หลวงปู่เล่าถึงอัตชีวประวัติของท่าน โดย หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ

หลวงป่ เู ลา่ ถงึ อตั ชวี ประวตั ขิ องทา่ น
วนั นีก้ ็มาพรอ้ มหนา้ พรอ้ มตากนั แลว้ นะ คนแกม่ ีอยบู่ า้ ง บาง
คนก็คนหนมุ่ คนแกไ่ ม่ทราบไปไหนหมด ยงั เหลอื แตค่ นหน่มุ คน
วยั กลางคน คนแก่ไม่ทราบไปไหน น่าสงั เวช บไ่ ดค้ ิดถึงชวี ติ ของ
ตวั เอง วา่ มนั เป็นไมใ้ กลฝ้ ่ังแลว้ เราจะตอ้ งหาท่ีพง่ึ ทางจติ ใจ มนั
ไม่คิดกนั เลยนะ ไม่คดิ คลา้ ยๆกบั วา่ จะอยยู่ ่งั ยนื นาน จะได้
อาศยั รา่ งกายนีไ้ ปนมนานกาเล ความเขา้ ใจ ความรูส้ กึ อนั นนั้
แทท้ ่ีจรงิ ไมแ่ ลว้ แมไ้ ดอ้ ย่ไู มก่ ่ีปีก่ีเดือน ก็ตอ้ งไดห้ นีจากกนั แลว้
เพราะฉะนนั้ ใหพ้ ากนั รบี เรง่ สรา้ งท่พี ง่ึ ใสใ่ จของตนเสียใหเ้ ต็มท่ี
วนั นีอ้ าจารยท์ พิ ยก์ ็มีความประสงคใ์ หห้ ลวงป่เู ลา่ ชีวประวตั ิ

ใหพ้ ทุ ธบรษิ ัททงั้ หลายฟัง วา่ ความเป็นมาตงั้ แตเ่ บอื้ งตน้ เป็นมา
อย่างไร ก่อนท่ีจะไดเ้ ขา้ มาบวช บวชมาแลว้ ระยะแรกทาํ ยงั ไง
ระยะตอ่ ไปทาํ ยงั ไง อนั นีก้ ็นบั วา่ เป็นเรอ่ื งท่ีควรฟังอยเู่ หมือนกนั
เพราะวา่ มนั เป็นคติธรรมสาํ หรบั เกิดขนึ้ ในจิตใจของแตล่ ะคน ก็
อาศยั บญุ วาสนาน่นั แหละไป มาดลบรรดาลใหเ้ กิดความคดิ
ความนกึ ขนึ้ ในทางท่ีดี เรม่ิ ตน้ ตงั้ แตก่ ่อนบวช ใกลจ้ ะไดม้ าบวช

น่ีนะ่ ตามธรรมดาน่ี ไม่ไดเ้ ป็นคนเกียจครา้ นเลย ก็เป็นชาวนา
ชาวสวน ถึงหนา้ ทาํ นาก็ทาํ นา ถงึ หนา้ ทาํ สวนก็ทาํ สวน ดว้ ย
ความขยนั หม่นั เพยี ร แลว้ กโ็ รคภยั ก็ไมค่ อ่ ยเบียดเบียนดว้ ย พอ่
แมก่ ็ไดร้ บั ความสขุ สบายดว้ ย พอ่ แม่ไมไ่ ดท้ าํ งานหนกั อะไร ลกู ๆ
ทาํ แทน

มาน่ีเม่ืออายุ ๑๙ ปีเขา้ มาแลว้ น่ี มนั ก็เกิดความคิดขนึ้ มาใน
ใจ วา่ การทาํ การทาํ งานตา่ งๆหมนู่ ี้ ลว้ นแตเ่ ป็นทกุ ขท์ งั้ นนั้ เลย
หาความสขุ ไมไ่ ด้ ทงั้ เป็นทกุ ขด์ ว้ ยและทงั้ ไม่มีสาระแกน่ สารดว้ ย
เชน่ ทาํ นา ไดข้ า้ ว ไปใสย่ งุ้ ใสฉ่ าง ไวบ้ รโิ ภคม่งั ขายม่งั พอถงึ ปี
ใหม่มา เอา้ ก็เรม่ิ จวนจะหมดอกี แลว้ น่ะขา้ ว ก็ไดเ้ รม่ิ ทาํ นากนั ไป
อีก ไถนา คราดนาไป เดนิ ตามหลงั ควายไป ก็คิดดาํ รอิ ยา่ งนี้
แหละ คดิ ไปคดิ มาก็มองไม่เห็นสาระแกน่ สารอะไร ถา้ ขืนอยู่
อย่างนีก้ ็เป็นทกุ ขเ์ ปลา่ ๆ อา้ ว ถา้ อยา่ งนนั้ จะไปยงั ไง ถามตวั เอง
นะ…ก็บวชซิ ก็วา่ บวชแลว้ จะพน้ จากเรอ่ื งเหลา่ นีร้ …ึ พน้ เพราะ
เป็นนกั บวชน่มี นั ย่อมเป็นผวู้ างมือจากการงานตา่ งๆเหลา่ นี้
ทงั้ หมด จงึ เป็นนกั บวชได้

พอคิดอย่างนีม้ นั ก็เกิดศรทั ธาอยากบวชขนึ้ มา น่งั บนหลงั
ควายไปน่นี ะ เพง่ พจิ ารณาดรู า่ งกายอนั นีแ้ ลว้ ปรากฏวา่ รา่ งกาย
น่ีมนั แตกกระจายออกไปหมด สวา่ งโลไ่ ปท่วั เลยบดั นี้ มองไป
ไหนก็ไม่มีคน ไม่มีสตั ว์ ไม่มแี มแ้ ตต่ น้ ไม้ มีก็แตอ่ ากาศวา่ งเปลา่
ไปหมดเลย วา่ เอ…้ โลกอนั นีม้ นั ไมม่ ีแกน่ สารอะไรนา้ มนั วา่ งไป
หมด เกิดแลว้ ก็ตายไป ไม่เหน็ มีอะไรเป็นแกน่ สาร มนั ก็เกิดเป็น
แสงสวา่ งอยา่ งนนั้ ช่วั ระยะหนง่ึ แลว้ มนั ก็หายไป ไดป้ ีตใิ นใจ
อยา่ งรุนแรงมาน่ี โถ เม่ือเกิดแสงสวา่ งขนึ้ ในใจอย่างนนั้ นะ ใจก็
เบา ปลอดโปรง่ ทงั้ ท่ีไม่เคยไดไ้ ปฟังเทศน์ ฟังธรรม ไม่ไดเ้ คยน่งั
ภาวนาซกั ทีเลย แตเ่ ราน่งั บนหลงั ควายกลบั บา้ น ไปไถนาตอน
เยน็ น่ะ น่งั พจิ ารณาไป แลว้ ก็เกิดปรากฏรา่ งกายแตกกระจาย
ออกไปเลย เกดิ แสงสวา่ งท่วั โลกอนั นี้ มองไปไหนไมเ่ หน็ สตั ว์ ไม่
เห็นบคุ คลเลย อนั นีก้ ายก็เบา ใจก็เบา เหมอื นกนั กบั ไม่มีกาย

ตอนนนี้ ะ่ โอ้ ศรทั ธา อยากบวชหลายบดั นีน้ ะ โอ้ เราตอ้ ง
บวชแนๆ่ ก็ไมท่ ราบวา่ จะมาทาํ งาน ทาํ ทกุ ขใ์ หแ้ ก่ตวั เองอย่อู ย่าง
นีท้ าํ ไมอะ้ ทาํ มาแลว้ ก็เป็นทกุ ข์ แลว้ ในท่ีสดุ ก็ไม่ไดอ้ ะไรเป็นชิน้

