หัวใจชายหนุ่ม

ครพู ีต่ ต่ี ี๋ - อ.พรี ะชเส้นั กมัธบวยรรมรสิ ศณุทึกธคษิ์บดาัวีวปทจิ ท พิักี่ ษ๔ย

ประวัติผพู ระราชนิพนธ

ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ่ีต๋ี – อ. พีระเสก บรสิ ุทธ์บิ วั ทิพย
หัวใจชายหนุม

พระราชนพิ นธในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกลาเจาอยูหัว

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตีต่ ี๋ – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธ์ิบัวทพิ ย

พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลาเจาอยูหวั

• พระบรมราชสมภพวันที่ ๒ มกราคม พ.ศ. ๒๔๒๓
• พระนามเดิมวา “สมเดจ็ เจา ฟา มหาวชิราวธุ ”
• ไดร บั การศกึ ษาชัน้ ตน ในพระบรมมหาราชวงั
• เสดจ็ ฯ ไปทรงศึกษา ณ ประเทศองั กฤษวชิ าพลเรือน
มหาวทิ ยาลัยออกซฟ อรดวชิ าทหาร ร.ร. นายรอยแซนเฮิสต

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธิ์บวั ทพิ ย

พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลา เจา อยูหัว

• ขน้ึ ครองราชย ๒๓ ตุลาคม ๒๔๕๓
• สวรรคตเม่อื วันท่ี ๒๖ พฤศจิกายน ๒๔๖๘
• ทรงตราพระราชบญั ญัติประถมศกึ ษา
• ทรงตราพระราชบัญญตั ินามสกลุ
• ตั้งกองเสอื ปา และลูกเสอื

ภาษาไทยกับครูพี่ตตี่ ี๋ – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ ัวทิพย

พระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลา เจาอยูห ัว

พระนามแฝง
• การเมือง ปลกุ ใจ : อัศวพาหุ
• บทละคร : พระขรรคเ พชร ศรีอยุธยา นายแกว นายขวญั
• เรือ่ งทแ่ี ปล : รามจิตติ
• เกีย่ วกับทหารเรือ : พันแหลม
• นทิ านตางๆ : นอ ยลา สุครพี

ภาษาไทยกบั ครูพต่ี ่ตี ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธ์ิบวั ทิพย

พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลาเจา อยหู วั

เนอ่ื งในวาระฉลองวันพระบรมราชสมภพครบ ๑๐๐ ป
เมอ่ื วนั ที่ ๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๒๔ องคการศึกษาวทิ ยาศาสตร
และวัฒนธรรมแหงสหประชาชาติ (UNESCO) ไดประกาศ
ยกยองพระองคใหท รงเปนนักปราชญของโลก

ลกั ษณะคําประพนั ธ

ภาษาไทยกับครูพ่ีต่ตี ี๋ – อ. พรี ะเสก บรสิ ุทธิ์บัวทิพย

หวั ใจชายหนมุ เปน พระราชนิพนธ ที่มลี ักษณะของ
นวนยิ ายขนาดสั้น ทีพ่ ระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลาเจาอยหู ัว
ทรงพระราชนพิ นธขึ้นในป พ.ศ. ๒๔๖๔ โดยใชพ ระนามแฝงวา
“รามจิตติ” และไดพระราชทานลงพิมพใ นหนงั สอื พิมพ
“ดสุ ิตสมิต”

ภาษาไทยกับครูพีต่ ต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บรสิ ุทธบิ์ วั ทพิ ย

พระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลา เจาอยูหัว ทรงพระ-
ราชนิพนธโดยใชรูปแบบของจดหมายรวมทั้งส้ิน ๑๘ ฉบบั
ซึง่ ลวนแตเ ปน จดหมายจากฝายเดยี ว ไมปรากฏจดหมายตอบ
จากอกี ฝา ยหน่งึ เลย

เนือ้ เรือ่ งยอ

ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบิ์ ัวทิพย
ประพนั ธ เปนหนมุ ไทยทท่ี ี่เดินทางไปศกึ ษาทีป่ ระเทศอังกฤษ
คร้ันสําเรจ็ การศึกษาแลว เดนิ ทางกลับประเทศไทย โดยทางเรือ
ขณะเดินทางกไ็ ดเ ขยี นจดหมายถึงเพื่อนชือ่ ประเสริฐ ทีย่ งั คงศึกษา
อยใู นประเทศอังกฤษ เลาถึงความรสู กึ วาคดิ ถึงประเทศองั กฤษและ
คนรกั เมอื่ ถึงเมืองไทยกเ็ ขียนเลา ถึงสงั คมไทยท่ีเขาไดจากไปนาน
วา ยงั มีลักษณะลา หลงั ในสายตาและความรูสึกของเขา

