Το Μαγικό Ρολόι

«Το Μαγικό Ρολόι»








































Συγγραφέας: Ανδρέας Μίχας

Άρχισε: 12/02/2017
Τελείωσε: 6/03/2017

Περιεχόμενα



Α’: Το Χρυσό Ρολόι

Β’: 28 Οκτωβρίου
η
Γ’: Το Τέρας του 1821

Δ’: Ο Σόκιν κι ο Σουλτάνος
Ε’: Το Πρώτο Πετράδι

ΣΤ’: Ο Σόκιν κι ο Καίσαρας

Ζ’: Το Δεύτερο Πετράδι
Η’: Η Άλωση της Τροίας

Θ’: Το Τρίτο Πετράδι

Ι’: Το Τελευταίο Πετράδι
ΙΑ’: Το Τσέρεβε

ΙΒ’: Η Καρδιά

Κεφάλαιο Α’: Το Χρυσό Ρολόι


Ήταν Σάββατο. Η καλύτερή μου μέρα της

εβδομάδας! Τι κρίμα που έχουμε τεστ ιστορίας την
επόμενη Δευτέρα! Δεν έχω διαβάσει καθόλου! Δεν

πειράζει, όμως – έχω ακόμα μια ολόκληρη βδομάδα!
Ωχ! Συγγνώμη, δεν συστήθηκα. Με λένε Νίκο και
μένω στην Αθήνα με τον μπαμπά μου, την μαμά μου,

την αδερφή μου – την Μαρία – και τον σκύλο μας, τον
Μαξ.
Αυτό το Σάββατο, πήγαμε στο πάρκο με την Μαρία

και τον Μαξ. Πίσω από ένα δέντρο, είδα μια λάμψη.
Πλησίασα πιο κοντά και κατάλαβα πως ήταν ένα
χρυσό ρολόι τσέπης. Φαινόταν πολύ παλιό και ακριβό,

αλλά και πολύ βρόμικο.
«Λες να ’ναι πολύτιμο;» ρώτησα την Μαρία.

«Νομίζω ναι!» απάντησε εκείνη.
«Πάμε να το πουλήσουμε!» είπα ενθουσιασμένος. «Θα
βγάλουμε πολλά λεφτά!»
«Αλλά πού θα το πουλήσουμε;» ρώτησε η Μαρία. «Δεν

ξέρουμε κανένα μαγαζί με αντίκες!»
«Θα ξέρει κάποιο η μαμά. Πάμε να τη ρωτήσουμε!»

απάντησα.
Όταν γυρίσαμε σπίτι, πριν ρωτήσουμε την μαμά για
το μαγαζί, έλεγξα αν το χρυσό ρολόι έλεγε τη σωστή

ώρα. Ήταν ακριβώς το ίδιο, όπως το μεγάλο ρολόι στο
σπίτι μας. Όταν ρωτήσαμε την μαμά αν ήξερε κανένα
μαγαζί με αντίκες, είπε πως δεν ήξερε κανένα! Μετά

ρωτήσαμε τον μπαμπά, τη γιαγιά, τον παππού και
όλους τους άλλους συγγενείς μας, αλλά δεν ήξεραν
κανένα!

Την επόμενη μέρα, πήγαμε εκδρομή με την
οικογένειά μου στην Ακρόπολη και είδαμε τον
Παρθενώνα. Μου είπε η μαμά πως ο Παρθενώνας ήταν

ναός της Αθηνάς.
«Ποια είναι η Αθηνά, μαμά;» τη ρώτησα.

«Ήταν η θεά της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων» Μου
απάντησε εκείνη.

«Λες να είναι αρχαίο ελληνικό αυτό το ρολόι, μαμά;»
τη ρώτησα.
«Όχι! Δεν είχαν ρολόγια τότε!» μου απάντησε.

«Τότε από ποια εποχή είναι;» ξαναρώτησα. «Σίγουρα
δεν είναι από τον 21 αιώνα!»
ο
«Πρέπει να ήταν από τον 19 αιώνα, ή αρχές του 20 »
ου
ο
μου απάντησε η μαμά.
«Α! Όχι και τόσο παλιό!» απάντησα.
Στον δρόμο της επιστροφής, ρώτησα τον μπαμπά αν

είναι πολύτιμο το ρολόι.
«Δεν ξέρω αν είναι αληθινό χρυσό, Νίκο» μου

απάντησε.
«Είναι! Δηλαδή... ελπίζω να είναι...» είπα στη συνέχεια.



Κεφάλαιο Β’: 28 Οκτωβρίου
η


Ξύπνησα Δευτέρα πρωί και δεν ήθελα να πάω
σχολείο αλλά, φυσικά, έπρεπε. Είχα το ρολόι μαζί μου

για να το δείξω στους φίλους μου! Στο δρόμο, ρώτησα
τη μαμά αν έπρεπε να το δείξω στους φίλους μου
μήπως και ζηλέψουν και το αρπάξουν. Η μητέρα μου
συμφώνησε.