เป็นอนั เลย แลว้ อยา่ งนีจ้ ะทาํ ไปทาํ ไมหละ พอคิดไดอ้ ย่างนีแ้ ลว้
ก็อตุ สา่ ห์ ทาํ สวนทาํ นา เลยี้ งพอ่ เลยี้ งแม่ เลีย้ งนอ้ งไปอยปู่ ีหนง่ึ
อายุ ๒๐ เตม็ บรบิ รู ณ์ ก็จงึ ไดร้ า่ํ ลามารดาบิดาออกบวช ไดบ้ วช
อย่วู ดั บา้ นทีแรก เม่ือบวชแลว้ เกิดปีติ เอบิ อ่ิมใจ วา่ ตนไดพ้ น้
จากความทกุ ข์ ความลาํ บากตา่ งๆเหลา่ นนั้ มาแลว้ น่ีแหละ เกิด
ปีติขนึ้ ในใจ

แลว้ น่ีก็มีอาจารยอ์ งคห์ นง่ึ ไป เรยี นกรรมฐานมา อยวู่ ดั น่นั
แหละ คนบา้ นเดียวกนั น่นั แหละ บวชใหมๆ่ น่ีไมม่ ีใครสอนนะ
เร่อื งมนั น่ะ กต็ อนค่าํ มาเหน็ อาจารยอ์ งคน์ นั้ ไหวพ้ ระแลว้ ก็สวด
อะไรมมุ ๆๆอยู่ ก็เลยถามท่าน “เอ๊ะ ทา่ นสวดอะไรอะ้ ” ทา่ นบอก
วา่ ท่านภาวนา บอกอย่างนนั้ “อย่างภาวนาน่ีน่ะมนั ดียงั ไง”…วา่
งนั้ “อา้ ว ภาวนาก็ไดบ้ ญุ ส”ิ วา่ งนั้ ไดบ้ ญุ แลว้ เราก็อทุ ิศสว่ น
กศุ ลน่นั ใหแ้ กพ่ อ่ แม่ ญาตพิ ่ีนอ้ ง ป่ยู ่าตายายท่ีลว่ งลบั ไป ตอบ
บญุ แทนคณุ คา่ ขา้ วฟ้อนนา้ํ นมท่ที า่ นเลยี้ งดเู รามา อธิบายใหฟ้ ัง
“อา้ ว ถา้ อยา่ งนนั้ ผมก็เป็นหนีบ้ ญุ หนีค้ ณุ พอ่ แม่เหมือนกนั ขอให้

สอนภาวนา สอนใหผ้ มดว้ ย ผมจะไดภ้ าวนาใชห้ นีบ้ ญุ คณุ พอ่
แม่” วา่ งนั้

ทา่ นก็เลยสอนใหท้ อ่ งอนสุ ติ ๑๐ ประการ น่ีแหละ พทุ ธา
นสุ สติ ธมั มานสุ สติ สงั ฆานสุ สติ สีลานสุ สติ จาคานสุ สติ เทวตา
นสุ สติ มรณานสุ สติ กายคตาสติ อานาปานสติ อปุ สมานสุ สติ
อนสุ ติ ๑๐ ประการนี้ ใหท้ อ่ งเอาใหไ้ ด้ วา่ งนั้ แลว้ ก็ภาวนา
เร่อื ยไป ทา่ นบอก ตอ้ งไปท่องเอา ไดแ้ ลว้ กบ็ รกิ รรมเรอ่ื ยไปแลว้
พทุ ธานสุ สติ ธมั มานสุ สติ สงั ฆานสุ สติ ไปเร่อื ย จบแลว้ ตงั้ ใหม่
อีก จบแลว้ ตงั้ ใหม่ เอะ๊ รูส้ กึ วา่ จิตใจสบาย ไม่ไดเ้ พราะไดน้ ่งั
ภาวนาบน่ ่ี เดนิ เหนิ ไปมาทางไหนก็ไมล่ ืมมนั นกึ ภาวนาอย่อู ย่าง
นนั้

เม่ือนี้ พอถงึ ฤดู เดอื น ๖ เดอื น ๗ มา ก็คดิ วา่ เราบวชมาใหม่
ยงั ไม่รูธ้ รรม รูว้ นิ ยั ก็ควรจะไปศกึ ษาเลา่ เรยี นซะก่อน เม่อื เรยี น
ไดแ้ ลว้ จงึ คอ่ ยออกปฏิบตั ิกนั มนั ถึงจะไดบ้ ญุ ไดก้ ศุ ลหลาย ถา้
บวชมาแลว้ ไมเ่ รยี นธรรม เรยี นวนิ ยั ไม่รูอ้ ะไรอย่างนี้ รูก้ ็รูง้ ๆู
ปลาๆ ไปอยา่ งนี้ มนั คงไมไ่ ดบ้ ญุ หลายหรอก บวชน่ีวา่ งนั้ กเ็ ลย

ชวนกนั ลงไปจาํ พรรษาอย่ใู นจงั หวดั ไปจาํ พรรษาอยวู่ ดั ของเจา้
คณะจงั หวดั เอง สององคด์ ว้ ยกนั กบั อาจารยอ์ งคน์ นั้ นะ่ ก็ไป
เรยี นพระธรรม เสรจ็ แลว้ เดอื นธนั วาน่ะ สอบนกั ธรรม เสรจ็ แลว้ ก็
ขนึ้ มาอยวู่ ดั เดมิ

ในระหวา่ งท่ีเรยี นนกั ธรรมอย่นู นั้ ก็มีขอ้ ปฏิบตั ิอยู่ บดั นีไ้ ป
เรยี นถามอาจารยท์ ่ีอยใู่ นวดั นนั้ วา่ ผมภาวนาอนสุ ติ ๑๐ อย่างนี้
จะถกู มยั้ ท่านอาจารยอ์ งคน์ นั้ บอกวา่ อนั ถกู นนั้ ก็ถกู อย่หู รอก
แตว่ า่ มนั หากไมร่ ดั กมุ พอ ถา้ ไปบรกิ รรมมากอย่างนนั้ จติ ใจไม่
สงบ วา่ งนั้ ถา้ อยา่ งนนั้ ทาํ อยา่ งไร ภาวนาจงึ จะดี จงึ ใจจะสงบ
ได้ ท่านก็แนะนาํ วา่ ใหบ้ รกิ รรมพทุ โธ เอาพระคณุ ของ
พระพทุ ธเจา้ น่ีไปตงั้ ไวใ้ นใจอยา่ งเดียวเทา่ นนั้ แลว้ ใจก็สงบได้
วา่ งนั้ อมื ถา้ อย่างนนั้ เราก็ไมย่ ากอะไรแลว้ ตอนหวั ค่าํ ก็ทอ่ ง
หลกั สตู รนกั ธรรมไปจนเท่ียงคืน นาฬิกา ตี ๑๒ โมงแลว้ ก็เขา้
หอ้ งไหวพ้ ระแลว้ ก็น่งั ภาวนาบรกิ รรมพทุ โธ จิตใจไม่อยนู่ ะทีแรก
พทุ โธมนั ก็วง่ิ ออกไปขา้ งนอกนนู่ แตส่ ติก็ตามไป ตามไปแลว้ ก็
พยายามนกึ พทุ โธใกลต้ วั เขา้ มา ใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยเขา้ มา พอมาถงึ

ตวั แลว้ ก็นอ้ มเขา้ ไปในจติ ใหพ้ ทุ โธมาอยใู่ นจติ โน่นบดั นี้ อา้ ว พอ
ใหพ้ ทุ โธมาอยใู่ นจิตเขา้ ไปแลว้ จติ ก็สงบลงเป็นหน่งึ ก็ไดค้ วาม
สบายใจ เสรจ็ แลว้ ก็จงึ คอ่ ยหลบั คอ่ ยนอน