ภาษาไทยกบั ครพู ี่ตต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย
นอกจากการวิ่งเตน ใหบ ตุ รชายไดเ ขารับราชการแลว บิดาของ
ประพันธย งั ไดเ ตรียมจดั หาหญิงสาวท่ีเหน็ วา คูควรกับเขาไวด ว ย
เธอเปนบตุ รสาวคนจนี ช่อื แมกมิ เนย ซง่ึ เม่อื ประพนั ธไดเหน็ ก็
ตงั้ สมญานามใหเธอวา “นางซุนฮูหยนิ ” เพราะแมเ ธอจะแตงตวั
หรหู ราแตก็ดเู ชยเรอ รา มรี สนยิ มแบบตะวนั ออก

ภาษาไทยกับครพู ่ีตต่ี ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธิบ์ วั ทิพย

ประพนั ธไมสนใจ ทัง้ ยงั รังเกียจการแตง งาน โดยวิธี
คลุมถงุ ชนอีกดวย กระท่งั วันหนงึ่ เขาไดพบ “อุไร” หญิงสาวท่ี
ถูกใจเพราะเธองามทันสมยั แบบหญงิ ตะวนั ตก

จากความสมั พันธอันใกลชิด ท้งั คจู ึงไดเ สยี กันจนอุไร
ตัง้ ครรภ บดิ าประพันธต อ งจัดการแตง งานใหโดยดว น

ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ต่ี ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธิ์บัวทิพย

ชีวิตคทู ี่เกิดจากความสัมพันธอยา งรวดเรว็
และผิวเผินระหวา งประพันธแ ละอไุ ร ไดกอ เกิดความ
ขัดแยงอยา งรุนแรงเมื่อมาครองคอู ยดู วยกนั
หลงั จากแทง บตุ รแลวอไุ รไดออกเทีย่ วเตรม ากขึน้

ภาษาไทยกับครพู ีต่ ีต่ ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์บิ วั ทพิ ย

ประพันธซ ่งึ แมจะเปน นักเรยี นหวั นอก แตก ็ยังมคี านยิ ม
แบบไทยๆ อยู จงึ ไมอาจทนพฤติกรรมสมัยใหมอ ันไมเหมาะสม
กับอุไรได ทง้ั สองขัดแยง กนั จนอไุ รกลับไปอยูก บั บิดาของเธอ
ไมนานนกั อุไรกไ็ ดพ บรักใหม กบั พระยาตระเวนนคร ในทส่ี ุด
ประพันธและอไุ รก็หยาขาดจากกนั

ภาษาไทยกบั ครพู ่ีตี่ต๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธ์บิ ัวทิพย

การรบั ราชการของประพันธกา วหนาไปดว ยดี ประพนั ธ
ไดรับพระราชทานสญั ญาบตั รเปน หลวงบริบาลบรมศกั ด์ิ
สว นอุไรครองคูอยกู ับพระยาตระเวนนคร ไมนานกเ็ ลกิ กันแลว
หวนกลบั มาขอคืนดกี บั ประพนั ธ แตเขาปฏิเสธ เธอจึงกลับไป
อยกู ับบดิ าอีกครัง้ หนึ่ง

ตอ มาไดแ ตงงานใหมก บั หลวงพิเศษผลพานชิ

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิบ์ วั ทพิ ย

เม่ือเวลาผานไป ประพันธซ ึ่งปรับตวั ไดแ ลว ในสงั คมไทย
กไ็ ดพบรกั ครง้ั ใหมก ับหญิงสาวชอ่ื “ศรสี มาน” บดิ ามารดา
ของทัง้ สองรูจักชอบพอกัน ประพันธจ ึงหวังวาจะไดแ ตงงาน
ครองคูอ ยกู ับศรีสมานอยางมีความสุขยัง่ ยืนในอนาคต