Στο διάλειμμα, πήγα να δω αν το ρολόι ήταν ακόμα
στην τσάντα μου. Κοίταξα, έψαξα πάρα πολύ καλά,

αλλά δεν ήταν πουθενά! Πήγα να ρωτήσω τη Μαρία αν
το είχε πάρει και μου απάντησε πως το είχε δανειστεί
για να το δείξει στις φίλες της. Μετά, παρατήρησα πως

ο Μαξ ήταν δίπλα στη Μαρία όσο μιλούσαμε!
«Γιατί έχεις μαζί σου τον Μαξ, Μαρία;» την ρώτησα.
«Είχαμε να φέρουμε σήμερα το κατοικίδιό μας στην

τάξη» μου απάντησε.
«Α, εντάξει. Πού είναι το ρολόι;»
«Να ’το!»

«Γιατί λάμπει τόσο πολύ;»
«Εεε... Δεν ξέρω...»

«Γιατί πάνε ξαφνικά οι δείκτες αριστερόστροφα;»
«Ωχ! Δεν έχω ιδέα!»
«Τι γίνεται;» ρώτησα νιώθοντας σαν να με ρούφαγε μια

ρουφήχτρα.
«Αααααααααααααα!» τσιρίζαμε κι οι δύο! Μας ρούφαγε

μια χρυσή ρουφήχτρα!
Εγώ, η Μαρία και ο Μαξ εμφανιστήκαμε σ’ ένα σπίτι
φτιαγμένο από ξύλο με σπασμένα παράθυρα. Έξω
γινότανε κακός χαμός! Υπήρχαν τανκς και βόμβες και

ήτανε κι ο Μουσολίνι με τους Ιταλούς! Μετά ήρθε κι ο
Χίτλερ με τους Ναζί! Μια βόμβα έπεσε πάνω στο σπίτι

και διαλύθηκε! Εμείς τρέξαμε έξω και ξεφύγαμε! Όμως
μας έπιασαν οι Ναζί και μας έβαλαν φυλακή! Η
φυλακή ήταν μαύρη και σκοτεινή με σκουριασμένα

κάγκελα. Ξαφνικά, το ρολόι βγήκε από την τσέπη της
Μαρίας και άρχισε να μιλάει!
«Νίκο, Μαρία και Μαξ! Ο σκοπός σας είναι να

σταματήσετε τον Χίτλερ και να σώσετε τον κόσμο από
τον βασιλιά των τεράτων: τον Σόκιν!» είπε το ρολόι.
«Ποιος είναι ο Σόκιν;»

«Ο βασιλιάς τον τεράτων που έχουν πιάσει οι Ναζί και
τώρα θα τον χρησιμοποιήσουν για να καταστρέψουν τη
γη!»

«Πώς;!»
«Είστε οι εκλεκτοί! Είναι το καθήκον σας!» είπε με
σοβαρότητα το ρολόι, αν και ’γω δεν το ’παιρνα και

πολύ σοβαρά! «Θα σας μεταφέρω στην εποχή της
επανάστασης του 1821.

«Μπα! Τι λες;» το ρώτησα ειρωνικά. «Ωραίο όνειρο
βλέπω!»
«Τι όνειρο, καλέ! Αλήθεια και παραλήθεια γίνεται αυτό!
Ο Σόκιν θα σας φάει όλους αν δεν κάνετε τίποτα, βρε

κουτορνίθια! Έχετε τρελαθεί!» είπε νευριασμένο, αλλά,
φυσικά, δεν του έδωσα καμία σημασία.

Κεφάλαιο Γ’: Το Τέρας του 1821



«Ο Κολοκοτρώνης!» φώναξε η Μαρία.
«Ο Κολοκο – τι;» την ρώτησα.

«Ο Κολοκοτρώνης!» απάντησε. «Ένας ήρωας της
επανάστασης του 1821!»
«Ααα! Αυτός!» είπα.

«Πού είναι ο Σόκιν;» ρώτησε η Μαρία.
«Στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι! Στην καρδιά
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!» απάντησε το ρολόι.

«Ακόμα μιλάς εσύ;!» το ρώτησα.
«Γιατί να σταματήσω;» με ρώτησε.
«Επειδή είσαι ρολόι...» του απάντησα.

«Παιδιά, ας μη χάνουμε χρόνο!» μας είπε η Μαρία.
«Πρέπει να βρούμε τον Σόκιν πριν καταστρέψει τη γη!»
«Νόμιζα πως τον Σόκιν τον είχανε πιάσει οι Ναζί!»

ρώτησα μπερδεμένος.
«Το 1940, ναι! Το 1821 όμως, τον είχαν οι Τούρκοι!»,
απάντησε το ρολόι. «Θα μεταμορφωθώ σε τζετ και θα

σας πάω στην Κωνσταντινούπολη αμέσως!
Μετά από μια πολύ ανώμαλη πτήση, κάναμε όλοι

λίγο εμετό και συνεχίσαμε.
«Νερέντε Σόκιν;» ακούσαμε να λέει ο Σουλτάνος.
Πρέπει να έλεγε κάτι για τον Σόκιν στα τούρκικα!
«Λέει ‘Πού είναι ο Σόκιν;’» είπε το ρολόι.

«Πού το ξέρεις;» τον ρώτησα.
«Είμαι μαγικό ρολόι! Έχω και μεταφραστή!» απάντησε.