น่ีเป็นกิจวตั รเลยท่ที าํ กบั บวชพรรษาแรก ตอ้ งทาํ ความเพียร
อย่างนีท้ กุ คืน ทาํ วตั รสวดมนตเ์ สรจ็ แลว้ ก็ไปน่งั ทอ่ งหนงั สอื อย่ทู ่ี
ลานวดั จนเท่ยี งเม่ือไร เท่ียงคนื เม่ือไรจงึ คอ่ ยหยดุ ทอ่ งบท แลว้ ก็
เขา้ หอ้ ง ไหวพ้ ระ น่งั ภาวนา เสรจ็ แลว้ จงึ คอ่ ยจาํ วดั พอตี ๔ เสียง
ระฆงั ดงั ขนึ้ ท่ีกฏุ เิ จา้ อาวาส ก็ต่นื ลกุ ขนึ้ มาลา้ งหนา้ ลา้ งตาแลว้ ก็
ขนึ้ ไปกฏุ เิ จา้ อาวาส เอา้ ทาํ วตั รเชา้ เสรจ็ แลว้ ก็สวา่ งพอดี สวา่ ง
มาแลว้ ก็ไปบณิ ฑบาตร จะยืน จะเดิน จะน่งั นอนอะไรไมล่ มื พทุ
โธ เอาพทุ โธเป็นอารมณอ์ ยอู่ ย่างนนั้ บดั นีก้ ารเรยี นก็รูส้ กึ วา่
คลอ่ งตวั ดอี ะ้ เม่ือใจเป็นสมาธิ ใจตงั้ ม่นั การทอ่ งการจาํ เอาวิชา
ความรูน้ ่ีก็รูส้ กึ วา่ ไดด้ ี ในท่ีสดุ สอบ ก็ไดน้ กั ธรรมชนั้ ตรกี บั เพ่ือน
พออกพรรษาแลว้ สอบนกั ธรรมเสรจ็ แลว้ ก็ลาเจา้ คณะจงั หวดั
กลบั วดั เดิม

พอไปอย่วู ดั เดมิ แลว้ บดั นีก้ ็ โยมบิดาไปไดห้ นงั สือหลวงป่ ู
สิงห์ วดั ป่าสาละวนั น่ีแหละ ทา่ นแตง่ ขนึ้ เรยี กวา่ วิธีเจรญิ สมถะ
วปิ ัสสนาโดยสงั เขป น่ีหวั ขอ้ ทา่ นกเ็ ลยอธิบายเร่อื งสตปิ ัฏฐานนี้
ให้ ไวใ้ นสมดุ น่นั เจรญิ สตปิ ัฏฐาน เจรญิ อยา่ งนนั้ ๆ เรม่ิ จาก
พิจารณารา่ งกายเน่ียแหละไป ผม ขน เลบ็ ฟัน หนงั เนือ้ เป็นตน้
ไป แลว้ เพง่ ใหเ้ หน็ อาการ ๓๒ นีด้ ว้ ย ไม่ใชน่ กึ คดิ เฉยๆวา่ งนั้ แลว้
ก็เพง่ นะบดั นี้ ผมก็ใหเ้ หน็ ผมอยภู่ ายใน ขน เลบ็ ฟัน หนงั อนั ใด
ก็ใหเ้ หน็ อวยั วะนอ้ ยใหญ่ตา่ งๆน่ี ท่านแนะไวก้ ็พยายามเพง่
ตามท่ีทา่ นแนะนาํ ไว้ ก็เหน็ พอเหน็ รา่ งกายอนั นนั้ แลว้ ก็จิตใจมนั
ก็สงบแนว่ แน่ได้ แตอ่ ยวู่ ดั บา้ นน่ะ เสียงอะไรตอ่ อะไรรบกวน เอ๊
ภาวนาแลว้ ใจสงบลงแลว้ นกึ ถงึ ป่าแลว้ บดั นี้ ไอก้ ารภาวนาน่ี
เหมาะสมท่ีไปอย่ปู ่านะ ไม่เหมาะสมเลยท่ีจะอยบู่ า้ น อยใู่ กล้
บา้ นอยา่ งนี้

เม่ือภาวนาไปมนั ไดค้ วามรู้ ความสงบใจขนึ้ มาอย่างนีแ้ ลว้ ก็
เลยราํ ◌่ลาญาตโิ ยมไปอยปู่ ่าใกลก้ บั บรเิ วณสรา้ งวดั อยนู่ ่ีแหละ
ในขณะท่ียงั ไม่ทนั ออกปฏิบตั ิน่นั ก็บงั เอิญมีแมลงบินเขา้ ตา

แมลงปีกแข็งๆนะ่ มนั ไปแทงเอาตานนั้ เลือดออก เจบ็ ตา รกั ษา
ยงั ไงก็ไมห่ าย ยาหยอดตาสารพดั ก็ไมห่ าย ไม่หายมาน่มี นั มี
ศรทั ธาแรงกลา้ ท่ีออกปฏบิ ตั ิ เอาละ ตงั้ แตน่ ีไ้ ปเราจะไมห่ ยอดตา
เลย โยนยาทงิ้ ออกไปหมดแลว้ เขา้ ป่าไปแลว้ บดั นี้ ไปน่งั ภาวนา
อย่ใู นป่าน่นั เอา้ ใหต้ ามนั บอดอย่กู บั ป่านีแ้ ลว้ เป็นยงั ไงก็เป็น
กนั หละวา่ งนั้ พอน่งั ภาวนาไปมานะ่ ๗ วนั นะ ตาหายไปเลย
หายไป พอเวลาหยอดยาอยทู่ ่ีวดั บา้ น ยงั ไง๊…ก็ไมห่ าย ตงั้ แต่
ภาวนาปลงสงั ขารไปแลว้ หายภายใน ๗ วนั เป็นปกตติ ามเดิม
อนั นีก้ เ็ ป็นสงิ่ ท่ีนา่ อศั จรรยอ์ นั หน่งึ อานิสงสแ์ ห่งการเสยี สละ ถา้
หากวา่ เราไม่ยอมเสียสละวา่ อา้ ว ใหม้ นั ไปบอดอยใู่ นป่าน่นั หละ
วา่ งนั้ มนั ก็มาไม่ได้ มนั ก็เขา้ มาป่าไมไ่ ด้ มนั ก็กลวั อยา่ งนนั้ กลวั
อย่างนีแ้ หละ แตอ่ นั นีเ้ ราเสยี สละเอา ยาตา่ งๆน่ีใสห่ มดแลว้ น่ีมนั
ไม่หาย มนั จะกรรมเวรของตวั เองกม็ นั แลว้ กนั ใหม้ นั ไปบอดอยู่
ในป่าโน่นนะ ในท่ีสดุ แทนท่ีมนั จะบอดกห็ ายซาํ้ เม่ือตาหายแลว้
ตงั้ ใจประกอบความเพียรภาวนา

พระองคท์ ่ีไปดว้ ยกนั นะ่ ทา่ นเรยี นคาถาอาคมไปตงั้ แตว่ ดั
บา้ น เม่ือทา่ นไปน่งั ภาวนาอยใู่ นป่า ไม่มีกฏุ ิกถุ งั ทาํ รา้ นไมไ้ ผ่อยู่
กนั พอพน้ ดินศอกกวา่ น่ีเอง น่งั ภาวนาไปมานะ่ เกิดความกลวั
ขนึ้ มา ทา่ นเลา่ ใหฟ้ ัง ก็เลยสาธยายเวทมนตรก์ ลคาถาน่นั ทนั ใด
นนั้ ก็เกิดนิมติ ขนึ้ ปรากฏวา่ มีรูปของกษัตรยิ แ์ ตง่ ตวั เต็มยศ มี
ชฎาดว้ ย ถือดาบเดินเขา้ มาหา มาถามวา่ มาทาํ อะไรอยนู่ ่ี ท่านก็
บอกวา่ มาเจรญิ เมตตาภาวนา บอกอยา่ งนนั้ “มนั จะเมตตา
ภาวนายงั ไงแบบเนีย้ ทา่ นเจรญิ คาถาอาคมเหลา่ นนั้ เพ่อื ปราบผี
สางท่ีอยใู่ นบรเิ วณเหลา่ เนยี้ เจตนาของทา่ นเป็นอย่างนนั้ น่ี ทา่ น
จะมาเมตตาภาวนาอะไรอยา่ งนนั้ ” วา่ งนั้ “ช่ือวา่ ทา่ นเดินทางผดิ
แลว้ ไอค้ าถาท่ีทา่ นเจรญิ อยนู่ นั้ ขา้ พเจา้ รูห้ มดแลว้ ไม่
จาํ เป็นตอ้ งเจรญิ หรอก ขอใหห้ นีจากท่ีหนีซะ ถา้ ไม่หนีหละจะ
เอาดาบเลม่ นีต้ ดั ขอคอเลย” วา่ งนั้ ทา่ นวา่ แลว้ ก็หายไป ทา่ น
กลวั เหลอื ลน้ แลว้ บดั นี้ จนเกือบจะหายใจไมอ่ อก แตว่ า่ เอา้
เจรญิ เมตตาเขา้ ไปอยา่ งนีน้ ะ เจรญิ เมตตาซกั ครูน่ ะ เสอื ใหญ่มา
เอาขา้ งมาถเู สารา้ นนนั้ ไหว หยดุ ๆอยู่ ตอนนีย้ ่งิ กลวั ใหญ่เลย