สรปุ ใจความจดหมายแตละฉบบั

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ ™ÑбÍç³Ê™Í¦ ² ‡

สรปุ ใจความจดหมายแตล ะฉบบั

ฉบบั ที่ ๑
นายประพันธ ประยรู สิริ ไดส ง จดหมายถงึ นายประเสริฐ สุวฒั น

ซ่งึ เปนเพอ่ื นรักกนั เปน ฉบับแรก เน้อื ความในจดหมายกลา วถึง
การเดนิ ทางกลบั มายังประเทศไทยจากลอนดอนของนายประพนั ธ

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäãΖ Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ ™ÑбÍçʳ™Í¦ ² ‡

นอกจากนั้นยังบรรยายถงึ ความเสยี ใจที่ไปกลับประเทศไทย
และการดูถูกบานเกิดเมอื งนอนของตนเอง ไดเ ลา ถึงเหตกุ ารณท ่ี
เกิดขน้ึ ระหวางการเดนิ ทางกลบั ภายในเรอื โดยสาร คอื ไดพบปะกบั
ผูหญงิ คนหน่งึ ท่ีตนเองสนใจ แตต อ งผดิ หวังเน่อื งจากหลอ นมหี วานใจ
มารอรบั ท่ีทาเรอื อยูแลว

คําทับศพั ท : เรส็ ตอรงั ต ศิวิไลซ อันศิวไิ ลซ
คําแสลง : โก

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0"¦ ήÉÛ¨""±®ÍÂљбçÍ ³Ê™Í¦ ² ‡

ฉบบั ที่ ๔
จดหมายในฉบบั ท่ี ๔ นก้ี ลา วถึง การกลบั มาถงึ ประเทศไทย
และการเขา รับราชการซ่งึ ใชเสน แตไ มสําเรจ็ ผล นอกจากนค้ี ณุ พอ
ของนายประพันธไดห าภรรยาไวใ หน ายประพนั ธแ ลว หลอนชอ่ื
กิมเนย เปนลกู สาวของนายอากรเพง ซึ่งพอ ของนายประพนั ธ
รบั รองวา เปน คนดีสมควรแกนายประพันธดวยประการทัง้ ปวง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬ÎäãΖ Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÍÂљбÍçʳ™Í¦ ² ‡

แตดวยนายประพันธเปน นักเรียนนอก จงึ ไมย อมรับเร่อื งการ
คลุมถงชน จึงไดขอดตู ัวแมก มิ เนย กอน นอกจากนัน้ ในจดหมายได
เลาถึง การพบปะกบั ผหู ญงิ คนหน่ึงท่ตี นถูกใจที่โรงพัฒนากรดวย

คําทบั ศัพท : แบชะเลอร ฟรี แฟแชน โฮเต็ล
สํานวนทไี่ ด : เดินเขา ทายครัว หมอบราบคาบแกว คลุมถุงชน
ลงรอยเปน ถาประนม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0"¦ ήÉÛ¨""±®Í™ÑбÍç³Ê™Í¦ ² ‡

ฉบบั ท่ี ๕
จดหมายฉบบั ที่ ๕ กลาวถงึ การไดเขารับราชการของนาย
ประพนั ธ นายประพนั ธไดเขารบั ราชการในกรมพานิชยและสถิติ
พยากรณ และนายประพนั ธไ ดพอกับแมกมิ เนย หนา ตาของหลอน
เหมือนซุนฮหู ยนิ แตก ็ยงั ไมเ ปนทถ่ี ูกใจของนายประพันธ
นอกจากนั้นนายประพนั ธไดเ ลาถึงผูหญงิ ที่เจอในโรงพฒั นากร
หลอ นช่อื นางสาวอไุ ร พรรณโสภณ เปนลูกสาวของ
พระพินิฐพฒั นากร

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬ÎäãΖ Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ ™ÑбçÍ ³Ê™Í¦ ² ‡

ฉบับที่ ๖
จดหมายฉบับที่ ๖ กลาวถงึ การไดนบั พบแมอไุ ร การไป
เทย่ี วในระหวา งงานฤดูหนาวทกุ วนั ทกุ คนื และไดบ รรยายถงึ
รปู รา งลกั ษณะองแมอ ไุ ร วา เปนคนสวยนา รกั และกลา ววา
แมอุไรงามทส่ี ุดในกรงุ สยาม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬äÎ Îã– Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ Ñ™Ð±Íç³Ê™¦Í ² ‡

