม้ นั
ตายจรงิ นะทา่ นนะ ถา้ เขาไมม่ ีเวลาเผา เวลาฝัง เขาก็ทิง้ เม่ือนนั้
ถา้ เราเป็นภาวนาอยสู่ ามส่วี นั มนั จะเหมน็ เนา่ ขบั ป่าชา้ แมลงวนั

8

จะมาตอมห่งึ ๆอยนู่ ่นั ฉะนนั้ เราอยา่ สาํ คญั ผดิ วา่ รา่ งกายเป็น
ของสวยของงาม ใหเ้ หน็ วา่ รา่ งกายของเราก็ตาม ของเขาไดแ้ ก่
คนอ่ืนก็เป็น เป็นกอ้ นอสภุ ะดีๆน่นั แหละ แตเ่ ราไมภ่ าวนา ไม่
สงบจิตสงบใจก็เลยเหน็ ไปอกี แงห่ นง่ึ แงอ่ สุภกรรมฐาน แง่ธาตุ
กรรมฐาน ธาตดุ นิ ธาตนุ า้ํ ธาตไุ ฟ ธาตลุ ม มนั ไม่เหน็ มนั เหน็ ไป
อีกเร่อื งหน่งึ เหตนุ นั้ เราตอ้ งใหเ้ หน็ วา่ รา่ งกายนีเ้ ตม็ ไปดว้ ยของ
ไม่สะอาดมีประการตา่ งๆ แมร้ า่ งกายสงั ขารของเราทกุ คน ตงั้ แต่
เกิดมา มนั มีความแกค่ วามชราคอื วา่ เจรญิ ขนึ้ เม่ือเจรญิ ขนึ้ หมด
เขตแลว้ ก็ชาํ รุดทรุดโทรม ไปมาลาํ บาก ผลท่ีสดุ ก็ไปถงึ ความ
ตาย เม่ือตายแลว้ ก็ทงิ้ หละ มนั เอาไปไม่ได้ เพราะมนั ลกุ ไม่ได้
อะไรไมไ่ ด้ ถา้ ไมม่ ีคนอ่ืนเขาไปรูไ้ ปเห็น สมมตุ ิวา่ ไปตายในกลาง
ป่า ก็จะเป่ือยเนา่ ผพุ งั ไปเฉยๆ เราใหม้ ากาํ หนดวา่ รา่ งกาย
สงั ขารนีม้ นั ไมน่ าน อนิจจา คอื วา่ ไม่เท่ยี ง ไม่เท่ียง ไม่คงอยู่
เป็นอย่อู ยา่ งนตี้ ลอดไป ยอ่ มมีความเปลย่ี นแปลงอยเู่ สมอ วนั นี้
คนื นีส้ บาย ไมเ่ จ็บไขไ้ ดป้ ่วย วนั หนา้ เวลาหนา้ มนั เจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วย

9

ขนึ้ มาก็ได้ หรอื วา่ ถงึ ขนั้ แตกขนั้ ตายก็ได้ เพราะวา่ ไม่แน่ ไม่มี
อะไรแนน่ อน เอาจรงิ เอาจงั กบั รูปนามกายใจไมไ่ ด้

พระพทุ ธเจา้ ทา่ นจงึ ใหเ้ จรญิ ใหน้ กึ ภาวนา ใหเ้ หน็ มนั มีอยู่
แตเ่ ม่ือไม่นกึ ไมภ่ าวนาใหจ้ ติ ใจสงบระงบั น่ีมนั ไม่เหน็ เพลินไป
ตามรูป ตามเสียง กล่ิน รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เพลดิ เพลิน
ไปดว้ ยการกนิ การนอน สนกุ เฮฮา ออกพรรษาก็หาเท่ียว หาเตร่
ไปท่วั น่ีคอื มนั บไ่ ดพ้ ิจารณา บไ่ ดภ้ าวนาดู เม่ือไมภ่ าวนาดู มนั
ไมใ่ ช่มนั จะอยู่ มนั พาไป เอากอ้ นกรรมฐานไปโนน่ ไปน่ี วนุ่ วาย
ไปหมด จติ ใจหลงมนั พาไป ก็ไดแ้ ตค่ วามหลง ความรูไ้ ม่ได้ ทกุ
ครงั้ ท่ีภาวนาทา่ นจงึ ใหร้ วมจติ รวมใจ สงบระงบั ตงั้ ม่นั ลงไปใน
จติ ใจนีใ้ หไ้ ด้ คอื รา่ งกายสงั ขารนี้ มนั แสดงบทบาทอย่ตู ลอดกาล
มนั แสดงความเจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วยอย่ทู กุ เวลา แตเ่ รามองไม่เห็น อย่าง
วา่ วนั ๆหนง่ึ จะตอ้ งมีอาหารหลอ่ เลีย้ ง ถา้ ไมม่ ีอาหารหลอ่ เลยี้ งก็
กระวนกระวาย น่นั มนั ก็แสดงวา่ พยาธิโรคามนั มีอยทู่ กุ เวลา ถา้
รา่ งกายไมไ่ ดอ้ าหาร เกิดอดอยากปากหมองขนึ้ มาละก็ตายได้
ชีวิตไมย่ ืน ไมไ่ ดบ้ รโิ ภคอาหาร ไม่มีอาหารเลยี้ งก็ตายคนเรา