แทบจะหายใจไม่ออก ก็นกึ ภาวนาเจรญิ เมตตา สพั เพ สตั ตา สขุ ิ
ตา โหนตุ สพั เพ สตั ตา อเวรา โหนตุ ยือ้ อยา่ งนนั้ วา่ งนั้ สกั ครู่
หนง่ึ เสือก็หายไป เป็นอนั วา่ นิมิตน่นั กห็ ายไปหมดแลว้ น่นั แต่
ความกลวั ไม่หาย

รุง่ เชา้ มา ไปบณิ ฑบาตรดว้ ยกนั ทา่ นกพ็ ดู ใหฟ้ ังวา่ พดู เรอ่ื ง
นิมิตตา่ งๆนนั้ นะ่ ใหฟ้ ัง ผมเห็นจะอย่ไู มไ่ ดห้ ละ วา่ งนั้ ถา้ ขืนอยนู่ ่ี
เห็นจะมีอนั ตราย ท่านวา่ “อา้ ว ทาํ ไมจงึ พดู อยา่ งนนั้ ก็ทา่ น
ภาวนาผดิ ทาง เคา้ กย็ งั บอกอยแู่ ลว้ นะ่ เจา้ ท่ีน่นั วา่ ทา่ นเดนิ ผดิ
ทาง เม่ือเรางดภาวนา เจรญิ คาถาอาคมเหลา่ นนั้ เสียแลว้ มา
บรกิ รรมแตพ่ ทุ โธๆเทา่ นีห้ ละ ไมม่ ีหรอก ผมรบั รองวา่ ไมม่ ีอะไร
ผมภาวนาอยนู่ ่ี ไม่เหน็ มีอะไรเลย มีแตใ่ จสงบสบายอยอู่ ยา่ งนนั้
เอาเถอะท่านอย่าไปหว่นั ไหวเลย อนั นนั้ ใหถ้ ือวา่ มนั เป็นความ
หลงผดิ ไปช่วั ขณะหนง่ึ แลว้ เราก็ตงั้ ใจภาวนาพทุ โธ เสรจ็ แลว้
ผมวา่ เรอ่ื งเหลา่ นนั้ ไมม่ ี หายไปหมด” วา่ งนั้ จะทาํ ยงั ไง เพ่ือนก็
ไมย่ อม จะกลบั เขา้ วดั บา้ นอยลู่ กู เดียว ก็ไม่รูว้ า่ จะทาํ ยงั ไง “เอา้
จะกลบั ก็กลบั แตผ่ มน่ะไม่ยอมกลบั เป็นยงั ไงก็เป็นอยกู่ บั ป่า

น่ีนะ่ ผมนะ่ ผมจะไมย่ อมกลบั ไปวดั บา้ นใหข้ ายขหี้ นา้ อีกแลว้ ”
วา่ งนั้ “เด๋ยี วพวกชาวบา้ นเคา้ จะหวั เราะเอานะ” ทา่ นแลว้ ไป
บณิ ฑบาตมาฉนั แลว้ ก็กลบั วดั เขา้ บา้ น อย่ไู ดพ้ รรษานงึ ก็สกึ ไป
เท่านนั้ แหละเร่อื งมนั

ไอเ้ ราภาวนาไปมาอยกู่ ม็ ีครูบาอาจารยม์ าเขา้ ก็อนุ่ ใจ ได้
ภาวนาไป ในท่ีสดุ ก็เลยไดไ้ ปบวชเป็นธรรมยตุ ิ วดั โพธิสมภรณ์
จงั หวดั อดุ รธานี มีเจา้ คณุ ธรรมเจดยี เ์ ป็นพระอปุ ัชฌาย์ และมี
อาจารยบ์ ญุ มาเป็นผนู้ าํ ไปบวช บวชเสรจ็ แลว้ ก็กลบั ไปอาํ เภอท่า
บอ่ จงั หวดั หนองคาย ทา่ นกถ็ าม บอกวา่ คณุ จะเรยี นหรอื คณุ จะ
ปฏิบตั ิ วา่ งนั้ “ผมเอาทงั้ สองอยา่ ง เรยี นก็เรยี น ปฏบิ ตั กิ ป็ ฏิบตั ิ
ผมไปอยปู่ ่าผมจะเอาตาํ ราไปดว้ ย กจ็ ะไปดตู าํ ราอย่ใู นป่า เม่ือ
เหน่ือย เดนิ จงกรม น่งั สมาธิภาวนามาแลว้ ก็ดตู าํ รา ใหร้ ูจ้ กั ธรรม
รูจ้ กั วนิ ยั ใหล้ ะเอยี ดละออเขา้ ไป” วา่ งนั้ อาจารยก์ เ็ หน็ ดีดว้ ย
อา้ ว ดแี ลว้ ทา่ นวา่ อยา่ งนนั้ ก็เลย ดาํ เนนิ แบบนนั้ แหละทีแรก ดู
ตาํ รบั ตาํ ราไปบา้ ง ภาวนาไปบา้ ง

บดั นีใ้ นพรรษาหนง่ึ ลว่ งไปแลว้ พรรษาสองเขา้ มา มาเกิด
เป็นโรคอนั บคุ คลซง่ึ ไมเ่ ป็น เราเป็นคนเดยี ว โรคท่วี า่ ฉนั
ภตั ตาหารแลว้ ไฟธาตไุ มย่ อ่ ยตลอดทงั้ วนั ทงั้ คนื แนน่ ทอ้ งอยู่
อยา่ งนนั้ ไม่ยอ่ ย ไดเ้ สวยทกุ ขเวทนาเหลือลน้ แตก่ ็อดทน ไม่
ถอย เดนิ รุมๆก็เดินไปอยา่ งนนั้ ไม่ถอย แนน่ ทอ้ งก็แนน่ ไป
เวทนาก็เวทนาไป สทู้ นกนั อย่อู ย่างนนั้ สามปี ตงั้ แตเ่ ป็นอยอู่ ย่าง
นนั้ ปีท่ีสามน่ี น่งั ภาวนาอยู่ ดทู า่ กรรมเวรมนั จะหมดลงนะ มนั
จงึ บอกขนึ้ ในจติ นีว้ า่ อา้ ว ก็กรรมเวรท่ีเอาแมวไปปลอ่ ยในป่าน่นั
แลว้ วา่ งนั้ พอนกึ ทบทวนคนื หลงั ดู โอ๊ จรงิ แลว้ เราไดเ้ อาแมวผู้
ตวั นงึ ไปปลอ่ ยในป่า เน่ืองจากวา่ มนั เป็นเวรอะไรมาแตช่ าติปาง
ก่อนไม่รู้ กลางคืนมา ไปเท่ยี ว แมวผตู้ วั นนั้ มนั ก็ถา่ ยอจุ จาระใส่
ขา้ งหมอนเลย ไปเท่ียวกลบั มาตอ้ งมาชาํ ระขีแ้ มวซะกอ่ น ไมใ่ ช่
แตค่ ืนเดยี วนะ เกือบจะทกุ คนเลย เอ๊ แมวตวั นีก้ บั เรามนั เป็นเวร
อะไรกนั หนอ อนั นหี้ นอ ถา้ เราจะฆา่ มนั น่ี มนั ไม่ไหวหละ มนั
จะตอ้ งเป็นกรรมเวร หนกั เขา้ ไปอีก วา่ งนั้ อย่าไปฆา่ มนั เลย เอา
มนั ไปปลอ่ ยในป่าใหม้ นั หากินเอง วา่ งนั้ ก็เลยอมุ้ ไปในป่านนู่