แมอ ุไรมลี ักษณะเหมอื นฝร่งั มากกวา คนไทย มกี ารศกึ ษาดี
โดยสงิ่ ทนี่ ายประพันธช อบมากทส่ี ุดคอื การเตนราํ ซึ่งแมอ ไุ รก็
เตน ราํ เปนอกี ดว ย

คาํ ทบั ศพั ท : ปอปูลาร สปั เปอ ร เอดูเคชน่ั โช
สาํ นวนทีไ่ ด : ทาํ ตัวเปน หอยจบุ แจง คอนเสยี สามสี่วง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0"¦ ήÉÛ¨""±®Í™ÑбçÍ Ê³™Í¦ ² ‡

ฉบับที่ ๙
จดหมายฉบบั ท่ี ๙ กลา วถงึ การแตง งานการแมอุไรโดยรีบรัด
เนือ่ งจากสาเหตกุ ารนัดพบเจอกนั บอยครัง้ จนทาํ ใหแ มอ ุไรตง้ั ครรภ
ขึน้ มา การสขู อน้ันคณุ พอไดขอใหท า นเจาคุณมหาดเล็กไปสขู อ
หลงั จากแตงงานทง้ั คไู ดไ ปฮันน่มี นู ทหี่ ัวหินดวยกนั
คําทับศัพท : ฮันน่มี ูน
สาํ นวนทไ่ี ด : โรงเรียนฝก หดั เจาชู ชิงสุกกอ นหา ม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäÎã– Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ Ñ™Ð±çÍ ³Ê™Í¦ ² ‡

ฉบับที่ ๑๑
ประพันธกลบั กรงุ เทพได ๓ อาทิตย มาอยทู ีบ่ านใหม บานใหมทเี่ ขา

คิดวา ไมม คี วามสุขเลย ประพนั ธไดเ ลา ใหพอประเสรฐิ ฟง ถงึ ตอนท่ีอยู
เพชรบรุ วี า ไดทะเลาะกับแมอ ไุ ร แลว เลยกลับกรุงเทพ มีเรื่องขดั ใจ มีปาก
เสียงกันตลอดขากลบั เมือ่ มาถงึ ทบ่ี านใหม ก็ตอ งมีเรอื่ งใหทะเลาะกนั
แมอ ุไร ไมอ ยากจดั บา นขนของเพราะถอื ตนวา เปน ลูกผูดี และนอกจากนั้นก็
มเี หตใุ หขดั ใจกันเรือ่ ยๆ ไมวาประพันธจะทาํ อะไร แมอไุ รกม็ องวา ผดิ เสมอ

คาํ ทับศพั ท : หัวเมือง หนา มทู ู บา ว

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäÎã– Å0"¦ ήÉÛ¨""±®ÂÍ Ñ™Ð±Íçʳ™Í¦ ² ‡

ฉบับที่ ๑๒

แมอุไรไดแทงลกู และส้ินรกั ประพันธแลว แตประพนั ธกย็ ังทนอยู
กบั แมอไุ ร ยอมฝนรบั ชะตากรรม แมอไุ รชอบไปเทยี่ วและชอบไปคน
เดียว พอประพันธถามวา ไปไหน แมอุไรกโ็ กรธฉนุ เฉยี ว นานเขา หาง
รา นตา งๆ กส็ งใบทวงเงนิ มาท่ีประพันธ ประพันธจึงเตอื นแมอุไร
แตแมอไุ รกลบั สวนกลบั มาวา ประพันธไ มสืบประวัตขิ องเธอใหด กี อ น
และเธอก็จะไมปรบั เปลี่ยนตวั เอง ประพันธจึงตอ งไปขอเงนิ พอ
เพือ่ ใชหน้ี

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0"¦ ήÉÛ¨""±®ÍÂљбçÍ Ê³™¦Í ² ‡

ตอ มาพอของประพันธจ งึ ลงแจงความในหนงั สอื พมิ พ เร่ืองจะ
ไมช ดใชห นใ้ี หแ มอ ุไร เม่อื แมอ ุไรเห็นแจง ความ จึงลงยอนกลบั บาง
แลวแมอ ุไรกก็ ลับไปอยูบา นพอ ของเธอ คุณหลวงเทพปญ หา มาหา
ประพนั ธ คุยเรอื่ งตางๆ กนั รวมถงึ เรื่องแมอไุ ร ท่ีเท่ียวอยูกบั พระยา
ตระเวนนคร ดวยความเปนหว งแมอุไร จึงสงจดหมายไปกลา วเตอื น
แตถ กู ฉีก เปน ชิน้ ๆ กลบั มา