10

อย่าไปวา่ เราจะไดน้ นั้ ไดน้ ี้ ไปตามความคดิ ความนกึ ไมม่ ีอะไร
ม่นั คงถาวร คนม่งั มีท่ีสดุ เม่อื ตายแลว้ กท็ งิ้ คนมียศใหญ่ ยศ
สงู สดุ ถา้ ตายแลว้ มนั กเ็ ทา่ ๆกนั น่ะ เป็นทา้ วพญา มหากษัตรยิ ์
รฐั มนตรี นายกรฐั มนตรี ทหารสงู สดุ ตายแลว้ ก็เทา่ กนั หมด ไมม่ ี
ใครดกี วา่ กนั เน่าเหมน็ เหมือนกนั หมด เอาอะไรไปไม่ได้

ตอ้ งนกึ ตอ้ งเจรญิ หลายอยา่ งหลายประการ เพ่ือเป็นเคร่อื ง
เตือนจติ เตอื นใจของแตล่ ะบคุ คล ไม่เหมือนกนั บางคนนกึ อย่าง
หนง่ึ เจรญิ อย่างหน่งึ มนั ไมร่ ูไ้ ม่เหน็ บางคนนนั้ นกึ ไป อย่างใด
อย่างหนง่ึ มนั ไดค้ วามรูข้ นึ้ มา จติ ใจก็ตงั้ ขนึ้ มาในทางสมาธิ
ภาวนา เหน็ คนเกิดเป็นทกุ ขก์ ็เอามาภาวนา จิตใจก็ตงั้ ใจขนึ้ มา
เหน็ คนแกค่ นชราเอามาพิจารณา เม่ือเราแกช่ ราก็ลาํ บากอย่างนี้
พาใหจ้ ิตใจลกุ ขนึ้ ภาวนาไดเ้ หมือนกนั ย่งิ มาเหน็ คนตาย เอามา
พินิจพิจารณา เอ…เราน่ีก็ตอ้ งตายนะ เม่ือยงั ไม่ตาย ไม่ควร
วนุ่ วาย รบี เรง่ ภาวนาทกุ ลมหายใจเขา้ ออกเหมือนพระพทุ ธเจา้
บอกสอน วา่ การภาวนานนั้ ถา้ นกึ ถงึ อะไรเป็นบรกิ รรมภาวนาก็
เอาใหม้ นั ไดท้ กุ ลมหายใจ จนใจมีสติ ใจมีสมาธิ ใจมีปัญญา ใจ

11

มีวชิ าความรูเ้ กิดขนึ้ ในใจของตวั เอง แลว้ ความรูแ้ จง้ เหน็ จรงิ ใน
หลกั พทุ ธศาสนามนั ก็เกิดท่ีใจสงบระงบั ตงั้ ม่นั นนั้ ถา้ ไมอ่ ย่างนนั้
มนั ก็ไปเร่อื ยหละ หลงไปเรอ่ื ย เม่ือมนั หลงไปมากมาย กโ็ ดนภยั
อนั ตรายตา่ งๆได้ ไปรถ ก็รถคว่าํ ไป ไปเคร่อื งบิน ก็เครอ่ื งบินตก
ไปรถไฟก็รถไฟตกราง รถไฟคว่าํ ตายเหมือนกนั มรณกรรมฐาน
ในท่ีจะเกิดขนึ้ ใหแ้ กค่ นเรานนั้ ทกุ ๆคนเราตอ้ งนกึ เจรญิ ไวใ้ หด้ ี
เม่ือมนั มาถงึ ตวั เรา อยา่ ไดไ้ ปหลงลมื ภาวนา ถา้ เราบน่ อ้ มเขา้ มา
หละไม่รูส้ กึ วา่ แตเ้ ป็นคนอ่นื โนน้ ไมใ่ ช่เรา เคร่อื งบนิ ตกคนตาย
ก็โอ…้ เป็นเรอ่ื งของเครอ่ื งบนิ โนน้ เราไมต่ กเคร่อื งบนิ ไม่ตาย
มนั จะมาถงึ เราเม่ือใดเวลาใดไดท้ กุ เม่ืออนั ความตาย น่งั อยดู่ ๆี
เกิดลมเกิดแลง้ ขนึ้ มา เออ้ อา้ ก็ตายไปเลย เอาไม่ทนั ก็เพราะเกิด
มาแลว้ มนั ตอ้ งแก่ ตอ้ งเจ็บ ตอ้ งไข้ ตอ้ งตายอยา่ งนี้