«Α! Φυσικά!» είπα ειρωνικά. «Πώς δεν το σκέφτηκα!»
Ξαφνικά, το έδαφος άρχισε να τρέμει κάτω απ’ τα
πόδια μου και βγήκε ένα τέρας περίπου πέντε μέτρα

ψηλό, με τεράστια νύχια και κόκκινα μάτια! Είχε δύο
ασημένια κέρατα, σαν το Μινώταυρο! Τα δόντια του
ήταν κατακίτρινα, πιο μυτερά κι από ξίφος! Άνοιξε το

στόμα του και βγήκαν τρομερές φλόγες, που έκαψαν
όλον τον στρατό!

«Ο Σόκιν είναι ήδη πολύ δυνατός!» είπε το ρολόι.
«Πρέπει να πάμε πιο παλιά, όταν ο Σόκιν ήταν

αδύναμος...»





Κεφάλαιο Δ’: Ο Σόκιν κι ο Σουλτάνος

Εμφανιστήκαμε σε ένα παλάτι βαμμένο κόκκινο.

Είχε πορτρέτα βασσιλιάδων και σουλτάνων της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
«Σόκιν γιακαλαντίν μι;» είπε ο Σουλτάνος στα τούρκικα.

«Σημαίνει ‘Τον πιάσατε τον Σόκιν;’» είπε το ρολόι.
«Κυνηγάνε τον Σόκιν!» είπε τρομαγμένη η Μαρία.
«Πρέπει να κάνουμε κάτι!»

«Καλά λέει η Μαρία!» είπε το ρολόι. «Εσείς είστε οι
εκλεκτοί! Πρέπει να σκοτώσετε τον Σόκιν!»

«Πώς θα το κάνουμε αυτό;» ρώτησα το ρολόι.
«Πρέπει να κλέψετε την καρδιά της χώρας των τεράτων
και να τη χρησιμοποιήσετε για να καταστρέψετε τον
Σόκιν.

«Να κλέψουμε την ποια;!» ρώτησα μπερδεμένος.
«Η καρδιά της χώρας των τεράτων είναι ένα μαγικό

πετράδι που δίνει δύναμη σε όλα τα τέρατα!» απάντησε
το ρολόι. «Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πού είναι, αλλά
ξέρουμε πως είναι κάπου στο βουνό του Τσέρεβε».

«Πού είναι το βουνό του Τσέρεβε;» ρώτησε η Μαρία.
«Είναι στην περιοχή Τσέρεβε» απάντησε το ρολόι.
«Και πού είναι αυτή η περιοχή;» ξαναρώτησε η Μαρία.

«Πολύ μακριά.» απάντησε το ρολόι. «Είναι πολύ
δύσκολο να φτάσει κανείς στο Τσέρεβε! Πρέπει να
μαζέψετε το Ρουμπίνι του Σουλτάνου, το Ζαφείρι του

Αυτοκράτορα, το Διαμάντι του Βασιλιά και το
Σμαράγδι του Φαραώ».
«Και μετά;» ρώτησα.

«Πρέπει να τα πάτε στο κέντρο της γης!» είπε το ρολόι.

«Πού είναι το κέντρο της γης;» ρώτησε η Μαρία.
«Στο κομμάτι του Ατλαντικού Ωκεανού νότια της

Νιγηρίας» απάντησε.
«Πώς θα φτάσουμε εκεί;!» ρώτησε τρομοκρατημένη η
Μαρία.

«Μια καλύτερη ερώτηση, είναι πώς θα μαζέψουμε
όλους αυτούς τους πολύτιμους λίθους που λέει το

ρολόι που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στο Τσέρεβε»,
είπα στη Μαρία.
Ο Μαξ προσπαθούσε να πιάσει το ρολόι και να το φάει,
αλλά το ρολόι έριξε μια ακτίνα φωτός που το

σταμάτησε.
«Το Ρουμπίνι του Σουλτάνου είναι στο δαχτυλίδι του!»

μας είπε το ρολόι.
«Πώς θα του το πάρουμε;» ρώτησα. «Θα το καταλάβει
αν του το κλέψουμε!»

«Ο Αλή πασάς θα μας βοηθήσει!» απάντησε το ρολόι.
«Μένει στα Ιωάννινα!»
«Πώς θα φτάσουμε από την Κωνσταντινούπολη στα

Γιάννενα;» ρώτησε η Μαρία. «Είναι στην άλλη άκρη της
Ελλάδας! Στην Ήπειρο!»
«Με τζετ, φυσικά!» είπε το ρολόι και μεταμορφώθηκε

σε τζετ.



Κεφάλαιο Ε’: Το Πρώτο Πετράδι


Όταν φτάσαμε στα Ιωάννινα, μάθαμε από έναν
ντόπιο πως ο Αλή πασάς δεν ήταν ζωντανός. Τον είχαν

δολοφονήσει οι στρατιώτες του Σουλτάνου Μαχμούντ
Β’.
«Μα μόνο οι πασάδες έχουνε κλειδιά για το παλάτι του

Σουλτάνου!» μας είπε το ρολόι. «Και ο Αλή πασάς είναι
ο μόνος φιλικός απ’ τους πασάδες.»
«Να κλέψουμε το κλειδί κάποιου άλλου πασά!» είπα

όσο ο Μαξ μου δάγκωνε το πόδι επειδή είχε βαρεθεί.