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäãΖ Å0"¦ ήÉÛ¨""±®Í™ÑбÍç³Ê™¦Í ² ‡

ตอมาหลวงเทพก็มาหาประพนั ธ เพ่ือบอกวา แมอุไรไปคา งบาน
พระยาตระเวนนครแลว และหลวงเทพก็รับธุระเรอ่ื งขอหยา ตอนนี้
ประพนั ธจึงกลบั มาโสดอีกครง้ั

คําศัพท : ฉิว
สํานวนทีไ่ ด : เมฆทกุ กอ นมซี ับในเปน เงนิ อทุ ศิ ตัวเปน

พรหมจรรย

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®Í™ÑбÍçʳ™¦Í ² ‡

ฉบบั ท่ี ๑๓
ประพนั ธมคี วามสุขท่ไี ดก ลับมาเปนโสดอกี ครง้ั สว นแมอุไรกไ็ ปอยูกับ
พระยาตระเวนนคร พระยาตระเวนนครมนี างบําเรออยถู งึ ๗ นาง และ
ท้ังหมดกแ็ ผลงฤทธิเ์ วลาพระยาไมอ ยู พระยาตระเวนจึงหาบา นใหแ มอ ไุ รอยู
อกี หน่งึ หลัง ประพันธไ ดย า ยตาํ แหนง การทาํ งาน มาเปน ผูช ว ยเจา กรม
โรงเรียนในพระบรมราชูปถัมภ ทางเสอื ปา ประพันธเขา ประจาํ กรมมา หลวง

คาํ ทบั ศพั ท : อินเตอเร็สต ออกฟอรด เล็กเชอร
คาํ ศพั ท : นางสวุ ิญชา ผรู ้ัง หลวง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0"¦ ήÉÛ¨""±®Í™ÑбçÍ ³Ê™¦Í ² ‡

ฉบับท่ี ๑๕
ประพันธค ิดวา งานเฉลมิ ฉลองพระชนมพรรษาคงจะสนุกมาก
พระยาตระเวนกส็ นกุ เหมอื นกัน เพราะไปไหนมาไหนเปนชายโสด เน่อื งจาก
พระยาตระเวนกบั แมอ ุไรยังไมไ ดเ ปนผวั เมียกันตามกฎหมาย
ตอนน้ีพระยาตระเวนตดิ ผูหญงิ ทช่ี ื่อสรอย แตแ มอ ุไรก็ยังไดแตนงิ่ เฉย
ไมสามารถทาํ อะไรได
คําศพั ท : ฉุน แตรตรวจ หวั นอก
สาํ นวนท่ีได : ขนมปง คร่งึ กอนดีกวา ไมมีเลย

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÍÂљбÍç³Ê™Í¦ ² ‡

ฉบับที่ ๑๗
ประพันธไ ปอยูที่คา ยตอนนี้ไดเลอื่ นยศเปนนายหมูใหญข้ึน พอกลบั
บา นแมอ ไุ รก็มาหาประพันธท ่บี าน หลอ นมางอ ประพันธใหชบุ เลย้ี งหลอ นอกี
ครั้งเพราะหลอนไมมที ไี่ ป บานทีห่ ลอนเคยอยู พระยาตระเวนก็ยกให
แมส รอย จะไปหาพอก็เคยพดู อวดดกี บั พอ ไว แตประพันธเ ห็นวา ใหหลอ น
กลบั ไปงอ พอจะดีกวา หลอ นจงึ ไปงอ พอแลว ก็ไปอยกู บั พอ
คาํ ศัพท : เรยี่ ม
สํานวนทไ่ี ด : ขดุ อู

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0"¦ ®Î ÉÛ¨""±®ÂÍ Ñ™Ð±Íçʳ™¦Í ² ‡

ฉบบั ที่ ๑๘
แมอุไรไดแ ตง งานกับหลวงพิเศษผลพานิช พอคาม่ังมี ประพนั ธ
จงึ คลายหวง สว นประพนั ธกไ็ ดรักชอบพอกบั นางสาวศรสี มาน
ลูกสาวพระยาพสิ ิฐเสวก
สาํ นวนทไ่ี ด : เทวดาถอดรปู
คําศัพท : เพือ่ นบาว