เอาไปปลอ่ ยไว้ เห็นไมต้ น้ นงึ มนั เป็นโพรงอยู่ ก็เลยเอาปลอ่ ยเขา้
ไปในโพรง มงึ อย่นู ่ีนะ แลว้ กไ็ ปเลยี้ งควาย กลบั มาตอนเยน็ ก็ยงั
เหน็ มนั รอ้ งแงว้ ๆ โอย้ สงสารก็สงสารมนั แตไ่ ม่รูจ้ ะทาํ ยงั ไง ถา้
เอามนั กลบั คนื ไปบา้ น มนั จะขีใ้ สห่ วั นอนอีก เอาเหอะ มนั คงไม่
ตายหรอก มนั จะตอ้ งหากนิ มนั หละ วา่ งนั้ สตั วม์ นั ใหญ่แลว้ วา่
งนั้ เรา มนั จะตอ้ งหาเลีย้ งมนั ได้ ปานนนั้ นะ่ เพียงแตเ่ อาไปปลอ่ ย
ไมไ่ ดฆ้ า่ นะ กรรมเวรมนั ยงั ตามสนอง ไดร้ บั ทกุ ขท์ รมานอย่ตู งั้
สามปี มนั จงึ หมดลง เม่ือรูอ้ ยา่ งนนั้ แลว้ ก็ ภาวนาทีไรก็อทุ ศิ สว่ น
กศุ ลใหแ้ มวตวั นนั้ เรอ่ื ยไป โรคแน่นทอ้ งนนั้ ก็เบาลงๆ ในท่ีสดุ ก็
หายเป็นปกติอยา่ งนีน้ ะ่

อนั นีก้ ็เป็นสงิ่ ท่ีนา่ อศั จรรยอ์ นั หนง่ึ ซง่ึ มาทบทวนดแู ลว้ แหม
เราน่ีมนั อดทนเอาเสยี จรงิ ๆ ถา้ หากวา่ ความอดทนไม่เพยี งพอน่ี
อาจจะสกึ ขาลาเพศไปแลว้ นะ ไปแลว้ แตน่ ่ไี ม่นะ เอา้ ตายก็ตาย
เป็นก็เป็น เกิดมาแลว้ ตอ้ งตาย สตั วท์ งั้ หลายมีกรรมเป็นของๆ
ตน เรามกี รรมมีเวรก็ตอ้ งเสวยผลแห่งกรรมเวรไป แมส้ กึ ออกไป
มนั ก็ไมพ่ น้ หรอกเวร ถา้ กระทาํ กรรมเวรอนั ไมด่ ไี ม่งามมาแตก่ อ่ น

แลว้ จะไปท่ีไหน จะเป็นเพศอะไรมนั ก็ไมพ่ น้ ถึงเวลามนั ตอ้ ง
ใหผ้ ลแนน่ อน เช่นนีแ้ ลว้ ก็อดทนสไู้ ปอยา่ งวา่ น่นั นะ่ ในท่ีสดุ มนั ก็
หมดกรรมหมดเวรไปเองอยา่ งนีน้ ะ

ไดโ้ อกาสตงั้ แตน่ นั้ มาก็ภาวนาปลอดโปรง่ รา่ งกายมนั ปกติดี
แลว้ ตงั้ ใจประกอบความเพียรบดั นี้ เดินธดุ งคไ์ ป เลยี บฝ่ังแมน่ า้ํ
โขงนนั้ ไป ไปคาํ ◌่เอาซะบา้ นหนง่ึ ไอแ้ ม่นา้ํ โขงเหนือขนึ้ ไป
โนน่ น่ะ ตีนภเู ขามนั จรดแมน่ า้ํ โขงเลย มีคฤหสั ถส์ องคนไปดว้ ย
ไปๆถึงแลว้ ก็ ไปถงึ บา้ นนนั้ ก็ ไปขอรอ้ งใหญ้ าติโยมบา้ นนนั้ นะ่ ไป
หาท่ีพกั ใหด้ ว้ ย เคา้ ก็พาเดนิ เลียบตนี เขาไป ไปเหน็ ตน้ ไมต้ น้ หนง่ึ
เป็นพมุ่ อย่นู ่นั ก็ เอาน่ีแหละ วา่ งนั้ เคา้ ก็ไปทาํ ความสะอาดไป
อะไรให้ ทาํ ทางจงกรมให้ แลว้ ก็สว่ นคฤหสั ถส์ องคนน่นั เคา้ กลวั
เคา้ ไมม่ านอนดว้ ย เคา้ ก็นอนในบา้ นโนน่ ไอเ้ ราก็อย่คู นเดียว
เคา้ เลกิ ไปแลว้ เดนิ จงกรม เสรจ็ แลว้ ก็มาน่งั ภาวนาเขา้ ไป น่งั
ภาวนาประมาณสกั ส่หี า้ ทมุ่ น่ีก็ จาํ วดั นอนตะแคงขา้ งขวาลงไป
เพง่ สาํ รวมจติ แนว่ แนอ่ ยภู่ ายใน จติ ก็ผ่องใสอยู่

พอเคลิม้ น่ีแหละ เคลิม้ วา่ จะหลบั น่ี เสยี งดงั เหมือนฟา้ ผา่ น่ี
เปรยี้ งลงมาตรงไมต้ น้ นนั้ เองนะ แลว้ จติ ไมส่ ะดงุ้ เลยหละน่ี
สงั เกตดจู ติ จติ เป็นปกติอยู่ อา้ ว ฟ้าผา่ แลว้ ม๊งั น่วี า่ งนั้ นะ ก็ลกุ
ขนึ้ น่งั ภาวนา น่งั ภาวนาฟังดวู า่ จะมเี รอ่ื งอะไรหนอ วา่ งนั้ พอน่งั
ไปน่งั มามนั นกึ ถงึ เสือท่ีวา่ นนี้ ะ เอะ๊ อนั ผีน่นั มนั ไมก่ ลวั นะ แปลก
จรงิ ๆ ไมน่ กึ ถึงผีหรอก นกึ ถงึ เสอื นกึ วา่ เสือใหญ่มาหรอื ไงหนอ
พอนกึ พอดี ความกลวั เอาแลว้ กลมุ้ หมดเลย เอา้ ไดส้ ติระลกึ ได้
เราเสยี สละชีวติ ตอ่ พระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆแ์ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอื
จงึ มาอย่นู ่ี จงึ มาอยปู่ ่าอย่เู ขาอย่างนีน้ ะ ถา้ เราไม่เสียสละตอ่
พระรตั นตรยั อยา่ งนี้ เราก็ไมม่ า ถา้ หากวา่ คณุ พระรตั นตรยั น่ี
รกั ษาชีวิตเราไม่ไดแ้ ลว้ ก็เป็นแตก่ รรมแตเ่ วรของเราหละ อ๊ะ
อะไรจะเอาไปกินก็เอาซะ พอนกึ ไดค้ วามกลวั มนั ก็คลายออก
หายไปๆ หนอ่ ยนงึ มนั เอากลมุ้ เขา้ มาอกี แลว้ ไอเ้ ร่อื งเสือของเก่า
นะ หาอบุ ายเตือนใจตนเองเขา้ ไปอยา่ งวา่ อา้ ว ความกลวั ก็หาย
ออกไป เป็นอย่อู ย่างนนั้ จะออกไปเดินจงกรมก็ไม่กลา้ ออกไป
กลวั วา่ เสือมนั ดกั อย่นู ่นั แลว้ มนั จะตะครุบเอาไปกิน ตายอย่กู บั

กลดน่ีละ เอางนั้ กน็ ่งั ภาวนาอยู่ เหน่ือยน่งั สมาธิแลว้ ก็เหยียดขา
ออกไป พอหายปวดแขง้ ปวดขาแลว้ ก็น่งั ภาวนา บดั นีก้ ด็ กึ มา
มนั ก็ง่วงซิบดั นี้ เอา้ นอนมนั ละวะ กนิ ก็กนิ น่ะ อะไรกินก็กิน เรา
มอบกายถวายชีวิตตอ่ คณุ แกว้ สามประการแลว้ วา่ งนั้ ก็นอนลง
ไป นอนลงไปก็พอเคลิม้ น่ีหละ มนั ก็รูส้ กึ ขนึ้ มาเลย เอา้ ไม่ดีนา่
ถา้ เสือมาเอาเราไปกินเวลานอนหลบั มนั ไม่มีสติ ไมด่ ีเลยวา่ งนั้
ก็ลกุ ขนึ้ ภาวนา ไปๆมาๆก็สวา่ งเลย