«Να πάμε να κλέψουμε τότε, το κλειδί του Ομέρ
Βρυώνη!» μας είπε το ρολόι.

«Πού μένει αυτός;» το ρώτησα.
«Εδώ κοντά είναι!» απάντησε και μεταμορφώθηκε σε
αμάξι και μας πήγε στο σπίτι του Ομέρ Βρυώνη.

Μπήκαμε αθόρυβα απ’ το παράθυρο και κλέψαμε το
κλειδί του.

Επιστρέψαμε στο παλάτι της Κωνσταντινούπολης τα
μεσάνυχτα, όταν κοιμόταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’.
Ξεκλειδώσαμε την πόρτα της κρεβατοκάμαράς του και
τρυπώσαμε προσεκτικά και κλέψαμε το ρουμπίνι από

το δαχτυλίδι του.
«Αφού τελειώσαμε την αποστολή μας εδώ, στην

Οθωμανική Αυτοκρατορία, τώρα πού θα πάμε;»
ρώτησα το ρολόι όταν βγήκαμε έξω.
«Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, φυσικά!» μου απάντησε.

«Για να βρούμε το Ζαφείρι του Αυγούστου!»



Κεφάλαιο ΣΤ’: Ο Σόκιν κι ο Καίσαρας



«Το Ζαφείρι του Αυγούστου;!» ρώτησα το ρολόι.
«Νόμιζα πως λεγόταν Ζαφείρι του Αυτοκράτορα!»
«Ο Αύγουστος ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.» είπε το ρολόι. «Μα είσαι

τελείως ανιστόρητος, βρε Νικολάκη μου;!»
«Δεν ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας;» ρώτησε η Μαρία.

«Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ ήταν στρατηγός του
Ρωμαϊκού στρατού όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε
ακόμα δημοκρατία» μας είπε το ρολόι. «Μετά, οι

Ρωμαίοι σκέφτηκαν πως θα ήταν πιο ωραίο να είχαν
αυτοκράτορα, γι’ αυτό είπανε να κάνουν αυτοκράτορα
τον Καίσαρα. Όταν πήγε, όμως, να στεφτεί, τον

δολοφόνησε μια ομάδα πολιτών που δεν ήθελαν να
γίνει ο Καίσαρας αυτοκράτορας. Γι’ αυτό, ψήφισαν να
γίνει αυτοκράτορας ο Οκταβιανός Αύγουστος.»

«Είναι πολύ ωραία όλα αυτά που λες, ρολόι, αλλά να
μην το κάνουμε και μάθημα ιστορίας!» του είπα.

Το ρολόι έγινε ρουφήχτρα και μας πήγε στην αρχαία
Ρώμη.
«Ούμπι εστ Σόκιν;» ρώτησε έναν στρατιώτη ο Καίσαρας.

«Σημαίνει ‘Πού είναι ο Σόκιν;’ στα λατινικά» είπε το
ρολόι.

Μετά από περίπου πέντε δεύτερα, η γη άρχισε να
κουνιέται, σα να γινότανε σεισμός! Το έδαφος άνοιξε
στα δύο και ένας μικρότερος Σόκιν βγήκε, που είχε
μικρότερα κέρατα και λιγότερο μυτερά δόντια!

«Ικ, Καεσάρε!» απάντησε ο στρατιώτης.
«Σημαίνει ‘Εδώ, Καίσαρα!’» μας είπε το ρολόι.

«Αφού ζει ο Καίσαρας, ο Αύγουστος δεν είναι ακόμα
Αυτοκράτορας!» είπε η Μαρία.
«Τότε θα σας πάω από το 45 π.Χ. στο 27 π.Χ., όταν ο

Αύγουστος στέφτηκε Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας...



Κεφάλαιο Ζ’: Το Δεύτερο Πετράδι


Η χρυσή ρουφήχτρα μας πήγε στο παλάτι του

Αυγούστου. Ήταν βαμμένο μπλε, σ’ έναν τεράστιο
τοίχο κάτω απ’ το πορτρέτο του Αυγούστου, υπήρχε η
εξής επιγραφή: «IMPERATOR CAESAR DIVI FILIVS

AVGVSTVS».
Λίγο πιο κάτω από την επιγραφή, ήταν ένα μικρότερο
πορτρέτο του Ιούλιου Καίσαρα, με την επιγραφή:

«GAIVS IVLIVS CAESAR».
«Τι είναι αυτά τα περίεργα γράμματα;» ρώτησα το
ρολόι.

«Είναι λατινικά!» μου απάντησε. «Η γλώσσα των
αρχαίων Ρωμαίων! Η μητέρα σχεδόν όλων των
γλωσσών!»

«Ας μη μιλάμε για τα λατινικά!» μας διέκοψε η Μαρία.
«Εδώ, ήρθαμε για να βρούμε το Ζαφείρι του

Αυτοκράτορα! Όχι για να συζητάμε για αρχαίες
γλώσσες!»
«Καλά λέει η Μαρία!» συμφώνησε το ρολόι. «Πρέπει να

βιαστούμε! Σε τρεις μέρες, ο Σόκιν θα επιτεθεί στο έτος
2017!»

«ΡΟΛΟΙ!!!» φωνάξαμε η Μαρία κι εγώ μαζί.
«Δεν μας είπες πως έχουμε μόνο τρεις μέρες!» είπε
τρομαγμένη η Μαρία.
«Ουπς!» είπε το ρολόι. «Το ξέχασα!»