ขอ คิดทีไ่ ดจ ากเรือ่ ง

ภาษาไทยกับครูพีต่ ตี่ ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิ์บวั ทพิ ย

ขอคิดทีไ่ ดจ ากเรื่อง

๑. พฤติกรรมของนายประพนั ธเปนพฤตกิ รรมทเ่ี ลยี นแบบ
พฤติกรรมของปถุ ุชนท่ีมีท้ังขอดีและขอเสยี ทั้งความถูกตองและ
ผดิ พลาด เปรยี บเสมอื นกบั มนษุ ยที่สามารถผดิ พลาดไดตลอดเวลา
แตอยาลมื นําความผิดพลาดนั้นมาใชใ นการแกไ ขตนเองและปรบั
ทัศนคติทผ่ี ดิ อยใู หด ีขน้ึ จนสามารถอยูรว มกับผูอื่นในสงั คมได
อยา งมคี วามสขุ ตอไป

ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ต่ี ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์บิ วั ทิพย

๒. อยา หลงวฒั นธรรมตะวนั ตกจนลืมจติ สาํ นึกแหง
ความเปน ไทย ควรเกบ็ สง่ิ ท่ดี มี าปฏบิ ัติ แลว เกบ็ สิ่งที่ไมดไี วเ ปน
อุทาหรณ ขณะเดียวกันกอ็ ยา ดูถูกบานเกิดเมืองนอนวา
หัวโบราณ เกา คราครึเพราะวฒั นธรรมทด่ี ีงามของไทยน้ี
จึงสามารถจรรโลงประเทศใหอ ยไู ดมาสืบทุกวันน้ี

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ วั ทิพย

๓. การแตง งานของหนมุ สาวทมี่ าจากการชอบพอกันแค
เพียงเปลอื กนอก ขาดการรูจกั และเขา ใจกันอยา งแทจรงิ
ยอ มไมย่ังยืนและอบั ปางลงอยางงา ยดาย เชน กรณขี อง
ประพันธกบั แมอุไรทรี่ ักเร็วใจเร็ว ทาํ ใหค วามรักนน้ั จบลงใน
เวลาอันสนั้

ภาษาไทยกับครูพีต่ ่ีตี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ทุ ธิบ์ วั ทพิ ย

๔. การใชเ สรภี าพในทางทีผ่ ดิ โดยปลอยเน้อื ปลอยตวั
จนกระทงั่ พลาดพลั้งชิงสกุ กอนหา ม จะตอ งประสบชะตา
กรรมอนั เลวราย ดังแมอไุ รทีป่ ลอ ยตวั ไดเสียกับประพนั ธทําให
ไมเ ปน ทพ่ี อใจของผูใ หญของท้ังสองฝาย นาํ ไปสกู ารหยาราง
กันวันขางหนา

ภาษาไทยกับครพู ่ีต่ตี ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบิ์ ัวทิพย

๕. คนเราควรดาํ เนินชีวติ ในทางยตุ ิธรรม ดังเชน ประพนั ธ
เขาไมช อบการใชเ สนสาย แตไ มส ามารถหางานไดดว ยตนเอง
จงึ ตอ งยอมรับงานท่ผี ใู หญฝ ากฝง ให แตก ไ็ ดใชค วามสามารถ
ของตนเองทาํ ใหมีความกาวหนาในราชการ ไดร บั พระราชทาน
บรรดาศกั ดิ์เปน หลวงบรบิ าลบรมศกั ดิใ์ นทส่ี ุด

คณุ คาทีไ่ ดจ ากเรือ่ ง

ภาษาไทยกับครพู ี่ต่ตี ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิ์บวั ทพิ ย

คุณคาที่ไดรบั จากเรื่อง

๑. คณุ คา ดา นวรรณศิลป
๒. คณุ คา ดานสงั คม

ภาษาไทยกับครพู ี่ตต่ี ี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ทุ ธิ์บัวทิพย