คนื นนั้ แทบไมไ่ ดห้ ลบั เลย เพราะไอต้ อนท่ีชาวบา้ นเคา้ มาทาํ
ท่ีวดั ใหน้ ะ่ เคา้ ก็ยงั บอกวา่ “ทา่ นมาอยอู่ ยา่ งนี้ ท่านไมก่ ลวั หรอื ”
วา่ งนั้ “กลวั อะไรวะ” “อา้ ว น่ีมนั ทางเสือนะ เสอื มาเอาหมเู อาไก่
ของพวกผมไปกินอย่บู อ่ ยๆ” วา่ งนั้ “แตก่ อ่ นเป็นทางเสอื บดั นี้
เป็นทางของเรานะ เอาละไมเ่ ป็นไรหรอก เราจะอย่ทู ่นี ่หี ละ” รุง่
เชา้ มาญาติโยมเคา้ ก็ถวายภตั ตาหาร เคา้ กม็ าถามเลย “เป็นไง
ท่าน เม่ือคนื นเี้ ป็นไง อะไรมารบกวนบา้ ง” เราก็ไม่บอกเคา้ “ไมม่ ี
อะไรหรอกโยม เป็นปกติอยู่ ไมม่ ีอะไร” แลว้ ก็ทาํ เป็นทองไม่รู้
รอ้ นอะไรเลยแหละ แตเ่ คา้ มาก็เทศนแ์ นะนาํ ส่งั สอนเคา้ ใหพ้ ร

เคา้ แลว้ เคา้ กไ็ ป เราฉนั เสรจ็ แลว้ เราก็เดินทางตอ่ อนั นีเ้ รยี กวา่
การท่ีเท่ียวธุดงคไ์ ป ไดป้ ระสบกบั ภยั ตา่ งๆเหลา่ นีน้ ะ่ นบั วา่ เป็น
เคร่อื งมาสง่ เสรมิ กาํ ลงั ใจเขม้ แขง็ ขนึ้ แลว้ ก็ไมก่ ลวั ไมก่ ลา้
เรยี กวา่ เราก็นกึ วา่ ดีเหมือนกนั ถา้ เป็นอยา่ งนีม้ นั จะไดเ้ พม่ิ
กาํ ลงั ใจเขม้ แขง็ ขนึ้

อกี คราวหนง่ึ น่ีก็ชาวบา้ นเขา้ ไปทาํ ไรใ่ นป่าโนน่ แลว้ เก็บ
เก่ียวเสรจ็ แลว้ เคา้ ก็เขา้ บา้ น หา้ งท่ีเคา้ ปลกู ไวก้ ็ยงั อยู่ ก็ไปกาง
กลดใสห่ า้ งเคา้ นนั้ แลว้ กน็ ่งั ภาวนา ปฏิบตั ิอยนู่ ่นั ต่นื เชา้ มาก็
บณิ ฑบาตในวดั พอดีก็มีเณรวดั บา้ นนนั้ มาขออย่ดู ว้ ย อา้ ว ก็อยู่
มนั มีหา้ งไรเ่ ขาอยสู่ องหา้ ง พอน่งั ภาวนาอย่คู นื หนง่ึ พระจนั ทร์
ขนึ้ สทู่ อ้ งฟ้าแลว้ ก็พอสลวั ๆแลว้ มนั มีเมฆบงั น่งั ภาวนาอยู่ แลว้
ก็ลมพดั เอ่อื ยๆมา อา้ วจติ มนั นกึ แลว้ เอะ๊ โบราณท่านวา่ เม่ือเสือ
ใหญ่มนั จะไปทางไหนน่ี ลมมนั จะไปก่อนนะวา่ งนั้ อา้ ว พอนกึ
อย่างนี้ ความกลวั เอาแลว้ กลมุ้ ในใจ อา้ ว ภาวนาพทุ โธเขา้ ไป
เรอ่ื ยๆ เราขอมอบกายถวายชีวิตตอ่ คณุ แกว้ สามประการ เอา้
อะไรจะเอาไปกินก็เอาไปซะ รา่ งกายน่ีเราไม่ถือวา่ เป็นของๆเรา

ภาวนาอยู่ พอนกึ ไดอ้ ย่างนีก้ ็ความกลวั มนั ก็หายไป คลาย
ออกไป รูส้ กึ อกี หนอ่ ยหนง่ึ กไ็ ดย้ ินเสียงดงั ข่าาา…อยทู่ ่กี ่งิ ไม้ อยู่
ใกลก้ บั หา้ งน่นั แหละ อวู้ แลว้ กนั เสือมนั กระโดดขนึ้ ก่ิงไมน้ นั้ แลว้
มนั ยง่ิ กลวั ใหญ่ กลวั ใหญ่กภ็ าวนาพทุ โธเขา้ ไปเร่อื ยๆ สพั เพ สตั
ตา สขุ ติ า โหนตุ สพั เพ สตั ตา อเวรา โหนตุ อนั นีก้ ็เอาเขา้ ไปแลว้
ภาวนาเมตตา ขอใหส้ ตั วท์ งั้ หลายเป็นสขุ ๆ อย่ามีเวรตอ่ กนั และ
กนั เลย ทงั้ วา่ เป็นคาํ อรรถดว้ ย วา่ เป็นคาํ แปลดว้ ย อา้ ว พอ
ภาวนาไปน่นั ความกลวั มนั ก็หายไปๆ

ครูห่ นง่ึ เสยี งดงั ข่าาาา เขา้ ท่ีฟากปนู หา้ งอนั ท่ีอยนู่ ่นั นะ่
เพราะวา่ ไม่มฝี ากนั้ เลย โลง่ ๆ กางกลดใสก่ ลางนนั้ แลว้ มนั ก็ พอ
เสียงดงั ขา่ าาในฟากนนั้ แลว้ มนั ก็เตน้ ไปรอบๆมงุ้ ลมื ตาขนึ้ ดเู ลย
โหย มนั เจา้ บา่ งบน่ ี้ แมน่ บา่ ง โอย้ ตาย เรากลวั แทบลมหายใจ
หยดุ นกึ วา่ เป็นเสือ มนั บา่ งแทๆ้ วา่ งนั้ ก็เลยสอด เอามือสอด
ออกไปจากตนี มงุ้ เอาตบฝา้ นนั้ ปั้ง คราวนีม้ นั ก็บินสิ ไปรอ้ ง
ออ้ กๆ อยตู่ น้ ไมโ้ นน่ คราวนกี้ ็หายกลวั หายกลวั ก็น่งั ภาวนาตอ่
เอาจนวา่ ใจรวมลงไดแ้ ลว้ จงึ คอ่ ยนอนหลบั ไปได้

อนั นีเ้ รยี กวา่ ไมม่ ีใครบงั คบั มนั ตอ้ งพอใจ พอใจไปหาท่ีสงบ
สงดั อย่างนนั้ มนั นกึ วา่ จะมภี ยั อะไรก็ไม่กลวั ตายก็ตาย ถา้ บญุ
ไมม่ ี บญุ หมดแลว้ ก็ตายนะ่ คนเรา ถา้ บญุ ยงั มีอยู่ บญุ กร็ กั ษา
ย่อมปลอดภยั เรามนั เช่ือม่นั ในบญุ กศุ ล เช่ือม่นั ในคณุ พระ
รตั นตรยั อยา่ งนี้ อนั นหี้ ละเป็นเหตใุ หบ้ กุ ป่าฝ่าดงเขา้ ไป ผเู้ ดียวก็
อยู่ มนั เป็นเชน่ นนั้ การบวชมาในศาสนานี้ เรามานกึ ถงึ องค์
สมเด็จพระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ พระองคส์ ละราชสมบตั อิ อกบวช
ไปแลว้ พระองคก์ ็ไปอยแู่ ตป่ ่า แสวงหาทางตรสั รูอ้ ยถู่ ึง ๖ ปี ดว้ ย
บญุ ญานภุ าพท่ีพระองคไ์ ดส้ ่งั สมอบรมมาแตก่ ่อน ชีวติ ของ
พระองคก์ ็ไม่มภี ยั อนั ตรายใดๆเลย เป็นอย่างนนั้