Το βράδυ, το ρολόι μεταμορφώθηκε σε κρεβάτι και
μας έκανε αόρατους έτσι ώστε να μη μας δει κανείς

και κοιμηθήκαμε ήσυχα. Ξύπνησα μες στα μεσάνυχτα
και βρήκα ένα σπαθί μπροστά μου. Πάνω του ήταν
γραμμένα κι άλλα περίεργα λατινικά: «IVPITER». Δεν

ήξερα τη σήμαιναν, αλλά ήξερα πως αυτό το σπαθί
ήταν φτιαγμένο από χρυσό! Από τον ίδιο χρυσό που
είναι φτιαγμένο το ρολόι! Προσπάθησα να το σηκώσω

αλλά ήτανε πολύ βαρύ! Μου έπεσε απ’ τα χέρια και
ακούστηκε ένας πάρα πολύ δυνατός γδούπος που
ξύπνησε τη Μαρία και το ρολόι.

«Είναι ήδη πρωί;»! γκρίνιαξε το ρολόι.
«Όχι.» είπα στενοχωρημένος. «Συγγνώμη που σε
ξύπνησα».

Ήμουν λυπημένος που δεν ήμουν με την οικογένειά
μου. Μετά από λίγη ώρα, ξύπνησε κι η Μαρία, που
φαινόταν πολύ λυπημένη και εκείνη...

Την επόμενη μέρα, ήταν 15 Μαρτίου του 27 π.Χ. –
η 17 επέτειος του θανάτου του Ιούλιου Καίσαρα.
η
Ήμασταν ακόμα αόρατοι, άρα καταφέραμε να
τρυπώσουμε μέσα στο δωμάτιο του Αυγούστου όσο
γιόρταζαν και να του κλέψουμε το πετράδι που ήταν
πάνω στο μενταγιόν του.

Μετά, έδειξα στη Μαρία και στο ρολόι το σπαθί που
είχα βρει, που ανέγραφε «IVPITER».

«Ο μεταφραστής μου δεν την ξέρει αυτή τη λέξη!» είπε
ξαφνιασμένο το ρολόι. «Σίγουρα είναι λατινικά! Δεν

υπάρχει καμία άλλη γλώσσα σαν τα λατινικά!»
Το ρολόι συρρίκνωσε το σπαθί και το έβαλα στην
τσέπη μου. Το πήρα μαζί μου και στην επόμενη

αποστολή μας!



Κεφάλαιο Η’: Η Άλωση της Τροίας


Αυτή τη φορά, η ρουφήχτρα μας πήγε σε μια ήσυχη
παραλία. Ήταν νύχτα, υπήρχε μία πόλη με τεράστια

τείχη γύρο της. Μία μεγάλη ξύλινη πύλη ήταν
μπροστά μας. Δίπλα της, ένα ξύλινο άλογο!
«Ο Δούρειος Ίππος!» είπε η Μαρία. «Κι αυτή πρέπει να

είναι η Τροία! Ο πρίγκιπας της Τροίας, ο Πάρης,
έκλεψε την Ελένη, την βασίλισσα της Σπάρτης από τον

άντρας της, τον Μενέλαο, και την έφερε εδώ! Οι
Έλληνες πολεμούσαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να
ρίξουν τα τείχη της Τροίας και να επιστρέψουν την
Ελένη στον Μενέλαο, μέχρι που ο πολυμήχανος

Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, σκέφτηκε να
φτιάξουν ένα ξύλινο άλογο και να κρυφτούν μέσα στην

κοιλιά του! Οι Τρώες θα το έπαιρναν μέσα στην πόλη
τους, θεωρώντας πως είναι δώρο για τους θεούς. Την
νύχτα όμως θα έβγαιναν έξω και θα έκαιγαν την πόλη!

«Μπράβο, Μαρία!» είπε το ρολόι. «Βλέπω πως δεν είσαι
τελείως ανιστόρητη όπως ο αδερφός σου!»
«Ευχαριστώ...» είπε η Μαρία στο ρολόι.

«Οι Έλληνες στρατιώτες!» φώναξα. «Μπαίνουν στον
Δούρειο Ίππο! Ας μπούμε κι εμείς!»
«Έχεις τρελαθεί, Νίκο!» είπε η Μαρία. «Θα μας δουν!»

«Όχι, αν μας κάνει αόρατους το ρολόι!» είπα στη
Μαρία.
Μπήκαμε στον Ίππο και κάτσαμε εκεί όλη νύχτα.

«Αχ!» φώναξα. «Πιάστηκα εδώ μέσα!»

«Ευτυχώς που είμαι ρολόι και δεν έχω μύες να
πιαστούν!» είπε το ρολόι.

«Σουτ!» μας είπε η Μαρία. «Ακούω κάποιον να μιλάει!
Είναι ο Πρίαμος, ο βασιλιάς της Τροίας!»
«Ένα δώρο από τους Έλληνες!» είπε ο Πρίαμος.