จงเอาสง่ิ เหลา่ นีแ้ หละมาภาวนาไวก้ อ่ นจนเห็น ใหม้ นั เหน็
แจง้ ในจติ จิตก็สงบหละ จติ ก็สงบตงั้ ม่นั ไมห่ ว่นั ไหวไปตามรูป
เสียง กล่ิน รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณป์ ระการใด เพราะวา่ จติ
มนั รู้ จติ มนั เขา้ ใจ แตไ่ มท่ าํ ไมป่ ฏิบตั ิ มนั ไม่เกิดความรูห้ รอก มนั

12

มีแตค่ วามหลง จติ มนั ตกต่าํ มนั ต่าํ ไป ไม่สงู ขนึ้ ทงั้ ๆท่ีตวั เองก็รู้
วา่ มนั ต่าํ ลงไป แกไ้ ม่ได้ เหตนุ นั้ เราตอ้ งแกแ้ ตเ่ ม่ือยงั อย่ดู สี บาย
อย่างนีแ้ หละ ดว้ ยการปฏบิ ตั บิ ชู าภาวนา ตงั้ ใจนกึ ตงั้ ใจเจรญิ
อยู่ จะจดจาํ อะไรไม่ไดม้ ากก็พทุ โธๆในใจใหม้ นั ตอ่ เน่ืองอยใู่ นใจ
จนจติ ใจเยน็ สบายลงไป ถา้ ไม่อย่างนนั้ ก็เตอื นใจของตวั เองวา่
ตายนะ เกิดมาแลว้ ตอ้ งตาย เราตอ้ งตายแนๆ่ เอาความตายมา
เตอื นก็ได้ เอาความเจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วยมาเตือนก็ได้ ถา้ นกึ บอ่ ยๆ
เจรญิ บอ่ ยๆ จิตมนั ก็สงบตงั้ ม่นั ก็ไดค้ วามรูค้ วามเขา้ ใจท่ีถกู ตอ้ ง
ขนึ้ มา

ส่ิงเหลา่ นีต้ อ้ งทาํ ตอ้ งประกอบ จงึ จะเกิดขนึ้ มาได้ จงึ ให้
ทกุ ๆคน นอ้ มนาํ เอาคาํ สอนของพระพทุ ธเจา้ ท่ที า่ นตกั เตอื นส่งั
สอนไวม้ านกึ มาเจรญิ จนใหจ้ ิตใจนีม้ นั ซาบซงึ้ ตรงึ ใจในคาํ สอน
ของพระพทุ ธเจา้ จติ ใจจะไดเ้ ย็นเป็นสขุ ไมท่ กุ ขร์ อ้ นประการใด
ตอ้ งทาํ ตอ้ งปฏิบตั ิอย่ทู กุ ลมหายใจเขา้ ออก ใหม้ ีสตสิ งั วร ใหม้ ี
สมาธิจติ ตงั้ ม่นั ไมใ่ หใ้ จงอ่ นแงน่ คลอนแคลน ดว้ ยอาํ นาจ
พทุ ธคณุ ธรรมคณุ สงั ฆคณุ ทกุ ลมหายใจเขา้ ออก เอาใจของตน

13

ใหส้ งบระงบั ใหไ้ ด้ น่ีเป็นอบุ ายธรรมอนั หนง่ึ ไดต้ กั เตอื นเราทา่ น
ทงั้ หลาย ก็ใหพ้ ากนั นาํ ไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ ก็คงไดร้ บั ความสขุ
ความเจรญิ เอวงั ก็มีดว้ ยประการะฉะนี้

ท่ีมา: https://youtu.be/2rxnZgC6qfQ

14