๑. คณุ คา ดา นวรรณศิลป

มีการเรมิ่ ตนเรื่องไดอ ยางหลงใหลและนา ตดิ ตาม อีกทง้ั การ
ดาํ เนนิ เร่อื งก็ชวนใหติดตามไปจนจบเรอ่ื ง สาํ นวนภาษาในการเขยี น
จดหมายและการเลอื กใชคําทับศัพทภ าษาอังกฤษ รวมทัง้ คําแสลง
มากมายสอดคลองกบั ลกั ษณะของประพนั ธผ ูยงั อยูในวยั หนมุ และ
เพิง่ กลบั มาจากตางประเทศใหมๆ

ภาษาไทยกับครูพต่ี ต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บริสทุ ธ์บิ วั ทพิ ย

นอกจากนัน้ เนอ้ื ความของจดหมายกเ็ ปน มมุ มองหรอื ทศั นะท่ี
ตรงไปตรงมาเหมือนจดหมายสวนตัวท่วั ๆ ไป กลวิธีที่กลา วมา
ท้ังหมดนี้ทําใหหวั ใจชายหนมุ มคี วามสมจรงิ เปนอยา งย่งิ และ
สามารถส่อื แนวคิดทีต่ องการนาํ เสนอไดแจม แจง ชัดเจน

ภาษาไทยกับครูพีต่ ตี่ ี๋ – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ ัวทพิ ย

มีการสรา งตวั ละครไดอ ยา งสมจรงิ แสดงใหเห็นถงึ พฤติกรรม
ของปถุ ุชนท่ีมที ัง้ ส่งิ ทีถ่ กู ตอ งและผดิ พลาดและมที ง้ั ความสมควรและ
ไมส มควร โดยมลี กั ษณะทีส่ มจรงิ สมเหตุสมผล โดยประพันธถ อื
เปน คนทมี่ แี นวคดิ สมยั ใหมซ ึ่งบางครั้งตรงกนั ขา มกับความเปน ไทย
ทเ่ี หมาะสม แตย ังสามารถกลบั ตวั กลบั ใจมาเปลีย่ นแปลงพฤตกิ รรม
ได จงึ มีความสมบรู ณทง้ั ตัวละคร และเนอ้ื หาของตวั ละครดวย

ภาษาไทยกบั ครพู ตี่ ี่ตี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ุทธบ์ิ ัวทพิ ย

๒. คุณคา ดานสงั คม

บทกวยี อ มสะทอ นสภาพสังคมของกวีตามมมุ มองของกวี ซง่ึ สามารถ
เขาถึงสงั คมไทยในสมัยรชั กาลท่ี ๖ ซ่ึงแตกตางกับสังคมยุคปจ จบุ นั อยาง
มาก ทงั้ ในดา นของการปกครองท่ีกลา วไวในเรือ่ งวา “ทานวา ขายของไดด ี
อยางไรๆ กจ็ ะเปน อะไรไมไ ด นอกจากขนุ นางกรมทาซาย ท้งั กวาจะไดเปน
หลวงก็อกี หลาย แลว อาจจะเปน หลวงต้ังแตอายุ ๓๐ เมื่ออายุ ๔๕ จึงได
เปน พระ แลว กย็ งั เปน พระจนทกุ วนั นี้ และไมแลเห็นทางท่จี ะเปน พระยา
ดวย”

ภาษาไทยกับครพู ต่ี ี่ตี๋ – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิ์บัวทิพย

แสดงใหเ ห็นวา บานเมืองในอดีตกับปจ จบุ ันมีการ
เปล่ยี นแปลงไปมาก ท้ังสภาพจิตใจคนในสมัยตางๆ
กแ็ ตกตางกนั ไปดวย ทางที่ดีหากเราสามารถกระทําความดี
ได ไมวา จะอยูใ นยุคสมัยใดก็ตาม กค็ วรหม่นั ทาํ ความดีไว
เพราะแมต ัวไดตายลง แตความดีไมไดต ายตามไปดวยอยา ง
แนนอน

ภาษาไทยกับครูพ่ตี ี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย

รูหรือไม?

ภาษาไทยกับครูพ่ตี ตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์ิบัวทพิ ย

รูหรือไม?

คลุมถงุ ชน ตามความหมาย เปนลักษณะของการแตง งานท่ี
ผูใหญจ ดั การให โดยท่ีเจาตวั ไมรูจกั คุนเคยหรอื รกั กันมากอ น

ซ่งึ ทม่ี าของสํานวน คลมุ ถงุ ชน มาจากการเลน พนันไกชน