«Παραδόθηκαν!»
«Όχι, πατέρα!» είπε η Κασσάνδρα, η κόρη του

Πριάμου. «Είναι κόλπο των Ελλήνων, ο Ίππος αυτός!»
«Έχει δίκιο η Κασσάνδρα!» είπε ο Λαοκόων, ένας
ιερέας. «Θα μας καταστρέψει!»
«Μη λέτε ανοησίες! Είναι δώρο!» είπε ο Πρίαμος.

«Ελάτε γιοί μου!» φώναξε ο Λαοκόων. «Ας
παρακαλέσουμε τους θεούς να πάρουν μακριά αυτό το

καταραμένο άλογο!»
Ξαφνικά, ακούστηκαν ουρλιαχτά και ένας ήχος σαν
να έσπαγαν κόκαλα.

«Είναι σημάδι απ’ τους θεούς!» είπε ο Πρίαμος. «Ας
πάρουμε το άλογο μες στην πόλη!»
Τι να είχε γίνει άραγε;...

Αυτή τη μέρα, κλέψαμε λίγο φαΐ απ’ τους Έλληνες
στρατιώτες για να φάμε.
Η επόμενη μέρα, ήταν η τελευταία που είχαμε! Την

επόμενη, ο Σόκιν θα κατέστρεφε τη γη! Άνοιξε μια
καταπακτή κάτω απ’ την κοιλιά του Ίππου και οι
στρατιώτες έριξαν ένα σχοινί. Κατέβηκαν κάτω κι εμείς

μαζί τους. Η Τροία ήταν τεράστια! Στη μέση, είχε ένα
μεγάλο συντριβάνι και έναν τεράστιο κήπο. Πάνω σε
έναν λόφο, ήταν το παλάτι του Πριάμου. Επιτέθηκαν

στο παλάτι και το έκαψαν! Σκόνταψα σε μια πέτρα και
μου έφυγαν τα παπούτσια και κάηκαν στις φλόγες! Το

ρολόι κατάλαβε πως μας είχε πάει σε λάθος εποχή, γι’
αυτό έβαλε τη ρουφήχτρα να μας πάει στην αρχαία
Αθήνα, όπου ήταν βασιλιάς ο Θησέας. Στο στέμμα του
βρισκόταν το Διαμάντι του Βασιλιά...

Κεφάλαιο Θ’: Το Τρίτο Πετράδι


Όταν φτάσαμε στην Αθήνα, ένας ντόπιος μας είπε

πως υπήρχε ένα τέρας στην πόλη τους που το έλεγαν
Σοκινόταυρο! Πίστευαν πως ήταν ο γιος του
Μινώταυρου!

«Ο Βασιλιάς Θησέας είπε πως όποιος καταφέρει να
σκοτώσει τον Σοκινόταυρο θα γίνει βασιλιάς της
Αθήνας όταν πεθάνει εκείνος, επειδή δεν έχει κανέναν

νόμιμο κληρονόμο».
Σύντομα καταλάβαμε πως αυτό το τέρας που οι
Αθηναίοι αποκαλούσαν Σοκινόταυρο, ήταν ο Σόκιν! Η

γη ξανάρχισε να κουνιέται όπως είχε ξανακουνηθεί
κάθε φορά που βλέπαμε τον Σόκιν. Αυτή τη φορά
όμως, είχα ένα όπλο. Αλλά, αντί για «IVPITER», αυτή

τη φορά ανέγραφε «ΖΕΥΣ»!
«Ο Ζευς, ή Δίας, ήταν ο βασιλιάς τον Ολύμπιων θεών!»

είπε η Μαρία.
«Φυσικά!» είπε το ρολόι. «Και ο IVPITER, ή IOVIS,
ήταν ο βασιλιάς των θεών στην αρχαία Ρώμη!»
Πήγα να επιτεθώ στον Σόκιν με το σπαθί αλλά είδα

πως ήταν πολύ μικρός και το ίδιο ήταν και τα κέρατά
του! Τα δόντια του δεν ήταν καθόλου μυτερά και τα

μάτια του δεν ήταν κόκκινα, ήταν κανονικά! Μόλις
πήγα να τον χτυπήσω, χάθηκε μες στις φλόγες! Ο
Θησέας τότε, ήρθε να με συγχαρεί. Μου είπε πως θα

ήμουν ο επόμενος βασιλιάς της Αθήνας. Μου έδωσε τα
σανδάλια του, επειδή πρόσεξε ότι δεν φορούσα τίποτα
στα πόδια μου. Στη συνέχεια με έστεψε, με το στέμμα

που είχε το διαμάντι που ψάχναμε. Βέβαια, δεν ήμουν
ακόμη βασιλιάς, αλλά κατάφερα να πάρω το Διαμάντι
του Θησέα χωρίς να το καταλάβει κανείς!

Κεφάλαιο Ι’: Το Τελευταίο Πετράδι



Ο επόμενος προορισμός μας, ήταν η αρχαία
Αίγυπτος, για να βρούμε το Σμαράγδι του Φαραώ. Στο

παλάτι του Τουτανχαμών, του Φαραώ της Αιγύπτου,
υπήρχε καπνός! Αιγύπτιοι πολίτες έφερναν νερό απ’
τον Ποταμό Νείλο για να σβήσουν τη φωτιά.