ดงั นนั้ พทุ ธบรษิ ัทควรจะพากนั พจิ ารณา โดยดใู จความแลว้
วา่ ชวี ติ ของคนเราน่ีมนั เป็นอย่ดู ว้ ยบญุ ดว้ ยบาป ดงั ท่ีเคยเทศน์
ใหฟ้ ังมาแลว้ น่นั แหละ ถา้ เรามีบญุ มากพอสมควร ตดิ ตามมา
เกิดในโลกนีแ้ ลว้ บญุ ก็ตามรกั ษาชีวติ นีใ้ หต้ ลอดปลอดภยั ไมม่ ี
ภยั พิบตั อิ นั ตรายอะไรเกิดขนึ้ ถา้ เวน้ เสยี แตบ่ าปกรรมกต็ ิดตาม
มาดว้ ยอยา่ งนนี้ ะ่ เม่ือบาปกรรมนนั้ มนั ไดโ้ อกาสเวลาใด มนั

ใหผ้ ลเวลานนั้ ชีวติ นีก้ ็ย่อมถงึ ความวิบตั ิโดยประการตา่ งๆ
จนกวา่ มนั จะหมดกรรมหมดเวรอนั นนั้ ลงไป มนั ถงึ จะหาย อนั นี้
เพราะฉะนนั้ พวกเราไมค่ วรท่จี ะหวาดกลวั อะไรมากมายนกั บาง
คนก็กลวั ผี บางคนกก็ ลวั เสอื บางคนก็กลวั โจรขโมยจะมาจีม้ า
ฆา่ อะไร กลวั ชา้ งกลวั เสอื สารพดั แหละ ความกลวั ของคนเรานะ่
ไอท้ ่ีมนั กลวั อยอู่ ย่างนีก้ ็เพราะเหตวุ า่ ไมเ่ ช่ือกรรม ไม่เช่ือผลของ
กรรมดงั กลา่ วมาแลว้ นนั้ น่นั แหละ

ถา้ ผใู้ ดเช่ือบญุ เช่ือบาปอยา่ งท่ีวา่ มาแลว้ นนั้ นะ เราก็ฝาก
ชีวติ ไวก้ บั บญุ กบั กรรมอย่างนนั้ เรานกึ แลว้ วา่ ไมม่ ีอะไรปอ้ งกนั
ไดเ้ ลย จะมีสมมตุ ิวา่ คฤหสั ถน์ ะ จะมีปืนตดิ ตวั ไปไหนตอ่ ไหนก็
ตาม ถา้ กรรมเวรมนั มาถงึ แลว้ นะ ปืนมนั ก็ใชไ้ มไ่ ดเ้ ลย เผลอไป
แลว้ เคา้ ก็ยงิ ตวั เองกอ่ น ตวั เองไมท่ นั ไดต้ อบโตเ้ ขา ตวั เองก็ตาย
ก่อน กรรมมนั ปิดบงั นิ มนั เป็นอย่างนนั้ แตถ่ า้ คนไม่มีกรรมมีเวร
มาแตก่ อ่ นหนหลงั แลว้ ไปไหนมาไหน ไมม่ ีอาวธุ ยทุ ธภณั ฑอ์ ะไร
ตดิ ตวั อะไร ก็ไมม่ ีภยั อนั ตรายใดๆ ประกอบในปัจจบุ นั น่กี ็เป็น
ผรู้ กั ษาศลี ๕ ใหบ้ รสิ ทุ ธิ์ จะรกั ษากายวาจาของตนเสมอๆไป

เม่ือเขา้ สงั คมใดๆก็ระมดั ระวงั ความประพฤตทิ างกายทางวาจา
ไม่ใหก้ ระทบกระท่งั คนอ่ืน เจบ็ อกเจบ็ ใจอะไร เหน็ อยา่ งนีแ้ ลว้
ไมม่ ี เวรภยั ทงั้ หลาย ศตั รูไมม่ ีเลย ประกอบกบั ภาวนา เจรญิ
เมตตาเร่อื ยๆไปอยา่ งท่ีวา่ นีแ้ หละ แลว้ เวรภยั ทงั้ หลายยอ่ มไม่
มากลา้ํ กรายแก่ชีวิตของผทู้ ่มี ีคณุ ธรรม มีศีลอยใู่ นกาย วาจา ใจ
ของตน

ในพทุ ธศาสนามนั เป็นอยา่ งนีแ้ หละ ศาสนาอ่ืนเขาไม่มีนะ
ทาํ บญุ แบบพทุ ธศาสนาไมม่ ี มีแตเ่ ขาเร่ยี ไรกนั บาํ รุงสเุ หรา่ เขา
เทา่ นนั้ แหละ ใครไปกราบไปไหว้ เขาก็เรย่ี ไร อา้ ว รวบรวมเงนิ ไว้
สาํ หรบั บาํ รุงสเุ หรา่ เทา่ นนั้ เองนะ มีแตใ่ นพทุ ธศาสนาเน่ยี แหละ
มีการทาํ บญุ ทาํ ทานกนั มีการกราบการไหว้ ทงั้ นีท้ งั้ นนั้ ก็เพราะ
เหตวุ า่ พระพทุ ธเจา้ ทรงรูแ้ จง้ แลว้ วา่ มนั จติ ดวงเดยี วเป็นเหตอุ ยู่
เน่ีย จติ ดวงนีไ้ มร่ ูม้ นั จงึ ไดว้ นเวยี นในวฏั สงสารอนั นี้ เกิดมาแลว้
ก็แก่ เจบ็ ตาย ระหวา่ งท่ียงั ไมท่ นั ตายน่ีกท็ นทกุ ข์ แสวงหาอะไร
ตอ่ มอิ ะไรมาเลีย้ งปากเลยี้ งทอ้ งอนั นี้ แสนยาก แสนลาํ บากจรงิ ๆ
น่ีควรพากนั พจิ ารณาใหม้ นั เห็น แลว้ ความทกุ ขท์ งั้ หลายแหล่

เหลา่ นีน้ ะ พระพทุ ธเจา้ ทรงตรสั วา่ จะไปอาศยั สงิ่ อ่นื ชว่ ยนนั้ ไม่
มีทางพน้ ไปได้ มีแตบ่ ญุ กศุ ลเทา่ นีเ้ อง

ดงั นนั้ พระองคเ์ จา้ จงึ ไดส้ ่งั สอนใหค้ นทาํ บญุ นะ เร่อื งมนั นะ
ขอใหเ้ ขา้ ใจความหมายมนั แนช่ ดั ลงไปอย่างนี้ แลว้ บญุ นีจ้ ะชว่ ย
ใหเ้ ราพน้ ทกุ ขไ์ ปโดยลาํ ดบั ๆไปอย่างนีน้ ะ พน้ ทกุ ขจ์ ากมนษุ ยก์ ็
ไปเป็นเทวดา พน้ ทกุ ขจ์ ากเทวดาก็มาเกิดในโลกนี้ มาพบ
พระพทุ ธเจา้ พระองคใ์ ดพระองคห์ นง่ึ ไดฟ้ ังธรรมคาํ สอนของ
พระพทุ ธเจา้ แลว้ ก็สามารถปฏบิ ตั ไิ ป บรรลมุ รรคผลนิพพานได้
สตั วโ์ ลกทงั้ หลายสว่ นมากนะมาบรรลมุ รรคผลนิพพานในชมพู
ทวปี นี้ ในพืน้ แผ่นดินอนั นีแ้ หละ ในรูปรา่ งอนั เป็นคนน่เี องนะ
ไมใ่ ชร่ ูปรา่ งอ่นื นะ ขอใหเ้ ขา้ ใจ ไอพ้ วกเทวดานนั้ ยกไว้ อนั นนั้
เพ่นิ มีบญุ หลายแลว้ พระพทุ ธเจา้ แสดงพระอภธิ รรมจบลงกณั ฑ์
หนง่ึ ๆน่ี มนั วา่ ขนเป็นโกฏิ เพราะทา่ นเหลา่ นนั้ มีบญุ มากแลว้
เพราะฉะนนั้ จงึ ไดส้ าํ เรจ็ มรรคผลไดร้ วดเรว็ เหลือเกิน ไอพ้ วกเรา
ถา้ ฝึกฝนอบรมตนไปอย่างนีน้ ะ ไม่ทอ้ ไมถ่ อยแลว้ กิเลสมนั ก็เบา
บางไป บดั นีเ้ ผ่ือวา่ ตายลงแลว้ ไปสสู่ วรรค์ เชน่ นีพ้ ระพทุ ธเจา้