«Σόκιν! Σόκιν!» φώναζαν οι Αιγύπτιοι και άλλα
περίεργα λόγια που δεν μπορώ να θυμηθώ.
«Λένε ‘Ο Σόκιν! Ο Σόκιν! Ένας δαίμονας απ’ τον Κάτω

Κόσμο! Τον έστειλε ο Σεθ!’ στα αιγυπτιακά» είπε το
ρολόι.
«Ποιος είναι ο Σεθ;» ρώτησα μπερδεμένος.

«Ο Σεθ ήταν ο αιγύπτιος θεός της καταστροφής, του
χάους, της αταξίας και της αναρχίας!» είπε το ρολόι.
«Το φοβόντουσαν πολύ οι Αιγύπτιοι!»

Ένιωθα δυνατός εκείνη την ώρα! Ήθελα να πάω να
σκοτώσω τον Σόκιν τώρα! Έβγαλα το χρυσό σπαθί και
τέντωσα το χέρι μου. Ο Μαξ προσπαθούσε να το πιάσει

επειδή το θεωρούσε παιχνίδι, αλλά δεν ήταν! Ήταν ένα
μαγικό σπαθί, που τώρα είχε περίεργα αιγυπτιακά

ιερογλυφικά γραμμένα πάνω του.
«Λέει Άμων-Ρα.» είπε το ρολόι. «Ο Αιγύπτιος βασιλιάς
των θεών!»
Τρέξαμε προς τη φωτιά, αλλά μας σταμάτησαν οι

φύλακες και μας πήγανε στον Τουτανχαμών.
«Εγκώ μιλάει πολύ καλός ελληνικός!» είπε ο Φαραώ. «Τι

θέλει εσείς, Έλληνοι;»
«Το σμαράγδι που έχετε στο στέμμα σας, μεγάλε
Φαραώ!» είπε η Μαρία.

«Μόνο αν σκοτώσει εσείς το Σόκιν που καταστρέφει
βασίλειό μου!» μας είπε ο Τουτανχαμών.
«Όπως θέλετε, μεγάλε Φαραώ!» του είπα γενναία.

Πήρα το σπαθί μου και, όπως πάντα, έγινε ένας
σεισμός και εμφανίστηκε ο Σόκιν χωρίς κέρατα, χωρίς

δόντια και χωρίς γαμψόνυχες! Όταν με είδε,
εξαφανίστηκε πάλι στις φλόγες!

«Μπράβο, Έλληνος!» είπε ο Τουτανχαμών.
«Συγχαρητούριτα!»
Νομίζω πως εννοούσε «Συγχαρητήρια», αλλά, ποιος

νοιάζεται;! Μου έδωσε το Σμαράγδι του και αυτό είναι
αρκετό!



Κεφάλαιο ΙΑ’: Το Τσέρεβε



Τώρα που είχαμε και τα τέσσερα πετράδια, η
ρουφήχτρα μας ξαναγύρισε στο έτος 2017 και το ρολόι

μεταμορφώθηκε σε τζετ που μας πήγε στην Νιγηρία.
Μετά, μεταμορφώθηκε σε βάρκα και πλεύσαμε στο
κέντρο της γης.

«Το Ρουμπίνι του Μαχμούντ Β’! Το Ζαφείρι του
Αυγούστου! Το Διαμάντι του Θησέα! Το Σμαράγδι του
Τουτανχαμών!» φώναξε το ρολόι και μας είπε να

πετάξουμε τα πετράδια μες στη θάλασσα. Ξαφνικά,
μια πύλη άνοιξε στη θάλασσα και μια ασημένια

ρουφήχτρα μας καταβρόχθισε.
«Είμαστε στην οροσειρά Αϊαλάμι!» είπε το ρολόι. «Στην
χώρα τον τεράτων. Ευτυχώς, τέτοια ώρα κοιμούνται
όλα τα τέρατα! Είναι 11:00 μμ!»

«11:00;!» φώναξε αναστατωμένη η Μαρία. «Έχουμε
μόνο μία ώρα!»

«Γι’ αυτό πρέπει να βιαστούμε! Έλα, Νίκο! Μαξ!»
Περπατούσαμε για πάρα πολλή ώρα μέχρι που
φτάσαμε στο Όρος Τσέρεβε, ένα βουνό ψηλότερο κι

απ’ το Όρος Έβερεστ!
«Ετοιμαστείτε για λίγη ορειβασία, παιδιά!» μας
προειδοποίησε το ρολόι. «Πρέπει να φτάσουμε μέχρι

την κορυφή!»
«Τι;!» είπα σοκαρισμένος. «Έπρεπε να μου το έχεις πει
πως θα σκαρφαλώσουμε μέχρι την κορυφή του

ψηλότερου βουνού που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Τώρα, πώς θα κάνω ορειβασία με σανδάλια; Θα είχα

προσέξει μη χάσω τα παπούτσια μου αν μου το είχες
πει!»
«Ουπς!» είπε το ρολόι. «Το ξέχασα...»

Σκαρφαλώναμε για αρκετή ώρα, και εγώ έπρεπε να
έχω τον Μαξ στους ώμους μου όλη τη διαδρομή.

«Γιατί πάτε τόσο αργά, καλέ;» μας ρώτησε το ρολόι.
«Εσύ πού ξέρεις αν αυτό που κάνουμε είναι
κουραστικό;» το ρώτησε η Μαρία. «Αφού είσαι ρολόι!»
«Εγώ φοράω και σανδάλια!» είπα χωρίς να μπορώ να

αναπνεύσω.
«Πόσα μέτρα έχουμε κάνει;» ρώτησε η Μαρία το ρολόι.

«Και πόσα μας έχουν μείνει;»
«Έχουμε κάνει 50 μέτρα και μας μένουν ακόμα δύο!»
μας είπε το ρολόι.

«Μόνο δύο μέτρα;!» είπε ξαφνιασμένη η Μαρία.
«Όχι!» είπε το ρολόι. «Δύο χιλιόμετρα!»
«ΡΟΛΟΙ!!!» φώναξα νευριασμένος και κουρασμένος.

«Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να ανέβουμε;»
«Μήπως θέλετε να πάμε με το ασανσέρ;» μας ρώτησε.
«ΕΧΕΙ ΑΣΑΝΣΕΡ;!» είπαμε εγώ και η Μαρία μαζί.

«Βέβαια!» είπε το ρολόι. «Μάλλον ξέχασα να σας το
πω...»
Πήραμε το ασανσέρ και συνεχίσαμε...



Κεφάλαιο ΙΒ’: Η Καρδιά



Όταν φτάσαμε, τελικά, στην κορυφή, είδα πως είχε

ένα στρογγυλό χρυσό χερούλι πάνω σε μια πέτρα.
«Τράβα το!» μου είπε το ρολόι. «Τράβα το με όλη σου
τη δύναμη!»

Εκεί που ήταν το χερούλι, ήτανε μια τεράστια τρύπα
και στο βάθος υπήρχε μια πορτοκαλιά λάμψη.

«Πήδα!» είπε το ρολόι. «Εκεί είναι η Καρδιά της Χώρας
των Τεράτων! Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕΡΕΒΕ!!!»

Πήδηξα μέσα, μετά η Μαρία και μετά ο Μαξ...
Ξαφνικά, πετάχτηκε ένα τέρας από τη γη! Είχε
κόκκινο τρίχωμα και μια μεγάλη μπλε μύτη. Δεν

τρόμαξα όταν το είδα, αλλά η Μαρία τρόμαξε επειδή
φοβάται τους κλόουν. Πήρα το χρυσό σπαθί, που τώρα

έλεγε πάνω του «Τσέρεβε», και το κάρφωσα στην
καρδιά του τεράτος. Μετά, η πορτοκαλιά καρδιά του
βγήκε απ’ το σώμα του και ήρθε προς εμάς.
«Είμαι η καρδιά του Τσέρεβε.» μας είπε η ιπτάμενη

καρδιά. «Με εμένα, θα μπορείτε να σκοτώσετε τον
Σόκιν!»

«Μην την ακούς!» είπε το ρολόι. «Είναι ψεύτικη!»
Άκουσα αυτό που μου είπε το ρολόι και την κάρφωσα
με το χρυσό σπαθί.

Ψάχναμε για πολλή ώρα, μέχρι που καταλάβαμε πως
η ώρα ήταν 11.50 μμ!
«Πρέπει να βιαστούμε!» μας είπε το ρολόι. «Έχουμε

μόνο δέκα λεπτά!»
Ψάχναμε μάταια για άλλα εννέα λεπτά, μέχρι που
καταλάβαμε πως για να βρούμε την καρδιά, πρέπει να

λύσουμε τον γρίφο του Τσέρεβε: «Είναι κάτι που
φοβούνται πολλοί, αλλά σε πολλούς αρέσει και
πρόσφατα το έχετε δει, αλλά πλέον δεν υπάρχει! Τι

είναι;» έγραφε σ’ έναν τοίχο.
«Κλόουν!» είπε η Μαρία. «Σε πολλούς, σαν εμένα, δεν
αρέσουν οι κλόουν, αλλά σε πολλούς αρέσουν! Και το

τέρας που πολεμήσαμε πριν λίγη ώρα έμοιαζε με
κλόουν, αλλά πλέον δεν υπάρχει επειδή το

σκοτώσαμε!»
«Μπράβο, Μαρία!» είπε το ρολόι.
Αυτός ο τοίχος διαλύθηκε και μπροστά μας, ήταν ένα
πορτοκαλί πετράδι.

«Να τη!» είπε το ρολόι. «Πάρτε την!»
Την άρπαξα και το σπήλαιο άρχισε να τρέμει

ολόκληρο! Η χρυσή ρουφήχτρα μας πήγε στην Αθήνα

και είδαμε τον Σόκιν, αλλά αυτή τη φορά ήταν
ψηλότερος κι από ουρανοξύστη! Τα κέρατά του ήτανε

από την μία άκρη του δρόμου μέχρι την άλλη! Δεν
είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου κάτι πιο μυτερό από τα
δόντια του! Σήκωσα την καρδιά ψηλά, ο Σόκιν

ρουφήχτηκε μέσα της!
Τώρα που σώσαμε τον κόσμο, μπορούσαμε να

ξαναπάμε σπίτια μας!

Νομίζατε πως η ιστορία τελειώνει εδώ; Όχι βέβαια!
Ακόμα έχω το τεστ! Φυσικά δεν διάβασα καθόλου,

αλλά μετά από τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών,
πήρα άριστα!