พระองคใ์ ดพระองคห์ นง่ึ มาแสดงพระอภธิ รรม ไดฟ้ ังพระ
อภธิ รรมคาํ สอนอนั ลกึ ซงึ้ ก็สามารถรูแ้ จง้ แทงตลอดได้ บรรลุ
มรรคผลนิพพานได้ เป็นอยา่ งนนั้ ชีวิตของคนเรานะ่ ขอใหเ้ ขา้ ใจ

ไอพ้ วกท่ีนบั ถือลทั ธิอ่ืนน่นั ไม่มีทางหรอกท่ีจะไดจ้ ะพบ
พระพทุ ธเจา้ หรอื แมแ้ ตพ่ บแลว้ เคา้ ก็ไม่เล่ือมใส อย่างพวก
เดยี รถียเ์ น่ยี ครงั้ พระพทุ ธเจา้ นะ ถงึ เกิดรว่ มกนั พระพทุ ธเจา้ แต่
เขาก็ไม่นบั ถือพระพทุ ธเจา้ เคา้ ก็นบั ถือลทั ธิของเขาน่นั แหละ
น่นั เป็นอย่างนนั้ พระพทุ ธองคพ์ ยายาม พยายามหาโอกาส
ติดตอ่ สงั คม สนิทสนมกบั เขา แตบ่ างพวกก็ไดผ้ ล ผมู้ ีบญุ วาสนา
แรงกลา้ ก็รูต้ วั ได้ กลบั ตวั ได้ มานบั ถือพระพทุ ธศาสนา ปฏิบตั ิไป
ก็สาํ เรจ็ มรรคผลไดต้ ามวาสนาบารมีของตน เน่ียเป็นอยา่ งนี้
เพราะฉะนนั้ พวกเรานนั้ เรยี กวา่ ละความหลงเหน็ ผิดตา่ งๆ
ดงั กลา่ วมานีไ้ ดแ้ ลว้ เรามอบกายถวายชีวติ บชู าคณุ แกว้ สาม
ประการนีโ้ ดยสว่ นเดียว เป็นหนง่ึ ไมม่ ีสองเลย ก็ขอใหท้ าํ ใจอย่าง
นนั้ เพราะวา่ ลทั ธิตา่ งๆในโลกมีเยอะแยะ ถา้ เคา้ จา้ งคนไทยน่ี
แหละเป็นตวั แทนโฆษณาชวนเช่ือตา่ งๆนานาหมนู่ ีน้ ะ มีถมไป

ทกุ วนั เนีย้ เพราะฉะนนั้ พากนั ระวงั ตวั ไว้ อย่าไปหลงคารมของ
ลทั ธิอ่นื ลทั ธิอ่นื นะ่ ไมเ่ ป็นทางพน้ ทกุ ขเ์ ลย ไม่เป็นทางพน้ ทกุ ข์
จรงิ ๆ เชน่ อยา่ งวา่ ลทั ธิโยเลอะไรอย่างนี้ ไอพ้ วกท่ีเขา้ มาเผยแผ่
อยนู่ ่ีก็ลว้ นแตม่ ีกิเลสตณั หาหนาแนน่ อยใู่ นจติ ใจ ยงั บรโิ ภคกาม
คณุ อย่เู หมือนกบั คนท่วั ๆไป แลว้ อย่างนีจ้ ะเป็นผวู้ ิเศษไดย้ งั ไง
อะ้

ผวู้ เิ ศษทงั้ หลายทา่ นละกิเลสขาดจากสนั ดารแลว้ ทาํ ตวั เป็น
คนผเู้ ดียว นงุ่ หม่ ผา้ สีเดยี ว อย่างพระพทุ ธเจา้ และสงฆส์ าวกนนั้
นะ ท่านก็มีความประพฤติปฏิบตั ิ ความเป็นอยู่ เหมือนกนั
ตรงกนั อนั เดยี วกนั แลว้ ก็นงุ่ ผา้ สีเดียวกนั เลย ไมห่ ลายสี น่ี
แหละทา่ นผสู้ นิ้ อาสวะกิเลส ทา่ นผมู้ ีบญุ ญาบารมีแกก่ ลา้ นะ ไม่
วา่ ใครหละ ถา้ สรา้ งบญุ บารมีไปๆแลว้ หากวา่ บญุ บารมีเต็มแลว้
ก็จะไดอ้ อกบวช ถือผา้ กาสวพกั ตรเ์ ช่นเดยี วกบั พระพทุ ธเจา้
พระสงฆส์ าวกน่นั เอง

ถา้ เป็นผหู้ ญิงก็บวชเป็นนางภกิ ษุณี อย่างนีก้ ็มีมาทกุ ยคุ ทกุ
สมยั แหละ พระพทุ ธเจา้ ทกุ พระองคเ์ พราะวา่ ผหู้ ญิงน่ะ ถา้ พดู

แลว้ ก็ดสู มยั ปัจจบุ นั นีแ้ ลว้ ผเู้ ขา้ วดั ผฟู้ ังธรรม จาํ ศีล ผสู้ นใจ
ทางการฝึกฝนอบรมจติ ใจ มีแตผ่ หู้ ญิงเป็นสว่ นมาก ผชู้ ายมีนอ้ ย
เตม็ ที ดงั นนั้ เม่ือผหู้ ญิงอยากบวช พระองคเ์ จา้ ก็จงึ บวชให้ เป็น
นางภกิ ษุณี แตว่ า่ นางภกิ ษุณีน่นั นะ่ อย่ไู มน่ าน เน่ืองจากวา่ นิสยั
ผหู้ ญิงน่นั มนั นิสยั ออ่ น นอ้ มไปงา่ ย แลว้ ก็มกั จะมีเรอ่ื งวนุ่ วายอยู่
บอ่ ยๆ พระพทุ ธเจา้ บญั ญตั สิ กิ ขาบทไวถ้ ึง ๓๐๐กวา่ ขอ้ บงั คบั
กาย วาจา ไว้ แลว้ ปรากฏวา่ ตอนท่ีพระองคเ์ สดจ็ ปรนิ ิพพานน่ี
ไมป่ รากฏวา่ มีนางภิกษุณีไปชมุ นมุ ท่ีเมืองกสุ นิ าราน่นั เลย ไม่มี
เลย ในตาํ ราไมก่ ลา่ วไวเ้ ลย เขา้ ใจวา่ นางภกิ ษุณีหมดกอ่ น
พระองคป์ รนิ ิพพานแลว้ เป็นอย่างนนั้ ดงั นนั้ ผใู้ ดมีบญุ วาสนา
แรงกลา้ จรงิ ๆจงึ ไดบ้ วชเป็นภกิ ษุณี

เพราะฉะนนั้ ก็อยา่ งพวกเราปฏบิ ตั ิอย่เู น่ีย อานิสงสอ์ นั นมี้ นั
ก็จะไดใ้ หเ้ ป็นนกั บวชเน่ยี แหละในอนาคตเบอื้ งหนา้ ตอ่ ไป หาก
บญุ บารมีแกก่ ลา้ เต็มบรบิ รู ณล์ งไปแลว้ ก็จะไดบ้ วชในสาํ นกั
พระพทุ ธเจา้ พระองคใ์ ดพระองคห์ นง่ึ ตอ่ ไปแลว้ ก็จะทาํ อาสว

กิเลสใหห้ มดสนิ้ ไป ไดเ้ ขา้ สพู่ ระนิพพาน หมดทกุ ขห์ มดยากใน
สงสารตอ่ ไป

ท่ีมา: https://youtu.be/aTeawh_D2Dc